Wat moet ik? Partner met ADHD

Hoeft niet per se adhd te zijn. Kan bijvoorbeeld ook borderline zijn of gewoon zijn karakter. Het kan van alles zijn. Op zich maakt het niet uit wat voor naam je er aan geeft blijkbaar kan jij niet leven met wie hij is en dat lijkt me het belangrijkst.

Heeft hij dat altijd al gehad? of pas iets van de laatste maanden/jaren?

Je hebt het over je man dus zul je wel getrouwd zijn was hij vroeger dan nooit zo?

Neem aan dat je uit liefde bent getrouwd en dat je je toen niet zijn moeder/verzorgster of politieagent voelde.

Zich aanpassen aan jou?



Waarom kun jij je niet aanpassen aan hem?

ik herken het niet, maar je doet natuurlijk een aanname als je zegt dat het ADHD is.

Het is natuurlijk wel prettig als je weet wat het nu precies is, dit maakt het ook makkelijk om begrip te tonen.

Ook kun je nadat het e.e.a. bewezen is voor jezelf nagaan of je met iemand kan leven die die aandoening heeft.



Het maakt je nu ontzettend rusteloos en dat lijkt me niet gezond.

Is het nog wel mogelijk om een rustig gesprek met hem te hebben? Kan hij het opbrengen om naar je te luisteren?



Zo ja: spreek het uit!



veel succes

Boekentips:



Hulpgids ADHD

Samenleven met ADHD

Een opgeruimd leven met ADHD



Succes en Sterkte

Het maakt niet zoveel uit of het wel of niet in het plaatje van ADHD past. Je moet je afvragen of je verder met hem wil. Want met of zonder diagnose; Je vriend blijft wie hij is. Als je zoveel moet investeren in dingen die je anders zou willen zien aan hem, misschien moet je dan gewoon op zoek gaan die beter bij je past.

Ik heb in mijn gezin 3 mensen met ADHD en het heeft er inderdaad veel van weg.. Mijn ex vriend had het ook en daar herken ik bijv dan weer uit dat hij thuis zitten saai vond terwijl ik dat heerlijk vond..



Mijn ex vriend wou zich er ook nooit op laten testen omdat hij er dan denk ik teveel mee geconfronteerd werd.. Maar het is wel lastig.. Toch zou ik het proberen om erover te praten, je kan hem dan bijv vertellen dat mocht het wel ADHD zijn hij behandelingen kan krijgen om al die drukte in zijn hoofd weer rustig te maken.. Mijn broertje vroeg vroeger zelf om zn pil als m,n moeder (ook adhd) het vergat.. Hij zei dan alleen maar: mam het word weer zo druk in m,n hoofd, dan wist m,n moeder al genoeg.. Hij moet dan begrijpen (mocht het adhd zijn) dat het niet alleen goed voor jou is dat hij wat rustig word maar dat hij de wereld zo ook heel anders kan gaan zien..



Ik zou het toch proberen om hem te laten onderzoeken.. Je hebt er zoveel moeite mee, en ik ken ook genoeg verhalen waarbij de relatie daardoor kapot is gegaan en dat moet je zien te voorkomen.. Ik hoop echt voor je dat hij het wil!!



Heel veel succes!!

@helianthus als er een diagnose word gesteld zijn er meestal medicijnen die die persoon wat rustiger of geordener (hoe je dat ook schrijft) maakt.. Er kan dan wel degelijk wat veranderen.. Dat is niet bij iedereen zo maar wat ik binnen mijn gezin gezien heb wel..

Het gaat ook niet om wel of niet passen.. Je houd van iemand en je wil er voor 100% voor gaan.. En ik vind het ook super dat je er zo veel voor doet! Wat je ook zou kunnen doen is op google ADHD intikken dan alles opzoeken wat ADHD inhoud en dat aan hem voorlezen en vragen of dat hem bekend voor komt.. Er staan namelijk ook dingen tussen waar wij niks van merken bijv de chaos in hun hoofd etc.. Als het bekend voor komt heb je denk ik meer kans dat hij zegt oke ik ga heen!!



De vriendin van mijn broertje heeft er ook erg aan moeten wennen dat hij zo druk is, veel vergeet etc.. Die zijn er ook samen uitgekomen.. Dus het kan altijd maar het moet wel van beide kanten komen en ik denk dat je hem dat wel moet gaan vertellen zonder dat je het overbrengt van anders ga ik bij je weg, want dat is niet wat je wil:)



Mag ik vragen hoe oud je vriend is?

Guess, ik ben op de hoogte van de medicatie en therapieën voor gedragsstoornissen.



Ik lees dat TO zich al jaren aanpast en moedert over haar man. Ik vind dat daarmee de relatie uit evenwicht is. Ik begrijp niet zo goed waarom TO zich maar wil blijven aanpassen. Hem wijzen op zijn gedrag durft ze niet, aansturen op onderzoek durft ze ook niet. En dan. Dan vlakken een aantal zaken af, maar de man zal blijven weglopen voor gesprekken, zal dingen blijven beloven die hij niet kan nakomen, geen vaste doelen. En dat zijn nou net de dingen die je juist wel wil doen in een relatie. En ik vraag me af of je dat als partner zou willen.

Ik lees nu dat hij je grote liefde is. Ja, sommige dingen veranderen. Je ontwikkelt, je groeit. Soms ontgroei je ook mensen, liefdes en hobby's.



Ik lees ook dat je er heel graag voor wil gaan. Dan denk ik dat de enige manier is om hem te vragen om zich te laten onderzoeken. Omdat jij je man verliest in de chaos die hij creëert. Dat je pijn hebt, omdat je je liefde verliest. Dat zou voor hem genoeg moeten zijn om een verwijzing te vragen naar een onderzoeksbureau. Ga samen naar de huisarts om de verwijzing te regelen,

heb zelf ook adhd en herken heel veel in je stukje.

het is niet makkelijk om met een adhder te leven (of iemand die er op lijkt) maar kennelijk vond je dat drukke in het begin wel leuk anders was nooit op hem gevallen.



denk dat het erg belangrijk is dat je je eigen grenzen leert aangeven. spreek hem op het moment dat iets niet goed gaat direct aan. (later heeft echt geen zin meer want dan is hij het misschien vergeten) lik op stuk dus.

zeg gewoon wat je niet fijn vind gaan in de relatie zonder dat je adhd noemt..

als hij de hele dag bezig wilt zijn of weg wilt dan moet hij dat ook maar alleen doen. jij heb gewoon geen zin.

als hij in de problemen komt omdat dingen niet zijn geregeld dan is dat zijn eigen probleem. dus niet moederen of politieagentje zijn.



zo weet manlief dat hij nooit en te nimmer moet "zeuren" dat ik zoveel sport. (o.a. boksen en ik geef zelf ook nog sportlessen.) dit is een enorme uitlaatklep voor mij.

1 ding is zeker.. een saaie relatie hebben jullie niet

Bij mijn vriend is ook ( nog) nooit officieel ADHD vastgesteld. Ik denk wel dat hij daar last van heeft, al heeft hij in zijn jeugd ook wel een paar klappen gehad, dus het zouden ook andere pscychische oorzaken kunnen zijn.



Ik herken sommige dingen uit jou verhaal, sommige ook niet.



Mijn vriend houd bijv. erg van films kijken en zou daarbij nooit in slaap vallen. Alleen als de film echt saai of als hij heel moe is.



Ik kan me wel beter alleen vermaken dan hij, hij wil inderdaad ook vaker weg, dingen doen. Hij kan ook niet lekker een boek lezen of zo. Alleen als het over dingen gaat wat hem echt intresseert. Hypervisie wordt dat geloof ik genoemd. Eerst waren het bij hem modeltreinen, toen was het zijn toenmalige auto, daarna was het zijn nieuwe computer en nu is hij een oude auto aan he opknappen en staat dat weer helemaal in de picture. Hij kan wat dat betreft vrij moeilijk doseren. Hij vind iets of fantaastisch, of het is niet boeiend. Dat kan soms best vermoeiend zijn, want hij wil dan ook alles over die computer / auto / weeet ik wat met mij delen. En dat ben ik soms wel beu. Dat zeg ik dan ook gewoon. Dat begrijpt hij, maar soms praat ie dan alsnog door. Soms gaat het dan bij mij het ene oor in het andere oor uit. Wat ik wel kan ( belangrijke info onthouden, het andere weer vergeten) kan hij minder goed en wil dan het liefst alles aan je kwijt.



Omdat de problemen bij hem ook gevolgen hadden ( financieel) zijn we er wel wat aan gaan doen. We moesten wel. Als je je rekeningen niet betaald ( omdat je dat vergeet of omdat je geld al hebt uitgegeven aan één of andere impulsieve actie) krijg je nu eenmaal problemen.



Ik heb een tijd ( half jaar) al zijn financien beheerd. Hij kreeg dan, eigenlijk als een kind, zakgeld en ik regelde dat alles verder betaald werd. Nu alle lopende incasso's bijna zijn afgerond en er thank god geen nieuwe meer binnen komen ( afkloppen) word ik wel weer wat losser. Het blijft een volwassen man. Maar het gaat nog niet altijd helemaal goed. Het is moeilijk voor ons beide. Voor mij om hem te vertrouwen, voor hem om het gewoon goed te doen. Zijn gevoel zegt dat hij dat geld best kan uitgeven, zijn verstand weet inmiddels dat hij dat niet moet doen. Het kost tijd. Hij is naar een voorlichting geweest van de kredietbank ( dat was via zijn werk, kreeg hij dus lekker makkelijk in de schoot geworpen.)



Ik heb geleerd dat ik geduldig met hem moet zijn en dat hij dingen niet altijd expres doet. Hij komt beloftes ook niet altijd na omdat hij vaak dingen vergeet. En dat is soms wel irritant.



Binnenkort ( volgende week hoop ik) gaan we naar de huisarts voor hulp bij het stoppen met roken. Hij moet stoppen vanwege een fysieke aandoening, maar hij heeft die sigaret echt nodig om even rust te creeren.



Als die stap is genomen hoop ik dat hij zich wil laten testen. Hij erkent zelf zijn probleem en verlangd soms ook naar meer 'rust'dat scheelt al, als je het vergelijkt met jou man. Maar zoals ik net al zei: ik heb geleerd dat ik niet alles tegelijk moet willen. Eerst het ene, dan het andere.



Ik hoop voor jou dat je man bereid is om te praten. Zo niet, dan zie ik het somber in. Als wij problemen hadden vanwege zijn gedrag wilde we na de boosheid en verdriet toch altijd SAMEN vechten en er SAMEN uitkomen. Als het alleen van jou komt, dan heeft het geen zin. Hoe verdrietig ook, dan moet je voor je zelf kiezen. Wij hadden behalve verdriet en boosheid ook veel lol en voelen liefde, dat houd je wel op de been. Als je dat niet hebt en het komt alleen van jou af, houd het op.



Sterkte!

.

[.

Hier ook een rasechte ADHDer. Met een gezin waarvan de 2 oudste jongens ook ADHD hebben. En Pdd-Nos. Lekker druk geheel dus.



Ik heb jaren terug begeleiding gehad van een ADHD-coach en daarbij ondersteuning van medicatie. Na de coaching heb ik jaren geen medicatie meer hoeven slikken. Ben ondertussen gescheiden, en ben ervan overtuigd dat vader van de oudste kinderen Pdd-Nos heeft. Is dus een erfelijk lijntje.



Mijn nieuwe man is iemand die zich niet de wet laat voorschrijven door mij, iets wat mijn ex wel deed. Daardoor kom ik nu regelmatig mezelf en mijn beperkingen tegen. Toch is hij de man met wie ik dolgelukkig ben. Hij remt me af, hij laat me mijn beperkingen zien. Alleen al door het te benoemen. Eerst vlieg ik in de gordijnen maar ga er toch over nadenken. Wil wel weer ondersteuning aanvragen van kortdurende medicatie omdat ik momenteel veel moeite heb met de oudste 2 kinderen. Deze komen weer in een nieuwe fase en dat brengt veel spanning met zich mee. Met als gevolg dat mijn beperkingen weer een rol gaan spelen.



De behandeling van ADHD begint bij inzien waar je beperkingen liggen. En zoals ik las ziet jou man/vriend deze nog niet. Blijven benoemen dat het spanningen oplevert kan hem helpen dit in te zien. Maar dan wel op een positieve manier. Waarschijnlijk is er al veel fout gegaan in zijn verleden en heeft ie een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. En dan zijn wij ADHDers geneigd om nog meer te bewijzen dat er niets mis is met ons. Het kost veel geduld, maar het is voor een goed doel. Want als een ADHDer eenmaal de juiste weg heeft gevonden zitten er heel veel leuke kanten aan. Het is in ieder geval nooit ééntonig, je krijgt alle aandacht en wordt op handen gedragen. Het zijn doorzetters en zijn supergoed in staat problemen snel op te lossen. Eigenlijk al voordat iets echt een probleem wordt.



Probeer dus positief te blijven, hij heeft jou zo ontzettend hard nodig om te kunnen functioneren. Zoek samen een middenweg en misschien een goede coach bij jullie in de buurt. Heb zelf trouwens geen goede ervaring met GGZ, die geven je het gevoel dat er van alles met je mis is en gaan spitten in je verleden. Wat weer meer onrust geeft. Je moet je richten op nu en de toekomst.



Sterkte ( jeetje, wat een verhaal is het geworden. Sorry, ADHD hè......)