Gezondheid
alle pijlers
Ouder met kanker
zaterdag 26 juni 2010 om 09:06
Dag allemaal,
ik heb al topic bij psyche over de afgelopen periode, maar op dit moment heb ik veel behoefte aan mensen die mij hun ervaring willen vertellen over hun vader of moeder met kanker.
Ik weet sinds twee weken dat mijn moeder longkanker heeft en ik vlieg met mijn emoties alle kanten op: boos, continue gespannen, dan weer blij, een zwaar gevoel.
Ik voel me erg eenzaam in mijn gevoel.
Mijn moeder wordt dinsdag geopereerd en dan moeten we weer een week wachten, of er uitzaaiingen zijn en hoe ernstig de situatie is.
De onzekerheid vind ik verschrikkelijk.
Zijn er mensen die over dit onderwerp willen praten, ik heb daar zo'n behoefte aan!
ik heb al topic bij psyche over de afgelopen periode, maar op dit moment heb ik veel behoefte aan mensen die mij hun ervaring willen vertellen over hun vader of moeder met kanker.
Ik weet sinds twee weken dat mijn moeder longkanker heeft en ik vlieg met mijn emoties alle kanten op: boos, continue gespannen, dan weer blij, een zwaar gevoel.
Ik voel me erg eenzaam in mijn gevoel.
Mijn moeder wordt dinsdag geopereerd en dan moeten we weer een week wachten, of er uitzaaiingen zijn en hoe ernstig de situatie is.
De onzekerheid vind ik verschrikkelijk.
Zijn er mensen die over dit onderwerp willen praten, ik heb daar zo'n behoefte aan!
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 21:31
Jeetje mina,
Monxmar, dat lijkt me een zeer heftige en zware operatie. Inderdaad die mitsen en maren zorgen ervoor dat je nergens zeker van lijkt te kunnen zijn.
Ik vind het niet vreemd dat je veel met jezelf bezig bent en daardoor minder met je moeder.
Volgens mij heeft ieder zijn 'overlevingsstrategie' en jij doet het op deze manier.
Ik maak heel harde grappen, waar anderen van schrikken, maar dat is mijn manier. Als je toch wilt huilen kan ik je de 'zielige muziek methode' aanraden, werkt bij mij als een tiet!
Sterkte!!!!!
Monxmar, dat lijkt me een zeer heftige en zware operatie. Inderdaad die mitsen en maren zorgen ervoor dat je nergens zeker van lijkt te kunnen zijn.
Ik vind het niet vreemd dat je veel met jezelf bezig bent en daardoor minder met je moeder.
Volgens mij heeft ieder zijn 'overlevingsstrategie' en jij doet het op deze manier.
Ik maak heel harde grappen, waar anderen van schrikken, maar dat is mijn manier. Als je toch wilt huilen kan ik je de 'zielige muziek methode' aanraden, werkt bij mij als een tiet!
Sterkte!!!!!
This is not kosher!
zaterdag 26 juni 2010 om 21:36
zaterdag 26 juni 2010 om 21:46
Tsja,
ze is erg cool (beetje afstandelijk) maar ze heeft wel gezegd dat ze vreselijk bang is. De operatie is behoorlijk zwaar die ze ondergaat.
Ze beseft ook dat het een lang en zwaar ziekte- en genezingsproces kan worden.
Wij beiden hebben ook het geloof dat het menselijk lichaam zijn eigen tijd bepaald en het niet eindeloos 'levend' gehouden moet worden. Waarbij ze ook aangegeven heeft misschien niet voor een zware en langdurende behandeling te gaan (mocht het nodig zijn) en te leven totdat het 'op' is.
Hard, maar ik zou het begrijpen en respecteren.
We zijn daar wel heel eerlijk over. Het is misschien wat voorbarig, maar ik weet het liever nu dan later.
En monxmar, je hoeft niet te huilen. Zolang je het maar niet negeert!
ze is erg cool (beetje afstandelijk) maar ze heeft wel gezegd dat ze vreselijk bang is. De operatie is behoorlijk zwaar die ze ondergaat.
Ze beseft ook dat het een lang en zwaar ziekte- en genezingsproces kan worden.
Wij beiden hebben ook het geloof dat het menselijk lichaam zijn eigen tijd bepaald en het niet eindeloos 'levend' gehouden moet worden. Waarbij ze ook aangegeven heeft misschien niet voor een zware en langdurende behandeling te gaan (mocht het nodig zijn) en te leven totdat het 'op' is.
Hard, maar ik zou het begrijpen en respecteren.
We zijn daar wel heel eerlijk over. Het is misschien wat voorbarig, maar ik weet het liever nu dan later.
En monxmar, je hoeft niet te huilen. Zolang je het maar niet negeert!
This is not kosher!
zondag 27 juni 2010 om 21:00
@ wellhello, fijn dat je moeder en jij wel heel open zijn naar elkaar. las net nog even terug en zag dat jij je moeder na veel aandringen zelf naar de dokter hebt gestuurd, jee... en over 'euthenasie', als ik het goed heb begrepen, kun je het ook maar beter hebben als het nog niet hoeft. hebben jullie daar dan ook al afspraken over gemaakt over wanneer, hoe en wie enzo?
heb je eigenlijk nog een vader en zussen of broers?
@ hommelpeltjepompeltje, wat mooi dat je nu weet dat je vader supertrots op je is! reken maar dat er zat mensen zijn die zich dat nog steeds afvragen, en het is zo ontzettend belangrijk om dat te weten!
@ enigma, jee wat heftig, je vader en schoonvader zo snel achter elkaar. en allebei op zo'n heftige manier! het enige pluspunt (om het maar zo te noemen) is dat je 'wist' hoe het voelde toen het je schoonvader overkwam. of is dat toch anders?
ik heb een kindje van net 2 en ben net zwanger van de tweede, kan me er echt niks bij voorstellen dat ze ze niet ziet opgroeien, gelukkig is het nog lang niet zover. ik vul voor hun het boek 'pap en mam vertellen over jou' in, erg leuk. er zijn ook boeken 'oma, opa, mam of pap vertel eens', die mijn moeder of in het andere geval mijn kind z'n oma invult over mij of hem. ik wil dat heel graag vragen aan mijn moeder, zeker nu, maar vind dat zo moeilijk! maar straks is het te laat... jij zei daar iets over hompeltjepompeltje, dat je nu zoveel mogelijk moet genieten, maar het is dan net of het einde al inzicht is, heel dubbel.
heb je eigenlijk nog een vader en zussen of broers?
@ hommelpeltjepompeltje, wat mooi dat je nu weet dat je vader supertrots op je is! reken maar dat er zat mensen zijn die zich dat nog steeds afvragen, en het is zo ontzettend belangrijk om dat te weten!
@ enigma, jee wat heftig, je vader en schoonvader zo snel achter elkaar. en allebei op zo'n heftige manier! het enige pluspunt (om het maar zo te noemen) is dat je 'wist' hoe het voelde toen het je schoonvader overkwam. of is dat toch anders?
ik heb een kindje van net 2 en ben net zwanger van de tweede, kan me er echt niks bij voorstellen dat ze ze niet ziet opgroeien, gelukkig is het nog lang niet zover. ik vul voor hun het boek 'pap en mam vertellen over jou' in, erg leuk. er zijn ook boeken 'oma, opa, mam of pap vertel eens', die mijn moeder of in het andere geval mijn kind z'n oma invult over mij of hem. ik wil dat heel graag vragen aan mijn moeder, zeker nu, maar vind dat zo moeilijk! maar straks is het te laat... jij zei daar iets over hompeltjepompeltje, dat je nu zoveel mogelijk moet genieten, maar het is dan net of het einde al inzicht is, heel dubbel.
zondag 27 juni 2010 om 21:07
@ kikkerrr, jouw moeder niet meer te genezen, lijkt me zo ontzettend bizar. kan me niet voorstellen dat ze er niet meer zou zijn. sterkte.
@ mastermind, ongelovelijk snel ook dat je vader 'weg' was, hoe kun je dat in godsnaam verwerken? je zegt dat de opmerking van je chef 'het ergste heb je al gehad' achteraf klopte. maar hoe is het dan om te horen dat je vader binnenkort zal sterven aan die ziekte? dat lijkt me nog veel erger?
@ suusziej, kan me voorstellen dat je afstand neem, dat gevoel heb ik soms heel sterk. heb je dat achteraf wel aan haar kunnen uitleggen?
@ zoebie, niet voor te stellen hoeveel dierbaren jij hebt verloren uberhaupt. je klinkt nog redelijk nuchter, maar dat zal je vast niet altijd zijn. hoe lukt het jou om door te gaan? positief zijn is vast niet altijd makkelijk?
@ mastermind, ongelovelijk snel ook dat je vader 'weg' was, hoe kun je dat in godsnaam verwerken? je zegt dat de opmerking van je chef 'het ergste heb je al gehad' achteraf klopte. maar hoe is het dan om te horen dat je vader binnenkort zal sterven aan die ziekte? dat lijkt me nog veel erger?
@ suusziej, kan me voorstellen dat je afstand neem, dat gevoel heb ik soms heel sterk. heb je dat achteraf wel aan haar kunnen uitleggen?
@ zoebie, niet voor te stellen hoeveel dierbaren jij hebt verloren uberhaupt. je klinkt nog redelijk nuchter, maar dat zal je vast niet altijd zijn. hoe lukt het jou om door te gaan? positief zijn is vast niet altijd makkelijk?
zondag 27 juni 2010 om 22:18
quote:monxmar schreef op 27 juni 2010 @ 21:00:@ enigma, jee wat heftig, je vader en schoonvader zo snel achter elkaar. en allebei op zo'n heftige manier! het enige pluspunt (om het maar zo te noemen) is dat je 'wist' hoe het voelde toen het je schoonvader overkwam. of is dat toch anders?Toch heel anders... Ik vond het vreselijk nu aan de andere kant te staan. Tuurlijk herken je wel de onzekerheid en angst... Maar daarnaast heb je ook last van emoties als confrontatie en associatie. Weer nieuwe dingen waar je mee om moet leren gaan. Verder was het een groot verschil dat de situatie van mijn schoonvader nog enigszins hoopvol leek en het om een compleet andere kankersoort ging... Zijn overlijden kwam onverwachter dan bij mijn vader.
zondag 27 juni 2010 om 23:01
maandag 28 juni 2010 om 00:21
Even een voor iedereen, heb niet alles gelezen.
Mijn vader ging in november 2009 met vermoeidheidsklachten naar de huisarts. Die stuurde hem door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Hij op zijn fietsje daarheen, maar pas 3-4 weken later stapte ie op de fiets terug naar huis. De vermoeidheid kwam door bloedarmoede en dat had weer te maken met uitzaaiingen van prostaatkanker. De verwachting was: niet te genezen wel zo'n twee jaar behandelbaar met hormoontherapie.
Medisch gezien leek het allemaal zijn gangetje te gaan tot ie half juni met spoed bestraald moest worden om een dwarslaesie te voorkomen. De levensverwachting was toen ineens gedaald tot enkele weken of maanden.
De laatste bestraling is inmiddels geweest en men gaat er vanuit dat ie er nog wel een aantal maanden is..
Heb hem in november het boek Pap vertel 's gegeven en daar schrijft hij af en toe in.
( www elmavanvliet .nl)
Mijn vader ging in november 2009 met vermoeidheidsklachten naar de huisarts. Die stuurde hem door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken. Hij op zijn fietsje daarheen, maar pas 3-4 weken later stapte ie op de fiets terug naar huis. De vermoeidheid kwam door bloedarmoede en dat had weer te maken met uitzaaiingen van prostaatkanker. De verwachting was: niet te genezen wel zo'n twee jaar behandelbaar met hormoontherapie.
Medisch gezien leek het allemaal zijn gangetje te gaan tot ie half juni met spoed bestraald moest worden om een dwarslaesie te voorkomen. De levensverwachting was toen ineens gedaald tot enkele weken of maanden.
De laatste bestraling is inmiddels geweest en men gaat er vanuit dat ie er nog wel een aantal maanden is..
Heb hem in november het boek Pap vertel 's gegeven en daar schrijft hij af en toe in.
( www elmavanvliet .nl)
maandag 28 juni 2010 om 00:31
quote:monxmar schreef op 27 juni 2010 @ 21:07:
@ mastermind, ongelovelijk snel ook dat je vader 'weg' was, hoe kun je dat in godsnaam verwerken? je zegt dat de opmerking van je chef 'het ergste heb je al gehad' achteraf klopte. maar hoe is het dan om te horen dat je vader binnenkort zal sterven aan die ziekte? dat lijkt me nog veel erger?
Ik heb in mijn familie heel veel mensen zien sterven aan kanker, ook mensen die in eerste instantie curatief behandeld werden. Voor mij klinkt de diagnose "kanker" dan ook al snel als "einde verhaal", tenzíj de artsen meteen beginnen te roepen dat er nog van alles aan te doen is. Dat riepen ze niet, en m'n vader 'wist' ook per direct dat het einde verhaal was. We hadden tussen de eerste diagnose en het vervolggesprek al eea zitten googlen, en van de prognoses van longkanker word je niet blij, zeg maar.
Dus in feite ging ik er al gauw vanuit dat ik m'n vader ging verliezen, natuurlijk hoop je dat er nog van alles aan gedaan kan worden en google je je rot naar behandelmethodes etc, maar tegelijkertijd is juist de onzekerheid zo slopend. Als je het slechtste nieuws gehoord hebt, ga je op de een of andere manier over in de 'overlevingsstand', ik voelde me in die tijd zo'n beetje hersendood zeg maar. Wereld was ineens heel klein en heel zwaar geworden, echt ongelooflijk.
Maar de dag dat ik het hoorde. Die dag begon als alle andere (nou ja, niet helemaal, we waren aan het wachten op de uitslag, dus ik kneep 'm behoorlijk) maar je hebt nog hoop, hoop dat het toch alsjeblieft niet dat éne, echt verschrikkelijke is... En dan KABAM. Een bom onder de wereld die je kent, ineens is alles anders, ineens valt de bodem onder je bestaan. Welkom in de hel.
@ mastermind, ongelovelijk snel ook dat je vader 'weg' was, hoe kun je dat in godsnaam verwerken? je zegt dat de opmerking van je chef 'het ergste heb je al gehad' achteraf klopte. maar hoe is het dan om te horen dat je vader binnenkort zal sterven aan die ziekte? dat lijkt me nog veel erger?
Ik heb in mijn familie heel veel mensen zien sterven aan kanker, ook mensen die in eerste instantie curatief behandeld werden. Voor mij klinkt de diagnose "kanker" dan ook al snel als "einde verhaal", tenzíj de artsen meteen beginnen te roepen dat er nog van alles aan te doen is. Dat riepen ze niet, en m'n vader 'wist' ook per direct dat het einde verhaal was. We hadden tussen de eerste diagnose en het vervolggesprek al eea zitten googlen, en van de prognoses van longkanker word je niet blij, zeg maar.
Dus in feite ging ik er al gauw vanuit dat ik m'n vader ging verliezen, natuurlijk hoop je dat er nog van alles aan gedaan kan worden en google je je rot naar behandelmethodes etc, maar tegelijkertijd is juist de onzekerheid zo slopend. Als je het slechtste nieuws gehoord hebt, ga je op de een of andere manier over in de 'overlevingsstand', ik voelde me in die tijd zo'n beetje hersendood zeg maar. Wereld was ineens heel klein en heel zwaar geworden, echt ongelooflijk.
Maar de dag dat ik het hoorde. Die dag begon als alle andere (nou ja, niet helemaal, we waren aan het wachten op de uitslag, dus ik kneep 'm behoorlijk) maar je hebt nog hoop, hoop dat het toch alsjeblieft niet dat éne, echt verschrikkelijke is... En dan KABAM. Een bom onder de wereld die je kent, ineens is alles anders, ineens valt de bodem onder je bestaan. Welkom in de hel.
maandag 28 juni 2010 om 08:24
Dag allemaal,
ik voel me zo opgelucht dat de operatie morgen al is. Heel spannend, maar gisteren kon ik alleen maar denken 'en nu gaat ze beter worden;. misschien naief, maar voor nu een fijne gedachte.
Sorry, dat ik even alleen over mezelf schrijf, maar ik kan even niet zoveel.
Vandaag is de opname en dan is het al morgen...
ik voel me zo opgelucht dat de operatie morgen al is. Heel spannend, maar gisteren kon ik alleen maar denken 'en nu gaat ze beter worden;. misschien naief, maar voor nu een fijne gedachte.
Sorry, dat ik even alleen over mezelf schrijf, maar ik kan even niet zoveel.
Vandaag is de opname en dan is het al morgen...
This is not kosher!
maandag 28 juni 2010 om 11:14
daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Het is jouw topic nb. Ik wens jou en je moeder veel sterkte. En die positieve instelling is heel goed. Je hebt er niets aan om te gaan doemdenken. Gewoon met de dag leven. Wat er komt weet je niet maar voor nu gaat je moeder het gevecht aan tegen de kanker. En het kan maar zo dat ze het gaat overwinnen. Sterkte.
maandag 28 juni 2010 om 11:46
Hallo Wellhello
Ook hier iemand met ervaring, helaas. En dan ook nog met een slechte afloop. Ik wil je niet afschrikken, maar je vroeg om ervaringen...
Bij mijn vader werd begin vorig jaar longkanker geconstateerd. Helaas waren er ook al uitzaaingen in de hersenen, dus er waren alleen nog maar levensverlengende behandelingen mogelijk, geen levensreddende. De behandelingen zijn gestopt in juli en we hebben in september afscheid moeten nemen. De periode waarin je nu zit is zwaar. Wachten op uitslagen, de machteloosheid dat je aan de zijlijn staat... Maar het belangrijkste is dat je er voor je moeder bent! Zij kan dit niet alleen en jij ook niet. Toen ik in jouw situatie zat heb ik ook een paar keer meegeschreven. Ik vond het heel fijn om mijn hart te luchten en te lezen dat er meer (jonge) vrouwen zijn die in dezelfde situatie zitten en hoe zij ermee omgaan.
Voor iedereen die in dezelfde situatie zit als wellhello: heel veel sterkte en leef met de dag! Geniet van elk moment wat je hebt (en ik hoop dat dat er nog vele zijn)!
Ikzelf zit te denken om een topic te openen omdat ik het heel moeilijk vind om te zien hoe mijn moeder nu alleen achter gebleven is. Ik kan daar niet goed mee omgaan en zou graag van andere willen weten hoe zij hier mee omgaan. Maar dat is voor de volgende keer.
Ook hier iemand met ervaring, helaas. En dan ook nog met een slechte afloop. Ik wil je niet afschrikken, maar je vroeg om ervaringen...
Bij mijn vader werd begin vorig jaar longkanker geconstateerd. Helaas waren er ook al uitzaaingen in de hersenen, dus er waren alleen nog maar levensverlengende behandelingen mogelijk, geen levensreddende. De behandelingen zijn gestopt in juli en we hebben in september afscheid moeten nemen. De periode waarin je nu zit is zwaar. Wachten op uitslagen, de machteloosheid dat je aan de zijlijn staat... Maar het belangrijkste is dat je er voor je moeder bent! Zij kan dit niet alleen en jij ook niet. Toen ik in jouw situatie zat heb ik ook een paar keer meegeschreven. Ik vond het heel fijn om mijn hart te luchten en te lezen dat er meer (jonge) vrouwen zijn die in dezelfde situatie zitten en hoe zij ermee omgaan.
Voor iedereen die in dezelfde situatie zit als wellhello: heel veel sterkte en leef met de dag! Geniet van elk moment wat je hebt (en ik hoop dat dat er nog vele zijn)!
Ikzelf zit te denken om een topic te openen omdat ik het heel moeilijk vind om te zien hoe mijn moeder nu alleen achter gebleven is. Ik kan daar niet goed mee omgaan en zou graag van andere willen weten hoe zij hier mee omgaan. Maar dat is voor de volgende keer.
woensdag 30 juni 2010 om 16:32
Hallo Welhello,
Hoop dat de operatie goed verlopen is! Gelukkig mogen jullie hopen.
Het boek papa (etc) vertel eens is echt een aanrader! Mijn vader wilde er nooit in schrijven (vond dat een beetje luguber denk ik ) pas een paar dagen voor z'n overlijden maar toen ging het niet meer ... dat was 2 jaar geleden
Mijn opa heeft echter wel het hele boek volgeschreven en het is inderdaad zo fijn om dat te hebben! Compleet met foto's en ansichtkaarten heeft hij er echt een mooi boek van gemaakt. Hij is 1.5 week geleden overleden.
Ik schrijf ook om de gedachten van dit moment even van mij af te schrijven: de schoonmoeder van een vriend van mij bleek 2 weken 'iets' in haar longen te hebben dat waarschijnlijk een tumor was. Nu blijkt het iets heel zeldzaams maar niet levendbedreigends te zijn en ik ben zo jaloers!
Het is een beetje verwarrend want aan de ene kant ben ik blij voor hem (en zijn vriendin en haar moeder natuurlijk) maar aan de andere kant kan ik het ergens niet verkroppen dat mijn vader en opa wel zijn gestorven, alle broers van mijn vader/mijn ooms met kanker lopen en mijn vriend nog elk half jaar wordt gecontroleerd op het mogelijk terugkomen van de kankercellen en dat bij hun dan gewoon alles goedgaat (na een spannende 2 weken natuurlijk, dat wel).
Iemand schreef hier ook dat het goed gaat met cijfers op school en dat dat een fijn gevoel geeft, dat je ouders in ieder geval weten dat jij de goede kant op beweegt. Dat had ik destijds ook heel sterk. Achteraf voelde ik me er ook wel schuldig over: hoe haalde ik het in m'n hoofd om zo met school bezig te zijn terwijl mijn vader ziek was en hoe kreeg ik het voor elkaar om hoge cijfers te halen? Het voelt dan net alsof je dat niet 'mag' en alleen maar zielig in een hoekje moet zitten zodat iedereen ziet hoe verdrietig je bent. Wat natuurlijk onzin maar je probeert je af te sluiten en verder te gaan en dat is uiteindelijk alleen maar goed denk ik....
hersenspinsels.... hersenspinsels.... wat moet je ermee...
Hoop dat de operatie goed verlopen is! Gelukkig mogen jullie hopen.
Het boek papa (etc) vertel eens is echt een aanrader! Mijn vader wilde er nooit in schrijven (vond dat een beetje luguber denk ik ) pas een paar dagen voor z'n overlijden maar toen ging het niet meer ... dat was 2 jaar geleden
Mijn opa heeft echter wel het hele boek volgeschreven en het is inderdaad zo fijn om dat te hebben! Compleet met foto's en ansichtkaarten heeft hij er echt een mooi boek van gemaakt. Hij is 1.5 week geleden overleden.
Ik schrijf ook om de gedachten van dit moment even van mij af te schrijven: de schoonmoeder van een vriend van mij bleek 2 weken 'iets' in haar longen te hebben dat waarschijnlijk een tumor was. Nu blijkt het iets heel zeldzaams maar niet levendbedreigends te zijn en ik ben zo jaloers!
Het is een beetje verwarrend want aan de ene kant ben ik blij voor hem (en zijn vriendin en haar moeder natuurlijk) maar aan de andere kant kan ik het ergens niet verkroppen dat mijn vader en opa wel zijn gestorven, alle broers van mijn vader/mijn ooms met kanker lopen en mijn vriend nog elk half jaar wordt gecontroleerd op het mogelijk terugkomen van de kankercellen en dat bij hun dan gewoon alles goedgaat (na een spannende 2 weken natuurlijk, dat wel).
Iemand schreef hier ook dat het goed gaat met cijfers op school en dat dat een fijn gevoel geeft, dat je ouders in ieder geval weten dat jij de goede kant op beweegt. Dat had ik destijds ook heel sterk. Achteraf voelde ik me er ook wel schuldig over: hoe haalde ik het in m'n hoofd om zo met school bezig te zijn terwijl mijn vader ziek was en hoe kreeg ik het voor elkaar om hoge cijfers te halen? Het voelt dan net alsof je dat niet 'mag' en alleen maar zielig in een hoekje moet zitten zodat iedereen ziet hoe verdrietig je bent. Wat natuurlijk onzin maar je probeert je af te sluiten en verder te gaan en dat is uiteindelijk alleen maar goed denk ik....
hersenspinsels.... hersenspinsels.... wat moet je ermee...
donderdag 1 juli 2010 om 00:54
Ow,
wat lief, bedankt voor de berichtjes.
Mama is vandaag al van de IC, was wel meer weggehaald dan in eerste instantie de bedoeling.
Gisteren en vandaag bij haar geweest, heel kort, ze voelt zich zo slecht dat ze niemand wil zien.
Echt verrot om moeder zo te zien. Zo wit en ingevallen. Even hand vastgehouden, maar zo misselijk en pijn. Zelfs morfine was niet voldoende, krijgt er nu wat anders bij.
Ik mis haar. Zo erg!
wat lief, bedankt voor de berichtjes.
Mama is vandaag al van de IC, was wel meer weggehaald dan in eerste instantie de bedoeling.
Gisteren en vandaag bij haar geweest, heel kort, ze voelt zich zo slecht dat ze niemand wil zien.
Echt verrot om moeder zo te zien. Zo wit en ingevallen. Even hand vastgehouden, maar zo misselijk en pijn. Zelfs morfine was niet voldoende, krijgt er nu wat anders bij.
Ik mis haar. Zo erg!
This is not kosher!
donderdag 1 juli 2010 om 20:08
Wat goed dat ze van de IC af is
Pijnmedicatie is altijd een beetje aftasten heb ik bij mijn vader begrepen. Naar dat het niet direct goed is, maar heb er vertrouwen in.
Ik woon 'ver weg', dus zie mijn vader het weekend (pas) weer. Pijnmedicatie is wel weer verbeterd sinds mijn bezoek.
Dat een ouder kan aangeven of hij/zij bezoek (/telefoon) wil is op zich positief; zitten ze niet helemaal door hun energie heen! (Althans zo vat k het dan op)l
Pijnmedicatie is altijd een beetje aftasten heb ik bij mijn vader begrepen. Naar dat het niet direct goed is, maar heb er vertrouwen in.
Ik woon 'ver weg', dus zie mijn vader het weekend (pas) weer. Pijnmedicatie is wel weer verbeterd sinds mijn bezoek.
Dat een ouder kan aangeven of hij/zij bezoek (/telefoon) wil is op zich positief; zitten ze niet helemaal door hun energie heen! (Althans zo vat k het dan op)l
donderdag 1 juli 2010 om 20:28
Hey,
Wat zal dit een emotionele periode zijn voor jullie allemaal, als eerste wil ik jullie heel veel kracht toewensen. En het vooral toe juichen om je emoties zo nu en dan de vrije loop te laten. Soms is het ook gewoon k*t, zwaar en klote.
Mijn moeder bleek borst kanker te hebben toen ze 35 was en ik was toen 15. Ze bleek hier al 10 jaar mee rond te lopen en 3 kwaadaardige tumoren te hebben. De artsen lieten toch wel doorschemeren dat het er niet goed uitzag.
Ik weet niet hoe, maar mijn moeder bleek geen uitzaaiingen te hebben na al die jaren. Ze heeft een borstamputatie ondergaan, bestralingen, chemisch in de overgang gezet, borstreconstructie ondergaan. Dit viel haar natuurlijk erg zwaar. Mij ook, ik was enigst kind bij mijn moeder en ze had geen partner. Gelukkig hadden we ook veel steun en mijn opa en oma. Ik zat ook in mijn examenjaar = stress + verdriet en boosheid van mijn moeder was niet echt makkelijk thuis. Mijn moeder heeft nadat ze ''schoon'' is verklaard haar leven veranderd.
Ze is nu leerkracht en studeerd HBO, ze heeft een nieuwe liefde en gaat reizen. Ze droomt zelf om te emigreren (heb ik het wel een beetje moeilijk mee, maar het is haar droom en leven). Ze zegt zelf dat het haar niet alleen maar ellende en pijn heeft gebracht, maar ook mooie dingen op haar pad heeft gebracht.
Veel liefs, ik denk aan jullie.
Wat zal dit een emotionele periode zijn voor jullie allemaal, als eerste wil ik jullie heel veel kracht toewensen. En het vooral toe juichen om je emoties zo nu en dan de vrije loop te laten. Soms is het ook gewoon k*t, zwaar en klote.
Mijn moeder bleek borst kanker te hebben toen ze 35 was en ik was toen 15. Ze bleek hier al 10 jaar mee rond te lopen en 3 kwaadaardige tumoren te hebben. De artsen lieten toch wel doorschemeren dat het er niet goed uitzag.
Ik weet niet hoe, maar mijn moeder bleek geen uitzaaiingen te hebben na al die jaren. Ze heeft een borstamputatie ondergaan, bestralingen, chemisch in de overgang gezet, borstreconstructie ondergaan. Dit viel haar natuurlijk erg zwaar. Mij ook, ik was enigst kind bij mijn moeder en ze had geen partner. Gelukkig hadden we ook veel steun en mijn opa en oma. Ik zat ook in mijn examenjaar = stress + verdriet en boosheid van mijn moeder was niet echt makkelijk thuis. Mijn moeder heeft nadat ze ''schoon'' is verklaard haar leven veranderd.
Ze is nu leerkracht en studeerd HBO, ze heeft een nieuwe liefde en gaat reizen. Ze droomt zelf om te emigreren (heb ik het wel een beetje moeilijk mee, maar het is haar droom en leven). Ze zegt zelf dat het haar niet alleen maar ellende en pijn heeft gebracht, maar ook mooie dingen op haar pad heeft gebracht.
Veel liefs, ik denk aan jullie.
donderdag 1 juli 2010 om 20:35
@ welhello, blij dat je ff langs bent geweest al moet dat evengoed een opgave zijn geweest. het is inderdaad klote om je moeder zo te zien! ik hoop dat het heel snel beter gaat. mijn moeder is ook al geopereerd in april en na de operatie was ze een dag of 3 zo beroerd dat ze niks binnenhield en erg verzwakte, en dat moet je natuurlijk net niet hebben bij je herstel. gelukkig ging het daarna snel beter en snel weer heel goed. ik hoop dat ook van harte voor jouw moeder.
dikke knuffel!
dikke knuffel!
donderdag 1 juli 2010 om 22:53
Ze had kleur vandaag en ben een uur gebleven. Wat fijn zeg!
Nu heerlijk thuis (3 uurtjes OV verderop ) en ik ga even bijtanken van alles. Morgen met haar bellen (als het gaat) en zaterdag weer naar haar toe. Ondertussen laatste schooldingen afronden...
En Livetti, wat een bijzonder mooi verhaal (behalve dat 'kanker-gedeelte' dan)!
Nu heerlijk thuis (3 uurtjes OV verderop ) en ik ga even bijtanken van alles. Morgen met haar bellen (als het gaat) en zaterdag weer naar haar toe. Ondertussen laatste schooldingen afronden...
En Livetti, wat een bijzonder mooi verhaal (behalve dat 'kanker-gedeelte' dan)!
This is not kosher!
