Gezondheid
alle pijlers
moeder met kanker
woensdag 3 november 2010 om 20:27
zijn er nog meer jonge meiden met moeders met kanker??
sinds een week weten we dat mijn moeder kanker heeft nu zit het in haar hoofd en ze zijn bezig met onderzoeken naar de rest van het lichaam of te wel een heeeeele spannende en onzekere tijd.
ik wil er nog niet te veel denken aan 'de toekomst'denk nu nog even aan het evt behandelen en bestralen maar zo af en toe komt het toch om het hoekje kijken en heb ik even een heel moeilijk moment zoals nu,
en iedereen in mijn omgeving bedoeld het allemaal heel erg goed met alle kaartjes,bloemetjes etc maar toch kan ik op een of andere manier niet mijn ei kwijt en zou dat wel willen.
wie herkent zich hierin??
sinds een week weten we dat mijn moeder kanker heeft nu zit het in haar hoofd en ze zijn bezig met onderzoeken naar de rest van het lichaam of te wel een heeeeele spannende en onzekere tijd.
ik wil er nog niet te veel denken aan 'de toekomst'denk nu nog even aan het evt behandelen en bestralen maar zo af en toe komt het toch om het hoekje kijken en heb ik even een heel moeilijk moment zoals nu,
en iedereen in mijn omgeving bedoeld het allemaal heel erg goed met alle kaartjes,bloemetjes etc maar toch kan ik op een of andere manier niet mijn ei kwijt en zou dat wel willen.
wie herkent zich hierin??
woensdag 3 november 2010 om 20:35
woensdag 3 november 2010 om 20:37
woensdag 3 november 2010 om 20:38
woensdag 3 november 2010 om 20:39
Hoi JacJac (hierna alleen jac ok?)
hier nog iemand die in dezelfde situatie zit/zat.
Heb ook destijds een topic geopend, maar 5 maanden later is het nog steeds erg moeilijk en zwaar. Voel(de) me erg eenzaam in mijn verdriet.
Ik kan je weinig zinnigs zeggen, het is een zware periode en realistisch gezien zal het dat nog een lange tijd zo blijven. Praat, huil, praat en zet je eigen leven niet 'on hold'.
Wens je superveel sterkte en ik blijf dit topic zeker volgen.
hier nog iemand die in dezelfde situatie zit/zat.
Heb ook destijds een topic geopend, maar 5 maanden later is het nog steeds erg moeilijk en zwaar. Voel(de) me erg eenzaam in mijn verdriet.
Ik kan je weinig zinnigs zeggen, het is een zware periode en realistisch gezien zal het dat nog een lange tijd zo blijven. Praat, huil, praat en zet je eigen leven niet 'on hold'.
Wens je superveel sterkte en ik blijf dit topic zeker volgen.
This is not kosher!
woensdag 3 november 2010 om 20:56
Niet mijn eigen moeder, wel het hele proces met de moeder van mijn toenmalige vriend meegemaakt.
Het advies van Wellhello om je leven niet 'on hold' te zetten is ook het eerste wat in mij op kwam. Het is ook het eerste advies wat ik van andere 'ervaringsdeskundigen' kreeg toen de diagnose bij mijn toenmalige 'schoonmoeder' werd gesteld: wees er voor hem maar zorg er ook voor dat hij zijn eigen leven niet stop zet. (Dat is trouwens ondanks het advies wél gebeurt en dat heeft verdergaande gevolgen dan je zou denken).
Het is begrijpelijk dat dit je leven nu sterk gaat bepalen en je zult veel meer de behoefte voelen om tijd thuis door te brengen of je misschien zelfs wel schuldig gaan voelen als je 'voor iets leuks de deur uit gaat'. Niet doen, het is echt heel belangrijk dat je je eigen leuke dingen blijft doen!
Probeer je daarnaast ook gewoon goed te laten informeren door de behandelende artsen en stel vragen als jij/je familieleden die hebben.
Over vrienden en vriendinnen die het wel goed bedoelen maar waar je toch je ei niet kwijt kunt: geef ook hen de tijd om aan deze situatie te wennen. Zij zijn wél je vrienden en als voor hen de eerste schrik en 'ongemakkelijkheid' eraf is heb je vast meer aan ze dan je nu denkt. Wees ook open naar hen. Mogelijk zijn ze onzeker over of je er nu wel of niet over wilt praten, of zij er wel/niet over moeten/mogen beginnen. Je kunt best aangeven: "ik wil er graag over praten", of "vanavond wil ik er even zo min mogelijk aan denken".
In ieder geval ook van mij een hele goedbedoelde knuffel
Wees sterk op momenten dat dat echt moet, maar dat kan absoluut niet 24/7 zijn... wees ook zwak op momenten dat dat jou helpt en heb ook af en toe gewoon lol om op te laden voor die momenten dat je weer sterk moet zijn.
Het advies van Wellhello om je leven niet 'on hold' te zetten is ook het eerste wat in mij op kwam. Het is ook het eerste advies wat ik van andere 'ervaringsdeskundigen' kreeg toen de diagnose bij mijn toenmalige 'schoonmoeder' werd gesteld: wees er voor hem maar zorg er ook voor dat hij zijn eigen leven niet stop zet. (Dat is trouwens ondanks het advies wél gebeurt en dat heeft verdergaande gevolgen dan je zou denken).
Het is begrijpelijk dat dit je leven nu sterk gaat bepalen en je zult veel meer de behoefte voelen om tijd thuis door te brengen of je misschien zelfs wel schuldig gaan voelen als je 'voor iets leuks de deur uit gaat'. Niet doen, het is echt heel belangrijk dat je je eigen leuke dingen blijft doen!
Probeer je daarnaast ook gewoon goed te laten informeren door de behandelende artsen en stel vragen als jij/je familieleden die hebben.
Over vrienden en vriendinnen die het wel goed bedoelen maar waar je toch je ei niet kwijt kunt: geef ook hen de tijd om aan deze situatie te wennen. Zij zijn wél je vrienden en als voor hen de eerste schrik en 'ongemakkelijkheid' eraf is heb je vast meer aan ze dan je nu denkt. Wees ook open naar hen. Mogelijk zijn ze onzeker over of je er nu wel of niet over wilt praten, of zij er wel/niet over moeten/mogen beginnen. Je kunt best aangeven: "ik wil er graag over praten", of "vanavond wil ik er even zo min mogelijk aan denken".
In ieder geval ook van mij een hele goedbedoelde knuffel
Wees sterk op momenten dat dat echt moet, maar dat kan absoluut niet 24/7 zijn... wees ook zwak op momenten dat dat jou helpt en heb ook af en toe gewoon lol om op te laden voor die momenten dat je weer sterk moet zijn.
woensdag 3 november 2010 om 20:59
ik heb nog een broer van een paar jaar ouder en ooms,tantes,oma etc we zijn opzich wel een hele hechte familie maar niet echte praters. echt van die opkroppers
wil nu soms nog wel eens zeggen ja hoor het gaat prima terwijl ik binnenin harstikke zit te huilen, dat ik een wir war van emoties heb zoveel dat ik ze eigenlijk niet eens onder worden kan brengen.
mijn vader is 9 jaar geleden overleden aan een hartaanval
verder heb ik een hele lieve man en een heel leuk dochtertje.toen we het nieuws hoorde hebben we gelijk tegen elkaar gezegd dat zij er niks tot weinig van mag merken moet zeggen dat zij er wel voor zorgt dat de dagen niet alleen maar negatief zijn.
hebben jullie nog verdere familie's? werden jullie ook zo '
gek'van de onzekerheid,het wachten
kennen jullie dat die wir war van emoties??
sorry als dit een heel warrig verhaal is hoor eigenlijk wil ik zoveel schrijven/zeggen maar krijg het maar niet getypt
wil nu soms nog wel eens zeggen ja hoor het gaat prima terwijl ik binnenin harstikke zit te huilen, dat ik een wir war van emoties heb zoveel dat ik ze eigenlijk niet eens onder worden kan brengen.
mijn vader is 9 jaar geleden overleden aan een hartaanval
verder heb ik een hele lieve man en een heel leuk dochtertje.toen we het nieuws hoorde hebben we gelijk tegen elkaar gezegd dat zij er niks tot weinig van mag merken moet zeggen dat zij er wel voor zorgt dat de dagen niet alleen maar negatief zijn.
hebben jullie nog verdere familie's? werden jullie ook zo '
gek'van de onzekerheid,het wachten
kennen jullie dat die wir war van emoties??
sorry als dit een heel warrig verhaal is hoor eigenlijk wil ik zoveel schrijven/zeggen maar krijg het maar niet getypt
woensdag 3 november 2010 om 21:05
helaas, ik ben een "ervaringsdeskundige".. ik sla mijn armen denkbeeldig om je heen en geef je een stevige knuffel....
Hoe het ook af gaat lopen...zwaar zal het zijn...een weg met hele mooie en hele slechte momenten... gelukkig had ik een zus die me steunde en een vriendin die hetzelfde had meegemaakt....
Een tip die ik kreeg van een ambulancebroeder (broedster moet ik zegge haha) toen ik een keer heel erg overstuur was...
die pakte mijn gezicht tussen haar handen en zei "vanaf nu wordt het heel zwaar voor je... ik heb hetzelfde meegemaakt... zorg dat eenmaal in de week een paar uurtjes voor jezelf pakt, even iets leuks doen.. al is het naar de kapper of lunchen met een vriendin of zo" en dat was wel een hele goed tip voor mij hoop dat je er wat mee kan. Je komt echt in een rollercoaster terecht..
toendertijd had het KWF een speciaal forum voor lotgenoten (weet niet of dat er nu nog is) en daar kon ik communiceren met andere lotgenoten.
je mag me altijd mailen als je vragen hebt op estherkop@live.nl
Ik kan niet anders dan je veel kracht toewensen. Liefs!!
Hoe het ook af gaat lopen...zwaar zal het zijn...een weg met hele mooie en hele slechte momenten... gelukkig had ik een zus die me steunde en een vriendin die hetzelfde had meegemaakt....
Een tip die ik kreeg van een ambulancebroeder (broedster moet ik zegge haha) toen ik een keer heel erg overstuur was...
die pakte mijn gezicht tussen haar handen en zei "vanaf nu wordt het heel zwaar voor je... ik heb hetzelfde meegemaakt... zorg dat eenmaal in de week een paar uurtjes voor jezelf pakt, even iets leuks doen.. al is het naar de kapper of lunchen met een vriendin of zo" en dat was wel een hele goed tip voor mij hoop dat je er wat mee kan. Je komt echt in een rollercoaster terecht..
toendertijd had het KWF een speciaal forum voor lotgenoten (weet niet of dat er nu nog is) en daar kon ik communiceren met andere lotgenoten.
je mag me altijd mailen als je vragen hebt op estherkop@live.nl
Ik kan niet anders dan je veel kracht toewensen. Liefs!!
woensdag 3 november 2010 om 21:06
Inderdaad wat Zeniiba zegt; laat je goed informeren over wat er kan gaan komen. Wij (mama en ik) zijn erg slecht voorgelicht en dat kan je veel ellende bezorgen.
Ga niet van het slechtste uit, denk niet 'dat overkomt ons niet' maar blijf realistisch.
Ik heb zelf duidelijk naar vriend en vriendinnen gezegd waar ik behoefte aan had; niemand hoeft mijn verdriet weg te nemen, te zeggen dat 'alles goed komt'. Ik wil een knuffel, een luisterend oor en harde grappen kunnen maken over kanker (dat is 'mijn manier') als ik dat nodig heb. En verder gewoon doen zoals altijd.
Als je weet waar je wel behoefte aan hebt, kun je dat duidelijk maken naar hen. Dat maakt het voor hen ook makkelijker ermee om te gaan.
Ga niet van het slechtste uit, denk niet 'dat overkomt ons niet' maar blijf realistisch.
Ik heb zelf duidelijk naar vriend en vriendinnen gezegd waar ik behoefte aan had; niemand hoeft mijn verdriet weg te nemen, te zeggen dat 'alles goed komt'. Ik wil een knuffel, een luisterend oor en harde grappen kunnen maken over kanker (dat is 'mijn manier') als ik dat nodig heb. En verder gewoon doen zoals altijd.
Als je weet waar je wel behoefte aan hebt, kun je dat duidelijk maken naar hen. Dat maakt het voor hen ook makkelijker ermee om te gaan.
This is not kosher!
woensdag 3 november 2010 om 21:09
quote:jacjac schreef op 03 november 2010 @ 20:59:
kennen jullie dat die wir war van emoties??
Oh ja. Mijn vader was al dood toen mijn moeder stierf, nu vier jaar geleden. Op dat moment was ik 36 weken zwanger van mijn eerste kind.
Ik kan niet zeggen dat het makkelijker wordt, in tegendeel, het gemis wordt alleen maar groter.
kennen jullie dat die wir war van emoties??
Oh ja. Mijn vader was al dood toen mijn moeder stierf, nu vier jaar geleden. Op dat moment was ik 36 weken zwanger van mijn eerste kind.
Ik kan niet zeggen dat het makkelijker wordt, in tegendeel, het gemis wordt alleen maar groter.
woensdag 3 november 2010 om 22:43
Helaas begrijp ik hoe je je voelt. Deze zomer gehoord dat mijn vader nooit meer beter zal worden. Zit nu even heel hard te huilen bij je berichtje. En nu mag het van mezelf. Heb hoop dat het "goed" is met je moeder. Ze kunnen tegenwoordig zoveel. En denk niet teveel na over wat er allemaal gaat gebeuren.Dan word je echt gek. Schrijf schreeuw huil en praat van je af. Ik heb komende week een gesprek met een psych, gewoon om te kijken hoe ik ermee om moet gaan.
Leg mensen ook uit dan je soms even alleen wilt zijn, ze snappen het best. En anders jammer dan jij hebt wel wat anders aan je hoofd. Probeer je niet schuldig te voelen (ik hoor het andere mensen tegen mij zeggen) want dat is ook niet wat je moeder wilt. Heel veel sterkte!!!!!
Leg mensen ook uit dan je soms even alleen wilt zijn, ze snappen het best. En anders jammer dan jij hebt wel wat anders aan je hoofd. Probeer je niet schuldig te voelen (ik hoor het andere mensen tegen mij zeggen) want dat is ook niet wat je moeder wilt. Heel veel sterkte!!!!!
woensdag 3 november 2010 om 23:48
Ik heb het meegemaakt, de kanker zat ook in haar hoofd(kleine hersenen).
Was teruggekomen, want ze had het eerst op een andere plek.
Ik vond heel erg moeilijk om er mee om te gaan, hoewel ik wel vond dat mijn moeder aan ons, de kinderen, niet veel liet merken.
Wij hebben best veel gehad aan gezamelijke gesprekken met een psycholoog.
Wens je heel veel sterkte toe
"Moeders zijn Engeltjes in training"
Was teruggekomen, want ze had het eerst op een andere plek.
Ik vond heel erg moeilijk om er mee om te gaan, hoewel ik wel vond dat mijn moeder aan ons, de kinderen, niet veel liet merken.
Wij hebben best veel gehad aan gezamelijke gesprekken met een psycholoog.
Wens je heel veel sterkte toe
"Moeders zijn Engeltjes in training"
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 5 november 2010 om 20:34
Jacjac,
Helaas kan ik sinds 2 weken zeggen dat ik hier ervaring mee heb. Mijn moeder heeft huidkanker (melanoom) met uitzaaiingen in de longen en lever en dan nog 2 hersentumoren. Van de ene op de andere dag staat mijn wereld op zijn kop.
Vanaf dinsdag zal mijn moeder behandeld gaan worden voor de hersentumoren middels bestraling. Mocht dat aanslaan dan gaan ze verder kijken voor bestraling van de huid. Vooralsnog laten ze de longen en lever met rust, ze zal nu geen chemo gaan krijgen of eventuele operaties.
Door de medicijnen (en waarschijnlijk ook de hersentumoren) heeft mijn moeder nu erg last van stemmingswisselingen. Ze zoekt ruzie met iedereen; verpleging, artsen maar ook mijn vader, broertje en ik moeten het regelmatig ontgelden. Heeft jouw moeder hier last van?
Ik zal dit topic blijven volgen. Veel sterkte!
Helaas kan ik sinds 2 weken zeggen dat ik hier ervaring mee heb. Mijn moeder heeft huidkanker (melanoom) met uitzaaiingen in de longen en lever en dan nog 2 hersentumoren. Van de ene op de andere dag staat mijn wereld op zijn kop.
Vanaf dinsdag zal mijn moeder behandeld gaan worden voor de hersentumoren middels bestraling. Mocht dat aanslaan dan gaan ze verder kijken voor bestraling van de huid. Vooralsnog laten ze de longen en lever met rust, ze zal nu geen chemo gaan krijgen of eventuele operaties.
Door de medicijnen (en waarschijnlijk ook de hersentumoren) heeft mijn moeder nu erg last van stemmingswisselingen. Ze zoekt ruzie met iedereen; verpleging, artsen maar ook mijn vader, broertje en ik moeten het regelmatig ontgelden. Heeft jouw moeder hier last van?
Ik zal dit topic blijven volgen. Veel sterkte!
vrijdag 5 november 2010 om 20:57
sorry dat ik nu pas wat van me laat horen maar moest heeel erg veel werken wat opzich wel even fijn was want dan heb je geen zin om na te denken.
maar wat ontzettend veel lieve en soortegelijke berichtjes. fijn om herkenning te vinden. vinden de andere dat ook???
mijn emoties schommelen nog steeds heel erg het ene moment heel verdrietig het andere moment steek ik m'n kop in het zand en wil ik het allemaal niet weten het volgende moment ben ik ervan overtuigd dat het goed komt.
moeder is vandaag voor verdere onderzoeken geweest en moeten nu wachten tot maandag dan krijgt ze de uitslag... dus nog even wachten en dat duurt heeeeeel lang maar dat zullen jullie vast wel herkennen dat eeuwige wachten.
mochten de andere ook hun verhaal willen delen doe het gerust hoor!! ook al heb ik het topic geopend het is niet mijn topic hoor waarschijnlijk zijjn er wel meer meiden die het fijn vinden om even hun hart te luchten, gewoon even kletsen of gewoon herkenning kunnen vinden.
maar wat ontzettend veel lieve en soortegelijke berichtjes. fijn om herkenning te vinden. vinden de andere dat ook???
mijn emoties schommelen nog steeds heel erg het ene moment heel verdrietig het andere moment steek ik m'n kop in het zand en wil ik het allemaal niet weten het volgende moment ben ik ervan overtuigd dat het goed komt.
moeder is vandaag voor verdere onderzoeken geweest en moeten nu wachten tot maandag dan krijgt ze de uitslag... dus nog even wachten en dat duurt heeeeeel lang maar dat zullen jullie vast wel herkennen dat eeuwige wachten.
mochten de andere ook hun verhaal willen delen doe het gerust hoor!! ook al heb ik het topic geopend het is niet mijn topic hoor waarschijnlijk zijjn er wel meer meiden die het fijn vinden om even hun hart te luchten, gewoon even kletsen of gewoon herkenning kunnen vinden.
