Psyche
alle pijlers
Zoeken naar balans
zondag 22 augustus 2010 om 18:50
Al jaren ben ik aan mezelf aan het werken, bij een psycholoog, haptotherapie, begeleiding via RIBW etc. Ik ben rond 2000 een paar keer langdurig opgenomen geweest. Het is niet helemaal duidelijk wat ik toen had, maar ik denk dat ik randpsychotisch was. M'n gevoelens zijn vaak extreem, ik kan me heel happy voelen maar ook heel leeg van binnen en hopeloos/radeloos. Ik zou hier wat meer balans in moeten vinden.
Maar nu heb ik dus al jaren dat ik probeer m'n leven weer op te bouwen. Door werk/vrijwilligerswerk, activiteiten, vrienden zien, m'n huis op orde houden etc., en dit lukt allemaal wel, maar m'n stemming verandert niet. Misschien doe ik wel te hard m'n best, maar ik wou dat ik me gewoon een keer fijn voelde, lekker in m'n vel, tevreden/in balans etc. Ik voel me altijd rusteloos, ongelukkig, alleen en het lukt me niet om dit te veranderen. Ben ik nou chronisch depressief ofzo?
Ik ben iemand die graag dingen/problemen aanpakt en niet bij de pakken neer wil zitten, maar misschien doe ik wel te hard m'n best. Ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.
Ik wil namelijk niet depressief zijn, heb hier een negatief beeld bij van iemand die alleen nog maar in bed ligt en alleen maar negatief kan denken en somber zijn; dit past niet bij me, ik ben een heel actief iemand juist met altijd veel nieuwe ideeën & plannen. Maar misschien heb ik toch een (lichte) chronische depressie.
Maar nu heb ik dus al jaren dat ik probeer m'n leven weer op te bouwen. Door werk/vrijwilligerswerk, activiteiten, vrienden zien, m'n huis op orde houden etc., en dit lukt allemaal wel, maar m'n stemming verandert niet. Misschien doe ik wel te hard m'n best, maar ik wou dat ik me gewoon een keer fijn voelde, lekker in m'n vel, tevreden/in balans etc. Ik voel me altijd rusteloos, ongelukkig, alleen en het lukt me niet om dit te veranderen. Ben ik nou chronisch depressief ofzo?
Ik ben iemand die graag dingen/problemen aanpakt en niet bij de pakken neer wil zitten, maar misschien doe ik wel te hard m'n best. Ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.
Ik wil namelijk niet depressief zijn, heb hier een negatief beeld bij van iemand die alleen nog maar in bed ligt en alleen maar negatief kan denken en somber zijn; dit past niet bij me, ik ben een heel actief iemand juist met altijd veel nieuwe ideeën & plannen. Maar misschien heb ik toch een (lichte) chronische depressie.
zondag 22 augustus 2010 om 20:15
... maar ik ben wel de mening toegedaan dat je hart luchten en medicatie slikken niet voldoende is om je leven op te bouwen als je met dergelijke zaken kampt.
Ik ben enerzijds groot voorstander van AD, ook van Efexor, maar anderzijds geloof ik er heilig in dat chronische depressie (zoals alle chronische ziektes!) vraagt om een aanpak van je gehele levensstijl, waarbij het heel belangrijk is om niet te denken dat medicijnen het wel oplossen, in de slachtofferrol te blijven hangen (geen kritiek op jou in het bijzonder, TO!), en zelf op zoek gaat naar informatie en strategieen om je leven zo in te richten dat jij kunt dealen met je stemming en emoties. Op alle fronten. Jij staat aan het roer van jouw leven (sorry voor de cheesy metafoor). Geen enkele behandelaar of medicijn kan jou gelukkig maken, alleen maar een duwtje in de rug geven. Jij moet er zelf achter komen wat je nog meer nodig hebt (er zijn aardig wat suggesties gegeven: uitvinden wat er nu werkelijk met je aan de hand is, en welke strategieen je verder kunnen helpen, sport, yoga, cognitieve therapie, etc.). Maak er een project van, zou ik zeggen, en leg het accent op doen en actie en minder sterk op analyse, je hart luchten, je identificeren met je ziekte en de vraag of je niet nog meer medicijnen moet slikken. Ga op zoek naar waar je kracht ligt!
Ik ben enerzijds groot voorstander van AD, ook van Efexor, maar anderzijds geloof ik er heilig in dat chronische depressie (zoals alle chronische ziektes!) vraagt om een aanpak van je gehele levensstijl, waarbij het heel belangrijk is om niet te denken dat medicijnen het wel oplossen, in de slachtofferrol te blijven hangen (geen kritiek op jou in het bijzonder, TO!), en zelf op zoek gaat naar informatie en strategieen om je leven zo in te richten dat jij kunt dealen met je stemming en emoties. Op alle fronten. Jij staat aan het roer van jouw leven (sorry voor de cheesy metafoor). Geen enkele behandelaar of medicijn kan jou gelukkig maken, alleen maar een duwtje in de rug geven. Jij moet er zelf achter komen wat je nog meer nodig hebt (er zijn aardig wat suggesties gegeven: uitvinden wat er nu werkelijk met je aan de hand is, en welke strategieen je verder kunnen helpen, sport, yoga, cognitieve therapie, etc.). Maak er een project van, zou ik zeggen, en leg het accent op doen en actie en minder sterk op analyse, je hart luchten, je identificeren met je ziekte en de vraag of je niet nog meer medicijnen moet slikken. Ga op zoek naar waar je kracht ligt!
zondag 22 augustus 2010 om 20:17
quote:Zomaareenvent schreef op 22 augustus 2010 @ 20:10:
[...]
Ja kom op zeg. Alleen al die eerste zin: 'Al jaren ben ik aan mezelf aan het werken'. Misschien is het nu dan tijd om eens wat anders te proberen?!Dat is waar, dat ben ik met je eens (zie mijn latere reactie), maar ik viel over jouw stellige mening dat TO geen depressie heeft. Dat kun jij zo niet bepalen.
[...]
Ja kom op zeg. Alleen al die eerste zin: 'Al jaren ben ik aan mezelf aan het werken'. Misschien is het nu dan tijd om eens wat anders te proberen?!Dat is waar, dat ben ik met je eens (zie mijn latere reactie), maar ik viel over jouw stellige mening dat TO geen depressie heeft. Dat kun jij zo niet bepalen.
zondag 22 augustus 2010 om 20:23
Hmm, dat kan ik ook niet zeggen dan ^^
Dan blijf ik erbij dat je misschien de verkeerde medicijnen hebt en dat je het met je psych eens goed moet bespreken.
Mag ik trouwens vragen hoe het komt dat je niet goed weet waarvoor je ze slikt? Als ik ze kreeg voorgeschreven had ik ze niet geslikt tot ik duidelijk antwoord had op de vraag waarvoor ik ze moet slikken.
Dan blijf ik erbij dat je misschien de verkeerde medicijnen hebt en dat je het met je psych eens goed moet bespreken.
Mag ik trouwens vragen hoe het komt dat je niet goed weet waarvoor je ze slikt? Als ik ze kreeg voorgeschreven had ik ze niet geslikt tot ik duidelijk antwoord had op de vraag waarvoor ik ze moet slikken.
zondag 22 augustus 2010 om 21:24
Beste allemaal,
even een waarschuwing vanuit Viva; geen diagnoses vragen en/of stellen! Ervaringsverhalen delen mag uiteraard wel! Het liefst zie ik de titel ook nog iets veranderd, dus Huppelepup, heb je misschien een suggestie die niet zo vraagt om het stellen van een diagnose? Dan kan ik het voor je aanpassen
Groet,
Angel 5
even een waarschuwing vanuit Viva; geen diagnoses vragen en/of stellen! Ervaringsverhalen delen mag uiteraard wel! Het liefst zie ik de titel ook nog iets veranderd, dus Huppelepup, heb je misschien een suggestie die niet zo vraagt om het stellen van een diagnose? Dan kan ik het voor je aanpassen
Groet,
Angel 5
zondag 22 augustus 2010 om 21:29
Ik ben het eigenlijk wel eens met zomaareenvent. En ik ben van mening dat een teveel aan therapie en de therapievormen van tegenwoordig mensen juist in een gat helpen, ipv er bovenop helpen.
Depressie is vaak (vaak, dus niet altijd) een gevolg van beslissingen moeten maken en deze niet willen/durven maken en er tegenaan blijven hikken maar een weg terug niet mogelijk is. Dan in kringetjes door blijven vechten, daarvan raakt een mens op. Maar het houdt je wel van het eigenlijke probleem. Vaak rust het op het nemen van verantwoordelijkheid. En dan dit keer niet over anderen/werk/enz, maar voor jezelf. En dat is eng, want dan vallen er geen vingertjes meer te wijzen naar omstandigheden en kan je er niet meer achter verschuilen. Heel vaak is dit het probleem.
Depressie is vaak (vaak, dus niet altijd) een gevolg van beslissingen moeten maken en deze niet willen/durven maken en er tegenaan blijven hikken maar een weg terug niet mogelijk is. Dan in kringetjes door blijven vechten, daarvan raakt een mens op. Maar het houdt je wel van het eigenlijke probleem. Vaak rust het op het nemen van verantwoordelijkheid. En dan dit keer niet over anderen/werk/enz, maar voor jezelf. En dat is eng, want dan vallen er geen vingertjes meer te wijzen naar omstandigheden en kan je er niet meer achter verschuilen. Heel vaak is dit het probleem.
dinsdag 24 augustus 2010 om 12:28
Hoi Cheppie,
Ik heb morgen een afspraak met de psycholoog.
Maar ik denk dat sommigen hier wel gelijk hebben met dat ik teveel met mezelf bezig zou zijn. Ik kan heel moeilijk afstand van mezelf nemen (iets wat je in meditatie wel doet en wat volgens mij wel goed is) en ben gewoon steeds heel bang voor de toekomst en bang om beslissingen te nemen. Gebrek aan zelfvertrouwen. Bang dat ik de verkeerde keuzes maak en dat 't allemaal de verkeerde kant op gaat. Ik weet dat dit allemaal niet constructief is ... Heb de afgelopen 3 nachten hele heftige dromen gehad steeds, heel apart. Ik had steeds ruzie met m'n vader of m'n zus in die dromen en in één droom droeg ik een kleine baby op m'n buik die heel ziek was. Als ik zulke intense dromen heb moet ik denk ik dingen verwerken.
Ik ben dus wel iets verder gekomen (ook mede door jullie reacties en mijn dromen). Voor mij is zelf-inzicht wel belangrijk, ik wil weten wat er aan de hand is, dan pas weet je ook wat het probleem is en kun je kijken wat je eraan kunt doen. Als het angst is dan is het wat anders dan depressie, wat ik eerst dacht.
Ik hoop niet dat ik weer berichten krijg dat ik zit te zeuren. Als je je ergert aan m'n topic, dan zou ik zeggen: ga wat anders doen/lezen.
Ik heb morgen een afspraak met de psycholoog.
Maar ik denk dat sommigen hier wel gelijk hebben met dat ik teveel met mezelf bezig zou zijn. Ik kan heel moeilijk afstand van mezelf nemen (iets wat je in meditatie wel doet en wat volgens mij wel goed is) en ben gewoon steeds heel bang voor de toekomst en bang om beslissingen te nemen. Gebrek aan zelfvertrouwen. Bang dat ik de verkeerde keuzes maak en dat 't allemaal de verkeerde kant op gaat. Ik weet dat dit allemaal niet constructief is ... Heb de afgelopen 3 nachten hele heftige dromen gehad steeds, heel apart. Ik had steeds ruzie met m'n vader of m'n zus in die dromen en in één droom droeg ik een kleine baby op m'n buik die heel ziek was. Als ik zulke intense dromen heb moet ik denk ik dingen verwerken.
Ik ben dus wel iets verder gekomen (ook mede door jullie reacties en mijn dromen). Voor mij is zelf-inzicht wel belangrijk, ik wil weten wat er aan de hand is, dan pas weet je ook wat het probleem is en kun je kijken wat je eraan kunt doen. Als het angst is dan is het wat anders dan depressie, wat ik eerst dacht.
Ik hoop niet dat ik weer berichten krijg dat ik zit te zeuren. Als je je ergert aan m'n topic, dan zou ik zeggen: ga wat anders doen/lezen.
