Psyche
alle pijlers
Ommekeer gehad hoe nu meer autonoom worden?
maandag 9 augustus 2010 om 01:27
Ik vind dit zon sterke zin
"Leven is 10000 keer fijner, maar ook moeilijker & enger dan overleven."
En dat is ook zo.
Verder weet ik het ook niet zo, hoe je je leven leuker maakt maar het heeft iets met slingers die je zelf ophangt te maken
Je klinkt alsof je al heel ver op de goede weg bent, maar alsof je een persoon nodig hebt om mee te praten zo nu en dan. Klopt dat?
"Leven is 10000 keer fijner, maar ook moeilijker & enger dan overleven."
En dat is ook zo.
Verder weet ik het ook niet zo, hoe je je leven leuker maakt maar het heeft iets met slingers die je zelf ophangt te maken
Je klinkt alsof je al heel ver op de goede weg bent, maar alsof je een persoon nodig hebt om mee te praten zo nu en dan. Klopt dat?
maandag 9 augustus 2010 om 01:29
Ik heb zelf een eetstoornis (gehad) en het enige wat ik je kan zeggen is: leven is de beste therapie. Dit is niet iets wat je in een moment tijd oplost, zoals je zelf al ervaren hebt. Ik ben al een aantal jaren op een stabiel gewicht, maar worstel soms nog steeds met mijn autonomie. Het is makkelijker om met de stroom mee te drijven. Ik ontdek nu nog wel eens dat ik dingen doe niet voor mezelf, maar voor een ander. Dat ik er zelf eigenlijk geen plezier aan beleef of er iets aan heb, heb ik niet eens in de gaten. Maar het wordt steeds duidelijker wat ik wil en ik durf ook steeds meer die stem te laten horen.
Helaas, ik heb dus geen pasklaar antwoord voor je anders dan: ervaar, leef, doe ervaring op, kom uit je comfort zone. Dat soort dingen. En het belangrijkste:succes! Je hebt prachtige stappen gezet, je mag trots op jezelf zijn. Nu je leven inkleuren op jouw manier is de ultieme beloning, maak er wat moois van.
Helaas, ik heb dus geen pasklaar antwoord voor je anders dan: ervaar, leef, doe ervaring op, kom uit je comfort zone. Dat soort dingen. En het belangrijkste:succes! Je hebt prachtige stappen gezet, je mag trots op jezelf zijn. Nu je leven inkleuren op jouw manier is de ultieme beloning, maak er wat moois van.
maandag 9 augustus 2010 om 07:03
Allereerst: hartelijk dank voor de snelle reacties!
Wintermuts, ik denk dat het inderdaad ook iets is met slingers&zo.
Ik denk inderdaad dat ik iemand nodig heb, ben ik ook mee bezig om mee te gaan starten, om mee te praten. Het is soms zo moeilijk om te bevatten wat er allemaal is gebeurd en dat een onderdeel te laten zijn van mijn geschiedenis en daarnaast een 'gewone jonge vrouw' te zijn.
Nog even over het praten, ik snak inderdaad naar steun, iemand die met me meekijkt, die me ondersteundt/begeleid in het weer bij mezelf komen (voor zover ik daar ooit ben geweest). Ik heb zoveel jaren verpruts aan destructief gedrag & overleven en in mijn jeugd veel in angst en spanning geleefd, dat ik totaal niet meer voel/weet wie ik ben.
Wat is 'echt'?
En wanneer handel/denk/voel ik uit angst, controle of aangeleerd gedrag?
En ik heb de 'pech' (wat tegelijkertijd ook mijn kracht en redding is geweest) dat ik veel dicipline heb en sociaal vaardig ben.
Dus mensen zien een NMD die een leuk leventje heeft en grappig en open en spontaan is. Dat ben ik ook wel, maar dat is een deel van mij. En natuurlijk, op een feestje oid is dat prima, maar ik sla daar in door.
In de dicipline, in het sociale, in het 'dingen bereiken'.
Maar het is moeilijk, het voelt veilig.
En ik ben als de dood om weer op 'onveilig terrein' te komen en niet weerbaar te zijn. Of dat er onder al die 'afweer' een vreselijk of instabiel iemand zit.
Ik merk gewoon dat ik mezelf niet meer zo vertrouw.
Pelikaan, dank voor je bericht. Maar wat ik me afvraag, of meer wat in me opkomt, ik weet niet of het 'm daar in zit bij mij.. Op zich zeg ik wel wat ik vind of als ik iets wel of niet wil, maar het is meer mijn 'echte gevoelsleven' en geheimen die ik verberg. Ik ben ook best wel assertief&zo, maar dat is buitenkant. Hmm...merk dat ik het heel lastig vind om uit te leggen.
Ik ben trouwens met je eens dat leven de beste therapie is, maar ook daar kan ik in doorslaan. En dat doe ik ook. Doe heel veel dingen tegelijk, put mezelf uit. Maar doe ik dat niet dan word ik angstig en onrustig en ervaar ik dat als controleverlies.
Ik merk dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Alsof ik mezelf heel erg kwijt ben, ik voel weinig fundament/basis in mezelf. En hoe bouw je een nieuw fundament wanneer je er geen hebt.
En ik begrijp wat je zegt over dat 'inkleuren', maar ik voel het niet meer, hoe ik dat zou willen. Heb zo vaak gedacht het te voelen en dan bleek er toch weer dat 'stemmetje' van angst en/of controle aan vooraf te zijn gegaan. Dat is ook mijn verwarring. Wanneer komt het voort uit wie ik ben en wanneer uit controle/abgst/vermijding?
En het lastige is dat mijn controle/angst/vermijding zich uit in dingen die op het oog helemaal niet verkeerd lijken.
Dus ik presteer etc.
Maar s'nachts komen de nachtmerries en overdag heb ik constant spanningen in mijn lijf. Mijn eetstoornis is, in mijn hoofd, nog heel fors aanwezig. En zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Ik hoop niet dat het lijkt alsof ik aan het zeuren ben of mezelf zielig vind!! Ik beschrijf het zo uitvoerig, juist omdat ik besef dat het in mij zit en hoop dat iemand er iets zinnigs over te zeggen heeft.
Pfff, schaam me als ik dit zo typ, voor mijn verwardheid en dat ik zo complex ben. Ik vind het heel erg dat is is wat ik geworden ben. Voel veel schaamte en schuldgevoel.
FV, fijn voor jou !!
Wintermuts, ik denk dat het inderdaad ook iets is met slingers&zo.
Ik denk inderdaad dat ik iemand nodig heb, ben ik ook mee bezig om mee te gaan starten, om mee te praten. Het is soms zo moeilijk om te bevatten wat er allemaal is gebeurd en dat een onderdeel te laten zijn van mijn geschiedenis en daarnaast een 'gewone jonge vrouw' te zijn.
Nog even over het praten, ik snak inderdaad naar steun, iemand die met me meekijkt, die me ondersteundt/begeleid in het weer bij mezelf komen (voor zover ik daar ooit ben geweest). Ik heb zoveel jaren verpruts aan destructief gedrag & overleven en in mijn jeugd veel in angst en spanning geleefd, dat ik totaal niet meer voel/weet wie ik ben.
Wat is 'echt'?
En wanneer handel/denk/voel ik uit angst, controle of aangeleerd gedrag?
En ik heb de 'pech' (wat tegelijkertijd ook mijn kracht en redding is geweest) dat ik veel dicipline heb en sociaal vaardig ben.
Dus mensen zien een NMD die een leuk leventje heeft en grappig en open en spontaan is. Dat ben ik ook wel, maar dat is een deel van mij. En natuurlijk, op een feestje oid is dat prima, maar ik sla daar in door.
In de dicipline, in het sociale, in het 'dingen bereiken'.
Maar het is moeilijk, het voelt veilig.
En ik ben als de dood om weer op 'onveilig terrein' te komen en niet weerbaar te zijn. Of dat er onder al die 'afweer' een vreselijk of instabiel iemand zit.
Ik merk gewoon dat ik mezelf niet meer zo vertrouw.
Pelikaan, dank voor je bericht. Maar wat ik me afvraag, of meer wat in me opkomt, ik weet niet of het 'm daar in zit bij mij.. Op zich zeg ik wel wat ik vind of als ik iets wel of niet wil, maar het is meer mijn 'echte gevoelsleven' en geheimen die ik verberg. Ik ben ook best wel assertief&zo, maar dat is buitenkant. Hmm...merk dat ik het heel lastig vind om uit te leggen.
Ik ben trouwens met je eens dat leven de beste therapie is, maar ook daar kan ik in doorslaan. En dat doe ik ook. Doe heel veel dingen tegelijk, put mezelf uit. Maar doe ik dat niet dan word ik angstig en onrustig en ervaar ik dat als controleverlies.
Ik merk dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Alsof ik mezelf heel erg kwijt ben, ik voel weinig fundament/basis in mezelf. En hoe bouw je een nieuw fundament wanneer je er geen hebt.
En ik begrijp wat je zegt over dat 'inkleuren', maar ik voel het niet meer, hoe ik dat zou willen. Heb zo vaak gedacht het te voelen en dan bleek er toch weer dat 'stemmetje' van angst en/of controle aan vooraf te zijn gegaan. Dat is ook mijn verwarring. Wanneer komt het voort uit wie ik ben en wanneer uit controle/abgst/vermijding?
En het lastige is dat mijn controle/angst/vermijding zich uit in dingen die op het oog helemaal niet verkeerd lijken.
Dus ik presteer etc.
Maar s'nachts komen de nachtmerries en overdag heb ik constant spanningen in mijn lijf. Mijn eetstoornis is, in mijn hoofd, nog heel fors aanwezig. En zo kan ik nog wel wat dingen noemen.
Ik hoop niet dat het lijkt alsof ik aan het zeuren ben of mezelf zielig vind!! Ik beschrijf het zo uitvoerig, juist omdat ik besef dat het in mij zit en hoop dat iemand er iets zinnigs over te zeggen heeft.
Pfff, schaam me als ik dit zo typ, voor mijn verwardheid en dat ik zo complex ben. Ik vind het heel erg dat is is wat ik geworden ben. Voel veel schaamte en schuldgevoel.
FV, fijn voor jou !!
maandag 9 augustus 2010 om 09:08
quote:NMD schreef op 09 augustus 2010 @ 07:03:
Pfff, schaam me als ik dit zo typ, voor mijn verwardheid en dat ik zo complex ben. Ik vind het heel erg dat is is wat ik geworden ben. Voel veel schaamte en schuldgevoel.
Ik las je OP en dacht, uit de grond van m'n hart, WOW!!!! Wat geweldig hoe jij jezelf op de been hebt gezet, echt zo sterk!
Daarna las ik je volgende bericht, vooral het stukje wat ik gequote heb vind ik erg jammer.
Hoezo schamen!! Je mag juist ontzettend trots op jezelf zijn!!
En dat vind ik écht écht écht!!
Tegenwoordig hoor je veel over mindfulness. Zelf ben ik me er heel 'licht' op aan het orienteren en als ik jouw stuk lees, denk ik dat dit misschien ook iets voor jou kan zijn.
Wat ik wel herken in jouw stukje is het gedeelte van 'wanneer is het goed?'
Het leven gaat nou eenmaal met ups en downs, moeilijke, makkelijke dingen maar tot hoever kan dit gaan? Wanneer moet je ergens aan gaan werken en wanneer moet je proberen dingen te accepteren?
Wat mij toch wel helpt is om op de momenten dat ik zit te piekeren over wat er allemaal anders zou moeten/kunnen, om dat op dat moment bij mezelf na te gaan;
oke, wat heb ik op dit moment? (en dan écht het moment waarin ik op dat moment zit, niet over een langere periode bekeken)
en dan te bedenken; kan ik nú iets veranderen aan datgeen ik wíl veranderen?
vb; m'n doel om af te vallen; ja, ik kan nú de keus maken om niets te eten wat niet bijdraagt aan het behalen van mijn doel.
vb; die afspraak van volgende week waarin ik goed voor de dag wil komen, leuke dingen wil zeggen, gezellig wil zijn....nee, ik heb hier nu totaal geen invloed op en dan probeer ik mezelf hier ook écht van te overtuigen en in te zien dat ik aan het doemdenken ben.
Op zo'n moment probeer ik 'lief' voor mezelf te zijn. niet veroordelen over wat ik allemaal anders/beter wil doen maar gewoon op dat moment iets doen waar ik happy van wordt; even een leuk muziekje opzetten of even flink aan de schoonmaak gaan
Jee....ik heb het gevoel dat dit een behoorlijk warrig verhaal is geworden.....
Ik wil in ieder geval nogmaals benadrukken dat ik het geweldig knap van je vind dat je al zover bent!!
Pfff, schaam me als ik dit zo typ, voor mijn verwardheid en dat ik zo complex ben. Ik vind het heel erg dat is is wat ik geworden ben. Voel veel schaamte en schuldgevoel.
Ik las je OP en dacht, uit de grond van m'n hart, WOW!!!! Wat geweldig hoe jij jezelf op de been hebt gezet, echt zo sterk!
Daarna las ik je volgende bericht, vooral het stukje wat ik gequote heb vind ik erg jammer.
Hoezo schamen!! Je mag juist ontzettend trots op jezelf zijn!!
En dat vind ik écht écht écht!!
Tegenwoordig hoor je veel over mindfulness. Zelf ben ik me er heel 'licht' op aan het orienteren en als ik jouw stuk lees, denk ik dat dit misschien ook iets voor jou kan zijn.
Wat ik wel herken in jouw stukje is het gedeelte van 'wanneer is het goed?'
Het leven gaat nou eenmaal met ups en downs, moeilijke, makkelijke dingen maar tot hoever kan dit gaan? Wanneer moet je ergens aan gaan werken en wanneer moet je proberen dingen te accepteren?
Wat mij toch wel helpt is om op de momenten dat ik zit te piekeren over wat er allemaal anders zou moeten/kunnen, om dat op dat moment bij mezelf na te gaan;
oke, wat heb ik op dit moment? (en dan écht het moment waarin ik op dat moment zit, niet over een langere periode bekeken)
en dan te bedenken; kan ik nú iets veranderen aan datgeen ik wíl veranderen?
vb; m'n doel om af te vallen; ja, ik kan nú de keus maken om niets te eten wat niet bijdraagt aan het behalen van mijn doel.
vb; die afspraak van volgende week waarin ik goed voor de dag wil komen, leuke dingen wil zeggen, gezellig wil zijn....nee, ik heb hier nu totaal geen invloed op en dan probeer ik mezelf hier ook écht van te overtuigen en in te zien dat ik aan het doemdenken ben.
Op zo'n moment probeer ik 'lief' voor mezelf te zijn. niet veroordelen over wat ik allemaal anders/beter wil doen maar gewoon op dat moment iets doen waar ik happy van wordt; even een leuk muziekje opzetten of even flink aan de schoonmaak gaan
Jee....ik heb het gevoel dat dit een behoorlijk warrig verhaal is geworden.....
Ik wil in ieder geval nogmaals benadrukken dat ik het geweldig knap van je vind dat je al zover bent!!
maandag 9 augustus 2010 om 09:26
maandag 9 augustus 2010 om 10:19
wat goed dat je van zo diep bent gekomen. Heel dapper en knap.
Misschien kun je om wat terug te krijgen bij alles jezelf afvragen wat wil ik en wat vind ik en is dit wat ik doe zoals ik wil dat ik doe.
Als mensen je een simpele vraag stellen al, alleen om te oefenen; goh NMD wil je afstoffen of stofzuigen? Dat je dan antwoord daar wil ik over nadenken. En dan eerst stilstaat bij wat je zelf wilt.
Om er zo achter te komen wat wel je eigen dingen zijn en wat je vind en wilt.
Je beschreef op een feestje dat je dan doorslaat in het spontaan, open en grappig zijn. (zoals ik het las) Je zou als je dat doorkrijgt even naar het toilet kunnen en jezelf daar af kunnen vragen, wat is echt, heb ik het echt naar mn zin of sla ik nu door.
Ik denk ook dat het een proces is van ontdekken, je hebt jaren iets niet gedaan en nu ga je opnieuw het sociale leven aan en dan moet je een nieuwe balans vinden. Die is wiebelig dus slaat deze door soms.
Misschien kun je om wat terug te krijgen bij alles jezelf afvragen wat wil ik en wat vind ik en is dit wat ik doe zoals ik wil dat ik doe.
Als mensen je een simpele vraag stellen al, alleen om te oefenen; goh NMD wil je afstoffen of stofzuigen? Dat je dan antwoord daar wil ik over nadenken. En dan eerst stilstaat bij wat je zelf wilt.
Om er zo achter te komen wat wel je eigen dingen zijn en wat je vind en wilt.
Je beschreef op een feestje dat je dan doorslaat in het spontaan, open en grappig zijn. (zoals ik het las) Je zou als je dat doorkrijgt even naar het toilet kunnen en jezelf daar af kunnen vragen, wat is echt, heb ik het echt naar mn zin of sla ik nu door.
Ik denk ook dat het een proces is van ontdekken, je hebt jaren iets niet gedaan en nu ga je opnieuw het sociale leven aan en dan moet je een nieuwe balans vinden. Die is wiebelig dus slaat deze door soms.
maandag 9 augustus 2010 om 13:28
Geen eetstoornis hier, wel uit een depressie aan het klimmen.
En wat herken ik wat je schrijft! Ik durf mezelf niet te alten zien, dus doe me maar voor als een rol ofzo en dan kan ik lol hebben, maar me tegelijkertijd afvragen: vind ik dit echt leuk? Zijn dit wel vrienden?
Ik ga je nog eens herlezen en een beetje nadenken erover.
Dat autonoom vind ik btw maar een beetje overbodig hulpverlenerswoord, het gaat er volgens mij gewoon om dat jij zelf de richting van je leven bepaalt en daar bewust voor durft te kiezen
En wat herken ik wat je schrijft! Ik durf mezelf niet te alten zien, dus doe me maar voor als een rol ofzo en dan kan ik lol hebben, maar me tegelijkertijd afvragen: vind ik dit echt leuk? Zijn dit wel vrienden?
Ik ga je nog eens herlezen en een beetje nadenken erover.
Dat autonoom vind ik btw maar een beetje overbodig hulpverlenerswoord, het gaat er volgens mij gewoon om dat jij zelf de richting van je leven bepaalt en daar bewust voor durft te kiezen
