Gezondheid
alle pijlers
Ouder met kanker
zaterdag 26 juni 2010 om 09:06
Dag allemaal,
ik heb al topic bij psyche over de afgelopen periode, maar op dit moment heb ik veel behoefte aan mensen die mij hun ervaring willen vertellen over hun vader of moeder met kanker.
Ik weet sinds twee weken dat mijn moeder longkanker heeft en ik vlieg met mijn emoties alle kanten op: boos, continue gespannen, dan weer blij, een zwaar gevoel.
Ik voel me erg eenzaam in mijn gevoel.
Mijn moeder wordt dinsdag geopereerd en dan moeten we weer een week wachten, of er uitzaaiingen zijn en hoe ernstig de situatie is.
De onzekerheid vind ik verschrikkelijk.
Zijn er mensen die over dit onderwerp willen praten, ik heb daar zo'n behoefte aan!
ik heb al topic bij psyche over de afgelopen periode, maar op dit moment heb ik veel behoefte aan mensen die mij hun ervaring willen vertellen over hun vader of moeder met kanker.
Ik weet sinds twee weken dat mijn moeder longkanker heeft en ik vlieg met mijn emoties alle kanten op: boos, continue gespannen, dan weer blij, een zwaar gevoel.
Ik voel me erg eenzaam in mijn gevoel.
Mijn moeder wordt dinsdag geopereerd en dan moeten we weer een week wachten, of er uitzaaiingen zijn en hoe ernstig de situatie is.
De onzekerheid vind ik verschrikkelijk.
Zijn er mensen die over dit onderwerp willen praten, ik heb daar zo'n behoefte aan!
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 09:16
Wat naar om te horen dat je moeder zo ziek is. De emoties die hierdoor bij jou loskomen zijn volledig normaal hoor.
Mijn moeder heeft ook kanker. Ze is niet meer te genezen en toen we dat hoorden was ik helemaal de weg kwijt. Ik kon alleen nog maar huilen en zat met honderdduizend vragen.
Nu is de rust weer wat terug. Ondanks dat ze ziek is gaat het leven ook gewoon door. De spanning is op de achtergrond natuurlijk altijd aanwezig en met perioden meer op de voorgrond omdat je van moment naar moment leeft, van onderzoek naar uitslag en van de ene behandeling naar de andere.
Geniet van wat je hebt en nog wel met haar kunt doen. Ik merk dat doordat we weten dat ze ziek is ik de tijd met haar veel bewuster leef.
Je zit nu in de beginfase, je weet nog weinig wat veel onzekerheid met zich meebrengt. Geef je verdriet en boosheid de ruimte. Het is een vorm van verwerken en wegstoppen heeft toch geen zin.
Kan je goed met de mensen om je heen praten over haar ziekte? En met je moeder zelf? Hoe gaat zij ermee om?
Mijn moeder heeft ook kanker. Ze is niet meer te genezen en toen we dat hoorden was ik helemaal de weg kwijt. Ik kon alleen nog maar huilen en zat met honderdduizend vragen.
Nu is de rust weer wat terug. Ondanks dat ze ziek is gaat het leven ook gewoon door. De spanning is op de achtergrond natuurlijk altijd aanwezig en met perioden meer op de voorgrond omdat je van moment naar moment leeft, van onderzoek naar uitslag en van de ene behandeling naar de andere.
Geniet van wat je hebt en nog wel met haar kunt doen. Ik merk dat doordat we weten dat ze ziek is ik de tijd met haar veel bewuster leef.
Je zit nu in de beginfase, je weet nog weinig wat veel onzekerheid met zich meebrengt. Geef je verdriet en boosheid de ruimte. Het is een vorm van verwerken en wegstoppen heeft toch geen zin.
Kan je goed met de mensen om je heen praten over haar ziekte? En met je moeder zelf? Hoe gaat zij ermee om?
zaterdag 26 juni 2010 om 09:21
Hi Wellhello,
Allereerst een welgemeende voor jou, je moeder en de rest van je gezin/familie.
Je vraagt naar ervaringen van mensen met een ouder met kanker, ik wil je mijn ervaring best vertellen, maar ik zeg er bij voorbaat bij dat het in ons geval niet goed afliep. Bij mijn vader is in 2003 longkanker geconstateerd en al snel bleek dat er niets meer aan te doen was, hij zou nog max. een half jaar hebben. Ook dat half jaar heeft hij niet meer gehad, hij is nog geen drie maanden na de diagnose overleden.
Ik zeg er wel bij dat curatief (dus over het algemeen met een operatie) al heel in het begin geen haalbare kaart meer was, bij jouw moeder gaat hoe ik begrijp nog geopereerd worden? Dus wat dat betreft, niet meteen schrikken van de afloop van mijn verhaal ajb.
Aan de andere kant ga ik het niet beter maken dan het is, je zal er zelf inmiddels genoeg over gelezen hebben denk ik zo, en longkanker is bepaald geen griepje. Dus ja, qua emoties zit je in een achtbaan, heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, en misschien heb jij soms ook wel (dat had ik althans) dat het aan één kant als een moker op je hart slaat terwijl het aan de andere kant ergens ook zo onwerkelijk lijkt, net als een slechte film waar je ineens in bent beland.
Ik ben vanaf begin af aan erg bang geweest dat het slecht zou aflopen met m'n vader, m'n chef heeft toen iets tegen me gezegd waar ik nog heel vaak aan heb moeten terugdenken. Ze zei dat ik het ergste hoe dan ook al gehad had, dat was nml de dag dat je wereld veranderde, de dag dat je deze gruwelijke diagnose te horen kreeg. Achteraf gezien: ze had gelijk.
Straks gaan jullie een behandeltraject in, en hoe het ook loopt, je kán het dragen, al denk je nu misschien van niet, Je kan het omdat het móet, en je bent sterker dan je denkt.
Je leven staat op z'n kop nu, en ja dit is de fucking hell, ik zou het je graag mooier/beter voorspiegelen maar je hebt niets aan leugens. Je hebt misschien ook niets aan mijn verhaal, maar je vroeg om ervaringen, en ik wilde de mijne met je delen. Omdat ik, ondanks dat ik je niet ken, met je meeleef, en je gevoel maar al te goed begrijp.
Wat misschien een site is waar je wat aan hebt, is deze: Longkanker info, er is een gedeelte waar je vragen kunt stellen aan een arts (erg prettig, omdat je op het moment zelf weleens eea vergeet te vragen, of behoefte hebt het eens rustig na te lezen) en ook een forum.
Ik wens je iig heel veel sterkte
Allereerst een welgemeende voor jou, je moeder en de rest van je gezin/familie.
Je vraagt naar ervaringen van mensen met een ouder met kanker, ik wil je mijn ervaring best vertellen, maar ik zeg er bij voorbaat bij dat het in ons geval niet goed afliep. Bij mijn vader is in 2003 longkanker geconstateerd en al snel bleek dat er niets meer aan te doen was, hij zou nog max. een half jaar hebben. Ook dat half jaar heeft hij niet meer gehad, hij is nog geen drie maanden na de diagnose overleden.
Ik zeg er wel bij dat curatief (dus over het algemeen met een operatie) al heel in het begin geen haalbare kaart meer was, bij jouw moeder gaat hoe ik begrijp nog geopereerd worden? Dus wat dat betreft, niet meteen schrikken van de afloop van mijn verhaal ajb.
Aan de andere kant ga ik het niet beter maken dan het is, je zal er zelf inmiddels genoeg over gelezen hebben denk ik zo, en longkanker is bepaald geen griepje. Dus ja, qua emoties zit je in een achtbaan, heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, en misschien heb jij soms ook wel (dat had ik althans) dat het aan één kant als een moker op je hart slaat terwijl het aan de andere kant ergens ook zo onwerkelijk lijkt, net als een slechte film waar je ineens in bent beland.
Ik ben vanaf begin af aan erg bang geweest dat het slecht zou aflopen met m'n vader, m'n chef heeft toen iets tegen me gezegd waar ik nog heel vaak aan heb moeten terugdenken. Ze zei dat ik het ergste hoe dan ook al gehad had, dat was nml de dag dat je wereld veranderde, de dag dat je deze gruwelijke diagnose te horen kreeg. Achteraf gezien: ze had gelijk.
Straks gaan jullie een behandeltraject in, en hoe het ook loopt, je kán het dragen, al denk je nu misschien van niet, Je kan het omdat het móet, en je bent sterker dan je denkt.
Je leven staat op z'n kop nu, en ja dit is de fucking hell, ik zou het je graag mooier/beter voorspiegelen maar je hebt niets aan leugens. Je hebt misschien ook niets aan mijn verhaal, maar je vroeg om ervaringen, en ik wilde de mijne met je delen. Omdat ik, ondanks dat ik je niet ken, met je meeleef, en je gevoel maar al te goed begrijp.
Wat misschien een site is waar je wat aan hebt, is deze: Longkanker info, er is een gedeelte waar je vragen kunt stellen aan een arts (erg prettig, omdat je op het moment zelf weleens eea vergeet te vragen, of behoefte hebt het eens rustig na te lezen) en ook een forum.
Ik wens je iig heel veel sterkte
zaterdag 26 juni 2010 om 09:21
Hoi WellHello!
2 jaar geleden moest mijn moeder geholpen worden voor haar baarmoeder, die zou er gewoon uitgehaald worden en dan klaar.
Maar ze kwamen toen een gezwel tegen op de eierstokken, en toen begon alle ellende..
lang wachten op de uitslag, en ja hoor het was kwaadaardig.. chemo's en nog een keer geholpen worden om alles te verwijderen..
Ik was boos, ik heb afstand genomen, was amper thuis, wou het niet weten denk ik, ik vond het allemaal wel meevallen, dat maakte ik mezelf wijs.. nu heb ik er veel spijt van dat ik er toen niet elke sec voor haar ben geweest! want voor haar was het natuurlijk het engst..
Sterkte! en wees er voor haar .. X
2 jaar geleden moest mijn moeder geholpen worden voor haar baarmoeder, die zou er gewoon uitgehaald worden en dan klaar.
Maar ze kwamen toen een gezwel tegen op de eierstokken, en toen begon alle ellende..
lang wachten op de uitslag, en ja hoor het was kwaadaardig.. chemo's en nog een keer geholpen worden om alles te verwijderen..
Ik was boos, ik heb afstand genomen, was amper thuis, wou het niet weten denk ik, ik vond het allemaal wel meevallen, dat maakte ik mezelf wijs.. nu heb ik er veel spijt van dat ik er toen niet elke sec voor haar ben geweest! want voor haar was het natuurlijk het engst..
Sterkte! en wees er voor haar .. X
zaterdag 26 juni 2010 om 09:22
De periode van niet alles weten is slopend.Je zit tussen hopen en vrezen. Daar krijg je zo'n raar gevoel van in je buik. Die rot onzekerheid is juist slopend. Dan loop je de hele dag te shaken. Als je straks weet hoe het is en wat er gaat gebeuren kun je pas alles op een rijtje zetten en dan komt ook pas de rust en kun je het gaan aanvaarden. Ik heb al zoveel mensen verloren door die rotziekte. Mijn vader is aan kanker overleden. Net zoals mijn dochtertje en mijn zusje en zwager. Mijn man heeft vorig jaar darmkanker gehad. Gelukkig gaat het nu weer goed.
Heel veel sterkte Wellhello en Kikkerrr.
Heel veel sterkte Wellhello en Kikkerrr.
zaterdag 26 juni 2010 om 09:29
Ten eerste: wat ontzettend naar voor jou en de jouwen
in mijn woonplaats is een instelling die begeleiding biedt aan kankerpatiënten, maar ook familieleden. Ze bieden aandachtstrainingen, groepstherapie, individuele therapie, lotgenoten contact etc. Het wordt volledig vergoed uit de AWBZ. Misschien is dit iets voor je? Ze hebben het vast ook op andere plekken in nl. Mijn moeder en zusje hebben er veel aan gehad. Zelf had ik al psychologische ondersteuning, dus heb er geen gebruik van gemaakt.
Ik ken het alleen voelen in je gevoel heel erg. Ik hoop dat je hier of elders wat steun vindt. Dat is heel belangrijk. Bedenk dat je sterker bent dan dat je je kunt voorstellen. Echt.
Veel sterkte
in mijn woonplaats is een instelling die begeleiding biedt aan kankerpatiënten, maar ook familieleden. Ze bieden aandachtstrainingen, groepstherapie, individuele therapie, lotgenoten contact etc. Het wordt volledig vergoed uit de AWBZ. Misschien is dit iets voor je? Ze hebben het vast ook op andere plekken in nl. Mijn moeder en zusje hebben er veel aan gehad. Zelf had ik al psychologische ondersteuning, dus heb er geen gebruik van gemaakt.
Ik ken het alleen voelen in je gevoel heel erg. Ik hoop dat je hier of elders wat steun vindt. Dat is heel belangrijk. Bedenk dat je sterker bent dan dat je je kunt voorstellen. Echt.
Veel sterkte
zaterdag 26 juni 2010 om 09:30
Ik kan er wel over praten met vriendinnen, mijn vriend maar ook met moeder en broer.
Het vreemde is, is dat mijn emoties dan wel lijken uitgeschakeld, behalve met vriend. Sinds gisteren ben ik niet echt meer te genieten, ik reageer heel erg heftig en zoek ruzie.
Maar bij hem kan ik ook vreselijk huilen.
Ik maak ook erg veel harde grappen over de situatie, mijn moeder ook. We zijn wel wat gewend samen, al veel meegemaakt, maar beiden durven we ons niet helemaal te laten gaan in onze emoties.
Bang om je erin te verliezen denk ik.
En inderdaad het leven gaat daarnaast ook door, dus je 'doet je ding', maar er drijft constant een donkere wolk met je mee.
Wat verschrikkelijk dat je moeder ongeneeslijk ziek is, het lijkt me heel raar te beseffen dat je moeder er straks niet meer is. Heb jij nog andere gezinsleden?
Vond jij het in het begin niet heel vreemd dat de relatie en verhouding zo razendsnel verandert? Ben zelf 26, maar wij hebben een zeer goede moeder-dochter relatie, alleen die is ook anders geworden.
Het vreemde is, is dat mijn emoties dan wel lijken uitgeschakeld, behalve met vriend. Sinds gisteren ben ik niet echt meer te genieten, ik reageer heel erg heftig en zoek ruzie.
Maar bij hem kan ik ook vreselijk huilen.
Ik maak ook erg veel harde grappen over de situatie, mijn moeder ook. We zijn wel wat gewend samen, al veel meegemaakt, maar beiden durven we ons niet helemaal te laten gaan in onze emoties.
Bang om je erin te verliezen denk ik.
En inderdaad het leven gaat daarnaast ook door, dus je 'doet je ding', maar er drijft constant een donkere wolk met je mee.
Wat verschrikkelijk dat je moeder ongeneeslijk ziek is, het lijkt me heel raar te beseffen dat je moeder er straks niet meer is. Heb jij nog andere gezinsleden?
Vond jij het in het begin niet heel vreemd dat de relatie en verhouding zo razendsnel verandert? Ben zelf 26, maar wij hebben een zeer goede moeder-dochter relatie, alleen die is ook anders geworden.
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 09:42
Praten is het belangrijkste. Alleen als wij op een uitslag zitten te wachten, komt er niets meer uit. We zitten dan zo erg in spanning. Drie weken geleden dachten ze dat mijn man uitzaaiingen had in de lever. We hadden een paar rotte dagen. Gelukkig was het niet zo.
Wat fijn dat jij zo'n goede band met je moeder hebt. Moeilijk want het lijkt wel of jullie elkaar willen sparen.
Humor is gek genoeg iets wat er dan juist naar boven komt. Mijn dochter had echt humor. Zij was de vrolijke Frans hier. En dat maakte het wel wat gemakkelijker. Ze was elf toen ze overleed aan leukemie. Ze was vier toen ze het kreeg. Dat waren zeven moeilijke jaren, maar wat een sterke meid was het. En wat er is gezegd is waar. Je kunt heel veel hebben en verlegd steeds je grenzen.
Wat fijn dat jij zo'n goede band met je moeder hebt. Moeilijk want het lijkt wel of jullie elkaar willen sparen.
Humor is gek genoeg iets wat er dan juist naar boven komt. Mijn dochter had echt humor. Zij was de vrolijke Frans hier. En dat maakte het wel wat gemakkelijker. Ze was elf toen ze overleed aan leukemie. Ze was vier toen ze het kreeg. Dat waren zeven moeilijke jaren, maar wat een sterke meid was het. En wat er is gezegd is waar. Je kunt heel veel hebben en verlegd steeds je grenzen.
zaterdag 26 juni 2010 om 09:48
zaterdag 26 juni 2010 om 11:45
Allereerst een hele dikke voor je.
Mijn verhaal:
Voorjaar 2009 krijg mijn vader last van rugpijn. Een aantal maanden is hij van hot naar her gestuurd. Eerst was het een spierenkwestie, later misschien toch een hernia. Uiteindelijk heeft mijn moeder haar mond opengetrokken en geeist dat pa naar de neuroloog doorverwezen werd. Dat gebeurde. Weer een paar weken verder voor hij terecht kon voor een mri scan en toen... werd ineens stad en land verzet voor pa. Ipv een week later kreeg hij direct de uitslag van de scan. Het was mis. Hij had longkanker met flinke uitzaaiingen. En de kanker was al in een dermate ver stadium dat hij het niet meer zou redden. Wel is hij bestraald tegen de pijn en heeft hij chemo's gehad als pijnbestrijding. Hij zou nog ongeveer anderhalf jaar hebben met de gekozen behandeling. Toch... heeft hij van de behandeling maar een paar weken echt profijt gehad. Dat hij zich goed voelde en dingen kon doen. Het ging snel bergafwaarts, hij heeft ruim een half jaar vreselijk moeten lijden. En besloot op 2februari dat het genoeg was geweest. Hij zou in slaap gebracht worden en rustig inslapen. Helaas is ook dat niet rustig gegaan. Zijn laatste uren waren een hel. Maar godzijdank... 3 februari is papa in bijzijn van mijn moeder, mij en mijn broer ingeslapen. Zowel de condoleance als de uitvaartdienst waren overweldigend. 900 mensen bij condoleren, 400 bij de uitvaart dienst. Het heeft ons enorm gesteunt zoveel belangstelling. Ook hebben we ondanks al zijn pijn intens geleefd samen sinds de diagnose. Ik ben elke dag bij hem geweest, heb hem verzorgd. We hebben veel gedeeld en gesproken. En hoewel mijn vader midden in het leven stond en hij absoluut nog langer wilde leven was dit waar we het mee moesten doen. We hebben ons erbij neergelegd en samen geprobeerd er het maximale nog uit te halen. Dit is gelukt. Ik heb met een heel goed gevoel afscheid kunnen nemen. Ik kan er nu dan ook heel goed mee omgaan. Had eigenlijk verwacht compleet in te zakken na zijn overlijden. Maar het is goed geweest, en ondanks dat ik natuurlijk (vannacht nog) nog in bed lig te huilen omdat ik hem zo mis gaat het goed met me. We zijn bij een paragnost geweest en hebben daar contact gehad met pa. Het gaat hem goed, hij is bij ons. Ik weet het zeker, ik voel het. Hij laat het zien. En dat voelt goed.
Mijn advies aan jou is, zet alles even opzij. Zorg dat je zoveel mogelijk bij je moeder bent. Deel zoveel mogelijk met haar, doe zoveel mogelijk fijne dingen samen (ook al is dat maar simpel op een stretcher in de tuin liggen met een boekje) vraag alles wat je nog wilt weten, vertel alles wat je wilt vertellen en beleef de tijd samen zo intens mogelijk. Natuurlijk... jouw moeder word misschien wel weer helemaal beter. Dat hoop ik intens voor je! Maar toch, you'll never know. En daarnaast... jullie hebben elkaar nu waarschijnlijk harder nodig dan anders. Geef daar aan toe.
Heel erg veel sterkte!
Als je nog meer wilt lezen...
Er is een topic Help! mijn vader heeft kanker. van koe26. Het is inmiddels een verzamel topic geworden van meiden als jij en ik. Die te maken hebben met een ouder die kanker heeft of had. Enkele ouders zijn inmiddels overleden. Enkele ouders ook nog niet. Verder is er ook een longkankerforum. Mocht je behoefte hebben aan meer dan de vivadames (en heren).
Hou je taai meid, en schrijf lekker van je af hier.
Mijn verhaal:
Voorjaar 2009 krijg mijn vader last van rugpijn. Een aantal maanden is hij van hot naar her gestuurd. Eerst was het een spierenkwestie, later misschien toch een hernia. Uiteindelijk heeft mijn moeder haar mond opengetrokken en geeist dat pa naar de neuroloog doorverwezen werd. Dat gebeurde. Weer een paar weken verder voor hij terecht kon voor een mri scan en toen... werd ineens stad en land verzet voor pa. Ipv een week later kreeg hij direct de uitslag van de scan. Het was mis. Hij had longkanker met flinke uitzaaiingen. En de kanker was al in een dermate ver stadium dat hij het niet meer zou redden. Wel is hij bestraald tegen de pijn en heeft hij chemo's gehad als pijnbestrijding. Hij zou nog ongeveer anderhalf jaar hebben met de gekozen behandeling. Toch... heeft hij van de behandeling maar een paar weken echt profijt gehad. Dat hij zich goed voelde en dingen kon doen. Het ging snel bergafwaarts, hij heeft ruim een half jaar vreselijk moeten lijden. En besloot op 2februari dat het genoeg was geweest. Hij zou in slaap gebracht worden en rustig inslapen. Helaas is ook dat niet rustig gegaan. Zijn laatste uren waren een hel. Maar godzijdank... 3 februari is papa in bijzijn van mijn moeder, mij en mijn broer ingeslapen. Zowel de condoleance als de uitvaartdienst waren overweldigend. 900 mensen bij condoleren, 400 bij de uitvaart dienst. Het heeft ons enorm gesteunt zoveel belangstelling. Ook hebben we ondanks al zijn pijn intens geleefd samen sinds de diagnose. Ik ben elke dag bij hem geweest, heb hem verzorgd. We hebben veel gedeeld en gesproken. En hoewel mijn vader midden in het leven stond en hij absoluut nog langer wilde leven was dit waar we het mee moesten doen. We hebben ons erbij neergelegd en samen geprobeerd er het maximale nog uit te halen. Dit is gelukt. Ik heb met een heel goed gevoel afscheid kunnen nemen. Ik kan er nu dan ook heel goed mee omgaan. Had eigenlijk verwacht compleet in te zakken na zijn overlijden. Maar het is goed geweest, en ondanks dat ik natuurlijk (vannacht nog) nog in bed lig te huilen omdat ik hem zo mis gaat het goed met me. We zijn bij een paragnost geweest en hebben daar contact gehad met pa. Het gaat hem goed, hij is bij ons. Ik weet het zeker, ik voel het. Hij laat het zien. En dat voelt goed.
Mijn advies aan jou is, zet alles even opzij. Zorg dat je zoveel mogelijk bij je moeder bent. Deel zoveel mogelijk met haar, doe zoveel mogelijk fijne dingen samen (ook al is dat maar simpel op een stretcher in de tuin liggen met een boekje) vraag alles wat je nog wilt weten, vertel alles wat je wilt vertellen en beleef de tijd samen zo intens mogelijk. Natuurlijk... jouw moeder word misschien wel weer helemaal beter. Dat hoop ik intens voor je! Maar toch, you'll never know. En daarnaast... jullie hebben elkaar nu waarschijnlijk harder nodig dan anders. Geef daar aan toe.
Heel erg veel sterkte!
Als je nog meer wilt lezen...
Er is een topic Help! mijn vader heeft kanker. van koe26. Het is inmiddels een verzamel topic geworden van meiden als jij en ik. Die te maken hebben met een ouder die kanker heeft of had. Enkele ouders zijn inmiddels overleden. Enkele ouders ook nog niet. Verder is er ook een longkankerforum. Mocht je behoefte hebben aan meer dan de vivadames (en heren).
Hou je taai meid, en schrijf lekker van je af hier.
zaterdag 26 juni 2010 om 11:48
quote:suusziej schreef op 26 juni 2010 @ 09:21:
Hoi WellHello!
2 jaar geleden moest mijn moeder geholpen worden voor haar baarmoeder, die zou er gewoon uitgehaald worden en dan klaar.
Maar ze kwamen toen een gezwel tegen op de eierstokken, en toen begon alle ellende..
lang wachten op de uitslag, en ja hoor het was kwaadaardig.. chemo's en nog een keer geholpen worden om alles te verwijderen..
Ik was boos, ik heb afstand genomen, was amper thuis, wou het niet weten denk ik, ik vond het allemaal wel meevallen, dat maakte ik mezelf wijs.. nu heb ik er veel spijt van dat ik er toen niet elke sec voor haar ben geweest! want voor haar was het natuurlijk het engst..
Sterkte! en wees er voor haar .. XMaar hoe is het met je moeder afgelopen suziej? Heeft ze het overwonnen?
Ik zie het al. Ze leeft nog. Gelukkig.
Hoi WellHello!
2 jaar geleden moest mijn moeder geholpen worden voor haar baarmoeder, die zou er gewoon uitgehaald worden en dan klaar.
Maar ze kwamen toen een gezwel tegen op de eierstokken, en toen begon alle ellende..
lang wachten op de uitslag, en ja hoor het was kwaadaardig.. chemo's en nog een keer geholpen worden om alles te verwijderen..
Ik was boos, ik heb afstand genomen, was amper thuis, wou het niet weten denk ik, ik vond het allemaal wel meevallen, dat maakte ik mezelf wijs.. nu heb ik er veel spijt van dat ik er toen niet elke sec voor haar ben geweest! want voor haar was het natuurlijk het engst..
Sterkte! en wees er voor haar .. XMaar hoe is het met je moeder afgelopen suziej? Heeft ze het overwonnen?
Ik zie het al. Ze leeft nog. Gelukkig.
zaterdag 26 juni 2010 om 12:00
quote:Sophy schreef op 26 juni 2010 @ 11:54:
Hompeltjepompeltje wat een verdrietig maar mooi verhaal. En ik sluit me bij jou aan: neem tijd. Maak nieuwe herinneringen. Hoe het ook afloopt, dat blijft altijd bij je.Ja ik ben zo blij dat we allemaal zo open waren en zoveel hebben kunnen delen. Dat ik zoveel bij hem heb kunnen zijn en hem heb kunnen en mogen verzorgen. Dit heeft zijn dood dragelijk gemaakt. Toen hij zijn spuitje kreeg was er niets meer om nog te zeggen, behalve 'dag pappie, bedankt voor alles, ik hou van je!' Het was goed.
Hompeltjepompeltje wat een verdrietig maar mooi verhaal. En ik sluit me bij jou aan: neem tijd. Maak nieuwe herinneringen. Hoe het ook afloopt, dat blijft altijd bij je.Ja ik ben zo blij dat we allemaal zo open waren en zoveel hebben kunnen delen. Dat ik zoveel bij hem heb kunnen zijn en hem heb kunnen en mogen verzorgen. Dit heeft zijn dood dragelijk gemaakt. Toen hij zijn spuitje kreeg was er niets meer om nog te zeggen, behalve 'dag pappie, bedankt voor alles, ik hou van je!' Het was goed.
zaterdag 26 juni 2010 om 12:12
Hompeltjepompeltje,
wat een verhaal zeg. En zo snel gegaan allemaal.
Ik heb mijn moeder ook heel erg moeten overtuigen om naar een arts te gaan. Ze voelt zich snel bezwaard, bij de cardioloog konden ze immers niets vinden.
Veel mensen zeiden; Ach, het is stress van de afgelopen jaren. Nu het beter gaat komt dat eruit! Maak je niet druk...
Ik zag haar anders; ze viel/valt veel af, pijn op de borst, benauwd en heel erg vermoeid. Ik had al heel snel het gevoel dat er iets goed mis was. Na een aantal gesprekken en soms bijna ruzies is ze naar de longarts gegaan.
Het was dus wel mis.
Ik probeer al het positieve met haar delen, sinds we hoorden dat ze (toen nog) waarschijnlijk kanker had, ben ik keihard gaan werken aan school en stage.
Ik haal negens, ik weet dat het misschien niet belangrijk lijkt, maar ik kan haar geen groter plezier doen dan heel hard werken om mijn leven op de rit te krijgen en haar te laten zien dat het in mijn leven allemaal goed komt.
En ik hoop dat zij daar getuige van kan zijn, niets liever dan dat!
Ik vind het trouwens erg prettig om te lezen dat mijn emoties op het moment ook alle kanten op mogen gaan.
Kan ook geen 'mooi weer' meer spelen!
wat een verhaal zeg. En zo snel gegaan allemaal.
Ik heb mijn moeder ook heel erg moeten overtuigen om naar een arts te gaan. Ze voelt zich snel bezwaard, bij de cardioloog konden ze immers niets vinden.
Veel mensen zeiden; Ach, het is stress van de afgelopen jaren. Nu het beter gaat komt dat eruit! Maak je niet druk...
Ik zag haar anders; ze viel/valt veel af, pijn op de borst, benauwd en heel erg vermoeid. Ik had al heel snel het gevoel dat er iets goed mis was. Na een aantal gesprekken en soms bijna ruzies is ze naar de longarts gegaan.
Het was dus wel mis.
Ik probeer al het positieve met haar delen, sinds we hoorden dat ze (toen nog) waarschijnlijk kanker had, ben ik keihard gaan werken aan school en stage.
Ik haal negens, ik weet dat het misschien niet belangrijk lijkt, maar ik kan haar geen groter plezier doen dan heel hard werken om mijn leven op de rit te krijgen en haar te laten zien dat het in mijn leven allemaal goed komt.
En ik hoop dat zij daar getuige van kan zijn, niets liever dan dat!
Ik vind het trouwens erg prettig om te lezen dat mijn emoties op het moment ook alle kanten op mogen gaan.
Kan ook geen 'mooi weer' meer spelen!
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 12:33
Wat goed wellhello dat je je moeder toch hebt kunnen overtuigen een arts te bezoeken! Feit dat er nog geopereerd kan worden is in elk geval een teken dat er hoop op genezing is. Had ze langer doorgesukkeld, dan was die hoop misschien al wel vervlogen.
Wat mooi om te lezen hoe jij je best doet op school, speciaal voor je moeder. Ik denk dat dat ook goed is. Een soort doel voor ogen houden. Dit wil ik voor haar doen!
Toen ik hoorde dat mijn vader ongeneeslijk ziek was ben ik heel erg verdrietig geweest. Ik heb namelijk niet zo'n leuk leven achter de rug. Ben afgekeurd, veel te dik enz. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat het maakte dat hij niet trots op me kon zijn. Ik heb dit godzijdank huilend aan hem verteld. Dat is het zo erg vond dat ik nu de kans niet meer kreeg om hem wel trots te laten zijn. Toen bleek plots dat hij juist door alles enorm trots was. Dat hij trots was op de manier waarop ik ondanks alles toch me overal doorheen had weten te knokken. Tijdens zijn ziekte periode ben ik er onvoorwaardelijk geweest. En god wat heeft die man vaak gezegd hoe trots hij was.
Ik wilde pa ook nog verrassen met iets. Een feest of vakantie zat er niet in. Daarvoor was hij al te ziek. Ik heb een lied opgenomen voor hem. Dance with my father van Luther vanDross. Heb het hem gegeven. Pa in tranen. Heeft het elke dag wel een paar keer gedraaid. God wat was hij trots. Ik voelde het. En dat was zo fijn! Hij heeft me echt kunnen overtuigen van zijn trots, zijn liefde enz. En ik andersom ook uiteraard.
Nou ja, wat ik wilde zeggen dus... het is goed om iets te kunnen doen om je moeder trots te kunnen laten zijn. Het is fijn om een doel te hebben. Maar als het allemaal even niet lukt met de studie... ga het jezelf dan ook niet verwijten he. Dat is dan geen falen, maar feit dat jij je er juist zo hard voor inzet is iets om trots op te zijn.
Verder... inderdaad, laat het gevoel maar komen zoals het komt. Je kunt er toch niets aan doen. Het is goed zoals het komt. Laat het er zijn, deel het zoveel mogelijk. Kop op meid. Je zult merken hoeveel kracht je krijgt nu. Het komt zomaar... waarvandaan? Geen idee. Maar je moet, en dus kun je de strijd aan. Dat is mijn ervaring.
Wat mooi om te lezen hoe jij je best doet op school, speciaal voor je moeder. Ik denk dat dat ook goed is. Een soort doel voor ogen houden. Dit wil ik voor haar doen!
Toen ik hoorde dat mijn vader ongeneeslijk ziek was ben ik heel erg verdrietig geweest. Ik heb namelijk niet zo'n leuk leven achter de rug. Ben afgekeurd, veel te dik enz. Allemaal dingen waarvan ik dacht dat het maakte dat hij niet trots op me kon zijn. Ik heb dit godzijdank huilend aan hem verteld. Dat is het zo erg vond dat ik nu de kans niet meer kreeg om hem wel trots te laten zijn. Toen bleek plots dat hij juist door alles enorm trots was. Dat hij trots was op de manier waarop ik ondanks alles toch me overal doorheen had weten te knokken. Tijdens zijn ziekte periode ben ik er onvoorwaardelijk geweest. En god wat heeft die man vaak gezegd hoe trots hij was.
Ik wilde pa ook nog verrassen met iets. Een feest of vakantie zat er niet in. Daarvoor was hij al te ziek. Ik heb een lied opgenomen voor hem. Dance with my father van Luther vanDross. Heb het hem gegeven. Pa in tranen. Heeft het elke dag wel een paar keer gedraaid. God wat was hij trots. Ik voelde het. En dat was zo fijn! Hij heeft me echt kunnen overtuigen van zijn trots, zijn liefde enz. En ik andersom ook uiteraard.
Nou ja, wat ik wilde zeggen dus... het is goed om iets te kunnen doen om je moeder trots te kunnen laten zijn. Het is fijn om een doel te hebben. Maar als het allemaal even niet lukt met de studie... ga het jezelf dan ook niet verwijten he. Dat is dan geen falen, maar feit dat jij je er juist zo hard voor inzet is iets om trots op te zijn.
Verder... inderdaad, laat het gevoel maar komen zoals het komt. Je kunt er toch niets aan doen. Het is goed zoals het komt. Laat het er zijn, deel het zoveel mogelijk. Kop op meid. Je zult merken hoeveel kracht je krijgt nu. Het komt zomaar... waarvandaan? Geen idee. Maar je moet, en dus kun je de strijd aan. Dat is mijn ervaring.
zaterdag 26 juni 2010 om 13:01
Vreselijk... Helaas hier ook (te) veel ervaring met kanker.
Heb zowel mijn vader als schoonvader verloren aan kanker in 1,5 jaar tijd. Mijn vader had alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de galwegen, lever en buikholte. Hij kwam vanwege alle uitzaaiingen en snel achteruitgaan (conditioneel) niet in aanmerking voor een behandeling en bevond zich gelijk in de palliatieve fase. Hij is 6 weken na diagnose overleden. Hij is 56 jaar geworden.
Schoonvader had begin juni in 2008 hoestklachten... Bleek een afwijkende longfoto te hebben en kreeg de diagnose longkanker (niet klein cellig). Hij kwam in aanmerking voor een curatieve operatie (pneumectomie) hij had geen uitzaaiingen. Wat weinig voorkomt dus we mochten hoop hebben. Helaas bleek hij een vernauwde kransslagader van 90% te hebben (kwam we nav de obductie achter) en kreeg hij tijdens de operatie een hartinfarct, ritmestoornissen en verloor veel bloed. Daardoor waren zijn hersenen te erg beschadigd... Hij is uiteindelijk na 4 verschrikkelijke, onzekere dagen op de IC op 3 augustus 2008 overleden. Hij was net 75 jaar geworden.
Schoonzusje (schoondochter van mijn schoonvader) kreeg in mei 2008 te horen dat ze Hodgkin had met een uitzaaiing in het mediastinum. Ze was toen 26 jaar. Heeft chemo's en bestralingen gehad en is nu gelukkig alweer bijna 2 jaar 'schoon'.
Ben werkzaam als verpleegkundige in een ziekenhuis en heb ervaring op een longafdeling... Longkanker is vreselijk. Ik hoop voor je moeder dat er mogelijkheden tav behandeling zijn... Heeft ze veel klachten?
Heel veel sterkte gewenst in deze onzekere, zenuwslopende tijd.
Heb zowel mijn vader als schoonvader verloren aan kanker in 1,5 jaar tijd. Mijn vader had alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de galwegen, lever en buikholte. Hij kwam vanwege alle uitzaaiingen en snel achteruitgaan (conditioneel) niet in aanmerking voor een behandeling en bevond zich gelijk in de palliatieve fase. Hij is 6 weken na diagnose overleden. Hij is 56 jaar geworden.
Schoonvader had begin juni in 2008 hoestklachten... Bleek een afwijkende longfoto te hebben en kreeg de diagnose longkanker (niet klein cellig). Hij kwam in aanmerking voor een curatieve operatie (pneumectomie) hij had geen uitzaaiingen. Wat weinig voorkomt dus we mochten hoop hebben. Helaas bleek hij een vernauwde kransslagader van 90% te hebben (kwam we nav de obductie achter) en kreeg hij tijdens de operatie een hartinfarct, ritmestoornissen en verloor veel bloed. Daardoor waren zijn hersenen te erg beschadigd... Hij is uiteindelijk na 4 verschrikkelijke, onzekere dagen op de IC op 3 augustus 2008 overleden. Hij was net 75 jaar geworden.
Schoonzusje (schoondochter van mijn schoonvader) kreeg in mei 2008 te horen dat ze Hodgkin had met een uitzaaiing in het mediastinum. Ze was toen 26 jaar. Heeft chemo's en bestralingen gehad en is nu gelukkig alweer bijna 2 jaar 'schoon'.
Ben werkzaam als verpleegkundige in een ziekenhuis en heb ervaring op een longafdeling... Longkanker is vreselijk. Ik hoop voor je moeder dat er mogelijkheden tav behandeling zijn... Heeft ze veel klachten?
Heel veel sterkte gewenst in deze onzekere, zenuwslopende tijd.
zaterdag 26 juni 2010 om 13:59
Hoi Enigme,
wat naar en moeilijk, vader en schoonvader zo snel achter elkaar.
Heeft dat veel effect gehad op je relatie?
Ik ging net een stukje wandelen met mijn vriend en hij vertelde dat hij het verschrikkelijk moeilijk vind om hiermee om te gaan. Hij doet echt zijn best om me te steunen, maar het is voor hem erg af tasten wat te doen.
Mijn moeder heeft de volgende klachten: pijn en benauwdheid op de borst (vooral bij airco en warm weer), moe, afvallen, weinig eetlust en na het eten erg misselijk en naar. Ook een rare hoest af en toe. Ook inspanning kost haar veel energie.
Ze heeft wel 15 jaar gerookt, maar is ook alweer 20 jaar gestopt. Toch kregen we te horen dat ook dat nog steeds een risicofactor is.
Ik zie er tegenop haar te zien op de IC na de operatie. Doe zelf ook HBO-V opleiding, maar om mijn moeder zo te moeten zien. Vonden jullie dat een moeilijk moment?
wat naar en moeilijk, vader en schoonvader zo snel achter elkaar.
Heeft dat veel effect gehad op je relatie?
Ik ging net een stukje wandelen met mijn vriend en hij vertelde dat hij het verschrikkelijk moeilijk vind om hiermee om te gaan. Hij doet echt zijn best om me te steunen, maar het is voor hem erg af tasten wat te doen.
Mijn moeder heeft de volgende klachten: pijn en benauwdheid op de borst (vooral bij airco en warm weer), moe, afvallen, weinig eetlust en na het eten erg misselijk en naar. Ook een rare hoest af en toe. Ook inspanning kost haar veel energie.
Ze heeft wel 15 jaar gerookt, maar is ook alweer 20 jaar gestopt. Toch kregen we te horen dat ook dat nog steeds een risicofactor is.
Ik zie er tegenop haar te zien op de IC na de operatie. Doe zelf ook HBO-V opleiding, maar om mijn moeder zo te moeten zien. Vonden jullie dat een moeilijk moment?
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 14:22
Ik heb zelf ook HBO-V gedaan Wellhello Ben nu 26.
Mijn schoonvader is gestopt met roken toen hij 45 was... Maar hij heeft 30 jaar gerookt en helaas kan dat idd dus nog in longkanker eindigen (geldt ook voor hart en vaatziekten). Hij heeft er wel veel jaar mee gewonnen denk ik dan maar door te stoppen. Anders was hij vast eerder ziek geworden.
Het overlijden van mijn vader en schoonvader heeft natuurlijk invloed gehad op mijn relatie. Maar geen negatieve. Hij was de enige die ik in mijn buurt kon hebben toen mijn vader zo ziek was en hij was mijn grote steun en toeverlaat door er gewoon te zijn. Toen zijn vader ziek werd en overleed was het voor mij de beurt om hem te steunen waar ik kon. We weten wat we aan elkaar hebben in slechte tijden. Het heeft 'ons' sterker gemaakt. Je vriend kan niet zoveel doen, behalve luisteren en met je praten. En je vasthouden als je even niet wilt/kunt praten.
Dat je er tegen op ziet om je moeder te zien op de IC... Dat is ook moeilijk, allemaal slangetjes en infusen etc. Misschien mag je samen met je moeder (of als je liever alleen wilt) vantevoren even kijken op de IC waar je moeder terecht komt?
Wat voor een operatie gaan ze nu uitvoeren? Een mediastinoscopie? Of een thoracoscopie?
De klachten die je moeder heeft zijn niet mis... Ellendig. Krijgt ze al medcijnen? Heeft ze bijvoeding in de vorm van nutridrink oid?
Mijn schoonvader is gestopt met roken toen hij 45 was... Maar hij heeft 30 jaar gerookt en helaas kan dat idd dus nog in longkanker eindigen (geldt ook voor hart en vaatziekten). Hij heeft er wel veel jaar mee gewonnen denk ik dan maar door te stoppen. Anders was hij vast eerder ziek geworden.
Het overlijden van mijn vader en schoonvader heeft natuurlijk invloed gehad op mijn relatie. Maar geen negatieve. Hij was de enige die ik in mijn buurt kon hebben toen mijn vader zo ziek was en hij was mijn grote steun en toeverlaat door er gewoon te zijn. Toen zijn vader ziek werd en overleed was het voor mij de beurt om hem te steunen waar ik kon. We weten wat we aan elkaar hebben in slechte tijden. Het heeft 'ons' sterker gemaakt. Je vriend kan niet zoveel doen, behalve luisteren en met je praten. En je vasthouden als je even niet wilt/kunt praten.
Dat je er tegen op ziet om je moeder te zien op de IC... Dat is ook moeilijk, allemaal slangetjes en infusen etc. Misschien mag je samen met je moeder (of als je liever alleen wilt) vantevoren even kijken op de IC waar je moeder terecht komt?
Wat voor een operatie gaan ze nu uitvoeren? Een mediastinoscopie? Of een thoracoscopie?
De klachten die je moeder heeft zijn niet mis... Ellendig. Krijgt ze al medcijnen? Heeft ze bijvoeding in de vorm van nutridrink oid?
zaterdag 26 juni 2010 om 14:54
Ze krijgt (als ik het goed begrijp) een segmentresectie,
zo'n 10% van haar long wordt (als het er goed uitziet) verwijdert en enkele klieren. Ze willen geen enkel risico nemen.
Ik heb haar al wel verteld over bijvoeding, wat het is en dat als het niet meer gaat ze daar misschien om kan vragen. Is natuurlijk niet alleen aan haar, maar ze vindt het moeilijk om te zeggen wanneer ze veel pijn heeft en hier haar grens in aan te geven.
Ze krijgt nog geen medicatie, ze gaan eerst het weefsel onderzoeken.
zo'n 10% van haar long wordt (als het er goed uitziet) verwijdert en enkele klieren. Ze willen geen enkel risico nemen.
Ik heb haar al wel verteld over bijvoeding, wat het is en dat als het niet meer gaat ze daar misschien om kan vragen. Is natuurlijk niet alleen aan haar, maar ze vindt het moeilijk om te zeggen wanneer ze veel pijn heeft en hier haar grens in aan te geven.
Ze krijgt nog geen medicatie, ze gaan eerst het weefsel onderzoeken.
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 20:24
@ wellhello, wat een onzekerheid he! en wat klote, zeker als het je moeder betreft. we kunnen elkaar de hand schudden helaas. mijn moeder weet sinds maart dat ze darmkanker heeft. in maart is ze geopereerd en we gingen erg positief de operatie in omdat ze verder geen uitzaaiingen had en het leek alsof het vrij makkelijk, via een kijkoperatie (en dan de tumor via de anus verwijderen) weg te halen was, mits... en die mits werd helaas waarheid. toen ze wakker werd had ze een stoma, dat was wel een van de mogelijkheden, maar absoluut niet verwacht. er was dus meer aan de hand. ze bleek een slijmvormige tumor te hebben en die tumor was geknapt. ze heeft dus geen uitzaaiingen, maar in de buikholte is het wel verspreid. de tumor zit dus wel op het buikvlies, op de lever, op de darmen.
nu komt ze in aanmerking voor een HIPEC, een warme chemospoeling direct in de buikholte. ze maken haar (7 juli) weer open van borst tot schaambeen en dan halen ze de baarmoeder een eierstokken eruit. vervolgens ook de hele darm ter controle, ze halen aangetast buikvlies weg en alle aangroei. daarna gaan ze spoelen met een heel sterk geconcentreerde chemo op 40 graden, zo'n 1,5 uur.
ze heeft veel onderzoek en scans vooraf gehad, en het ziet er redelijk positief uit (dat ze in aanmerking komt voor een HIPEC is relatief gezien heel goed nieuws), maar als het toch erger is als verwacht tijdens de operatie, dan voeren ze de spoeling niet uit. nog steeds heel onzeker dus. de operatie duur 5 a 10 uur.
ikzelf ben er eigenlijk heel (veel te) rustig onder. heb 1x gehuild toen het bleek dat het kanker was, verder helemaal niet meer. nou huil ik niet zoveel, maar dit is zelfs voor mij vreemd, want kom niet aan mijn moeder, die wil ik nog laaaaaaaaaaang niet missen! ik ben ook heel erg met mezelf bezig en denk er dus ook niet de hele dag aan. het voelt eigenlijk rot tegenover mijn moeder (maar heb het ook tegen haar verteld), het lijkt wel alsof ik in een grote ontkenningfase zit, heel erg raar.
ik besef me dat ik nog niet verder terug heb gelezen, dat ga ik nu doen.
nu komt ze in aanmerking voor een HIPEC, een warme chemospoeling direct in de buikholte. ze maken haar (7 juli) weer open van borst tot schaambeen en dan halen ze de baarmoeder een eierstokken eruit. vervolgens ook de hele darm ter controle, ze halen aangetast buikvlies weg en alle aangroei. daarna gaan ze spoelen met een heel sterk geconcentreerde chemo op 40 graden, zo'n 1,5 uur.
ze heeft veel onderzoek en scans vooraf gehad, en het ziet er redelijk positief uit (dat ze in aanmerking komt voor een HIPEC is relatief gezien heel goed nieuws), maar als het toch erger is als verwacht tijdens de operatie, dan voeren ze de spoeling niet uit. nog steeds heel onzeker dus. de operatie duur 5 a 10 uur.
ikzelf ben er eigenlijk heel (veel te) rustig onder. heb 1x gehuild toen het bleek dat het kanker was, verder helemaal niet meer. nou huil ik niet zoveel, maar dit is zelfs voor mij vreemd, want kom niet aan mijn moeder, die wil ik nog laaaaaaaaaaang niet missen! ik ben ook heel erg met mezelf bezig en denk er dus ook niet de hele dag aan. het voelt eigenlijk rot tegenover mijn moeder (maar heb het ook tegen haar verteld), het lijkt wel alsof ik in een grote ontkenningfase zit, heel erg raar.
ik besef me dat ik nog niet verder terug heb gelezen, dat ga ik nu doen.
zaterdag 26 juni 2010 om 20:31
wat een hoop herkenning hier, brrrr! veel goede afloop en ook veel niet. het ligt ook aan zoveel factoren hoe iemand 'eruit' komt (of niet). wel fijn om dit te delen. heb ik op deze manier nog niet echt gedaan. tegen mensen die vragen hoe het met me gaat zeg ik 'goed hoor'...
voor allemaal hier een dikke knuffel en sterkte als je nog midden in het proces zit!
voor allemaal hier een dikke knuffel en sterkte als je nog midden in het proces zit!
