Psyche
alle pijlers
Gescheiden ouders
dinsdag 28 september 2010 om 18:57
Beste allemaal,
ik zit ergens mee, en dit wil ik graag met jullie delen en om jullie mening/advies vragen:
4 jaar geleden, toen ik 16 jaar was, vertelde mijn ouders dat ze uitelkaar gingen. BAM!! wat was dat een schok. vreselijk. waarom, waarom, waarom? deze vraag bleef ik maar stellen terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Nu nog doet het me pijn als ik eraan denk. Ook huil ik hier nog regelmatig om.
De waaromvraag is beantwoord door mijn ouders met het volgende antwoord: We houden GEWOON niet meer van elkaar. We hebben nooit een andere partner gehad. Met andere woorden interpreteer ik dit als: We zijn op elkaar uitgekeken, we willen eens een andere partner.
Onbewust ben ik steeds met dit antwoord bezig. Ik heb zelf nu 5 jaar een vriend, mijn eerste vriend. Ik houdt ziels veel van hem, maar ik denk steeds, als ik bij hem blijf, zullen we scheiden op latere leeftijd, dan zijn we op elkaar uitgekeken. dan willen we een andere partner. Het is hierdoor zelfs al een half jaar uitgeweest. Maar ik kon het niet, ik hield te veel van hem om hem los te laten. Ik heb wel met andere jongens gezoent maar verder kwam het nooit. Ik hoopte dat ik een andere partner zou vinden waardoor mijn probleem opgelost zou zijn.
Nu weer, denk ik dat ik het beter maar kan uitmaken zodat we later, nadat we beide een andere partner hebben gehad, weer bij elkaar kunnen komen en samen verder kunnen leven. Maar ik wil het helemaal niet uitmaken, ik wil bij hem zijn. Ik zit hier echt mee en ik hoop dat iemand van jullie misschien of hetzelfde heeft gehad, of misschien een goed advies voor mij heeft waardoor ik hier beter mee kan omgaan of waardoor ik dit niet meer steeds zal denken.
alvast bedankt.
ik zit ergens mee, en dit wil ik graag met jullie delen en om jullie mening/advies vragen:
4 jaar geleden, toen ik 16 jaar was, vertelde mijn ouders dat ze uitelkaar gingen. BAM!! wat was dat een schok. vreselijk. waarom, waarom, waarom? deze vraag bleef ik maar stellen terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Nu nog doet het me pijn als ik eraan denk. Ook huil ik hier nog regelmatig om.
De waaromvraag is beantwoord door mijn ouders met het volgende antwoord: We houden GEWOON niet meer van elkaar. We hebben nooit een andere partner gehad. Met andere woorden interpreteer ik dit als: We zijn op elkaar uitgekeken, we willen eens een andere partner.
Onbewust ben ik steeds met dit antwoord bezig. Ik heb zelf nu 5 jaar een vriend, mijn eerste vriend. Ik houdt ziels veel van hem, maar ik denk steeds, als ik bij hem blijf, zullen we scheiden op latere leeftijd, dan zijn we op elkaar uitgekeken. dan willen we een andere partner. Het is hierdoor zelfs al een half jaar uitgeweest. Maar ik kon het niet, ik hield te veel van hem om hem los te laten. Ik heb wel met andere jongens gezoent maar verder kwam het nooit. Ik hoopte dat ik een andere partner zou vinden waardoor mijn probleem opgelost zou zijn.
Nu weer, denk ik dat ik het beter maar kan uitmaken zodat we later, nadat we beide een andere partner hebben gehad, weer bij elkaar kunnen komen en samen verder kunnen leven. Maar ik wil het helemaal niet uitmaken, ik wil bij hem zijn. Ik zit hier echt mee en ik hoop dat iemand van jullie misschien of hetzelfde heeft gehad, of misschien een goed advies voor mij heeft waardoor ik hier beter mee kan omgaan of waardoor ik dit niet meer steeds zal denken.
alvast bedankt.
dinsdag 28 september 2010 om 19:04
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was en ik heb al 13 jaar dezelfde partner. Soms ben ik wel op hem uitgekeken maar dat is tijdelijk. Zeker nu we kinderen hebben zullen we er alles aan doen om onze problemen op te lossen. Dat wil niet zeggen dat ik er vanuit ga dat we voor altijd en eeuwig bij elkaar zullen zijn, die garantie heb je nooit en die heeft niemand.
Ik ben trouwens wel erg blij dat mijn ouders uit elkaar zijn. Je kon je geen slechtere match bedenken dan die 2.
Jij bent je ouders niet, dat zij gescheiden zijn zegt helemaal niets over jou.
Ik ben trouwens wel erg blij dat mijn ouders uit elkaar zijn. Je kon je geen slechtere match bedenken dan die 2.
Jij bent je ouders niet, dat zij gescheiden zijn zegt helemaal niets over jou.
dinsdag 28 september 2010 om 19:07
Mijn ouders zijn niet gescheiden, dus dat gevoel ken ik niet.
Maar als jullie van elkaar houden, dan moet je er volgens mij gewoon voor gaan. Blijf werken aan jullie relatie.
Volgens mij maak je het juist alleen maar kapot als je nu uit elkaar gaat, met een andere partner gaat (wie zegt dat jullie iemand anders vinden?) en dan weer bij elkaar komen (wie zegt dat jullie dan nog weg willen bij die andere partner?) en als je dan wel weer bij elkaar komt wie zegt dan dat jullie vanaf dan wel voor altijd bij elkaar blijven...?
Geniet van wat je hebt! Jij leidt jouw leven en niet dat van je ouders!
Maar als jullie van elkaar houden, dan moet je er volgens mij gewoon voor gaan. Blijf werken aan jullie relatie.
Volgens mij maak je het juist alleen maar kapot als je nu uit elkaar gaat, met een andere partner gaat (wie zegt dat jullie iemand anders vinden?) en dan weer bij elkaar komen (wie zegt dat jullie dan nog weg willen bij die andere partner?) en als je dan wel weer bij elkaar komt wie zegt dan dat jullie vanaf dan wel voor altijd bij elkaar blijven...?
Geniet van wat je hebt! Jij leidt jouw leven en niet dat van je ouders!
dinsdag 28 september 2010 om 19:14
Je maakt het allemaal zo kunstmatig.
Het is helemaal niet gezegd dat, wat jouw ouders hebben meegemaakt dat jij daar ook door heen moet. Ieder mens is anders, dat geldt ook voor mensen binnen één familie, dus maak je niet zo druk en besef dat jouw ouders gewoon niet meer van elkaar hielden en dan is het maar het beste om uit elkaar te gaan en eventueel iemand anders tegen te komen en nog iets leuks van het leven te maken.
Het is goed om te beseffen dat dit niet over jou gaat, maar over je ouders, daar staan jij en je relatie helemaal buiten.
Het is helemaal niet gezegd dat, wat jouw ouders hebben meegemaakt dat jij daar ook door heen moet. Ieder mens is anders, dat geldt ook voor mensen binnen één familie, dus maak je niet zo druk en besef dat jouw ouders gewoon niet meer van elkaar hielden en dan is het maar het beste om uit elkaar te gaan en eventueel iemand anders tegen te komen en nog iets leuks van het leven te maken.
Het is goed om te beseffen dat dit niet over jou gaat, maar over je ouders, daar staan jij en je relatie helemaal buiten.
dinsdag 28 september 2010 om 19:15
dinsdag 28 september 2010 om 19:22
dinsdag 28 september 2010 om 19:53
Ergens wel eens met MyMelody. Ja, de scheiding van je ouders is moeilijk te verwerken, maar ik vind dit toch de dingen groter maken dan ze zijn.
Jullie zijn op dit moment gelukkig, waarom het dan nu maar vast uit maken voor het geval je anders toch zou gaan scheiden? Wat wil je dan? De rest van je leven alleen blijven zodat je nooit op je partner uitgekeken kunt raken?
Het is hard, maar zulke dingen gebeuren. Soms houden mensen niet meer van elkaar, en wat hadden ze dan moeten doen? Bij elkaar blijven voor de kinderen? Het is rot, maar 't is niet anders, en ik geloof niet dat je nu de rest van je leven op dat gegeven moet gaan baseren.
Jullie zijn op dit moment gelukkig, waarom het dan nu maar vast uit maken voor het geval je anders toch zou gaan scheiden? Wat wil je dan? De rest van je leven alleen blijven zodat je nooit op je partner uitgekeken kunt raken?
Het is hard, maar zulke dingen gebeuren. Soms houden mensen niet meer van elkaar, en wat hadden ze dan moeten doen? Bij elkaar blijven voor de kinderen? Het is rot, maar 't is niet anders, en ik geloof niet dat je nu de rest van je leven op dat gegeven moet gaan baseren.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 19:54
quote:mymelody schreef op 28 september 2010 @ 19:15:
Tjonge... dat het niet leuk is als je ouders uit elkaar gaan ok, kan ik als kind van gescheiden ouders ook best begrijpen maar ben je nou niet een beetje onnodig problemen aan't creeëren?
Je klinkt een beetje alsof je nog steeds 16 bent....
Ehm.... nee dat is ze niet.
vele volwassenen van gescheiden ouders lopen tegen onstakels in hun relatie, of andere problemen.
Niet allemaal, maar genoeg in ieder geval,.
Is pas een boekje met ervaringsverhalen van volwassenen over geschreven.
Het verschil is wel, wat ga je met het probleem doen?
Tjonge... dat het niet leuk is als je ouders uit elkaar gaan ok, kan ik als kind van gescheiden ouders ook best begrijpen maar ben je nou niet een beetje onnodig problemen aan't creeëren?
Je klinkt een beetje alsof je nog steeds 16 bent....
Ehm.... nee dat is ze niet.
vele volwassenen van gescheiden ouders lopen tegen onstakels in hun relatie, of andere problemen.
Niet allemaal, maar genoeg in ieder geval,.
Is pas een boekje met ervaringsverhalen van volwassenen over geschreven.
Het verschil is wel, wat ga je met het probleem doen?
dinsdag 28 september 2010 om 20:01
Natuurlijk kun je dat denken Iry. Da's in mij ook wel eens opgekomen. Als mijn ouders na 25 jaar op elkaar uitgekeken waren, waarom zou mijn relatie dan wel goed gaan?
Maar de vraag is dan wel; moet je daar maar naar gaan leven? En dat denk ik dus niet, want dat heeft gewoon geen enkele zin. Die gedachte hebben, dat snap ik dus. Maar daar volledig naar gaan leven, daar kan ik niks mee.
Maar de vraag is dan wel; moet je daar maar naar gaan leven? En dat denk ik dus niet, want dat heeft gewoon geen enkele zin. Die gedachte hebben, dat snap ik dus. Maar daar volledig naar gaan leven, daar kan ik niks mee.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 20:11
quote:iry schreef op 28 september 2010 @ 19:54:
[...]
Ehm.... nee dat is ze niet.
vele volwassenen van gescheiden ouders lopen tegen onstakels in hun relatie, of andere problemen.
Niet allemaal, maar genoeg in ieder geval,.
Is pas een boekje met ervaringsverhalen van volwassenen over geschreven.
Het verschil is wel, wat ga je met het probleem doen?Eerst maar eens kijken of en wanneer je tegen een probleem oploopt en dan zien hoe je het aanpakt? Heeft nu nog niet zoveel zin in he. TO is sowieso op een leeftijd dat de meeste relaties niet duurzaam zijn . En uit elkaar gaan doen meer mensen, of ze nu wel of geen gescheiden ouders hebben. Maar TO, laat het op zijn beloop. Je worstelt nu met vragen waar je op termijn misschien helemaal niet tegenaan loopt. En ja, ik ben ook kind van gescheiden ouders. En heb daar vast iets aan overgehouden, maar dat was niet aan het scheiden an sich, maar meer aan de slechte relatie die mijn ouders daarvoor hadden. En op een bepaald moment kom je op een leeftijd dat je los staat van je ouders en merkt dat je je eigen ervaringen opdoet. Op dat moment merk je vanzelf wel waar je dus tegenaan loopt. Of niet.
[...]
Ehm.... nee dat is ze niet.
vele volwassenen van gescheiden ouders lopen tegen onstakels in hun relatie, of andere problemen.
Niet allemaal, maar genoeg in ieder geval,.
Is pas een boekje met ervaringsverhalen van volwassenen over geschreven.
Het verschil is wel, wat ga je met het probleem doen?Eerst maar eens kijken of en wanneer je tegen een probleem oploopt en dan zien hoe je het aanpakt? Heeft nu nog niet zoveel zin in he. TO is sowieso op een leeftijd dat de meeste relaties niet duurzaam zijn . En uit elkaar gaan doen meer mensen, of ze nu wel of geen gescheiden ouders hebben. Maar TO, laat het op zijn beloop. Je worstelt nu met vragen waar je op termijn misschien helemaal niet tegenaan loopt. En ja, ik ben ook kind van gescheiden ouders. En heb daar vast iets aan overgehouden, maar dat was niet aan het scheiden an sich, maar meer aan de slechte relatie die mijn ouders daarvoor hadden. En op een bepaald moment kom je op een leeftijd dat je los staat van je ouders en merkt dat je je eigen ervaringen opdoet. Op dat moment merk je vanzelf wel waar je dus tegenaan loopt. Of niet.
dinsdag 28 september 2010 om 20:14
Misschien hadden je ouders andere problemen die je nu eenmaal niet met een zestienjarige bespreekt omdat je het belang van het kind voorop stelt en dus niet vertelt dat je hele andere problemen had. Het feit dat ze geen andere partner hebben gehad, zal echt niet het hele probleem zijn. Als dat wel het probleem is, kun je gewoon kiezen voor bijv. een open relatie, parenclubbezoek of iets dergelijks. Waarschijnlijk waren ze gewoon op elkaar uitgekeken en was dat ook gebeurd als ze niet elkaars eerste partner waren geweest. Mijn man en ik zijn nog steeds bij elkaar en ook elkaars eerste. Al 17 jaar getrouwd en voorlopig niet van plan uit elkaar te gaan.
dinsdag 28 september 2010 om 20:19
Tja, de redenering, als ik nu iemand anders vind dan kunnen mijn huidige vriend en ik daarna waarschijnlijk blijer met elkaar zijn valt toch een beetje in de categorie 'nu niet op de rand van de stoeptegels lopen en dan overkomen me geen ongelukken....'
Hallo, je bent twintig. Tijd om niet meer iemand die van je houdt zeer te doen om niks en al helemaal niet ook nog je arme ouders daar de schuld van geven.... en je mag ook wel ophouden met huilen hoor.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
Hallo, je bent twintig. Tijd om niet meer iemand die van je houdt zeer te doen om niks en al helemaal niet ook nog je arme ouders daar de schuld van geven.... en je mag ook wel ophouden met huilen hoor.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
dinsdag 28 september 2010 om 20:44
Naaa, MyMelody, ik vind je woorden wel érg hard hoor.
TO was zestien toen haar ouders gingen scheiden, de periode tussen toen en nu is net de periode dat TO ging nadenken over haar volwassen leven en hoe ze haar verder leven ziet. Als juist in die periode het beeld wat je altijd had op die manier kapot gerukt wordt, dan is dat heel moeilijk.
Waarschijnlijk heeft TO altijd gedroomd van huisje boompje beestje en nu staat door wat ze heeft meegemaakt ineens dat hele beeld op losse schroeven. Want als haar ouders zomaar genoeg van elkaar hadden, waarom zou haar relatie dan wel voor altijd zijn? Als hét voorbeeld wat ze had al uit elkaar valt, zou het dan niet altijd zo zijn?
Ik herken dat wel, want ik heb dat ergens ook zo gevoeld. Toen mijn ouders uit elkaar gingen was ik negentien, en ik heb daar toch ook wel een behoorlijke knauw van gehad.
Maar of je je leven laat bepalen door dat gevoel, die angst, da's de vraag. TO staat nu op 't punt om het goed wat ze nu heeft kapot te maken door de angst dat het misschien niet voor altijd is. En daarmee is ze wat mij betreft niet goed bezig.
Je hebt in het leven weinig zekerheid, zeker niet over relaties en liefde, maar om daarom maar geen risico's te nemen? Da's denk ik ook niet de oplossing.
Dus ik denk wél dat TO zich niet moet laten leiden door haar angst, haar gevoel, maar ik vind niet dat je TO moet afschilderen als een labiele puber, da's ook weer niet fair.
TO was zestien toen haar ouders gingen scheiden, de periode tussen toen en nu is net de periode dat TO ging nadenken over haar volwassen leven en hoe ze haar verder leven ziet. Als juist in die periode het beeld wat je altijd had op die manier kapot gerukt wordt, dan is dat heel moeilijk.
Waarschijnlijk heeft TO altijd gedroomd van huisje boompje beestje en nu staat door wat ze heeft meegemaakt ineens dat hele beeld op losse schroeven. Want als haar ouders zomaar genoeg van elkaar hadden, waarom zou haar relatie dan wel voor altijd zijn? Als hét voorbeeld wat ze had al uit elkaar valt, zou het dan niet altijd zo zijn?
Ik herken dat wel, want ik heb dat ergens ook zo gevoeld. Toen mijn ouders uit elkaar gingen was ik negentien, en ik heb daar toch ook wel een behoorlijke knauw van gehad.
Maar of je je leven laat bepalen door dat gevoel, die angst, da's de vraag. TO staat nu op 't punt om het goed wat ze nu heeft kapot te maken door de angst dat het misschien niet voor altijd is. En daarmee is ze wat mij betreft niet goed bezig.
Je hebt in het leven weinig zekerheid, zeker niet over relaties en liefde, maar om daarom maar geen risico's te nemen? Da's denk ik ook niet de oplossing.
Dus ik denk wél dat TO zich niet moet laten leiden door haar angst, haar gevoel, maar ik vind niet dat je TO moet afschilderen als een labiele puber, da's ook weer niet fair.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 20:49
quote:mymelody schreef op 28 september 2010 @ 20:19:
Tja, de redenering, als ik nu iemand anders vind dan kunnen mijn huidige vriend en ik daarna waarschijnlijk blijer met elkaar zijn valt toch een beetje in de categorie 'nu niet op de rand van de stoeptegels lopen en dan overkomen me geen ongelukken....'
Hallo, je bent twintig. Tijd om niet meer iemand die van je houdt zeer te doen om niks en al helemaal niet ook nog je arme ouders daar de schuld van geven.... en je mag ook wel ophouden met huilen hoor.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
Nou, mymelody. Bedankt voor je begrip!
ik ben niet naar dit forum gekomen om te horen dat ik me aanstel, zeer bedankt voor je steunende berichten.
JA, ik ben 20, JA ik heb er nog steeds moeite mee, en NEE ik snap niet dat jij zo begriploos hierop kunt reageren. Dus ga iemand anders aub kleinere, maar niet hier, waar ik serieus mijn probleem aan andere open leg. Ik vraag of jullie mij kunnen helpen, dat kun jij dus blijkbaar niet.
De rest: Bedankt voor jullie reacties. Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar ik betrap me er steeds weer op. ik zal er zeker mijn best voor doen. Ik probeer ook zeer zeker geen problemen te crieeren, ik HEB nou eenmaal dit probleem en daarom probeer ik er mee te leven, of te verhelpen, daarom vroeg ik ook om advies.
Tja, de redenering, als ik nu iemand anders vind dan kunnen mijn huidige vriend en ik daarna waarschijnlijk blijer met elkaar zijn valt toch een beetje in de categorie 'nu niet op de rand van de stoeptegels lopen en dan overkomen me geen ongelukken....'
Hallo, je bent twintig. Tijd om niet meer iemand die van je houdt zeer te doen om niks en al helemaal niet ook nog je arme ouders daar de schuld van geven.... en je mag ook wel ophouden met huilen hoor.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
Nou, mymelody. Bedankt voor je begrip!
ik ben niet naar dit forum gekomen om te horen dat ik me aanstel, zeer bedankt voor je steunende berichten.
JA, ik ben 20, JA ik heb er nog steeds moeite mee, en NEE ik snap niet dat jij zo begriploos hierop kunt reageren. Dus ga iemand anders aub kleinere, maar niet hier, waar ik serieus mijn probleem aan andere open leg. Ik vraag of jullie mij kunnen helpen, dat kun jij dus blijkbaar niet.
De rest: Bedankt voor jullie reacties. Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar ik betrap me er steeds weer op. ik zal er zeker mijn best voor doen. Ik probeer ook zeer zeker geen problemen te crieeren, ik HEB nou eenmaal dit probleem en daarom probeer ik er mee te leven, of te verhelpen, daarom vroeg ik ook om advies.
dinsdag 28 september 2010 om 20:51
Jennifer, is het een idee om, als je hier zó slecht mee om kunt gaan, hulp te zoeken?
Een scheiding is iets wat meer mensen te verwerken krijgen, maar als het dusdanig je leven gaat "beheersen" (misschien overdreven gesteld hoor) is het misschien niet zo gek om eens met je huisarts te gaan praten.
Een scheiding is iets wat meer mensen te verwerken krijgen, maar als het dusdanig je leven gaat "beheersen" (misschien overdreven gesteld hoor) is het misschien niet zo gek om eens met je huisarts te gaan praten.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 20:55
quote:Debora schreef op 28 september 2010 @ 19:22:
Wat is er trouwens erg aan als jullie over 20 jaar zouden gaan scheiden? Dan heb je toch 20 jaar van elkaar mogen genieten? En als jullie allebei op elkaar uitgekeken zijn, zijn er verder ook geen hard feelings (tot op zekere hoogte
)
Ik heb de pijn van mijn ouders gezien, dit wil ik later liever niet doormaken, daarom scheid ik liever niet. maar indd, als het niet anders meer gaat, gaat het niet anders.
en ik wil graag kinderen over een aantal jaren. Ik heb de pijn gevoeld die een kind voelt wanneer ouders gaan scheiden. Dit wil ik ook niet mijn kinderen aan doen. Ik wil het gewoon beter doen als mijn ouders, is dat dan zo verkeerd?
Wat is er trouwens erg aan als jullie over 20 jaar zouden gaan scheiden? Dan heb je toch 20 jaar van elkaar mogen genieten? En als jullie allebei op elkaar uitgekeken zijn, zijn er verder ook geen hard feelings (tot op zekere hoogte
)Ik heb de pijn van mijn ouders gezien, dit wil ik later liever niet doormaken, daarom scheid ik liever niet. maar indd, als het niet anders meer gaat, gaat het niet anders.
en ik wil graag kinderen over een aantal jaren. Ik heb de pijn gevoeld die een kind voelt wanneer ouders gaan scheiden. Dit wil ik ook niet mijn kinderen aan doen. Ik wil het gewoon beter doen als mijn ouders, is dat dan zo verkeerd?
dinsdag 28 september 2010 om 20:56
Ik vind hulp zoeken inderdaad een uitstekend idee!
en aan TO en Marels, ik schilder jou niet af als labiele puber, dat doe je zelf door je posting vind ik.
Je komt op mij ook een beetje over alsof je een excuus zoekt om vreemd te gaan zonder je lieve vriend te verliezen....
Zou je zelf niet heel verbaasd zijn als je partner tegen je zou zeggen, ik dump je nu even om met een paar anderen te zoenen zodat wij later samen weer bij elkaar kunnen komen en blijven??? Mijn vriend zou me opgeven voor therapie en er hard vandoor gaan hahaha. As would I.
en aan TO en Marels, ik schilder jou niet af als labiele puber, dat doe je zelf door je posting vind ik.
Je komt op mij ook een beetje over alsof je een excuus zoekt om vreemd te gaan zonder je lieve vriend te verliezen....
Zou je zelf niet heel verbaasd zijn als je partner tegen je zou zeggen, ik dump je nu even om met een paar anderen te zoenen zodat wij later samen weer bij elkaar kunnen komen en blijven??? Mijn vriend zou me opgeven voor therapie en er hard vandoor gaan hahaha. As would I.
dinsdag 28 september 2010 om 21:00
@Mymelody:
Volgens mij doe jij er zo hard over omdat jij het nog helemaal niet verwerkt hebt.
Ik ben ook kind van gescheiden ouders, alleen heb daarna mijn vader niet meer gezien. Maar ik denk er ook overna, ik ben van dezelfde leeftijd en heb even lang een relatie maar het idee dat ik en mijn vriend nog minimaal 40 jaar samen moeten zijn maakt me bang. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik niemand ken die van jongs af aan als bij elkaar is. Echte liefdes laat maar zeggen. Ik ken alleen gescheiden stellen of mensen die niet gelukkig samen zijn maar bij elkaar blijven vanwege kinderen.
Dus ja, de kans dat het bij ons ook gebeurt...
Ik snap die angst.
Volgens mij doe jij er zo hard over omdat jij het nog helemaal niet verwerkt hebt.
Ik ben ook kind van gescheiden ouders, alleen heb daarna mijn vader niet meer gezien. Maar ik denk er ook overna, ik ben van dezelfde leeftijd en heb even lang een relatie maar het idee dat ik en mijn vriend nog minimaal 40 jaar samen moeten zijn maakt me bang. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik niemand ken die van jongs af aan als bij elkaar is. Echte liefdes laat maar zeggen. Ik ken alleen gescheiden stellen of mensen die niet gelukkig samen zijn maar bij elkaar blijven vanwege kinderen.
Dus ja, de kans dat het bij ons ook gebeurt...
Ik snap die angst.
dinsdag 28 september 2010 om 21:04
Dat TO niet de beste oplossing voor haar probleem bedenkt door maar haar relatie te verbreken ben ik met je eens, maar jij bagatelliseert ook nog eens het probleem:quote:Hallo, je bent twintig. Tijd om niet meer iemand die van je houdt zeer te doen om niks en al helemaal niet ook nog je arme ouders daar de schuld van geven.... en je mag ook wel ophouden met huilen hoor.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
Jennifer moet dus maar "ophouden met huilen en haar ouders overal de schuld van geven".
Ik vind haar ouders de schuld geven sowieso een kutopmerking. Er staat nergens dat Jennifer haar ouders de scheiding verwijt, maar de scheiding van haar ouders zijn dus wél de directe oorzaak van haar angsten.
Over ophouden met huilen... Dat vind ik nogal raar uit de mond van iemand die zelf kind is van gescheiden ouders. Hoe oud je ook bent, hoe lang 't ook geleden is, ik vind het niet gek dat 't op bepaalde momenten gewoon nog steeds moeilijk is.
Ook ik merk dat nog steeds (ik ben nu 25) de scheiding van mijn ouders invloed heeft op mijn leven. Ik kan het nog steeds moeilijk hebben op momenten die we vroeger echt als gezin doorbrachten. Gewoon nog verdriet hebben om wat er niet meer is. Ik vind dat niet raar.
Dus ik vind "stop eens met janken" nogal een grove en onnodige uitspraak.
Beetje begrip en een beetje minder hard oordelen, daar is Jennifer al een stuk meer mee geholpen, gok ik zo.
Is er soms iets anders aan de hand met je?
Jennifer moet dus maar "ophouden met huilen en haar ouders overal de schuld van geven".
Ik vind haar ouders de schuld geven sowieso een kutopmerking. Er staat nergens dat Jennifer haar ouders de scheiding verwijt, maar de scheiding van haar ouders zijn dus wél de directe oorzaak van haar angsten.
Over ophouden met huilen... Dat vind ik nogal raar uit de mond van iemand die zelf kind is van gescheiden ouders. Hoe oud je ook bent, hoe lang 't ook geleden is, ik vind het niet gek dat 't op bepaalde momenten gewoon nog steeds moeilijk is.
Ook ik merk dat nog steeds (ik ben nu 25) de scheiding van mijn ouders invloed heeft op mijn leven. Ik kan het nog steeds moeilijk hebben op momenten die we vroeger echt als gezin doorbrachten. Gewoon nog verdriet hebben om wat er niet meer is. Ik vind dat niet raar.
Dus ik vind "stop eens met janken" nogal een grove en onnodige uitspraak.
Beetje begrip en een beetje minder hard oordelen, daar is Jennifer al een stuk meer mee geholpen, gok ik zo.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:04
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog op de basisschool zat. Toch heb ik nu al 14 jaar een relatie. Ik denk wel dat ik vrij nuchter ben, maar of dat komt door de scheiding van mijn ouders, weet ik niet.
Ik ken ook iemand die juist het perfecte huwelijk van haar ouders er de schuld van geeft dat zij geen relatie kan behouden; ze kan het geluk van haar ouders nooit evenaren dus daarom mislukken de relaties. Tja, zo kun je het ook zien natuurlijk...
Ik ken ook iemand die juist het perfecte huwelijk van haar ouders er de schuld van geeft dat zij geen relatie kan behouden; ze kan het geluk van haar ouders nooit evenaren dus daarom mislukken de relaties. Tja, zo kun je het ook zien natuurlijk...
dinsdag 28 september 2010 om 21:07
Tja Seymour, en zo kun je overal een oorzaak zoeken
Ik denk dus niet dat je jouw relatie altijd moet spiegelen aan die van je ouders, maar kan me wél heel goed voorstellen wat TO's angsten en twijfels zijn.
En for the record; hier al een jaar of vijf/zes een relatie en nog niet van plan uit elkaar te gaan
Ik denk dus niet dat je jouw relatie altijd moet spiegelen aan die van je ouders, maar kan me wél heel goed voorstellen wat TO's angsten en twijfels zijn.
En for the record; hier al een jaar of vijf/zes een relatie en nog niet van plan uit elkaar te gaan
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:08
To vraagt om meningen en advies, die van mij bevalt haar niet zo erg maar dat heb je wel eens op een forum...
Ik ben 'hard' omdat zij stom doet en dat is niet eerlijk voor de mensen in haar omgeving die niets verkeerd gedaan hebben voor zover ik weet.
En wat betreft mijn situatie, die is vergelijkbaar in de zin dat mijn ouders ook rond mijn 16e scheidden en dat vond ik een opluchting omdat ze elkaar niet gelukkiger maakten en dat was al lang duidelijk voor iedereen behalve henzelf kennelijk.
Zo kan het dus ook.
Ze hebben nu allebei ook iemand gevonden die goed is voor ze dus je krijgt er eigenlijk ook nog mensen bij zo misschien als je tenminste positief ernaar wil kijken...
Ik ben 'hard' omdat zij stom doet en dat is niet eerlijk voor de mensen in haar omgeving die niets verkeerd gedaan hebben voor zover ik weet.
En wat betreft mijn situatie, die is vergelijkbaar in de zin dat mijn ouders ook rond mijn 16e scheidden en dat vond ik een opluchting omdat ze elkaar niet gelukkiger maakten en dat was al lang duidelijk voor iedereen behalve henzelf kennelijk.
Zo kan het dus ook.
Ze hebben nu allebei ook iemand gevonden die goed is voor ze dus je krijgt er eigenlijk ook nog mensen bij zo misschien als je tenminste positief ernaar wil kijken...
dinsdag 28 september 2010 om 21:17
Je kunt iemand "meningen en advies" geven, maar je kunt iemand ook keihard verketteren omdat ze het nog wel eens moeilijk heeft dat haar ouders gescheiden zijn.
Optie 1 vind ik heel puik, optie 2 vind ik onnodig grof.
TO mág het moeilijk hebben, want 't is niet niks wat ze meegemaakt heeft. Ik zeg al, haar gedachtengang is dan niet helemaal slim misschien, maar dat wil nog niet zeggen dat TO een rare puber is die haar ouders de schuld geeft van alles wat er mis gegaan is in haar leven.
Je kunt moeite hebben met de scheiding van je ouders en toch niets dan goeds over je ouders te melden hebben.
En heel fijn voor je dat jij de scheiding van jouw ouders als niets dan positiefs gezien hebt, dat meen ik oprecht. Maar bedenk je wel dat dat niet voor iedereen zo is.
Ook hier was het een opluchting dat de kogel door de kerk was en mijn ouders gingen scheiden, maar tóch is het met momenten moeilijk. Moeilijk dat je gezin je gezin niet meer is. Dat je nooit meer als gezin samen rond de tafel zult zitten op zondagavond. Je altijn in driëen moeten delen met kerstmis. Nooit meer die gezellige Sinterklaasavondjes met het gezin. Het idee dat je nooit meer "bij je ouders" langs kunt gaan. Altijd bij je vader of bij je moeder. Het idee dat ze niet samen van hun pensoen zullen gaan genieten, zoals ze altijd van plan waren.
Ja, die dingen heb ik moeite mee, zelfs als ik het opschrijf. En dat ondanks het feit dat het écht het beste was en dat dit een betere oplossing was dan bij elkaar blijven. Ondanks alle goede kanten, ben ik wel mijn gezin kwijt. En dat doet nog steeds pijn.
Dus 't is heel erg fijn voor jou dat jij dat niet zo voelt, maar dat wil niet zeggen dat andere mensen niet nog steeds moeite met de scheiding van hun ouders kunnen hebben. En daar mag je best wat respect voor opbrengen.
En dat dat bepaalde gevolgen heeft voor jouw beeld op relaties en dergelijke, da's niet zo raar.
Optie 1 vind ik heel puik, optie 2 vind ik onnodig grof.
TO mág het moeilijk hebben, want 't is niet niks wat ze meegemaakt heeft. Ik zeg al, haar gedachtengang is dan niet helemaal slim misschien, maar dat wil nog niet zeggen dat TO een rare puber is die haar ouders de schuld geeft van alles wat er mis gegaan is in haar leven.
Je kunt moeite hebben met de scheiding van je ouders en toch niets dan goeds over je ouders te melden hebben.
En heel fijn voor je dat jij de scheiding van jouw ouders als niets dan positiefs gezien hebt, dat meen ik oprecht. Maar bedenk je wel dat dat niet voor iedereen zo is.
Ook hier was het een opluchting dat de kogel door de kerk was en mijn ouders gingen scheiden, maar tóch is het met momenten moeilijk. Moeilijk dat je gezin je gezin niet meer is. Dat je nooit meer als gezin samen rond de tafel zult zitten op zondagavond. Je altijn in driëen moeten delen met kerstmis. Nooit meer die gezellige Sinterklaasavondjes met het gezin. Het idee dat je nooit meer "bij je ouders" langs kunt gaan. Altijd bij je vader of bij je moeder. Het idee dat ze niet samen van hun pensoen zullen gaan genieten, zoals ze altijd van plan waren.
Ja, die dingen heb ik moeite mee, zelfs als ik het opschrijf. En dat ondanks het feit dat het écht het beste was en dat dit een betere oplossing was dan bij elkaar blijven. Ondanks alle goede kanten, ben ik wel mijn gezin kwijt. En dat doet nog steeds pijn.
Dus 't is heel erg fijn voor jou dat jij dat niet zo voelt, maar dat wil niet zeggen dat andere mensen niet nog steeds moeite met de scheiding van hun ouders kunnen hebben. En daar mag je best wat respect voor opbrengen.
En dat dat bepaalde gevolgen heeft voor jouw beeld op relaties en dergelijke, da's niet zo raar.
668, the neighbour of the Beast
