Psyche
alle pijlers
Onze lieve hond is gister ingeslapen...
woensdag 8 september 2010 om 19:45
Ik weet niet precies bij welk onderwerp ik dit moet zetten, maar ik wilde het echt even kwijt.
Gister is ons lieve vriendje na 14 jaar ingeslapen. Al een half jaar was bekend dat zijn nieren niet goed meer werkten. Ook had hij artrose. Twee weken geleden ging het erg snel achteruit, hij at amper en als hij wat at dan gooide hij het er gelijk weer uit. Wij dachten dat hij misschien gewoon ziek was maar uiteindelijk vorige week woensdag toch naar de dierenarts geweest.
Zij heeft hem toen bloed geprikt en zijn nieren bleken het helemaal begeven te hebben. Ze heeft ons toen geadviseerd om hem in te laten slapen. We hebben een week de tijd gekregen om het een plekje te geven. Ze had hem voor die laatste week nog pillen tegen de misselijkheid meegegeven en die hebben hem zijn laatste dagen gelukkig wel een stuk makkelijker gemaakt. Wij hebben toen besloten om hem niet langer pijn te laten lijden en hem op dinsdag in te laten slapen. De dierenarts kwam rond half 6 's avonds en zij heeft hem een prikje gegeven. We hebben hem in zijn eigen mandje gelegd en daar is ie in slaap gevallen. Ik geloof niet dat ik hem in maanden zo rustig heb zien slapen. Uiteindelijk toen hij heel diep sliep heeft ze hem nog een prikje geven waardoor hij zou overlijden. Hij heeft nog zeker een minuut of 5 doorgeademt maar uiteindelijk is hij vredig ingeslapen.
Wat was, en is, dit moeilijk zeg! Ik ben nu 20 en ben dus eigenlijk met hem samen opgegroeid. Hij was altijd mijn beste vriendje en als ik verdrietig of wat dan ook was kwam ie altijd naar me toe.
De dierenarts zei dat de mensen die hem cremeren ons rond half 7 zouden bellen dat ze hem zouden komen halen maar rond 7 uur heeft mijn moeder zelf maar gebeld. Uiteindelijk heeft hij nog 2 uur bij ons in zijn mandje gelegen. Ik vond het zo moeilijk om hem met vreemde mee te geven maar gelukkig krijgen we hem straks terug.
Het is zo leeg in huis nu. Ik ben overdag alleen thuis en zonder hem is het zo moeilijk. Zijn bakjes eten zijn al opgeruimd maar zijn speeltjes liggen hier nog. Ik denk steeds dat ie er nog is als ik beneden kom of thuis kom maar hij is weg en ik krijg hem nooit meer terug..
Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier verlies. We hebben ook nog een kat van 17, dan ben ik niet zo alleen overdag. Het doet echt vreselijk veel pijn en dan zijn er mensen die zeggen: 'het is maar een hond'.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon schrijven hier.
Kim
Gister is ons lieve vriendje na 14 jaar ingeslapen. Al een half jaar was bekend dat zijn nieren niet goed meer werkten. Ook had hij artrose. Twee weken geleden ging het erg snel achteruit, hij at amper en als hij wat at dan gooide hij het er gelijk weer uit. Wij dachten dat hij misschien gewoon ziek was maar uiteindelijk vorige week woensdag toch naar de dierenarts geweest.
Zij heeft hem toen bloed geprikt en zijn nieren bleken het helemaal begeven te hebben. Ze heeft ons toen geadviseerd om hem in te laten slapen. We hebben een week de tijd gekregen om het een plekje te geven. Ze had hem voor die laatste week nog pillen tegen de misselijkheid meegegeven en die hebben hem zijn laatste dagen gelukkig wel een stuk makkelijker gemaakt. Wij hebben toen besloten om hem niet langer pijn te laten lijden en hem op dinsdag in te laten slapen. De dierenarts kwam rond half 6 's avonds en zij heeft hem een prikje gegeven. We hebben hem in zijn eigen mandje gelegd en daar is ie in slaap gevallen. Ik geloof niet dat ik hem in maanden zo rustig heb zien slapen. Uiteindelijk toen hij heel diep sliep heeft ze hem nog een prikje geven waardoor hij zou overlijden. Hij heeft nog zeker een minuut of 5 doorgeademt maar uiteindelijk is hij vredig ingeslapen.
Wat was, en is, dit moeilijk zeg! Ik ben nu 20 en ben dus eigenlijk met hem samen opgegroeid. Hij was altijd mijn beste vriendje en als ik verdrietig of wat dan ook was kwam ie altijd naar me toe.
De dierenarts zei dat de mensen die hem cremeren ons rond half 7 zouden bellen dat ze hem zouden komen halen maar rond 7 uur heeft mijn moeder zelf maar gebeld. Uiteindelijk heeft hij nog 2 uur bij ons in zijn mandje gelegen. Ik vond het zo moeilijk om hem met vreemde mee te geven maar gelukkig krijgen we hem straks terug.
Het is zo leeg in huis nu. Ik ben overdag alleen thuis en zonder hem is het zo moeilijk. Zijn bakjes eten zijn al opgeruimd maar zijn speeltjes liggen hier nog. Ik denk steeds dat ie er nog is als ik beneden kom of thuis kom maar hij is weg en ik krijg hem nooit meer terug..
Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier verlies. We hebben ook nog een kat van 17, dan ben ik niet zo alleen overdag. Het doet echt vreselijk veel pijn en dan zijn er mensen die zeggen: 'het is maar een hond'.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon schrijven hier.
Kim
woensdag 8 september 2010 om 19:51
Heel veel sterkte! En mensen moeten stoppen met zeggen, het is maar een hond. Het is je maatje en dan is het logisch dat je verdrietig bent.
Heb het zelf meegemaakt met een poes. Dat is inmiddels zo'n 10 jaar geleden, het verdriet slijt, maar je blijft zo'n lobbus missen.
Heb je een mooie foto van hem/haar?
Geef die een mooi plaatsje en als je er naar kijkt, denk dan aan de liefde die hij/zij jullie heeft gegeven.
Nogmaals, veel sterkte!
Heb het zelf meegemaakt met een poes. Dat is inmiddels zo'n 10 jaar geleden, het verdriet slijt, maar je blijft zo'n lobbus missen.
Heb je een mooie foto van hem/haar?
Geef die een mooi plaatsje en als je er naar kijkt, denk dan aan de liefde die hij/zij jullie heeft gegeven.
Nogmaals, veel sterkte!
woensdag 8 september 2010 om 19:58
Wat verdrietig voor je, het lijkt me echt verschrikkelijk om op een gegeven moment de beslissing te moeten nemen om hem in te laten slapen, je moet dan je gevoel uitschakelen en doen wat het beste is voor je hond, maar het doen zo'n pijn!
Trek je niets aan van opmerkingen als "het was maar een hond" het was wel jouw hond, die je elke dag om je heen hebt gehad, 14 jaar lang!
Fijn dat hij thuis rustig is ingeslapen, geen stress voor hem, fijn in zijn eigen omgeving met zn baasjes om hem heen.
Heel erg veel sterkte met het verwerken van je verlies...
Trek je niets aan van opmerkingen als "het was maar een hond" het was wel jouw hond, die je elke dag om je heen hebt gehad, 14 jaar lang!
Fijn dat hij thuis rustig is ingeslapen, geen stress voor hem, fijn in zijn eigen omgeving met zn baasjes om hem heen.
Heel erg veel sterkte met het verwerken van je verlies...
woensdag 8 september 2010 om 20:09
Ach wat moeilijk voor je. Ik heb met tranen je verhaal gelezen. Ik heb zelf ook een hond, ik ben dan wel niet met deze hond opgegroeid, zoals jij maar ik hou wel ontzettend veel van mijn hond dus ik snap je verdriet heel erg goed.
Troost jezelf dat je hond een mooi en lang leven heeft gehad van goede kwaliteit en dat jullie samen heel veel plezier hebben gehad. Beter kan toch eigenlijk niet?
Veel sterkte
Troost jezelf dat je hond een mooi en lang leven heeft gehad van goede kwaliteit en dat jullie samen heel veel plezier hebben gehad. Beter kan toch eigenlijk niet?
Veel sterkte
woensdag 8 september 2010 om 20:17
Het is ook zo ontzettend moeilijk om je maatje te verliezen... Je groeit ermee op, hij is er altijd en onvoorwaardelijk, altijd blij je weet te zien, voelt alles feilloos aan etc.
Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook 2 honden in moeten laten slapen waar ik mee ben opgegroeid en beiden echt vreselijk veel verdriet gehad voor best een behoorlijke tijd...
Ik heb de afgelopen 1,5 jaar ook 2 honden in moeten laten slapen waar ik mee ben opgegroeid en beiden echt vreselijk veel verdriet gehad voor best een behoorlijke tijd...
woensdag 8 september 2010 om 21:12
quote:Kimmn schreef op 08 september 2010 @ 19:45:
Ik weet niet precies bij welk onderwerp ik dit moet zetten, maar ik wilde het echt even kwijt.
Gister is ons lieve vriendje na 14 jaar ingeslapen. Al een half jaar was bekend dat zijn nieren niet goed meer werkten. Ook had hij artrose. Twee weken geleden ging het erg snel achteruit, hij at amper en als hij wat at dan gooide hij het er gelijk weer uit. Wij dachten dat hij misschien gewoon ziek was maar uiteindelijk vorige week woensdag toch naar de dierenarts geweest.
Zij heeft hem toen bloed geprikt en zijn nieren bleken het helemaal begeven te hebben. Ze heeft ons toen geadviseerd om hem in te laten slapen. We hebben een week de tijd gekregen om het een plekje te geven. Ze had hem voor die laatste week nog pillen tegen de misselijkheid meegegeven en die hebben hem zijn laatste dagen gelukkig wel een stuk makkelijker gemaakt. Wij hebben toen besloten om hem niet langer pijn te laten lijden en hem op dinsdag in te laten slapen. De dierenarts kwam rond half 6 's avonds en zij heeft hem een prikje gegeven. We hebben hem in zijn eigen mandje gelegd en daar is ie in slaap gevallen. Ik geloof niet dat ik hem in maanden zo rustig heb zien slapen. Uiteindelijk toen hij heel diep sliep heeft ze hem nog een prikje geven waardoor hij zou overlijden. Hij heeft nog zeker een minuut of 5 doorgeademt maar uiteindelijk is hij vredig ingeslapen.
Wat was, en is, dit moeilijk zeg! Ik ben nu 20 en ben dus eigenlijk met hem samen opgegroeid. Hij was altijd mijn beste vriendje en als ik verdrietig of wat dan ook was kwam ie altijd naar me toe.
De dierenarts zei dat de mensen die hem cremeren ons rond half 7 zouden bellen dat ze hem zouden komen halen maar rond 7 uur heeft mijn moeder zelf maar gebeld. Uiteindelijk heeft hij nog 2 uur bij ons in zijn mandje gelegen. Ik vond het zo moeilijk om hem met vreemde mee te geven maar gelukkig krijgen we hem straks terug.
Het is zo leeg in huis nu. Ik ben overdag alleen thuis en zonder hem is het zo moeilijk. Zijn bakjes eten zijn al opgeruimd maar zijn speeltjes liggen hier nog. Ik denk steeds dat ie er nog is als ik beneden kom of thuis kom maar hij is weg en ik krijg hem nooit meer terug..
Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier verlies. We hebben ook nog een kat van 17, dan ben ik niet zo alleen overdag. Het doet echt vreselijk veel pijn en dan zijn er mensen die zeggen: 'het is maar een hond'.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon schrijven hier.
Kim
Lieve Kim,
ik wil je veel sterkte wensen met het verlies van je lieve hond!En laat die mensen maar kletsen die zeggen ''het was maar een hond''.Het is ergens wel een dierbaar iemand met wie je een band
hebt opbouwd.Ik begrijp je verdriet heel goed.
Toen ik 7 jaar oud werd wilde ik mijn konijn mijn verjaardagcadeaus laten zien en toen vond ik hem dood in zijn kooi.Nooit zal ik dat vergeten.Begraven hebben we hem toen in de bos.Nee meid,het is echt niet abnormaal dat je om je hond treurt.
Ik weet niet precies bij welk onderwerp ik dit moet zetten, maar ik wilde het echt even kwijt.
Gister is ons lieve vriendje na 14 jaar ingeslapen. Al een half jaar was bekend dat zijn nieren niet goed meer werkten. Ook had hij artrose. Twee weken geleden ging het erg snel achteruit, hij at amper en als hij wat at dan gooide hij het er gelijk weer uit. Wij dachten dat hij misschien gewoon ziek was maar uiteindelijk vorige week woensdag toch naar de dierenarts geweest.
Zij heeft hem toen bloed geprikt en zijn nieren bleken het helemaal begeven te hebben. Ze heeft ons toen geadviseerd om hem in te laten slapen. We hebben een week de tijd gekregen om het een plekje te geven. Ze had hem voor die laatste week nog pillen tegen de misselijkheid meegegeven en die hebben hem zijn laatste dagen gelukkig wel een stuk makkelijker gemaakt. Wij hebben toen besloten om hem niet langer pijn te laten lijden en hem op dinsdag in te laten slapen. De dierenarts kwam rond half 6 's avonds en zij heeft hem een prikje gegeven. We hebben hem in zijn eigen mandje gelegd en daar is ie in slaap gevallen. Ik geloof niet dat ik hem in maanden zo rustig heb zien slapen. Uiteindelijk toen hij heel diep sliep heeft ze hem nog een prikje geven waardoor hij zou overlijden. Hij heeft nog zeker een minuut of 5 doorgeademt maar uiteindelijk is hij vredig ingeslapen.
Wat was, en is, dit moeilijk zeg! Ik ben nu 20 en ben dus eigenlijk met hem samen opgegroeid. Hij was altijd mijn beste vriendje en als ik verdrietig of wat dan ook was kwam ie altijd naar me toe.
De dierenarts zei dat de mensen die hem cremeren ons rond half 7 zouden bellen dat ze hem zouden komen halen maar rond 7 uur heeft mijn moeder zelf maar gebeld. Uiteindelijk heeft hij nog 2 uur bij ons in zijn mandje gelegen. Ik vond het zo moeilijk om hem met vreemde mee te geven maar gelukkig krijgen we hem straks terug.
Het is zo leeg in huis nu. Ik ben overdag alleen thuis en zonder hem is het zo moeilijk. Zijn bakjes eten zijn al opgeruimd maar zijn speeltjes liggen hier nog. Ik denk steeds dat ie er nog is als ik beneden kom of thuis kom maar hij is weg en ik krijg hem nooit meer terug..
Dit is voor mij de eerste keer dat ik een huisdier verlies. We hebben ook nog een kat van 17, dan ben ik niet zo alleen overdag. Het doet echt vreselijk veel pijn en dan zijn er mensen die zeggen: 'het is maar een hond'.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon schrijven hier.
Kim
Lieve Kim,
ik wil je veel sterkte wensen met het verlies van je lieve hond!En laat die mensen maar kletsen die zeggen ''het was maar een hond''.Het is ergens wel een dierbaar iemand met wie je een band
hebt opbouwd.Ik begrijp je verdriet heel goed.
Toen ik 7 jaar oud werd wilde ik mijn konijn mijn verjaardagcadeaus laten zien en toen vond ik hem dood in zijn kooi.Nooit zal ik dat vergeten.Begraven hebben we hem toen in de bos.Nee meid,het is echt niet abnormaal dat je om je hond treurt.
woensdag 8 september 2010 om 21:19
Heel veel sterkte.
Ik heb nog niet zo lang geleden mijn kat laten inslapen. Ook 14 jaar oud. De eerste dagen keek ik steeds waar ze nou was en soms dacht ik haar te horen.
Toch moet ik zeggen dat ik na een week of 2 er wel aan begon te wennen dat ze er niet meer is. Ik mis haar natuurlijk nog steeds wel, maar toch voel ik me er niet meer verdrietig onder.
Hopelijk heb jij ook niet al te lang verdriet en denk je met veel liefde en plezier terug aan je hond.
Ik heb nog niet zo lang geleden mijn kat laten inslapen. Ook 14 jaar oud. De eerste dagen keek ik steeds waar ze nou was en soms dacht ik haar te horen.
Toch moet ik zeggen dat ik na een week of 2 er wel aan begon te wennen dat ze er niet meer is. Ik mis haar natuurlijk nog steeds wel, maar toch voel ik me er niet meer verdrietig onder.
Hopelijk heb jij ook niet al te lang verdriet en denk je met veel liefde en plezier terug aan je hond.
woensdag 8 september 2010 om 21:22
Ik vind het niet vreemd als iemand rouwt om een dier.Het is
belangrijk om te rouwen en ervan afscheid te nemen.Je had
immers een heel goede band met je hond en het verdriet is de
andere kant van die band.Een huisdier is wat mij betrefft ook een lid van het gezin,zo zie ik het in ieder geval en deze spelen
ook een belangrijke rol in het leven.Ze brengen evenwicht,geven
steun en luisteren naar je verhaal.Dieren zijn er altijd voor je,ze
maken alles met je mee.Nee,ik vind het dan absoluut niet vreemd dat je rouwt om je beste vriend.Ik vind het zo jammer als mensen soms met onbegrip reageren ''goh,het was maar een dier'' of ''koop dan gewoon een nieuwe''.Ik heb al vaak het
verdriet van mijn zusjes gezien over de dood van hun konijnen
waarvan eentje met blaaskanker en de andere door ouderdom.
Dus meid,schaam je niet voor je tranen!
belangrijk om te rouwen en ervan afscheid te nemen.Je had
immers een heel goede band met je hond en het verdriet is de
andere kant van die band.Een huisdier is wat mij betrefft ook een lid van het gezin,zo zie ik het in ieder geval en deze spelen
ook een belangrijke rol in het leven.Ze brengen evenwicht,geven
steun en luisteren naar je verhaal.Dieren zijn er altijd voor je,ze
maken alles met je mee.Nee,ik vind het dan absoluut niet vreemd dat je rouwt om je beste vriend.Ik vind het zo jammer als mensen soms met onbegrip reageren ''goh,het was maar een dier'' of ''koop dan gewoon een nieuwe''.Ik heb al vaak het
verdriet van mijn zusjes gezien over de dood van hun konijnen
waarvan eentje met blaaskanker en de andere door ouderdom.
Dus meid,schaam je niet voor je tranen!
woensdag 8 september 2010 om 21:24
