Heimwee?

Wat is dat toch met mij? Als klein kind al kon ik nooit zonder mijn familie lang weg. En al ging ik met mijn familie weg, na een week werd ik chagerijnig en wilde ik naar huis.



Schoolkampen, bij vriendinnetjes blijven slapen? Als kind / puber had ik er een pest hekel aan! Altijd voelde ik me ellendig.



Nu ben ik 21. En deze zomer ging het toch kriebelen. Ik ben 4 jaar samen met mijn vriend. Nog nooit echt samen op vakantie geweest. Vakantie geboekt, gelijk ook voor het eerst kamperen. Geweldig. Man wat had ik er zin in!



Zo gezegd, zo gedaan. Een weekje zouden we gaan. Zaterdag tot zaterdag. En nu zit ik alweer thuis dit berichtje te typen. Dinsdagavond in huilen uit gebarsten. En waarom? Ik had het erg leuk met mijn lief. We deden allemaal leuke dingen. Zelfs nog die ochtend van plekje gewisseld, zodat we meer zon hadden. Beter kon niet dus.



Wat is dat toch? Heeft iemand hier ervaring mee, zelf heimwee? En hoe kom ik er van af/ ga ik er het beste mee om? Het lijkt me toch niet dat ik nooit op vakantie zal kunnen gaan??



Liefs