Gezondheid
alle pijlers
moeder met kanker
woensdag 3 november 2010 om 20:27
zijn er nog meer jonge meiden met moeders met kanker??
sinds een week weten we dat mijn moeder kanker heeft nu zit het in haar hoofd en ze zijn bezig met onderzoeken naar de rest van het lichaam of te wel een heeeeele spannende en onzekere tijd.
ik wil er nog niet te veel denken aan 'de toekomst'denk nu nog even aan het evt behandelen en bestralen maar zo af en toe komt het toch om het hoekje kijken en heb ik even een heel moeilijk moment zoals nu,
en iedereen in mijn omgeving bedoeld het allemaal heel erg goed met alle kaartjes,bloemetjes etc maar toch kan ik op een of andere manier niet mijn ei kwijt en zou dat wel willen.
wie herkent zich hierin??
sinds een week weten we dat mijn moeder kanker heeft nu zit het in haar hoofd en ze zijn bezig met onderzoeken naar de rest van het lichaam of te wel een heeeeele spannende en onzekere tijd.
ik wil er nog niet te veel denken aan 'de toekomst'denk nu nog even aan het evt behandelen en bestralen maar zo af en toe komt het toch om het hoekje kijken en heb ik even een heel moeilijk moment zoals nu,
en iedereen in mijn omgeving bedoeld het allemaal heel erg goed met alle kaartjes,bloemetjes etc maar toch kan ik op een of andere manier niet mijn ei kwijt en zou dat wel willen.
wie herkent zich hierin??
vrijdag 5 november 2010 om 21:09
Het is inmiddels bijna 6 mnd geleden dat mijn lieve mama is overleden... In maart kregen we te horen dat ze uitzaaiingen had, terwijl ze in februari 'schoon' was verklaard.. Heel heftig dus allemaal, en te snel gegaan.
Ik heb natuurlijk hoop gehad, maar wist tegelijkertijd ook dat het foute boel was. Wetende dat mijn moeder het niet ging redden (ook al waren er nog behandelingen voorgesteld, nog geen definitief einde voorspeld) heb ik mezelf er redelijk op voor kunnen bereiden. Niet wetende dat je je op zoiets niet voor kunt bereiden.... niet wetende wat voor impact het zou hebben.
Natuurlijk hoop ik voor jou een goede afloop, maar wat ik bijvoorbeeld erg mis, is een mooie foto van mij en mijn moeder. Ik wilde met haar nog naar een fotograaf, maar kort nadat ik die afspraak had gemaakt is ze zo hard achteruit gegaan, dat het er niet meer van is gekomen.
Praat veel, lach veel.... over de kleinste dingetjes, de grote dingen.... Als je het uitstelt omdat je denkt: het komt wel goed/we hebben nog tijd, dan kom je in tijdnood. Helaas is dat bij mij gebeurd....
Ik mis mijn lieve moeder elke dag meer... en ik wil nog zo veel aan haar vragen...
Ik heb natuurlijk hoop gehad, maar wist tegelijkertijd ook dat het foute boel was. Wetende dat mijn moeder het niet ging redden (ook al waren er nog behandelingen voorgesteld, nog geen definitief einde voorspeld) heb ik mezelf er redelijk op voor kunnen bereiden. Niet wetende dat je je op zoiets niet voor kunt bereiden.... niet wetende wat voor impact het zou hebben.
Natuurlijk hoop ik voor jou een goede afloop, maar wat ik bijvoorbeeld erg mis, is een mooie foto van mij en mijn moeder. Ik wilde met haar nog naar een fotograaf, maar kort nadat ik die afspraak had gemaakt is ze zo hard achteruit gegaan, dat het er niet meer van is gekomen.
Praat veel, lach veel.... over de kleinste dingetjes, de grote dingen.... Als je het uitstelt omdat je denkt: het komt wel goed/we hebben nog tijd, dan kom je in tijdnood. Helaas is dat bij mij gebeurd....
Ik mis mijn lieve moeder elke dag meer... en ik wil nog zo veel aan haar vragen...
zaterdag 6 november 2010 om 08:54
Hoi Jac,
ik herken het heel erg dat je moeder zo veranderd is. Mijn moeder was de eerste weken totaal onbereikbaar. Nu een paar maanden later nog steeds niet de oude. Ik mis mijn moeder enorm. Ik hoop dat het goed komt. De rollen zijn 180 graden gedraaid, je weet dat het er een keer van komt, maar had dat het liefst gehad als ze lekker bejaard zou zijn ofzo.
ik herken het heel erg dat je moeder zo veranderd is. Mijn moeder was de eerste weken totaal onbereikbaar. Nu een paar maanden later nog steeds niet de oude. Ik mis mijn moeder enorm. Ik hoop dat het goed komt. De rollen zijn 180 graden gedraaid, je weet dat het er een keer van komt, maar had dat het liefst gehad als ze lekker bejaard zou zijn ofzo.
This is not kosher!
zaterdag 6 november 2010 om 23:14
Hoi Jac,
Allereerst wil ik je heel veel kracht toewensen, ik kan helaas ook uit eigen ervaring meepraten over kanker bij een ouder.
Ik kan niet anders zeggen dat het erg moeilijk is het is zo'n emotionele rollercoaster waarin je zit. Ik hoop dat voor jou moeder er goed nieuws uit de verdere onderzoeken naar voren komt. En er behandeling mogelijk is, het is heel erg zwaar om iemand die je zo naast staat ziek te zien zijn, en pijn en verdriet om de behandelingen die ze moeten ondergaan te zien lijden.
Put kracht uit goed nieuws op medische onderzoeken en hou hoop.
Mijn verhaal:
Ik ben dit jaar op 10 maart mijn lieve vader verloren aan deze nare ziekte, hij kreeg op 1-8-09 de diagnose longkanker, is op 9-9-09 geopereerd en er is een rechterlongkwab weggehaald. Er waren gelukkig geen uitzaaingen, maar toch voor de zekerheid chemo. Door de chemo zag ik hem zwakker en zwakker worden, maar we hadden goede hoop. Op 1-12-09 ondekte ik dat ik zwanger was van mijn ouder eerste kleinkind, ik ben enigskind en met dit nieuws hoopte we dat hij weer wat zou opbloeien en inderdaad dat gebeurde ook!
Op 19-12-09 werd mijn pa opgenomen met een acute maagbloeding....hij werd geopereerd en mocht net voor de kerst naar huis, Pijnklachten bleven inde maagstreek aanhouden en helaas op 25-1-10 is hij opgegeven maagkanker...
Je wereld stort in, maar ik heb heel mooie momenten gehad met hem, hij wist dat er een jongentje zou worden geboren in augustus 2010 en dat we hem Levi zouden gaan noemen dat maakte hem trots blij en ook verdrietig de wetenschap dat hij dit speciale moment niet met mij, mijn moeder en zelf kon gaan meemaken.
Op 10 maart is hij thuis in de armen van mijn moeder gestorven, ik was op dat moment bijna 20 weken in verwachting, sterker op de dag van zijn overlijden had ik mijn 20 weken echo...Leven en dood verdriet en geluk het staan zo dicht bij elkaar.
De periode van het slechte nieuws en zijn overlijden is heel speciaal geweest, we hebben dingen besproken, gelachen en gehuild. Ik kan niet anders zeggen dan wat moet het erg zijn om in de schoenen te staan en de wetenschap te hebben dat je zo ziek bent en niet meer beter zal worden, je een tikkende tijdbom in je lijf hebt. En toch ondanks de wetenschap snel te zullen sterven en ons achter te laten is hij sterk geweest, en nuchter/ We hebben als gezin alles samen geregeld en nog grapjes zitten maken over de kist die hij uitkoos...hoe bizar is het leven soms! Het is gegaan zoals hij na zijn dood wilde en dat geeft een soort van rust, maar geen berusting, ik ben op sommige momenten zo boos: waarom vraag ik me dan af, waarom hij....niemand weet dat maar ik hoop dat waar hij nu ook is hij af en toe over mijn schouder meekijkt naar zijn kleinzoon Levi Henk jammer dat mijn kleine mannetje nooit mijn vader kan leren kennen...Hij zou een leuke opa geweest zijn.
Henk is 58 jaar geworden ik mis hem nog elke dag....en met de tijd nog erger en meer....het leven gaat verder dat is zo cliche maar wel de werkelijkheid maar het verdriet en gemis lijken soms alleen maar groter en sterker te worden.
Allereerst wil ik je heel veel kracht toewensen, ik kan helaas ook uit eigen ervaring meepraten over kanker bij een ouder.
Ik kan niet anders zeggen dat het erg moeilijk is het is zo'n emotionele rollercoaster waarin je zit. Ik hoop dat voor jou moeder er goed nieuws uit de verdere onderzoeken naar voren komt. En er behandeling mogelijk is, het is heel erg zwaar om iemand die je zo naast staat ziek te zien zijn, en pijn en verdriet om de behandelingen die ze moeten ondergaan te zien lijden.
Put kracht uit goed nieuws op medische onderzoeken en hou hoop.
Mijn verhaal:
Ik ben dit jaar op 10 maart mijn lieve vader verloren aan deze nare ziekte, hij kreeg op 1-8-09 de diagnose longkanker, is op 9-9-09 geopereerd en er is een rechterlongkwab weggehaald. Er waren gelukkig geen uitzaaingen, maar toch voor de zekerheid chemo. Door de chemo zag ik hem zwakker en zwakker worden, maar we hadden goede hoop. Op 1-12-09 ondekte ik dat ik zwanger was van mijn ouder eerste kleinkind, ik ben enigskind en met dit nieuws hoopte we dat hij weer wat zou opbloeien en inderdaad dat gebeurde ook!
Op 19-12-09 werd mijn pa opgenomen met een acute maagbloeding....hij werd geopereerd en mocht net voor de kerst naar huis, Pijnklachten bleven inde maagstreek aanhouden en helaas op 25-1-10 is hij opgegeven maagkanker...
Je wereld stort in, maar ik heb heel mooie momenten gehad met hem, hij wist dat er een jongentje zou worden geboren in augustus 2010 en dat we hem Levi zouden gaan noemen dat maakte hem trots blij en ook verdrietig de wetenschap dat hij dit speciale moment niet met mij, mijn moeder en zelf kon gaan meemaken.
Op 10 maart is hij thuis in de armen van mijn moeder gestorven, ik was op dat moment bijna 20 weken in verwachting, sterker op de dag van zijn overlijden had ik mijn 20 weken echo...Leven en dood verdriet en geluk het staan zo dicht bij elkaar.
De periode van het slechte nieuws en zijn overlijden is heel speciaal geweest, we hebben dingen besproken, gelachen en gehuild. Ik kan niet anders zeggen dan wat moet het erg zijn om in de schoenen te staan en de wetenschap te hebben dat je zo ziek bent en niet meer beter zal worden, je een tikkende tijdbom in je lijf hebt. En toch ondanks de wetenschap snel te zullen sterven en ons achter te laten is hij sterk geweest, en nuchter/ We hebben als gezin alles samen geregeld en nog grapjes zitten maken over de kist die hij uitkoos...hoe bizar is het leven soms! Het is gegaan zoals hij na zijn dood wilde en dat geeft een soort van rust, maar geen berusting, ik ben op sommige momenten zo boos: waarom vraag ik me dan af, waarom hij....niemand weet dat maar ik hoop dat waar hij nu ook is hij af en toe over mijn schouder meekijkt naar zijn kleinzoon Levi Henk jammer dat mijn kleine mannetje nooit mijn vader kan leren kennen...Hij zou een leuke opa geweest zijn.
Henk is 58 jaar geworden ik mis hem nog elke dag....en met de tijd nog erger en meer....het leven gaat verder dat is zo cliche maar wel de werkelijkheid maar het verdriet en gemis lijken soms alleen maar groter en sterker te worden.
zondag 7 november 2010 om 00:31
Hoi jacjac,
Het was vorig jaar rond deze tijd dat mijn moeder ziek werd. Ze was al een poosje wat moe. Nu begon ze een hele dikke buik te krijgen. Ik was toen zwanger en haar buik werd dikker dan de mijne, ze leek wel 11 maanden zwanger... Ook kon ze niet meer eten en in december kon ze helemaal niets meer... een beetje op de bank liggen en omdraaien duurde 5 minuten.
Bloedonderzoek wees uit dat ze ergens een ontsteking had. Inmiddels wist ik al dat het niet goed was, dacht aan kanker maar ja dat zeg je niet (heb als verpleegkundige gewerkt). In Januari bleek het inderdaad kanker te zijn.
Eierstokkanker in haar geval. Ze was echt doodziek, en niet raar... volgens de oncoloog zou ze het al 5 tot 10 jaar hebben...
Doodeng... het erge van eierstokkanker is dus dat het altijd heel laat ontdekt wordt.
Scans wezen uit dat ze uitzaaiingen had op haar darmen, longvlies, lever, omentum (vetschort) buikvlies en milt. Doordat het buikvlies was aangetast had ze 5 liter vocht in haar buik zitten dat haar maag en darmen in de verdrukking zetten waardoor ze dus niet kon eten.
Ik was begin april uitgerekend maar mocht de chemo niet aanslaan dan zou ze april niet halen... Dan zou ze mijn dochter nooit zien. Of het zou aanslaan zouden we pas half maart weten... Officieel zou ze voor de chemo's geopereerd worden om de eierstokken en baarmoeder en de ergste aangedane plekken te verwijderen. Maar toen ze haar open hadden was er geen beginnen aan... eerst chemo dus.
Eind januari kreeg ze dan de eerste chemo, half februari de 2e. En al die tijd zit je dan in spanning en in afwachting of ze haar kleindochter wel zou zien...
Ik werd echt geleefd, was alleen maar met mijn moeder bezig en met de kinderen. Familie op de hoogte houden enz. Mijn vader in de gaten houden (mijn ouders zijn 2 handen op 1 buik)
Ik vergat even dat ik zwanger was. De verloskundige zei, denk je ook om je kleintje. En tuurlijk! Dus daarna ben ik heel bewust ook elke dag tijd voor mijzelf en de baby in mijn buik bezig geweest. Wel had ik vast geregeld, mocht de chemo niet aanslaan, dan zou ik zodra het kon, met 37 weken worden ingeleid.
Gelukkig sloeg de chemo aan! Eind maart werd mijn dochter geboren en toen zij 5 dagen was kon mijn moeder haar voor het eerst vasthouden. En na 2 weken kon mijn moeder wel geopereerd worden en dat monster kon weggehaald worden... De overige uitzaaiingen werden met chemo bestreden.
Mijn moeder heeft dus 2 operaties, 8 chemokuren (om de 3 weken) gehad. 2 keer is de chemo uitgesteld omdat haar bloed te slecht was (te weinig bloedplaatjes) Dat was elke keer een vreselijke teleurstelling.
Uiteindelijk bleek ze in juni zo schoon als zichtbaar te zijn, zowel op de scans als de bloedonderzoeken was niets terug te vinden. Super natuurlijk! Dit hadden we echt niet verwacht! Helemaal niet omdat ze echt voor de dood is weggehaald.
echter in 99% van de vrouwen met uitgezaaide eierstokkanker komt het terug, de vraag is wanneer... Gisteren heeft ze weer voor het eerst gewerkt.
Het is allemaal heel spannend en elke keer krijg je weer met teleurstellingen te maken. Soms is er goed nieuws, soms slecht. De artsen zijn allemaal doodeerlijk en zeggen het ook zoals het is. Keihard maar ja... hoe vertel je slecht nieuws?
Vorige maand is de man met wie mijn moeder op de kamer lag overleden... dat was wel schrikken. Ze doorliepen gelijktijdig hetzelfde proces maar hij heeft het niet gered...
Zelf vind ik het ook wel eng... mijn moeder had al 5 tot 10 jaar die kanker en er niets van gemerkt... ze is nu 52, maar is het dan raar als je eind 40 overgangsklachten krijgt? En als vrouw voel je altijd vanalles daar van binnen. Je kan het ook niet ontdekken met een uitstrijkje, daarmee ontdek je alleen de baarmoederhalskanker...
Voor jou wil ik zeggen. Veel sterkte met deze zware tijd. Blijf wel je leven leven en dingen doen die je anders ook deed. Neem af en toe de tijd om helemaal tot jezelf te komen.
Het was vorig jaar rond deze tijd dat mijn moeder ziek werd. Ze was al een poosje wat moe. Nu begon ze een hele dikke buik te krijgen. Ik was toen zwanger en haar buik werd dikker dan de mijne, ze leek wel 11 maanden zwanger... Ook kon ze niet meer eten en in december kon ze helemaal niets meer... een beetje op de bank liggen en omdraaien duurde 5 minuten.
Bloedonderzoek wees uit dat ze ergens een ontsteking had. Inmiddels wist ik al dat het niet goed was, dacht aan kanker maar ja dat zeg je niet (heb als verpleegkundige gewerkt). In Januari bleek het inderdaad kanker te zijn.
Eierstokkanker in haar geval. Ze was echt doodziek, en niet raar... volgens de oncoloog zou ze het al 5 tot 10 jaar hebben...
Doodeng... het erge van eierstokkanker is dus dat het altijd heel laat ontdekt wordt.
Scans wezen uit dat ze uitzaaiingen had op haar darmen, longvlies, lever, omentum (vetschort) buikvlies en milt. Doordat het buikvlies was aangetast had ze 5 liter vocht in haar buik zitten dat haar maag en darmen in de verdrukking zetten waardoor ze dus niet kon eten.
Ik was begin april uitgerekend maar mocht de chemo niet aanslaan dan zou ze april niet halen... Dan zou ze mijn dochter nooit zien. Of het zou aanslaan zouden we pas half maart weten... Officieel zou ze voor de chemo's geopereerd worden om de eierstokken en baarmoeder en de ergste aangedane plekken te verwijderen. Maar toen ze haar open hadden was er geen beginnen aan... eerst chemo dus.
Eind januari kreeg ze dan de eerste chemo, half februari de 2e. En al die tijd zit je dan in spanning en in afwachting of ze haar kleindochter wel zou zien...
Ik werd echt geleefd, was alleen maar met mijn moeder bezig en met de kinderen. Familie op de hoogte houden enz. Mijn vader in de gaten houden (mijn ouders zijn 2 handen op 1 buik)
Ik vergat even dat ik zwanger was. De verloskundige zei, denk je ook om je kleintje. En tuurlijk! Dus daarna ben ik heel bewust ook elke dag tijd voor mijzelf en de baby in mijn buik bezig geweest. Wel had ik vast geregeld, mocht de chemo niet aanslaan, dan zou ik zodra het kon, met 37 weken worden ingeleid.
Gelukkig sloeg de chemo aan! Eind maart werd mijn dochter geboren en toen zij 5 dagen was kon mijn moeder haar voor het eerst vasthouden. En na 2 weken kon mijn moeder wel geopereerd worden en dat monster kon weggehaald worden... De overige uitzaaiingen werden met chemo bestreden.
Mijn moeder heeft dus 2 operaties, 8 chemokuren (om de 3 weken) gehad. 2 keer is de chemo uitgesteld omdat haar bloed te slecht was (te weinig bloedplaatjes) Dat was elke keer een vreselijke teleurstelling.
Uiteindelijk bleek ze in juni zo schoon als zichtbaar te zijn, zowel op de scans als de bloedonderzoeken was niets terug te vinden. Super natuurlijk! Dit hadden we echt niet verwacht! Helemaal niet omdat ze echt voor de dood is weggehaald.
echter in 99% van de vrouwen met uitgezaaide eierstokkanker komt het terug, de vraag is wanneer... Gisteren heeft ze weer voor het eerst gewerkt.
Het is allemaal heel spannend en elke keer krijg je weer met teleurstellingen te maken. Soms is er goed nieuws, soms slecht. De artsen zijn allemaal doodeerlijk en zeggen het ook zoals het is. Keihard maar ja... hoe vertel je slecht nieuws?
Vorige maand is de man met wie mijn moeder op de kamer lag overleden... dat was wel schrikken. Ze doorliepen gelijktijdig hetzelfde proces maar hij heeft het niet gered...
Zelf vind ik het ook wel eng... mijn moeder had al 5 tot 10 jaar die kanker en er niets van gemerkt... ze is nu 52, maar is het dan raar als je eind 40 overgangsklachten krijgt? En als vrouw voel je altijd vanalles daar van binnen. Je kan het ook niet ontdekken met een uitstrijkje, daarmee ontdek je alleen de baarmoederhalskanker...
Voor jou wil ik zeggen. Veel sterkte met deze zware tijd. Blijf wel je leven leven en dingen doen die je anders ook deed. Neem af en toe de tijd om helemaal tot jezelf te komen.
zondag 7 november 2010 om 10:13
soms zijn woorden moeilijk te vinden maar wilde zeggen dat jullie verhalen mij aangrijpen en wens jullie ook allemaal heel veel sterkte!
wat ik me afvraag: wonen jullie vlak bij jullie moeder??
ik zelf dus niet en dat maakt het niet altijd even makkelijk. we moeten 3 uur rijden voor we bij haar zijn wat we voorheen (zonder kind) vaak even op een zondag deden is nu met een kleintje een hele onderneming. vaak gaan we dan een weekend maar aangezien ik ook wel eens de weekenden moet werken lukt het niet altijd.
soms mis ik het wel dat je zomaar even s avonds langs kan gaan zomaar even een kopje thee drinken, even kletsen etc ok je hebt wel de telefoon maar toch is dat anders.
wat ik me afvraag: wonen jullie vlak bij jullie moeder??
ik zelf dus niet en dat maakt het niet altijd even makkelijk. we moeten 3 uur rijden voor we bij haar zijn wat we voorheen (zonder kind) vaak even op een zondag deden is nu met een kleintje een hele onderneming. vaak gaan we dan een weekend maar aangezien ik ook wel eens de weekenden moet werken lukt het niet altijd.
soms mis ik het wel dat je zomaar even s avonds langs kan gaan zomaar even een kopje thee drinken, even kletsen etc ok je hebt wel de telefoon maar toch is dat anders.
zaterdag 13 november 2010 om 19:52
Hoi Jacjac,
ik woon ook verder weg van mijn moeder. Een dagje er naartoe vond en vind ik erg zwaar, haar zo veranderd zien. We bellen wel heel vaak, ze is nl. de hele dag alleen thuis en kan niet werken, dus dan kan ze even haar verhaal kwijt.
Deze week de eerste controle in 3 maanden. Weer enorm spannend. Alles spookt door mijn hoofd, geen zin om andere mensen te zien. Ze snappen het toch niet denk ik dan!
Wat een k*tziekte!
ik woon ook verder weg van mijn moeder. Een dagje er naartoe vond en vind ik erg zwaar, haar zo veranderd zien. We bellen wel heel vaak, ze is nl. de hele dag alleen thuis en kan niet werken, dus dan kan ze even haar verhaal kwijt.
Deze week de eerste controle in 3 maanden. Weer enorm spannend. Alles spookt door mijn hoofd, geen zin om andere mensen te zien. Ze snappen het toch niet denk ik dan!
Wat een k*tziekte!
This is not kosher!
zaterdag 13 november 2010 om 19:57
Ik wil je heel veel sterkte wensen, mijn moeder is vorig jaar Oktober overleden aan longkanker. Ze was eigenlijk helemaal genezen, we hadden weer veel hoop en ineens was het over, midden in de nacht knapte een ader in haar long.... Mijn man en ik waren voor het eerst sinds haar ziekte periode ( die minder dan een jaar geduurd heeft, een weekend samen weg en werden midden in de nacht door de politie gebeld. Vol ongeloof, je snapt het niet.
Mijn verwerking begint eigenlijk nu pas, een jaar na dato... Het proces, de ziekte, de chemos , de bestralingen, je leven staat op zijn kop....
Praat zoveel mogelijk met elkaar, over van alles, ik mis het meest dat ik geen herinneringen meer op kan halen over vroeger, samen met haar.
Nogmaals, heel erg veel sterkte!
Mijn verwerking begint eigenlijk nu pas, een jaar na dato... Het proces, de ziekte, de chemos , de bestralingen, je leven staat op zijn kop....
Praat zoveel mogelijk met elkaar, over van alles, ik mis het meest dat ik geen herinneringen meer op kan halen over vroeger, samen met haar.
Nogmaals, heel erg veel sterkte!
