Psyche
alle pijlers
Ik ben de controle kwijt
maandag 27 september 2010 om 11:45
Even nieuwe nick aangemaakt...Ik heb heel erg de behoefte om even wat van me af te schrijven en hoop dat iemand zich hierin herkent.
Ik ben 26 jaar en van de buitenkant lijkt alles prima. Heb een leuk huisje, auto, vrienden, hoog opgeleid, leuke baan. Maar ondertussen heb ik het gevoel alsof ik in sneltreinvaart afglij en ik krijg het niet voor elkaar om dat tegen te gaan. Mijn buitenkant (sterk, zelfverzekerd, spontaan, bijdehand, leuk) komt niet overeen met hoe ik mij (slap, ongelukkig, onzeker en depressief).
Ik zit in een bizarre 'relatie' waar ik niet mee 'kan' stoppen, maar wat mij absoluut kapot aan het maken is. Het lijkt wel alsof ik erop kick, ik haal er ook echt iets uit ofzo. Het is vooral op sexgebied dat ik dingen met mij laat doen die het daglicht niet verdragen. Ik laat het toe in die zin dat ik doorga met de relatie, tijdens de sex heb ik 0.0 te vertellen en sterk en beangstigend als hij is pakt hij gewoon wat hij wil hebben. Hij is ontzettend dominant en kickt erop als ik pijn heb en moet huilen. Ik zal de details besparen, want het gaat echt veel te ver.
Ik heb in meerdere relaties wel problemen gehad op sexgebied, maar nu lijkt het erop alsof ik mezelf aan het straffen ben voor een situatie waar ik mezelf heb ingewerkt toen ik 17 was. Jong en naief als ik was, uit een moeilijk gezin en naarstig op zoek naar wat liefde ben ik in een hele foute 'vriendengroep' beland en ben geëindigd achter het raam onder manipulatie en dwang. Heel erg aan de drugs gegaan omdat het ondraaglijk was, uiteindelijk heb ik weten te ontsnappen en ben een tijdje in Belgie ondergedoken. Dat is nu 10 jaar geleden maar ik denk dat ik dit nog altijd geen plek heb gegeven, voorzover dat uberhaupt mogelijk is. Mijn expartner heb ik dit verteld met als resultaat dat vanaf die dag ik elke keer in tranen uitbarstte als wij sex hadden. Hij was ontzettend lief en begripvol, maar het is daar toch deels op stuk gelopen denk ik.
Nou begrijp ik gewoon niet van mezelf waarom ik me op zo'n vreselijke manier laat vernederen. Na die moeilijke tijd heb ik mezelf herpakt en ben op zo'n krachtige manier mijn leven aan gaan pakken. Ik was zo kwaad op de wereld en ben als een bezetene alles aan gaan pakken op een positieve manier. Heb een universitaire opleiding afgerond, me compleet uit die wereld ontwurmd op eigen kracht maar ik heb een schuldgevoel van hier tot tokio richting mijn ouders. Die zijn er echt kapot van geweest en nog steeds. Op een gegeven moment toen ik achter het raam zat heb ik een poging gedaan om weg te komen door een goede vriend een hint te geven aan de telefoon waar ik zat. Die hint pakte hij op en heeft meteen mijn ouders gebeld. Mijn vader is toen (heartbreaking dit) met de hond door de straat gaan lopen om mij te zoeken. Mijn zo christelijke en nette lieve vader die geen idee heeft van die wereld is gewoon alle ramen afgegaan om te kijken of hij zijn kleine meisje kon vinden. Hoe vreselijk het ook is, ik ben enorm blij dat ik toen 'een klant' had en dat mijn vader nooit dat beeld van mij op zn netvlies heeft gekregen. En het is vooral DAT beeld waar ik nachtmerries van heb en waardoor ik zo'n ontzettend schuldgevoel heb! Nu lijkt het wel alsof ik gewoon keiharde pijn opzoek om mezelf te straffen. Ik heb duidelijk een enorm issue op sexgebied, hoopte alleen zo dat ik die beerput niet meer open had hoeven trekken...Maar ik kan er niet meer omheen he? Heb na die periode kort wel psychische hulp gehad, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik gewoon wilde vergeten, blokken en doorgaan. Dat is me op zich redelijk gelukt, alleen niet op dat gebied.
Vast een onsamenhangend verhaal dit, weet ook niet echt wat nou mijn vraag is, maar ik denk dat ik me afvraag of ik professionele hulp moet gaan zoeken. En of het aannemelijk is dat ik me zo vreselijk laat vernederen en pijn laat doen doordat ik een enorm schuldgevoel heb richting mijn ouders. Ik merk ook dat mijn hoofdmotivatie bij alles is om mijn ouders trots en gelukkig te maken. Tijdens mijn gehele studie heb ik alleen maar gedacht aan de dag van de buluitreiking, de dag dat mijn ouders daar dan zitten en trots kunnen zijn op mij. Dat klopt natuurlijk ook niet.
Ik ben 26 jaar en van de buitenkant lijkt alles prima. Heb een leuk huisje, auto, vrienden, hoog opgeleid, leuke baan. Maar ondertussen heb ik het gevoel alsof ik in sneltreinvaart afglij en ik krijg het niet voor elkaar om dat tegen te gaan. Mijn buitenkant (sterk, zelfverzekerd, spontaan, bijdehand, leuk) komt niet overeen met hoe ik mij (slap, ongelukkig, onzeker en depressief).
Ik zit in een bizarre 'relatie' waar ik niet mee 'kan' stoppen, maar wat mij absoluut kapot aan het maken is. Het lijkt wel alsof ik erop kick, ik haal er ook echt iets uit ofzo. Het is vooral op sexgebied dat ik dingen met mij laat doen die het daglicht niet verdragen. Ik laat het toe in die zin dat ik doorga met de relatie, tijdens de sex heb ik 0.0 te vertellen en sterk en beangstigend als hij is pakt hij gewoon wat hij wil hebben. Hij is ontzettend dominant en kickt erop als ik pijn heb en moet huilen. Ik zal de details besparen, want het gaat echt veel te ver.
Ik heb in meerdere relaties wel problemen gehad op sexgebied, maar nu lijkt het erop alsof ik mezelf aan het straffen ben voor een situatie waar ik mezelf heb ingewerkt toen ik 17 was. Jong en naief als ik was, uit een moeilijk gezin en naarstig op zoek naar wat liefde ben ik in een hele foute 'vriendengroep' beland en ben geëindigd achter het raam onder manipulatie en dwang. Heel erg aan de drugs gegaan omdat het ondraaglijk was, uiteindelijk heb ik weten te ontsnappen en ben een tijdje in Belgie ondergedoken. Dat is nu 10 jaar geleden maar ik denk dat ik dit nog altijd geen plek heb gegeven, voorzover dat uberhaupt mogelijk is. Mijn expartner heb ik dit verteld met als resultaat dat vanaf die dag ik elke keer in tranen uitbarstte als wij sex hadden. Hij was ontzettend lief en begripvol, maar het is daar toch deels op stuk gelopen denk ik.
Nou begrijp ik gewoon niet van mezelf waarom ik me op zo'n vreselijke manier laat vernederen. Na die moeilijke tijd heb ik mezelf herpakt en ben op zo'n krachtige manier mijn leven aan gaan pakken. Ik was zo kwaad op de wereld en ben als een bezetene alles aan gaan pakken op een positieve manier. Heb een universitaire opleiding afgerond, me compleet uit die wereld ontwurmd op eigen kracht maar ik heb een schuldgevoel van hier tot tokio richting mijn ouders. Die zijn er echt kapot van geweest en nog steeds. Op een gegeven moment toen ik achter het raam zat heb ik een poging gedaan om weg te komen door een goede vriend een hint te geven aan de telefoon waar ik zat. Die hint pakte hij op en heeft meteen mijn ouders gebeld. Mijn vader is toen (heartbreaking dit) met de hond door de straat gaan lopen om mij te zoeken. Mijn zo christelijke en nette lieve vader die geen idee heeft van die wereld is gewoon alle ramen afgegaan om te kijken of hij zijn kleine meisje kon vinden. Hoe vreselijk het ook is, ik ben enorm blij dat ik toen 'een klant' had en dat mijn vader nooit dat beeld van mij op zn netvlies heeft gekregen. En het is vooral DAT beeld waar ik nachtmerries van heb en waardoor ik zo'n ontzettend schuldgevoel heb! Nu lijkt het wel alsof ik gewoon keiharde pijn opzoek om mezelf te straffen. Ik heb duidelijk een enorm issue op sexgebied, hoopte alleen zo dat ik die beerput niet meer open had hoeven trekken...Maar ik kan er niet meer omheen he? Heb na die periode kort wel psychische hulp gehad, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik gewoon wilde vergeten, blokken en doorgaan. Dat is me op zich redelijk gelukt, alleen niet op dat gebied.
Vast een onsamenhangend verhaal dit, weet ook niet echt wat nou mijn vraag is, maar ik denk dat ik me afvraag of ik professionele hulp moet gaan zoeken. En of het aannemelijk is dat ik me zo vreselijk laat vernederen en pijn laat doen doordat ik een enorm schuldgevoel heb richting mijn ouders. Ik merk ook dat mijn hoofdmotivatie bij alles is om mijn ouders trots en gelukkig te maken. Tijdens mijn gehele studie heb ik alleen maar gedacht aan de dag van de buluitreiking, de dag dat mijn ouders daar dan zitten en trots kunnen zijn op mij. Dat klopt natuurlijk ook niet.
maandag 27 september 2010 om 12:00
Lieve Draak, je hoeft geen schuldgevoel te hebben richting je ouders. Je had hulp nodig en je vader probeerde te helpen. Zo hoort dat in het leven te gaan.
Je schrijft dat je in een relatie zit waarmee je niet kunt stoppen. Ik denk dat dat niet zo is. En ik denk ook dat jij dat niet alleen weet, maar inmiddels ook begint te voelen in je onderbuik.
Je verhaal haalt een hoop overhoop bij me en ik moet even een kopje thee zetten om te bedenken hoe en of ik je mijn verhaal wil vertellen. Ik kan je alleen wel alvast vertellen dat mijn stap van destructief naar constructief begon met zo ongeveer dezelfde verwarring en dat de machteloosheid en de wanhoop uiteindelijk kunnen verdwijnen.
Je schrijft dat je in een relatie zit waarmee je niet kunt stoppen. Ik denk dat dat niet zo is. En ik denk ook dat jij dat niet alleen weet, maar inmiddels ook begint te voelen in je onderbuik.
Je verhaal haalt een hoop overhoop bij me en ik moet even een kopje thee zetten om te bedenken hoe en of ik je mijn verhaal wil vertellen. Ik kan je alleen wel alvast vertellen dat mijn stap van destructief naar constructief begon met zo ongeveer dezelfde verwarring en dat de machteloosheid en de wanhoop uiteindelijk kunnen verdwijnen.
maandag 27 september 2010 om 12:03
Allereerst een
Wat goed dat je hebt besloten dat je dingen anders wil gaan doen in je leven. Misschien is het handig om contact op te nemen met De Rode Draad. Zij houden zich met de belangen bezig van personen die in de prostitutie zitten, maar bieden ook ondersteuning aan hen die dat achter zich willen laten of hebben gelaten. Ik denk dat zij heel goed met je mee kunnen denken over passende hulpverlening voor jou. Succes!
Wat goed dat je hebt besloten dat je dingen anders wil gaan doen in je leven. Misschien is het handig om contact op te nemen met De Rode Draad. Zij houden zich met de belangen bezig van personen die in de prostitutie zitten, maar bieden ook ondersteuning aan hen die dat achter zich willen laten of hebben gelaten. Ik denk dat zij heel goed met je mee kunnen denken over passende hulpverlening voor jou. Succes!
maandag 27 september 2010 om 12:04
Wat een vreselijk verhaal. Ik weet wel zeker dat professionele hulp moet gaan zoeken. Hier kom je alleen niet uit. Dit is te heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Je wil alleen nog maar mensen plezieren lijkt het wel. Lees ook nergens dat je van je vriend houdt. Maar ik hoop dat dat wel zo is. Heel veel sterkte.
maandag 27 september 2010 om 12:06
Hey Draak,
Mijn advies is om zeker professionele hulp te gaan zoeken. Er zijn heel effectieve behandelmethodes om over dit soort traumatische ervaringen heen te komen. Misschien kan EMDR wat voor je zijn? Ga in ieder geval even naar de huisarts voor een verwijzing.. dan merk je vanzelf of het de hulp is die je zoekt!!
Of er een link is tussen wat je mee hebt gemaakt en in welke seksuele situaties je jezelf nu plaatst weet ik niet. Maar blijkbaar geeft het je wel een vervelend gevoel, is het zeer slecht voor je eigenwaarde, ondanks dat je daar misschien juist naar op zoek bent. Dat op zich is al voldoende reden om hulp te zoeken, ongeacht wat de reden hiervoor is.
Mijn advies is om zeker professionele hulp te gaan zoeken. Er zijn heel effectieve behandelmethodes om over dit soort traumatische ervaringen heen te komen. Misschien kan EMDR wat voor je zijn? Ga in ieder geval even naar de huisarts voor een verwijzing.. dan merk je vanzelf of het de hulp is die je zoekt!!
Of er een link is tussen wat je mee hebt gemaakt en in welke seksuele situaties je jezelf nu plaatst weet ik niet. Maar blijkbaar geeft het je wel een vervelend gevoel, is het zeer slecht voor je eigenwaarde, ondanks dat je daar misschien juist naar op zoek bent. Dat op zich is al voldoende reden om hulp te zoeken, ongeacht wat de reden hiervoor is.
maandag 27 september 2010 om 12:08
maandag 27 september 2010 om 12:16
Veel mensen kiezen voor situaties die ze herkennen. Een soort van onbewust mechanisme waardoor (niet in jouw geval maar toch vergelijkbaar) prostituees bijvoorbeeld voor dat beroep kiezen omdat ze ooit vervelende ervaringen hebben gehad en nu zelf de "macht" hebben omdat ze zelf nu besluiten om de situatie zo te laten. Dat is natuurlijk niet het geval maar in je hoofd wordt het wel zo uitgelegd. Uiteindelijk werk je dan nog steeds volgens onbewuste patronen maar nu vanuit andere patronen maar nog wel keuzes gebaseerd op het verleden.
Daarom kan je het feit dat je zelf kiest voor de relatie nu i.p.v. dat je het je laat overkomen daar ook mee te maken hebben. In jouw woorden lees ik dat je je zoiets afvraagt. Het is een soort van onbewust principe wat heel goed is om je daar eerst inderdaad bewust van te worden.
Veel mensen die bijvoorbeeld ervaring hebben met in elkaar geslagen worden, alcoholisme etc.. kiezen later als dader of slachtoffer opnieuw voor dezelfde situaties. Zie jezelf daarom niet als zwak maar als iets waar je in terecht bent gekomen en nu mee om moet leren gaan. Andere visies, andere gedachten en nee, je lijkt me er inderdaad nog niet overheen en naar mijn idee dus nog steeds last van die ervaringen destijds.
Goed dat je het zelf onder ogen ziet, helaas werkte het blokkeren en negeren in jouw geval niet. Maar je bent al een stuk verder denk ik dan de meesten. En het is knap wat je allemaal wel hebt bereikt! Alleen die relatie nog, die is duidelijk niet goed voor je. Daar zullen vast bepaalde dingen die je over jezelf denkt of denkt nodig te hebben omgevormd kunnen worden naar gedachten en visies die gezonder zijn voor je zelf zoals je met andere dingen ook gelukt is!
Succes er mee. Het is een lastige materie waar je vermoedelijk handvaten wel bij nodig hebt. Maar neem jezelf vooral niets kwalijk en wees trots dat je zo'n liefhebbende vader hebt!
Daarom kan je het feit dat je zelf kiest voor de relatie nu i.p.v. dat je het je laat overkomen daar ook mee te maken hebben. In jouw woorden lees ik dat je je zoiets afvraagt. Het is een soort van onbewust principe wat heel goed is om je daar eerst inderdaad bewust van te worden.
Veel mensen die bijvoorbeeld ervaring hebben met in elkaar geslagen worden, alcoholisme etc.. kiezen later als dader of slachtoffer opnieuw voor dezelfde situaties. Zie jezelf daarom niet als zwak maar als iets waar je in terecht bent gekomen en nu mee om moet leren gaan. Andere visies, andere gedachten en nee, je lijkt me er inderdaad nog niet overheen en naar mijn idee dus nog steeds last van die ervaringen destijds.
Goed dat je het zelf onder ogen ziet, helaas werkte het blokkeren en negeren in jouw geval niet. Maar je bent al een stuk verder denk ik dan de meesten. En het is knap wat je allemaal wel hebt bereikt! Alleen die relatie nog, die is duidelijk niet goed voor je. Daar zullen vast bepaalde dingen die je over jezelf denkt of denkt nodig te hebben omgevormd kunnen worden naar gedachten en visies die gezonder zijn voor je zelf zoals je met andere dingen ook gelukt is!
Succes er mee. Het is een lastige materie waar je vermoedelijk handvaten wel bij nodig hebt. Maar neem jezelf vooral niets kwalijk en wees trots dat je zo'n liefhebbende vader hebt!
maandag 27 september 2010 om 12:19
Je hebt een heftig verhaal,
Als eerste; Ik vind je erg dapper en sterk. Zoals je jezelf herpakt hebt en een universitaire studie hebt afgerond, blijft werken en dergelijke. Daar is erg veel kracht voor nodig. Denk dat je ouders daar erg trots op zullen zijn en hoop dat je daar zelf ook trots op kunt zijn.
Je zit nu in een hele heftige "relatie"
De reden dat ik relatie tussen haakjes zet is omdat deze enorm destructief is. Je moet van m af en dat realiseer je jezelf volgens mij ook. Ik kan me levendig voorstellen wat er allemaal misgaat.
Zoek hiervoor een uitweg ook. Misschien bij de Rode Draad zoals geopperd. Praat met je ouders.
Ze hebben je al eerder geholpen. Ik denk dat ze je echt zullen helpen.
Oke, je doet ze ws verdriet maar ik denk dat ze meer verdriet zullen hebben als ze er over een hele lange tijd achter komen dat het door is gegaan en jij ze niets gevraagd hebt omdat je niet durfde.
Of een collega die dicht bij je staat.
Heel veel sterkte. Reken jezelf niet te hard af maar zoek hulp...
Als eerste; Ik vind je erg dapper en sterk. Zoals je jezelf herpakt hebt en een universitaire studie hebt afgerond, blijft werken en dergelijke. Daar is erg veel kracht voor nodig. Denk dat je ouders daar erg trots op zullen zijn en hoop dat je daar zelf ook trots op kunt zijn.
Je zit nu in een hele heftige "relatie"
De reden dat ik relatie tussen haakjes zet is omdat deze enorm destructief is. Je moet van m af en dat realiseer je jezelf volgens mij ook. Ik kan me levendig voorstellen wat er allemaal misgaat.
Zoek hiervoor een uitweg ook. Misschien bij de Rode Draad zoals geopperd. Praat met je ouders.
Ze hebben je al eerder geholpen. Ik denk dat ze je echt zullen helpen.
Oke, je doet ze ws verdriet maar ik denk dat ze meer verdriet zullen hebben als ze er over een hele lange tijd achter komen dat het door is gegaan en jij ze niets gevraagd hebt omdat je niet durfde.
Of een collega die dicht bij je staat.
Heel veel sterkte. Reken jezelf niet te hard af maar zoek hulp...
maandag 27 september 2010 om 12:21
Dank dames. Ik voel ook dat ik echt wat moet gaan doen, ik heb alleen nog zo'n weerstand. Wil niets oprakelen, wil mijn vertrouwde blokkade niet wegdoen. Die beerput weer open...bah. Maar om ooit echt verlost te kunnen zijn van dat blok aan mijn been zal ik moeten. Zal ik nog 1 x die power in mezelf moeten vinden om deze strijd weer aan te gaan. Kon het maar he...gewoon een knop omzetten, blokken en vergeten...Ik moet zeggen dat hier nu op het forum erover praten voor mij een giant leap is, ik heb er echt in geen jaren meer over gesproken met iemand. Ik merk dat het me oplucht! Alsof ik nou een beetje iemand deelgenoot maak van mijn dark little place...Ik ben destijds bij SHOP en Humanitas geweest, ik ga even googelen op de Rode Draad.
maandag 27 september 2010 om 12:26
Lieve Draak, zoek alsjeblieft professionele hulp, want op deze manier ga je eraan kapot. En breek met je vriend, want iemand die er op kickt om jou pijn te doen en je te zien huilen die spoort in mijn ogen niet helemaal. De Rode Draad lijkt me een hele goeie tip. Toevallig stond er van de week een heel artikel hiervan in Vriendin, misschien moet je dat eens lezen. Ik wens je iig heel veel sterkte en ik hoop dat je je leven snel weer op de rit hebt.
maandag 27 september 2010 om 12:27
Meid, je hebt al heel veel dingen op de rit. Waar je midden in zit is een (extreme) relatieverslaving. Lees dit eens: http://www.crisiscare.nl/ ... ask=view&id=56&Itemid=106
maandag 27 september 2010 om 12:35
Draak, wat goed van je dat je je problemen onder ogen ziet en wilt aanpakken. Dat voelt voor jou misschien nog niet zo, maar het feit dat je het hier opschrijft en er zó over schrijft, bewijst dat voor mij. Ik heb geen idee wat wijsheid is in deze, dat laat ik over aan andere forummers met andere ervaringen dan ik.
Wel denk ik, dat je niet moet vergeten dat je ouders altijd van je zullen houden en ongetwijfeld nu ook heel trots op je zijn! Een studie afgemaakt, een inkomen om jezelf het hoofd boven water te houden, dat is echt niet niks (zie het forum!) er zijn mensen zat die dat niet kunnen.
Misschien moet je beginnen met dingen niet doen om je ouders trots te maken, maar eerst weer eens trots op jezelf worden, en van jezelf gaan houden. Dan komt de rest vanzelf. Sterkte!
Wel denk ik, dat je niet moet vergeten dat je ouders altijd van je zullen houden en ongetwijfeld nu ook heel trots op je zijn! Een studie afgemaakt, een inkomen om jezelf het hoofd boven water te houden, dat is echt niet niks (zie het forum!) er zijn mensen zat die dat niet kunnen.
Misschien moet je beginnen met dingen niet doen om je ouders trots te maken, maar eerst weer eens trots op jezelf worden, en van jezelf gaan houden. Dan komt de rest vanzelf. Sterkte!
maandag 27 september 2010 om 12:37
Hoi lieve Draak,
Wat ben jij sterk! Ik denk inderdaad dat jij niet om hulp heenkan. Toch moet JIJ beslissen wat je moet gaan doen. Zolang je er niet achter staat en niemand in je omgeving je dwingt gebeurt er niets. Dat je nu al bezig bent op internet zegt eigenlijk al dat je begint met hulp zoeken. Dus zoek iets op internet en vraag hulp!
Ik denk dat je ouders ontzettend trots zijn op jou. Jij bent echt een kind om trots op te zijn hoor!
Wat ben jij sterk! Ik denk inderdaad dat jij niet om hulp heenkan. Toch moet JIJ beslissen wat je moet gaan doen. Zolang je er niet achter staat en niemand in je omgeving je dwingt gebeurt er niets. Dat je nu al bezig bent op internet zegt eigenlijk al dat je begint met hulp zoeken. Dus zoek iets op internet en vraag hulp!
Ik denk dat je ouders ontzettend trots zijn op jou. Jij bent echt een kind om trots op te zijn hoor!
maandag 27 september 2010 om 12:48
Om te beginnen met mijn idee over het zoeken van professionele hulp, ja, dat zou ik zeker doen. Ik denk dat het gevoel dat je aan het afglijden bent reëel is en dat je dit in het beste geval wel zelf zult kunnen stoppen, maar dat je niet voldoende handvatten hebt om in je eentje de weg terug te vinden/bewandelen. In tegenstelling tot Frizzy zou ik dit niet zoeken bij een instantie als De Rode Draad. En wel om twee redenen, je problematiek heeft een oorsprong die vóór je bestaan als prostituée ligt (je schrijft over je moeilijke thuissituatie) en -en dat vind ik persoonlijk minstens zo belangrijk- ik denk dat hulp zoeken via een organisatie die zich inzet voor prostituées zorgt dat je jezelf verkeerd identificeert wat je rugzak alleen maar zwaarder zal maken.
Ik ben geen professional, alleen maar ervaringsdeskundige, maar tweedelijns psychologische of psychiatrische hulp lijkt me een grotere kans geven op hulp waar je bij gebaat bent. Je kunt je hier naar door laten verwijzen door je huisarts of door een eerstelijns therapeut.
Dan je onbegrip voor jezelf. Je zegt niet te snappen waarom je jezelf zo laat vernederen. Ook ik ben hoogopgeleid, leek het van buiten af allemaal heel goed voor elkaar te hebben en nou ja, het hele rijtje dat jij ook noemt dus. Toch heb ik me ook laten vernederen. Op twee vlakken, waarvan ik er één zag, en één volledig onzichtbaar was voor me omdat ik het heel normaal vond dat mensen op die manier met me omgingen. Het vlak waarop ik het zag was net als bij jou sexueel. En in mijn geval zocht ik daar de pijn zelf actief op.
Wat ik daar uit haalde begrijp ik pas nu ik het niet meer nodig heb (of beter: nu ik het ergens anders uit kan halen). De pijn en de bijbehorende vernedering gaven me rust. Iets wat ik op geen enkel ander vlak in mijn leven had of kon bereiken.
Om het hele detailgebeuren over te slaan komt het er op neer dat ik een complexe posttraumatischestressstoornis heb. Die loop je als je pech hebt op door een overload aan ellende en dan ook nog eens in een setting waaraan je je niet kunt onttrekken.
Om jezelf te beschermen zorgt je lichaam dat je alert bent op momenten dat dit nodig is. Bijvoorbeeld als je oversteekt en er komt een auto met 180 km/u op het zebrapad af. In mijn geval zijn de gedeeltes in mijn hersenen die dat regelen dusdanig van de kook dat ze blijvend verkeerd zijn afgesteld. De aanmaak van stresshormonen draait non-stop en high speed, het stukje hersenen dat de stof aanmaakt dat de stresshormonen dempt heeft heel lang geleden al uitgechecked. Eindresultaat, mijn lichaam leeft voortdurend alsof er een auto met 180 km/u op me afkomt.
Alsof dat nog niet vervelend genoeg is, raak je daarmee in een hele bizarre knoop. Want het gevoel is er wel, maar de oorzaak niet, en ergens vindt je systeem dat niet ok. De verleiding is dus heel groot om oorzaken aan te dragen. Immers, als er gevaar of ellende is, dan 'klopt' het gevoel dat je hebt (al had...).
Kijkend naar je hele post dan lees ik een hele krachtige vrouw, met een heel pienter hoofd die van geen opgeven weet. Je kan de wereld aan je voeten dwingen, en misschien wel véél makkelijker dan je nu durft te geloven. Wanneer je alle energie die je nu moet steken in woest watertrappelen om je hoofd boven water te houden kunt investeren in een schoolslag, ben je sneller dan je denkt een heel eind weggezwommen van al deze ellende. Tijd voor zwemles dus .
Ik ben geen professional, alleen maar ervaringsdeskundige, maar tweedelijns psychologische of psychiatrische hulp lijkt me een grotere kans geven op hulp waar je bij gebaat bent. Je kunt je hier naar door laten verwijzen door je huisarts of door een eerstelijns therapeut.
Dan je onbegrip voor jezelf. Je zegt niet te snappen waarom je jezelf zo laat vernederen. Ook ik ben hoogopgeleid, leek het van buiten af allemaal heel goed voor elkaar te hebben en nou ja, het hele rijtje dat jij ook noemt dus. Toch heb ik me ook laten vernederen. Op twee vlakken, waarvan ik er één zag, en één volledig onzichtbaar was voor me omdat ik het heel normaal vond dat mensen op die manier met me omgingen. Het vlak waarop ik het zag was net als bij jou sexueel. En in mijn geval zocht ik daar de pijn zelf actief op.
Wat ik daar uit haalde begrijp ik pas nu ik het niet meer nodig heb (of beter: nu ik het ergens anders uit kan halen). De pijn en de bijbehorende vernedering gaven me rust. Iets wat ik op geen enkel ander vlak in mijn leven had of kon bereiken.
Om het hele detailgebeuren over te slaan komt het er op neer dat ik een complexe posttraumatischestressstoornis heb. Die loop je als je pech hebt op door een overload aan ellende en dan ook nog eens in een setting waaraan je je niet kunt onttrekken.
Om jezelf te beschermen zorgt je lichaam dat je alert bent op momenten dat dit nodig is. Bijvoorbeeld als je oversteekt en er komt een auto met 180 km/u op het zebrapad af. In mijn geval zijn de gedeeltes in mijn hersenen die dat regelen dusdanig van de kook dat ze blijvend verkeerd zijn afgesteld. De aanmaak van stresshormonen draait non-stop en high speed, het stukje hersenen dat de stof aanmaakt dat de stresshormonen dempt heeft heel lang geleden al uitgechecked. Eindresultaat, mijn lichaam leeft voortdurend alsof er een auto met 180 km/u op me afkomt.
Alsof dat nog niet vervelend genoeg is, raak je daarmee in een hele bizarre knoop. Want het gevoel is er wel, maar de oorzaak niet, en ergens vindt je systeem dat niet ok. De verleiding is dus heel groot om oorzaken aan te dragen. Immers, als er gevaar of ellende is, dan 'klopt' het gevoel dat je hebt (al had...).
Kijkend naar je hele post dan lees ik een hele krachtige vrouw, met een heel pienter hoofd die van geen opgeven weet. Je kan de wereld aan je voeten dwingen, en misschien wel véél makkelijker dan je nu durft te geloven. Wanneer je alle energie die je nu moet steken in woest watertrappelen om je hoofd boven water te houden kunt investeren in een schoolslag, ben je sneller dan je denkt een heel eind weggezwommen van al deze ellende. Tijd voor zwemles dus .
maandag 27 september 2010 om 12:53
quote:jongjenever schreef op 27 september 2010 @ 12:27:
Meid, je hebt al heel veel dingen op de rit. Waar je midden in zit is een (extreme) relatieverslaving. Lees dit eens: http://www.crisiscare.nl/ ... ask=view&id=56&Itemid=106
"Een kenmerk is vaak ook dat er veel energie wordt geïnvesteerd in de seksuele omgang met de partner. Het hebben van seks geeft het gevoel van nabijheid en liefde, en ook een zeker gevoel van macht. In de relatie kan seks ingezet worden als middel om de ander geïnteresseerd te maken en te houden, en dikwijls wordt hierbij alles uit de kast getrokken. Het feit dat de partner opgewonden raakt, wordt vaak geïnterpreteerd als liefde. Niet zelden volgt op den duur een gevoel van vernedering vanwege alle seksuele bochten waarin iemand zich gewrongen heeft."
wow...wat een herkenbaar stuk zeg...Ik ga akkoord met alles, zeg nergens nee op. Jezus wat ben ik aan het doen...ik zou eigenlijk eens een lijst moeten maken en dat een paar keer moeten oplezen. God wat heb ik me laten opleggen zeg...variërend van anale zeer pijnlijke sex tot aan 'verplichte' dagelijkse ranzige, vernederende foto sessies. Moest dan ook voor een bepaald tijdstip want anders...En dat zijn nog de minst heftige dingen, de rest krijg ik al mn strot niet eens uit. Maar ik merk nu dat ik een beetje aan het slachtofferen ben, want ik was er zelf bij potdomme! Ik heb het zelf gedaan allemaal.
Meid, je hebt al heel veel dingen op de rit. Waar je midden in zit is een (extreme) relatieverslaving. Lees dit eens: http://www.crisiscare.nl/ ... ask=view&id=56&Itemid=106
"Een kenmerk is vaak ook dat er veel energie wordt geïnvesteerd in de seksuele omgang met de partner. Het hebben van seks geeft het gevoel van nabijheid en liefde, en ook een zeker gevoel van macht. In de relatie kan seks ingezet worden als middel om de ander geïnteresseerd te maken en te houden, en dikwijls wordt hierbij alles uit de kast getrokken. Het feit dat de partner opgewonden raakt, wordt vaak geïnterpreteerd als liefde. Niet zelden volgt op den duur een gevoel van vernedering vanwege alle seksuele bochten waarin iemand zich gewrongen heeft."
wow...wat een herkenbaar stuk zeg...Ik ga akkoord met alles, zeg nergens nee op. Jezus wat ben ik aan het doen...ik zou eigenlijk eens een lijst moeten maken en dat een paar keer moeten oplezen. God wat heb ik me laten opleggen zeg...variërend van anale zeer pijnlijke sex tot aan 'verplichte' dagelijkse ranzige, vernederende foto sessies. Moest dan ook voor een bepaald tijdstip want anders...En dat zijn nog de minst heftige dingen, de rest krijg ik al mn strot niet eens uit. Maar ik merk nu dat ik een beetje aan het slachtofferen ben, want ik was er zelf bij potdomme! Ik heb het zelf gedaan allemaal.
anoniem_113555 wijzigde dit bericht op 27-09-2010 13:16
Reden: beetje too much, voegt niets toe inhoudelijk.
Reden: beetje too much, voegt niets toe inhoudelijk.
% gewijzigd
maandag 27 september 2010 om 12:57
quote:CharlotteAnnaSophie schreef op 27 september 2010 @ 12:04:
Wat een vreselijk verhaal. Ik weet wel zeker dat professionele hulp moet gaan zoeken. Hier kom je alleen niet uit. Dit is te heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Je wil alleen nog maar mensen plezieren lijkt het wel. Lees ook nergens dat je van je vriend houdt. Maar ik hoop dat dat wel zo is. Heel veel sterkte.
Dit begrijp ik niet hoor, ik lees namelijk nergens dat haar vriend (als we dat al zo mogen noemen) van haar houdt. Volgens haarzelf kickt hij op haar pijn en stopt ie niet als ze gaat huilen....
Wat betreft het people-pleasen en dat je hulp nodig hebt daar ben ik het wel helemaal mee eens. En stoppen met die gozer, het lijkt wel alsof hij een soort verslaving is van je. Desnoods verhuis je voor een nieuwe nieuwe start....
Wat een vreselijk verhaal. Ik weet wel zeker dat professionele hulp moet gaan zoeken. Hier kom je alleen niet uit. Dit is te heftig wat je allemaal hebt meegemaakt. Je wil alleen nog maar mensen plezieren lijkt het wel. Lees ook nergens dat je van je vriend houdt. Maar ik hoop dat dat wel zo is. Heel veel sterkte.
Dit begrijp ik niet hoor, ik lees namelijk nergens dat haar vriend (als we dat al zo mogen noemen) van haar houdt. Volgens haarzelf kickt hij op haar pijn en stopt ie niet als ze gaat huilen....
Wat betreft het people-pleasen en dat je hulp nodig hebt daar ben ik het wel helemaal mee eens. En stoppen met die gozer, het lijkt wel alsof hij een soort verslaving is van je. Desnoods verhuis je voor een nieuwe nieuwe start....
maandag 27 september 2010 om 12:59
quote:twinkeling schreef op 27 september 2010 @ 12:48:
Om te beginnen met mijn idee over het zoeken van professionele hulp, ja, dat zou ik zeker doen. Ik denk dat het gevoel dat je aan het afglijden bent reëel is en dat je dit in het beste geval wel zelf zult kunnen stoppen, maar dat je niet voldoende handvatten hebt om in je eentje de weg terug te vinden/bewandelen. In tegenstelling tot Frizzy zou ik dit niet zoeken bij een instantie als De Rode Draad. En wel om twee redenen, je problematiek heeft een oorsprong die vóór je bestaan als prostituée ligt (je schrijft over je moeilijke thuissituatie) en -en dat vind ik persoonlijk minstens zo belangrijk- ik denk dat hulp zoeken via een organisatie die zich inzet voor prostituées zorgt dat je jezelf verkeerd identificeert wat je rugzak alleen maar zwaarder zal maken.
Ik ben geen professional, alleen maar ervaringsdeskundige, maar tweedelijns psychologische of psychiatrische hulp lijkt me een grotere kans geven op hulp waar je bij gebaat bent. Je kunt je hier naar door laten verwijzen door je huisarts of door een eerstelijns therapeut.
Dan heb ik misschien niet goed uitgelegd wat ik bedoel. Natuurlijk moet TO naar een eerstelijns of tweedelijnstherapeut. Echter ik zou als ik TO was advies inwinnen bij De Rode Draad over wie/wat/waar ze dat het beste kan doen. Therapeuten hebben namelijk in sommige gevallen zo hun specialisaties, en dan zou TO terecht kunnen komen bij iemand die haar zo goed mogelijk kan begeleiden in dit proces.
Voorbeeldje: als je worstelt met adoptieproblematiek kun je daarvoor bij elke therapeut terecht. Er zijn echter ook therapeuten die zich speciaal daarop richten, en die zullen toch net iets gerichter kunnen behandelen.
Om te beginnen met mijn idee over het zoeken van professionele hulp, ja, dat zou ik zeker doen. Ik denk dat het gevoel dat je aan het afglijden bent reëel is en dat je dit in het beste geval wel zelf zult kunnen stoppen, maar dat je niet voldoende handvatten hebt om in je eentje de weg terug te vinden/bewandelen. In tegenstelling tot Frizzy zou ik dit niet zoeken bij een instantie als De Rode Draad. En wel om twee redenen, je problematiek heeft een oorsprong die vóór je bestaan als prostituée ligt (je schrijft over je moeilijke thuissituatie) en -en dat vind ik persoonlijk minstens zo belangrijk- ik denk dat hulp zoeken via een organisatie die zich inzet voor prostituées zorgt dat je jezelf verkeerd identificeert wat je rugzak alleen maar zwaarder zal maken.
Ik ben geen professional, alleen maar ervaringsdeskundige, maar tweedelijns psychologische of psychiatrische hulp lijkt me een grotere kans geven op hulp waar je bij gebaat bent. Je kunt je hier naar door laten verwijzen door je huisarts of door een eerstelijns therapeut.
Dan heb ik misschien niet goed uitgelegd wat ik bedoel. Natuurlijk moet TO naar een eerstelijns of tweedelijnstherapeut. Echter ik zou als ik TO was advies inwinnen bij De Rode Draad over wie/wat/waar ze dat het beste kan doen. Therapeuten hebben namelijk in sommige gevallen zo hun specialisaties, en dan zou TO terecht kunnen komen bij iemand die haar zo goed mogelijk kan begeleiden in dit proces.
Voorbeeldje: als je worstelt met adoptieproblematiek kun je daarvoor bij elke therapeut terecht. Er zijn echter ook therapeuten die zich speciaal daarop richten, en die zullen toch net iets gerichter kunnen behandelen.
maandag 27 september 2010 om 13:10
@ Frizzy,
Om er toch ook nog even inhoudelijk op terug te komen, als je hulp nodig hebt bij adoptieproblematiek, dan is dat een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Daarmee is het dus ook heel voordehandliggend om iemand te zoeken die zich in die materie heeft gespecialiseerd. In het geval van TO zie jij het stukje over prostitutie kennelijk als de oorzaak. Ik zie het als een symptoom. Als je een symptoom tot oorzaak promoveert dan heb je de kans dat je aan de hulp die je krijgt -hoe geweldig en fantastisch die misschien ook is- uiteindelijk niets hebt. De Rode Draad is een hele specifieke belangenvereniging, de kans dat ze voor prostitutie als oorzaak de juiste hulproute weten acht ik aanwezig, de kans dat ze de juiste route weten voor iets totaal anders waarbij prostitutie uiteindelijk een symptoom werd acht ik nihil.
Om er toch ook nog even inhoudelijk op terug te komen, als je hulp nodig hebt bij adoptieproblematiek, dan is dat een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Daarmee is het dus ook heel voordehandliggend om iemand te zoeken die zich in die materie heeft gespecialiseerd. In het geval van TO zie jij het stukje over prostitutie kennelijk als de oorzaak. Ik zie het als een symptoom. Als je een symptoom tot oorzaak promoveert dan heb je de kans dat je aan de hulp die je krijgt -hoe geweldig en fantastisch die misschien ook is- uiteindelijk niets hebt. De Rode Draad is een hele specifieke belangenvereniging, de kans dat ze voor prostitutie als oorzaak de juiste hulproute weten acht ik aanwezig, de kans dat ze de juiste route weten voor iets totaal anders waarbij prostitutie uiteindelijk een symptoom werd acht ik nihil.
maandag 27 september 2010 om 13:16
quote:twinkeling schreef op 27 september 2010 @ 13:10:
@ Frizzy,
Om er toch ook nog even inhoudelijk op terug te komen, als je hulp nodig hebt bij adoptieproblematiek, dan is dat een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Daarmee is het dus ook heel voordehandliggend om iemand te zoeken die zich in die materie heeft gespecialiseerd. In het geval van TO zie jij het stukje over prostitutie kennelijk als de oorzaak. Ik zie het als een symptoom. Als je een symptoom tot oorzaak promoveert dan heb je de kans dat je aan de hulp die je krijgt -hoe geweldig en fantastisch die misschien ook is- uiteindelijk niets hebt. De Rode Draad is een hele specifieke belangenvereniging, de kans dat ze voor prostitutie als oorzaak de juiste hulproute weten acht ik aanwezig, de kans dat ze de juiste route weten voor iets totaal anders waarbij prostitutie uiteindelijk een symptoom werd acht ik nihil.
Ik bedoel niet dat wij geen verschillende mening mogen hebben hoor.
Dacht alleen dat ik wellicht de indruk had gewekt dat ze hulp/therapie moest zoeken bij De Rode Draad, en dat bedoelde ik niet.
Overigens ben ikzelf van mening dat prostitutie in de meeste gevallen een symptoom is. Misschien ga ik er ten onrechte vanuit dat De Rode Draad dat ook op die manier kan zien, maar dat weet ik dus niet.
@ Frizzy,
Om er toch ook nog even inhoudelijk op terug te komen, als je hulp nodig hebt bij adoptieproblematiek, dan is dat een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Daarmee is het dus ook heel voordehandliggend om iemand te zoeken die zich in die materie heeft gespecialiseerd. In het geval van TO zie jij het stukje over prostitutie kennelijk als de oorzaak. Ik zie het als een symptoom. Als je een symptoom tot oorzaak promoveert dan heb je de kans dat je aan de hulp die je krijgt -hoe geweldig en fantastisch die misschien ook is- uiteindelijk niets hebt. De Rode Draad is een hele specifieke belangenvereniging, de kans dat ze voor prostitutie als oorzaak de juiste hulproute weten acht ik aanwezig, de kans dat ze de juiste route weten voor iets totaal anders waarbij prostitutie uiteindelijk een symptoom werd acht ik nihil.
Ik bedoel niet dat wij geen verschillende mening mogen hebben hoor.
Dacht alleen dat ik wellicht de indruk had gewekt dat ze hulp/therapie moest zoeken bij De Rode Draad, en dat bedoelde ik niet.
Overigens ben ikzelf van mening dat prostitutie in de meeste gevallen een symptoom is. Misschien ga ik er ten onrechte vanuit dat De Rode Draad dat ook op die manier kan zien, maar dat weet ik dus niet.
maandag 27 september 2010 om 13:46
maandag 27 september 2010 om 14:02
Ach lieve Draak...wat krijg ik ontzettend de neiging om je even heel stevig vast te pakken..te knuffelen en te zeggen wat een sterke vrouw ik je vind...zit hier met tranen in m'n ogen na het lezen van je verhaal...
Wat kan ik zeggen...alleen dit...je bent niet je verleden..je bent niet wat je overkomen is toen je 17 jaar (een kind nog) was..je bent niet je situatie van toen. Je bent Draak, je bent een hele sterke vrouw, je bent nu volwassen en je kunt nu anders kiezen. De eerste stap heb je al gemaakt, je hebt een studie opgepakt, afgerond, een eigen huisje..een leuke baan. Maar ik denk dat je gevoel tijdens dit harde werken even geen aandacht heeft gekregen (wellicht uit bescherming)
Het gevoel wat je nu hebt, pijn, verdriet, het ondergaan van vernederingen..dit is je nog steeds bekend..vertrouwd..ook al is het nog zo verkeerd. Kan dit de reden zijn dat je nu nog steeds in deze foute relatie bent?
Het is makkelijk om te zeggen dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen..je was nog maar een kind...maar gevoel is soms lastig uit te zetten..Kun je eens een goed gesprek met je ouders hebben hierover? Hoe moeilijk wellicht ook? Ik denk dat het beeld wat je je hebt ingeprent totaal niet klopt met het beeld wat je ouders van je hebben..Het feit dat je vader je destijds is komen zoeken geeft mij de indruk dat ze alleen maar heel veel van je houden en willen dat het goed met je gaat. Misschien dat een goed gesprek over alles wat er is gebeurd, jouw gevoel, hun gevoel al een boel negatieve gevoelens (schuld, spijt) weg kan halen. En dat dit jou de kracht geeft, het extra stapje, om uit je slechte 'relatie' te stappen. Echt lieverd, dat ben je zo ontzettend waard!
En ik denk inderdaad ook dat het goed is om professionele hulp te zoeken. Dat is de eerste stap die deze negatieve spiraal kan doorbreken..iemand die je steunt, naar je luistert en je evt advies kan geven..Dan voel je je wellicht gesterkt om voor jezelf op te komen..en nu te gaan vechten voor jouw gevoel, jouw eigenwaarde en jou..als mens!
Dikke knuffel!
Dare
Wat kan ik zeggen...alleen dit...je bent niet je verleden..je bent niet wat je overkomen is toen je 17 jaar (een kind nog) was..je bent niet je situatie van toen. Je bent Draak, je bent een hele sterke vrouw, je bent nu volwassen en je kunt nu anders kiezen. De eerste stap heb je al gemaakt, je hebt een studie opgepakt, afgerond, een eigen huisje..een leuke baan. Maar ik denk dat je gevoel tijdens dit harde werken even geen aandacht heeft gekregen (wellicht uit bescherming)
Het gevoel wat je nu hebt, pijn, verdriet, het ondergaan van vernederingen..dit is je nog steeds bekend..vertrouwd..ook al is het nog zo verkeerd. Kan dit de reden zijn dat je nu nog steeds in deze foute relatie bent?
Het is makkelijk om te zeggen dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen..je was nog maar een kind...maar gevoel is soms lastig uit te zetten..Kun je eens een goed gesprek met je ouders hebben hierover? Hoe moeilijk wellicht ook? Ik denk dat het beeld wat je je hebt ingeprent totaal niet klopt met het beeld wat je ouders van je hebben..Het feit dat je vader je destijds is komen zoeken geeft mij de indruk dat ze alleen maar heel veel van je houden en willen dat het goed met je gaat. Misschien dat een goed gesprek over alles wat er is gebeurd, jouw gevoel, hun gevoel al een boel negatieve gevoelens (schuld, spijt) weg kan halen. En dat dit jou de kracht geeft, het extra stapje, om uit je slechte 'relatie' te stappen. Echt lieverd, dat ben je zo ontzettend waard!
En ik denk inderdaad ook dat het goed is om professionele hulp te zoeken. Dat is de eerste stap die deze negatieve spiraal kan doorbreken..iemand die je steunt, naar je luistert en je evt advies kan geven..Dan voel je je wellicht gesterkt om voor jezelf op te komen..en nu te gaan vechten voor jouw gevoel, jouw eigenwaarde en jou..als mens!
Dikke knuffel!
Dare
