Psyche
alle pijlers
Wat moet ik? Partner met ADHD
dinsdag 26 oktober 2010 om 12:12
Hoi allemaal,
Ik en mijn partner hebben een probleem.
Ik zeg nu wel partner met ADHD, maar dit is nooit vastgesteld om dat hij hier zelf niet achter staat.
Ik zal even uitleggen hoe mijn partner is om te laten zien dat hij zeker wel aan deze stoornis lijdt.
Extreem impulsief. Als hij iets in zijn hoofd heeft moet dat gebeuren. Flapt alles eruit. Doet dingen zonder na te denken. zegt de ene dag het ene en de andere dag weer het andere. geen vaste doelen/ meningen.
Geen rust. Continu iets willen doen. Mijn steeds pushen van wat gaan we doen en wat gaan we morgen doen.
Van alles beloven en niets nakomen. dit vooral omdat hij alles binnen een fractie van een seconde alweer vergeet.
Als we ruzie hebben en ik loop boos weg en kom binnen 5 min. boos terug. Begint hij alweer over wat we gaan doen schatje en wat een pijn hij aan zijn rug heeft. Daar sta je dan.. zelf nog kokend van woede en hij doet alsof er niks gebeurt is?
Als ik en mijn partner praten over problemen die er spelen probeert hij er voor te vluchten. Hij wil geen realiteit inzien. Hij loopt of boos weg, praat eroverheen of neemt het niet serieus en begint te vervelen...
Concentratieproblemen. Hij kan zich nergens lang op concentreren. Valt in slaap in de bioscoop en onder thuis films kijken. Kan een activiteit maar even volhouden en wil dan alweer iets anders.
Het lastige van dit alles is... Ikzelf ben een rustig persoon die niet continu bezig is met het feit iets te willen doen. Ik vermaak me net zo goed als ik thuis ben. Ik heb altijd wel iets te doen. Maar me partner.. Die ziet thuis zitten als een verveling en kan hier niet tegen. Ik wil ervoor vechten voor hem... Maar heb af en toe het idee dat ikmelf te kort doe. Ik raak gestresst door mijn partner en kan niet goed met hem praten. Ik ga aan mezelf twijfelen en wordt hierdoor ongelukkig. Ik heb veel pijn door de stoornis (ik denk ADHD). Ik durf hem er ook niet mee te confronteren dat ie maar hulp moet gaan zoeken. Ik voel me niet meer echt zijn partner. Eerder een moedertje, een politieagent of verzorgster.
Hij zegt ook vaak tegen me dat hij niet zonder me zou kunnen leven. Ik steun hem overal in en houdt hem op het goede pad.
Ik zit er even een beetje doorheen. Sorry voor mijn lange verhaal maar moest het even kwijt. Zijn er misschien mensen die dit herkennen? Ik hoor het graag!
Groetjes
Ik en mijn partner hebben een probleem.
Ik zeg nu wel partner met ADHD, maar dit is nooit vastgesteld om dat hij hier zelf niet achter staat.
Ik zal even uitleggen hoe mijn partner is om te laten zien dat hij zeker wel aan deze stoornis lijdt.
Extreem impulsief. Als hij iets in zijn hoofd heeft moet dat gebeuren. Flapt alles eruit. Doet dingen zonder na te denken. zegt de ene dag het ene en de andere dag weer het andere. geen vaste doelen/ meningen.
Geen rust. Continu iets willen doen. Mijn steeds pushen van wat gaan we doen en wat gaan we morgen doen.
Van alles beloven en niets nakomen. dit vooral omdat hij alles binnen een fractie van een seconde alweer vergeet.
Als we ruzie hebben en ik loop boos weg en kom binnen 5 min. boos terug. Begint hij alweer over wat we gaan doen schatje en wat een pijn hij aan zijn rug heeft. Daar sta je dan.. zelf nog kokend van woede en hij doet alsof er niks gebeurt is?
Als ik en mijn partner praten over problemen die er spelen probeert hij er voor te vluchten. Hij wil geen realiteit inzien. Hij loopt of boos weg, praat eroverheen of neemt het niet serieus en begint te vervelen...
Concentratieproblemen. Hij kan zich nergens lang op concentreren. Valt in slaap in de bioscoop en onder thuis films kijken. Kan een activiteit maar even volhouden en wil dan alweer iets anders.
Het lastige van dit alles is... Ikzelf ben een rustig persoon die niet continu bezig is met het feit iets te willen doen. Ik vermaak me net zo goed als ik thuis ben. Ik heb altijd wel iets te doen. Maar me partner.. Die ziet thuis zitten als een verveling en kan hier niet tegen. Ik wil ervoor vechten voor hem... Maar heb af en toe het idee dat ikmelf te kort doe. Ik raak gestresst door mijn partner en kan niet goed met hem praten. Ik ga aan mezelf twijfelen en wordt hierdoor ongelukkig. Ik heb veel pijn door de stoornis (ik denk ADHD). Ik durf hem er ook niet mee te confronteren dat ie maar hulp moet gaan zoeken. Ik voel me niet meer echt zijn partner. Eerder een moedertje, een politieagent of verzorgster.
Hij zegt ook vaak tegen me dat hij niet zonder me zou kunnen leven. Ik steun hem overal in en houdt hem op het goede pad.
Ik zit er even een beetje doorheen. Sorry voor mijn lange verhaal maar moest het even kwijt. Zijn er misschien mensen die dit herkennen? Ik hoor het graag!
Groetjes
dinsdag 26 oktober 2010 om 13:12
Het is ook heel moeilijk om niet te moederen. Omdat je hem ( en soms jezelf in het geval van de financieen) wil beschermen. Als dat er eenmaal inzit, krijg je het er ook vrij moeilijk uit.
Ik weet ook dat wij er daarom nog niet zijn. Hij heeft nog meer begeleiding nodig, begeleiding die ik hem niet kan bieden. En ik heb misschien zelf ook wel begeleiding nodig bij hoe ik met hem moet omgaan.
Maar ja, geduld. Als ik hem met dit soort dingen ga pushen werkt het juist niet.
alwaysyssick heeft op bepaalde punten zeker gelijk. Mijn vriend gaat voor mij door het vuur. Maar altijd een oplossing zoeken voor problemen? Het wordt al beter, vraagt ook eerder om hulp als het moet, maar die van mij heeft nogal de neiging: ik los het zelf op en het komt wel goed.
Voor het komt wel goed ben ik echt allergisch geworden. Na dat zinnetje was voor hem de kous af en deed hij verder niks. En dan kwam het dus niet goed...
Ik weet ook dat wij er daarom nog niet zijn. Hij heeft nog meer begeleiding nodig, begeleiding die ik hem niet kan bieden. En ik heb misschien zelf ook wel begeleiding nodig bij hoe ik met hem moet omgaan.
Maar ja, geduld. Als ik hem met dit soort dingen ga pushen werkt het juist niet.
alwaysyssick heeft op bepaalde punten zeker gelijk. Mijn vriend gaat voor mij door het vuur. Maar altijd een oplossing zoeken voor problemen? Het wordt al beter, vraagt ook eerder om hulp als het moet, maar die van mij heeft nogal de neiging: ik los het zelf op en het komt wel goed.
Voor het komt wel goed ben ik echt allergisch geworden. Na dat zinnetje was voor hem de kous af en deed hij verder niks. En dan kwam het dus niet goed...
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
dinsdag 26 oktober 2010 om 13:44
Hoi TO,
wat moeilijk allemaal.
Ik wil even inhoudelijk ingaan op je verhaal. ADHD is geen stoornis, het is een cluster van verschillende symptomen. Zeker jongens, hebben in hun jeugd vaak één of meerdere fases waarin hun gedrag onder het kopje ADHD valt.
Ook ik heb een partner die nooit gediagnosticeerd is met ADHD, behalve door mij dan (afgestudeerd pedagoog).
Het opvallende bij hem, is dat zelfs zijn moeder zijn gedrag nooit als problematisch heeft ervaren, evenmin als ik (hoewel het dodelijk vermoeiend is af en toe). Daar ligt denk ik ook de kern: Dit zijn eigenschappen van je partner. Of je er een labeltje op plakt en welke dat dan is, maakt niet zo heel veel meer uit. Waar het nu om gaat, is of jij er mee kunt dealen, en of hij samen met jou wil proberen dit wat makkelijker te maken.
wat moeilijk allemaal.
Ik wil even inhoudelijk ingaan op je verhaal. ADHD is geen stoornis, het is een cluster van verschillende symptomen. Zeker jongens, hebben in hun jeugd vaak één of meerdere fases waarin hun gedrag onder het kopje ADHD valt.
Ook ik heb een partner die nooit gediagnosticeerd is met ADHD, behalve door mij dan (afgestudeerd pedagoog).
Het opvallende bij hem, is dat zelfs zijn moeder zijn gedrag nooit als problematisch heeft ervaren, evenmin als ik (hoewel het dodelijk vermoeiend is af en toe). Daar ligt denk ik ook de kern: Dit zijn eigenschappen van je partner. Of je er een labeltje op plakt en welke dat dan is, maakt niet zo heel veel meer uit. Waar het nu om gaat, is of jij er mee kunt dealen, en of hij samen met jou wil proberen dit wat makkelijker te maken.
dinsdag 26 oktober 2010 om 14:41
quote:Alwaysick schreef op 26 oktober 2010 @ 13:08:
Wow wat een verhaal. bedankt. Positief blijven probeer ik altijd. Maar dit is niet altijd even makkelijk. Vooral omdat hij zo eigenwijs is als wat en nooit iets wilt inzien. Ik hoop zo dat hij geholpen wil worden. Ben bang dat hij denkt dat ik hem voor alles uitmaak. Maar dat is totaal niet mijn bedoeling.
Eigenwijs zijn is zeker een vermoeiende eigenschap. Maar ik zie het ook als een manier van overleven. Ik denk dat je man/vriend heel goed voelt dat er dingen bij hem anders gaan dan bij anderen. Maar door overal tegen in te gaan hoeft hj niet toe te geven naar de buitenwereld. Dit is een stukje spiegeling van mezelf. Als je maar hard genoeg ontkend dat er iets is, verdwijnt het vanzelf. Helaas maar tijdelijk.....
En even als reactie op een andere reactie. ADHD is wel een stoornis. In de hersenen zitten stofjes die er bij gewone mensen zorgen dat je overzicht hebt, dat je kunt plannen en ordenen. Bij ADHD ontbreekt of is er een tekort aan deze stof. Ritalin (oa) bevat de stof die in de hersenen te weinig voorkomt en daardoor worden de hersendelen wakker gemaakt, als het ware. Als je geen ADHD hebt werkt het als een megastimulator, vergelijkbaar met speed.
http://nl.wikipedia.org/wiki/ADHD
Wow wat een verhaal. bedankt. Positief blijven probeer ik altijd. Maar dit is niet altijd even makkelijk. Vooral omdat hij zo eigenwijs is als wat en nooit iets wilt inzien. Ik hoop zo dat hij geholpen wil worden. Ben bang dat hij denkt dat ik hem voor alles uitmaak. Maar dat is totaal niet mijn bedoeling.
Eigenwijs zijn is zeker een vermoeiende eigenschap. Maar ik zie het ook als een manier van overleven. Ik denk dat je man/vriend heel goed voelt dat er dingen bij hem anders gaan dan bij anderen. Maar door overal tegen in te gaan hoeft hj niet toe te geven naar de buitenwereld. Dit is een stukje spiegeling van mezelf. Als je maar hard genoeg ontkend dat er iets is, verdwijnt het vanzelf. Helaas maar tijdelijk.....
En even als reactie op een andere reactie. ADHD is wel een stoornis. In de hersenen zitten stofjes die er bij gewone mensen zorgen dat je overzicht hebt, dat je kunt plannen en ordenen. Bij ADHD ontbreekt of is er een tekort aan deze stof. Ritalin (oa) bevat de stof die in de hersenen te weinig voorkomt en daardoor worden de hersendelen wakker gemaakt, als het ware. Als je geen ADHD hebt werkt het als een megastimulator, vergelijkbaar met speed.
http://nl.wikipedia.org/wiki/ADHD
dinsdag 26 oktober 2010 om 14:48
Eensch met Fleurtje, stop met het leuren met de term ADHD. Je weet dat hij hier absoluut niets van wil weten en zich niet wil laten testen. Punt! Zijn beslissing.
Daarbij, al zou hij wél een officieel label krijgen dan verandert er nog steeds niets. Veranderen gebeurt als hij dat zelf wil én er iets aan doet, daar doet een label niets meer.
Enige voordeel van een label is dat je toegang hebt tot bepaalde (basis)zorg (bv medicijnen, therapie etc).
Daarbij beweer je dat zijn "stoornis" je pijn doet, die doet je geen pijn: het is zijn gedrag dat jou stoort. Moet hij veranderen of moet jij gaan zorgen dat het je niet meer stoort? Je lijkt zijn gedrag te meten aan jouw visie op tijd indelen en houding in bepaalde zaken. Jij bent graag thuis, hij niet dus dat stoort jou. Jij begrijpt niet dat hij films saai vindt want jij vindt ze wél leuk. Hij wil altijd wat doen, jij niet en dat stoort JOU. Bekijk het eens van zijn kant: hij wil altijd lekker wat doen maar zijn vriendin wil thuis zitten niksen. Zij wil altijd naar saaie films waar ik in slaap val, niks aan. Hij houdt van variatie, zijn vriendin wil urenlang met hetzelfde bezig zijn.. Hebben we ruzie en elkaar duidelijk gemaakt hoe het zit, is zij uren later nog steeds kwaad!
Feit blijft dat jij moeite hebt met zijn gedrag. Dát moet een punt van gesprek zijn. Hoe kan hij zijn gedrag aanpassen zodat het jou minder stoort en hoe zorg JIJ op JOUW beurt dat je leert leven met hoe hij is? Niet enkel hij moet veranderen, ook jij zal je verwachtingen moeten bijsturen. Oftwel: ga samen praten! en zorg dat jullie een modus vinden die bij jullie past.
Zonder diagnose heb je ook bijzonder veel aan de boekentips die al zijn genoemd. Bepaalde structuren in jullie huishouden/leven toepassen kan al veel ergernis verhelpen. Verdeel sommige taken. Als jij een administratief wonder bent doe je ding en regel jullie administratie. Voer die administratieve taken uit en overleg samen over bepaalde uitgaven en verdeling van geld. Niks moederen, samen beslissen en jij regelt het e.e.a.
Behandel hem in ieder geval als een normale volwassene en niet als zijn moeder/verzorgster/kleuterjuf.
Daarbij, al zou hij wél een officieel label krijgen dan verandert er nog steeds niets. Veranderen gebeurt als hij dat zelf wil én er iets aan doet, daar doet een label niets meer.
Enige voordeel van een label is dat je toegang hebt tot bepaalde (basis)zorg (bv medicijnen, therapie etc).
Daarbij beweer je dat zijn "stoornis" je pijn doet, die doet je geen pijn: het is zijn gedrag dat jou stoort. Moet hij veranderen of moet jij gaan zorgen dat het je niet meer stoort? Je lijkt zijn gedrag te meten aan jouw visie op tijd indelen en houding in bepaalde zaken. Jij bent graag thuis, hij niet dus dat stoort jou. Jij begrijpt niet dat hij films saai vindt want jij vindt ze wél leuk. Hij wil altijd wat doen, jij niet en dat stoort JOU. Bekijk het eens van zijn kant: hij wil altijd lekker wat doen maar zijn vriendin wil thuis zitten niksen. Zij wil altijd naar saaie films waar ik in slaap val, niks aan. Hij houdt van variatie, zijn vriendin wil urenlang met hetzelfde bezig zijn.. Hebben we ruzie en elkaar duidelijk gemaakt hoe het zit, is zij uren later nog steeds kwaad!
Feit blijft dat jij moeite hebt met zijn gedrag. Dát moet een punt van gesprek zijn. Hoe kan hij zijn gedrag aanpassen zodat het jou minder stoort en hoe zorg JIJ op JOUW beurt dat je leert leven met hoe hij is? Niet enkel hij moet veranderen, ook jij zal je verwachtingen moeten bijsturen. Oftwel: ga samen praten! en zorg dat jullie een modus vinden die bij jullie past.
Zonder diagnose heb je ook bijzonder veel aan de boekentips die al zijn genoemd. Bepaalde structuren in jullie huishouden/leven toepassen kan al veel ergernis verhelpen. Verdeel sommige taken. Als jij een administratief wonder bent doe je ding en regel jullie administratie. Voer die administratieve taken uit en overleg samen over bepaalde uitgaven en verdeling van geld. Niks moederen, samen beslissen en jij regelt het e.e.a.
Behandel hem in ieder geval als een normale volwassene en niet als zijn moeder/verzorgster/kleuterjuf.
dinsdag 26 oktober 2010 om 14:53
quote:evelise schreef op 26 oktober 2010 @ 13:44:
Hoi TO,
wat moeilijk allemaal.
Ik wil even inhoudelijk ingaan op je verhaal. ADHD is geen stoornis, het is een cluster van verschillende symptomen. Zeker jongens, hebben in hun jeugd vaak één of meerdere fases waarin hun gedrag onder het kopje ADHD valt.
Het is wel degelijk een stoornis die door de psychiatrie onderkent wordt in de DSM-IV. Het heet zelf: aandachtstekortstoornis.
Ook ik heb een partner die nooit gediagnosticeerd is met ADHD, behalve door mij dan (afgestudeerd pedagoog).
Psychiaters diagnosticeren ADHD, vriendinnen en pedagogen niet, ook niet als ze zijn afgestudeerd. Je kan een gedegen vermoeden hebben .
Het opvallende bij hem, is dat zelfs zijn moeder zijn gedrag nooit als problematisch heeft ervaren, evenmin als ik (hoewel het dodelijk vermoeiend is af en toe).
Ach, mijn ouders hebben mijn gedrag nooit als problematisch ervaren, vriend ook niet. Wél als vermoeiend... . Maar mijn psychiater heeft het vastgesteld.
Daar ligt denk ik ook de kern: Dit zijn eigenschappen van je partner. Of je er een labeltje op plakt en welke dat dan is, maakt niet zo heel veel meer uit. Waar het nu om gaat, is of jij er mee kunt dealen, en of hij samen met jou wil proberen dit wat makkelijker te maken.
Daar heb je volledig gelijk in! Label of geen label, TO en vriend/man zullen samen aan hum relatie moeten gaan werken.
Hoi TO,
wat moeilijk allemaal.
Ik wil even inhoudelijk ingaan op je verhaal. ADHD is geen stoornis, het is een cluster van verschillende symptomen. Zeker jongens, hebben in hun jeugd vaak één of meerdere fases waarin hun gedrag onder het kopje ADHD valt.
Het is wel degelijk een stoornis die door de psychiatrie onderkent wordt in de DSM-IV. Het heet zelf: aandachtstekortstoornis.
Ook ik heb een partner die nooit gediagnosticeerd is met ADHD, behalve door mij dan (afgestudeerd pedagoog).
Psychiaters diagnosticeren ADHD, vriendinnen en pedagogen niet, ook niet als ze zijn afgestudeerd. Je kan een gedegen vermoeden hebben .
Het opvallende bij hem, is dat zelfs zijn moeder zijn gedrag nooit als problematisch heeft ervaren, evenmin als ik (hoewel het dodelijk vermoeiend is af en toe).
Ach, mijn ouders hebben mijn gedrag nooit als problematisch ervaren, vriend ook niet. Wél als vermoeiend... . Maar mijn psychiater heeft het vastgesteld.
Daar ligt denk ik ook de kern: Dit zijn eigenschappen van je partner. Of je er een labeltje op plakt en welke dat dan is, maakt niet zo heel veel meer uit. Waar het nu om gaat, is of jij er mee kunt dealen, en of hij samen met jou wil proberen dit wat makkelijker te maken.
Daar heb je volledig gelijk in! Label of geen label, TO en vriend/man zullen samen aan hum relatie moeten gaan werken.
dinsdag 26 oktober 2010 om 15:09
Het is verdomd moeilijk samenleven met iemand die ( mogelijk) ADHD heeft. Ik kan me heel goed voorstellen dat TO graag bevestiging wil. Want zonder die bevestiging zal de buitenwereld blijven zeggen, leg je er bij neer, hij is niet anders. Ik geef toe dat een label niets veranderd, maar als iemand een allergie heeft kun je wel zeggen vermijd de allergene stoffen. Heeft iemand ADHD kun je uitleggen dat hij aan sommige beperkingen niets kan doen. Ook op het gebied van werk, je hebt nu eenmaal beperkingen. En als je weet hoe iets komt is het vaak makkelijker te accepteren. Daarbij komt ook dat de weg naar hulp geopend wordt. Ik kan dus heel goed begrijpen dat ze erkenning wil voor haar gevoelens. En dat ze dat ook nodig heeft om verder te kunnen in haar relatie.
dinsdag 26 oktober 2010 om 15:29
quote:blackbirdy71 schreef op 26 oktober 2010 @ 15:09:
Het is verdomd moeilijk samenleven met iemand die ( mogelijk) ADHD heeft. Ik kan me heel goed voorstellen dat TO graag bevestiging wil.
Bevestiging met een etiket is niet meer dan een startpunt om zaken samen anders aan te gaan pakken, maar dat startpunt kan evengoed een goed gesprek (of meer) tussen TO en haar vriend zijn.
Want zonder die bevestiging zal de buitenwereld blijven zeggen, leg je er bij neer, hij is niet anders.
De buitenwereld is geen partij in hun relatie. Hij bepaalt of hij iets wil doen aan zijn gedrag en TO zal ook haar verwachtingen/gedrag moeten bijsturen. Daar doet een etiket niets aan.
Ik geef toe dat een label niets veranderd, maar als iemand een allergie heeft kun je wel zeggen vermijd de allergene stoffen. Heeft iemand ADHD kun je uitleggen dat hij aan sommige beperkingen niets kan doen.
"beperkingen" zijn één ding, wat telt is hoe beide partners hier mee omgaan. En als je het als "beperking" gaat zien maak je het sowieso dramatischer dan het is.
Ook op het gebied van werk, je hebt nu eenmaal beperkingen.
Dat heeft iedereen. Wel of geen ADHD, niet iedereen is goed in alles. Daarom is boekhouder voor mij geen passende baan met mijn ADHD maar de consultantfunctie die ik nu heb wel. Terwijl de boekhouder te beperkt is om mijn functie uit te kunnen voeren... zonder label maar met een andere "beperking".
En als je weet hoe iets komt is het vaak makkelijker te accepteren.
Klopt, maar acceptatie moet gevolgd worden door verandering van bepaalde zaken die tussen TO en vriend in staan. Acceptatie/label is niet genoeg..
Daarbij komt ook dat de weg naar hulp geopend wordt. Ik kan dus heel goed begrijpen dat ze erkenning wil voor haar gevoelens.
Tellen de gevoelens van haar vriend ook?? Die wil namelijk niet naar een psychiater om getest te worden omdat zijn vriendin denkt dat hij een psychiatrische stoornis heeft. En de weg naar hulp loopt niet enkel via de psychiater. Er zijn meer wegen die leiden naar Rome. En haar vriend forceren pscychische hulp te zoeken lijkt me niet direct de juiste weg.
En dat ze dat ook nodig heeft om verder te kunnen in haar relatie.
Is dat zo? Wat heeft ze nu dan geprobeerd behalve vriendlief naar een psych te jagen? Wat is er met de optie: een goed gesprek.
Uitspreken wat ze verwacht, waar ze moeite mee heeft? Hoe hij dingen ziet? En ervaart haar vriend überhaupt wel de problemen die TO ervaart?
Tussen een goed gesprek, zaken uitspreken, samen naar oplossingen zoeken is nog altijd wat anders dan hem naar een psychiater brengen in de veronderstelling dat alles dan beter wordt. Hij zal, met of zonder diagnose/behandeling/medicijnen een chaoot blijven. Zo ís hij namelijk. Net zoals zij rustig is en nooit een hyperactieve stuiterbal zal worden.
Het is verdomd moeilijk samenleven met iemand die ( mogelijk) ADHD heeft. Ik kan me heel goed voorstellen dat TO graag bevestiging wil.
Bevestiging met een etiket is niet meer dan een startpunt om zaken samen anders aan te gaan pakken, maar dat startpunt kan evengoed een goed gesprek (of meer) tussen TO en haar vriend zijn.
Want zonder die bevestiging zal de buitenwereld blijven zeggen, leg je er bij neer, hij is niet anders.
De buitenwereld is geen partij in hun relatie. Hij bepaalt of hij iets wil doen aan zijn gedrag en TO zal ook haar verwachtingen/gedrag moeten bijsturen. Daar doet een etiket niets aan.
Ik geef toe dat een label niets veranderd, maar als iemand een allergie heeft kun je wel zeggen vermijd de allergene stoffen. Heeft iemand ADHD kun je uitleggen dat hij aan sommige beperkingen niets kan doen.
"beperkingen" zijn één ding, wat telt is hoe beide partners hier mee omgaan. En als je het als "beperking" gaat zien maak je het sowieso dramatischer dan het is.
Ook op het gebied van werk, je hebt nu eenmaal beperkingen.
Dat heeft iedereen. Wel of geen ADHD, niet iedereen is goed in alles. Daarom is boekhouder voor mij geen passende baan met mijn ADHD maar de consultantfunctie die ik nu heb wel. Terwijl de boekhouder te beperkt is om mijn functie uit te kunnen voeren... zonder label maar met een andere "beperking".
En als je weet hoe iets komt is het vaak makkelijker te accepteren.
Klopt, maar acceptatie moet gevolgd worden door verandering van bepaalde zaken die tussen TO en vriend in staan. Acceptatie/label is niet genoeg..
Daarbij komt ook dat de weg naar hulp geopend wordt. Ik kan dus heel goed begrijpen dat ze erkenning wil voor haar gevoelens.
Tellen de gevoelens van haar vriend ook?? Die wil namelijk niet naar een psychiater om getest te worden omdat zijn vriendin denkt dat hij een psychiatrische stoornis heeft. En de weg naar hulp loopt niet enkel via de psychiater. Er zijn meer wegen die leiden naar Rome. En haar vriend forceren pscychische hulp te zoeken lijkt me niet direct de juiste weg.
En dat ze dat ook nodig heeft om verder te kunnen in haar relatie.
Is dat zo? Wat heeft ze nu dan geprobeerd behalve vriendlief naar een psych te jagen? Wat is er met de optie: een goed gesprek.
Uitspreken wat ze verwacht, waar ze moeite mee heeft? Hoe hij dingen ziet? En ervaart haar vriend überhaupt wel de problemen die TO ervaart?
Tussen een goed gesprek, zaken uitspreken, samen naar oplossingen zoeken is nog altijd wat anders dan hem naar een psychiater brengen in de veronderstelling dat alles dan beter wordt. Hij zal, met of zonder diagnose/behandeling/medicijnen een chaoot blijven. Zo ís hij namelijk. Net zoals zij rustig is en nooit een hyperactieve stuiterbal zal worden.
dinsdag 26 oktober 2010 om 16:33
Ik wil even op mips reageren. Ik weet niet of je het goed gelezen hebt maar heb mijn vriend totaal niet opgejaagd om naar de psych te gaan.
En ik heb al zoveel pogingen te gaan om te praten over hoe HIJ zich voelt en IK. Maar als ik het woord praten al uitspreek rent hij het liefst hard weg. Hij kan niet tegen realiteit en dat maakt het lastig. Hij wil het liefst alleen maar leuke dingen doen en bij zijn vrienden hangen. Maar serieuze gesprekken over het leven of wat dan ook HO maar.
Dus ik doe er zeker wel wat voor om erachter te komen of IK wat fout doe ... En ik probeer me ook in hem te leven. Maar als hij altijd maar wil vluchten voor de realiteit is dat moeilijker dan je denkt!
En ik heb al zoveel pogingen te gaan om te praten over hoe HIJ zich voelt en IK. Maar als ik het woord praten al uitspreek rent hij het liefst hard weg. Hij kan niet tegen realiteit en dat maakt het lastig. Hij wil het liefst alleen maar leuke dingen doen en bij zijn vrienden hangen. Maar serieuze gesprekken over het leven of wat dan ook HO maar.
Dus ik doe er zeker wel wat voor om erachter te komen of IK wat fout doe ... En ik probeer me ook in hem te leven. Maar als hij altijd maar wil vluchten voor de realiteit is dat moeilijker dan je denkt!
dinsdag 26 oktober 2010 om 16:36
quote:Alwaysick schreef op 26 oktober 2010 @ 12:25:
Hanzie, ik gaf aan dat ik er voor wil vechten. Daar bedoel ik mee dat ik me aanpas. Ik pas me zoiezo al aan bij zijn hypergedrag. Ik doe veel met hem en wil niet dat hij zichzelf niet kan zijn.
En waar moet hij zich dan aan passen? Ik probeer mee t helpen door dingen duidelijk te krijgen.
Mijn partner heeft adhd (gediagnosticeerd) en voor mij maakt het niet uit of hij wel of geen diagnose heeft. Hij is degene waar ik van houd met alles wat daarbij hoort.
Hanzie, ik gaf aan dat ik er voor wil vechten. Daar bedoel ik mee dat ik me aanpas. Ik pas me zoiezo al aan bij zijn hypergedrag. Ik doe veel met hem en wil niet dat hij zichzelf niet kan zijn.
En waar moet hij zich dan aan passen? Ik probeer mee t helpen door dingen duidelijk te krijgen.
Mijn partner heeft adhd (gediagnosticeerd) en voor mij maakt het niet uit of hij wel of geen diagnose heeft. Hij is degene waar ik van houd met alles wat daarbij hoort.
donderdag 28 oktober 2010 om 10:48
quote:Alwaysick schreef op 27 oktober 2010 @ 12:10:
Ik hou ook van hem. Maar hij moet wel willen communiceren. Ik neem aan dat jij dit ook belangrijk vind in een relatie Hanzie?Vlg mij haal je verschillende dingen door elkaar en voor het gemak gooi je het op adhd. Maar goed, hij wil niet communiceren. Hoe heb je dit eerder in je relatie opgelost en waar communiceert hij niet over? Misschien kun je iets duidelijker zijn.
Ik hou ook van hem. Maar hij moet wel willen communiceren. Ik neem aan dat jij dit ook belangrijk vind in een relatie Hanzie?Vlg mij haal je verschillende dingen door elkaar en voor het gemak gooi je het op adhd. Maar goed, hij wil niet communiceren. Hoe heb je dit eerder in je relatie opgelost en waar communiceert hij niet over? Misschien kun je iets duidelijker zijn.
vrijdag 5 november 2010 om 07:31
quote:Alwaysick schreef op 26 oktober 2010 @ 16:33:
Ik wil even op mips reageren. Ik weet niet of je het goed gelezen hebt maar heb mijn vriend totaal niet opgejaagd om naar de psych te gaan.
En ik heb al zoveel pogingen te gaan om te praten over hoe HIJ zich voelt en IK. Maar als ik het woord praten al uitspreek rent hij het liefst hard weg. Hij kan niet tegen realiteit en dat maakt het lastig. Hij wil het liefst alleen maar leuke dingen doen en bij zijn vrienden hangen. Maar serieuze gesprekken over het leven of wat dan ook HO maar.
Dus ik doe er zeker wel wat voor om erachter te komen of IK wat fout doe ... En ik probeer me ook in hem te leven. Maar als hij altijd maar wil vluchten voor de realiteit is dat moeilijker dan je denkt!Zo herkenbaar TO, je kunt jaren doorrennen en doen of er niets aan de hand is. Maar je komt een keer op het punt dat je niet verder kunt. Ik heb nu ook een noodstop moeten maken. Dacht dat ik nu eindelijk een manier had gevonden om met mijn ADHD- gerelateerde problemen een "normaal" leven kon leiden, zowel werk als privé. Maar helaas ging het nu weer mis. Gevolg: thuis een ongeregeld gezin en contract op het werk wordt niet verlengt. Reden hiervoor is druk gedrag, en ongeorganiseerd chaotisch werken. Terwijl ik er al 2 jaar werk!!! Het ligt niet aan mijn inzet, werkzaamheden en omgangsvorm. Dus ADHD kan wel degelijk invloed hebben op je werk en privé. Maar hoeft niet altijd een belemmering te zijn, zolang je je goed voelt.
Ik wil even op mips reageren. Ik weet niet of je het goed gelezen hebt maar heb mijn vriend totaal niet opgejaagd om naar de psych te gaan.
En ik heb al zoveel pogingen te gaan om te praten over hoe HIJ zich voelt en IK. Maar als ik het woord praten al uitspreek rent hij het liefst hard weg. Hij kan niet tegen realiteit en dat maakt het lastig. Hij wil het liefst alleen maar leuke dingen doen en bij zijn vrienden hangen. Maar serieuze gesprekken over het leven of wat dan ook HO maar.
Dus ik doe er zeker wel wat voor om erachter te komen of IK wat fout doe ... En ik probeer me ook in hem te leven. Maar als hij altijd maar wil vluchten voor de realiteit is dat moeilijker dan je denkt!Zo herkenbaar TO, je kunt jaren doorrennen en doen of er niets aan de hand is. Maar je komt een keer op het punt dat je niet verder kunt. Ik heb nu ook een noodstop moeten maken. Dacht dat ik nu eindelijk een manier had gevonden om met mijn ADHD- gerelateerde problemen een "normaal" leven kon leiden, zowel werk als privé. Maar helaas ging het nu weer mis. Gevolg: thuis een ongeregeld gezin en contract op het werk wordt niet verlengt. Reden hiervoor is druk gedrag, en ongeorganiseerd chaotisch werken. Terwijl ik er al 2 jaar werk!!! Het ligt niet aan mijn inzet, werkzaamheden en omgangsvorm. Dus ADHD kan wel degelijk invloed hebben op je werk en privé. Maar hoeft niet altijd een belemmering te zijn, zolang je je goed voelt.
