Psyche
alle pijlers
LOSERRRRRRR......... -I dont wanna be that loser anymore-
donderdag 22 juli 2010 om 21:50
Hallo allemaal,..
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
donderdag 22 juli 2010 om 22:10
ik heb het al eens verteld. Aan 1 huisarts. Er zitten er daar 4. Misschien moet ik dit eens laten lezen aan een ander. Ik heb het gevoel dat die wat meer luistert.
Ik voel me zo´n mislukking. Vaak.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Ben ook vaste klant bij de dokter. Kom elke keer om door te geven dat ik ziek thuis blijf van het werk,..
Ik wil zo graag veranderen!!!
Vind het echt lief dat jullie nu al mijn verhaal hebben gelezen, dat doet me goed,...
Ik voel me zo´n mislukking. Vaak.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Ben ook vaste klant bij de dokter. Kom elke keer om door te geven dat ik ziek thuis blijf van het werk,..
Ik wil zo graag veranderen!!!
Vind het echt lief dat jullie nu al mijn verhaal hebben gelezen, dat doet me goed,...
donderdag 22 juli 2010 om 22:11
donderdag 22 juli 2010 om 22:13
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:12:
Meen je dat????
Dan ga ik morgen toch maar langs mijn huisarts....
Ja (weet niet of je het tegen mij hebt) en dat zeg ik puur uit betrokkenheid.
Je kunt je bij je huisarts laten doorverwijzen naar een psycholoog.
En als je je niet begrepen voelt door je eigen huisarts, ga naar een ander!
Je hebt recht op hulp en begrip.
Meen je dat????
Dan ga ik morgen toch maar langs mijn huisarts....
Ja (weet niet of je het tegen mij hebt) en dat zeg ik puur uit betrokkenheid.
Je kunt je bij je huisarts laten doorverwijzen naar een psycholoog.
En als je je niet begrepen voelt door je eigen huisarts, ga naar een ander!
Je hebt recht op hulp en begrip.
donderdag 22 juli 2010 om 22:14
Als eerste
En als tweede; ga naar een (huis)arts en vertel je verhaal. Hij kan je verwijzen naar een therapeut. Waarschijnlijk zal het spreken met een therapeut je helpen.
Je schrijft dat je je bezig wil houden met je geloof. Misschien kan een geestelijke of een steungroep van je geloof je ook verder helpen.
Je schrijft ook dat je man en familie ook het beste voor je heeft en dat ze ook kunnen zien dat het nu niet gaat zoals je graag ziet dat het gaat. Zou het een idee zijn dat ze je een keer helpen in het huishouden ? Dat het hele huis een keer van boven naar beneden compleet schoon wordt gemaakt. Zodat jij kan beginnen met een letterlijke schone lei en dat jij je kan concentreren op het bijhouden van het huishouden ipv niet weten waar je moet beginnen.
En als tweede; ga naar een (huis)arts en vertel je verhaal. Hij kan je verwijzen naar een therapeut. Waarschijnlijk zal het spreken met een therapeut je helpen.
Je schrijft dat je je bezig wil houden met je geloof. Misschien kan een geestelijke of een steungroep van je geloof je ook verder helpen.
Je schrijft ook dat je man en familie ook het beste voor je heeft en dat ze ook kunnen zien dat het nu niet gaat zoals je graag ziet dat het gaat. Zou het een idee zijn dat ze je een keer helpen in het huishouden ? Dat het hele huis een keer van boven naar beneden compleet schoon wordt gemaakt. Zodat jij kan beginnen met een letterlijke schone lei en dat jij je kan concentreren op het bijhouden van het huishouden ipv niet weten waar je moet beginnen.
donderdag 22 juli 2010 om 22:20
quote:zusenzo schreef op 22 juli 2010 @ 22:14:
Borderline, depressief??
Vind niet dat er gelijk met diagnoses gestrooid moet gaan woorden.
je zit iig heel erg in de knoop, vooral met jezelf, zoek hulp daarvoor, want je bent het waard.
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
Borderline, depressief??
Vind niet dat er gelijk met diagnoses gestrooid moet gaan woorden.
je zit iig heel erg in de knoop, vooral met jezelf, zoek hulp daarvoor, want je bent het waard.
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
donderdag 22 juli 2010 om 22:22
quote:zusenzo schreef op 22 juli 2010 @ 22:14:
Borderline, depressief??
Vind niet dat er gelijk met diagnoses gestrooid moet gaan woorden.
je zit iig heel erg in de knoop, vooral met jezelf, zoek hulp daarvoor, want je bent het waard.
Helemaal met je eens.
Sweety ik denk echt dat je hulp moet gaan zoeken
Borderline, depressief??
Vind niet dat er gelijk met diagnoses gestrooid moet gaan woorden.
je zit iig heel erg in de knoop, vooral met jezelf, zoek hulp daarvoor, want je bent het waard.
Helemaal met je eens.
Sweety ik denk echt dat je hulp moet gaan zoeken
donderdag 22 juli 2010 om 22:22
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:20:
[...]
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
Wat riep die vraag dan bij je op?
Of was het de manier waarop die vraag werd gesteld?
Je bent trouwens nu een stuk ouder, dus grote kans dat je het nu anders ervaart.
[...]
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
Wat riep die vraag dan bij je op?
Of was het de manier waarop die vraag werd gesteld?
Je bent trouwens nu een stuk ouder, dus grote kans dat je het nu anders ervaart.
donderdag 22 juli 2010 om 22:22
quote:Primabella schreef op 22 juli 2010 @ 22:08:
Je hebt hier inderdaad hulp bij nodig. Ik denk dat hoe je je vroeger spijbelde en drugs gebruikte je problemen nu op deze manier uit. Manier van uiten is anders, maar de rest hetzelfde.
Tenminste, dat is mijn indruk.Wat jij zegt vind ik wel iets om over na te denken ja
Je hebt hier inderdaad hulp bij nodig. Ik denk dat hoe je je vroeger spijbelde en drugs gebruikte je problemen nu op deze manier uit. Manier van uiten is anders, maar de rest hetzelfde.
Tenminste, dat is mijn indruk.Wat jij zegt vind ik wel iets om over na te denken ja
donderdag 22 juli 2010 om 22:24
quote:Mazou schreef op 22 juli 2010 @ 22:22:
[...]
Wat riep die vraag dan bij je op?
Of was het de manier waarop die vraag werd gesteld?
Je bent trouwens nu een stuk ouder, dus grote kans dat je het nu anders ervaart.Ja, de vraag werd gesteld alsof ik n klein kind was, en ik werd er boos om, ik had zoiets van; Duuuuuuuuuuuuuh, dat is de reden dat ik naar jóu kom; Omdat ik het dus niet weet!!!!!!!!
[...]
Wat riep die vraag dan bij je op?
Of was het de manier waarop die vraag werd gesteld?
Je bent trouwens nu een stuk ouder, dus grote kans dat je het nu anders ervaart.Ja, de vraag werd gesteld alsof ik n klein kind was, en ik werd er boos om, ik had zoiets van; Duuuuuuuuuuuuuh, dat is de reden dat ik naar jóu kom; Omdat ik het dus niet weet!!!!!!!!
donderdag 22 juli 2010 om 22:29
het vreemde is, dat ik me toch vaak ook echt gezegend voel hoor;
ik heb n super lieve man, echt n lekker ding (hihihi), die alles voor me doet. Ik heb een huis, dus ook n bed om iedere nacht lekker in te slapen, ik heb een baan met n vast contract, ik ben nooit in t ziekenhuis opgenomen, de enige in mijn omgeving die gestorven is, is mijn opa (wat n geluk als je anderen soms hoort), ik heb n paar goeie vriendinnen die er wel voor me zijn als ik ze nodig heb, ik ben gezond (verder), dus tja...... voel me af en toe ook zo ondankbaar. Mijn moeder zegt vaak hoe ik t getroffen heb.....
Maar ik voel me toch niet happy...;;;
ik heb n super lieve man, echt n lekker ding (hihihi), die alles voor me doet. Ik heb een huis, dus ook n bed om iedere nacht lekker in te slapen, ik heb een baan met n vast contract, ik ben nooit in t ziekenhuis opgenomen, de enige in mijn omgeving die gestorven is, is mijn opa (wat n geluk als je anderen soms hoort), ik heb n paar goeie vriendinnen die er wel voor me zijn als ik ze nodig heb, ik ben gezond (verder), dus tja...... voel me af en toe ook zo ondankbaar. Mijn moeder zegt vaak hoe ik t getroffen heb.....
Maar ik voel me toch niet happy...;;;
donderdag 22 juli 2010 om 22:30
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:24:
[...]
Ja, de vraag werd gesteld alsof ik n klein kind was, en ik werd er boos om, ik had zoiets van; Duuuuuuuuuuuuuh, dat is de reden dat ik naar jóu kom; Omdat ik het dus niet weet!!!!!!!!
Kan in me wel voorstellen (zeker op die leeftijd ) maar ook een psycholoog stelt weleens een domme vraag, of een vraag die verkeerd valt.
Dat zegt verder niets over zijn/haar professionaliteit of betrouwbaarheid, toch?
Een psycholoog is ook een maar een mens. En dat is maar goed ook, want daardoor is hij/zij ook in staat om zich in te leven!
[...]
Ja, de vraag werd gesteld alsof ik n klein kind was, en ik werd er boos om, ik had zoiets van; Duuuuuuuuuuuuuh, dat is de reden dat ik naar jóu kom; Omdat ik het dus niet weet!!!!!!!!
Kan in me wel voorstellen (zeker op die leeftijd ) maar ook een psycholoog stelt weleens een domme vraag, of een vraag die verkeerd valt.
Dat zegt verder niets over zijn/haar professionaliteit of betrouwbaarheid, toch?
Een psycholoog is ook een maar een mens. En dat is maar goed ook, want daardoor is hij/zij ook in staat om zich in te leven!
donderdag 22 juli 2010 om 22:31
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:20:
[...]
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
Zou je nu wel antwoord kunnen geven op de vraag; Wat denk je dat je nu zou kunnen doen om je beter te laten voelen ?
Je weet nu zelf al dat het nu niet zo door kan gaan; je hebt dus de eerste stap al gemaakt. Je weet dat dit je niet wilt en dat je beter kan. Je moet nu alleen bedenken wat de tweede stap zal worden. Als je die niet kan bedenken dan zal je hulp moeten zoeken. En als je de therapeut niet bevalt dan vraag je naar een andere. Weet je man van je gevoelens ? Hij zou je kunnen helpen, al is het alleen maar om te voorkomen dat je na een afspraak met een therapeut het afzegt.
Ik herkent het gedrag dat je beschrijft heel goed. Je wil vanalles maar niets minder dan een acute levensbedreigende situatie zou je niet van die bank afkrijgen. Ik weet echter waarom die dagen hebt. Ik heb een vastgestelde depressie en PTSS en ik zou er niet meer aan moeten denken om geen hulp of behandeling te krijgen. En dat was in het begin ook heel anders.
[...]
Dat is echt super lief; je bent het waard...
@Misha; mijn familie woont op anderhalf uur afstand. Ik vraag ze niks, verwacht niks. En de afwas word uiteindelijk wel gedaan, doe er alleen een week over......
Ik sta altijd n beetje sceptisch tegenover psychologen enzo. Toen ik 15 was ben ik is n paar keer langsgegaan, en toen er werd gezegd; En wat denk jij dat we er aan moeten gaan doen?????´
ben ik nooit meer terug gegaan........
Zou je nu wel antwoord kunnen geven op de vraag; Wat denk je dat je nu zou kunnen doen om je beter te laten voelen ?
Je weet nu zelf al dat het nu niet zo door kan gaan; je hebt dus de eerste stap al gemaakt. Je weet dat dit je niet wilt en dat je beter kan. Je moet nu alleen bedenken wat de tweede stap zal worden. Als je die niet kan bedenken dan zal je hulp moeten zoeken. En als je de therapeut niet bevalt dan vraag je naar een andere. Weet je man van je gevoelens ? Hij zou je kunnen helpen, al is het alleen maar om te voorkomen dat je na een afspraak met een therapeut het afzegt.
Ik herkent het gedrag dat je beschrijft heel goed. Je wil vanalles maar niets minder dan een acute levensbedreigende situatie zou je niet van die bank afkrijgen. Ik weet echter waarom die dagen hebt. Ik heb een vastgestelde depressie en PTSS en ik zou er niet meer aan moeten denken om geen hulp of behandeling te krijgen. En dat was in het begin ook heel anders.
donderdag 22 juli 2010 om 22:32
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:29:
het vreemde is, dat ik me toch vaak ook echt gezegend voel hoor;
ik heb n super lieve man, echt n lekker ding (hihihi), die alles voor me doet. Ik heb een huis, dus ook n bed om iedere nacht lekker in te slapen, ik heb een baan met n vast contract, ik ben nooit in t ziekenhuis opgenomen, de enige in mijn omgeving die gestorven is, is mijn opa (wat n geluk als je anderen soms hoort), ik heb n paar goeie vriendinnen die er wel voor me zijn als ik ze nodig heb, ik ben gezond (verder), dus tja...... voel me af en toe ook zo ondankbaar. Mijn moeder zegt vaak hoe ik t getroffen heb.....
Maar ik voel me toch niet happy...;;;
Hartstikke goed dat je in staat bent je zegeningen te tellen, dat is een eigenschap waar je ver mee kunt komen!
Maar het maakt je problemen er niet minder om, toch?
Klinkt misschien hard/bot maar zo bedoel ik het niet.
het vreemde is, dat ik me toch vaak ook echt gezegend voel hoor;
ik heb n super lieve man, echt n lekker ding (hihihi), die alles voor me doet. Ik heb een huis, dus ook n bed om iedere nacht lekker in te slapen, ik heb een baan met n vast contract, ik ben nooit in t ziekenhuis opgenomen, de enige in mijn omgeving die gestorven is, is mijn opa (wat n geluk als je anderen soms hoort), ik heb n paar goeie vriendinnen die er wel voor me zijn als ik ze nodig heb, ik ben gezond (verder), dus tja...... voel me af en toe ook zo ondankbaar. Mijn moeder zegt vaak hoe ik t getroffen heb.....
Maar ik voel me toch niet happy...;;;
Hartstikke goed dat je in staat bent je zegeningen te tellen, dat is een eigenschap waar je ver mee kunt komen!
Maar het maakt je problemen er niet minder om, toch?
Klinkt misschien hard/bot maar zo bedoel ik het niet.
donderdag 22 juli 2010 om 22:36
zo vat ik het ook niet op, je hebt gelijk inderdaad....
@Mazou; ja, maar toen ik 15 was voelde ik me denk ik ook snel aangevallen door zulk soort `stomme´ vragen, hihihihi.
@Mischa; Het gekke is, dat ik écht wel weet wat er allemaal zou moeten veranderen. Maar het lukt me gewoon niet om dat werkelijk te doen! Ik heb totaal geen doorzettingsvermogen en mijn motivatie gaat per dag zo´n 24x op en neer....
@Mazou; ja, maar toen ik 15 was voelde ik me denk ik ook snel aangevallen door zulk soort `stomme´ vragen, hihihihi.
@Mischa; Het gekke is, dat ik écht wel weet wat er allemaal zou moeten veranderen. Maar het lukt me gewoon niet om dat werkelijk te doen! Ik heb totaal geen doorzettingsvermogen en mijn motivatie gaat per dag zo´n 24x op en neer....
donderdag 22 juli 2010 om 22:39
quote:sweetytweety1 schreef op 22 juli 2010 @ 22:36:
zo vat ik het ook niet op, je hebt gelijk inderdaad....
@Mazou; ja, maar toen ik 15 was voelde ik me denk ik ook snel aangevallen door zulk soort `stomme´ vragen, hihihihi.
@Mischa; Het gekke is, dat ik écht wel weet wat er allemaal zou moeten veranderen. Maar het lukt me gewoon niet om dat werkelijk te doen! Ik heb totaal geen doorzettingsvermogen en mijn motivatie gaat per dag zo´n 24x op en neer....
Dit kun je ook niet allemaal zelf veranderen (en ook niet in 1 keer).
Je hebt te maken met patronen die er jarenlang inzitten. Die krijg je niet zomaar in je eentje weg.
En het is heel goed dat je echt wel weet wat er allemaal moet veranderen.
Dat is het begin van een nieuw proces!
Een nieuw proces begint met inzicht en de motivatie om te (willen) veranderen.
zo vat ik het ook niet op, je hebt gelijk inderdaad....
@Mazou; ja, maar toen ik 15 was voelde ik me denk ik ook snel aangevallen door zulk soort `stomme´ vragen, hihihihi.
@Mischa; Het gekke is, dat ik écht wel weet wat er allemaal zou moeten veranderen. Maar het lukt me gewoon niet om dat werkelijk te doen! Ik heb totaal geen doorzettingsvermogen en mijn motivatie gaat per dag zo´n 24x op en neer....
Dit kun je ook niet allemaal zelf veranderen (en ook niet in 1 keer).
Je hebt te maken met patronen die er jarenlang inzitten. Die krijg je niet zomaar in je eentje weg.
En het is heel goed dat je echt wel weet wat er allemaal moet veranderen.
Dat is het begin van een nieuw proces!
Een nieuw proces begint met inzicht en de motivatie om te (willen) veranderen.
