Thuis
alle pijlers
Er bij zijn terwijl hond wordt ingeslapen?
zaterdag 31 juli 2010 om 16:02
Onze hond, een Rhodesian Ridgeback, 6 jaartjes oud, heeft lymfklierkanker. De afgelopen week is duidelijk geworden dat de eerste chemokuur niet is aangeslagen. De kanker zit nu voor in zijn hals gecentreerd en het ziet er nu naar uit dat de tweede chemo ook niet volledig aan zal slaan. Mijn ouders, met name mijn vader, heeft de beslissing genomen, dat wanneer hij voor woensdag geen verbeteringen laat zien v.w.b. eten en levenslust, onze hond wordt ingeslapen. Echt verschrikkelijk. Aangezien we nu thuis al bezig zijn met het verwerken van dit nieuws, is bij mij de vraag opgekomen of ik mee zal gaan tijdens het inslapen van mijn lieve viervoetige vriend. Kan ik het mezelf vergeven dat ik niet ga, of lig ik nachten lang wakker van de laatste blik die ik krijg van hem? De tranen springen me weer automatisch in de ogen als ik hieraan moet denken.. De afgelopen dagen heb ik voor mijn gevoel aan een stuk door zitten te huilen, samen met mijn moeder, die het erg zwaar zal krijgen de komende tijd. Heeft iemand ervaring met het inslapen van een geliefd huisdier en is het het waard om ook daadwerkelijk bij het inslapen aanwezig te zijn? Op dit moment weet ik het gewoon niet.. beide opties vind ik verschrikkelijk en het is gewoon ongelooflijk oneerlijk dat je een lieve, jonge, niet ziek uitziende hond in moet laten slapen.
Goh wat zal ik hem missen..
Goh wat zal ik hem missen..
zaterdag 31 juli 2010 om 16:04
zaterdag 31 juli 2010 om 16:08
Toen wij onze golden retriever lieten inslapen was hij bijna 16 (!) We zijn daar met het hele gezin bij geweest. Hebben hem geknuffeld en geaaid en hij is, met zijn kop op mijn moeders schoot, rustig in slaap gevallen. We hebben hem pas los gelaten toen de dierenarts geen hartslag meer kon vinden. Ik had er niet aan moeten denken om hem alleen in zo'n kamer te laten liggen en daar te laten inslapen. Het is 1,5 jaar geleden maar ik krijg nog tranen in mijn ogen als ik eraan terug denk. Sterkte, het is echt zó verdrietig om je hond te moeten laten inslapen. Het heeft er bij mij (bij ons allemaal) behoorlijk ingehakt toen.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 31 juli 2010 om 16:10
Onze vorige hond heeft een beroerte gehad. Wij hebben hem uiteindelijk thuis laten inslapen. In zijn eigen vertrouwde omgeving. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem naar de da te brengen, waar hij op een (zoals ik het zag) kille koude tafel zijn laatste spuitjes zou krijgen.
Wij vonden dit een hele fijne manier (als je het al zo kunt zeggen). Zelfs onze buurkinderen van 3 en 7 hebben later nog afscheid van hem genomen, nadat hij al ingeslapen was. Hij was hun vriendje en zij vonden het heel fijn dat het zo kon.
Wij vonden dit een hele fijne manier (als je het al zo kunt zeggen). Zelfs onze buurkinderen van 3 en 7 hebben later nog afscheid van hem genomen, nadat hij al ingeslapen was. Hij was hun vriendje en zij vonden het heel fijn dat het zo kon.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:10
Ik zou er spijt van krijgen als ik er niet bij zzou zijn. Ik heb afgelopen jaar op eerste kerstdag een van mn katten in moeten laten slapen, maar ik was blij dat ik erbij was. een paar jaar daarvoor was een kat van me 's nachts overleden bij de dierenarts. HIj mij wel gebeld dat het beestje stervende was en dat ik moest komen, maar voor ik bij de auto was belde hij al weer dat het al gebeurd was. Het ergste vond ik dat hij geen vetrouwd persoon om zich heen had gehad. Als ze je huisdier in laten slapen krijgt hij eerst een slaapmiddel voor hij het middel krijgt waar hij uiteindelijk aan komt te overlijden. Je hond gaat gewoon heel rustiog slapen en ik vind het zelf heel fijn (en ik heb het idee dat het voor een dier geruststellend is) om hem dan nog te kunnen aaien. Ik doe het ook niet alleen bij mijn eigen dieren. Ik rijd ook op de dierenambulance en elk dier wat ge-euthaniseerd word blijf ik bij tot hij is overleden. Heel veel sterkte!
zaterdag 31 juli 2010 om 16:16
quote:lindy schreef op 31 juli 2010 @ 16:13:
Wel meegaan. Je hond voelt je aanwezigheid. Dat ben je aan hem verplicht. Het inslapen gaat overigens heel rustig, niks engs aan. Maar je moet je eigen ongemak en verdriet even wegzetten om je hond bij te staan die laatste momenten. Dat hoort ook bij het zorgen voor een dier...Maar dat is wel heel moeilijk hoor! Inderdaad wel beter, maar ik ben op zo'n moment echt niet in staat mijn tranen te onderdrukken.
Wel meegaan. Je hond voelt je aanwezigheid. Dat ben je aan hem verplicht. Het inslapen gaat overigens heel rustig, niks engs aan. Maar je moet je eigen ongemak en verdriet even wegzetten om je hond bij te staan die laatste momenten. Dat hoort ook bij het zorgen voor een dier...Maar dat is wel heel moeilijk hoor! Inderdaad wel beter, maar ik ben op zo'n moment echt niet in staat mijn tranen te onderdrukken.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:17
Mijn ouders en broertje gaan hoe dan ook mee, dus er zijn zeker vertrouwde personen in de buurt. Mijn zusje en ik hebben er nu nog twijfels over. Op dit moment neig ik er ook meer naar om toch mee te gaan. Onze hond is nogal een panisch ding als hij bij de dierenartsprakijk in de buurt komt, dus het zal een groot gestress worden. Ik neem aan dat mijn ouders de dierenarts hier laten komen, alleen al om onze lieve Scott de laatste momenten in zijn leven niet onnodig zwaar en stressvol te laten zijn.
Op dit moment vind ik het gewoon oneerlijk..6 jaar, lichamelijk goed in conditie, zijn bloedwaarden goed.. alleen die verschrikkelijke lymfen. Het leek zo goed te gaan de eerste paar weken en nu ineens is het helemaal omgeslagen. Hij is niet meer zoals hij was. Ligt de hele dag op zijn bedje, slaapt, eet nauwelijks iets. Tuurlijk weet ik, rationeel gezien, dat inslapen de manier is om hem te helpen. Wat voor een leven heeft hij nu? Jammer genoeg zitten de emoties nogal hoog en hierdoor is deze beslissing maken gewoon verschrikkelijk hard en moeilijk.
Bedankt voor de ervaringen en de lieve berichtjes!
Op dit moment vind ik het gewoon oneerlijk..6 jaar, lichamelijk goed in conditie, zijn bloedwaarden goed.. alleen die verschrikkelijke lymfen. Het leek zo goed te gaan de eerste paar weken en nu ineens is het helemaal omgeslagen. Hij is niet meer zoals hij was. Ligt de hele dag op zijn bedje, slaapt, eet nauwelijks iets. Tuurlijk weet ik, rationeel gezien, dat inslapen de manier is om hem te helpen. Wat voor een leven heeft hij nu? Jammer genoeg zitten de emoties nogal hoog en hierdoor is deze beslissing maken gewoon verschrikkelijk hard en moeilijk.
Bedankt voor de ervaringen en de lieve berichtjes!
zaterdag 31 juli 2010 om 16:23
Ik heb tot nu toe twee keer een hond moeten laten inslapen, en ik heb het twee keer gedaan zoals mensen hier ook schrijven: dierenarts naar mij toe laten komen en de hond vasthouden en kriebelen totdat de hartslag weg is.
Het klinkt misschien raar om te zeggen maar het waren positieve ervaringen. Allebei de keren bleven de honden rustig en ontspannen, en het was goed zo, het moest gewoon niet langer duren.
Mijn dierenarts doet dit het liefste aan het einde van zijn werkdag. Omdat hij dan alle tijd heeft, niet naar een volgende afspraak hoeft. En volgens mij ook omdat het hem ook echt niet in z'n kouwe kleren gaat zitten.
Het was dus allemaal heel rustig. Dierenarts wist al dat het eraan zat te komen, we hadden natuurlijk de tijd ervoor al overleg gehad. Dus ik belde dat het vandaag moest, hij kwam eind van de middag, ging eerst even wat met ons drinken en praten. Toen wij zeiden 'doe nu maar' heeft ie eerst een injectie gegeven waarvan de hond in slaap vast en daarna eentje die het hart stopt.
Ik had ook al contact gehad met het dierencrematorium. Die zijn toen later op de avond de hond komen halen. Zij deden dat ook heel respectvol, kwamen met een kunststof hondenmand om mn hond in te vervoeren.
Veel sterkte, want het is zo klote.
Het klinkt misschien raar om te zeggen maar het waren positieve ervaringen. Allebei de keren bleven de honden rustig en ontspannen, en het was goed zo, het moest gewoon niet langer duren.
Mijn dierenarts doet dit het liefste aan het einde van zijn werkdag. Omdat hij dan alle tijd heeft, niet naar een volgende afspraak hoeft. En volgens mij ook omdat het hem ook echt niet in z'n kouwe kleren gaat zitten.
Het was dus allemaal heel rustig. Dierenarts wist al dat het eraan zat te komen, we hadden natuurlijk de tijd ervoor al overleg gehad. Dus ik belde dat het vandaag moest, hij kwam eind van de middag, ging eerst even wat met ons drinken en praten. Toen wij zeiden 'doe nu maar' heeft ie eerst een injectie gegeven waarvan de hond in slaap vast en daarna eentje die het hart stopt.
Ik had ook al contact gehad met het dierencrematorium. Die zijn toen later op de avond de hond komen halen. Zij deden dat ook heel respectvol, kwamen met een kunststof hondenmand om mn hond in te vervoeren.
Veel sterkte, want het is zo klote.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 31 juli 2010 om 16:29
Heel veel sterkte met het besluit.
Als het kan is, bij je thuis het fijnst. fijner dan dat je in de wachtkamer moet wachten tussen de blije pups die hun eerste enting krijgen. Wil de dierenarts dat niet maak dan een apparte afspraak er voor. Heb je ook al bedacht wat je later met je hondje wil? laten cremeren? zelf begraven? of bij de DA laten. deze vraag krijg je ook.
Het inslapen zelf is niet eng. Hij krijgt eerst een slaapmiddel en daarna het echte prikje. Op het moment dat hij gaat zucht hij nog even heel diep en dan is het over.
Daarna kan hij nog wat schokjes maken, en soms wat urine of ontlasting verliezen. schrik er niet van het hoort er bij.
Ik vertel je dit zodat je er op voor kan bereiden.
heel veel sterkte
Als het kan is, bij je thuis het fijnst. fijner dan dat je in de wachtkamer moet wachten tussen de blije pups die hun eerste enting krijgen. Wil de dierenarts dat niet maak dan een apparte afspraak er voor. Heb je ook al bedacht wat je later met je hondje wil? laten cremeren? zelf begraven? of bij de DA laten. deze vraag krijg je ook.
Het inslapen zelf is niet eng. Hij krijgt eerst een slaapmiddel en daarna het echte prikje. Op het moment dat hij gaat zucht hij nog even heel diep en dan is het over.
Daarna kan hij nog wat schokjes maken, en soms wat urine of ontlasting verliezen. schrik er niet van het hoort er bij.
Ik vertel je dit zodat je er op voor kan bereiden.
heel veel sterkte
zaterdag 31 juli 2010 om 16:29
Wat goed van je vader dat hij een ultimatum heeft gesteld, en wat naar dat jullie voor deze keuze staan. Heel veel sterkte de komende dagen.
Ik heb ook mijn hondje na 14 jaar moeten laten inslapen. Wij moesten helaas het wel bij de dierenarts laten doen, omdat het halsoverkop moest (hondje takelede per minuut af, was niet hondwaardig meer)
Ik ben als de dood voor alles wat met de dood te maken heeft. Ik ga ook nooit bij opgebaarde mensen kijken. Vind dat allemaal echt doodeng.
Bij het inslapen van mijn hondje ben ik wel geweest. Ik vond het niet eng en ben na alle verdriet, blij dat ik die keuze gemaakt heb. Later zijn we nog wezen kijken waar ze opgebaard lag bij het cremetorium. Dat vond ik moeilijker, dan is het opeens zo; niet jouw hondje meer.
Sterkte de komende tijd, en ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken waar jullie en de hond zich prettig bij voelen.
Ik heb ook mijn hondje na 14 jaar moeten laten inslapen. Wij moesten helaas het wel bij de dierenarts laten doen, omdat het halsoverkop moest (hondje takelede per minuut af, was niet hondwaardig meer)
Ik ben als de dood voor alles wat met de dood te maken heeft. Ik ga ook nooit bij opgebaarde mensen kijken. Vind dat allemaal echt doodeng.
Bij het inslapen van mijn hondje ben ik wel geweest. Ik vond het niet eng en ben na alle verdriet, blij dat ik die keuze gemaakt heb. Later zijn we nog wezen kijken waar ze opgebaard lag bij het cremetorium. Dat vond ik moeilijker, dan is het opeens zo; niet jouw hondje meer.
Sterkte de komende tijd, en ik hoop dat jullie een keuze kunnen maken waar jullie en de hond zich prettig bij voelen.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:30
Ik zou zeker mee gaan als ik jou was.
In 2001 hebben wij onze eerste kat in moeten laten slapen, en mijn zoon heeft er het af en toe nog over dat hij spijt heeft dat hij toen niet mee wilde... En zodoende voor zijn gevoel niet goed afscheid heeft kunnen nemen.
In 2008 moesten we onze andere kat in laten slapen, en toen waren beide kinderen mee. En het inslapen gaat op zo'n rustige manier, het is niet eng. En voor je dier juist fijn als je nog bij hem/haar bent dat laatste moment.
Veel sterkte.
In 2001 hebben wij onze eerste kat in moeten laten slapen, en mijn zoon heeft er het af en toe nog over dat hij spijt heeft dat hij toen niet mee wilde... En zodoende voor zijn gevoel niet goed afscheid heeft kunnen nemen.
In 2008 moesten we onze andere kat in laten slapen, en toen waren beide kinderen mee. En het inslapen gaat op zo'n rustige manier, het is niet eng. En voor je dier juist fijn als je nog bij hem/haar bent dat laatste moment.
Veel sterkte.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:31
Wij brachten onze hond 2 maanden geleden naar de dierenarts voor een 'gewoon' spuitje omdat hij vocht achter de longen had dat moest worden afgedreven. Wij moesten een kwartiertje wachten totdat het vocht eruit was. Helaas hoorden we na het kwartier dat ie het niet had gered. Vond het verschrikkelijk dat ik er niet bij was toen ie overleed! Als ik jou was zou ik wel meegaan, maar dat is voor iedereen een eigen keuze natuurlijk. Sterkte!
zaterdag 31 juli 2010 om 16:31
zaterdag 31 juli 2010 om 16:36
Een paar jaar geleden moest ik mijn kat die een hersenbloeding had gehad laten inslapen, de dierenarts vroeg of ik erbij wilde blijven. Natuurlijk, ik had toch 9 jaar met haar doorgebracht.
Hij vertelde toen, dat niet iedereen het deed, en dat sommige eigenaren van katten en honden, het doodzieke dier afleverden en of letterlijk wegrenden of op de drempel nog even bleven staan en alsnog weg liepen. En dat het dier vervolgens eenzaam de dood inging. Ik vond het toen heel naar om te horen. En blijf bij je hond, het zijn mooie jaren geweest en hoe naar het ook is, het afscheid samen verlicht toch veel.
Hij vertelde toen, dat niet iedereen het deed, en dat sommige eigenaren van katten en honden, het doodzieke dier afleverden en of letterlijk wegrenden of op de drempel nog even bleven staan en alsnog weg liepen. En dat het dier vervolgens eenzaam de dood inging. Ik vond het toen heel naar om te horen. En blijf bij je hond, het zijn mooie jaren geweest en hoe naar het ook is, het afscheid samen verlicht toch veel.
Ik prefereer de hemel omwille van het klimaat, maar de hel omwille van het gezelschap.
zaterdag 31 juli 2010 om 16:39
Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing en ook deze moeilijke periode.
Ik ben er wel bijgeweest toen wij onze hond moesten laten inslapen.Ja, het was verdrietig maar mijn man en ik waren zijn baasjes en ik heb geen moment getwijfeld of ik het wel aankon omdat ik tot het laatste moment mij verantwoordelijk voelde voor zijn zorg.
Het moeilijkste vond ik de volgende dag als je beneden komt en dat de kamer zo vreselijk leeg was; die stilte en geen begroeting. Het heeft ook vrij kort geduurd dat we geen hond hadden omdat we zonder huisdier ons niet compleet voelden.
Dat zijn van die momenten (het laten inslapen) die er wel bijhoren maar het zijn wel zwarte bladzijden.
Ik wens je heel veel sterkte en het belangrijkste is dat je samen met jullie dierenarts voor de hond denkt en hem het lijden kan besparen.
Ik ben er wel bijgeweest toen wij onze hond moesten laten inslapen.Ja, het was verdrietig maar mijn man en ik waren zijn baasjes en ik heb geen moment getwijfeld of ik het wel aankon omdat ik tot het laatste moment mij verantwoordelijk voelde voor zijn zorg.
Het moeilijkste vond ik de volgende dag als je beneden komt en dat de kamer zo vreselijk leeg was; die stilte en geen begroeting. Het heeft ook vrij kort geduurd dat we geen hond hadden omdat we zonder huisdier ons niet compleet voelden.
Dat zijn van die momenten (het laten inslapen) die er wel bijhoren maar het zijn wel zwarte bladzijden.
Ik wens je heel veel sterkte en het belangrijkste is dat je samen met jullie dierenarts voor de hond denkt en hem het lijden kan besparen.
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
