Thuis
alle pijlers
Huis gekocht....
donderdag 22 juli 2010 om 21:50
Hallo,
Ik zal me allereerst even voorstellen, ben nieuw hier... Ik ben 24 jaar, dolgelukkig met mijn vriend en heb net mijn eerste huis met hem gekocht. Na heel wat googlen en twijfelen besloten toch maar mijn hart te luchten hier op het forum, in de hoop dat iemand me een beetje op kan peppen of advies kan geven. Het zit als volgt:
Ongeveer een maand geleden hebben mijn vriend en ik de sleutel gekregen van ons huis (eerste keer samenwonen). Na heel wat klussen zijn we afgelopen weekend hier ingetrokken. Afscheid genomen thuis, spulletjes allemaal ingericht en al. Ons nieuwe leventje kon beginnen...
NOT! Ik voel me vanaf het eerste uur dat ik hier woonde super ellendig (met het verbouwen e.d. nergens last van gehad, wilde het liefste al direct hier blijven slapen). Ik mis thuis, ik vraag me af of ik wel in deze woonplaats wil wonen (terwijl ik tot voor 1 week terug me geen fijnere woonplaats kon voorstellen). Ik huil de hele dag aan een stuk door, heb me nog nooit zo rot gevoeld als nu... De hele dag door voel ik me verschrikkelijk, eet amper meer, etc. Aan de relatie met mijn vriend ligt het 1000% zeker niet, dat weet ik zeker. Hij is echt lief voor me en sta er echt versteld van dat hij zoveel geduld met me heeft... De enige momenten dat ik me fijn voel is als ik weg ben hier of als mijn ouders/zusje op bezoek zijn hier! Dit zou toch niet moeten kunnen/mogen? Dit moet toch de mooiste tijd uit het leven zijn?
Het klinkt raar, maar het enige wat me momenteel kan troosten is het idee dat we over een jaar of over 2 jaar ergens anders heen gaan verhuizen, in de plaats waar ik vanaf kwam.
Heeft iemand iets meegemaakt wat hierop lijkt, of heeft iemand tips hoe we het het beste aan kunnen pakken? Ik ben zo bang dat dit gevoel blijft hangen (omdat ik normaal helemaal niet zo emotioneel ben en nu aan een stuk door huil en pieker) en ik mijn vriend door dit gedoe kwijt raak. Gelukkig kan ik hiervoor ook bij mijn ouders terecht, ze leven echt mee maar kunnen momenteel ook niks aan de situatie veranderen. Ik doe hun en mijn vriend erg veel pijn hiermee, en dat wil ik niet. Ik wil me gelukkig voelen en mijn eigen leventje starten met mijn vriend en dat kan op deze manier jammer genoeg niet...
Alvast bedankt voor de reactie(s). Groetjes
Ik zal me allereerst even voorstellen, ben nieuw hier... Ik ben 24 jaar, dolgelukkig met mijn vriend en heb net mijn eerste huis met hem gekocht. Na heel wat googlen en twijfelen besloten toch maar mijn hart te luchten hier op het forum, in de hoop dat iemand me een beetje op kan peppen of advies kan geven. Het zit als volgt:
Ongeveer een maand geleden hebben mijn vriend en ik de sleutel gekregen van ons huis (eerste keer samenwonen). Na heel wat klussen zijn we afgelopen weekend hier ingetrokken. Afscheid genomen thuis, spulletjes allemaal ingericht en al. Ons nieuwe leventje kon beginnen...
NOT! Ik voel me vanaf het eerste uur dat ik hier woonde super ellendig (met het verbouwen e.d. nergens last van gehad, wilde het liefste al direct hier blijven slapen). Ik mis thuis, ik vraag me af of ik wel in deze woonplaats wil wonen (terwijl ik tot voor 1 week terug me geen fijnere woonplaats kon voorstellen). Ik huil de hele dag aan een stuk door, heb me nog nooit zo rot gevoeld als nu... De hele dag door voel ik me verschrikkelijk, eet amper meer, etc. Aan de relatie met mijn vriend ligt het 1000% zeker niet, dat weet ik zeker. Hij is echt lief voor me en sta er echt versteld van dat hij zoveel geduld met me heeft... De enige momenten dat ik me fijn voel is als ik weg ben hier of als mijn ouders/zusje op bezoek zijn hier! Dit zou toch niet moeten kunnen/mogen? Dit moet toch de mooiste tijd uit het leven zijn?
Het klinkt raar, maar het enige wat me momenteel kan troosten is het idee dat we over een jaar of over 2 jaar ergens anders heen gaan verhuizen, in de plaats waar ik vanaf kwam.
Heeft iemand iets meegemaakt wat hierop lijkt, of heeft iemand tips hoe we het het beste aan kunnen pakken? Ik ben zo bang dat dit gevoel blijft hangen (omdat ik normaal helemaal niet zo emotioneel ben en nu aan een stuk door huil en pieker) en ik mijn vriend door dit gedoe kwijt raak. Gelukkig kan ik hiervoor ook bij mijn ouders terecht, ze leven echt mee maar kunnen momenteel ook niks aan de situatie veranderen. Ik doe hun en mijn vriend erg veel pijn hiermee, en dat wil ik niet. Ik wil me gelukkig voelen en mijn eigen leventje starten met mijn vriend en dat kan op deze manier jammer genoeg niet...
Alvast bedankt voor de reactie(s). Groetjes
donderdag 22 juli 2010 om 21:54
Och meissie toch... dat is vervelend zeg!
Misschien moet je je draai nog even vinden. Ik heb er zelf geen ervaring mee. Probeer te genieten van jullie huisje en van je vriend. Praat er met hem over hoe jij je voelt.
Ik weet niet of je het 'vroeger' ook hebt gehad, dat je het liefst thuis was. Gelukkig kun je bij je familie terecht!
heel veel succes en probeer toch een beetje te genieten!
Misschien moet je je draai nog even vinden. Ik heb er zelf geen ervaring mee. Probeer te genieten van jullie huisje en van je vriend. Praat er met hem over hoe jij je voelt.
Ik weet niet of je het 'vroeger' ook hebt gehad, dat je het liefst thuis was. Gelukkig kun je bij je familie terecht!
heel veel succes en probeer toch een beetje te genieten!
donderdag 22 juli 2010 om 21:56
ik had hetzelfde toen ik net op mij zelf ging wonen. We kwamen allebei vanuit ons ouderlijk huis. Ik heb het heel moeilijk gehad in het begin. Miste de drukte en de gezelligheid van thuis. Dit gevoel overviel mij ook heel erg, vooral omdat ik heel graag het huis uitwilde en op mijzelf wilde wonen. Met klussen ook geen last van gehad maar toen alles klaar was en we er echt gingen wonen overviel mij dat gevoel ook.
Geloof mij na een maandje of 2 vind je het heerlijke en ben je gewend aan je nieuwe situatie
Geloof mij na een maandje of 2 vind je het heerlijke en ben je gewend aan je nieuwe situatie
donderdag 22 juli 2010 om 22:06
Bedankt voor jullie reacties. Ruim een jaar zijn mijn vriend en ik bezig geweest voor we ons perfecte stekkie hadden gevonden. Ik heb thuis wat uitgeschreeuwd dat ik lekker ging samenwonen met mijn eigen regels en doen en laten wat ik zelf graag wou... En nu zou ik er niks om geven als ze me zouden zeggen dat ik weg moest hier en weer terug naar huis kon. Inderdaad Knorretje, de gezelligheid en drukte van thuis mis ik heel erg. Er was altijd wel iemand thuis, nu kom je thuis in een stil huis waar niemand is. Ik hoop echt dat ik hieraan kan wennen en me op mijn gemak kan voelen hier.
Het enige waar ik nu aan denk is: stel dat ik over een jaar niet gewend ben en me nog zo ellendig voel (en geloof me, liefdesverdriet is niks bij hetgeen wat ik nu voel allemaal), wat doen we dan? Huis verkopen? Hier blijven en niet happy in je vel zitten?
Het erge is nog dat alle mensen die hier op bezoek komen of foto's zien zeggen dat we een prachthuis hebben. Het is toch erg dat iedereen ervan overtuigd is, behalve ikzelf?
Het enige waar ik nu aan denk is: stel dat ik over een jaar niet gewend ben en me nog zo ellendig voel (en geloof me, liefdesverdriet is niks bij hetgeen wat ik nu voel allemaal), wat doen we dan? Huis verkopen? Hier blijven en niet happy in je vel zitten?
Het erge is nog dat alle mensen die hier op bezoek komen of foto's zien zeggen dat we een prachthuis hebben. Het is toch erg dat iedereen ervan overtuigd is, behalve ikzelf?
donderdag 22 juli 2010 om 22:10
donderdag 22 juli 2010 om 22:11
Probeer er het beste van te maken en stel een ultimatum van bijvoorbeeld 6 maanden. Mocht je je dan nog steeds ongelukkig voelen dan kunnen jullie altijd nog overwegen jullie huis te koop te zetten.
donderdag 22 juli 2010 om 22:12
Yep herkenbaar!
Toen ik 20 jaar geleden van huis uit ging samenwonen met met mijn toenmalige vriendje was ik de hele verbouwing
zielsgelukkig!
23 december was onze eerste nacht daar als echt wonend stel
die nacht niet geslapen, nou ja dacht ik, dat zullen de zenuwen zijn
24 december, heel romantisch, onze eerste Kerst samen
Mooie boom, kadootjes eronder en toch voelde ik me ellendig
In de armen van vriendje huilend in slaap gevallen
25 december, eerste Kerstdag.
Vriendlief heel schattig Kerst ontbijt klaargemaakt
Kerstboom in de boter getekend, allemaal broodjes, kerst servetjes...
Ik schuif aan tafel, zie alles staan en begin me daar toch met brullen...
Het was niet zo als thuihuissss......ik miste het tosti ijzer van thuis, de geur van wentelteefjes, de hond, mijn zusje, mijn ouders..ik wilde helemaal niet daar zijhijijijinnnnnn
(let wel ik was net 18 en een tikke hysterisch)
Gelukkig had ik echt een schatje van een vriend.
We hebben ons aangekleed, hij heeft mijn ouders gebeld met de mededeling:
Summer komt even bij jullie ontbijten
En daarna ben ik het heel kneuzig heel langzaam gaan opbouwen
Eerst een nachtje slapen, toen twee nachtjes
En binnen een maand woonde ik in mijn eigen huis...en ik was gelukkig
Toen ik 20 jaar geleden van huis uit ging samenwonen met met mijn toenmalige vriendje was ik de hele verbouwing
zielsgelukkig!
23 december was onze eerste nacht daar als echt wonend stel
die nacht niet geslapen, nou ja dacht ik, dat zullen de zenuwen zijn
24 december, heel romantisch, onze eerste Kerst samen
Mooie boom, kadootjes eronder en toch voelde ik me ellendig
In de armen van vriendje huilend in slaap gevallen
25 december, eerste Kerstdag.
Vriendlief heel schattig Kerst ontbijt klaargemaakt
Kerstboom in de boter getekend, allemaal broodjes, kerst servetjes...
Ik schuif aan tafel, zie alles staan en begin me daar toch met brullen...
Het was niet zo als thuihuissss......ik miste het tosti ijzer van thuis, de geur van wentelteefjes, de hond, mijn zusje, mijn ouders..ik wilde helemaal niet daar zijhijijijinnnnnn
(let wel ik was net 18 en een tikke hysterisch)
Gelukkig had ik echt een schatje van een vriend.
We hebben ons aangekleed, hij heeft mijn ouders gebeld met de mededeling:
Summer komt even bij jullie ontbijten
En daarna ben ik het heel kneuzig heel langzaam gaan opbouwen
Eerst een nachtje slapen, toen twee nachtjes
En binnen een maand woonde ik in mijn eigen huis...en ik was gelukkig
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 22 juli 2010 om 22:13
Het probleem met gevoelens zijn dat je die niet kan "wegpraten" ook al zeggen mensen de meeste lieve dingen, je voelt wat je voelt en denkt het wordt nooit meer anders. Maar geef het de tijd het komt echt goed, denk maar na ken je iemand die ooit weer thuis is gaan wonen omdat het op zichzelf wonen niet lukte omdat ze thuis te erg miste. Ik denk dat iedereen wil in het begin deze gevoelens heeft (de een wat sterker als de ander) en je gewoon even je eigen draai moet vinden. Je moet je eigen regels/gewoontes krijgen en op elkaar inspelen. je komt uit twee verschillende nesten en dat duurt echt even. Ben nu ondertussen bijna 10 jaar het huis uit en ik kan zeggen het is echt heerlijk Na een paar maanden kom je naar je ouderlijk huis en denk je jeetje wat een drukte ik wil weer naar mijn eiegn huis. Geloof me het komt echt goed.
donderdag 22 juli 2010 om 22:15
Het klinkt 'gewoon' als heimwee. Ik heb er zelf bijna nooit last van, dus ik kan je niet echt tips geven.
Van internet:
Herken heimwee
Je maakt je vertrouwde omgeving nog wat mooier dan het is. Daardoor word je verdrietig en ongelukkig. En zelfs lichamelijk voel je je niet al te best. Heimwee brengt stress met zich mee. Je krijgt misschien hoofdpijn of buikpijn of je slaapt slechter. Sommige mensen krijgen zelfs huiduitslag of hartklachten.
Zelf heb je vaak wel door dat je heimwee hebt, maar bij kinderen is het lastiger te herkennen. Vaak kun je veel opmaken uit het gedrag van een kind. Het huilt veel en trekt zich terug. Of een kind gedraagt zich juist gewelddadig of vervelend.
Soms klagen ze over buikpijn of misselijkheid. Bij een beetje heimwee hoef je niets te doen. Het gaat vanzelf wel over. Maar ernstige heimwee bij kinderen wordt bijna altijd alleen maar erger als je er niets aan doet.
Geen kinderkwaal
Heimwee wordt vaak gezien als een kinderkwaal, waar je wel overheen groeit. Maar heimwee is van alle leeftijden. Het komt voor bij kinderen die op kamp gaan, maar ook bij mensen die lang in het ziekenhuis moeten liggen. Studenten die op kamers gaan en militairen die uitgezonden worden, hebben ook vaak last van heimwee.
Sommige mensen zijn gevoeliger voor heimwee dan anderen. Zo past niet iedereen zich even gemakkelijk aan in een nieuwe omgeving. Verder vergroot een gedwongen vertrek de kans op heimwee. En mensen die niet goed tegen veranderingen kunnen of stellig geloven dat ze vast heimwee krijgen, lopen ook meer risico.
Voor de reis
Je kunt veel doen om heimwee te voorkomen, al voordat je vertrekt.
Verken je nieuwe omgeving. Als je dicht bij huis blijft, kun je er alvast een paar keer heen gaan. Je kan er voor kiezen om elk jaar op dezelfde plek vakantie te vieren. Die omgeving wordt dan je tweede thuis.
Neem vertrouwde spullen mee. Denk hierbij aan foto's van familieleden, knuffels of je eigen hoofdkussen.
Uit logeren gaan. Laat het kind voor een dag of twee bij bekenden logeren. De bedoeling is niet dat er gebeld wordt, maar een brief of kaart naar huis schrijven mag wel. Zo went je kind alvast aan het niet thuis zijn.
Heimwee is normaal. Vertel kinderen dat het normaal is om heimwee te hebben. En dat er veel dingen zijn die ze kunnen doen om met heimwee om te gaan.
Betrek je kind in de beslissing om weg te gaan. Zo krijgt je kind een beetje het gevoel dat het ook zijn keuze is.
Maak het zichtbaar. Laat aan een kind met een kalender zien wanneer hij weggaat - hoeveel nachtjes nog - en hoeveel dagen hij weggaat. Een jong kind zou kunnen denken dat hij voor altijd weggaat. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Toch heimwee
Wat kun je doen om gevoelens van heimwee te verminderen?
Accepteer heimwee. Het is heel normaal dat je je thuissituatie mist. Dat betekent niet dat je zwak bent. Praat er met anderen over.
Blijf bezig. Heimwee wordt erger als je je verveelt. Zorg daarom dat je lekker actief bent en leuke dingen doet.
Doe hetzelfde als thuis. Veel dingen waar je aan gewend bent, kun je ergens anders ook doen. Bijvoorbeeld koffiedrinken om drie uur, nog een ommetje om acht uur. Dat voelt vertrouwd.
Denk aan je thuis. Schrijf een brief, of kijk naar een foto. Bedenk wat een geliefde op dit moment tegen je zou zeggen. Naar huis bellen mag, maar liever niet als je je erg ongelukkig voelt. Ook niet te lang, daardoor ga je je alleen maar ongelukkiger voelen.
Denk positief. Er zijn altijd genoeg goede kanten te bedenken. Je kan leuke dingen doen, er zijn veel mensen om te leren kennen. En eigenlijk ben je ook weer niet zo lang weg van huis.
Heimwee moet slijten
Ook al kan heimwee voor heel wat narigheid zorgen, onthoud dat het in de meeste gevallen na een paar dagen wel weer overgaat. Wacht dus met het nemen van definitieve maatregelen.
Je kan de mogelijkheid om eerder naar huis te gaan natuurlijk wel open laten en daar even over nadenken. Als het echt niet meer gaat, kun je altijd nog tot actie over gaan.
Van internet:
Herken heimwee
Je maakt je vertrouwde omgeving nog wat mooier dan het is. Daardoor word je verdrietig en ongelukkig. En zelfs lichamelijk voel je je niet al te best. Heimwee brengt stress met zich mee. Je krijgt misschien hoofdpijn of buikpijn of je slaapt slechter. Sommige mensen krijgen zelfs huiduitslag of hartklachten.
Zelf heb je vaak wel door dat je heimwee hebt, maar bij kinderen is het lastiger te herkennen. Vaak kun je veel opmaken uit het gedrag van een kind. Het huilt veel en trekt zich terug. Of een kind gedraagt zich juist gewelddadig of vervelend.
Soms klagen ze over buikpijn of misselijkheid. Bij een beetje heimwee hoef je niets te doen. Het gaat vanzelf wel over. Maar ernstige heimwee bij kinderen wordt bijna altijd alleen maar erger als je er niets aan doet.
Geen kinderkwaal
Heimwee wordt vaak gezien als een kinderkwaal, waar je wel overheen groeit. Maar heimwee is van alle leeftijden. Het komt voor bij kinderen die op kamp gaan, maar ook bij mensen die lang in het ziekenhuis moeten liggen. Studenten die op kamers gaan en militairen die uitgezonden worden, hebben ook vaak last van heimwee.
Sommige mensen zijn gevoeliger voor heimwee dan anderen. Zo past niet iedereen zich even gemakkelijk aan in een nieuwe omgeving. Verder vergroot een gedwongen vertrek de kans op heimwee. En mensen die niet goed tegen veranderingen kunnen of stellig geloven dat ze vast heimwee krijgen, lopen ook meer risico.
Voor de reis
Je kunt veel doen om heimwee te voorkomen, al voordat je vertrekt.
Verken je nieuwe omgeving. Als je dicht bij huis blijft, kun je er alvast een paar keer heen gaan. Je kan er voor kiezen om elk jaar op dezelfde plek vakantie te vieren. Die omgeving wordt dan je tweede thuis.
Neem vertrouwde spullen mee. Denk hierbij aan foto's van familieleden, knuffels of je eigen hoofdkussen.
Uit logeren gaan. Laat het kind voor een dag of twee bij bekenden logeren. De bedoeling is niet dat er gebeld wordt, maar een brief of kaart naar huis schrijven mag wel. Zo went je kind alvast aan het niet thuis zijn.
Heimwee is normaal. Vertel kinderen dat het normaal is om heimwee te hebben. En dat er veel dingen zijn die ze kunnen doen om met heimwee om te gaan.
Betrek je kind in de beslissing om weg te gaan. Zo krijgt je kind een beetje het gevoel dat het ook zijn keuze is.
Maak het zichtbaar. Laat aan een kind met een kalender zien wanneer hij weggaat - hoeveel nachtjes nog - en hoeveel dagen hij weggaat. Een jong kind zou kunnen denken dat hij voor altijd weggaat. Maar dat is natuurlijk niet zo.
Toch heimwee
Wat kun je doen om gevoelens van heimwee te verminderen?
Accepteer heimwee. Het is heel normaal dat je je thuissituatie mist. Dat betekent niet dat je zwak bent. Praat er met anderen over.
Blijf bezig. Heimwee wordt erger als je je verveelt. Zorg daarom dat je lekker actief bent en leuke dingen doet.
Doe hetzelfde als thuis. Veel dingen waar je aan gewend bent, kun je ergens anders ook doen. Bijvoorbeeld koffiedrinken om drie uur, nog een ommetje om acht uur. Dat voelt vertrouwd.
Denk aan je thuis. Schrijf een brief, of kijk naar een foto. Bedenk wat een geliefde op dit moment tegen je zou zeggen. Naar huis bellen mag, maar liever niet als je je erg ongelukkig voelt. Ook niet te lang, daardoor ga je je alleen maar ongelukkiger voelen.
Denk positief. Er zijn altijd genoeg goede kanten te bedenken. Je kan leuke dingen doen, er zijn veel mensen om te leren kennen. En eigenlijk ben je ook weer niet zo lang weg van huis.
Heimwee moet slijten
Ook al kan heimwee voor heel wat narigheid zorgen, onthoud dat het in de meeste gevallen na een paar dagen wel weer overgaat. Wacht dus met het nemen van definitieve maatregelen.
Je kan de mogelijkheid om eerder naar huis te gaan natuurlijk wel open laten en daar even over nadenken. Als het echt niet meer gaat, kun je altijd nog tot actie over gaan.
donderdag 22 juli 2010 om 22:22
Wat ontzettend vervelend is dat!
Oh,dat had ik ook een paar dagen!
Ik woonde al samen met mijn vriend in een andere woonplaats en had een hus gekocht. Vol goede moed heb ik me op de verbouwing gestort en wilde eigenlijk nog dezelfde dag blijven slapen.
Toen we éénmaal waren verhuisd had ik toch wat last van heimwee. Ik kende dit absoluut niet, nooit gehad.
Echt, geef jezelf wat tijd. Samenwonen is een 'life event' dus niet zomaar iets. Spreek met jezelf en je vriend af als je er niet kan aarden/wennen je terug gaat naar je oude woonplaats.
Geloof me, het geeft veel meer rust.
Succes meid.
Oh,dat had ik ook een paar dagen!
Ik woonde al samen met mijn vriend in een andere woonplaats en had een hus gekocht. Vol goede moed heb ik me op de verbouwing gestort en wilde eigenlijk nog dezelfde dag blijven slapen.
Toen we éénmaal waren verhuisd had ik toch wat last van heimwee. Ik kende dit absoluut niet, nooit gehad.
Echt, geef jezelf wat tijd. Samenwonen is een 'life event' dus niet zomaar iets. Spreek met jezelf en je vriend af als je er niet kan aarden/wennen je terug gaat naar je oude woonplaats.
Geloof me, het geeft veel meer rust.
Succes meid.
Nee echt?
donderdag 22 juli 2010 om 22:25
Germanwings, het is niet mijn bedoeling te verhuizen... Maar dat is de enige gedachte die me momenteel een beetje rustig kan houden. Stel dat ik over een jaar nóg niet gewend ben, is het dan een optie om te verkopen? Het liefste heb ik natuurlijk dat ik over een jaar zeg dat ik hier NOOIT meer weg wil. Maar zie momenteel nergens iets positiefs in, alles is negatief en het helpt me om te kijken naar de mogelijkheden (sorry, moet in mn hoofdje alles uitgedacht hebben) Als ik het gevoel kon verklaren, deed ik het voor je...
donderdag 22 juli 2010 om 22:29
donderdag 22 juli 2010 om 22:32
Nog even een kleine aanvulling: Het is niet alleen het thuis missen denk ik. We zijn in een klein dorpje gaan wonen 10 minuten rijden van het dorpje waar ik woonde... Ik ken hier amper mensen, vind het verschrikkelijk stil hier (wat ik een week geleden nog hééérlijk vond) en zo heb ik nog een hele lijst met dingen waarom ik hier eigenlijk niet wil zijn...
Heb het er erg veel met mijn vriend over en hij steunt me echt enorm. We hebben gisteren inderdaad afgesproken dat we het hier proberen en mocht ik over een tijdje nog niet gewend zijn hier en me nog steeds niet lekker voelen, we dan kijken voor een andere oplossing.
Vanmiddag kwamen we terug van een dagje dierentuin met mijn zusje en haar vriend (en mijn partner en ik) en ik was gewoon blij dat we niet de afslag namen naar ons huis maar de afslag naar mijn ouderlijk huis. Verschrikkelijk dat gevoel. Sorry dat ik mijn hele hebben en houden hier op het forum drop, maar het is denk ik een gemakkelijke manier om je gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen hebben allemaal hun eigen dingen en zijn ook niet echt vriendinnen waarmee ik zo'n dingen kan bespreken. Buiten mijn ouders en vriend kan ik hier denk ik nergens mee terecht...
Heb het er erg veel met mijn vriend over en hij steunt me echt enorm. We hebben gisteren inderdaad afgesproken dat we het hier proberen en mocht ik over een tijdje nog niet gewend zijn hier en me nog steeds niet lekker voelen, we dan kijken voor een andere oplossing.
Vanmiddag kwamen we terug van een dagje dierentuin met mijn zusje en haar vriend (en mijn partner en ik) en ik was gewoon blij dat we niet de afslag namen naar ons huis maar de afslag naar mijn ouderlijk huis. Verschrikkelijk dat gevoel. Sorry dat ik mijn hele hebben en houden hier op het forum drop, maar het is denk ik een gemakkelijke manier om je gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen hebben allemaal hun eigen dingen en zijn ook niet echt vriendinnen waarmee ik zo'n dingen kan bespreken. Buiten mijn ouders en vriend kan ik hier denk ik nergens mee terecht...
donderdag 22 juli 2010 om 22:35
Sugarmiss schrijft precies wat ik had willen schrijven!
Wat je er aan kunt doen is accepteren dat jij je nu even zo voelt. Het gaat over, echt. Bij de een wat sneller dan bij de ander, maar uiteindelijk bij iedereen.
Kijk het de eerste paar maanden even aan en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Er is niets mis mee om vaak je ouders te blijven zien. En probeer het bewust samen met je vriend gezellig te maken als zij er niet zijn. Nodig mensen uit, ga gezellig uitgebreid eten met zijn tweetjes, doe spelletjes of kijk een film... Kortom, wacht niet af tot het leuk wordt maar maak het leuk!
Lukt het over een maand of wat nog steeds niet, dan zou het goed kunnen zijn om hier hulp voor in te schakelen. Er is ongetwijfeld een reden voor je heimwee en als het niet vanzelf over gaat is het goed om achter die reden te komen en daarmee aan het werk te gaan.
Wat je er aan kunt doen is accepteren dat jij je nu even zo voelt. Het gaat over, echt. Bij de een wat sneller dan bij de ander, maar uiteindelijk bij iedereen.
Kijk het de eerste paar maanden even aan en maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Er is niets mis mee om vaak je ouders te blijven zien. En probeer het bewust samen met je vriend gezellig te maken als zij er niet zijn. Nodig mensen uit, ga gezellig uitgebreid eten met zijn tweetjes, doe spelletjes of kijk een film... Kortom, wacht niet af tot het leuk wordt maar maak het leuk!
Lukt het over een maand of wat nog steeds niet, dan zou het goed kunnen zijn om hier hulp voor in te schakelen. Er is ongetwijfeld een reden voor je heimwee en als het niet vanzelf over gaat is het goed om achter die reden te komen en daarmee aan het werk te gaan.
donderdag 22 juli 2010 om 23:10
quote:kxsje schreef op 22 juli 2010 @ 22:32:
Nog even een kleine aanvulling: Het is niet alleen het thuis missen denk ik. We zijn in een klein dorpje gaan wonen 10 minuten rijden van het dorpje waar ik woonde... Ik ken hier amper mensen, vind het verschrikkelijk stil hier (wat ik een week geleden nog hééérlijk vond) en zo heb ik nog een hele lijst met dingen waarom ik hier eigenlijk niet wil zijn...
Heb het er erg veel met mijn vriend over en hij steunt me echt enorm. We hebben gisteren inderdaad afgesproken dat we het hier proberen en mocht ik over een tijdje nog niet gewend zijn hier en me nog steeds niet lekker voelen, we dan kijken voor een andere oplossing.
Vanmiddag kwamen we terug van een dagje dierentuin met mijn zusje en haar vriend (en mijn partner en ik) en ik was gewoon blij dat we niet de afslag namen naar ons huis maar de afslag naar mijn ouderlijk huis. Verschrikkelijk dat gevoel. Sorry dat ik mijn hele hebben en houden hier op het forum drop, maar het is denk ik een gemakkelijke manier om je gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen hebben allemaal hun eigen dingen en zijn ook niet echt vriendinnen waarmee ik zo'n dingen kan bespreken. Buiten mijn ouders en vriend kan ik hier denk ik nergens mee terecht...Maar 10 min. verderop ken je toch mensen daar ben je toch zo en zij bij jullie?
Nog even een kleine aanvulling: Het is niet alleen het thuis missen denk ik. We zijn in een klein dorpje gaan wonen 10 minuten rijden van het dorpje waar ik woonde... Ik ken hier amper mensen, vind het verschrikkelijk stil hier (wat ik een week geleden nog hééérlijk vond) en zo heb ik nog een hele lijst met dingen waarom ik hier eigenlijk niet wil zijn...
Heb het er erg veel met mijn vriend over en hij steunt me echt enorm. We hebben gisteren inderdaad afgesproken dat we het hier proberen en mocht ik over een tijdje nog niet gewend zijn hier en me nog steeds niet lekker voelen, we dan kijken voor een andere oplossing.
Vanmiddag kwamen we terug van een dagje dierentuin met mijn zusje en haar vriend (en mijn partner en ik) en ik was gewoon blij dat we niet de afslag namen naar ons huis maar de afslag naar mijn ouderlijk huis. Verschrikkelijk dat gevoel. Sorry dat ik mijn hele hebben en houden hier op het forum drop, maar het is denk ik een gemakkelijke manier om je gevoelens kwijt te kunnen. Mijn vriendinnen hebben allemaal hun eigen dingen en zijn ook niet echt vriendinnen waarmee ik zo'n dingen kan bespreken. Buiten mijn ouders en vriend kan ik hier denk ik nergens mee terecht...Maar 10 min. verderop ken je toch mensen daar ben je toch zo en zij bij jullie?
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 22 juli 2010 om 23:13
vrijdag 23 juli 2010 om 17:11
Ben vandaag lekker een dagje weggeweest met mijn vriend, lekker geshopt (maar niet gevonden wat ik wou hebben). Vanmorgen nog even langs mijn ouders geweest, de thuiskapster kwam daar... Nu zijn we weer in ons eigen huisje en is het weer raar. Het verlangen om terug te gaan... Hoop echt dat het snel gaat veranderen, dit voelt echt niet goed zo! Ik wil overal en met iedereen zijn, behalve thuis...
vrijdag 23 juli 2010 om 17:15
vrijdag 23 juli 2010 om 17:27
WildCard2010, het gaat niet om het samenwonen met mijn vriend want ik ben dolgelukkig met hem. Het gaat zich om meerdere factoren; weg van thuis, het is hier (te) rustig, kom thuis in een leeg huis zonder ouders/hondje, etc... Daarnaast is het een vreemde woonplaats. Ik besef dat een paar factoren altijd een rol zullen spelen, net als de stilte en leegte zonder familie, dit zal overal zijn in het begin. Alleen vraag ik me af hoe anderen dit hebben ervaren. Heb mijn vriendinnen, die allemaal al samenwonen, nooit horen klagen over heimwee naar thuis of een gek gevoel of verdriet.
Bertrade, we hebben alles nieuw gekocht. Behalve mijn oude vertrouwde spulletjes (foto's etc) die heb ik meegenomen. Ben in dubio wat ik hiermee aanmoet. Afwachten of eens met iemand gaan praten? Hoop echt dat ik hier over een tijdje nooit meer weg wil en ik mezelf voor mijn kop sla dat ik ooit zo gedacht heb...
Bertrade, we hebben alles nieuw gekocht. Behalve mijn oude vertrouwde spulletjes (foto's etc) die heb ik meegenomen. Ben in dubio wat ik hiermee aanmoet. Afwachten of eens met iemand gaan praten? Hoop echt dat ik hier over een tijdje nooit meer weg wil en ik mezelf voor mijn kop sla dat ik ooit zo gedacht heb...
donderdag 29 juli 2010 om 12:26
Soow, bijna een week verder... De situatie is wel wát verbeterd, maar elke morgen nog steeds dat verschrikkelijke gevoel in mn maag en hoofd! De afgelopen week zijn mijn ouders/zusje/etc veel hier langs geweest. Al is het maar voor een half uurtje, daar ben ik dan al tevreden mee en dan is het genoeg...
's Morgens is het gevoel op zijn sterkst. De rest van de dag voel ik me ook wel wat naar, maar zodra die eerste paar uren voorbij zijn denk ik ook niet meer zoveel na erover. Gelukkig kan ik nog elke keer met mijn 'gezeur' bij mijn vriend terecht. Hij helpt me echt en steunt me wanneer ik het moeilijk heb...
Na lange gesprekken te hebben gevoerd zijn we eens na gaan denken... Stel dat ik hier over een half jaar nog steeds zit met datzelfde rotgevoel, kijken we dan gewoon rustig verder voor een andere oplossing. Ik hoop gewoon echt dat het over een tijdje beter gaat en ik lekker kan genieten met mijn mannetje van alle leuke dingen in het leven. Maar nu is het gewoon de dag door zien te komen en er het beste van proberen te maken...
's Morgens is het gevoel op zijn sterkst. De rest van de dag voel ik me ook wel wat naar, maar zodra die eerste paar uren voorbij zijn denk ik ook niet meer zoveel na erover. Gelukkig kan ik nog elke keer met mijn 'gezeur' bij mijn vriend terecht. Hij helpt me echt en steunt me wanneer ik het moeilijk heb...
Na lange gesprekken te hebben gevoerd zijn we eens na gaan denken... Stel dat ik hier over een half jaar nog steeds zit met datzelfde rotgevoel, kijken we dan gewoon rustig verder voor een andere oplossing. Ik hoop gewoon echt dat het over een tijdje beter gaat en ik lekker kan genieten met mijn mannetje van alle leuke dingen in het leven. Maar nu is het gewoon de dag door zien te komen en er het beste van proberen te maken...
donderdag 29 juli 2010 om 12:38
Hmm lastig.. Ik denk dat je het gewoon nog even wat tijd moet geven. Toen ik ging samenwonen ben ik ook huilend (brullend bijna ) in de auto gestapt met de laatste spulletjes uit mijn ouderlijk huis. Ik vond het echt verschrikkelijk. Heb ook echt moeten wennen in ons nieuwe huis.
Toch zal dit huis langzaam aan je thuis gaan worden, je krijgt vanzelf een ritme in het huishouden etc. Waarschijnlijk vind je het over een tijdje heerlijk dat je je eigen gang kan gaan, zelf kan bepalen wat je gaat eten etc. Geef jezelf de tijd om aan dit nieuwe leven te wennen. Het is ook niet niks natuurlijk, je hebt jarenlang bij je ouders gewoond. Gewend aan mensen om je heen en dat er voor je werd gezorgd zeg maar.
Over een half jaar je huis weer te koop zetten lijkt me financieel niet echt een aanrader. Wij hebben ons vorige huis na 4 jaar verkocht en we hadden toen net genoeg overwaarde om de kosten koper en makelaarskosten eruit te halen.
Sterkte!
Toch zal dit huis langzaam aan je thuis gaan worden, je krijgt vanzelf een ritme in het huishouden etc. Waarschijnlijk vind je het over een tijdje heerlijk dat je je eigen gang kan gaan, zelf kan bepalen wat je gaat eten etc. Geef jezelf de tijd om aan dit nieuwe leven te wennen. Het is ook niet niks natuurlijk, je hebt jarenlang bij je ouders gewoond. Gewend aan mensen om je heen en dat er voor je werd gezorgd zeg maar.
Over een half jaar je huis weer te koop zetten lijkt me financieel niet echt een aanrader. Wij hebben ons vorige huis na 4 jaar verkocht en we hadden toen net genoeg overwaarde om de kosten koper en makelaarskosten eruit te halen.
Sterkte!
donderdag 29 juli 2010 om 12:56
Toen ik een jaar geleden op mezelf ging wonen (op kamers, dat dan weer wel) heb ik het ook erg moeilijk gehad. Daar waar ik normaal gesproken als ik thuiskwam altijd wel met iemand even kon kletsen, kwam ik nu thuis in een lege, stille kamer. Mijn spullen stonden erin, maar het voelde niet als thuis. Dat was nog steeds mijn ouderlijk huis, waar ik in de weekenden naartoe ging.
Inmiddels ben ik een jaar verder, en is mijn gevoel helemaal veranderd. Mijn kamer is nu mijn thuis. Hoewel ik het nog steeds fijn vind om een weekendje naar mijn moeder te gaan, ben ik toch ook wel blij dat ik nu een eigen ritme en huishouden heb. Sterker nog: mijn huisgenoten zijn allemaal de hort op om de zomer bij hun ouders door te brengen, terwijl ik toch minstens om de week nog gewoon hier te vinden ben
Het is logisch dat je je nu rot voelt; je thuisbasis is opeens je thuisbasis niet meer. Hoewel het nu waarschijnlijk voelt alsof je je in je nieuwe huis nooit thuis gaat voelen, kan ik je verzekeren dat dat wel gaat gebeuren. Misschien duurt het een paar weken, misschien een paar maanden, maar je raakt heus wel gewend. Sterkte!
Inmiddels ben ik een jaar verder, en is mijn gevoel helemaal veranderd. Mijn kamer is nu mijn thuis. Hoewel ik het nog steeds fijn vind om een weekendje naar mijn moeder te gaan, ben ik toch ook wel blij dat ik nu een eigen ritme en huishouden heb. Sterker nog: mijn huisgenoten zijn allemaal de hort op om de zomer bij hun ouders door te brengen, terwijl ik toch minstens om de week nog gewoon hier te vinden ben
Het is logisch dat je je nu rot voelt; je thuisbasis is opeens je thuisbasis niet meer. Hoewel het nu waarschijnlijk voelt alsof je je in je nieuwe huis nooit thuis gaat voelen, kan ik je verzekeren dat dat wel gaat gebeuren. Misschien duurt het een paar weken, misschien een paar maanden, maar je raakt heus wel gewend. Sterkte!
donderdag 29 juli 2010 om 14:04
Dat gevoel van je ontworteld voelen, herken ik sterk. Toen wij bijna 11 jaar geleden naar ons huidige huis verhuisden, vond ik het ook vreselijk. Ik miste ons vorige huisje, heb nog jaren levensecht gedroomd over dat huis. Het ergste gevoel van heimwee slijt echt (dat duurde bij mij enkele maanden, sorry). We gaan volgend jaar weer verhuizen (3 km verderop, groot, mooi huis) en ik zie er nu al tegenop om dat gevoel weer te moeten ervaren. Maar ik weet ook dat het weer overgaat en ik me daar uiteindelijk ook thuis zal voelen. Je schrijft dat het 's ochtends het ergst is; dat zou kunnen duiden op een depressie (dan zijn de ochtenden het zwaarst). Misschien eens met je huisarts praten?
