Geen zin meer..

Ik denk dat het wel belangrijk is om te laten onderzoeken of je depressief bent. Veel depressieve mensen denken dat ze het niet zijn. Het is niets om je voor te schamen, het is gewoon een chemisch proces in je hersenen. Als je depressief zou zijn dan kun je goede medicijnen krijgen.

Ik heb tijden gehad dat ik dezelfde gedachten heb gehad als jullie. Hopen dat je gauw een ongeneeslijke ziekte krijgt en je dan niet laten behandelen. Ik heb zoiets wel eens hardop gezegd en daar schrokken mensen van.

Ik heb diverse zelfmoordpogingen gedaan, maar zou dat nu niet meer doen. De reden hiervoor is dat ik anderen hier verdriet mee zou doen en bovendien heb ik de gedachte dat als het mislukt, ik misschien nog verder van huis ben. Ik bedoel littekens of letsel. Een andere reden is dat het over het algemeen wel aardig gaat met mij de laatste tijd.

In therapie heb ik geleerd om eens niet te gaan vechten tegen mijn angsten of onzekerheden maar om dan maar eens te accepteren dat je nu eenmaal rare angsten o.i.d. hebt. En vreemd genoeg, of misschien is dat niet vreemd, geeft me dat een stuk rust.

Voor iedereen die het kan gebruiken een

Wel enigzins pijnlijk herkenbaar. Wat heb ik vaak gekeken naar een trein om er voor te springen, gegoogled wat de snelste, meest pijnloze methode zou zijn. (maar wel bang zijn in een vliegtuig dat ie neerstort )



Ik had ook een omslag punt net als sgaapie (welkom terug ) Een punt waar mijn leven me niet meer overkomt, maar dat ik vat heb op het leven. Ja, ok, ik ben er. Heb ik niet voor gekozen. Nope, ik had niet het lef om er een einde aan te maken. Ik geloof in T splitsingen in het leven en keuzes maken en hoe kut situaties ook kunnen zijn, er het beste van te maken. Situaties overkomen mij, ik bepaal hoe ik ermee omga. Dat heeft mij levensvrede gegeven.

quote:DNM schreef op 31 augustus 2010 @ 21:34:

Ik had ook een omslag punt net als sgaapie (welkom terug ) Een punt waar mijn leven me niet meer overkomt, maar dat ik vat heb op het leven. Ja, ok, ik ben er.



Ik heb me hier letterlijk naar toe gelezen. Gelukkig al redelijk vroeg in m'n leven. Aantal jaren later ook nog een partner ontmoet met dezelfde instelling (ja...geluk dwing je af ...en eerlijk is eerlijk wij hebben beide geluk met de chemie-balans in onze kop.



Ik heb geen zendingsdrang; maar het is wel lastig vaak dat je niet met mensen op 1 lijn komt......dood vermoeiend die gesprekjes over niks.....



Maar vooruit voor 1 keer dan;



dood en leven zijn 2 zijde van dezelfde medaille. Dit klinkt als een dooddoener maar het heeft mij echt een inzicht verschaft. Ik heb mijn ouders altijd voor de voeten gegooid dat ze mij niet hadden hoeven maken. En dat hun baby-egoisme nu wel mooi mijn probleem is



Maar alleen al de gedachte dat je 1 keer de medaille om kunt draaien naar de zijde dood; werkt zeer bevrijdend het schept erg veel ruimte in je hoofd. Het feit dat je de keuze hebt om er altijd uit te stappen wanneer je geen zin meer hebt maakt je eigenlijk volledig vrij. Er is eigenlijk geen enkele conventie waar je je aan hoeft te houden. Je houden aan bepaalde maatschappelijke normen is dan een keuze om het jezelf niet al te moeilijk te maken.



Wat u niet wil dat u geschied doe dat ook een ander niet; is gewoon een natuurwet. Je kan best elke norm die er is bedacht aan je laars lappen; want er is echt geen God die je ter verantwoording gaat roepen (dit laat ik maar even voor wat het is .....je wil alleen geen gezeik met de sociale-groep....dat kost teveel energie; even aanpassen is dan gewoon de slimste keuze. Echter het Universum is zo groot....en je gedachten kunnen echt overal naar toe. In mijn ogen is het probleem juist dat mensen hun wereld te klein maken (geloof, normen, chakra's, etc....) terwijl de mogelijkheden voor het grijpen liggen.



Bij mij ging het lampje branden toen ik het boek "Engines of Creation" las van Eric Drexler....... en google ook eens op Ray Kurzweil. Wellicht dat je al moe wordt bij de gedachte alleen aan het lezen van een boek



Maar de grap is juist dat we in een unieke tijd leven; waarbij alle wetenschap en techniek zich exponentieel ontwikkelt. Er komen prachtige dingen op ons af zoals; de chemie in je hersenen aanpasssen; virtuele werelden om in te verdwalen, technieken om je hele lijf te verbouwen, ruimte reizen, etc...etc...



En het mooiste van alles; mocht dit allemaal nergens op uit draaien en is het eind der tijden nabij voor de mensheid.....dan stap je er als nog uit....en weet je helemaal niet eens meer dat je hebt bestaan. Dat vindt ik nou zo gaaf...je hebt niets te verliezen...je kan er altijd voor kiezen om er mee te stoppen...dus ik kijk het nog effe een dagje aan

Dat is iets wat ook altijd in mijn achterhoofd zit. Als het echt niet meer gaat, dan is er altijd die uitweg.

Liever dat, dan weer naar een psych.

Voorlopig hou ik me nog staande en gaat het redelijk.



RC, ik vind je post trouwens nogal raadselachtig.

quote:Hummeltje_ schreef op 01 september 2010 @ 06:39:



RC, ik vind je post trouwens nogal raadselachtig. Dat kan ik me voorstellen.......dat komt omdat ik 20 jaar, een paar 100 boeken en 100de websites in 1 post wilde proppen......

Ook voor mij erg henkenbaar allemaal.



Als kinds vroeg ik me vaak af: "waarom leef ik?", "waarom moest mijn zaadje harder zwemmen?"



En dat heb ik nog steeds. Ook de gedachte, dat als ik ernstig ziek word, geen behandeling wil hebben. Men zegt dat ik depri ben, kan.

Maar dat vinden ze je al gauw als je zegt dat je het leven niet de moeite waard vind. En dat je dankbaar moet zijn om op de wereld te zijn.

Pfff wat ben ik me ouders dankbaar dat ik op de wereld ben gezet!!!

Misschien is dat de reden ook dat ik geen kinderen wil....

If life gives you lemons, make lemonade... en dat moet je zelf doen. Anders blijft het ruk.

Hoi, ik heb dat gevoel ook.. ik heb er ook geen zin meer in. Ik vind t gewoon allemaal de moeite waard niet meer..en ik bedoel er mee, je best doen om een prettig leven te krijgen. Ik doe dat juist al jaren.. zo goed mogelijk proberen te leven, mijn leven op te zetten, maar ik krijg het gewoon echt niet voor elkaar..voor mij is het een vicieus cirkeltje, ik voel me net een ratje die in zo'n molentje loopt..t lijd nergens toe..

Ow en ik hou wel van het leven hoor, maar ik krijg het idee dat t leven nie zo van mij houdt..

daarom ik ben het gewoon ook zat.

Het lijkt me vreselijk om je zo te voelen, ik kan mezelf er niet in vinden.





Wel de moeheid, constant vechten,altijd maar dingen moeten dat eeuwige masker op met de "met mij gaat alles goed "glimlach.

.Natuurlijk niemand moet iets,maar toch het voelt zo

Ik wil zo graag leven , echt leven, zonder ziekte,met verdriet dat voortkomt uit mijn eigen keuzes.Ik wil geloven in mezelf,dat ik alles kan zolang ik het maar wil, maar in de praktijk is het anders.Ik wil zo graag gelukkig zijn maar er komt altijd wat tussen;familie ruzies,scheidingen, de dood, naasten die zich niet in een ander kunnen verplaatsen en een eigen fantasiewereld ontwikkelen zodat ze de waarheid kunnen veranderen., een partner die zijn best doet, maar onbedoeld kwetst.





Soms vraag ik me wel af of dit het is, het leven en of het zo voor altijd blijft. Want dat kan ik niet, dit nog 10 jaar.

Ik wil een gelukkig mens worden, ik wil de controle over mijn eigen leven, waarbij er ruimte is voor blijdschap liefde maar ook voor verdriet.Maar waar verdriet zijn eigen plekje krijgt en daar ook blijft, niet al die andere plekjes verovert.Ik wil niet verbitterd raken.Want dan hoeft het van mij niet meer.

Helaas herkenbaar topic, altijd maar moeten vechten om je hoofd boven water te houden en telkens maar weer wegzakken in moedeloosheid en depressie. Vooral het gevoel van zinloosheid van alles vind ik lastig. Mijn man kan zich helemaal verliezen in zijn hobbies en haalt daar zingeving uit maar om de een of andere reden lukt het mij niet om ergens zingeving uit te halen. Ik durf hier trouwens met niemand over te praten bang voor reacties als 'schop onder je kont', 'je hebt toch heel veel', 'count your blessings', etc. Daarom fijn dat dit topic is geopend. Maar ja, wat heb je eraan, want uiteindelijk zouden wij allemaal toch het allerliefst er wel zin in hebben en wel plezier willen halen uit het leven?

Herkenbaar. Het leven moeilijk vinden en er het nut niet zo van inzien. Je afvragen wat de zin is en hopen dat het snel over is.

Ik heb die gedachtes veel gehad, maar nu eigenlijk bijna niet meer. Een lieve vriend gekregen en door ander werk veel meer rust in mijn leven gebracht. Des te minder ik "moet" van mezelf, des te leuker het leven weer wordt. En inderdaad, zoals iemand anders ook al zei, accepteren dat het leven nu eenmaal vaak helemaal niet leuk is. En dat je je regelmatig klote voelt. En dat dat er bij hoort, en dat er ook weer andere momenten komen. Dat alles heeft me geholpen. Soms vraag ik me nog steeds wel af waar dit leven eigenlijk goed voor is, maar die gedachte komt steeds minder voor.



Knuffel aan al die mensen die er veel last van hebben. Dat is heel erg naar.

Ik zit nu op mijn werk en ben het zo spuugzat. Het werk op zich niet eens echt. Maar de drukte en het feit dat mijn baas er niks aan wilt doen. En dan denk ik: Waarom doe ik het in hemelsnaam nog? Ik wil het niet meer. Ik bedoel werken in het algemeen. Ik doe het liever niet als wel, want het gaat gewoon haast niet.



Wat ben ik blij dat ik maar van 6:00 tot 12:00 werk. Afgezien van het vroege opstaan, bijna ideaal. Hoewel ik meestal toch de hele midddag verpest met slapen.



Ik heb nooit doorgeleerd. Ivm problemen met klasgenoten. En zie dit ook niet meer zitten om nog naar school te gaan, thuisstudie heb ik, vrees ik, de discipline niet voor. Ik zal dus nooit een goede baan krijgen. Zal nooit zelf een huis kunnen kopen. En een huis huren hier in de Randstad is ook niet te doen. Dat zou een kamertje worden. Zie je jezelf al als 30 jarige op een kamertje?



Gelukkig hoef ik daar voorlopig niet aan te denken, want ga over niet al te lange tijd samenwonen.

Het leven geeft je onmogelijkheden met nog veel meer mogelijkheden om daar wat goeds van te maken Hummeltje.

Je verslaapt zelf je middag. Je beslist zelf geen studie meer te doen omdat het toch niet lukt. Je een avond studie kunnen gaan doen.



Nu ga je samenwonen. In een afhankelijke situatie van iemand anders om het jouw leven beter te maken, omdat jij de verantwoordelijkheid zelf niet neemt. Dus als het uitgaat met je vriend kan 'het leven is kut' je nog een extra boost te geven. (je wordt in de steek gelaten, ik heb niets meer, moet terug op een kamertje want ik heb geen geld en geen huis enz)



Het leven overkomt je niet. Je maakt zodanig strategische keuzes dat je geen controle neemt, geen verantwoordelijkheid hoeft te dragen. Maar Hum, alles in het leven wat de moeite waard is (whatever it is) kost effort. Steek je dat er niet in, gaat het aan je voorbij. Wat je er in stopt, komt er uit.