Psyche
alle pijlers
(stik) Fobie en angst.
vrijdag 20 augustus 2010 om 11:53
Hallo,
Al een hele poos lees ik hier mee op het forum. Nu voor het eerst een topic geopend. Graag zou ik met mensen willen praten over hun fobieen en angsten. Erkaar steunen, begrijpen, tips/ advies geven. En alles hier kwijt kunnen waar je op dat moment behoefte aan heb.
Ik probeer voor mijzelf dit ook als een soort dagboekje te zien.
Wat ik mij kan herinneren is dat ik mijn hele leven lang al onzeker en verlegen ben
Ik heb een fijne jeugd gehad. Al was en is mijn moeder altijd overbezorgd geweest, heb ik wel een hele sterke band met haar.
Op mijn 4e jaar was ik bijna gestikt. Ik moest naar het ziekenhuis, en het hoefde niet langer te duren of ik was er niet meer geweest.
(Zelf denk ik dat dit de reden is + de overbezorgdheid van mijn moeder, dat ik nu last heb van een stikfobie)
Mijn klachten:
Vanaf mijn 19en begonnen mijn angstklachten: ik kreeg last van hyperventilatie, en was bang om flauw te vallen en hierdoor in de belangstelling komen te staan. Diagnose: een sociale fobie.
Ik kreeg antidepressiva van de huisarts, het ging weer de goede kant op. Half jaartje later gestopt met de medicatie.
Heb tussendoor wel meer soc. angst klachten gehad: zweetangst, bloosangst. Maar dat was vaak voor korte duur.
Zo rond mijn 22ste kreeg ik last van stikangst. Uit het niets kon ik in het bijzijn van mijn collega's niet meer eten. Ik kreeg letterlijk geen hap meer door mijn keel.
Ik was bang om te stikken en ging me focussen op het brok-in-mijn-keel gevoel. (globus) Ik dacht iedere keer dat dit eten was, wat in mijn keel bleef hangen. Maar het was spanning. (verhuizing/ overlijden schoonmoeder)
Ik kreeg weer medicatie en het ging weer goed.
Tijdens mijn zwangerschap ben ik gestopt met mijn medicatie en de angst om te stikken kwam weer terug:
Ik ging bepaalde "taaie" voeding mijden. Ik durfde geen biefstuk/ karbonade meer te eten. Gelukkig kreeg ik ondanks dat wel de juiste voedingstoffen binnen voor mijzelf en mijn kindje.
Na de bevalling ben ik weer begonnen met antidepressiva. Al werd ik wel wat rustiger, en socialer minder angstiger. De angst om te stikken bleef. Ik wilde hiervoor op therapie, en heb tot nu toe ivm de wachtlijsten alleen nog maar begin juni een intakegesprek gehad.
Toen kreeg ik de diagnose: stikfobie.
nmiddels zit ik in de ziektewet. Ik ben overspannen verklaard. Op het werk was het een chaos. Afdeling moest door de bezuinigingen sluiten. In onze eigen tijd moesten wij ons orienteren binnen de organistaie voor een andere werkplek. Al die druktte en onzekerheid brak mij op.
Hierdoor werd mijn angst om te stikken erger, Ik at alleen nog maar brinta en soep. Door de spanningen kreeg ik letterlijk geen hap door mijn keel.
De dosis van mijn medicatie is sinds een maand verhoogd. Al heb ik niet meer zo veel last van huilbuien, de angst blijft.
Gister ben ik naar de fysio geweest voor ontspanningsoefeningen.
Ik heb mij aangemeld voor Yoga. Nu nog wachten op therapie.
Ik hoop zo graag snel van mijn angst en medicatie af te zijn.
Kon altijd genieten van de kleinste dingen. Maar nu ik dit heb wordt mijn wereldje kleiner. Uiteten durf ik niet. Vakantie wordt moeilijk: want stel.. ik stik en er is geen ziekenhuis in buurt...
Het klinkt belachelijk, maar het is vervelend.
Ik schaam mij ook best wel. Want stikangst hoor je bijna niet, en veel mensen kunnen dit ook niet begrijpen.
Alleen mijn vriend en moeder weten dit van mij,
Nogmaals hoop ik dmv dit topic mensen te leren kennen die ook last hebben van hun fobie en angsten.
Liefs Loeni
Al een hele poos lees ik hier mee op het forum. Nu voor het eerst een topic geopend. Graag zou ik met mensen willen praten over hun fobieen en angsten. Erkaar steunen, begrijpen, tips/ advies geven. En alles hier kwijt kunnen waar je op dat moment behoefte aan heb.
Ik probeer voor mijzelf dit ook als een soort dagboekje te zien.
Wat ik mij kan herinneren is dat ik mijn hele leven lang al onzeker en verlegen ben
Ik heb een fijne jeugd gehad. Al was en is mijn moeder altijd overbezorgd geweest, heb ik wel een hele sterke band met haar.
Op mijn 4e jaar was ik bijna gestikt. Ik moest naar het ziekenhuis, en het hoefde niet langer te duren of ik was er niet meer geweest.
(Zelf denk ik dat dit de reden is + de overbezorgdheid van mijn moeder, dat ik nu last heb van een stikfobie)
Mijn klachten:
Vanaf mijn 19en begonnen mijn angstklachten: ik kreeg last van hyperventilatie, en was bang om flauw te vallen en hierdoor in de belangstelling komen te staan. Diagnose: een sociale fobie.
Ik kreeg antidepressiva van de huisarts, het ging weer de goede kant op. Half jaartje later gestopt met de medicatie.
Heb tussendoor wel meer soc. angst klachten gehad: zweetangst, bloosangst. Maar dat was vaak voor korte duur.
Zo rond mijn 22ste kreeg ik last van stikangst. Uit het niets kon ik in het bijzijn van mijn collega's niet meer eten. Ik kreeg letterlijk geen hap meer door mijn keel.
Ik was bang om te stikken en ging me focussen op het brok-in-mijn-keel gevoel. (globus) Ik dacht iedere keer dat dit eten was, wat in mijn keel bleef hangen. Maar het was spanning. (verhuizing/ overlijden schoonmoeder)
Ik kreeg weer medicatie en het ging weer goed.
Tijdens mijn zwangerschap ben ik gestopt met mijn medicatie en de angst om te stikken kwam weer terug:
Ik ging bepaalde "taaie" voeding mijden. Ik durfde geen biefstuk/ karbonade meer te eten. Gelukkig kreeg ik ondanks dat wel de juiste voedingstoffen binnen voor mijzelf en mijn kindje.
Na de bevalling ben ik weer begonnen met antidepressiva. Al werd ik wel wat rustiger, en socialer minder angstiger. De angst om te stikken bleef. Ik wilde hiervoor op therapie, en heb tot nu toe ivm de wachtlijsten alleen nog maar begin juni een intakegesprek gehad.
Toen kreeg ik de diagnose: stikfobie.
nmiddels zit ik in de ziektewet. Ik ben overspannen verklaard. Op het werk was het een chaos. Afdeling moest door de bezuinigingen sluiten. In onze eigen tijd moesten wij ons orienteren binnen de organistaie voor een andere werkplek. Al die druktte en onzekerheid brak mij op.
Hierdoor werd mijn angst om te stikken erger, Ik at alleen nog maar brinta en soep. Door de spanningen kreeg ik letterlijk geen hap door mijn keel.
De dosis van mijn medicatie is sinds een maand verhoogd. Al heb ik niet meer zo veel last van huilbuien, de angst blijft.
Gister ben ik naar de fysio geweest voor ontspanningsoefeningen.
Ik heb mij aangemeld voor Yoga. Nu nog wachten op therapie.
Ik hoop zo graag snel van mijn angst en medicatie af te zijn.
Kon altijd genieten van de kleinste dingen. Maar nu ik dit heb wordt mijn wereldje kleiner. Uiteten durf ik niet. Vakantie wordt moeilijk: want stel.. ik stik en er is geen ziekenhuis in buurt...
Het klinkt belachelijk, maar het is vervelend.
Ik schaam mij ook best wel. Want stikangst hoor je bijna niet, en veel mensen kunnen dit ook niet begrijpen.
Alleen mijn vriend en moeder weten dit van mij,
Nogmaals hoop ik dmv dit topic mensen te leren kennen die ook last hebben van hun fobie en angsten.
Liefs Loeni
vrijdag 20 augustus 2010 om 14:11
Loeni, ik vind je verhaal heel herkenbaar, en ben blij dat je deze topic bent begonnen. Ik heb geen stik angst of fobie, maar een angst voor overgeven (emetofobie). Al bijna tien jaar geleden heeft zich dit ontwikkeld en na cognitieve gedragstherapie ben ik weer heel erg vooruit gegaan. De laatste jaren had ik er bijna geen last meer van; er gingen weken voorbij zonder erbij stil te staan en ik ontweek niks.
Nu ben ik voor een stage in Zwitserland en door de hiermee samenhangende spanningen is het weer terug in alle heftigheid. Het uit zich bij mij in paniekaanvallen; uit het niets misselijk worden. Hierdoor kom ik in een vicieuze cirkel terecht, angst voor de angst, niet misselijk willen worden...ook al weet ik heel goed dat dit alleen maar spanning is. Net als dat jij iets in je keel voelt, terwijl het er eigenlijk niet is. Ik wil zo graag genieten van mijn verblijf in Zwitserland, maar door mijn angst vind ik dit erg moeilijk. Spontaniteit is er niet bij, en ik kan me niet echt laten gaan want in mijn gedachten kan er van alles gebeuren...
Uit mijn ervaringen weet ik dat het heel erg belangrijk is om dingen/activiteiten niet (proberen) te ontwijken. Alles op zijn tijd natuurlijk, maar hierdoor houdt je je eigen irreële gedachtes in stand. Het helpt natuurlijk als je mensen om je heen hebt die je (proberen te) begrijpen. Maar uit mijn ervaring weet ik dat mensen het vaak toch niet begrijpen...Vandaar dat ook alleen mijn vriend en mijn ouders het weten.
De laatste vijf weken die ik nog hier ben, ga ik even doorbijten...Als ik weer terug ben ik Nederland wil ik weer in therapie, misschien ademhalingstherapie om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, misschien zelfs hypnotherapie. Heeft iemand ervaring hiermee? Ook ik wil graag yoga gaan doen, of meditatie om me beter te kunnen ontspannen. Ik weet dat ik het ook dit keer weer op orde krijg, net zoals de vorige keer.
Ook ik hoop dat er meer zijn die hun angsten willen delen en dat we elkaar kunnen steunen en begrijpen. Ik ben erg blij dat mijn vriend open staat voor mijn ervaringen en dat ik het kwijt kan aan iemand, dat geeft het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Dat voorkomt dat ik wellicht niet verder weg zal wellicht in een depressie. Dus ik hoop dat voor iedereen die zich herkend hierin, deze topic een steun in de rug is!
Nu ben ik voor een stage in Zwitserland en door de hiermee samenhangende spanningen is het weer terug in alle heftigheid. Het uit zich bij mij in paniekaanvallen; uit het niets misselijk worden. Hierdoor kom ik in een vicieuze cirkel terecht, angst voor de angst, niet misselijk willen worden...ook al weet ik heel goed dat dit alleen maar spanning is. Net als dat jij iets in je keel voelt, terwijl het er eigenlijk niet is. Ik wil zo graag genieten van mijn verblijf in Zwitserland, maar door mijn angst vind ik dit erg moeilijk. Spontaniteit is er niet bij, en ik kan me niet echt laten gaan want in mijn gedachten kan er van alles gebeuren...
Uit mijn ervaringen weet ik dat het heel erg belangrijk is om dingen/activiteiten niet (proberen) te ontwijken. Alles op zijn tijd natuurlijk, maar hierdoor houdt je je eigen irreële gedachtes in stand. Het helpt natuurlijk als je mensen om je heen hebt die je (proberen te) begrijpen. Maar uit mijn ervaring weet ik dat mensen het vaak toch niet begrijpen...Vandaar dat ook alleen mijn vriend en mijn ouders het weten.
De laatste vijf weken die ik nog hier ben, ga ik even doorbijten...Als ik weer terug ben ik Nederland wil ik weer in therapie, misschien ademhalingstherapie om de paniekaanvallen onder controle te krijgen, misschien zelfs hypnotherapie. Heeft iemand ervaring hiermee? Ook ik wil graag yoga gaan doen, of meditatie om me beter te kunnen ontspannen. Ik weet dat ik het ook dit keer weer op orde krijg, net zoals de vorige keer.
Ook ik hoop dat er meer zijn die hun angsten willen delen en dat we elkaar kunnen steunen en begrijpen. Ik ben erg blij dat mijn vriend open staat voor mijn ervaringen en dat ik het kwijt kan aan iemand, dat geeft het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Dat voorkomt dat ik wellicht niet verder weg zal wellicht in een depressie. Dus ik hoop dat voor iedereen die zich herkend hierin, deze topic een steun in de rug is!
vrijdag 20 augustus 2010 om 15:31
Hoi lientje.
Fijn dat je blij bent met dit topic.
Vervelend dat je emetofobie heb. Dat lijkt me inderdaad ook een vervelende angst dat vaak kan opkomen.
Ik ken ook 1 meisje die dit heeft. En weet dat haar wereldje ook klein is door haar angst.
Kun je misschien uitleggen wat jou precies angstig maakt? (als je dat tenminste wilt hoor) is het de angst dat je je schaamt wanneer je overgeeft? Of vind je het overgeven zelf gewoon eng? Lastig lijkt het me ook, want je hebt er natuurlijk niet altijd controle over; denk aan; griep, zwangerschap, enz.
Mijn angst is dus echt het stikken. Bang dat ik mij verslik in eten en hierdoor stik, en dus dood ga. Mijn zoontje en familie moeten achterlaten. Het lijkt me ook een verschikkelijke dood.
En doordat ik vaak gespannen ben, wordt mijn keel droog en gespannen, krijg ik dus dat gevoel dat er wat zit, en dan durf ik nauwelijks te eten. Vicieuze cirkel ook dus..
Raar alleen vind ik wel, dat ik de angst alleen bij mezelf ondervind. Wanneer iemand anders zich verslikt kan ik goed rustig blijven, en dan kan ik wel denken; "ach, niks aan de hand"
Het blijft moeilijk. Word er soms zo moedeloos van. Wil zo graag genieten. Ik zit aan de medicatie en dan nog helpt het niks. En inderdaad, dat mensen het niet kunnen begrijpen, is wel begrijpelijk, maar maakt het ook niet makkelijker.
Fijn dat je bij je vriend terecht kunt. Mijn vriend steunt mij ook, alleen hij kan het zo moeilijk begrijpen. Ook voor hem is het niet altijd even makkelijk. Hij houd ook van leuke uitstapjes, en om dan iedere keer maar alleen wat te gaan eten, is voor hem ook niet echt gezellig.
Ik vind het goed van je dat je ondanks je angsten stage "durft" te lopen in Zwitserland. Je laat zien dat je een sterke persoonlijkheid hebt. En logisch dat dat spanningen met zich meebrengt. Een vreemd land wie vind dat nou niet spannend?
Maar grote kans ook, dat wanneer je terug bent, de angsten minder worden?
Maar het is natuurlijk altijd goed om op therapie te gaan.
ik sta ook op de wachtlijkst voor cognitieve gedragstherapie.
Hypnotherapie heb ik geen ervaring mee, is dat niet net zoiets als EMDR.
@dutskop en mylenevalerie: ik heb EMDR net even opgezocht.
Lijk me een goede therapie. Alleen is dat niet voor traumatische ervaringen? Ik ben natuurlijjk als kindzijnde wel bijna gestikt, maar ik herinner mij hier niks van en weet ook niet of dat de oorzaak is van mijn stikfobie nu?
Fijn dat je blij bent met dit topic.
Vervelend dat je emetofobie heb. Dat lijkt me inderdaad ook een vervelende angst dat vaak kan opkomen.
Ik ken ook 1 meisje die dit heeft. En weet dat haar wereldje ook klein is door haar angst.
Kun je misschien uitleggen wat jou precies angstig maakt? (als je dat tenminste wilt hoor) is het de angst dat je je schaamt wanneer je overgeeft? Of vind je het overgeven zelf gewoon eng? Lastig lijkt het me ook, want je hebt er natuurlijk niet altijd controle over; denk aan; griep, zwangerschap, enz.
Mijn angst is dus echt het stikken. Bang dat ik mij verslik in eten en hierdoor stik, en dus dood ga. Mijn zoontje en familie moeten achterlaten. Het lijkt me ook een verschikkelijke dood.
En doordat ik vaak gespannen ben, wordt mijn keel droog en gespannen, krijg ik dus dat gevoel dat er wat zit, en dan durf ik nauwelijks te eten. Vicieuze cirkel ook dus..
Raar alleen vind ik wel, dat ik de angst alleen bij mezelf ondervind. Wanneer iemand anders zich verslikt kan ik goed rustig blijven, en dan kan ik wel denken; "ach, niks aan de hand"
Het blijft moeilijk. Word er soms zo moedeloos van. Wil zo graag genieten. Ik zit aan de medicatie en dan nog helpt het niks. En inderdaad, dat mensen het niet kunnen begrijpen, is wel begrijpelijk, maar maakt het ook niet makkelijker.
Fijn dat je bij je vriend terecht kunt. Mijn vriend steunt mij ook, alleen hij kan het zo moeilijk begrijpen. Ook voor hem is het niet altijd even makkelijk. Hij houd ook van leuke uitstapjes, en om dan iedere keer maar alleen wat te gaan eten, is voor hem ook niet echt gezellig.
Ik vind het goed van je dat je ondanks je angsten stage "durft" te lopen in Zwitserland. Je laat zien dat je een sterke persoonlijkheid hebt. En logisch dat dat spanningen met zich meebrengt. Een vreemd land wie vind dat nou niet spannend?
Maar grote kans ook, dat wanneer je terug bent, de angsten minder worden?
Maar het is natuurlijk altijd goed om op therapie te gaan.
ik sta ook op de wachtlijkst voor cognitieve gedragstherapie.
Hypnotherapie heb ik geen ervaring mee, is dat niet net zoiets als EMDR.
@dutskop en mylenevalerie: ik heb EMDR net even opgezocht.
Lijk me een goede therapie. Alleen is dat niet voor traumatische ervaringen? Ik ben natuurlijjk als kindzijnde wel bijna gestikt, maar ik herinner mij hier niks van en weet ook niet of dat de oorzaak is van mijn stikfobie nu?
vrijdag 20 augustus 2010 om 16:07
@houvanjezelf: Bedankt voor je reactie.
Ik begrijp dat je het stikken als kindzijnde als een traumatische ervaring ziet. Alleen ik denk zo; is het niet pas een traumatische ervaring wanneer de gebeurtenis bij je is gebleven? Begrijp je wat ik bedoel? ik herinner me hier namelijk niks meer van..
Kun je mij uitleggen waarom je ook het idee heb dat het een onderdeel is van een PTTS?
Alvast bedankt!
Ik begrijp dat je het stikken als kindzijnde als een traumatische ervaring ziet. Alleen ik denk zo; is het niet pas een traumatische ervaring wanneer de gebeurtenis bij je is gebleven? Begrijp je wat ik bedoel? ik herinner me hier namelijk niks meer van..
Kun je mij uitleggen waarom je ook het idee heb dat het een onderdeel is van een PTTS?
Alvast bedankt!
vrijdag 20 augustus 2010 om 21:41
Hoi Loeni,
ik vind het moeilijk precies aan te geven waar ik bang voor ben. Ik denk voornamelijk om ziek te worden, misselijk te worden en over te moeten geven. In deze zin dus ook om de controle te verliezen over mijn eigen lichaam. Maar niet zozeer dat ik niet wil dat andere mensen me zien. Daarom heb ik ook de neiging om mensen met buikgriep te vermijden, en een zwangerschap zal voor mij ook niet makkelijk zijn...Ook kan ik niet zo goed tegen onverwachte plannen of gebeurtenissen. Dat kan een trigger zijn voor een paniekaanval. Op zich denk ik dat ik het wel aankan iemand te zien overgeven vanaf afstand, maar liever niet natuurlijk...ook dat kan een trigger zijn.
Waar ik op dit moment dus het meeste mee zit, is dat ik het idee heb dat ik een tikkende tijdbom ben en ik zeker weet dat er weer een aanval komt maar niet weet wanneer. Alsof ik op scherp sta, en dat maakt me zo terughoudend in alles.
Als ik eenmaal weer terug in Nederland ben, denk ik dat het misschien wel minder wordt. Maar uit ervaring weet ik dat het afleren van alle irreële gedachten en vermijdingen een hele tijd kan duren. Bij mij heeft het een aantal jaar geduurd na mijn therapie tot ik zover was....Daarom lijkt therapie me het beste, ook omdat ik dingen die vroeger zijn gebeurd wil kunnen loslaten. EMDR is dus wellicht een optie voor mij.
Ik begrijp dat je moedeloos wordt van je stikangst. Het is niet "eerlijk" als je ziet dat anderen zich helemaal kunnen laten gaan overal, en kunnen genieten. Terwijl we zelf elke dag bezig zijn met onze angsten, dat kost zoveel energie. Ik vind het vervelend voor je dat de medicatie niet aanslaat, misschien heb je iets anders nodig? Ik heb daar geen ervaring mee verder, lijkt me vreselijk om een AD te slikken...al die bijwerkingen! Hoe ervaar jij dat?
ik vind het moeilijk precies aan te geven waar ik bang voor ben. Ik denk voornamelijk om ziek te worden, misselijk te worden en over te moeten geven. In deze zin dus ook om de controle te verliezen over mijn eigen lichaam. Maar niet zozeer dat ik niet wil dat andere mensen me zien. Daarom heb ik ook de neiging om mensen met buikgriep te vermijden, en een zwangerschap zal voor mij ook niet makkelijk zijn...Ook kan ik niet zo goed tegen onverwachte plannen of gebeurtenissen. Dat kan een trigger zijn voor een paniekaanval. Op zich denk ik dat ik het wel aankan iemand te zien overgeven vanaf afstand, maar liever niet natuurlijk...ook dat kan een trigger zijn.
Waar ik op dit moment dus het meeste mee zit, is dat ik het idee heb dat ik een tikkende tijdbom ben en ik zeker weet dat er weer een aanval komt maar niet weet wanneer. Alsof ik op scherp sta, en dat maakt me zo terughoudend in alles.
Als ik eenmaal weer terug in Nederland ben, denk ik dat het misschien wel minder wordt. Maar uit ervaring weet ik dat het afleren van alle irreële gedachten en vermijdingen een hele tijd kan duren. Bij mij heeft het een aantal jaar geduurd na mijn therapie tot ik zover was....Daarom lijkt therapie me het beste, ook omdat ik dingen die vroeger zijn gebeurd wil kunnen loslaten. EMDR is dus wellicht een optie voor mij.
Ik begrijp dat je moedeloos wordt van je stikangst. Het is niet "eerlijk" als je ziet dat anderen zich helemaal kunnen laten gaan overal, en kunnen genieten. Terwijl we zelf elke dag bezig zijn met onze angsten, dat kost zoveel energie. Ik vind het vervelend voor je dat de medicatie niet aanslaat, misschien heb je iets anders nodig? Ik heb daar geen ervaring mee verder, lijkt me vreselijk om een AD te slikken...al die bijwerkingen! Hoe ervaar jij dat?
zaterdag 21 augustus 2010 om 11:08
Op je 4e is er veel paniek geweest rond die gebeurtenis (en een overbezorgde moeder, zeg je), en ook al herinner je je dat misschien niet meer bewust, het is duidelijk waar je angsten van nu vandaan komen.
Ik denk ook aan EMDR, zoals iemand hier al zei. Misschien in combinatie met psychotherapie. Aanpakken bij de wortel, want de rest komt hieruit voort. Het heeft in mijn ogen geen zin 'om ander gedrag aan te leren', dat lost niets wezenlijks op.
Tot zover mijn psycologie-van-de-koude-grond.
Ik hoop dat je gauw ergens terecht kunt, het is zo jammer als je wereld steeds kleiner wordt door zoiets.
Ik denk ook aan EMDR, zoals iemand hier al zei. Misschien in combinatie met psychotherapie. Aanpakken bij de wortel, want de rest komt hieruit voort. Het heeft in mijn ogen geen zin 'om ander gedrag aan te leren', dat lost niets wezenlijks op.
Tot zover mijn psycologie-van-de-koude-grond.
Ik hoop dat je gauw ergens terecht kunt, het is zo jammer als je wereld steeds kleiner wordt door zoiets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 21 augustus 2010 om 11:55
maandag 23 augustus 2010 om 10:15
Goedemorgen!
Het weekend weer om, en wat een bagger weer hier, het lijkt wel herfst.
Zaterdag op bezoek geweest bij mijn opa en oma. Was gezellig al voelde ik mij wel erg gespannen. Begon ineens te hyperventileren opweg naar het winkelcentrum met mijn familie. Kreeg het benauwd, en let dan weer op mijn ademhaling.
Gelukkig merktte niemand dit aan mij, en was het na wat leuke dingen uitgezocht en gekocht te hebben voorbij.
Eten ging opzich wel. Zaten met zijn alle aan tafel, en dan vind ik het altijd wat moeilijker. Was wel erg gefocust bij elke hap. Maar het luktte mij wel. Een gebakje, en een broodje haring.
Onderweg in de auto naar huis een paar dropjes gegeten, en kreeg even dat angstige gevoel of het niet in mijn keel vastgeplakt zat, maar dat duurde niet lang. Was gauw weer afgeleid..
Sávonds ging het eten perfect. Waarschijnlijk omdat ik mij ontspannen voelde, en weer lekker thuis was..
Dat was gisteravond ook zo.
@Lientje: Hoe ging jou weekend?
ik was ook wel bang voor de bijwerkingen van m'n medicatie hoor.
Maar voor mijn gevoel had ik toch liever maar last van de bijwerkingen dan dat ik zo verder moest leven.
Uiteindelijk geen akelige bijwerkingen gehad: alleen moeilijk in slaap komen, en een beetje een aangeschoten gevoel.
Dit was na 3 dagen wel over.
Ik ben van plan mij aan te melden voor EMDR therapie (dankzij jullie reacties). De therapie spreekt mij aan.
Ik ga straks mijn huisarts bellen voor een verwijzing.
Alleen vroeg ik mij iets af, na wat info hierover te hebben opgezocht over hoe EMDR te werk gaat....
"De therapeut zal de cliënt vragen aan de gebeurtenis terug te denken compleet met de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te krijgen. Daarna zal de therapeut vragen om de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende beweging"
Bij mij zou dat dus gaan dat ik waarschijnlijk mijn bijna-stik ervaring voor de geest moet halen toen ik heel kleine was.
Maar ik kan mij hier niks meer van herinneren.
Kan iemand mij vertellen hoe dat dan gaat?
Het weekend weer om, en wat een bagger weer hier, het lijkt wel herfst.
Zaterdag op bezoek geweest bij mijn opa en oma. Was gezellig al voelde ik mij wel erg gespannen. Begon ineens te hyperventileren opweg naar het winkelcentrum met mijn familie. Kreeg het benauwd, en let dan weer op mijn ademhaling.
Gelukkig merktte niemand dit aan mij, en was het na wat leuke dingen uitgezocht en gekocht te hebben voorbij.
Eten ging opzich wel. Zaten met zijn alle aan tafel, en dan vind ik het altijd wat moeilijker. Was wel erg gefocust bij elke hap. Maar het luktte mij wel. Een gebakje, en een broodje haring.
Onderweg in de auto naar huis een paar dropjes gegeten, en kreeg even dat angstige gevoel of het niet in mijn keel vastgeplakt zat, maar dat duurde niet lang. Was gauw weer afgeleid..
Sávonds ging het eten perfect. Waarschijnlijk omdat ik mij ontspannen voelde, en weer lekker thuis was..
Dat was gisteravond ook zo.
@Lientje: Hoe ging jou weekend?
ik was ook wel bang voor de bijwerkingen van m'n medicatie hoor.
Maar voor mijn gevoel had ik toch liever maar last van de bijwerkingen dan dat ik zo verder moest leven.
Uiteindelijk geen akelige bijwerkingen gehad: alleen moeilijk in slaap komen, en een beetje een aangeschoten gevoel.
Dit was na 3 dagen wel over.
Ik ben van plan mij aan te melden voor EMDR therapie (dankzij jullie reacties). De therapie spreekt mij aan.
Ik ga straks mijn huisarts bellen voor een verwijzing.
Alleen vroeg ik mij iets af, na wat info hierover te hebben opgezocht over hoe EMDR te werk gaat....
"De therapeut zal de cliënt vragen aan de gebeurtenis terug te denken compleet met de bijbehorende beelden, gedachten en gevoelens. Eerst gebeurt dit om meer informatie over de traumatische beleving te krijgen. Daarna zal de therapeut vragen om de gebeurtenis opnieuw voor de geest te halen. Maar nu gebeurt dit in combinatie met een afleidende beweging"
Bij mij zou dat dus gaan dat ik waarschijnlijk mijn bijna-stik ervaring voor de geest moet halen toen ik heel kleine was.
Maar ik kan mij hier niks meer van herinneren.
Kan iemand mij vertellen hoe dat dan gaat?
maandag 23 augustus 2010 om 14:21
Hoi Loeni,
ik heb me net speciaal even aangemeld om op je bericht te reageren. Zelf heb ik erge paniekaanvallen en ook angst, vooral over mijn gezondheid. dit zorgt ervoor dat ik moeilijk alleen durf te zijn, omdat ik altijd bang ben dat er iets gebeurt met me. ook heb ik zoveel gevoelens van spanning dat ik me moeilijk kan ontspannen, echt zo rot!
Ik heb hiervoor dus een EMDR behandeling gedaan bij een psycholoog.. ik moet je zeggen dat de behandeling ook mij erg aansprak en ik 'had er helemaal zin in' om mijn rotherinneringen te verwerken.
Het probleem was bij mij echter ook, dat ik de situatie ook niet helemaal duidelijk meer wist. 1tje nog wel, maar die van vroeger ook niet meer. Ik heb opzich die duidelijke herinnering nog kunnen verwerken, maar die van vroeger niet.
EMDR gaat zo:
je moet aan de stiksituatie denken, en het is dan belangrijk dat je het stuk uit die herinnering haalt waarin je het meest bang was, wat gebeurde er dat jij overstuur raakte? dan moet je naar piepjes luisteren en vervaagt de herinnering een soort van.. beetje lastig uitleggen, maarre... om heel eerlijk te zijn betwijfel ik het echt of het iets uithaald voor je, je moet echt weten WAT jou zo bang maakte om het te kunnen verwerken.
Ik hoop niet dat ik je een vervelend gevoel geef nu, want ik weet hoe moe je hiervan wordt.. Iig veel succes als je hem wel gaat volgen! als je nog vragen hebt,stel ze gerust.
ik heb me net speciaal even aangemeld om op je bericht te reageren. Zelf heb ik erge paniekaanvallen en ook angst, vooral over mijn gezondheid. dit zorgt ervoor dat ik moeilijk alleen durf te zijn, omdat ik altijd bang ben dat er iets gebeurt met me. ook heb ik zoveel gevoelens van spanning dat ik me moeilijk kan ontspannen, echt zo rot!
Ik heb hiervoor dus een EMDR behandeling gedaan bij een psycholoog.. ik moet je zeggen dat de behandeling ook mij erg aansprak en ik 'had er helemaal zin in' om mijn rotherinneringen te verwerken.
Het probleem was bij mij echter ook, dat ik de situatie ook niet helemaal duidelijk meer wist. 1tje nog wel, maar die van vroeger ook niet meer. Ik heb opzich die duidelijke herinnering nog kunnen verwerken, maar die van vroeger niet.
EMDR gaat zo:
je moet aan de stiksituatie denken, en het is dan belangrijk dat je het stuk uit die herinnering haalt waarin je het meest bang was, wat gebeurde er dat jij overstuur raakte? dan moet je naar piepjes luisteren en vervaagt de herinnering een soort van.. beetje lastig uitleggen, maarre... om heel eerlijk te zijn betwijfel ik het echt of het iets uithaald voor je, je moet echt weten WAT jou zo bang maakte om het te kunnen verwerken.
Ik hoop niet dat ik je een vervelend gevoel geef nu, want ik weet hoe moe je hiervan wordt.. Iig veel succes als je hem wel gaat volgen! als je nog vragen hebt,stel ze gerust.
