De totale verwoesting...

Op 16 jarige leeftijd ben ik verkracht,

Later bleek ik zwanger te zijn van deze man.

Na veel gesprekken met mijn ouders hebben we besloten de zwangerschap niet af te breken.



Op 3 oktober 1990 , dag van de Duitse eenheid.

Werd mijn dochter na een bevalling van 8 uren geboren.

Het moment dat ik haar voor het eerst in haar ogen keek.

Wist ik haar naam : Stella.



Een anderhalf maand voordat ik verkracht werd ,

heb ik mijn zusje bij de bevalling verloren.

Mijn ouders waren het er helemaal over eens dat het meisje Stella zou gaan heten.



Mijn ouders konden het niet droog houden toen ik vroeg of ze het goed vonden dat ze die naam kreeg.

Ze vonden het een hele eer dat ik haar die naam gaf.



Stella heeft haar vader nooit gemist.

Haar kwam ook niets te kort , mijn vader zorgde voor haar of het zijn eigen kind was.

En kocht alles voor der.

Vanaf dat ze 6 was ging hij iedere week met haar naar pony rijden , kocht na een jaar een pony voor haar .

Waar ze samen elke dag heen gingen.



Toen ze 12 was , en ze naar het de middelbare school ging.

Heb ik haar eerlijk vertelt over haar vader.

En ook dat ik geen haat gevoel naar hem had.

Hij had mij het aller mooiste uit me leven gegeven.

En heb haar ook meteen vertel dat als ze haar vader zou

willen zoeken , ik haar daar in zou steunen.

Ze heeft dit nooit willen doen.



Op 3 oktober 2008 de dag dat ze 18 werd kreeg ze van mijn vader een rijbewijs.

Een maand cursus .

Iedere dag gingen ze oefen voor de theorie.

En na een maand had ze haar rijbewijs.

De dag dat ze haar rijbewijs haalde kreeg ze een zilvere mercedes.

Haar geluk kon niet op:

Ze was 18 , en had een mercedes.



Op 5 maart 2009 om kwart over 11 s'avond werd onze grootste angst werkelijkheid.

Er stond een politie agent voor de deur.

Ze was verongelukt.

De tijdstond stil , al me kracht werd uit me gezogen.

Na 36 niets te hebben gegeten en alleen te hebben zitten bidden.

Werd ze thuis gebracht , in een witte kist.

Meteen opende ik de kist , in de hoop dat er iemand anders lag.

Daar lag ze.

Mijn mooie meisje.

Mijn princesje.

Mijn alles.

Met de gedachte dat ze thuis was en niemand haar aankon raken.

Ging ik 4 uren slapen.



Een week naar haar dood op 12 maart heb ik haar moeten begraven.

De lijk wagen zou haar om 12 uur ophalen.

De hele nacht heb ik naast haar gezeten , huilend en de ene na de andere sigaret opstekend.

Ze zou nu echt bij me weg gaan.

Alles waar ik over gedroomt had sinds haar geboorte was kapot.



De hele begravenis had ik het gevoel of ik geen lucht kreeg en ik moest overgeven & dat ik nooit meer zou ophouden te huilen.

Tot laat in de avond ben ik bij het graf blijfen staan.

Bang om haar in de steek te laten.



Mijn vader heeft me naar de auto moeten dragen , ik was niet in staat zelf te lopen.

De maand erna ben ik ziek geweest.

Ik leefde op soep . want ik kotste alles er uit.



Iedere nacht dezelfde droom , dat er die avond niets was gebeurt en ze gewoon aan zou kommen rijden.

De buurman weer zou zeuren dat de auto scheef gepakeerd stond.

En alles gewoon hetzelfde was gebleven.



Vaak sliep ik in haar bed.

Gewoon om haar geur te ruiken.

Na een week heeft mijn moeder na een ruzie haar kamer schoon gemaakt.

Ondanks dat ik heel netjes ben , durfde ik niet haar kamer te stofzuigen , haar bed te verschonen of wat dan ook.

Bang dat de geur weg ging.



Haar kamer is pas op 5 maart 2010 , toen ze precies 2 jaar weg was.

Op geruimt samen met me ouders , met heel veel tranen.



Ik had er een mooie grote douche van gemaakt , die ik al echt heel lang wou .

Met bas , regendouche en alles.



Maar uit schuld gevoel voor haar ging ik ondanks de gloed nieuwe douche .

Toch bijna altijd onder de oude kleine douche.



Op dezelfde dag als dat we haar kamer hebben opgeruimt heb ik ook besloten haar paard te verkopen.

Ondanks dat ik niets met paarden heb , hebben we toch besloten op het moment dat we haar op de trailer zouden zetten naar Duitsland de koop niet door te laten gaan.

Ze was van haar.

En alles wat ze zou hebben gewilt is dat we goed op haar zouden passen.

Op dat moment ben ik op paard rijles gegaan.

En rij ik het paard zelf.



Er gaat geen dag voorbij dat we haar niet missen.

Maar ik zal nu eenmaal moeten acepteren dat ze er niet meer is.



Rust zacht lieverd.

We zullen je nooit vergeten.

We zullen altijd van jou blijven houden;