Gezondheid
alle pijlers
jong en reuma
zondag 6 juni 2010 om 00:03
zondag 6 juni 2010 om 08:30
ik heb zelf geen reuma maar mijn moeder en vriendin hebben dat wel.
mijn moeder loopt best slecht en als ik vroeger wou skeeleren kon ze niet mee doen ( ookal wou ze dat wel ) en mijn vriendin kan bijvoorbeeld niet bij ons voetbal team. is erg lastig. maar er zijn genoeg dingen die ze wel kan doen.
sterkte!
mijn moeder loopt best slecht en als ik vroeger wou skeeleren kon ze niet mee doen ( ookal wou ze dat wel ) en mijn vriendin kan bijvoorbeeld niet bij ons voetbal team. is erg lastig. maar er zijn genoeg dingen die ze wel kan doen.
sterkte!
zondag 6 juni 2010 om 09:27
Hoi Liesken,
Ik heb ook reuma, vanaf me 7de, ben nu 33.
Accepteren zal ik het nooit, maar ik heb er wel mee leren omgaan. De laatste jaren gaat het eigenlijk steeds beter.
In februari heb ik een nieuwe knie gekregen, zit nog steeds in de revalidatie maar ik ga met sprongen vooruit. En dat doet me erg goed. Lopen dat ging bijna niet meer, zeker de laatste weken voor de operatie. Maar nu,, de pijn is weg, ik kan me knie weer goed strekken en redelijk buigen. Ik kan weer veel verder lopen. Ik loop nu zo een half uur, terwijl ik eerst nog geen minuut kon staan. Ik heb overigens nog niet mijn uiterste getest, qua lopen.
Ik zie de zomer helemaal zitten!!!!
De pijn of dingen niet meer kunnen vind ik nog niet eens het ergste. (al heb ik wel zeker mijn dipjes). De opmerkingen van mensen en het onbegrip wat je tegenkomt, ik kan daar nog erg slecht mee omgaan, na al die jaren.
vb: Dan sta je 's ochtends goed op en denk je ik voel me super vandaag. Kom je op werk en de eerste de beste vreemde die je tegenkomt zegt: zooooo, jij loopt slecht, lekker gesport? Mijn dag is dan gelijk verpest...
Helemaal nu, ik loop beter dan ooit. Maar ik heb en blijf wel reuma houden, ik zal dus altijd wel een beetje mank lopen. En dan zijn er ook mensen die blijkbaar iets moeten zeggen.
Sorry ttsss, maar mensen die zeggen: er zijn genoeg dingen die je wel kan, vind ik zo'n dooddoener. Is misschien wel zo, maar als ik in een dip zit omdat ik iets niet meer kan, dan kan ik niet zoveel met die opmerking.
groet
Bumper
Ik heb ook reuma, vanaf me 7de, ben nu 33.
Accepteren zal ik het nooit, maar ik heb er wel mee leren omgaan. De laatste jaren gaat het eigenlijk steeds beter.
In februari heb ik een nieuwe knie gekregen, zit nog steeds in de revalidatie maar ik ga met sprongen vooruit. En dat doet me erg goed. Lopen dat ging bijna niet meer, zeker de laatste weken voor de operatie. Maar nu,, de pijn is weg, ik kan me knie weer goed strekken en redelijk buigen. Ik kan weer veel verder lopen. Ik loop nu zo een half uur, terwijl ik eerst nog geen minuut kon staan. Ik heb overigens nog niet mijn uiterste getest, qua lopen.
Ik zie de zomer helemaal zitten!!!!
De pijn of dingen niet meer kunnen vind ik nog niet eens het ergste. (al heb ik wel zeker mijn dipjes). De opmerkingen van mensen en het onbegrip wat je tegenkomt, ik kan daar nog erg slecht mee omgaan, na al die jaren.
vb: Dan sta je 's ochtends goed op en denk je ik voel me super vandaag. Kom je op werk en de eerste de beste vreemde die je tegenkomt zegt: zooooo, jij loopt slecht, lekker gesport? Mijn dag is dan gelijk verpest...
Helemaal nu, ik loop beter dan ooit. Maar ik heb en blijf wel reuma houden, ik zal dus altijd wel een beetje mank lopen. En dan zijn er ook mensen die blijkbaar iets moeten zeggen.
Sorry ttsss, maar mensen die zeggen: er zijn genoeg dingen die je wel kan, vind ik zo'n dooddoener. Is misschien wel zo, maar als ik in een dip zit omdat ik iets niet meer kan, dan kan ik niet zoveel met die opmerking.
groet
Bumper
zondag 6 juni 2010 om 10:13
Toch is het natuurlijk om je daar zoveel mogelijk op te richten, toch Bumper, op de dingen die je wél kan. En datgene wat je minder goed kan met mate doen.
en ja, hier klinkt ook een ervaringsdeskundige. Er zitten er meerdere bij het topic "leven met pijn: we praten door" (sorry, even geen zin om te linken ) en ook bij het topic dat Muis noemde.
Moeilijk vind ik ook dat er aan de buitenkant niets te zien is. Dat ik de ene dag veel kan doen en de andere kant niet. Als ik al niet kan plannen en inzien welke dagen dat zijn, hoe moet m'n omgeving dat dan snappen?
En dat je bij je leidinggevende te horen krijgt "ja, ik ben aan 't eind van de week ook moe"
Ik heb net partijprogramma's (stukjes die in de krant stonden) doorgelezen en schrik van stukjes als "wie niet wil werken, krijgt geen uitkering". Als ze niets in je lichaam kunnen vinden, je de ene keer wél energie hebt en de andere keer niet.. hoe snel wordt dit gezien als "je hebt geen zin in werken"?
Liesken, heel veel sterkte met het leren omgaan met je ziekte. En het leren accepteren, als dat al lukt.
en ja, hier klinkt ook een ervaringsdeskundige. Er zitten er meerdere bij het topic "leven met pijn: we praten door" (sorry, even geen zin om te linken ) en ook bij het topic dat Muis noemde.
Moeilijk vind ik ook dat er aan de buitenkant niets te zien is. Dat ik de ene dag veel kan doen en de andere kant niet. Als ik al niet kan plannen en inzien welke dagen dat zijn, hoe moet m'n omgeving dat dan snappen?
En dat je bij je leidinggevende te horen krijgt "ja, ik ben aan 't eind van de week ook moe"
Ik heb net partijprogramma's (stukjes die in de krant stonden) doorgelezen en schrik van stukjes als "wie niet wil werken, krijgt geen uitkering". Als ze niets in je lichaam kunnen vinden, je de ene keer wél energie hebt en de andere keer niet.. hoe snel wordt dit gezien als "je hebt geen zin in werken"?
Liesken, heel veel sterkte met het leren omgaan met je ziekte. En het leren accepteren, als dat al lukt.
Later is nu
zondag 6 juni 2010 om 11:08
Hallo lieve mensen,
Hartverwarmend hoe lief en begripvol mensen kunnen rageren!
Bumper en dreamer: heel herkenbaar wat jullie daar beschrijven. Gelukkig heb ik wel een leidinggevende die erg veel begrip heeft voor mijn situatie. Maar ik ben zelf notabene (nog?) de moeilijkste factor in dit geheel, want ik zit (nog?) zo vol woede en weerstand dat ik niet wil toegeven.
Ik heb ook RA en heb dit lang niet geuit naar collega's; doe dit pas sinds een jaar ofzo. Dat scheelt wel, de meeste mensen reageren heel begripvol. Daarentegen, toen ik aldoor meende sterk te moeten zijn en vooral niet te mogen zeuren, leverde het juist scheve blikken en nare opmerkingen op.
Logisch als je het van een afstandje kan bekijken (hoe oneerlijk of zuur ook), maar ik heb het nu ervaren, en dat maakt het anders.
Natuurlijk krijg ik ook nog geregeld rotopmerkingen (aldan rot bedoeld of niet), maar ik krijg daarbij nu wel steun uit mijn omgeving. Dat scheelt enorm!
Blijft overeind staan dat ik bij tijd en wijle enorm gefrustreerd kan zijn over de grilligheid van het verloop van de klachten: ik wil veel, maar kunnen....dat verandert vaak.
En O: wat probeer ik hard om me te focussen op wat ik wel kan, maar daar (zo heb ik ervaren) schuilt een 'gevaar' in: hoe harder ik me focus op die dingen, hoe dieper ik val als ik ook dat (tijdelijk) niet meer kan. Nergens aan vast houden dus.
Bah! Tegenstrijdig hoor, want dat is nou juist wel de manier om vol te houden, vooruit te gaan...
Hartverwarmend hoe lief en begripvol mensen kunnen rageren!
Bumper en dreamer: heel herkenbaar wat jullie daar beschrijven. Gelukkig heb ik wel een leidinggevende die erg veel begrip heeft voor mijn situatie. Maar ik ben zelf notabene (nog?) de moeilijkste factor in dit geheel, want ik zit (nog?) zo vol woede en weerstand dat ik niet wil toegeven.
Ik heb ook RA en heb dit lang niet geuit naar collega's; doe dit pas sinds een jaar ofzo. Dat scheelt wel, de meeste mensen reageren heel begripvol. Daarentegen, toen ik aldoor meende sterk te moeten zijn en vooral niet te mogen zeuren, leverde het juist scheve blikken en nare opmerkingen op.
Logisch als je het van een afstandje kan bekijken (hoe oneerlijk of zuur ook), maar ik heb het nu ervaren, en dat maakt het anders.
Natuurlijk krijg ik ook nog geregeld rotopmerkingen (aldan rot bedoeld of niet), maar ik krijg daarbij nu wel steun uit mijn omgeving. Dat scheelt enorm!
Blijft overeind staan dat ik bij tijd en wijle enorm gefrustreerd kan zijn over de grilligheid van het verloop van de klachten: ik wil veel, maar kunnen....dat verandert vaak.
En O: wat probeer ik hard om me te focussen op wat ik wel kan, maar daar (zo heb ik ervaren) schuilt een 'gevaar' in: hoe harder ik me focus op die dingen, hoe dieper ik val als ik ook dat (tijdelijk) niet meer kan. Nergens aan vast houden dus.
Bah! Tegenstrijdig hoor, want dat is nou juist wel de manier om vol te houden, vooruit te gaan...
zondag 6 juni 2010 om 11:45
Ik snap je Liesken. Zo wilde ik gisteren persé ook wat gedaan hebben, door de pijn heen. Ik kan er nog niet tegen dat dat me dan niet zou lukken. Zie mezelf nog steeds als een jonge gezonde Hollandse meid (uitspraak van m'n oma) die gewoon de dingen kan die ze wil doen. En als ik dan pijn krijg, dan besef ik me nog niet altijd dat ik dus moet gaan zitten, dan wil ik door, dan moet het af. Wat een gezeur om te gaan zitten. Ik ben toch een jonge fitte meid?
Ik ben trouwens 43 jaar
Ik ben trouwens 43 jaar
Later is nu
zaterdag 12 juni 2010 om 23:56
