Psyche
alle pijlers
Geen zin meer..
dinsdag 18 mei 2010 om 21:12
Voor de duidelijkheid dit is geen zelfmoordaankondiging en heb ook absoluut geen plannen in die richting, maar
Ik heb totaal geen zin (meer) in het leven. Meer staat tussen haakjes omdat ik de afgelopen 18? (kan niet helemaal plaatsen, ben nu 30) jaar niet leven als prima optie heb gezien. Ik heb een aantal periodes gehad dat ik wel over dacht om er uit te stappen en periodes dat dat het eigenlijk wel prima gaat, maar toch nog steeds het gevoel dat het niet zo hoeft aanwezig is.
Hoewel ik oprecht van mensen houdt en ook wel echt plezier kan hebben zie ik de waarde van het leven niet in. Als het morgen afgelopen is, vind ik dat meer dan prima.
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik wil er graag met anderen over praten, maar het komt al gauw zo eng over ( mensen zijn bang dat je jezelf iets gaat aandoen). Op het psyche-forum zijn heel veel dames sie het heel erg niet makkelijk hebben ( gehad), maar hoe ellendig de verhalen ook zijn, ik proef toch vaak een soort "glad to be alive" gevoel. Wat natuurlijk heel positief is. Alleen voel ik dat niet zo.
Beetje warrig verhaal. sorry daarvoor.
Ik heb totaal geen zin (meer) in het leven. Meer staat tussen haakjes omdat ik de afgelopen 18? (kan niet helemaal plaatsen, ben nu 30) jaar niet leven als prima optie heb gezien. Ik heb een aantal periodes gehad dat ik wel over dacht om er uit te stappen en periodes dat dat het eigenlijk wel prima gaat, maar toch nog steeds het gevoel dat het niet zo hoeft aanwezig is.
Hoewel ik oprecht van mensen houdt en ook wel echt plezier kan hebben zie ik de waarde van het leven niet in. Als het morgen afgelopen is, vind ik dat meer dan prima.
Zijn er mensen die dit herkennen? Ik wil er graag met anderen over praten, maar het komt al gauw zo eng over ( mensen zijn bang dat je jezelf iets gaat aandoen). Op het psyche-forum zijn heel veel dames sie het heel erg niet makkelijk hebben ( gehad), maar hoe ellendig de verhalen ook zijn, ik proef toch vaak een soort "glad to be alive" gevoel. Wat natuurlijk heel positief is. Alleen voel ik dat niet zo.
Beetje warrig verhaal. sorry daarvoor.
dinsdag 18 mei 2010 om 23:20
Dit doet me denken aan 'The changing man' van Paul Weller.
Is happiness real?
Or am I so jaded
I can't see or feel - like a man been tainted
Numbed by the effect - aware of the muse
Too in touch with myself - I light the fuse
I'm the changingman - built on shifting sands
I'm the changingman - waiting for the bang-
As I light a bitter fuse
Time is on loan - only ours to borrow
What I can't be today - I can be tomorrow
And the more I see - the more I know
The more I know - the less I understand.
I'm the changingman - built on shifting sands
I'm the changingman - waiting for the bang-
To light a bitter fuse
It's a bigger part -
When our instincts act
A shot in the dark -
A movement in black
And the more I see - the more I know
The more I know - the less I understand.
I'm the changingman - built on shifting sands
(I don't have a plan)
I'm the changingman - waiting for the bang-
To light a bitter fuse
Over het algemeen hebben we het allemaal redelijk goed. Klinkt heavy, maar de 'oermens' was gericht op het overleven, the basics. Nu hebben we allerlei middelen die het overleven gemakkelijk maken en hebben we veel tijd om te denken, om de zin van ons bestaan af te vragen. En? Wat is die zin van het leven? In mijn (beperkte) opinie is het jezelf en de jouwen gelukkig maken. En als je toevallig hét middel tegen allerlei ziektes, gebreken en aandoeningen kunt uitvinden, en de wereld groener kunt maken, wereldvrede kunt bewerkstelligen, alsook en passant de wereld kunt entertainen door een Oscar te winnen door de beste feel good film allertijden te produceren, dan is dat mooi meegenomen.
Hm. Laten we het klein houden. Het leven is af en toe echt niet leuk, ik verlang ook regelmatig naar het einde, heb geen zin om oud en afhankelijk te worden, maar het leven is wel een uitdaging, en er zijn absoluut met regelmaat momenten die alle strijd rechtvaardigen.
Is happiness real?
Or am I so jaded
I can't see or feel - like a man been tainted
Numbed by the effect - aware of the muse
Too in touch with myself - I light the fuse
I'm the changingman - built on shifting sands
I'm the changingman - waiting for the bang-
As I light a bitter fuse
Time is on loan - only ours to borrow
What I can't be today - I can be tomorrow
And the more I see - the more I know
The more I know - the less I understand.
I'm the changingman - built on shifting sands
I'm the changingman - waiting for the bang-
To light a bitter fuse
It's a bigger part -
When our instincts act
A shot in the dark -
A movement in black
And the more I see - the more I know
The more I know - the less I understand.
I'm the changingman - built on shifting sands
(I don't have a plan)
I'm the changingman - waiting for the bang-
To light a bitter fuse
Over het algemeen hebben we het allemaal redelijk goed. Klinkt heavy, maar de 'oermens' was gericht op het overleven, the basics. Nu hebben we allerlei middelen die het overleven gemakkelijk maken en hebben we veel tijd om te denken, om de zin van ons bestaan af te vragen. En? Wat is die zin van het leven? In mijn (beperkte) opinie is het jezelf en de jouwen gelukkig maken. En als je toevallig hét middel tegen allerlei ziektes, gebreken en aandoeningen kunt uitvinden, en de wereld groener kunt maken, wereldvrede kunt bewerkstelligen, alsook en passant de wereld kunt entertainen door een Oscar te winnen door de beste feel good film allertijden te produceren, dan is dat mooi meegenomen.
Hm. Laten we het klein houden. Het leven is af en toe echt niet leuk, ik verlang ook regelmatig naar het einde, heb geen zin om oud en afhankelijk te worden, maar het leven is wel een uitdaging, en er zijn absoluut met regelmaat momenten die alle strijd rechtvaardigen.
dinsdag 18 mei 2010 om 23:29
ik geloof niet in "de zin"van het leven, ik denk dat iedereen, misschien ook onbewust wel doelen hebben; god dienen, het leuk hebben, voortplanten, whatever. ik geloof dat je zelf je eigen bestaansrecht creëert.
Het lijkt erop dat een aantal mensen zich wel amuseert of dat ondanks de niet leuke dingen / ellende, blijkbaar de balans toch positief is.
Of is het maar schijn? Of is het juist dat het grotendeel van de mensen er ook niet echt op zit te wachten. Doen wat gedaan wordt omdat het zo hoort; kinderen krijgen en zingeving vinden, om vervolgens zitten die kinderen dan weer met het geschenk van het leven opgescheept en is zo een raar vicieus cirkeltje ontstaan.
Zijn we geprogrammeerd om te willen bestaan om het bestaan?
Het lijkt erop dat een aantal mensen zich wel amuseert of dat ondanks de niet leuke dingen / ellende, blijkbaar de balans toch positief is.
Of is het maar schijn? Of is het juist dat het grotendeel van de mensen er ook niet echt op zit te wachten. Doen wat gedaan wordt omdat het zo hoort; kinderen krijgen en zingeving vinden, om vervolgens zitten die kinderen dan weer met het geschenk van het leven opgescheept en is zo een raar vicieus cirkeltje ontstaan.
Zijn we geprogrammeerd om te willen bestaan om het bestaan?
woensdag 19 mei 2010 om 00:22
Misschien is het voor iedereen maar schijn. Ik denk dat het de mens eigen is om zich nuttig te voelen of om een zin/doel in het leven te hebben, anders kun je net zo goed meteen met een steen om je nek het kanaal inspringen.
Ik heb nooit dingen gedaan omdat ze zo hoorden. Heeft het mij (on-)gelukkiger gemaakt? Ik weet het niet. Soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan, andere momenten ben ik ervan overtuigd dat mijn weg de enige ware is.
Goede opmerking van jou, PoisenIvy, of we geprogrammeerd zijn om te willen bestaan. Je zou bijna denken van wel. Volgende vraag is of het dan iets spiritueels is, of gewoon ordinair overlevingsinstinct?
En mogen we dan zelf beslissen wanneer het echt genoeg is geweest? Ik wil later (als ik groot ben en er genoeg van heb) op vakantie naar Zwitserland en een pil van Drion scoren. Het schijnt daar legaal te zijn.
Ik heb nooit dingen gedaan omdat ze zo hoorden. Heeft het mij (on-)gelukkiger gemaakt? Ik weet het niet. Soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan, andere momenten ben ik ervan overtuigd dat mijn weg de enige ware is.
Goede opmerking van jou, PoisenIvy, of we geprogrammeerd zijn om te willen bestaan. Je zou bijna denken van wel. Volgende vraag is of het dan iets spiritueels is, of gewoon ordinair overlevingsinstinct?
En mogen we dan zelf beslissen wanneer het echt genoeg is geweest? Ik wil later (als ik groot ben en er genoeg van heb) op vakantie naar Zwitserland en een pil van Drion scoren. Het schijnt daar legaal te zijn.
woensdag 19 mei 2010 om 01:33
quote:petit1968 schreef op 19 mei 2010 @ 01:19:
Ik herken het ook wel hoor. Slik je de pil misschien? Ik ben daar zeer somber en depri door geworden. Ik ga eens andere hormonen proberen wie weet!
Doen doen doen! Toen ik de pil slikte voelde ik me bijna manisch super gelukkig of dagen super ongelukkig.
Ik ben op een gegeven moment gestopt met de pil omdat ik al genoeg andere rotzooi binnenkreeg.Geloof het of niet maar ik ben me een stuk lekkerder gaan voelen.
Ik dacht dat ik gewoon depressief was door gebeurtenissen in mijn leven maar achteraf zat ik niet lekker in mijn vel en werden die gevoelens versterkt door hormonen.
Ik herken het ook wel hoor. Slik je de pil misschien? Ik ben daar zeer somber en depri door geworden. Ik ga eens andere hormonen proberen wie weet!
Doen doen doen! Toen ik de pil slikte voelde ik me bijna manisch super gelukkig of dagen super ongelukkig.
Ik ben op een gegeven moment gestopt met de pil omdat ik al genoeg andere rotzooi binnenkreeg.Geloof het of niet maar ik ben me een stuk lekkerder gaan voelen.
Ik dacht dat ik gewoon depressief was door gebeurtenissen in mijn leven maar achteraf zat ik niet lekker in mijn vel en werden die gevoelens versterkt door hormonen.
woensdag 19 mei 2010 om 10:23
Dat als je morgen dood zou gaan, je daar vrede mee zou hebben, dat zou ik nog kunnen begrijpen. Maar als je gewoon echt dood wil, en vaak denkt aan hoe je er een eind aan zou kunnen maken, ben je in mijn ogen gewoon depressief.
De pil kan inderdaad van invloed zijn om je stemming.
Als dat niet helpt, of niet aan de orde is, zou ik toch eens informeren naar hulp. Je bent 30, als het goed is ga je nog heel veel jaren mee, zou zonde zijn als je op deze manier, met deze gedachten, nog zoveel jaren 'moet' leven.
De pil kan inderdaad van invloed zijn om je stemming.
Als dat niet helpt, of niet aan de orde is, zou ik toch eens informeren naar hulp. Je bent 30, als het goed is ga je nog heel veel jaren mee, zou zonde zijn als je op deze manier, met deze gedachten, nog zoveel jaren 'moet' leven.
woensdag 19 mei 2010 om 12:17
Niet alleen een klinische depressie is een depressie. Een dysthyme stoornis valt bijvoorbeeld ook onder de depressieve stoornissen.
Als een vriendin naar mij toe komt met de mededeling dat zij totaal geen zin meer in het leven ervaart, dan zou ik mij zorgen maken. Het leven gaat inderdaad niet over rozen, en de één heeft ook meer pech dan de ander, maar levensmoe zijn is over het algemeen een teken van psychische nood. Dit zijn gevoelens waar je niet alleen mee moet worstelen, juist de feedback van anderen is essentieel om uit het dal te kunnen klimmen. Je hoeft je niet altijd zo 'numb' (kan even niet op het Nederlandse woord komen) te voelen. Ik zou een goede psycholoog zoeken, dus geen GGZ beginneling of het vriendinnetje van de huisarts, maar iemand die zich bekwaamd heeft in jouw problematiek. De vraag is, durf en wil je dat aan?
Als een vriendin naar mij toe komt met de mededeling dat zij totaal geen zin meer in het leven ervaart, dan zou ik mij zorgen maken. Het leven gaat inderdaad niet over rozen, en de één heeft ook meer pech dan de ander, maar levensmoe zijn is over het algemeen een teken van psychische nood. Dit zijn gevoelens waar je niet alleen mee moet worstelen, juist de feedback van anderen is essentieel om uit het dal te kunnen klimmen. Je hoeft je niet altijd zo 'numb' (kan even niet op het Nederlandse woord komen) te voelen. Ik zou een goede psycholoog zoeken, dus geen GGZ beginneling of het vriendinnetje van de huisarts, maar iemand die zich bekwaamd heeft in jouw problematiek. De vraag is, durf en wil je dat aan?
donderdag 20 mei 2010 om 01:16
ik heb idd volgens kenners een dysthyme stoornis (kan ik me ook wel in vinden) . + persoonlijkheidsstoornis met allerlei vemoedelijke trekken waar ik mijn zo mijn twijfels bij heb.
Deze gevoelens had ik lang voordat ik met anticonceptie begon. ik slik ook ad en volg nu zo'n 3/4 jaar ind. schematherapie 1x per week. Zet allemaal weinig zoden aan de dijk en dat maakt het alleen maar uitzochtlozer. zie mezelf niet allerlei therapeuten aflopen.
Het is ook niet zo dat ik niet en nooit iets heb gedaan. Ik heb heel hard gevochten tegen de depressieve gevoelens en heb ook echt pogingen gedaan om er wel wat van te maken. de aanmelding bij de pscych is een soort last resort. ik ben gewoon zo moe en ik heb geen eigenlijk geen zin meer om te verzetten tegen.alles.
misschien heeft ook mijn leeftjid er wel iets mee te maken.
Ik ben er van overtuigd dat ik ooit gelukkig was, maar de stand van zaken is dat ik zo'n 2/3 van mijn leventje weinig vermakelijk heb gevonden.
Het wrange is dat ik denk dat er juist hier zoveel vrouwen zijn die het eigenlijk veel zwaarder hebben. Ik heb geen traumatische ervaringen, geen ernstige psychiatrische problematiek.
Heb een "goede"baan met bovenmodaal inkomen ( niet dat er bakken met geld binnen komt, maar is meer dan genoeg om voor mijzelf te zorgen) , ben intelligent en sinds een paar jaar ook nog best wel tevreden over uiterlijk. Ook wie ik ben, daar kan ik prima mee leven, al heeft dat ook erg veel moeite gekost om te accepteren. maar toch, het maakt allemaal niet zo uit, het is nooit genoeg om van die permanente ongelukkigheid te doorbreken.
Ik zie het ook niet meer gebeuren.
Deze gevoelens had ik lang voordat ik met anticonceptie begon. ik slik ook ad en volg nu zo'n 3/4 jaar ind. schematherapie 1x per week. Zet allemaal weinig zoden aan de dijk en dat maakt het alleen maar uitzochtlozer. zie mezelf niet allerlei therapeuten aflopen.
Het is ook niet zo dat ik niet en nooit iets heb gedaan. Ik heb heel hard gevochten tegen de depressieve gevoelens en heb ook echt pogingen gedaan om er wel wat van te maken. de aanmelding bij de pscych is een soort last resort. ik ben gewoon zo moe en ik heb geen eigenlijk geen zin meer om te verzetten tegen.alles.
misschien heeft ook mijn leeftjid er wel iets mee te maken.
Ik ben er van overtuigd dat ik ooit gelukkig was, maar de stand van zaken is dat ik zo'n 2/3 van mijn leventje weinig vermakelijk heb gevonden.
Het wrange is dat ik denk dat er juist hier zoveel vrouwen zijn die het eigenlijk veel zwaarder hebben. Ik heb geen traumatische ervaringen, geen ernstige psychiatrische problematiek.
Heb een "goede"baan met bovenmodaal inkomen ( niet dat er bakken met geld binnen komt, maar is meer dan genoeg om voor mijzelf te zorgen) , ben intelligent en sinds een paar jaar ook nog best wel tevreden over uiterlijk. Ook wie ik ben, daar kan ik prima mee leven, al heeft dat ook erg veel moeite gekost om te accepteren. maar toch, het maakt allemaal niet zo uit, het is nooit genoeg om van die permanente ongelukkigheid te doorbreken.
Ik zie het ook niet meer gebeuren.
donderdag 20 mei 2010 om 15:19
Ik herken het ook wel. Ik zou het ook niet erg vinden om dood te gaan. Toch ben ik niet depressief en heb ik ook geen zelfmoordneigingen.
Wel ben ik teleurgesteld over bepaalde dingen in mijn leven. Ik denk dat de gevoelens van het leven niet zo leuk vinden daar grotendeels aan te wijten zijn. Ik ben nu stappen aan het zetten om de dingen waar ik teleurgesteld over ben, te veranderen.
Hopelijk vind ik het daarna een stuk leuker om te leven. Ik verlang er namelijk wel naar dit te voelen.
Ik ken overigens wel momenten dat ik het fijn vind om te leven. Dat ik ineens van iets zo kan genieten. Een momentje dat ik me echt gelukkig voel, en dat ik voel dat dit mijn leven waardevol maakt. Heb jij dit ook wel eens PoisonIvy, of ook niet?
Wel ben ik teleurgesteld over bepaalde dingen in mijn leven. Ik denk dat de gevoelens van het leven niet zo leuk vinden daar grotendeels aan te wijten zijn. Ik ben nu stappen aan het zetten om de dingen waar ik teleurgesteld over ben, te veranderen.
Hopelijk vind ik het daarna een stuk leuker om te leven. Ik verlang er namelijk wel naar dit te voelen.
Ik ken overigens wel momenten dat ik het fijn vind om te leven. Dat ik ineens van iets zo kan genieten. Een momentje dat ik me echt gelukkig voel, en dat ik voel dat dit mijn leven waardevol maakt. Heb jij dit ook wel eens PoisonIvy, of ook niet?
donderdag 20 mei 2010 om 15:33
quote:Notebook schreef op 19 mei 2010 @ 00:22:
Goede opmerking van jou, PoisenIvy, of we geprogrammeerd zijn om te willen bestaan. Je zou bijna denken van wel. Volgende vraag is of het dan iets spiritueels is, of gewoon ordinair overlevingsinstinct?
.
Dat overlevingsinstinct heb ik ervaren. Afgelopen najaar waren er meerdere gezwellen in mijn buik ontdekt. De artsen vreesden dat ik kanker had, en er volgde een periode van onderzoeken.
Deze periode heeft drie weken geduurd, en in deze weken heb ik pure overlevingsdrang gevoeld. Op basis hiervan denk ik dus wel dat we een soort van geprogrammeerd zijn om te overleven.
En of er ook iets spiritueels achterzit? Ik heb heel lang gedacht van wel. Nu twijfel ik er soms aan. Hoewel ik nog steeds hoop dat het wel zo is
(De gezwellen waren overigens geen kanker, maar vleesbomen, die samen met mijn baarmoeder operatief verwijderd zijn. Dus ik ben nu weer beter).
Goede opmerking van jou, PoisenIvy, of we geprogrammeerd zijn om te willen bestaan. Je zou bijna denken van wel. Volgende vraag is of het dan iets spiritueels is, of gewoon ordinair overlevingsinstinct?
.
Dat overlevingsinstinct heb ik ervaren. Afgelopen najaar waren er meerdere gezwellen in mijn buik ontdekt. De artsen vreesden dat ik kanker had, en er volgde een periode van onderzoeken.
Deze periode heeft drie weken geduurd, en in deze weken heb ik pure overlevingsdrang gevoeld. Op basis hiervan denk ik dus wel dat we een soort van geprogrammeerd zijn om te overleven.
En of er ook iets spiritueels achterzit? Ik heb heel lang gedacht van wel. Nu twijfel ik er soms aan. Hoewel ik nog steeds hoop dat het wel zo is
(De gezwellen waren overigens geen kanker, maar vleesbomen, die samen met mijn baarmoeder operatief verwijderd zijn. Dus ik ben nu weer beter).
vrijdag 21 mei 2010 om 19:47
Hm, hier nog een die erg veel herkend.
Allereerst -klinkt misschien raar- maar ik vind dit 'fijn' om te lezen. Dit is geen onderwerp waar je vaak 'gewoon' met mensen over kunt praten en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat zelf soms wel heel erg mis. Het geeft mij nogal een eenzaam gevoel, omdat als je er over begint mensen toch schrikken en soms denken dat je een zelfmoordaankondiging doet of met allerlei -weliswaar goedbedoelde- adviezen aankomen, maar er niet echt met je over willen spreken. De mensen om mij heen begrijpen het gewoon niet en ik begin er ook maar gewoon niet meer over. Ik wil ze immers ook geen onnodig pijn doen of meesleuren in iets. Ik neem het ze trouwens ook niet kwalijk.
Ik begrijp en zie vaak ook de zin van het leven niet. Ik begrijp ook gewoonweg niet wat mensen er leuk aan vinden.Zelf ervaar ik het leven echt niet als leuk. Dat wil niet zeggen dat ik nooit iets leuk kan vinden, maar over het algemeen ben ik daarin vrij onverschillig denk ik, ik vind niet snel iets 'leuk', of het duurt maar heel even. En dan denk ik ook vaak: is dat nou al die moeite waard?
Heel lang heb ik met de gedachte rondgelopen dat ik 30 wel oud genoeg vind voor mezelf. Ik ben nog geen 30 maar ga wel die richting uit. (Moet ik misschien wel toevoegen dat ik ook dysthyme stoornis zou hebben en ik heb aan de ad gezeten, in behandeling bij een psych en nu wil de ha eigenlijk weer dat ik ad ga gebruiken.)
Wat me precies nog bind aan het leven begrijp ik niet goed. Vaak vind ik alles heel tegenstrijdig en heb ook het idee dat ik ergens op een grens hang van go or no go.
Soms schieten ook wel eens gedachten door mn hoofd van; als ik het leven niet kan waarderen, trek me dan maar helemaal leeg, geef alles (organen etc.etc) maar aan anderen die het leven wel waarderen en laat mij maar gaan.
Het stomme misschien is dat ik wel bijna dood geweest ben door ziekte niet zo heel heel lang geleden. Ik had erna ook niet echt een gevoel dat ik blij was dat ik het overleefd had, eigenlijk helemaal niet zelfs.
Soms denk ik wel eens (en ik bedoel dit niet verkeerd, ik wil er niemand mee voor het hoofd stoten) dat veel mensen er gewoonweg niet over nadenken (niet willen of niet kunnen, en nogmaals dit is geen verwijt). Over veel meer dingen wel niet.
Ik denk heel vaak na of ik er uit wil stappen of niet, maar ik weet het gewoon niet. En eruit stappen is natuurlijk wel de meest definitieve beslissing die je ooit kunt nemen...
Allereerst -klinkt misschien raar- maar ik vind dit 'fijn' om te lezen. Dit is geen onderwerp waar je vaak 'gewoon' met mensen over kunt praten en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat zelf soms wel heel erg mis. Het geeft mij nogal een eenzaam gevoel, omdat als je er over begint mensen toch schrikken en soms denken dat je een zelfmoordaankondiging doet of met allerlei -weliswaar goedbedoelde- adviezen aankomen, maar er niet echt met je over willen spreken. De mensen om mij heen begrijpen het gewoon niet en ik begin er ook maar gewoon niet meer over. Ik wil ze immers ook geen onnodig pijn doen of meesleuren in iets. Ik neem het ze trouwens ook niet kwalijk.
Ik begrijp en zie vaak ook de zin van het leven niet. Ik begrijp ook gewoonweg niet wat mensen er leuk aan vinden.Zelf ervaar ik het leven echt niet als leuk. Dat wil niet zeggen dat ik nooit iets leuk kan vinden, maar over het algemeen ben ik daarin vrij onverschillig denk ik, ik vind niet snel iets 'leuk', of het duurt maar heel even. En dan denk ik ook vaak: is dat nou al die moeite waard?
Heel lang heb ik met de gedachte rondgelopen dat ik 30 wel oud genoeg vind voor mezelf. Ik ben nog geen 30 maar ga wel die richting uit. (Moet ik misschien wel toevoegen dat ik ook dysthyme stoornis zou hebben en ik heb aan de ad gezeten, in behandeling bij een psych en nu wil de ha eigenlijk weer dat ik ad ga gebruiken.)
Wat me precies nog bind aan het leven begrijp ik niet goed. Vaak vind ik alles heel tegenstrijdig en heb ook het idee dat ik ergens op een grens hang van go or no go.
Soms schieten ook wel eens gedachten door mn hoofd van; als ik het leven niet kan waarderen, trek me dan maar helemaal leeg, geef alles (organen etc.etc) maar aan anderen die het leven wel waarderen en laat mij maar gaan.
Het stomme misschien is dat ik wel bijna dood geweest ben door ziekte niet zo heel heel lang geleden. Ik had erna ook niet echt een gevoel dat ik blij was dat ik het overleefd had, eigenlijk helemaal niet zelfs.
Soms denk ik wel eens (en ik bedoel dit niet verkeerd, ik wil er niemand mee voor het hoofd stoten) dat veel mensen er gewoonweg niet over nadenken (niet willen of niet kunnen, en nogmaals dit is geen verwijt). Over veel meer dingen wel niet.
Ik denk heel vaak na of ik er uit wil stappen of niet, maar ik weet het gewoon niet. En eruit stappen is natuurlijk wel de meest definitieve beslissing die je ooit kunt nemen...
anoniem_80436 wijzigde dit bericht op 21-05-2010 19:52
Reden: beetje erg kromme zinsconstructies en half verhaal
Reden: beetje erg kromme zinsconstructies en half verhaal
% gewijzigd
vrijdag 21 mei 2010 om 20:22
Ik heb het ook gehad, de laatste jaren kwam regelmatig een periode waarin ik dit gevoel had of zelfs heel hard wenste ernstig ziek te worden.
Nu heb ik dat niet. Ik zou het heel erg vinden als ik nu zou horen dat ik nog maar kort te leven had.
Sinds een tijdje vind ik het ook mijn plicht om iets van het leven te maken. (een religieuze wet van een bepaalde religie zette mij aan het denken). Ik ben jong, gezond, getalenteerd en ik moet daar iets mee doen. Niet meer in een hoekje zitten.
En ja, ik heb depressies gehad maar ik weet ook hoe ik ze (deels) kan voorkomen en weet ook dat ze weer over gaan.
In mijn leven zijn kansen genoeg om er iets moois van te maken.
(overigens ben ik een mazzelaar... er zijn mensen met een minder prettige leefomgeving)
Nu heb ik dat niet. Ik zou het heel erg vinden als ik nu zou horen dat ik nog maar kort te leven had.
Sinds een tijdje vind ik het ook mijn plicht om iets van het leven te maken. (een religieuze wet van een bepaalde religie zette mij aan het denken). Ik ben jong, gezond, getalenteerd en ik moet daar iets mee doen. Niet meer in een hoekje zitten.
En ja, ik heb depressies gehad maar ik weet ook hoe ik ze (deels) kan voorkomen en weet ook dat ze weer over gaan.
In mijn leven zijn kansen genoeg om er iets moois van te maken.
(overigens ben ik een mazzelaar... er zijn mensen met een minder prettige leefomgeving)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 22 mei 2010 om 02:28
Ach, vanaf je geboorte gaat het enkel bergafwaarts. Van mij hoeft het ook allemaal niet en ik heb alles wel gedaan wat een mens kan doen, dus als ik morgen onder een bus kom vind ik het prima.
En natuurlijk heb ik geprobeerd het lot een handje te helpen, maar ik ben dáárvoor zelfs te lomp (of te veerkrachtig, dat kan ook). Suicide is zelfs volkomen zinloos omdat je tóch wel dood gaat.
Zo, de vrolijke flierefluiter is in da house hoor.
En natuurlijk heb ik geprobeerd het lot een handje te helpen, maar ik ben dáárvoor zelfs te lomp (of te veerkrachtig, dat kan ook). Suicide is zelfs volkomen zinloos omdat je tóch wel dood gaat.
Zo, de vrolijke flierefluiter is in da house hoor.
zaterdag 22 mei 2010 om 02:31
Ik heb dit overigens al sinds mijn achtste, toen ik opmerkte dat het rendement geluk zo laag was. Depressief? Nee. Realistisch? Ja. Geef mij maar een illusie en die probeer ik ook te bekomen dmv chemische geinduceerde illusies. Op de treinrails gaan liggen kan altijd nog (al zal ik met mijn lompheid zelfs dát verpesten).
maandag 24 mei 2010 om 22:44
Ik ken overigens wel momenten dat ik het fijn vind om te leven. Dat ik ineens van iets zo kan genieten. Een momentje dat ik me echt gelukkig voel, en dat ik voel dat dit mijn leven waardevol maakt. Heb jij dit ook wel eens PoisonIvy, of ook niet?[/quote]
ehhh nee niet echt. Ik heb wel momenten / avonden waar ik echt kan genieten, soms is het gevoel ook even weg, maar eigenlijk nooit helemaal. Als ik periodes heb waarin het beter gaat, dan blijft er iets knagen. Overigens geldt voor de afgelopen 2/3 jaar dat goede periodes niet langer dan een paar weken is.
Ook al ben ik dan na al die jaren naar een psych gegaan, eigenlijk ben ik er denk ik toch een beetje klaar mee.
Ik blijf maar twijfelen of ik dat beetje energie wat ik nog heb, moet investeren om er nog een beetje wat van te maken of juist een einde aan te maken.
ehhh nee niet echt. Ik heb wel momenten / avonden waar ik echt kan genieten, soms is het gevoel ook even weg, maar eigenlijk nooit helemaal. Als ik periodes heb waarin het beter gaat, dan blijft er iets knagen. Overigens geldt voor de afgelopen 2/3 jaar dat goede periodes niet langer dan een paar weken is.
Ook al ben ik dan na al die jaren naar een psych gegaan, eigenlijk ben ik er denk ik toch een beetje klaar mee.
Ik blijf maar twijfelen of ik dat beetje energie wat ik nog heb, moet investeren om er nog een beetje wat van te maken of juist een einde aan te maken.
maandag 24 mei 2010 om 23:18
Hmm ik blijf steeds denken dat er een reden moet zijn waardoor jij je zo voelt. Misscien ligt het niet voor de hand en moet je ernaar opzoek? Heb me ook een lange tijd diep depressief gevoeld, had ook een reden. Die stof die depressieviteit veroorzaakt blijft ook nog heel lang in de hersenen zitten. Als het weer beter gaat kan het dus altijd zomaar in eens weer terug keren.
Ben er nu alweer 3 jaar vanaf en het is bijna weg. Wel even een tijdje voor moeten 'wegrennen' zeg maar.
Ben er nu alweer 3 jaar vanaf en het is bijna weg. Wel even een tijdje voor moeten 'wegrennen' zeg maar.
maandag 24 mei 2010 om 23:37
natuurlijk is er een reden dat ik me zo voel. Ik ben chronisch teleurgesteld in het leven en dat terwijl ik nooit hele hoge verwachtingen heb gehad. Geloof niet zo dat ik daar van kan "genezen" en heb denk ik ook niet eens zin meer om "ermee om te leren gaan". Dat is toch hetzelfde als accepteren dat het ruk is alleen moet je dan gaan denken dat het niet ruk is?
krijg soms het idee dat anderen en vooral de psychs met hun je-kunt-erme-leren-omgaan-bullshit je willen wijsmaken dat je genoegen moet nemen met iets? waar ze zelf niet vor zouden doen, want oh oh oh alles beter dan springen.
lobotomy??? schrijf je dat zo? en bestaat dat ook want ken het eigenlijk alleen van tv -lijkt me ook een prima optie hoor.
krijg soms het idee dat anderen en vooral de psychs met hun je-kunt-erme-leren-omgaan-bullshit je willen wijsmaken dat je genoegen moet nemen met iets? waar ze zelf niet vor zouden doen, want oh oh oh alles beter dan springen.
lobotomy??? schrijf je dat zo? en bestaat dat ook want ken het eigenlijk alleen van tv -lijkt me ook een prima optie hoor.
