Psyche
alle pijlers
In de herfst zijn er eikels, dus wat zeik ik nou?
donderdag 14 oktober 2010 om 09:44
Ik vind het superstom om dit onder een nieuwe nick te doen, maar ik wil echt echt echt niet ook nog hier gevonden worden. En ik weet ook al geen fatsoenlijke topictitel, dus als er nog iemand genegen is om überhaupt even mee te denken dan ben ik al heel blij .
Ik heb niet zo'n hele feestelijke jeugd gehad. Door ellende thuis niet zo gek weerbaar opgegroeid en met mijn eerste 'vriendje' (ik was toen 14) daardoor vette pech gehad. Ik zei nee, hij wilde ja. Ik zei nee, hij deed ja. Ik zei nog één keer nee maar deed uiteindelijk mijn ogen dicht, mijn verstand op nul en hoopte dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Dat was het ook, want hij was 18 . Alleen bleek 'voorbij' een rekbaar begrip, want wat het met me deed nam ik nog heel lang met me mee. Hij is niet het ergste dat me is overkomen, en daardoor merk ik dat het een beetje lastig is om de recente turn of events te plaatsen.
Ik ben niet blijven wonen in de plaats waar ik ben opgegroeid. Sterker nog, om oude dingen te vergeten en uit angst om me te hechten aan iets nieuws waar ik in geval van ellende ook weer afscheid van zou moeten nemen ben ik inmiddels een keer of 15 verhuisd. Al die tijd heb ik heel zorgvuldig gezorgd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geheime telefoonnummers, nooit met 'nieuwe' mensen afspreken in mijn huis maar eerst tig keer op neutraal terrein, en zèker niet vindbaar zijn op internet.
Een opgejaagd en relatief leeg leven met zo min mogelijk verbinding met de rest van de wereld. Niet erg goed houdbaar, en uiteindelijk werd ik dit dus ook zat genoeg om hulp te zoeken. Heel veel hulp. Die krijg ik nu, en dat gaat goed. Zo goed dat ik langzaam maar zeker zichtbaar word (hoera!).
Een paar weken geleden maakte ik, onder mijn eigen, echte en volledige naam (net als alle normale mensen ) een Facebook account aan. Kennelijk niet lang nadat hij dat had gedaan, want binnen een paar dagen ontving ik een vriendschapsverzoek van hem. Na 22 jaar, al mijn verhuizingen en het sociale isolement dat ik voor mezelf had gecreëerd was het voor mij heel duidelijk dat het ondenkbaar was dat hij me bij een gezamenlijke 'vriend' had zien staan (weinig gezamenlijks te doen namelijk, met één Facebookvrienden ). Hij had dus gewoon bewust gezocht op mijn naam. Iets waar mijn maag redelijk van omdraaide.
Het contact dat volgde was een soort gesprek tussen een ijsklont en Jochem Meijer. Oh wat was hij réuze blij mij gevonden te hebben. Na twee of drie prikbordberichtjes van hem had ik wel in de gaten dat hij niet al zijn moed bij elkaar had verzameld om sorry tegen me te zeggen, en besloot ik hem en mail te sturen.
In die mail schreef ik onder andere:
Jij was 18 en studeerde. Ik was 14 en zat nog op school. Toen was dat een wereld van verschil. Nu ik 36 ben weet ik dat je met 18 ook nog maar een kind bent, en dat hormonen complexe dingen met je doen. Mijn hoop tegen beter weten in was denk ik dat jij dat ook zou weten. En dat je me zou zeggen; “weet je LFS, dat was lullig, maar ik was zo jong en zo geil, het had niet mogen gebeuren, maar dat deed het wel. Nu ben ik een man, en zeg ik je vanuit dit perspectief ‘sorry’”.
En wat schetst mijn verbazing? Nog geen dag later zit zo ongever letterlijk die tekst in mijn inbox.
En nu weet ik het gewoon niet. Moet ik nou blij zijn omdat ik precies heb gekregen wat ik dacht te willen hebben? Is het logisch dat ik hem nu eigenlijk nog tien keer harder in elkaar wil schoppen?
Het voelt heel stom. Alsof hij de legitimering van dit stukje pijn weghaalt en ik nu ga lopen zeiken dat er een gat zit.
- Ja maar eerst zat er pijn, dan is dit toch beter?
- Ja boeien, wat een verschrikkelijk stom gat!
Die discussie doet mijn hoofd een beetje. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Heeft iemand een ander argument om er in te slingeren zodat die kapotte plaat weer verder kan draaien?
Ik heb niet zo'n hele feestelijke jeugd gehad. Door ellende thuis niet zo gek weerbaar opgegroeid en met mijn eerste 'vriendje' (ik was toen 14) daardoor vette pech gehad. Ik zei nee, hij wilde ja. Ik zei nee, hij deed ja. Ik zei nog één keer nee maar deed uiteindelijk mijn ogen dicht, mijn verstand op nul en hoopte dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Dat was het ook, want hij was 18 . Alleen bleek 'voorbij' een rekbaar begrip, want wat het met me deed nam ik nog heel lang met me mee. Hij is niet het ergste dat me is overkomen, en daardoor merk ik dat het een beetje lastig is om de recente turn of events te plaatsen.
Ik ben niet blijven wonen in de plaats waar ik ben opgegroeid. Sterker nog, om oude dingen te vergeten en uit angst om me te hechten aan iets nieuws waar ik in geval van ellende ook weer afscheid van zou moeten nemen ben ik inmiddels een keer of 15 verhuisd. Al die tijd heb ik heel zorgvuldig gezorgd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geheime telefoonnummers, nooit met 'nieuwe' mensen afspreken in mijn huis maar eerst tig keer op neutraal terrein, en zèker niet vindbaar zijn op internet.
Een opgejaagd en relatief leeg leven met zo min mogelijk verbinding met de rest van de wereld. Niet erg goed houdbaar, en uiteindelijk werd ik dit dus ook zat genoeg om hulp te zoeken. Heel veel hulp. Die krijg ik nu, en dat gaat goed. Zo goed dat ik langzaam maar zeker zichtbaar word (hoera!).
Een paar weken geleden maakte ik, onder mijn eigen, echte en volledige naam (net als alle normale mensen ) een Facebook account aan. Kennelijk niet lang nadat hij dat had gedaan, want binnen een paar dagen ontving ik een vriendschapsverzoek van hem. Na 22 jaar, al mijn verhuizingen en het sociale isolement dat ik voor mezelf had gecreëerd was het voor mij heel duidelijk dat het ondenkbaar was dat hij me bij een gezamenlijke 'vriend' had zien staan (weinig gezamenlijks te doen namelijk, met één Facebookvrienden ). Hij had dus gewoon bewust gezocht op mijn naam. Iets waar mijn maag redelijk van omdraaide.
Het contact dat volgde was een soort gesprek tussen een ijsklont en Jochem Meijer. Oh wat was hij réuze blij mij gevonden te hebben. Na twee of drie prikbordberichtjes van hem had ik wel in de gaten dat hij niet al zijn moed bij elkaar had verzameld om sorry tegen me te zeggen, en besloot ik hem en mail te sturen.
In die mail schreef ik onder andere:
Jij was 18 en studeerde. Ik was 14 en zat nog op school. Toen was dat een wereld van verschil. Nu ik 36 ben weet ik dat je met 18 ook nog maar een kind bent, en dat hormonen complexe dingen met je doen. Mijn hoop tegen beter weten in was denk ik dat jij dat ook zou weten. En dat je me zou zeggen; “weet je LFS, dat was lullig, maar ik was zo jong en zo geil, het had niet mogen gebeuren, maar dat deed het wel. Nu ben ik een man, en zeg ik je vanuit dit perspectief ‘sorry’”.
En wat schetst mijn verbazing? Nog geen dag later zit zo ongever letterlijk die tekst in mijn inbox.
En nu weet ik het gewoon niet. Moet ik nou blij zijn omdat ik precies heb gekregen wat ik dacht te willen hebben? Is het logisch dat ik hem nu eigenlijk nog tien keer harder in elkaar wil schoppen?
Het voelt heel stom. Alsof hij de legitimering van dit stukje pijn weghaalt en ik nu ga lopen zeiken dat er een gat zit.
- Ja maar eerst zat er pijn, dan is dit toch beter?
- Ja boeien, wat een verschrikkelijk stom gat!
Die discussie doet mijn hoofd een beetje. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Heeft iemand een ander argument om er in te slingeren zodat die kapotte plaat weer verder kan draaien?
donderdag 14 oktober 2010 om 09:55
Nee, je hoeft hier niet blij mee te zijn.
Omdat het namelijk een geforceerd excuus is, een excuus met eigenbelang.
Want als jij dit accepteert, en zegt: "het is goed, zand erover", dan opent dat voor hem de deur om binnen te komen en om zijn behoefte's na te streven.
dit gaat niet om jou, dit gaat om hem.
Liefs,
Omdat het namelijk een geforceerd excuus is, een excuus met eigenbelang.
Want als jij dit accepteert, en zegt: "het is goed, zand erover", dan opent dat voor hem de deur om binnen te komen en om zijn behoefte's na te streven.
dit gaat niet om jou, dit gaat om hem.
Liefs,
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
donderdag 14 oktober 2010 om 09:57
Oja, en het over het in elkaar willen schoppen? die gevoelens zijn normaal en terecht.
Hij heeft toegegeven dat hij verkeerd zat (hoe geforceerd dan ook) en nu heb je ook van hem de bevestiging dat het niet oké was.
En dus komt nu de woede boven...
Hij heeft toegegeven dat hij verkeerd zat (hoe geforceerd dan ook) en nu heb je ook van hem de bevestiging dat het niet oké was.
En dus komt nu de woede boven...
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
donderdag 14 oktober 2010 om 10:08
, die heb je wel verdiend...
Ik zit zelf niet op facebook dus weet niet precies hoe het daar allemaal werkt. Maar moet je vrienden zijn om prikbord berichtjes etc. achter te laten? Ik zou hem compleet negeren. Hij heeft (niet zijn eigen keus) zijn excuses aangeboden. Inderdaad geeft hij daarmee toe dat het fout was wat hij deed. Ook al zegt hij het misschien puur omdat jij het wilt horen. Als hij het er niet mee eens was had hij zijn excuses uberhaubt niet gemaakt. Ik hoop dat je het voor jezelf nu een beetje een plekje kan geven. En nogmaals, ik zou hem echt verwijderen als vriend en negeren. Hij heeft je pijn gedaan en is jouw aandacht helemaal niet waard! Sterkte meis...
Ik zit zelf niet op facebook dus weet niet precies hoe het daar allemaal werkt. Maar moet je vrienden zijn om prikbord berichtjes etc. achter te laten? Ik zou hem compleet negeren. Hij heeft (niet zijn eigen keus) zijn excuses aangeboden. Inderdaad geeft hij daarmee toe dat het fout was wat hij deed. Ook al zegt hij het misschien puur omdat jij het wilt horen. Als hij het er niet mee eens was had hij zijn excuses uberhaubt niet gemaakt. Ik hoop dat je het voor jezelf nu een beetje een plekje kan geven. En nogmaals, ik zou hem echt verwijderen als vriend en negeren. Hij heeft je pijn gedaan en is jouw aandacht helemaal niet waard! Sterkte meis...
donderdag 14 oktober 2010 om 10:11
donderdag 14 oktober 2010 om 10:14
@ colalight, ik wilde/wil geen contact met hem. Hij zocht en vond mij. Omdat ik hem na die dag 22 jaar geleden nooit meer heb gesproken had ik in al mijn onnozelheid een klein sprankje hoop dat hij sorry wilde zeggen.
Ik weet dat ik hem kan blokkeren op Facebook maar heb dat bewust niet gedaan. De tijd dat ik wegliep voor het leven is voorbij.
Ik weet dat ik hem kan blokkeren op Facebook maar heb dat bewust niet gedaan. De tijd dat ik wegliep voor het leven is voorbij.
donderdag 14 oktober 2010 om 10:20
donderdag 14 oktober 2010 om 10:21
Heel logisch dat je er niet blij mee bent. Sjonge, zo'n 'excuus' van hem zegt dus helemaal niets. Dat komt niet vanuit hemzelf.
Jouw verhaal en hoe je het schreef raakte mij. Als dat hem niet eens raakt..?
Goed dat je niet verder op hem gereageerd hebt. Wat moet je nog met zo iemand? Wat hij destijds deed is al erg genoeg, en hij gooit zo weer een hoop overhoop waar je intussen mee had leren leven (toch?).
Jouw verhaal en hoe je het schreef raakte mij. Als dat hem niet eens raakt..?
Goed dat je niet verder op hem gereageerd hebt. Wat moet je nog met zo iemand? Wat hij destijds deed is al erg genoeg, en hij gooit zo weer een hoop overhoop waar je intussen mee had leren leven (toch?).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 14 oktober 2010 om 10:22
quote:renezel schreef op 14 oktober 2010 @ 10:18:
Hem blokkeren betekent niet dat je wegloopt voor het leven. Hem blokkeren betekent je eigen keuzes maken in met wie je contact hebt en daar heb je het volste recht toe.
Daar heb ik over nagedacht. Voor mij is moed je angst in z'n smoel kijken en je er niet door laten leiden in je acties. Zorgen dat ik mijn angst niet tegen kan komen voelt als valsspelen.
Ik trotseerde mijn angst toen ik mezelf vindbaar maakte. Ik had alleen niet verwacht dat ik binnen een week bullseye zou hebben . Sterker nog, ik had mezelf honderdduizend keer vermanend toegesproken 'LFS chill, hoe groot is de kans nou helemaal dat de dingen waar je bang voor bent ook daadwerkelijk gebeuren?'.
Nou, best wel groot dus .
Hem blokkeren betekent niet dat je wegloopt voor het leven. Hem blokkeren betekent je eigen keuzes maken in met wie je contact hebt en daar heb je het volste recht toe.
Daar heb ik over nagedacht. Voor mij is moed je angst in z'n smoel kijken en je er niet door laten leiden in je acties. Zorgen dat ik mijn angst niet tegen kan komen voelt als valsspelen.
Ik trotseerde mijn angst toen ik mezelf vindbaar maakte. Ik had alleen niet verwacht dat ik binnen een week bullseye zou hebben . Sterker nog, ik had mezelf honderdduizend keer vermanend toegesproken 'LFS chill, hoe groot is de kans nou helemaal dat de dingen waar je bang voor bent ook daadwerkelijk gebeuren?'.
Nou, best wel groot dus .
donderdag 14 oktober 2010 om 10:24
Ik heb een ex die wel zijn excuses aanbiedt voor zaken, maar nog steeds niet doorheeft wat voor impact andere acties hebben gehad. Ik heb hem dat uitgelegd (jaaaaren na dato), maar het komt niet aan.
Dus heb ik hem verteld dat ik zijn excuses niet accepteer.
Einde verhaal, einde contact. Hij is je tijd echt niet waard. Leg het naast je neer, maar praat er wel over met mensen die je vertrouwd.
Dus heb ik hem verteld dat ik zijn excuses niet accepteer.
Einde verhaal, einde contact. Hij is je tijd echt niet waard. Leg het naast je neer, maar praat er wel over met mensen die je vertrouwd.
donderdag 14 oktober 2010 om 10:24
quote:renezel schreef op 14 oktober 2010 @ 10:18:
Hem blokkeren betekent niet dat je wegloopt voor het leven. Hem blokkeren betekent je eigen keuzes maken in met wie je contact hebt en daar heb je het volste recht toe.
Kom op meid, weerbaar zijn betekent ook dat je jezelf beschermt.Helemaal eens. Gelijk er af gooien.
Hem blokkeren betekent niet dat je wegloopt voor het leven. Hem blokkeren betekent je eigen keuzes maken in met wie je contact hebt en daar heb je het volste recht toe.
Kom op meid, weerbaar zijn betekent ook dat je jezelf beschermt.Helemaal eens. Gelijk er af gooien.
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
donderdag 14 oktober 2010 om 10:28
Je bent hartstikke dapper geweest door hem te vertellen hoe het voor jou is geweest. Je hebt je angst niet ontlopen, je hebt hem recht in de smoel gekeken. Echt heel goed gedaan.
Maar er is geen reden om nu te blijven doorgaan met een contact dat je niet wilt. Angst trotseren betekent dat je met knikkende knieën dingen doet die je graag wilt, niet dat je met knikkende knieën dingen doet die je eigenlijk niet wilt. Dus als jij geen prijs meer stelt op contact met hem (en dat kan ik me heel goed voorstellen), blokkeer je hem gewoon.
Afgevallen eikels veeg je in de herfst toch ook van je tuinpad?
Maar er is geen reden om nu te blijven doorgaan met een contact dat je niet wilt. Angst trotseren betekent dat je met knikkende knieën dingen doet die je graag wilt, niet dat je met knikkende knieën dingen doet die je eigenlijk niet wilt. Dus als jij geen prijs meer stelt op contact met hem (en dat kan ik me heel goed voorstellen), blokkeer je hem gewoon.
Afgevallen eikels veeg je in de herfst toch ook van je tuinpad?
donderdag 14 oktober 2010 om 10:31
Nee, het betekent niet veel. Maar al was hij wel spontaan met excuses gekomen. Dan had het nog niet veel betekend.
Heel erg dat er dit met jou is gebeurd. Daar moet je mee leven en dat lukt je steeds beter, chapeau! Zijn sorry, kan jouw leven en jouw emoties en gevoel niet veranderen. Zelfs als hij op zijn knieen voor je gaat en duizend keer om vergiffenis vraagt, kan dat niets veranderen.
Wat gebeurd is, is gebeurd en daar helpen woorden niet meer bij. Jij hebt de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, die heb je genomen en neem je nog steeds. Hij kan daar geen invloed meer op uitoefenen. Hij is weer even in je leven verschenen maar jij kunt hem er weer makkelijk uitzetten en verder gaan met waar je was gebleven. Uiteraard rakelt dit van alles op, maar dat dooft wel weer als je verder gaat.
Heel erg dat er dit met jou is gebeurd. Daar moet je mee leven en dat lukt je steeds beter, chapeau! Zijn sorry, kan jouw leven en jouw emoties en gevoel niet veranderen. Zelfs als hij op zijn knieen voor je gaat en duizend keer om vergiffenis vraagt, kan dat niets veranderen.
Wat gebeurd is, is gebeurd en daar helpen woorden niet meer bij. Jij hebt de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, die heb je genomen en neem je nog steeds. Hij kan daar geen invloed meer op uitoefenen. Hij is weer even in je leven verschenen maar jij kunt hem er weer makkelijk uitzetten en verder gaan met waar je was gebleven. Uiteraard rakelt dit van alles op, maar dat dooft wel weer als je verder gaat.
donderdag 14 oktober 2010 om 10:40
Even nog vanuit zijn perspectief (sorry daarvoor, maar het gaat automatisch, de advocaat van de duivel zijn helpt je soms wel dingen te begrijpen).
Ik kan me zomaar voorstellen dat hij het vergeten is/weggestopt heeft. Als hij niet compleet totaal gestoord is maar inderdaad een lompe puber was die zijn geilheid niet in de hand had (hoe erg en eng ook), dan heeft hij dat, als hij nog enigszins gevoel heeft, waarschijnlijk diep weggestopt. Dan is hij daar totaal niet trots op en mensen kunnen daar alleen mee leven door het te vergeten, door het te negeren, door het te verkleinen.
Dus jij bent wellicht oprecht in zijn gedachten een hele leuke jeugdherinnering aan een eerste liefde.
Dat hij jouw woorden nog heeft teruggepaast zegt in zoverre wel dat hij die verantwoordelijkheid nog enigszins heeft genomen en het niet opnieuw genegeerd heeft.
Maar jij kan er niets mee. Natuurlijk niet. Je kunt niet zeggen, oooh goed, nou ja, bedankt, zand er over dan maar en vertel eens hoe het jou is vergaan in je leven.
Je kunt hem blokkeren maar je kunt hem ook nog een mail sturen en zeggen dat en wat het je heeft gedaan en dat je daarom nooit meer contact met hem wil. Waarschijnlijk laat hij je dan met rust (want dat doet hij nu al) en heb je zelf je demonen getemperd zonder hem met een technisch hulpmiddel buiten te sluiten.
Ik kan me zomaar voorstellen dat hij het vergeten is/weggestopt heeft. Als hij niet compleet totaal gestoord is maar inderdaad een lompe puber was die zijn geilheid niet in de hand had (hoe erg en eng ook), dan heeft hij dat, als hij nog enigszins gevoel heeft, waarschijnlijk diep weggestopt. Dan is hij daar totaal niet trots op en mensen kunnen daar alleen mee leven door het te vergeten, door het te negeren, door het te verkleinen.
Dus jij bent wellicht oprecht in zijn gedachten een hele leuke jeugdherinnering aan een eerste liefde.
Dat hij jouw woorden nog heeft teruggepaast zegt in zoverre wel dat hij die verantwoordelijkheid nog enigszins heeft genomen en het niet opnieuw genegeerd heeft.
Maar jij kan er niets mee. Natuurlijk niet. Je kunt niet zeggen, oooh goed, nou ja, bedankt, zand er over dan maar en vertel eens hoe het jou is vergaan in je leven.
Je kunt hem blokkeren maar je kunt hem ook nog een mail sturen en zeggen dat en wat het je heeft gedaan en dat je daarom nooit meer contact met hem wil. Waarschijnlijk laat hij je dan met rust (want dat doet hij nu al) en heb je zelf je demonen getemperd zonder hem met een technisch hulpmiddel buiten te sluiten.
