Psyche
alle pijlers
LOSERRRRRRR......... -I dont wanna be that loser anymore-
donderdag 22 juli 2010 om 21:50
Hallo allemaal,..
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
donderdag 22 juli 2010 om 22:47
oh, en mijn man weet t wel, maar die is ook moeilijk in motiveren... Denk voor iedereen, als iemand constant naar je toe komt met hetzelfde `gezeur´, weet je op een gegeven moment ook niet meer wat je nog kan zeggen. Hij geeft 1x raad en daarna vind ie t goed. Dus kan ik er ook niet echt meer over praten, ik voel me dan ook zo´n `zeikwijf´, ik wil anderen er zo min mogelijk mee belasten, anders zijn ze straks weg 
(beetje dramatisch, maar jullie snappen wel hoe ik dat gewoon bedoel toch)
(beetje dramatisch, maar jullie snappen wel hoe ik dat gewoon bedoel toch)
donderdag 22 juli 2010 om 22:54
Hey,
Ik herken echt heel veel in je verhaal.
Hoge verwachtingen, maar geen diploma's, het wel willen, maar je er niet toe kunnen zetten, het ziek melden wegens het gewoon moe zijn en dan daardoor boos op jezelf zijn, het je rot voelen terwijl je weet dat er zoveel is waar je dankbaar voor zou moeten zijn.
Ik heb me ook heel lang zo gevoeld en ben na lang ontkennen en struisvogelgedrag (ik ben gewoon lui dacht ik) uiteindelijk na een zelfmoordpoging in de molen van psychologische hulpverlening terecht gekomen.
Ik was hier supersceptisch over, ik wilde geen aandacht, ik wilde verder gaan zoals het ging en alles vergeten. Ik moest gewoon m'n schouders eronder zetten en dan zou het wel goed komen.
Wat ben ik blij dat ik die ene bijzondere vrouw bij het GAK ben tegengekomen die mij serieuzer nam dan ik dat zelf deed en mij inpeperde dat ik me niet langer hoefde te schamen omdat ik niet lui en onverschillig was, maar waarschijnlijk al heel lang, heel erg depressief.
Ik schrok erg van deze observatie, helemaal omdat ik opgevoed ben met het idee dat depressie iets is voor mensen die de wereld niet aankunnen en dus gaan liggen janken erover.
Maar zij heeft mij ervan overtuigd dat depressie de besten kan overkomen en dat je daar nu eenmaal niet voor kiest, maar dat je er wel mooi mee zit en wat mee moet. Ik ben twee jaar later ZO blij dat ik naar haar geluisterd heb en tegen mijn aangeleerde gedrag in hulp heb aangenomen. Ik heb een-op-een-therapie gehad, groepstherapie zodat ik met lotgenoten kon praten en ervaringen delen en ik ben mijn anti-depressiva inmiddels aan het afbouwen.
Het was moeilijk omdat mijn omgeving mij niet begreep en er niet over kon praten, maar ben blij dat ik alles doorgezet heb, want ik voel me op dit moment beter dan ik me ooit tevoren gevoeld heb en ik wil nooit meer terug.
Ik zeg niet dat jij depressief bent, ik vind wel dat hoe je je nu voelt zonde is. Je zegt zelf al dat je dingen in je leven hebt die je graag meer zou willen waarderen, dan is het iig belangrijk dat je jezelf eerst leert waarderen.
Het lijkt me iig een goed idee om met een arts te gaan praten waar je het gevoel bij hebt dat je serieus genomen wordt en die je evt. door kan verwijzen.
Ik wens je heel veel succes met je zoektocht naar jezelf en hoop dat ook jij ooit terug kan kijken op je huidige situatie vanuit een betere.
Ik herken echt heel veel in je verhaal.
Hoge verwachtingen, maar geen diploma's, het wel willen, maar je er niet toe kunnen zetten, het ziek melden wegens het gewoon moe zijn en dan daardoor boos op jezelf zijn, het je rot voelen terwijl je weet dat er zoveel is waar je dankbaar voor zou moeten zijn.
Ik heb me ook heel lang zo gevoeld en ben na lang ontkennen en struisvogelgedrag (ik ben gewoon lui dacht ik) uiteindelijk na een zelfmoordpoging in de molen van psychologische hulpverlening terecht gekomen.
Ik was hier supersceptisch over, ik wilde geen aandacht, ik wilde verder gaan zoals het ging en alles vergeten. Ik moest gewoon m'n schouders eronder zetten en dan zou het wel goed komen.
Wat ben ik blij dat ik die ene bijzondere vrouw bij het GAK ben tegengekomen die mij serieuzer nam dan ik dat zelf deed en mij inpeperde dat ik me niet langer hoefde te schamen omdat ik niet lui en onverschillig was, maar waarschijnlijk al heel lang, heel erg depressief.
Ik schrok erg van deze observatie, helemaal omdat ik opgevoed ben met het idee dat depressie iets is voor mensen die de wereld niet aankunnen en dus gaan liggen janken erover.
Maar zij heeft mij ervan overtuigd dat depressie de besten kan overkomen en dat je daar nu eenmaal niet voor kiest, maar dat je er wel mooi mee zit en wat mee moet. Ik ben twee jaar later ZO blij dat ik naar haar geluisterd heb en tegen mijn aangeleerde gedrag in hulp heb aangenomen. Ik heb een-op-een-therapie gehad, groepstherapie zodat ik met lotgenoten kon praten en ervaringen delen en ik ben mijn anti-depressiva inmiddels aan het afbouwen.
Het was moeilijk omdat mijn omgeving mij niet begreep en er niet over kon praten, maar ben blij dat ik alles doorgezet heb, want ik voel me op dit moment beter dan ik me ooit tevoren gevoeld heb en ik wil nooit meer terug.
Ik zeg niet dat jij depressief bent, ik vind wel dat hoe je je nu voelt zonde is. Je zegt zelf al dat je dingen in je leven hebt die je graag meer zou willen waarderen, dan is het iig belangrijk dat je jezelf eerst leert waarderen.
Het lijkt me iig een goed idee om met een arts te gaan praten waar je het gevoel bij hebt dat je serieus genomen wordt en die je evt. door kan verwijzen.
Ik wens je heel veel succes met je zoektocht naar jezelf en hoop dat ook jij ooit terug kan kijken op je huidige situatie vanuit een betere.
donderdag 22 juli 2010 om 22:57
Nee hoor je bent helemaal niet vermoeiend!! Maar ik las dat je 'n aantal dingen zou willen veranderen. Ik bedoelde dat je 1 ding uitkiest, bijv afvallen of 'n taal leren ofzo. Begin aan 1 ding en als dat goed gaat begin je aan 't 2de enz. Ja ik heb natuurlijk makkelijk praten en waarschijnlijk had je je dat zelf ook al bedacht, maar dat is 't enige dat ik me nu kan bedenken.
donderdag 22 juli 2010 om 23:03
wow.
Echt herkenbaar zeg, wat je schrijft Djeef.
En ja, ik ben ook zo; schouders eronder en het komt wel goed. Toch? Ik heb vaak t idee van `hoe kan praten me nou helpen? Ik weet het zelf allemaal zo goed´...
Toen ik 15 was heb ik antidepressiva moeten nemen, 2 jaar later ofzo hebben we het met Sint Janskruid geprobeerd (mn moeder en ik, allebei depri), toen ik hier kwam wonen heb ik weer anti-depressiva gehad, en ben sinds 2 maanden ofzo overgeschakeld op anti-paniek (zit ook dat stofje in wat in anti-depressiva zit), omdat ik n paniekaanval had gehad. Ik heb blijkbaar onbewust stress over van alles en nog wat, want als ik thuis ben kijk ik tv series en tekenfilms, nou daar heb ik echt geen stress van, en ik zeg ook vaak tegen mensen; Ik weet niet eens wat stress is.....
Djeef, dat vind ik wel ontzettend lief van je, dat je dat met mij wou delen.. Ik denk dat ik morgen maar even langs mijn huisarts ga ja.
Echt herkenbaar zeg, wat je schrijft Djeef.
En ja, ik ben ook zo; schouders eronder en het komt wel goed. Toch? Ik heb vaak t idee van `hoe kan praten me nou helpen? Ik weet het zelf allemaal zo goed´...
Toen ik 15 was heb ik antidepressiva moeten nemen, 2 jaar later ofzo hebben we het met Sint Janskruid geprobeerd (mn moeder en ik, allebei depri), toen ik hier kwam wonen heb ik weer anti-depressiva gehad, en ben sinds 2 maanden ofzo overgeschakeld op anti-paniek (zit ook dat stofje in wat in anti-depressiva zit), omdat ik n paniekaanval had gehad. Ik heb blijkbaar onbewust stress over van alles en nog wat, want als ik thuis ben kijk ik tv series en tekenfilms, nou daar heb ik echt geen stress van, en ik zeg ook vaak tegen mensen; Ik weet niet eens wat stress is.....
Djeef, dat vind ik wel ontzettend lief van je, dat je dat met mij wou delen.. Ik denk dat ik morgen maar even langs mijn huisarts ga ja.
donderdag 22 juli 2010 om 23:05
vrijdag 23 juli 2010 om 00:04
Graag gedaan.
Ik was ook zo dat ik nergens over wilde praten of dacht dat niemand op mijn verhaal zat te wachten en ik dus maar lastig zou zijn als ik mijn verhaal zou doen. De groepsgesprekken zijn daarom echt goed voor me geweest; ik herkende mezelf in de ervaringen van anderen en ging toen vanzelf meepraten. De eerste paar keer ging ik er doomoe weg omdat je alle weggestopte emoties opeens op gaat diepen, maar daarna ging ik echt merken dat ik het ook echt 'kwijt' begon te raken als ik er genoeg over praatte.
Verder heb ik af en toe nog steeds een paniekaanval als alles me ff teveel wordt, maar ipv te gaan zitten piekeren en het nog erger te maken, pak ik nu de telefoon of auto en gooi het hele verhaal eruit bij een vriendin. Heerlijk als die me dan niet lastig of raar vindt maar met me praat erover. Hierna ben ik dan gewoon weer rustig. Geen preek, ik bedoel maar te zeggen dat praten over je shit mag en eigenlijk moet om je beter te voelen. Hoop dat je mensen in je omgeving hebt die hier mee om kunnen gaan. Ik ben overigens doorverwezen naar PsyQ en ben erg tevreden over de therapieën die ik daar gevolgd heb. Wel heb ik ervaren dat als je een psycholoog hebt die je niet ligt, wat helaas kan gebeuren, je er niets aan hebt en je hier zelf eerlijk over moet zijn.
Maar heel veel succes bij de huisarts, laat je niet afschepen he!!!
Ik was ook zo dat ik nergens over wilde praten of dacht dat niemand op mijn verhaal zat te wachten en ik dus maar lastig zou zijn als ik mijn verhaal zou doen. De groepsgesprekken zijn daarom echt goed voor me geweest; ik herkende mezelf in de ervaringen van anderen en ging toen vanzelf meepraten. De eerste paar keer ging ik er doomoe weg omdat je alle weggestopte emoties opeens op gaat diepen, maar daarna ging ik echt merken dat ik het ook echt 'kwijt' begon te raken als ik er genoeg over praatte.
Verder heb ik af en toe nog steeds een paniekaanval als alles me ff teveel wordt, maar ipv te gaan zitten piekeren en het nog erger te maken, pak ik nu de telefoon of auto en gooi het hele verhaal eruit bij een vriendin. Heerlijk als die me dan niet lastig of raar vindt maar met me praat erover. Hierna ben ik dan gewoon weer rustig. Geen preek, ik bedoel maar te zeggen dat praten over je shit mag en eigenlijk moet om je beter te voelen. Hoop dat je mensen in je omgeving hebt die hier mee om kunnen gaan. Ik ben overigens doorverwezen naar PsyQ en ben erg tevreden over de therapieën die ik daar gevolgd heb. Wel heb ik ervaren dat als je een psycholoog hebt die je niet ligt, wat helaas kan gebeuren, je er niets aan hebt en je hier zelf eerlijk over moet zijn.
Maar heel veel succes bij de huisarts, laat je niet afschepen he!!!
vrijdag 23 juli 2010 om 01:24
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 23:05:
ik wil alles tegelijk goed hebben. Alles of niks. En omdat alles niet in 1x lukt, lukt er uiteindelijk niks. En zo blijf ik in een rondje draaien. Misschien moet ik inderdaad eerst beginnen met afvallen, dan krijg ik vanzelf weer wat energie voor t huishouden, kom ik mn bed misschien weer uit....
Je roept steeds dat je het niet kunt. Je kunt het wel, je wilt het niet (omdat het eng is?). Ga het doen. Kies daarvoor.
Het hoeft niet allemaal in 1 keer, maar het moet wel anders. Punt (1) lijkt mij dat je naar je huisarts gaat, om (punt 2) van jezelf te leren houden. Dat wil je toch? Van jezelf houden? Dan moet je dat gaan doen.
Dat je nu niet weet hoe, oke, maar dat kun je leren. Wil je dat, ja of nee? (daar valt of staat alles mee).
ik wil alles tegelijk goed hebben. Alles of niks. En omdat alles niet in 1x lukt, lukt er uiteindelijk niks. En zo blijf ik in een rondje draaien. Misschien moet ik inderdaad eerst beginnen met afvallen, dan krijg ik vanzelf weer wat energie voor t huishouden, kom ik mn bed misschien weer uit....
Je roept steeds dat je het niet kunt. Je kunt het wel, je wilt het niet (omdat het eng is?). Ga het doen. Kies daarvoor.
Het hoeft niet allemaal in 1 keer, maar het moet wel anders. Punt (1) lijkt mij dat je naar je huisarts gaat, om (punt 2) van jezelf te leren houden. Dat wil je toch? Van jezelf houden? Dan moet je dat gaan doen.
Dat je nu niet weet hoe, oke, maar dat kun je leren. Wil je dat, ja of nee? (daar valt of staat alles mee).
vrijdag 23 juli 2010 om 03:58
Het lijkt mij ook een goed idee dat je hulp zoekt.
Misschien ben je depressief, zoals genoemd is, maar dat kan alleen een arts vaststellen.
Verder lijk je de boel niet echt te kunnen overzien en daar niet zo realistisch in te zijn. Ik denk dat je hulp nodig hebt die jou helpt inzien wat haalbaar is en wat niet.
Je kunt niet van niks (of heel weinig, wat je nu doet) naar afvallen, talen leren, je in t geloof verdiepen, sporten, het huishouden bijhouden etc allemaal tegelijk.
Daar moet je prioriteiten in stellen en dan met stapjes tegelijk iets doen. Dat kun je leren, als je er de goede hulp bij krijgt.
Klopt het dat je zoveel wilt dat je niet weet waar te beginnen en daarom maar niks begint?
En dan blijft hangen in schuldgevoel dat je niks doet?
Sterkte
Misschien ben je depressief, zoals genoemd is, maar dat kan alleen een arts vaststellen.
Verder lijk je de boel niet echt te kunnen overzien en daar niet zo realistisch in te zijn. Ik denk dat je hulp nodig hebt die jou helpt inzien wat haalbaar is en wat niet.
Je kunt niet van niks (of heel weinig, wat je nu doet) naar afvallen, talen leren, je in t geloof verdiepen, sporten, het huishouden bijhouden etc allemaal tegelijk.
Daar moet je prioriteiten in stellen en dan met stapjes tegelijk iets doen. Dat kun je leren, als je er de goede hulp bij krijgt.
Klopt het dat je zoveel wilt dat je niet weet waar te beginnen en daarom maar niks begint?
En dan blijft hangen in schuldgevoel dat je niks doet?
Sterkte
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 23 juli 2010 om 05:40
(niet alles gelezen dus misschien dubbel):
Je zou het aan je gedrag misschien niet zeggen, maar jij bent echt veel te streng voor jezelf! Je wil je hele leven van vandaag op morgen veranderen. Alle hardnekkige slechte gewoontes in één keer de deur uit!! Direct 30 kilo eraf!! En nú aan de slag!
En op het moment dat dat dan niet lukt (goh, wat raar), voel je weer of je hebt gefaald en zak je nog verder in je depressie.. want dat je depressief bent lijkt me duidelijk.
Al die dingen die jij nú wil veranderen in je leven liggen als een grote berg voor je. Je kan niet anders dan heel rustig aan, stap voor stap, met vallen en opstaan, langzaam maar zeker veranderingetjes aanbrengen.
30 kilo afvallen móet geleidelijk gebeuren, niet hatsikidee in een maandje tijd, want dat is hartstikke ongezond en dan is het er net zo hard weer aan. Je eetgewoontes aanpassen en niet als je dan een keer de fout in gaat gelijk denken: zie je wel, het lukt me niet!! Maar gewoon rustig doorgaan..
Zie jezelf als een goede vriendin die je wilt helpen. Die kaffer je ook niet uit als ze zich weer eens ziek heeft gemeld.
Een beetje hulp kan nooit kwaad, ik zou eens met een psycho-therapeut gaan praten als ik je was. Want wat ook de oorzaak van jouw toestand mag wezen, je moet hier weer uitkomen! En dat kost tijd, maar t gaat je lukken, want je wilt het wel écht (toch?).
sterkte ermee!
Je zou het aan je gedrag misschien niet zeggen, maar jij bent echt veel te streng voor jezelf! Je wil je hele leven van vandaag op morgen veranderen. Alle hardnekkige slechte gewoontes in één keer de deur uit!! Direct 30 kilo eraf!! En nú aan de slag!
En op het moment dat dat dan niet lukt (goh, wat raar), voel je weer of je hebt gefaald en zak je nog verder in je depressie.. want dat je depressief bent lijkt me duidelijk.
Al die dingen die jij nú wil veranderen in je leven liggen als een grote berg voor je. Je kan niet anders dan heel rustig aan, stap voor stap, met vallen en opstaan, langzaam maar zeker veranderingetjes aanbrengen.
30 kilo afvallen móet geleidelijk gebeuren, niet hatsikidee in een maandje tijd, want dat is hartstikke ongezond en dan is het er net zo hard weer aan. Je eetgewoontes aanpassen en niet als je dan een keer de fout in gaat gelijk denken: zie je wel, het lukt me niet!! Maar gewoon rustig doorgaan..
Zie jezelf als een goede vriendin die je wilt helpen. Die kaffer je ook niet uit als ze zich weer eens ziek heeft gemeld.
Een beetje hulp kan nooit kwaad, ik zou eens met een psycho-therapeut gaan praten als ik je was. Want wat ook de oorzaak van jouw toestand mag wezen, je moet hier weer uitkomen! En dat kost tijd, maar t gaat je lukken, want je wilt het wel écht (toch?).
sterkte ermee!
vrijdag 23 juli 2010 om 09:39
De titel van de topic: Loser...zegt al genoeg over hoe je over jezelf denkt...ik herken het (au!)...En inderdaad: vanaf morgen ga ik alles drastisch omgooien...en morgen lukt het niet..
Maar dat komt niet omdat je gefaalt hebt, maar omdat je te hoge verwachtingen/eisen maakt voor jezelf die voor niemand haalbaar zijn!
Ik denk idd dat je veel baat hebt bij een psycholoog/psycho-therapeut, ook al klinkt dat eng. Heb zelf de stap ook ooit gezet en het heeft me geholpen. Net wat Djeef zegt: je bent niet lui, maar schept zulke hoge verwachtingen dat het je gewoon nooit gaat lukken en daardoor heb je elke keer het gevoel dat je faalt. (een visieuze cirkel)
Wat ik in die tijd gedaan heb is dingen opschrijven, hoe voel ik me, wat gaat er in me om...en dit heb ik aan mijn vriend laten lezen. Eng? Ja! maar aangezien hij de persoon was waar ik mee verder wilde, was het wel nodig. Het heeft mij/ons in ieder geval erg geholpen!
Misschien dat je eens een dagje geen verwachtingen kunt scheppen voor de volgende dag? Gewoon: maandag laat ik lekker alles op mij af komen. Kans bestaat dat er dan al veel meer uit je handen komt, dan als je allerlei onhaalbare plannen maakt.
Ook van mij een knuffel en veel sterkte ermee.
Maar dat komt niet omdat je gefaalt hebt, maar omdat je te hoge verwachtingen/eisen maakt voor jezelf die voor niemand haalbaar zijn!
Ik denk idd dat je veel baat hebt bij een psycholoog/psycho-therapeut, ook al klinkt dat eng. Heb zelf de stap ook ooit gezet en het heeft me geholpen. Net wat Djeef zegt: je bent niet lui, maar schept zulke hoge verwachtingen dat het je gewoon nooit gaat lukken en daardoor heb je elke keer het gevoel dat je faalt. (een visieuze cirkel)
Wat ik in die tijd gedaan heb is dingen opschrijven, hoe voel ik me, wat gaat er in me om...en dit heb ik aan mijn vriend laten lezen. Eng? Ja! maar aangezien hij de persoon was waar ik mee verder wilde, was het wel nodig. Het heeft mij/ons in ieder geval erg geholpen!
Misschien dat je eens een dagje geen verwachtingen kunt scheppen voor de volgende dag? Gewoon: maandag laat ik lekker alles op mij af komen. Kans bestaat dat er dan al veel meer uit je handen komt, dan als je allerlei onhaalbare plannen maakt.
Ook van mij een knuffel en veel sterkte ermee.
vrijdag 23 juli 2010 om 11:59
Jullie hebben gelijk!
En echt bedankt voor de reacties, doet me echt goed, ook om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben......
Ga vandaag langs de dokter, alleen nu is precies die dokter waar ik langs wou gaan vanaf vandaag 2 weken met vakantie.... En nu moet ik langs bij een dokter die ik niet mag. Maar ja, ik vraag gewoon het nummer van die psychologen..
Ik sta er nog steeds sceptisch tegenover, maar het is ook niet de eerste keer dat het me aangeraden word.... En als ik lees dat er mensen veel beter uitgekomen zijn, heb ik er toch zin in.
Ik heb eens een keer gebeld en toen was er een wachttijd van 6 maanden en zei ik Nou laat maar dan.... Maar nu maakt het me niet uit, ook al moet ik 6 maanden wachten,.. Als ik er maar kom!
Echt bedankt voor jullie reacties!
Kusjes, Sweetytweety
En echt bedankt voor de reacties, doet me echt goed, ook om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben......
Ga vandaag langs de dokter, alleen nu is precies die dokter waar ik langs wou gaan vanaf vandaag 2 weken met vakantie.... En nu moet ik langs bij een dokter die ik niet mag. Maar ja, ik vraag gewoon het nummer van die psychologen..
Ik sta er nog steeds sceptisch tegenover, maar het is ook niet de eerste keer dat het me aangeraden word.... En als ik lees dat er mensen veel beter uitgekomen zijn, heb ik er toch zin in.
Ik heb eens een keer gebeld en toen was er een wachttijd van 6 maanden en zei ik Nou laat maar dan.... Maar nu maakt het me niet uit, ook al moet ik 6 maanden wachten,.. Als ik er maar kom!
Echt bedankt voor jullie reacties!
Kusjes, Sweetytweety
vrijdag 23 juli 2010 om 12:03
quote:sweetytweety1 schreef op 23 juli 2010 @ 11:59:
Jullie hebben gelijk!
En echt bedankt voor de reacties, doet me echt goed, ook om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben......
Ga vandaag langs de dokter, alleen nu is precies die dokter waar ik langs wou gaan vanaf vandaag 2 weken met vakantie.... En nu moet ik langs bij een dokter die ik niet mag. Maar ja, ik vraag gewoon het nummer van die psychologen..
Ik sta er nog steeds sceptisch tegenover, maar het is ook niet de eerste keer dat het me aangeraden word.... En als ik lees dat er mensen veel beter uitgekomen zijn, heb ik er toch zin in.
Ik heb eens een keer gebeld en toen was er een wachttijd van 6 maanden en zei ik Nou laat maar dan.... Maar nu maakt het me niet uit, ook al moet ik 6 maanden wachten,.. Als ik er maar kom!
Echt bedankt voor jullie reacties!
Kusjes, Sweetytweety
Heel goed van je, dat je gaat!
En als je een psycholoog treft met een lange wachtlijst, kun je altijd nog een ander bellen. Gewoon even in het telefoonboek kijken (of internet).
Vraag aan de huisarts desnoods meerdere telefoonnummers, dan heb je meer kans.
Misschien kun je, als je wachttijd hebt, ook wel tijdelijk terecht bij maatschappelijk werk in jouw stad.
Succes!
Jullie hebben gelijk!
En echt bedankt voor de reacties, doet me echt goed, ook om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben......
Ga vandaag langs de dokter, alleen nu is precies die dokter waar ik langs wou gaan vanaf vandaag 2 weken met vakantie.... En nu moet ik langs bij een dokter die ik niet mag. Maar ja, ik vraag gewoon het nummer van die psychologen..
Ik sta er nog steeds sceptisch tegenover, maar het is ook niet de eerste keer dat het me aangeraden word.... En als ik lees dat er mensen veel beter uitgekomen zijn, heb ik er toch zin in.
Ik heb eens een keer gebeld en toen was er een wachttijd van 6 maanden en zei ik Nou laat maar dan.... Maar nu maakt het me niet uit, ook al moet ik 6 maanden wachten,.. Als ik er maar kom!
Echt bedankt voor jullie reacties!
Kusjes, Sweetytweety
Heel goed van je, dat je gaat!
En als je een psycholoog treft met een lange wachtlijst, kun je altijd nog een ander bellen. Gewoon even in het telefoonboek kijken (of internet).
Vraag aan de huisarts desnoods meerdere telefoonnummers, dan heb je meer kans.
Misschien kun je, als je wachttijd hebt, ook wel tijdelijk terecht bij maatschappelijk werk in jouw stad.
Succes!
vrijdag 23 juli 2010 om 15:48
Ik las je topic gisteravond op mijn mobiel en had nog niet gereageerd. Ik weet ook niet of ik veel zinnigs toe te voegen heb, maar ik vind je overkomen als een lieve (jonge)vrouw die een veel te laag zelfbeeld heeft en zichzelf te lang heeft verwaarloosd.
Ik heb het idee dat alle factoren elkaar in stand houden. Dan is het niet zo makkelijk om dat in je eentje te doorbreken. Je zegt in ieder geval dat je het wil veranderen en dat vind ik al zo'n grote stap
Heb je ondertussen de huisarts gebeld of er langs geweest? Zorg in dit opzicht goed voor jezelf, kom voor jezelf op en vraag de hulp waar je naar verlangt. Of waar je denkt hulp bij nodig te hebben.
Als die molen eenmaal is gestart, lukt het wel. Alle begin is moeilijk luidt het spreekwoord toch? Daarna komt het wel goed volgens mij
In ieder geval heel veel sterkte
Ik heb het idee dat alle factoren elkaar in stand houden. Dan is het niet zo makkelijk om dat in je eentje te doorbreken. Je zegt in ieder geval dat je het wil veranderen en dat vind ik al zo'n grote stap
Heb je ondertussen de huisarts gebeld of er langs geweest? Zorg in dit opzicht goed voor jezelf, kom voor jezelf op en vraag de hulp waar je naar verlangt. Of waar je denkt hulp bij nodig te hebben.
Als die molen eenmaal is gestart, lukt het wel. Alle begin is moeilijk luidt het spreekwoord toch? Daarna komt het wel goed volgens mij
In ieder geval heel veel sterkte
vrijdag 23 juli 2010 om 18:14
Ik ben ook heel lief 
HAHAHAHAHA!!!
Lief berichtje zeg Future Legend!!!
Ik heb dagen dat ik mezelf de hemel in prijs, ik sta altijd voor iedereen klaar, ik ben te vertrouwen, als je wat nodig hebt hoef je maar te roepen, ik ben vriendelijk, beleefd..... Maar andere dagen vind ik mezelf Such a Loserrrrr.....
Ja, maar ik wil het al ongeveer 3 jaar veranderen... Dat is een beetje te lang he! Ik blijf maar in het zelfde rondje draaien.....
Ik ben vandaag langs de huisarts geweest en heb het telefoonnummer gehad van n paar psychologen, die bel ik maandag meteen. Daar zal wel weer n hele wachttijd zijn, maar ach. Daar kijken ze naar je inkomen en betaal je ongeveer 7 euro per sessie; 50 euro gaat me echt een beetje ver...!!!
Het zal ook allemaal wel goed komen, ik heb alleen even iemand nodig die me zegt waar het op staat en me die put uit trekt.. Als in Ghetto van Akon;
These streets remind me of quicksand
When your on it, you'll keep going down
And there's no one to hold on to
And there's no one to pull you out
You keep on falling
And no one can here you calling
HAHAHAHAHA!!!Lief berichtje zeg Future Legend!!!
Ik heb dagen dat ik mezelf de hemel in prijs, ik sta altijd voor iedereen klaar, ik ben te vertrouwen, als je wat nodig hebt hoef je maar te roepen, ik ben vriendelijk, beleefd..... Maar andere dagen vind ik mezelf Such a Loserrrrr.....
Ja, maar ik wil het al ongeveer 3 jaar veranderen... Dat is een beetje te lang he! Ik blijf maar in het zelfde rondje draaien.....
Ik ben vandaag langs de huisarts geweest en heb het telefoonnummer gehad van n paar psychologen, die bel ik maandag meteen. Daar zal wel weer n hele wachttijd zijn, maar ach. Daar kijken ze naar je inkomen en betaal je ongeveer 7 euro per sessie; 50 euro gaat me echt een beetje ver...!!!
Het zal ook allemaal wel goed komen, ik heb alleen even iemand nodig die me zegt waar het op staat en me die put uit trekt.. Als in Ghetto van Akon;
These streets remind me of quicksand
When your on it, you'll keep going down
And there's no one to hold on to
And there's no one to pull you out
You keep on falling
And no one can here you calling
vrijdag 23 juli 2010 om 20:05
Ik herken ook veel in je verhaal. Ben een jaar of zeven geleden depressief geweest. Wilde van alles, maar was tot niets in staat. Ging me alleen maar rotter voelen omdat de situatie alleen maar verergerde. Verslofde mijn huishouden, lag alleen maar in bed, en idd...eten eten eten. Kon nergens meer om lachen en voelde me zo ontzettend down. Ben echt stapje voor stapje eruit geklommen. Eerst antidepressiva, hulp gezocht, veel gepraat, toen langzaam aan een hobby (lezen) opgepakt, toen stond ik al wat meer op en ging langzaamaan steeds iets meer doen. Ik had er echt af en toe nog wel mindere dagen tussen zitten maar langzaam gingen de betere overheersen. Ik moest weer af en toe lachen. Ging weer af en toe uit en begon het weer leuk te vinden. Maar het is een lange weg en ik zou je ook willen adviseren om stapje voor stapje te werk te gaan. Hoe meer stapjes lukken, hoe beter je je zult gaan voelen. En soms een keer weer even een stapje terug. Maar ik denk dat je het met hele grote stappen ineens niet gaat redden. Begin bij het begin.
Veel succes meid! Ik ben zelf uiteindelijk na al die jaren blij dat ik dit heb meegemaakt, hoe gek het ook klinkt. Het heeft me sterker gemaakt en ik zal niet meer zo gauw bij de pakken neer gaan zitten. Ik hoop voor je dat je dit ook ooit op een dag zult zeggen. Je hebt al zoveel meegemaakt, ook dit kun je overwinnen!
Veel succes meid! Ik ben zelf uiteindelijk na al die jaren blij dat ik dit heb meegemaakt, hoe gek het ook klinkt. Het heeft me sterker gemaakt en ik zal niet meer zo gauw bij de pakken neer gaan zitten. Ik hoop voor je dat je dit ook ooit op een dag zult zeggen. Je hebt al zoveel meegemaakt, ook dit kun je overwinnen!
zaterdag 24 juli 2010 om 13:41
Misschien last van een depressie? Als ik zo lees wat je allemaal is overkomen lijkt me dat namelijk niet geheel onwaarschijnlijk. Je bent het waard om het leven te hebben wat je wilt hebben, maar je moet het jezelf ook waard vinden want anders gebeurd er dus niets. Ik denk dat het verstandig kan zijn om je huisarts te bezoeken en te vertellen waar je allemaal mee zit en wat je graag anders wilt zien en dat je gewoon niet zo goed weet hoe je dit moet aanpakken. Je zult niet van de ene op de andere dag een slanke den zijn of de meest fanatieke huisvrouw ter wereld, verandering komt vaak in stappen. Begin met kleine babystapjes, dingen die niet mis kunnen gaan, dan zie je dat je het kan en haal je daar voldoening en motivatie uit en zo kan je steeds grotere stappen gaan zetten naar het leven dat je wilt.
zaterdag 24 juli 2010 om 13:46
zaterdag 24 juli 2010 om 16:14
Sweety, heeft je huisarts ook doorgevraagd?
Heeft hij een diagnose of mogelijke diagnose gesteld?
Goed als je naar een psycholoog gaat. Maar als je wellicht last hebt van depressie of een andere stoornis, kan die psycholoog geen medicijnen voorschrijven.
Dat kan alleen een arts. Een psychiater is een arts, een psycholoog niet.
Je huisarts zou - indien nodig - wel medicijnen kunnen uitschrijven maar die heeft er minder verstand van dan de psychiater.
Ik zeg niet dát je medicijnen nodig hebt hoor. Maar vraag me wel af of de huisarts goed genoeg door heeft wat er speelt.
Maar nogmaals, ontzettend goed dat je hulp zoekt. Die eerste stap kan heel moeilijk zijn.
Heeft hij een diagnose of mogelijke diagnose gesteld?
Goed als je naar een psycholoog gaat. Maar als je wellicht last hebt van depressie of een andere stoornis, kan die psycholoog geen medicijnen voorschrijven.
Dat kan alleen een arts. Een psychiater is een arts, een psycholoog niet.
Je huisarts zou - indien nodig - wel medicijnen kunnen uitschrijven maar die heeft er minder verstand van dan de psychiater.
Ik zeg niet dát je medicijnen nodig hebt hoor. Maar vraag me wel af of de huisarts goed genoeg door heeft wat er speelt.
Maar nogmaals, ontzettend goed dat je hulp zoekt. Die eerste stap kan heel moeilijk zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 25 juli 2010 om 18:37
Ik moet woensdag terugkomen omdat ze nu weinig tijd had, en dan moet ik 2 afspraken na elkaar maken zodat we 30 minuten hebben.
Medicijnen heb ik al. Heb n tijd anti-depri geslikt en sinds 2 a 3 maanden heb ik anti paniek pillen, na een paniekaanval.
Ja, ik ga morgen ook bellen voor een afspraak bij die psychologen, hoop dat er niet n al te lange wachttijd is, maar ja we zien t wel....
xxx
ps, Nova, jouw verhaal deed me goed, bedankt daarvoor!!!
Medicijnen heb ik al. Heb n tijd anti-depri geslikt en sinds 2 a 3 maanden heb ik anti paniek pillen, na een paniekaanval.
Ja, ik ga morgen ook bellen voor een afspraak bij die psychologen, hoop dat er niet n al te lange wachttijd is, maar ja we zien t wel....
xxx
ps, Nova, jouw verhaal deed me goed, bedankt daarvoor!!!
maandag 26 juli 2010 om 16:38
maandag 26 juli 2010 om 16:41
ik ben zo `lui´ dat ik mijn man gewoon aan het wegwerken ben, terwijl ik hem absoluut niet kwijt wil. Hij vind het ook erg moeilijk om met de situatie om te gaan en als hij hoort dat ik thuisblijf van werk zal hij weer boos zijn en vragen of ik mijn baan kwijt wil.
Heb voor vandaag een lijstje gemaakt met wat ik nog wil doen. Daar ga ik nu eerst aan beginnen, misschien voel ik me dan straks weer wat beter,..
Heb voor vandaag een lijstje gemaakt met wat ik nog wil doen. Daar ga ik nu eerst aan beginnen, misschien voel ik me dan straks weer wat beter,..
maandag 26 juli 2010 om 17:12
maandag 26 juli 2010 om 17:16
quote:sweetytweety1 schreef op 26 juli 2010 @ 16:38:
Ik ben vandaag naar mn dokter geweest. Ik moet heel de week thuisblijven en voortaan elke week terugkomen om te kijken hoe t gaat. Psychologen gebeld, zitten vol, moet terugbellen in september.
Moet van de dokter gaan sporten en veel naar buiten.
En over naar n andere medicijnEn maatschappelijk werk? Hebben die geen gaatje?
Ik ben vandaag naar mn dokter geweest. Ik moet heel de week thuisblijven en voortaan elke week terugkomen om te kijken hoe t gaat. Psychologen gebeld, zitten vol, moet terugbellen in september.
Moet van de dokter gaan sporten en veel naar buiten.
En over naar n andere medicijnEn maatschappelijk werk? Hebben die geen gaatje?
