Psyche
alle pijlers
Omgaan met zelfdoding / nabestaande en betrokkenen
vrijdag 11 september 2009 om 23:14
Ik ben diaantje , ik heb helaas als betrokkene veel ervaring met zelfdoding.
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
Mijn moeder zit al 22 jaar in een inrichting en heeft meedere pogingen gedaan haar zelf van het leven te beroven.
Mij heeft het getekend, wat is jou verhaal?
En hoe ga je er mee om?
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
woensdag 21 oktober 2009 om 17:13
Hallo dames,
as maandag is t 2 jaar geleden dat mijn moeder een einde aan haar leven maakte. Ik heb het hier nog dagelijks erg moeilijk mee. Ook zij heeft een verleden met veel depressiviteit en psychisch lijden.
Toch probeer ik van mijn leven een feestje te maken, juist omdat mijn moeder het niet kon en ik weet dat genieten van het leven niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is.
as maandag is t 2 jaar geleden dat mijn moeder een einde aan haar leven maakte. Ik heb het hier nog dagelijks erg moeilijk mee. Ook zij heeft een verleden met veel depressiviteit en psychisch lijden.
Toch probeer ik van mijn leven een feestje te maken, juist omdat mijn moeder het niet kon en ik weet dat genieten van het leven niet voor iedereen zo vanzelfsprekend is.
woensdag 21 oktober 2009 om 18:03
woensdag 21 oktober 2009 om 22:50
Dat weet ik, zo is deze maand nou niet bepaald een feestje voor mij. En die ruimte moet ik mezelf gunnen, want ik merk dat ik het erg moeilijk vind om daar aan toe te geven.
En de aanleg en de gevoeligheid die mijn moeder had, die heb ik wel degelijk. Echter, als ik haar niet als ''voorbeeld'' had gehad, dan wist ik waarschijnlijk ook niet hoe hier mee te dealen. Juist door haar weet ik hoe hier mee om te gaan. Dus de momenten van genieten en geluk die koester ik.
En de aanleg en de gevoeligheid die mijn moeder had, die heb ik wel degelijk. Echter, als ik haar niet als ''voorbeeld'' had gehad, dan wist ik waarschijnlijk ook niet hoe hier mee te dealen. Juist door haar weet ik hoe hier mee om te gaan. Dus de momenten van genieten en geluk die koester ik.
donderdag 22 oktober 2009 om 17:51
donderdag 22 oktober 2009 om 17:59
Hi Lin67,
Het lukt me ook niet altijd hoor. Maar de momenten van geluk en- of plezier die grijp ik en koester ik. Geluk en plezier is niet voor iedereen weggelegd, niet iedereen kan daar bij. Dat heb ik zelf van heel dichtbij meegemaakt en jij waarschijnlijk ook.
Ik vind persoonlijk niet dat ik hoef te boeten voor het feit dat mijn moeder niet meer wilde. Ik gun mij wel het plezier in het leven en ik zal mijn moeder laten zien dat dit me gaat lukken. Dit klinkt heel makkelijk, maar de werkelijkheid is helaas anders. Ik moet er kei hard voor knokken, maar het is het, het waard!
Het lukt me ook niet altijd hoor. Maar de momenten van geluk en- of plezier die grijp ik en koester ik. Geluk en plezier is niet voor iedereen weggelegd, niet iedereen kan daar bij. Dat heb ik zelf van heel dichtbij meegemaakt en jij waarschijnlijk ook.
Ik vind persoonlijk niet dat ik hoef te boeten voor het feit dat mijn moeder niet meer wilde. Ik gun mij wel het plezier in het leven en ik zal mijn moeder laten zien dat dit me gaat lukken. Dit klinkt heel makkelijk, maar de werkelijkheid is helaas anders. Ik moet er kei hard voor knokken, maar het is het, het waard!
zondag 25 oktober 2009 om 18:58
Jed, natuurlijk hoef hij niet te boeten voor het feit dat je moeder niet meer wilden leven. Kop op hoor! Volgens mij doe je het heel goed door te laten zien dat je van het leven kunt genieten.
Dat heb je heel mooi geschreven hierboven.
Irene, weet niet of je hier nog leest maar ik vind het vreselijk voor je dat je die gedachtes constant hebt. Krijg echt kippenvel bij het lezen van je verhaal.
ik hoop echt dat er voor jou dat je er op een bepaald moment uit kunt komen en dat ook voor jou het licht weer gaat schijnen, knuffel.
Dat heb je heel mooi geschreven hierboven.
Irene, weet niet of je hier nog leest maar ik vind het vreselijk voor je dat je die gedachtes constant hebt. Krijg echt kippenvel bij het lezen van je verhaal.
ik hoop echt dat er voor jou dat je er op een bepaald moment uit kunt komen en dat ook voor jou het licht weer gaat schijnen, knuffel.
maandag 26 oktober 2009 om 08:10
dinsdag 27 juli 2010 om 10:23
Ook ik wil even mijn verhaal kwijt.
Afgelopen donderdag hoorde ik dat een collega van mij zelfmoord heft gepleegd. Niemand wist dat het zo slecht met hem ging en het vreemde is dat hij 1 dag van tevoren nog meldde dat hij een serie dvd's van een tv serie had besteld.
Ik ben er erg van ondersteboven.. Was het een impuls? Anders bestel je toch geen dvd serie?
Hoe dan ook: ik hoop dat hij rust heeft nu, maar ga hem missen en vind het vreselijk dat hij zo verdrietig en wanhopig is geweest.
Afgelopen donderdag hoorde ik dat een collega van mij zelfmoord heft gepleegd. Niemand wist dat het zo slecht met hem ging en het vreemde is dat hij 1 dag van tevoren nog meldde dat hij een serie dvd's van een tv serie had besteld.
Ik ben er erg van ondersteboven.. Was het een impuls? Anders bestel je toch geen dvd serie?
Hoe dan ook: ik hoop dat hij rust heeft nu, maar ga hem missen en vind het vreselijk dat hij zo verdrietig en wanhopig is geweest.
dinsdag 27 juli 2010 om 16:21
Lieve allemaal,
De vader van mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd toen hij 3 jaar was. Is inmiddels heel wat jaren geleden.
Er wordt (logisch) door mijn vriend bijna nooit over zijn vader gepraat, ik ben mijn moeder verloren toen ik 8 was. Zij is overleden aan kanker.
Wel hebben wij thuis een foto van mijn moeder en zijn vader naast elkaar staan, als eerbetoon!
Door jullie verhalen zo te lezen hoop ik wat meer inzichten te krijgen wat de zelfmoord van zijn vader allemaal met mijn vriend doet...
Ik vind jullie zo dapper!!!
Knuffel
De vader van mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd toen hij 3 jaar was. Is inmiddels heel wat jaren geleden.
Er wordt (logisch) door mijn vriend bijna nooit over zijn vader gepraat, ik ben mijn moeder verloren toen ik 8 was. Zij is overleden aan kanker.
Wel hebben wij thuis een foto van mijn moeder en zijn vader naast elkaar staan, als eerbetoon!
Door jullie verhalen zo te lezen hoop ik wat meer inzichten te krijgen wat de zelfmoord van zijn vader allemaal met mijn vriend doet...
Ik vind jullie zo dapper!!!
Knuffel
dinsdag 27 juli 2010 om 22:54
dinsdag 27 juli 2010 om 23:41
@Juno, kan me voorstellen dat je hier heel erg ondersteboven van bent.
Wat is dit heftig hè. Je probeert voor jezelf een pasbaar plaatje te maken maar eigenlijk is het onvoorstelbaar dat iemand zelfverkozen er niet meer is vooral als er geen voortekenen waren.
Heb je de gelegenheid of wil je naar de uitvaart gaan of is die al geweest.
Merk dat ik nu niet de juiste woorden heb maar wilde toch even op je reageren en je veel sterkte wensen in het verwerkingsproces.
Wat is dit heftig hè. Je probeert voor jezelf een pasbaar plaatje te maken maar eigenlijk is het onvoorstelbaar dat iemand zelfverkozen er niet meer is vooral als er geen voortekenen waren.
Heb je de gelegenheid of wil je naar de uitvaart gaan of is die al geweest.
Merk dat ik nu niet de juiste woorden heb maar wilde toch even op je reageren en je veel sterkte wensen in het verwerkingsproces.
woensdag 28 juli 2010 om 01:57
woensdag 28 juli 2010 om 02:01
Mijn oom heeft zichzelf anderhalf jaar geleden van het leven beroofd. Hij laat een vrouw en 5 (!) minderjarige kinderen achter.
Hij heeft *** in de tuin, waar zijn vrouw hem heeft mogen vinden toen ze 's ochtends de gordijnen opentrok.
Ik ben uit boosheid en wrok niet naar de begrafenis geweest, daar heb ik nog steeds geen spijt van.
Hij heeft *** in de tuin, waar zijn vrouw hem heeft mogen vinden toen ze 's ochtends de gordijnen opentrok.
Ik ben uit boosheid en wrok niet naar de begrafenis geweest, daar heb ik nog steeds geen spijt van.
woensdag 28 juli 2010 om 15:33
Tijdens een opname op een PAAZ hebben 2 medepatienten suicide gepleegd. Twee lieve, hele lieve mensen die zo depressief waren dat ze echt geen andere weg meer zagen.
Op mij heeft dat toen gigantisch veel indruk gemaakt, vooral omdat ik zelf daar ook niet zonder reden zat natuurlijk en ook suicidale gedachten had. En toch, kan ik het begrijpen, kan ik het begrijpen dat je ZO moe bent, uitbehandeld bent, misschien al een heel leven van depressies achter de rug hebt, dat je dan klaar bent. Klaar met je leven.
Voor de omgeving is het natuurlijk een heel ander verhaal en wellicht ook moeilijker te begrijpen of daar vrede mee te hebben. Maar iemand die fysiek ziek is, kan op een gegeven moment ook niet meer. Als je jaren van depressies achter de rug hebt, alle behandelingen hebt gehad die er zijn en niks werkt, dan kan ik begrijpen dat mensen die keuze maken.
Wat ik me nog heel goed herinner, is dat mijn psychiater enorm kwaad was (op hen). en het zelfs a-sociaal noemde. Dat snap ik dan ook weer wel, voor hem is het natuurlijk ook enorm frustrerend als je patienten zelfmoord plegen. Je had ze zo graag willen genezen.
Het heeft gewoon 2 kanten en het is een immens ingrijpend en traumatisch iets.
Voor iedereen heel veel sterkte die dit van dichtbij heeft meegemaakt.
Op mij heeft dat toen gigantisch veel indruk gemaakt, vooral omdat ik zelf daar ook niet zonder reden zat natuurlijk en ook suicidale gedachten had. En toch, kan ik het begrijpen, kan ik het begrijpen dat je ZO moe bent, uitbehandeld bent, misschien al een heel leven van depressies achter de rug hebt, dat je dan klaar bent. Klaar met je leven.
Voor de omgeving is het natuurlijk een heel ander verhaal en wellicht ook moeilijker te begrijpen of daar vrede mee te hebben. Maar iemand die fysiek ziek is, kan op een gegeven moment ook niet meer. Als je jaren van depressies achter de rug hebt, alle behandelingen hebt gehad die er zijn en niks werkt, dan kan ik begrijpen dat mensen die keuze maken.
Wat ik me nog heel goed herinner, is dat mijn psychiater enorm kwaad was (op hen). en het zelfs a-sociaal noemde. Dat snap ik dan ook weer wel, voor hem is het natuurlijk ook enorm frustrerend als je patienten zelfmoord plegen. Je had ze zo graag willen genezen.
Het heeft gewoon 2 kanten en het is een immens ingrijpend en traumatisch iets.
Voor iedereen heel veel sterkte die dit van dichtbij heeft meegemaakt.
woensdag 28 juli 2010 om 17:21
@Didi, ik ken een psychiater die juist een andere mening is toegedaan. Die zegt net zo als je bij een ernstige lichamelijke ziekten de dood niet kunt voorkomen, geldt dit ook voor ernstige psychiatrische ziekten.
Het lijkt me vreselijk dit als patient te moeten meemaken vooral als het op de afdeling gebeurd zou zijn. Ow, lees nu dat jij precies hetzelfde zegt
Het lijkt me vreselijk dit als patient te moeten meemaken vooral als het op de afdeling gebeurd zou zijn. Ow, lees nu dat jij precies hetzelfde zegt
woensdag 28 juli 2010 om 19:41
Campari, goed gezegd van die psychiater. Zo denk ik er dus ook over. Mijn psychiater misschien ook wel, maar ik sprak hem dus heel kort daarna en ik kan me voorstellen dat er bij hem dan ook hele andere (menselijke) gevoelens meespelen.....en misschien ook wel om mij niet (verder) op bep gedachten te brengen.
Was gelukkig niet op de afdeling gebeurd, maar ik kan geen trein meer voorbij zien komen zonder aan hen te denken....maar dat zal hopelijk ook slijten, is nog maar half jaar geleden gebeurd.
Was gelukkig niet op de afdeling gebeurd, maar ik kan geen trein meer voorbij zien komen zonder aan hen te denken....maar dat zal hopelijk ook slijten, is nog maar half jaar geleden gebeurd.
donderdag 29 juli 2010 om 23:40
Hoi Irene,
heb een tijdje geleden een topic geopend over dit onderwerp omdat ik graag wilde praten over mijn gevoelens. Wat ik graag wilde, is niet echt van de grond gekomen, denk ook vooral omdat mensen erg voorzichtig zijn (wat kan je wel / niet zeggen).
Vond het wel erg fijn dat ik ik zeker niet de enige ben. Mocht je ook willen lezen of ook willen praten, kan je googlen geen zin meer.
Merk ( niet dat het mij verbaasd) dat zelfmoord intens veel verdriet met zich mee brengt, zelfs als mensen ook begrip hebben voor de persoon of situatie. Misschien toch goed om te onthouden, zelfs als je even denkt dat het niet zo is, er altijd someone who loves you...
heb een tijdje geleden een topic geopend over dit onderwerp omdat ik graag wilde praten over mijn gevoelens. Wat ik graag wilde, is niet echt van de grond gekomen, denk ook vooral omdat mensen erg voorzichtig zijn (wat kan je wel / niet zeggen).
Vond het wel erg fijn dat ik ik zeker niet de enige ben. Mocht je ook willen lezen of ook willen praten, kan je googlen geen zin meer.
Merk ( niet dat het mij verbaasd) dat zelfmoord intens veel verdriet met zich mee brengt, zelfs als mensen ook begrip hebben voor de persoon of situatie. Misschien toch goed om te onthouden, zelfs als je even denkt dat het niet zo is, er altijd someone who loves you...
vrijdag 30 juli 2010 om 00:00
Hoi diaantje,
helaas kan ik met je meepraten. Mijn moeder zat de afgelopen 25 jaar in een inrichting en heeft ook meerdere pogingen gedaan, toen ik nog jonger was. Vorig jaar is het haar gelukt (die verdomde vijvers bij die instellingen moeten verboden worden). Wrange is dat die vijver daadwerkelijk er niet meer is nu..te laat.
Hoe ga je ermee om? Mijn insteek is dat als iemand echt niet meer wil, het de keuze is van die persoon. ïn mijn geval was mijn moeder doodongelukkig, al heel lang. Ze kon het leven niet aan. Wie ben ik om dan te bepalen dat ze niet mag gaan? Zij heeft nu rust, hoop ik. Voor mij is het dubbel, want een moeder in een inrichting is op zich geen normale situatie. Enerzijds geeft het mij rust, na alles wat ik met haar heb meegemaakt. Anderzijds is het je moeder en blijft het pijnlijk dat ze zo'n strijd heeft gehad, en ik ook daardoor.
helaas kan ik met je meepraten. Mijn moeder zat de afgelopen 25 jaar in een inrichting en heeft ook meerdere pogingen gedaan, toen ik nog jonger was. Vorig jaar is het haar gelukt (die verdomde vijvers bij die instellingen moeten verboden worden). Wrange is dat die vijver daadwerkelijk er niet meer is nu..te laat.
Hoe ga je ermee om? Mijn insteek is dat als iemand echt niet meer wil, het de keuze is van die persoon. ïn mijn geval was mijn moeder doodongelukkig, al heel lang. Ze kon het leven niet aan. Wie ben ik om dan te bepalen dat ze niet mag gaan? Zij heeft nu rust, hoop ik. Voor mij is het dubbel, want een moeder in een inrichting is op zich geen normale situatie. Enerzijds geeft het mij rust, na alles wat ik met haar heb meegemaakt. Anderzijds is het je moeder en blijft het pijnlijk dat ze zo'n strijd heeft gehad, en ik ook daardoor.
dinsdag 16 november 2010 om 18:19
Ik up dit topic weer eventjes.
Binnenkort heb ik de begrafenis van een familielid, die helaas ook door zelfdoding omgekomen is. Ook iemand die al tijden van depressies kende en het prive ook niet makkelijk had laatste maanden (scheiding).
Het zit ook deels in onze familie, veel leden hebben last van depressies. (erfelijkheid en zelfde opvoeding waarschijnlijk?)
Ergens heb ik er een heel dubbel gevoel over. In en in triest dat iemand zo eenzaam en in de (bodemloze) put zit wat tot zelfmoord leidt. Tegelijkertijd merk ik dat ik altijd de relatie met deze familieleden koel heb gehouden, omdat ze 'anders ' waren, dat voelde ik als kind al aan. Deze koele houding maakt ook dat ik me ergens schuldig voel, alsof ik ze afwijs. Ik vind het dan ook moeilijk om mezelf nu een houding te geven. Enerzijds raakt het me nauwelijks (althans niet in verhouding tot), anderzijds vind ik het vreselijk als ik bedenk hoe je je gevoeld moet hebben, als je tot zoiets besluit.
Binnenkort heb ik de begrafenis van een familielid, die helaas ook door zelfdoding omgekomen is. Ook iemand die al tijden van depressies kende en het prive ook niet makkelijk had laatste maanden (scheiding).
Het zit ook deels in onze familie, veel leden hebben last van depressies. (erfelijkheid en zelfde opvoeding waarschijnlijk?)
Ergens heb ik er een heel dubbel gevoel over. In en in triest dat iemand zo eenzaam en in de (bodemloze) put zit wat tot zelfmoord leidt. Tegelijkertijd merk ik dat ik altijd de relatie met deze familieleden koel heb gehouden, omdat ze 'anders ' waren, dat voelde ik als kind al aan. Deze koele houding maakt ook dat ik me ergens schuldig voel, alsof ik ze afwijs. Ik vind het dan ook moeilijk om mezelf nu een houding te geven. Enerzijds raakt het me nauwelijks (althans niet in verhouding tot), anderzijds vind ik het vreselijk als ik bedenk hoe je je gevoeld moet hebben, als je tot zoiets besluit.
