ADD / ADHD.....

Nici, huisarts is een goede stap. En verder hoef je niet helemaal van onderaf aan te beginnen, want je hebt al een diagnose en weet waar je tegenaan loopt....en daar kan een psycholoog goed bij helpen.



Verder even tussendoor: De IB-groep heeft mijn verzoek goedgekeurd!!!!! Ben dolblij en kan nu dus gelukkig gewoon lekker verder met de studie. En ik ben vooral blij van die spanning af te zijn. Spring figuurlijk een gat in de lucht toen ik de brief las en heb m nog erg vaak over gelezen voor ik echt kon geloven dat t er stond......

net even een test gedaan....bij 56 van de 110 antwoorden had ik ja....de twijfel is niet eens meegeteld, heb niet veel nee ingevuld....dokter bellen?

Je hoeft de dokter niet te bellen als je er zelf geen last van hebt, of je zeer directe omgeving. Je hebt pas eventueel een stoornis als je er last van hebt. Als je bij 110 van de 110 vragen 'ja' invult maar er geen last van hebt, hoef je de dokter dus niet te bellen.

xYella.

Nicci; goede stap dat je de huisarts hebt gebeld, weet je inmiddels al iets meer? En inderdaad, die diagnose staat al, ook al is deze vijf jaar geleden. Ondanks dat dit best oud is, maar wanneer de klachten die je hebt in het plaatje passen zal dat geen probleem zijn.



Yella; goed geantwoord !

Ik moet morgen naar de huisarts, ik ben alleen stiekem een beetje bang dat er ook de andere dingen weer bijgehaald worden nu ik heb besloten om toch medicijnen te willen proberen.

Ik heb namelijk ook een dystyme stoornis. Maar daar wil ik liever geen medicijnen voor. Nou eerst morgen maar eens bij de huisarts kijken, en dan hoor ik wel hoe ik vanaf daar verder moet gaan.



Thanx voor jullie intresse!

Halvemaan ik wil nog even mee denken met jouw training..

Misschien is het een idee om het onderwerp communicatie mee te pakken. Dit is toch ook vaak een onderdeel waar het vaak misloopt, misschien nog wat handigheidjes er in gooien om de afleidbaarheid te verminderen en het bewuster terugkoppelen enzo.

Ook goed misschien om de man/vrouw verschillen aan te halen en ook het feit dat de cyclus ook invloed kan hebben. (dit wist ik nooit maar merk het nu ik medicatie krijg heeeel sterk en dit heeft de psych ook bevestigd)

En benadruk alsjeblieft de positieve kanten, tijdens 1 van mn trainingen werd er een filmpje getoond waarbij er gedaan werd alsof ADHD'ers een soort van dom/achterlijk waren en dat was voor de mensen met een minder positief zelfbeeld heel erg vervelend.

Hopelijk kan je iets met mn tips, en ik ben eerlijk gezegd ook erg benieuwd naar je training.

Veeeeeeeel succes!!!

Chantal; leuk dat je met tips komt! En ik zal het zeker meenemen. Vooral het benadrukken van positieve kanten is voor mij weer even goed om aan herinnerd te worden. Ik heb namelijk ooit eerder voor collega's een kleine workshop gedaan over ADHD en toen heb ik het wel duidelijk naar voren laten komen (ook met name omdat veel mensen met ADHD al vanaf kinds af aan heel vaak te horen krijgen wat niét goed gaat en vaak een niet kloppend zelfbeeld ontwikkelen).

En dat van de cyclus weet ik idd ook pas sinds ik zelf ADHD heb en dat ergens tegenkwam, terwijl ik dit in mijn opleidingen nooit gehoord had. Ook bij mij klopt het trouwens. Ik had altijd een bepaalde anticonceptiepil die goed werkte tegen mijn PMS, en waarbij ik daarom de lichamelijke klachten (ontzettende buik- en rug- en hoofdpijn) voor lief nam. Toen ik medicijnen ben ga slikken heb ik een andere pil uitgeprobeerd en inderdaad amper nog last van PMS.

Tja en je nieuwsgierigheid naar mijn training... Ik heb wel een begin gemaakt, maarja als ADHDer zal het nog wel gaan duren hoor! Maar wie weet kom je em ooit tegen en ik zal hier ook wel melden natuurlijk als ie af is



Nicci; hoe is het afgelopen bij de huisarts????

Hallo, wat een stilte hier!



Korte update van mijn kant: na een hele worsteling in het acceptatieproces rond de diagnose van mijn oudste zoontje (Asperger en ADD) kan ik er nu constructiever mee omgaan. Tot mijn grote opluchting had ik een goed gevoel bij de cluster 4-school die wij gisteren bezocht hebben. Daar gaan we voor, dat is nu concreet dat is heel fijn. Dan weet ik ook waarvoor ik de hele santekraam aan formulieren en handelingsplannen en vragenlijsten enzovoort bijeen verzamel voor de REC-aanvraag, indicatie of hoe het ook heten mag.

Ik was zo bang dat deze school niet goed zou voelen, want wat dan? Zijn huidige, reguliere school ziet geen toekomst voor hem aldaar, ook niet met een rugzakje, want dat rugzakje stelt volgens hen weinig voor in concrete zin. We zijn vorige week al bij het SBO geweest (niet te verwarren met SO, pfff...) en dat paste niet, dat voelde ik. De eerste reactie van de directeur was ook 'hij is te slim voor hier'. Later nuanceerde hij dat wel, maar bij de kinderen die ik in school tegenkwam voelde ik duidelijk dat dit een ander slag kinderen was, zeg maar, dan waar Mart tussen past. En dat was gisteren heel anders. Ik ben enorm opgelucht!



Zelf ga ik a.s. dinsdag starten met neurofeedback. Mijn concrete hulpvraag is de weerstand, de drempel tussen plan en daad, verkleinen. Ik ben wel een aanhanger van beïnvloeding van het brein en ik ga het gewoon proberen. Wellicht in een later stadium ook voor mijn zoontje. Die heeft nu al genoeg aan zijn hoofd; sinds maandag sensomotorische integratie, voorlopig eens per week. Dan de methylfenidaat, die sinds de dosis op 2 x 10 mg staat nogal heftige rebounds geeft. Als dat over een week nog zo is, wil ik een ander middel proberen. Daarnaast zijn we ook bij de homeopathisch arts geweest (ik met beide zoontjes, de jongste is nogal hyperactief en ongeconcentreerd en zal t.z.t. ook wel een of andere diagnose krijgen) en de jongens hebben korreltjes gekregen. Ben benieuwd, haha.

Nogal wat, hoe dan ook, om te verhapstukken voor zo'n makkene van 6. Ook het idee dat hij naar een andere school zal gaan houdt hem best wel bezig, al zegt hij er weinig over.



Met mij verder wel goed, behalve dan de immer nog aanwezige daadkracht-killer die ergens in mij rondwaart en toeslaat zodra en geen keiharde, stekelige stok achter de deur staat.

xYella.

Idd stil hier!

Yella; dat is nog al iets in toch wel korte tijd. Fijn dat die cluster 4 school wel een prettig gevoel gaf. Wanneer je zoontje zich thuis gaat voelen zal dat een hele verlichting zijn voor iedereen.

Wel moeilijk lijkt me om die rebounds te zien, wellicht te voorbarig maar miss is langwerkend methylfenidaat een beter middel voor hem. En wie weet zijn die korreltjes wel een supermiddel. Bij sommige kinderen werken voedingssuplementen trouwens ook heel goed, zoals visolie en vitamine (B12 geloof ik met name, maar dat weet ik niet meer zeker). Ik heb met 2 broertjes gewerkt (allebei verstandelijk gehandicapt en autistisch) en bij de ene werkte het heel goed, terwijl de ander er niet op reageerde. Maar misschien is het iets om uit te proberen, kwaad kan het in ieder geval niet.



Ik slik zelf trouwens ook elke dag visolie, ik heb het idee dat het in ieder geval mijn rebound (die ik niet heel heftig heb trouwens) wel wat 'onderdrukt'.



Hier een spannend weekje, die ik ook nog eens veel te vol heb gepland. Plannen gaat steeds beter, maar eens in de zoveel tijd krijg het toch voor elkaar om heel veel dingen samen te laten komen ofzo. Ik moet deze week voor het eerst naar de universiteit, ik ga daar een vak volgen en moet 2 middagen daarvoor naar school. Dat vind ik echt spannend, ging er toen ik me inschreef automatisch vanuit dat de lessen wel in het nederlands zouden zijn, maar vrees nu toch dat ze misschien in het engels zijn. En dat scheelt bij mij heel veel, ik heb er veel meer concentratie voor nodig, en ben er veel minder goed in. Ook heb ik het op me genomen om het afscheid voor een collega te regelen, wat ik heel leuk vind, maar waar ook veel tijd in gaat zitten. Dat moet ook einde van de week af zijn en opzich heb ik het goed bijgehouden, maar omdat ik ook afhankelijk ben van andere collega's zal ik op het laatste moment er toch nog veel aan moeten doen. Ook heb ik deze week en een afspraak met mijn psychiater gepland en eentje met mijn ADHD-coach, wat er ook nog extra bovenop komt.

En het staat allemaal netjes in mijn agenda, het past ook allemaal, maar ik kan er gewoon niet tegen dat mijn week zo vol zit, al helemaal niet als ik iets nieuws (school dus) moet doen. Maar goed, ik weet ook dat ik deze week even de kiezen op elkaar moet zetten, dat ie vanzelf wel weer voorbij gaat, dat het uiteindelijk allemaal wel lukt en heb me al neergelegd bij het feit dat ik zeker slaaptekort opbouw, omdat ik altijd slecht slaap in dit soort situaties.

Baal alleen dat ik dus weer in de valkuil ben gestapt die plannen heet...

Het is nu duidelijk: Mijn vriend heeft ADD.

Aan de ene kant een opluchting, nu kan hij immers gerichte medicate/hulp krijgen en weet hij waarom het tot nu toe gewoon niet gelukt is hoe hij het wilde in zijn leven.

Aan de andere kant heel definitief, ik denk vooral voor mij. En ik schaam me dr voor om dat te zeggen. Ik weet gewoon dat het altijd zo zou blijven, oke, natuurlijk verbeterd het vast wel iets.. Maar mijn toekomstbeeld heeft nu wel ff een deuk..

Kan iemand me even opbeuren?

ahh...weer eens wat roering, precies op tijd voor mijn SOGGEN met morgen fijne deadlines



Fijn Yella, dat je je iets makkelijker voelt bij de diagnose van je zoontje. En ook heel fijn dat de cluster 4 school zo'n goede indruk bij je heeft achter gelaten. 'Tuurlijk houdt je zoontje dat wel bezig, het is uiteindelijk ook weer niet niks om van je vertrouwde plekje op school weg te moeten gaan naar een andere.

Ik ben trouwens benieuwd naar je ervaringen met neurofeedback. Heb er wel al wat verhalen over gelezen, maar dat lijkt toch net iets verder weg dan een ervarings verhaal van hier.

Bij mij helpt trouwens de cognitieve therapie ook erg goed met het zorgen voor meer daadkracht en plannen! In eerste instantie om oude gewoontes te doorbreken en nu om planningen te maken. En me vooral bewust worden dat een opdracht veeeel meer tijd kost dan ik denk, doordat ik het nog veel meer in stukjes moet opdelen.



Spannend Halve Maan, die nieuwe studie. Dat wordt dan idd wel een drukke week, maar dan heb je ook iets om naar uit te kijken wanneer die weer voorbij is .

Wat betreft de colleges: mij is het engels erg meegevallen. Aangezien de meeste docenten toch nederlands zijn, is het eerder een soort 'danglish' wat voor mij goed te volgen is. Wel moet ik er voor zorgen dat ik aantekeningen maak. Doe ik dat niet, dan is mijn aandacht ver te zoeken en pik ik ook veel minder op van de colleges (geldt trouwens ook wanneer ze in het nederlands waren, maar dan pik ik wel wat meer op). Ook zorg ik ervoor dat ik redelijk vooraan ga zitten, dan ben je meer met de interactie met de docent betrokken, waardoor het makkelijker is de aandacht erbij te houden dan wanneer je achterin gaat zitten. Verder neem ik de colleges op met een voicerecorder. Merk ik bij het maken van de aantekeningen dat ik iets heb gemist dat belangrijk was, zet ik een groot teken in de kantlijn en zoek ik dat punt op in de opname om zo dat stukje nog weer even terug te luisteren. Soms wil ik ook nog weleens het laatste kwartier terug luisteren, wanneer ik merk dat mijn concentratie ver te zoeken was. Helemaal terug luisteren doe ik niet, dat vind ik geen zin hebben: vaak haak je dan toch op dezelfde punten weer af, en ken je na een tijdje wel het eerste kwartier uit je hoofd, maar de rest nog steeds niet...).

Hoe ben je trouwens aan je ADHD coach gekomen? En zou je iets willen vertellen over hoe het coachen in zijn werk gaat? En hoeveel kosten zijn daaraan verbonden?



Cookieholic: ik merk dat ik het lastig vind om je te begrijpen..op wat voor manier bedoel je dat je toekomstbeeld anders is dan voorheen? Op zich hoeft er voor de toekomst toch niets anders te zijn door de diagnose? Tegen welke kanten van de ADD loop je dan aan met je vriend?

Als ik naar mezelf kijk, is mijn toekomst door de diagnose bijvoorbeeld absoluut niet veranderd. Sterker nog, op een bepaalde manier is die voor mij juist positiever geworden, omdat er nu dingen wel haalbaar blijken, terwijl ik dat eigenlijk al had opgegeven (studie afmaken, werk dat past bij opleidingsniveau). Natuurlijk is het lastig, maar ik heb nu veel handvaten hoe ik met aspecten van mijn gedrag om moet gaan, waardoor het voor mij gemakkelijker wordt.



Hier gaat verder alles redelijk goed:

Had laatst weer tentamens en ik ben zowaar wel een klein beetje tevreden over de hoeveelheid leerwerk die ik ervoor gedaan heb en ben vol goede moet voor het nieuwe kwartaal wat binnenkort gaat aanbreken.

Verder heb ik inmiddels de laatste afspraak met de psychiater gehad en wordt het medicatie hoofdstuk dus overgedragen aan huisarts. Met de psycholoog ben ik nog wel bezig: op dit moment vooral voor wat extra handvaten om een realistische planning te maken. Nog wel gedoe gehad met de IB-groep (ze hadden niets in de gegevens aangepast. .), maar dat is nu ook rond, dus dat is wel fijn dat dat nu definitief rond is.

quote:Cookieholic schreef op 20 april 2010 @ 15:04:

Het is nu duidelijk: Mijn vriend heeft ADD.

Aan de ene kant een opluchting, nu kan hij immers gerichte medicate/hulp krijgen en weet hij waarom het tot nu toe gewoon niet gelukt is hoe hij het wilde in zijn leven.

Aan de andere kant heel definitief, ik denk vooral voor mij. En ik schaam me dr voor om dat te zeggen. Ik weet gewoon dat het altijd zo zou blijven, oke, natuurlijk verbeterd het vast wel iets.. Maar mijn toekomstbeeld heeft nu wel ff een deuk..

Kan iemand me even opbeuren?



Zoals jij het zegt, klinkt het echt mega negatief!

En dat is het absoluut niet, ADD is geen excuus voor alles wat niet is gelukt in je leven. Ik heb al heel mijn leven ADD (voor zover ik me kan herinneren) en hoewel het soms extra hard werken is, heeft het me nog nooit belet om kansen met beide handen aan te grijpen.

Ik heb me met mijn 23 jaar dan ook al opgewerkt tot manager van de inkoop afdeling. Zolang ik mijn zwakheden blijf erkennen m.b.t. de ADD gaat het prima. Veel opschrijven, doorgeven, agenda goed bijhouden e.d. op die manier is het bijna onmogelijk dat ik iets vergeet.

Mensen met ADD bereiken over het algemeen juist vaak veel in hun leven. Misschien doen ze niet altijd alles volgens de regeltjes maar vaak zijn ze wel zo creatief om voor alles een oplossing te vinden. ADD is een deel van je maar niet zon groot deel dat alle problemen en issues die er zijn, daarop af te schuiven zijn. Het is een aandoening maar geen excuus, er is prima mee te leven zolang je maar je zwakke punten blijft erkennen.



PS: Bij de dokter ging het prima. Heb Ritalin voorgeschreven gekregen, meteen van de huisarts zelf. Medicijnen slik ik nu 2 weken. Over 2 weken moet ik terug en een gesprekje houden met de huisarts, kijken of ik er echt iets van merk. Als ik niets merk, stoppen we een week of 2 met de medicijnen om te kijken of ik dan verschil voel en voor een eventuele hogere dosis of een ander medicijn moet ik toch eerst weer langs de psych.

Ik heb wel het idee dat de medicijnen werken (ook al slik ik maar heel weinig) maar ik vind dat moeilijk te zeggen over mezelf.

hoi!



Ik bedoel het ook totaal niet negatief. Maar het was gewoon even mijn eerste ingeving toen hij het meldde.

Maar voor mij veranderd er wel iets. Mijn vriend is 26, heeft alleen havo, en ik ben zelf heel ambitieus. Verder weet mijn vriend nu nog niet wat voor opleiding etc hij gaat doen, hij heeft immers net te horen gekregen wat hij heeft. Ik denk dat hij het juist wel al een excuus ziet waarom zijn hbo opleidingen niet gelukt zijn.



Ik merk ook dat ik nu, na er even zelf over nagedacht te hebben het ook veel moeilijker vind om het uit te leggen.

Het voelt gewoon zo definitief..



Hij begint morgen met het slikken van concerta, heeft iemand daar ervaring mee?



Ik hoop dat ik zo wat beter heb uitgelegd...

Cookieholic, ik denk dat ik wel begrijp hoe je je voelt en wat je bedoelt. Ik heb dat met mijn zoontjes diagnose, het is niet 'erg' dat hij Asperger heeft, maar het is wel iets dat niet zomaar voorbijgaat. Het is toch een verwerkingsproces om dat te accepteren.

ADD is wel degelijk iets dat heel lastig kan zijn bij een partner. Mijn man heeft er ook wat trekjes van, en die kan ik niet uitstaan en begrijpen, terwijl ik het nota bene zelf heb!



Halvemaan, klinkt goed. Spannend, vakken gaan volgen! En dat Engels gaat best lukken, je zult eraan wennen denk ik. Zelf zou ik het juist fijner vinden, Engels voelt voor mij heel goed, bijna natuurlijker dan Nederlands. Omdat het toch een andere taal is, moet ik wel net ietsje meer moeite doen om te luisteren en dat maakt bij dan juist dat ik me er beter op concentreer.



Deb, planning etc is niet mijn probleem. Mijn probleem is juist de uitvoering van plannen. Ik zou een enorm goede organisatieadviseur kunnen zijn en time management is ook iets dat ik uitstekend in de vingers heb. In theorie dan helaas... ook is het zo dat ik, als ik een planning of actielijst heb gemaakt, het gevoel heb dat ik het dan ook al heb gedaan. De daadwerkelijke uitvoering kan ik dan niet meer opbrengen, of zo. Heel naar en heel raar.

Daar wil ik dus met neurofeedback allereerst aan werken. Ik ben dinsdag voor intake geweest en er is een nulmeting verricht. De therapeute gaat die doorspreken met een ervaren iemand van het hoofdkantoor van deze organisatie, en volgende week spreken wij dat samen door en gaan we ook echt trainen. Zij kon al wel zien dat een bepaalde lijn heel laag was, en die hangt inderdaad samen met daadkracht etc. Er is dus heel goede hoop dat het goed trainbaar is. We gaan het zien! Ik houd jullie hier op de hoogte.



Op een andere cluster 4-school, waar mijn man en ik vorige week ter vergelijking ook nog zijn gaan kijken, wordt ook gewerkt met neurofeedback. Daar zitten vooral kinderen met autistische stoornissen en ADHD/ADD of combinaties. Een psychologe aan de school verbonden doet onderzoek naar neurofeedback en een aantal kinderen werkt daaraan mee. De resultaten zijn volgens de adjunct-directrice die wij spraken heel goed.



Verder gaat het niet zo geweldig met mij. Ben gisteravond enorm uit mijn dak gegaan tegen mijn jongste zoontje (hij is 5 jaar), die ondanks onze héél duidelijke afspraak om het niet te doen, bleef roepen vanuit zijn bed. Dat mag hij niet meer, hij mag altijd bij ons komen, maar hij moet zelf naar ons toe komen. Niet roepen of huilen, want dan worden mijn man en ik allebei wakker en als het lang duurt onze oudste zoon ook, want ze delen een kamer. Gisteravond deed hij het tóch weer. Ik voelde dat heel sterk als getreiter, terwijl ik natuurlijk heel goed weet dat het zo niet werkt. Ik heb hem uiteindelijk heel hardhandig aangepakt en uit zijn bed gesleurd, en op ons bed gesmeten, waarbij hij bijna op een schaaltje met fruit terecht kwam dat ik in bed had staan, om op te peuzelen bij nog even tv kijken in bed.

Ik ben enorm geschrokken van mijn ziedende woede jegens dat kleine manneke, het liefst had ik hem namelijk finaal in elkaar geramd en uit het raam gesmeten. Dat zou ik natuurlijk nooit doen, maar wat ik wel deed (uit bed sleuren en in ons bed smijten) had ik ook niet van mezelf verwacht. Dus wie weet waar ik toe in staat ben? Ik heb enorm gehuild. Natuurlijk niet alleen daarom, de emmer was aan het overlopen en het is ook heel zwaar soms, met twee bewerkelijke kinderen en zelf ADD hebben. Tel daarbij op heel slecht slapen de laatste tijd door mijzelf en al twee dagen hoofdpijn enzovoort... maar toch, ik voel me hier verschrikkelijk slecht over.

Ik heb meer ondersteuning nodig.

Halvemaan, hoe zit dat ook alweer met die ADHD-coach van jou? Wordt dat vanuit de AWBZ vergoed of op een andere manier?

xYella.

Yella, je beschrijft inderdaad precies wat ik bedoel, dankje!

Yella; mijn ADHD coach wordt inderdaad vergoed, gewoon vanuit AWBZ (dus mijn ziektekostenverzekering, in de basisverzekering). Mijn coach werkt bij mijn psychiater in de praktijk, hij is SPV'er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige). Ik denk dat wel meer vrijgevestigde psychiaters zo'n coach in hun praktijk hebben, en je kan daarvoor ook bij PsyQ en de GGZ terecht neem ik aan. Ook kan je eventueel PGB aanvragen (voor jezelf, maar zeker ook voorr je kids) en op die manier begeleiding krijgen. Als ik je verhaal zo lees zou dit denk ik ook wel bij jouw gezin passen. Jij en je man worden wat in je zorg ontlast als er een begeleider voor de kids komt, al is het maar 2 uurtjes in de week, en daarbij heb je iemand (een professional) waar je ook zelf je verhaal kwijt kan en die je eventueel wat handvatten kan geven.

Heel begrijpelijk namelijk dat je op dit moment je eigen grenzen overgaat, maar het is denk ik dan ook goed om wat met dat gegeven te doen. Ik geef zelf ook zowel begeleiding aan kids met ASS en/of ADHD en ook ouderbegeleiding. Voor ouders is het heel prettig om eens hun verhaal kwijt te kunnen zonder alle dooddoeners die je vaak in je omgeving krijgt en vaak zorgen kleine tips voor wat positieve verandering. En daarbij is het leerzaam voor de kids om begeleiding te krijgen, maar heb je daardoor ook wat meer tijd voor jezelf.



En over mijn studie; ik ben vorige week dus voor het eerst begonnen. Blijkt idd alles in het Engels te zijn en dat doen ze dan ook nog voor de 1e keer... Heb ik weer! En bij mij is het helaas niet zo dat Engels natuurlijker aanvoelt, integendeel... Mijn nederlands is goed, ik lees heel snel dan, maar buitenlandse talen zijn een ramp. Maar goed, ik ga het gewoon zo goed mogelijk proberen te doen, als er zoveel mensen zijn die dat kunnen, waarom zou ik het dan niet kunnen? En het scheelt dat het vooral een verdieping is van kennis die ik al heb, dus dat maakt het ook wel iets makkelijker.

Coockieholic; Ik snap ook wel wat je bedoelt, al verwoord je het misschien niet zo handig . Ik gebruik zelf concerta trouwens. Het is in principe hetzelfde als ritalin, alleen dan langwerkend. Dat heeft als voordeel dat je het minder vaak hoeft in te nemen (dus minder vaak kan vergeten) en dat het 'rebound' effect vaak minder is (rebound is dat wanneer de medicatie is uitgewerkt, je dan een korte periode juist heel hyper en onrustig e.d. wordt).

Bij werkt concerta heel goed, al slik ik wel een hoge dosis (om 8 uur 54 mg en om 11 uur 18 mg), terwijl ik maar 50 kilo weeg. Meestal wordt het trouwens maar 1 x per dag geslikt. Ik had weinig last van bijwerkingen, maar dat is natuurlijk voor iedereen verschillend. Wel gaan deze bijna altijd weer over na 1 of 2 weken.

Toen ik begon merkte ik vrij snel verschil, met name dat ik veel minder druk in mijn hoofd was. Voorheen stond mijn hoofd nooit stil en draaide dan op '3 sporen', nu staat ie nog steeds nooit stil, maar is er meestal maar 1 spoor actief. Ook ben ik minder impulsief, kan wat beter vooruit kijken en kan me ook beter tot dingen zetten. En natuurlijk beter op dingen concentreren. Zoals een gesprek voeren met geluid op de achtergrond . Dat viel me echt op in het begin; voor medicatie was dat geluid dat even sterk aanwezig als het gesprek, maar met medicatie was het ook letterlijk achtergrondgeluid.

Ik denk dat het trouwens al heel positief is dat je je er zo in verdiept en op zoek bent naar antwoorden. Pas alleen wel op dat je nu niet vanalles van je vriend gaat verwachten. Het weten is 1 ding, maar het accepteren daarvan en het veranderen van je gedrag duurt heel lang. Ik heb denk ik bijna 2 jaar gedaan over het eerste... Over het veranderen van mijn gedrag wel iets minder, maar sommige dingen blijven ook gewoon altijd bestaan. Als ik genoeg energie heb, goed in mijn vel zit enz. kan ik daar dan beter mee omgaan, dan wanneer dit niet zo is.

Ik denk dat ik het inderdaad niet handig heb verwoord!

Mijn vriend slikt nu 18 mg. om het uit te proberen. Hij merkt al wel enig verschil, maar wil waarschijnlijk nog een hogere dosis proberen.

Jij slikt inderdaad wel een hoge dosis zeg! Maar als het helpt

Opzich ben ik nu ook al een stuk positiever. Maar ik denk dat het voor een buitenstaander toch moeilijk blijft om alles te begrijpen! Ik heb een hulpverlenende achtergrond dus ik ben ook echt geïnteresseerd in hoe het allemaal werkt. Vandaar dat ik zo nieuwschrierig ben



Bedankt voor je lange reactie, daar heb ik echt wat aan!

Och Yella, wat zal je geschrokken zijn van je eigen reactie! Sorry, heb verder weinig andere tips dan wat Halve Maan al noemt...

Ik hoop voor je dat de neurofeedback je erg gaat helpen.



Halve Maan: Wat betreft de studie in het Engels: Als je merkt dat je iets niet begrijpt in het Engels: schrijf het op en ga dan aan het begin/einde van het college even naar de docent om het na te vragen in het Nederlands. Zeker als ze het voor het eerst in het Engels geven, willen ze en graag dat iedereen het snapt en zijn de docenten zelf vaak Nederlands, waardoor je dan aan het einde of in de pauze gemakkelijk in het Nederlands om verduidelijking kan vragen.



Cookieholic: na je uitleg snap ik het ook iets beter. En fijn dat je zelf al weer iets positiever erover bent. Verder denk ik wel dat je moet uitkijken niet de hulpverlener van je vriend te worden (gezien je achtergrond). Uiteindelijk is je vriend gewoon je vriend met zijn plus en min punten en blijft hij dat ook, de ADHD verandert daar niet zoveel aan, hoogstens dat hij wat handvatten gaat krijgen om zelf wat makkelijker met de minpunten om te leren gaan.



Verder gaat het hier zijn gangetje: de deadlines zijn gehaald en de resultaten die ik tot nu toe heb teruggekregen zijn goed. Dus dat is wel erg fijn. Ook het gedoe met de IB-groep is nu definitief geregeld, wat ook erg fijn is, dat ik me daar niet meer druk om hoef te maken.

Ik gebruik zelf ook sinds een paar maanden concerta, en merk dat ik er veel baat bij heb! Wel met ups en downs... Herken je dat Halvemaan?? Ik herken wel heel erg wat je noemde wat betreft achtergrond geluid! Ik dacht altijd dat ik ruisdoof was, maar dit gaat nu een stuk beter! En groepsgesprekken.. Ik heb altijd gedacht dat dat niet voor mij was weggelegd... Maar dit gaat nu veel beter (lees automatisch)! En kiezen was ook altijd een drama, dat gaat opeens wel. Normaal langs terrasjes lopen zonder van gekkigheid niet meer te weten wat te doen met blikken van mensen die toevallig jouw kant opkijken, en alle gekke gedachten die daar dan dwars door elkaar op volgden.. En.. En.. En.. En eigenlijk ben ik nog steeds verbaasd op hoeveel dingen die concerta een positief effect heeft, dingen waar ik me allang bij had neergelegd of waarvan ik me niet besefte dat dat iets met adhd te maken kon hebben!



Het grootste voordeel vind ik dat ik wat meer zicht heb op een soort van tijdslijn, een soort beter overzicht. Zo kan ik beter inschatten wat ik allemaal nog moet doen, en wanneer ik lekker niets hoef te doen. Omdat het overzicht ontbrak zag ik eerder vaak gigantisch op tegen 'alles' wat nog moest, en dat leek dan zo'n berg dat ik spontaan niet meer wist waar te beginnen. Soms deed ik dat dan ook maar niet. Daar werd ik dan weer heel gestresst van, en ik voelde me schuldig op momenten dat ik me juist zo willen ontspannen. Concerta heeft heel veel positieve gevolgen gehad op hoe ik omga met studie, werk en vrije tijd. Ik ben veel meer ontspannen, zit lekker in mijn vel, en onderneem van alles!



Ik ben heel benieuwd hoe het bij jouw vriend verder zal gaan cookieholic! Ik hoop dat hij er baat bij heeft.

Zelf was/ben ik ook soms bang het voor mezelf als een soort excuus te gaan gebruiken, maar eigenlijk heb ik dat niet gedaan. Tot nu toe heeft het alleen maar de rust gebracht om te beginnen met alles wat ik altijd maar heb gelaten, en heb ik geen excuses meer nodig. Ik hoop dat jouw vriend dit ook zo om kan draaien!

Hallo allemaal,

Tijdje van het forum weggeweest, omdat het de laatste tijd super goed gaat. Heb nu ongeveer een half jaar medicatie en de puzzelstukjes beginnen op zijn plaats te vallen.

Alleen begin nu angstig te worden. Hoor zoveel horrorverhalen over Ritaline. Dat als je stopt na langere tijd je in een psychose kan raken...oké niet stoppen dan. Maar goed wat als het er toch van komt dat je d.m.v. een zwangerschap bijv. geen medicatie mag nemen?

Mensen in mijn omgeving zeggen ook dat ik geen ADHD heb, maar gewoon onrustig, onzeker en ongelukkig ben. Schrijven psychs niet te snel medicatie voor??? Heeft nog iemand een mening hierover?

Beetje raar, bij intake werd er ADD vastgesteld en nu blijkt de diagnose toch ADHD te zijn.

En wat als ik gewoon even een burnout of dip had, en al mijn emoties nu worden onderdrukt? Pfff weet het even niet meer.

Ben bang dat ik zwaar depressief word als ik ooit moet stoppen. Ik nu al mijn problemen probeer op te lossen met een wonderpil...



Ik zit nu ook sinds anderhalve maand thuis omdat ik het werk op kantoor niet meer trok. Administratief was geen goede keus, ben ook helemaal tot rust gekomen. En probeer nu een meer creatievere baan te vinden. Dus eigenlijk allemaal positief, maar goed waarom blijven vrienden en vooral familie erop hameren dat ik moet stoppen met de Ritaline? Het is alleen uit bezordheid. Ben bang dat ik de verkeerde keus heb genomen om aan de Ritaline te gaan....

Of is Concerta een optie, dan heb je iig niet zoveel last van het reboundgevoel.



Sorry....lap tekst.

Had een paar jaar geleden een destructieve "relatie" met mijn ex, had hier veel verdriet van en kan het nu door de medicatie/ gesprekken goed handelen. Merk als ik stop ik weer een depressief gevoel krijg. Maar goed dit heb ik mijn hele leven dus gehad, dat ik snel overstuur was en Jantje huilt Jantje lacht was... Dat moet danch ook van de ADHD/ADD komen?

Goed dat het zo goed ging Cate, en jammer dat het nu weer wat minder gaat.



Als ik jou was, zou ik trouwens een lang consult bij een psychiater aanvragen. Dan kan je al je vragen die je over de medicatie hebt opschrijven en aan de psychiater stellen. Ik kan me voorstellen je dan voor jezelf duidelijk kan maken waarom je wel/geen medicatie wil of dat het misschien handiger is om over te stappen...Dan sta je zelf misschien ook wat steviger in je schoenen tegen iedereen die vindt dat je er mee moet stoppen.



Van wat ik weet zijn de horror verhalen over psychoses met name bij bepaalde antidepressiva en niet bij ADHD-medicatie. Zelf heb ik ook niet het idee dat door de ADHD medicatie emoties worden onderdrukt. En of er te snel medicatie wordt voorgeschreven: uiteindelijk ben je er zelf bij, je begint zelf met slikken. Als je dat niet wil, moet je het niet doen.

Verder lijkt het me wel erg lastig om door te gaan met medicatie, als iedereen in je omgeving erop tegen is. Weet je ook waarom ze erop tegen zijn en wat maakt dat ze bezorgd zijn? Dan kan je misschien makkelijker met argumenten komen waarom je medicatie slikt.

Uit je verhaal lijkt het erop dat zo sowieso de ADHD nogal ontkennen....dat lijkt me best pijnlijk, op mij komt het daardoor over alsof ze ook een stukje van jou ontkennen....



Verder hier aardig positief: goede resultaten terug gekregen, dus daar en ik erg blij mee. Ik geloof dat ik nu voor het eerst eens een vak heb gehaald, zonder dat ik daar nog een herkansing voor nodig heb gehad! Ook heb ik nu voor het eerst het idee dat het me voor het eerst eens lukt om de goede voornemens, die ik altijd heb bij het begin van een nieuw vak, om te zetten in werkelijkheid. Althans...gedeeltelijk, maar nu zie ik zelf vooruitgang dus daar ben ik erg blij mee. Wel merk ik dat me erg moet houden aan van te voren goed met mezelf doornemen wat ik van plan ben en dit zo veel mogelijk uitsplitsen. Dan lukt het het beste, anders schat ik voor alles toch al snel veel te weinig tijd is en heb ik niet eens de moed om eraan te beginnen...



Wat ik me trouwens afvraag: ikzelf heb het idee dat wanneer ik een dagje met de medicatie oversla, ik op de een of andere manier ontzettend moe en energieloos ben dan wanneer ik de medicatie wel slik. Hebben jullie dat ook?

Hoi Deb83,

Dus ook positieve ontwikkelingen. En zo snel, dat ondervind ik tenminste. Merk ook dat ik nu makkelijker dingen op een rijtje kan zetten omdat ik overzicht in me kop heb.



Ik merk wel dat als ik mijn medicatie vergeet, ik mij weer sneller ga ergeren aan mensen in de bus bijv. Ook sta ik s'ochtends dan met een depri gevoel op. Maar het is niet dat ik een totaal ander mens ben. Heb nog steeds voldoende emotie en ben op zijn tijd nog steeds druk. Alleen van binnen wat rustiger zeg maar.



Stja dat is het denk ik ook wel. Als ik zelf beter uitleg hoe ik mij voel en hoe het voorheen was. Ik vind het alleen lastig, ik heb altijd zoveel moeite gehad met "normaal" te gedragen. Dit weten familieleden en vrienden niet. Vandaar dat zij nu denken dat ik er nooit last van heb gehad, omdat zij het nooit aan mij hebben gemerkt. Maar die tijden dat ik huilend in huis zat met de gordijnen dicht, omdat ik mij weer eens "anders" voelde, omdat de rekeningen waren opgelopen of omdat die leuke baan weer eens niets werdt of relatie.



Ik denk dat psychoses vooral bij een verkeerde diagnose optreedt, als jij idd de dopamine niet mist in je hersenen. Deze dus wel wordt aangemaakt, je er wel last van krijgt.

Ik heb het vaak met mijn psychologe erover gehad, maar vind het eigenlijk best raar dat er zo makkelijk over ritaline wordt gesproken. Het is toch een soort speed....

Hee Cate en Deb,



Cate, wat vervelend dat je zo aan het twijfelen gebracht wordt, en je omgeving zo negatief/ontkennend tegenover 'de diagnose' staat. Ik moet bekennen dat ik het ook niet zo goed durf te vertellen omdat ik bang ben dat mensen mij ook niet 'geloven', en zelf eerst ook wat twijfelde. Nu weten wel wat meer mensen het, en sommigen staan er ook wat twijfelachtig tegenover. Ze hebben wel gemerkt dat ik wat lekkerder in mijn vel zat de laatste tijd, dat helpt wel. Ik heb mezelf inmiddels helemaal suf gelezen en misschien dat je iets hebt aan dingen die ik vond.



Dat eerder ADD is genoemd, en nu weer ADHD komt misschien doordat ADD als officiele 'classificatie' aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, overwegend onoplettendheid type. Hierbij kan het hyperactieve ook plaatsvinden in je hoofd in plaats van gedrag, bij iedereen kan ADHD in heel verschillende vorm aanwezig zijn, en dat wordt dan toch nog zo goed en zo kwaad opgevangen door verschillende type AHDH te benoemen. Maar dit is eerder misleidend, omdat ADHD zich altijd zo verschillend kan presenteren, en ook meer of minder last kan geven voor iemand zelf of zijn omgeving. De 'types' overwegend hyperactief-impulsief, en gecombineerd, vallen meer op doordat hun gedrag erg druk en soms storend is. Misschien dat de mensen om jou heen met name bekend zijn met dit 'type', en daarom vinden dat jij echt geen ADHD hebt...

Misschien dat je psychologe je wat artikelen aan kan raden om te lezen, en laten lezen aan mensen uit je omgeving. Misschien dat dat wat meer duidelijkheid geeft? Misschien ook meer bij je zelf houden, zodat je er eerst zelf goed uitbent wat medicijnen voor je kunnen doen en wat je zelf denkt van de diagnose? Ik weet niet of je het hebt kunnen bespreken met je psychologe? Het lijkt me een heel lastige situatie!



Het gevoel anders te zijn en depressieve gevoelens horen ook erg bij ADHD. Ik herken dit zelf ook heel erg. Dit komt bij mij soms ook sterk terug als de medicatie is uitgewerkt, of als ik het heel onregelmatig inneem. Bij concerta heb ik hier ook minder last van. Ik denk niet dat concerta emoties onderdrukt, maar ik kan me wel goed voorstellen dat je je dat af zou kunnen vragen omdat je daar dan opeens ook geen last meer van hebt. Ik zie het maar gewoon als een symptoom van ADHD wat ook wordt tegengegaan.



Dat ritaline ook een soort speed is, dat spookt ook wel eens door mijn hoofd. Stel me altijd maar gerust dat bij concerta en methylfenidaat de dosis veel minder is, en zou het ook een andere werking moeten hebben bij mensen met en zonder ADHD. Mensen om mij heen hebben wel eens ritaline gebruikt, maar het effect wat zij beschrijven is heel anders dan wat ik ervaar.

Horrorverhalen zitten mij ook een beetje dwars, maar echte langetermijneffecten zijn ook niet bekend, dat zit mij dan eigenlijk ook wel weer wat dwars. Ik heb hier ook vaak naar gevraagd, maar psychologen lijken hier vaak toch redelijk laconiek in te zijn... Ik denk dat ik bij een wat rustige periode zonder stress, waarbij ik een goed ritme kan volgen ik misschien maar eens kijk hoe het gaat zonder. Toch ga ik op dit moment zeker wel door met de medicatie omdat ik (en mijn omgeving) er echt veel baat bij heb. Ik heb trouwens gelezen dat veel vrouwen met ADHD tijdens een zwangerschap vaak juist goed in hun vel zitten en veel minder last hebben. Zonder medicatie bedoel ik dan.



Deb, ik merk ook dat ik moeier ben als ik een dag geen medicatie slik. Maar dat is dan meestal pas aan het eind van de dag, misschien wel omdat het gewoon meer moeite kost om de dag door te komen doordat het dan wel weer een beetje chaos is? Of omdat je nieuwe balans weer wordt veranderd? Heb je ook dat je wanneer je een dag overslaat, daarna weer meer last heb van bijverschijnselen om schommelingen zeg maar?



Sorry voor de lap tekst, kort en bondig word ik ook met medicatie ook nooit

Ante je beschrijft het precies goed. Alles is gewoon moeilijker met onrust in je lijf/ kop. Goed dat dit forum in het leven is geroepen voor mensen die met hetzelfde "probleem" zitten.



Ik merk ook dat bepaalde factoren niet meewerken, werk, vrienden, omgeving ed.

Nu ik mensen die het niet begrijpen, of mij nog als een kind zien, ( door mijn gedrag) opzij geschoven. Denk dat dat ook veel rust creeërd.



Moet zeggen nu ik mijn dosering 15min. voor afloop al inneem, minder last heb van het reboundeffect. Zoals vermoeidheid, flauwte, angst/paniekaanvallen en stemmingswisselingen.