Gezondheid
alle pijlers
Angsten de baas
maandag 3 mei 2010 om 17:23
Ik ben sinds een maand weer aan de antidepressiva die tevens voor angsten is. Ik ben begonnen met een lage dosis en nu weer iets verhoogd. De angst is nu 3x erger, schijnt zo te zijn tot het aanslaat. Diep in mijn hart zou ik het liefste zonder medicatie mijn angsten de baas willen worden. Ik praat hier over sociale fobieen. Momenteel durf ik niet eens meer naar het winkelcentrum of naar de sportschool.
En als ik wakker word begint het angstige gevoel al in mijn buik en onderin mijn rug. En zie ik vreselijk op tegen de dag. Ik vroeg mij af wie er ooit zonder medicatie van zijn angsten is afgekomen, hoe lang
het duurde en op welke manier. Zijn er oefeningen voor of trucjes, ik krijg bijvoorbeeld altijd een trillende bovenlip als ik angstig ben en mensen te woord moet staan, daar zou ik zo graag van af willen, dat zou al zoveel schelen want daar ben ik het bangste voor, dat mensen het zien. Als ik die trillende wang en mondhoek niet zou hebben zou ik die angst de baas kunnen worden, maar dat trillen is mij de baas, helaas. En wil gewoon niet mijn leven lang onder de medicatie en zeker geen hoge dosis. Ben benieuwd naar antwoorden en ervaringen van jullie.
En als ik wakker word begint het angstige gevoel al in mijn buik en onderin mijn rug. En zie ik vreselijk op tegen de dag. Ik vroeg mij af wie er ooit zonder medicatie van zijn angsten is afgekomen, hoe lang
het duurde en op welke manier. Zijn er oefeningen voor of trucjes, ik krijg bijvoorbeeld altijd een trillende bovenlip als ik angstig ben en mensen te woord moet staan, daar zou ik zo graag van af willen, dat zou al zoveel schelen want daar ben ik het bangste voor, dat mensen het zien. Als ik die trillende wang en mondhoek niet zou hebben zou ik die angst de baas kunnen worden, maar dat trillen is mij de baas, helaas. En wil gewoon niet mijn leven lang onder de medicatie en zeker geen hoge dosis. Ben benieuwd naar antwoorden en ervaringen van jullie.
maandag 3 mei 2010 om 17:55
Ik ben niet meer angstig, en zonder medicatie.
Wat bij mij hielp: acceptatie. Vanaf het moment dat ik ben gestopt er tegen te vechten, en ben begonnen met er mee leren leven is het alleen maar beter geworden. Als je iets hebt waar je bang voor bent, en je wilt dat niet, dan wordt de angst juist alleen maar groter. Als je van jezelf accepteert dat die angst er is, dan leer je er mee omgaan. Je kunt dat vergelijken met op het moment dat je zegt dat je niet aan een roze olifant mag denken, dan denk je er juist aan.
Nadat ik het geaccepteerd heb, heb ik een lijst gemaakt met de 20 engste dingen. Ik ben onderaan begonnen, en concentreerde me per keer op 1 punt. De andere dingen deed ik ook, maar daar hield ik me niet mee bezig: dat hoefde nog niet goed te gaan.
Mijn eerste punt was winkelen met mijn vriend. Dit was niet een punt wat ik helemaal niet meer durfde, maar waarbij ik altijd wel een beetje een angstig gevoel had. Als ik angstig werd besprak ik dit met mijn vriend, en legde ik hem uit waar ik bang voor was. Dit hielp dan voldoende om mijn angst kleiner te maken.
Op andere momenten als ik angstig werd, had ik een schriftje bij me waar ik in schreef. Ik omschreef dan de irreele angst, wat de angst ondersteunde, en wat juist niet: in mijn geval....waar was ik nou echt bang voor. Daar werd ik een stuk rustiger van.
Nadat ik het eerste punt had volbracht, ging de rest eigenlijk vanzelf. Ik heb toen niet meer bij de punten stil gestaan. Er staan een aantal punten op (18 t/m 20) die ik nu nog niet durf, maar dat heeft geen invloed op mijn dagelijks leven. Ik ben nu zover dat ik misschien vandaag of morgen nog wel een keer in de trein stap.
Ik zeg niet dat ik er vanaf ben, ik heb er mee leren leven. En soms zijn er dingen die ik heel spannend vind, en dan is het er weer even. Maar daar kan ik dan mee omgaan.
Wat bij mij hielp: acceptatie. Vanaf het moment dat ik ben gestopt er tegen te vechten, en ben begonnen met er mee leren leven is het alleen maar beter geworden. Als je iets hebt waar je bang voor bent, en je wilt dat niet, dan wordt de angst juist alleen maar groter. Als je van jezelf accepteert dat die angst er is, dan leer je er mee omgaan. Je kunt dat vergelijken met op het moment dat je zegt dat je niet aan een roze olifant mag denken, dan denk je er juist aan.
Nadat ik het geaccepteerd heb, heb ik een lijst gemaakt met de 20 engste dingen. Ik ben onderaan begonnen, en concentreerde me per keer op 1 punt. De andere dingen deed ik ook, maar daar hield ik me niet mee bezig: dat hoefde nog niet goed te gaan.
Mijn eerste punt was winkelen met mijn vriend. Dit was niet een punt wat ik helemaal niet meer durfde, maar waarbij ik altijd wel een beetje een angstig gevoel had. Als ik angstig werd besprak ik dit met mijn vriend, en legde ik hem uit waar ik bang voor was. Dit hielp dan voldoende om mijn angst kleiner te maken.
Op andere momenten als ik angstig werd, had ik een schriftje bij me waar ik in schreef. Ik omschreef dan de irreele angst, wat de angst ondersteunde, en wat juist niet: in mijn geval....waar was ik nou echt bang voor. Daar werd ik een stuk rustiger van.
Nadat ik het eerste punt had volbracht, ging de rest eigenlijk vanzelf. Ik heb toen niet meer bij de punten stil gestaan. Er staan een aantal punten op (18 t/m 20) die ik nu nog niet durf, maar dat heeft geen invloed op mijn dagelijks leven. Ik ben nu zover dat ik misschien vandaag of morgen nog wel een keer in de trein stap.
Ik zeg niet dat ik er vanaf ben, ik heb er mee leren leven. En soms zijn er dingen die ik heel spannend vind, en dan is het er weer even. Maar daar kan ik dan mee omgaan.
maandag 3 mei 2010 om 19:34
Ik heb 2 vriendinnen die met paniekaanvallen en angststoornis kampten. Hyperventileren, denken dat ze doodgingen, angstig voor sociale situaties, zal wel hetzelfde zijn als waar jij het over hebt, Sweetmoon?
De ene vriendin heeft er 13 jaar last van gehad, durfde de straat ook niet meer op. Ze had allerlei therapieen geprobeerd, zat aan de seroxat en uiteindelijk heeft ze een goede hapnotherapeut gevonden en deze heeft haar met haar emoties om leren gaan (niet meer op alles 'ja' zeggen, niet meer bezwaard voelen als iets niet kon, zeggen als je het ergens niet mee eens bent en gevoelens vooral niet opkroppen, en als er eens iets speelde, ruzies of andere stressfactoren, dmv praten en ademhaling geleerd om daarmee om te gaan)
Dit heeft deze vriendin enorm geholpen, ze was van haar angststoornis af!
De andere vriendin heeft de struisvogel-methode gehanteerd, gewoon geprobeerd om het geen onderdeel van haar leven te laten zijn, goed adem te halen bij een mogelijk onrustig/onverwachts opkomend hyperventilerend gevoel toch door te gaan met waar ze mee bezig was (in de file, autorijdend, ergens op visite) en dat waaide steeds over, gelukkig. Zij merkt dat ze er meer last van heeft als ze het ook toelaat. Of als ze vantevoren zich al zorgen gaat maken, of ze weer een paniekaanval gaat krijgen.
Beide dames zijn nog niet geheel genezen maar hoeven gelukkig niet (meer) aan de AD.
Sterkte, Sweetmoon. ik weet door mijn vriendinnen hoe erg en beangstigend zoiets moet zijn. Misschien heb je iets aan mijn woorden.
De ene vriendin heeft er 13 jaar last van gehad, durfde de straat ook niet meer op. Ze had allerlei therapieen geprobeerd, zat aan de seroxat en uiteindelijk heeft ze een goede hapnotherapeut gevonden en deze heeft haar met haar emoties om leren gaan (niet meer op alles 'ja' zeggen, niet meer bezwaard voelen als iets niet kon, zeggen als je het ergens niet mee eens bent en gevoelens vooral niet opkroppen, en als er eens iets speelde, ruzies of andere stressfactoren, dmv praten en ademhaling geleerd om daarmee om te gaan)
Dit heeft deze vriendin enorm geholpen, ze was van haar angststoornis af!
De andere vriendin heeft de struisvogel-methode gehanteerd, gewoon geprobeerd om het geen onderdeel van haar leven te laten zijn, goed adem te halen bij een mogelijk onrustig/onverwachts opkomend hyperventilerend gevoel toch door te gaan met waar ze mee bezig was (in de file, autorijdend, ergens op visite) en dat waaide steeds over, gelukkig. Zij merkt dat ze er meer last van heeft als ze het ook toelaat. Of als ze vantevoren zich al zorgen gaat maken, of ze weer een paniekaanval gaat krijgen.
Beide dames zijn nog niet geheel genezen maar hoeven gelukkig niet (meer) aan de AD.
Sterkte, Sweetmoon. ik weet door mijn vriendinnen hoe erg en beangstigend zoiets moet zijn. Misschien heb je iets aan mijn woorden.
maandag 3 mei 2010 om 21:05
Mensen zijn erg met zichzelf bezig en die letten er niet op of je trilt of niet. Belangrijker vinden ze dat je attent en vriendelijk bent. Veel glimlachen, empatisch zijn en je maakt vanzelf een goede indruk. Ik zou niet inzitten over een beetje trillen. Je geeft het teveel betekenis. Misschien heb je een tic ofzo denken ze, áls het ze opvalt. Sommige mensen zijn spastisch, trekken daardoor écht de aandacht maar zijn daaraan gewend en hebben ook best een goed leven met leuke vrienden.
dinsdag 4 mei 2010 om 20:31
Ik heb er 2 jaar over gedaan en heb het nu nog af en toe... acceptatie.. that's the key.... relativeren en sterker zijn.... ik durfe niets meer, was continue bang om over te geven... elke situatie was angstaanjagend en hyperventileerde continue....
nu heb ik er dus bijna geen last meer van en als ik een aanval heb dan spreek ik mijzelf heel streng toe!
nu heb ik er dus bijna geen last meer van en als ik een aanval heb dan spreek ik mijzelf heel streng toe!
