Psyche
alle pijlers
LOSERRRRRRR......... -I dont wanna be that loser anymore-
donderdag 22 juli 2010 om 21:50
Hallo allemaal,..
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
Ik vind het erg moeilijk om het op te schrijven maar ik ga het toch maar doen. Ik weet niet meer wat ik anders moet. Misschien is er hier iemand die mij de juiste woorden kan brengen waardoor ik kan omschakelen,...
Ik weet zelf eigenlijk niet eens wat er mis met me is.
Op tv zie je altijd van die mensen die dat en dat doen als reactie op een diepe onderliggende reden,.. Ik zou echt niet niet weten wat die reden bij mij is...!!!
Ik ben mijn leven aan het verpesten. Ik ben alles wat ik niet wil zijn. Ik zal alles even kort samenvatten zodat je een beeld krijgt.
Ik ben 24 jaar, en ik ben sinds 3 jaar ver van mijn familie verhuist, zodat ik mijn vriend destijds naar Europa kon krijgen en met hem verder te gaan.
Ik heb vroeger een enorm rotte relatie met mijn moeder gehad, dat gaat nu beter, we hebben het zelfs `gezellig´. Vroeger konden we niet bij elkaar zijn zonder minstens 1 rotopmerking en dat is nu gelukkig voorbij.
Mijn vader heb ik al ongeveer 10 jr niet gezien nu. Toevallig pas geleden, door omstandigheden, maar een vast contact hebben we sowieso niet.
Vroeger op school was ik altijd de leider van de groep, nu ben ik dat juist helemaal niet meer. Ik trok mensen met me mee om te spijbelen, om drugs te gebruiken enzovoort.
Nu ben ik de onderdanige persoon, meestal.
Toen ik ong. 15 was heb ik n zelfmoordpoging gedaan. Al was dit niet serieus, maar gewoon een schreeuw om EINDELIJK aandacht...
Ik had VWO advies, ik zou t wel ff doen. Maar juist omdat iedereen daar vanuit ging, vond ik er niks meer aan, en deed ik het dus lekker niet, en nu heb ik niks. Niks afgemaakt.
Toen ik 17 was ongeveer ben ik verkracht door 3 mannen. Mijn moeder wilde dat ik binnen bleef, maar ik riep hard dat ik me niet liet veranderen door n paar van die klootzakken... Maar veranderd ben ik dus zeker wel.
Mijn opa was, hoe weinig we ook tegen elkaar zeiden, mijn allerbeste vriend. Wij begrepen elkaar door alleen maar naar elkaar te kijken. Was een prachtige man. Helaas overleden vorig jaar aan kanker... Hij was echt mijn nummer 1 in het leven, en toch heb ik er niet wakker van gelegen. Ik huilde vroeger juist heel snel, maar nu niet. Lijkt wel alsof ik geen gevoel meer heb..
Anyway, ik leef nu samen met mijn ontzettend lieve man, en ik lijk alles fout te doen.
Vroeger als ik eens n relatie had, kwam er een punt dat ik heel vervelend begon te doen, net zo lang tot die jongen me dan dumpte. Bewust, onbewust, ik deed t altijd. En t lijkt alsof ik dat nu weer doe, ook al wil ik hem helemaal niet kwijt!!!!!!!! Absoluut niet! Als ik hem niet zou hebben, dan zou ik helemaal niet meer weten wat ik moest.
Ik wil graag n lieve zorgzame vrouw voor mijn man zijn. Zoveel mogelijk richting perfect eigenlijk.
Een vrouw die zoals het hoort (dat is eenmaal mijn visie) het huishouden doet en af en toe eens bijgestaan word door haar man....
Nou niet dus; ik lig het liefst de hele dag op de bank voor de tv. Afwas blijft staan, de strijk blijft liggen, salontafel staat vol met rotzooi, bed word niet opgemaakt.....enz enz
Het is echt niet dat ik het niet wil, ik heb gewoon het gevoel dat ik het niet kán. Ik kán gewoon niet uit die bank komen! (ik heb overigens ook Pfeiffer gehad, en heb t idee dat ik daar nog steeds de nasleep van ervaar)
Ik ben te dik, zo´n 30 kilo. Ik moet afvallen. Ik wil het, mijn man wil het uiteraard, mijn familie wil het vanwege mijn gezondheid....
Ik ben op een gegeven moment helemaal doorgeslagen en bleef maar vreten. Ik had eindelijk iemand die tegen me zei Het maakt niet uit, ik hou toch wel van je, het gaat om wie je bent..
Ik zeg elke keer tegen mezelf; Maandag begin ik (ondertussen vreet ik me nog ff helemaal vol, want ja, t is de laatste keer. Maar het is al ongeveer 3 jaar; Maandag begin ik. Maandag ga ik veranderen, ik ga actief zijn, ik ga gezond eten, ik ga elke dag of in ieder geval 3x per week n uurtje sporten, ik ga niet meer voor de tv zitten, ik ga het huishouden doen, zodat ik en mn man trots op mij kunnen zijn.
Ik kan mezelf nu motiveren, en het idee hebben dat ik er echt voor ga, en morgen ben ik het weer kwijt. En dan rond n uur of 4 heb ik t weer, ben ik t helemaal zat en wil ik zeker weten veranderen, en 5 minuten later ben ik t weer kwijt.......
Kom ook echt mn bed niet uit. 12 wekkers? Kom er nog altijd niet uit hoor! (ver weg leggen helpt niet, stap gewoon weer terug mn bed in) Of ik word wakker op het juiste tijdstip en dan ben ik nog zo `dronken´ van het slapen dat ik 3 uur later ineens weer wakker word, en dan meld ik me weer ziek, want ja, ben toch al te laat.Komt mn man thuis, is ie weer boos of in ieder geval teleurgesteld, en dat ben ik zelf ook... En zo gaaaaaaaaaat t maar door. Het lijkt af en toe alsof ik vakantie van mijn leven heb genomen. Ik doe gewoon NIKS.
En waar t allemaal aan ligt? Ik zou het graag weten. Maak elke keer weer lijstjes met hoe ik t ga doen, niks lijkt te helpen.
Ik wil ook graag leven!!!!
Ik zou graag n paar talen leren (al jaren), ik zou graag meer aan mijn geloof doen, lezen enzo.....Ik zou zo graag afvallen...
Ik zou zo graag n vrouw zijn om als man trots op te zijn.
Als ik mijn fotoos zie van 2 jaar terug word ik verdrietig. Toen was ik mooi. Iedereen zegt t ook. Ben jij dat????????? Zoooooo, je was echt mooi!!!! Hoe heb je het zover laten komen??????????
Weet ik veel......
Is er iemand die mij wil en kan helpen???????????????????????
Het is een heel verhaal geworden, in ieder geval alvast bedankt dat je de tijd nam om het te lezen!!!!
Lieve groetjes van Sweetytweety.............. en kusjes......
maandag 26 juli 2010 om 22:46
24 en al zoveel meegemaakt? Echt niet raar dat je een beetje vast loopt.. niet zo streng voor jezelf zijn hoor! En is echt heel goed dat je nu hulp hebt gezocht. Je schrijft dat je ook werkt. Heb je een vast contract? Misschien kan je naar de bedrijfsarts. hij of zij kan je ook doorverwijzen of helpen met psychologische hulp ( kost wel wat, dus weet niet of ze daar toe bereid zijn)..
Hoelang heb je al ad? Heb je misschien van die pillen waar je veel honger van krijgt?
Je moet zooveel van jezelf, begin maar eerst met een beetje voor jezelf te zorgen. door iets minder van jezelf te eisen..good luck!
Hoelang heb je al ad? Heb je misschien van die pillen waar je veel honger van krijgt?
Je moet zooveel van jezelf, begin maar eerst met een beetje voor jezelf te zorgen. door iets minder van jezelf te eisen..good luck!
dinsdag 27 juli 2010 om 00:40
@moonlight; dat word er misschien nog wel 1, ik moet volgende week terug komen om te kijken hoe het gaat. Ik moet veel naar buiten en proberen te gaan sporten. Ik doe al meer dan n jaar fitness. Het lijkt me leuk om Zumba te doen, maar ik heb totaal geen ritme, ik kan echt niet dansen!
En zo´n vechtsport lijkt me ook al n hele tijd heel leuk, maar begin er maar niet aan.. Ben bang dat ik voor gek zal staan ofzo...
Fitness vind ik in principe wel leuk, omdat ze van die tv-tjes ingebouwd hebben, dan kan ik tenminste wat leuks kijken en vergeet ik dat ik bezig ben. Maar t is af en toe best saai,.. Ik doe soms ook Spinning dat vind ik wel erg leuk, maar dat is alleen in de avond.
Mijn man accepteert dat niet zomaar dat ik thuis blijf. Op de een of andere manier voelt hij het wel altijd. Ik heb vandaag met niemand erover gesproken, en toch zei hij daarnet; Ik moet morgen werken he! Jij niet.
En er is echt niks waaruit dat kan blijken.... Heb t hem dus nog niet verteld, ben er weer bang voor.... Hij begrijpt die dingen niet... Maar ik moet er ook wel eerlijk bij zeggen dat ik gemiddeld 1x in de 2 weken een dag thuis blijf. Ook al wil ik dat niet. Dan heb ik me weer verslapen, of een dag gewoon nergens zin in,....Misschien daarom dat hij me niet meer wil begrijpen. Snap ik ook wel....
@Mazou; ik zal morgen eens kijken inderdaad of die geen plekje vrij hebben. Bij mijn zorgverzekering zit er 1 in het gebouw en ik dacht dat die gratis was.......
@PoisenIvy; Ja, ik vind ook dat ik al best veel te verduren heb gehad, en dan heb ik hier nog niet eens alles neergezet. In ieder geval fijn te horen dat je het begrijpt!
Ja ik heb een vast contract. Gelukkig. Ik hoop dat ze me daardoor wat minder makkelijk ontslaan. Want eerlijk gezegd had ik mijzelf er al uitgegooid... Een bedrijfsarts zou ik niet fijn vinden. Ik vind het al moeilijk om tegen mijn eigen dokter te moeten zeggen dat ik me depri voel. Je hebt af en toe het gevoel dat je je aan het aanstellen bent... Van die momenten heb ik. Dan denk ik ook; Er is niks aan de hand met je, kom op, kom eindelijk in actie!
En daarbij heb ik n minimum loontje, n psycholoog van 50 euro per uur kan ik me echt niet veroorloven.
Ik heb voor het eerst AD genomen toen ik 15 was en sindsdien met pauzes van n jaar of 2 jaar,.. Nu dat je het zegt; ik slik sinds april die anti paniek en sinds die tijd ongeveer ben ik wel extreem veel gaan `vreten´... Maar als t goed is mag ik weer overstappen op AD, ik moet mijn dokter morgen nog even bellen, omdat ik had gezegd dat ik maar 1x zo´n paniekaanval had gehad, en daardoor mocht ik over naar AD, maar dat is niet zo; als ik bij mijn man in de auto zit raak ik ook iedere x extreem in paniek door alle auto´s om ons heen....
Ik vind je berichtje lief....
Lieve groetjes, Sweetytweety
En zo´n vechtsport lijkt me ook al n hele tijd heel leuk, maar begin er maar niet aan.. Ben bang dat ik voor gek zal staan ofzo...
Fitness vind ik in principe wel leuk, omdat ze van die tv-tjes ingebouwd hebben, dan kan ik tenminste wat leuks kijken en vergeet ik dat ik bezig ben. Maar t is af en toe best saai,.. Ik doe soms ook Spinning dat vind ik wel erg leuk, maar dat is alleen in de avond.
Mijn man accepteert dat niet zomaar dat ik thuis blijf. Op de een of andere manier voelt hij het wel altijd. Ik heb vandaag met niemand erover gesproken, en toch zei hij daarnet; Ik moet morgen werken he! Jij niet.
En er is echt niks waaruit dat kan blijken.... Heb t hem dus nog niet verteld, ben er weer bang voor.... Hij begrijpt die dingen niet... Maar ik moet er ook wel eerlijk bij zeggen dat ik gemiddeld 1x in de 2 weken een dag thuis blijf. Ook al wil ik dat niet. Dan heb ik me weer verslapen, of een dag gewoon nergens zin in,....Misschien daarom dat hij me niet meer wil begrijpen. Snap ik ook wel....
@Mazou; ik zal morgen eens kijken inderdaad of die geen plekje vrij hebben. Bij mijn zorgverzekering zit er 1 in het gebouw en ik dacht dat die gratis was.......
@PoisenIvy; Ja, ik vind ook dat ik al best veel te verduren heb gehad, en dan heb ik hier nog niet eens alles neergezet. In ieder geval fijn te horen dat je het begrijpt!
Ja ik heb een vast contract. Gelukkig. Ik hoop dat ze me daardoor wat minder makkelijk ontslaan. Want eerlijk gezegd had ik mijzelf er al uitgegooid... Een bedrijfsarts zou ik niet fijn vinden. Ik vind het al moeilijk om tegen mijn eigen dokter te moeten zeggen dat ik me depri voel. Je hebt af en toe het gevoel dat je je aan het aanstellen bent... Van die momenten heb ik. Dan denk ik ook; Er is niks aan de hand met je, kom op, kom eindelijk in actie!
En daarbij heb ik n minimum loontje, n psycholoog van 50 euro per uur kan ik me echt niet veroorloven.
Ik heb voor het eerst AD genomen toen ik 15 was en sindsdien met pauzes van n jaar of 2 jaar,.. Nu dat je het zegt; ik slik sinds april die anti paniek en sinds die tijd ongeveer ben ik wel extreem veel gaan `vreten´... Maar als t goed is mag ik weer overstappen op AD, ik moet mijn dokter morgen nog even bellen, omdat ik had gezegd dat ik maar 1x zo´n paniekaanval had gehad, en daardoor mocht ik over naar AD, maar dat is niet zo; als ik bij mijn man in de auto zit raak ik ook iedere x extreem in paniek door alle auto´s om ons heen....
Ik vind je berichtje lief....
Lieve groetjes, Sweetytweety
dinsdag 27 juli 2010 om 01:45
Ik kan niet slapen.
Was vandaag dan ook pas om 2 uur wakker...
Er maalt van alles door mijn hoofd en ik lag net ineens te denken;
The mind does crazy things.....
Als er 10x achter elkaar door verschillende personen tegen me gezegd word dat ik chagerijnig ben, dan word ik dat ineens ook echt. (vaker in mn leven gebeurd hihihi)
Toen ik 15 was, had ik n prachtig lichaam maar werd er steeds gezegd dat ik dik was. En op n gegeven moment geloof je dat.
Nu mijn punt; Geen wonder dat ik me zo voel. Mijn moeder heeft jarenlang elke dag gezegd dat ik een mislukkeling was.
Zou het? Zou het daardoor zijn dat ik nu zo in de knoop zit en elke keer tegen mezelf zeg dat ik een mislukkeling ben???
Hoe kom je daar nu weer uit?????????
Ik heb echt zo´n behoefte aan een psycholoog,...
Was vandaag dan ook pas om 2 uur wakker...
Er maalt van alles door mijn hoofd en ik lag net ineens te denken;
The mind does crazy things.....
Als er 10x achter elkaar door verschillende personen tegen me gezegd word dat ik chagerijnig ben, dan word ik dat ineens ook echt. (vaker in mn leven gebeurd hihihi)
Toen ik 15 was, had ik n prachtig lichaam maar werd er steeds gezegd dat ik dik was. En op n gegeven moment geloof je dat.
Nu mijn punt; Geen wonder dat ik me zo voel. Mijn moeder heeft jarenlang elke dag gezegd dat ik een mislukkeling was.
Zou het? Zou het daardoor zijn dat ik nu zo in de knoop zit en elke keer tegen mezelf zeg dat ik een mislukkeling ben???
Hoe kom je daar nu weer uit?????????
Ik heb echt zo´n behoefte aan een psycholoog,...
vrijdag 6 augustus 2010 om 02:14
hi sweetytweety, na n paar dagen weer ff terug op je topic... ken je de term zelfdestructief gedrag? moet je maar even googlen, is wel interessant wat je dan leest. denk echt dat veel mensen dit in meerdere of mindere mate wel hebben. ik herkende er zelf ook wel veel in, heeft eigenlijk alles te maken met niet goed voor jezelf zorgen.
zelf ben ik echt heel rommelig en stel ik vaak dingen uit. ook eet ik niet altijd even gezond. al dat soort dingen zijn dus al zelfdestructief, want je helpt jezelf er niet mee, je werkt jezelf zelfs tegen. hoe meer je jezelf respecteert en hoe meer je van jezelf houdt, hoe beter je dus ook automatisch voor die zelf wilt zorgen!
Ik probeer nu echt kleine luiigheidjes (bv. schoenen en sokken onder tafel trappen en ze daar vervolgens 2 dagen laten liggen) te beschouwen als zelfdestructief, want ik erger me er later aan en kost meer moeite om later al die dingen te gaan opruimen.
en... waarom ruimen we wel op en maken we wel dingen schoon als we bezoek krijgen, en doen we dat niet voor onszelf? wij genieten toch net zo goed van een schoon en opgeruimd huis? gek dat je t jezelf dan niet gunt of zo..
hm, nieuw inzichtje, dacht ik deel het even
zelf ben ik echt heel rommelig en stel ik vaak dingen uit. ook eet ik niet altijd even gezond. al dat soort dingen zijn dus al zelfdestructief, want je helpt jezelf er niet mee, je werkt jezelf zelfs tegen. hoe meer je jezelf respecteert en hoe meer je van jezelf houdt, hoe beter je dus ook automatisch voor die zelf wilt zorgen!
Ik probeer nu echt kleine luiigheidjes (bv. schoenen en sokken onder tafel trappen en ze daar vervolgens 2 dagen laten liggen) te beschouwen als zelfdestructief, want ik erger me er later aan en kost meer moeite om later al die dingen te gaan opruimen.
en... waarom ruimen we wel op en maken we wel dingen schoon als we bezoek krijgen, en doen we dat niet voor onszelf? wij genieten toch net zo goed van een schoon en opgeruimd huis? gek dat je t jezelf dan niet gunt of zo..
hm, nieuw inzichtje, dacht ik deel het even
vrijdag 6 augustus 2010 om 18:39
quote:sweetytweety1 schreef op 27 juli 2010 @ 01:45:
Ik kan niet slapen.
Was vandaag dan ook pas om 2 uur wakker...
Er maalt van alles door mijn hoofd en ik lag net ineens te denken;
The mind does crazy things.....
Als er 10x achter elkaar door verschillende personen tegen me gezegd word dat ik chagerijnig ben, dan word ik dat ineens ook echt. (vaker in mn leven gebeurd hihihi)
Toen ik 15 was, had ik n prachtig lichaam maar werd er steeds gezegd dat ik dik was. En op n gegeven moment geloof je dat.
Nu mijn punt; Geen wonder dat ik me zo voel. Mijn moeder heeft jarenlang elke dag gezegd dat ik een mislukkeling was.
Zou het? Zou het daardoor zijn dat ik nu zo in de knoop zit en elke keer tegen mezelf zeg dat ik een mislukkeling ben???
Hoe kom je daar nu weer uit?????????
Ik heb echt zo´n behoefte aan een psycholoog,...
Beetje late reactie, maar toch...
Ja, ik denk dat het heel goed kan zijn dat je o.a. door die nare opmerkingen van je moeder nu zo in de knoop zit!
Dat is niet gek ook. Een moeder hoort je zelfvertrouwen te geven, en dus niet dat soort opmerkingen te maken, want dat verkleint juist je zelfvertrouwen.
Sterker nog, het kan heel schadelijk zijn voor een kind om deze dingen structureel te horen te krijgen!
Je kunt er wel weer uitkomen hoor, ik hoop dat je daar vertrouwen in blijft hebben. Bijvoorbeeld met cognitieve gedragstherapie kun je een hoop bereiken wat betreft negatieve gedachtes over jezelf (die je misschien hebt gekregen door de slechte dingen die je over jezelf te horen hebt gekregen).
Afschuwelijk hoor, wat ik zo lees wat jij te horen hebt gekregen. Helemaal niet gek dat je daar nu nog last van hebt. Dat zou iedereen hebben, en het ligt dus zeker niet aan jou.
En je bent niet 'zwak' omdat je het hier moeilijk mee hebt. Nogmaals; dat zou iedereen hebben.
Sterkte...
ps heb je al contact met maatschappelijk werk oid?
Ik kan niet slapen.
Was vandaag dan ook pas om 2 uur wakker...
Er maalt van alles door mijn hoofd en ik lag net ineens te denken;
The mind does crazy things.....
Als er 10x achter elkaar door verschillende personen tegen me gezegd word dat ik chagerijnig ben, dan word ik dat ineens ook echt. (vaker in mn leven gebeurd hihihi)
Toen ik 15 was, had ik n prachtig lichaam maar werd er steeds gezegd dat ik dik was. En op n gegeven moment geloof je dat.
Nu mijn punt; Geen wonder dat ik me zo voel. Mijn moeder heeft jarenlang elke dag gezegd dat ik een mislukkeling was.
Zou het? Zou het daardoor zijn dat ik nu zo in de knoop zit en elke keer tegen mezelf zeg dat ik een mislukkeling ben???
Hoe kom je daar nu weer uit?????????
Ik heb echt zo´n behoefte aan een psycholoog,...
Beetje late reactie, maar toch...
Ja, ik denk dat het heel goed kan zijn dat je o.a. door die nare opmerkingen van je moeder nu zo in de knoop zit!
Dat is niet gek ook. Een moeder hoort je zelfvertrouwen te geven, en dus niet dat soort opmerkingen te maken, want dat verkleint juist je zelfvertrouwen.
Sterker nog, het kan heel schadelijk zijn voor een kind om deze dingen structureel te horen te krijgen!
Je kunt er wel weer uitkomen hoor, ik hoop dat je daar vertrouwen in blijft hebben. Bijvoorbeeld met cognitieve gedragstherapie kun je een hoop bereiken wat betreft negatieve gedachtes over jezelf (die je misschien hebt gekregen door de slechte dingen die je over jezelf te horen hebt gekregen).
Afschuwelijk hoor, wat ik zo lees wat jij te horen hebt gekregen. Helemaal niet gek dat je daar nu nog last van hebt. Dat zou iedereen hebben, en het ligt dus zeker niet aan jou.
En je bent niet 'zwak' omdat je het hier moeilijk mee hebt. Nogmaals; dat zou iedereen hebben.
Sterkte...
ps heb je al contact met maatschappelijk werk oid?
maandag 9 augustus 2010 om 14:03
woensdag 18 augustus 2010 om 03:56
zondag 22 augustus 2010 om 09:04
Ik vind je zo lief...ik ken je niet, maar de tekst spreekt me erg aan! Ik hoop dat je eruit komt. Alles is gezegd en ik ga niemand herhalen, maar geef je zelf ff een schop onder je kont en ga afvallen! Heb ik ook gedaan, duurt tig jaar voordat je er een beetje toonbaar/lekker uitziet, maar als het eenmaal zo ver is, dan is dat gevoel onbetaalbaar en denk je dat je de hele wereld aankan! You can do it!
Niemand die het je kan zeggen/vertellen wat/hoe/wanneer/waar....het is echt zo'n vreemde knop die inderdaad om moet (hoe cliche eigenlijk, maar desondanks zo waar) en dan ga je. Dan sta je er zelf helemaal voor open.
Normaliter reageer ik nooit, helemaal niet op psyche topics. Maar na het lezen van je verhaal had ik direct de behoefte! Gebeurt anders echt nooit! Doe er wat me hahahaha
Succes!
Niemand die het je kan zeggen/vertellen wat/hoe/wanneer/waar....het is echt zo'n vreemde knop die inderdaad om moet (hoe cliche eigenlijk, maar desondanks zo waar) en dan ga je. Dan sta je er zelf helemaal voor open.
Normaliter reageer ik nooit, helemaal niet op psyche topics. Maar na het lezen van je verhaal had ik direct de behoefte! Gebeurt anders echt nooit! Doe er wat me hahahaha
Succes!
dinsdag 24 augustus 2010 om 20:26
To,
Ik denk dat je al een stap in de goede richting hebt gezet; de titel van je topic zegt al genoeg. Je wilt je er niet bij neerleggen, je wil vechten voor jezelf.
En dat alleen al dwingt respect af. Petje af hoor.
Enne, als ik had meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, was ik er denk ik nog veel slechter aan toe.
Maar, je moet de juiste hulpverlener treffen. Iemand met wie je een klik hebt, heel belangrijk. Gewoon doorzoeken dus als het niet klikt of als je je niet begrepen voelt.
En uitleggen waarom je je verslaapt, dat dat deel van je probleem is, dat je niet op wil/kan staan. Dan hebben ze meer begrip voor je, dan dat je alleen zegt dat je je verslapen hebt.
Sterkte , liefs
Ik denk dat je al een stap in de goede richting hebt gezet; de titel van je topic zegt al genoeg. Je wilt je er niet bij neerleggen, je wil vechten voor jezelf.
En dat alleen al dwingt respect af. Petje af hoor.
Enne, als ik had meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, was ik er denk ik nog veel slechter aan toe.
Maar, je moet de juiste hulpverlener treffen. Iemand met wie je een klik hebt, heel belangrijk. Gewoon doorzoeken dus als het niet klikt of als je je niet begrepen voelt.
En uitleggen waarom je je verslaapt, dat dat deel van je probleem is, dat je niet op wil/kan staan. Dan hebben ze meer begrip voor je, dan dat je alleen zegt dat je je verslapen hebt.
Sterkte , liefs
woensdag 1 september 2010 om 11:40
@suzy_q007: Ik had je reactie vorige week al gelezen maar had nog geen tijd om te reageren. Wat ontzettend lief dat je bij mij wel de moeite nam om te reageren!!!! Ik voel me echt vereerd
Ik vind je tekst ook heel leuk, wat leuk dat het jou wel gelukt is!!! Ik wil ook dat gevoel dat ik de wereld aankan hihihi...
Ik was gister en eergister goed bezig, alleen gezond gegeten, totdat mijn man gister geen zin had om te koken voor mij (het was zijn dag) en dus maar pizza in de oven gooide...
En gister heb ik zelf (echt heeeeeeeeeeel stom) kruidcake gemaakt, en die is nu bijna op
Ik wil ook echt wel hoor, maar alleen mensen die zelf dik zijn of zijn geweest snappen dat ook: afvallen is gewoon 24 u per dag in de strijd met jezelf. Soort van. Snap je hoe ik dat bedoel?
Maar het gaat me wel lukken!!! Ondanks die pizza en kruidcake heb ik er het volle vertrouwen in deze keer!!!!!!!!
@sanna; bedankt voor je respect
En wat je zegt over uitleggen waarom ik me verslaap vind ik wel n heel goeie tip. Want ik schaam me daar meestal voor en dan verzin ik wel eens wat anders. Voor mijn werk bijvoorbeeld. Maar dat is inderdaad ook een deel van mijn probleem. Gebeurt wel vaker toch, bij mensen die zich niet zo lekker voelen????
Ik weet niet of ik zomaar durf aan te geven dat ik een andere hulpverlener wil, maar ik zal onthouden dat ik dat wel moet doen, we zien het wel.
En verder heb ik morgen (als t goed is want nu heb ik weer het probleem dat ik geen geld heb, dus ik ga zo even bellen of ik dan de volgende keer kan betalen) eindelijk mijn eerste afspraak bij een psycholoog!!! En vreemd genoeg heb ik er zin in,.. Ik hoop dat ik terecht kan morgen. En anders heb ik volgende week wel geld dus dan kan ik dan wel gaan hopelijk
Oh en de laatste tijd gaat het wel ietsje beter met me. Heb nog steeds mn momenten, maar ben wel iets actiever geworden in het huishouden, das al n hele stap in de goeie richting, hopen dat dat snel gewoonte word
Verder bedankt voor het reageren, heel lief van jullie!!! xxx
Ik vind je tekst ook heel leuk, wat leuk dat het jou wel gelukt is!!! Ik wil ook dat gevoel dat ik de wereld aankan hihihi...
Ik was gister en eergister goed bezig, alleen gezond gegeten, totdat mijn man gister geen zin had om te koken voor mij (het was zijn dag) en dus maar pizza in de oven gooide...
En gister heb ik zelf (echt heeeeeeeeeeel stom) kruidcake gemaakt, en die is nu bijna op Ik wil ook echt wel hoor, maar alleen mensen die zelf dik zijn of zijn geweest snappen dat ook: afvallen is gewoon 24 u per dag in de strijd met jezelf. Soort van. Snap je hoe ik dat bedoel?
Maar het gaat me wel lukken!!! Ondanks die pizza en kruidcake heb ik er het volle vertrouwen in deze keer!!!!!!!!
@sanna; bedankt voor je respect
En wat je zegt over uitleggen waarom ik me verslaap vind ik wel n heel goeie tip. Want ik schaam me daar meestal voor en dan verzin ik wel eens wat anders. Voor mijn werk bijvoorbeeld. Maar dat is inderdaad ook een deel van mijn probleem. Gebeurt wel vaker toch, bij mensen die zich niet zo lekker voelen????
Ik weet niet of ik zomaar durf aan te geven dat ik een andere hulpverlener wil, maar ik zal onthouden dat ik dat wel moet doen, we zien het wel.
En verder heb ik morgen (als t goed is want nu heb ik weer het probleem dat ik geen geld heb, dus ik ga zo even bellen of ik dan de volgende keer kan betalen) eindelijk mijn eerste afspraak bij een psycholoog!!! En vreemd genoeg heb ik er zin in,.. Ik hoop dat ik terecht kan morgen. En anders heb ik volgende week wel geld dus dan kan ik dan wel gaan hopelijk
Oh en de laatste tijd gaat het wel ietsje beter met me. Heb nog steeds mn momenten, maar ben wel iets actiever geworden in het huishouden, das al n hele stap in de goeie richting, hopen dat dat snel gewoonte word
Verder bedankt voor het reageren, heel lief van jullie!!! xxx
