Psyche
alle pijlers
Mijn ouders
woensdag 24 november 2010 om 23:38
Hallo,
Voor dit topic heb ik een andere nick gemaakt omdat meerdere mensen mijn normale nick kennen.
Omdat ik liever niet herkend wil worden doe ik het liever even zo.
Ik wil namelijk al heel lang een topic openen over mijn ouders omdat ik merk dat ik zelf vast loop.
Mijn ouders en ik hebben altijd al een moeilijke relatie gehad. Vooral mijn moeder en ik. Beiden hebben we een moeilijk karakter en we lijken ook nog eens op elkaar dus we botsen regelmatig. Met mijn vader heb ik wel een hele goede band. Dit topic zal dus vooral over mijn moeder gaan.
De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik er niet toe doe. Waar het vandaan komt weet ik niet zo goed. Sinds een jaar studeer ik weer. Na een periode van een heftige ziekte (waarbij ik erg gesteund ben door mijn ouders) ben ik weer gaan studeren. Het gaat goed. Studieresultaten zijn beter dan verwacht en ook al moet ik ongelofelijk hard werken ik heb toch veel plezier in mijn studie.
Terwijl ik studeerde was mijn broertje aan het lanterfanten. Na 3 studies verpest te hebben is hij 2 jaar gaan werken. Nu is hij ook weer begonnen en nu beginnen de problemen bij mij. (Ik heb namelijk het gevoel dat het aan mij ligt)
Elke keer als ik mijn moeder spreek. Telefoon, msn of gewoon face to face gaat het erover hoe geweldig mijn broertje het wel niet doet op school. Dat het zo geweldig is dat hij het licht gezien heeft, dat hij naar school gaat en hoeveel huiswerk hij wel niet maakt.
De eerste paar keer had ik zoiets van: Eerst zien dan geloven maar nu we een paar maanden verder zijn begin ik me steeds weer te ergeren.
Ook als we op visite zijn ergens gaat het constant over mijn broertje. Als er dan gevraagd wordt: ''hee maarre Pauwk hoe gaat het met jouw studie'' zegt ze: ''Ach goed hoor maar het broertje van Pauwk doet het nu echt geweldig. Het is een wonder blablabla.''
Omdat ik dacht dat ik gek werd heb ik het er vorige week eens met mijn vriend over gehad. Maar hij vond ook dat het wel elke keer over mijn broertje ging en vroeg ook aan mij of mijn moeder interesse toonde in mijn studie.
Dit doet ze op zich wel maar daarna gaat het elke keer weer over mijn broertje. Als ik blij vertel dat ik een moeilijk vak heb gehaald gaat het meteen: ''Ja dat had K. ook al. Problemen. Maar hij heeft het gelukkig ook gehaald''
Omdat K. het zo geweldig doet op school en ook naar school gaat heeft mijn moeder besloten dat hij en zijn vriendin wel een weekendje Londen verdient hebben.
Toen ben ik eigenlijk van binnen geknakt. Ik durf het eigenlijk niet aan te geven aan mijn moeder hoeveel pijn ze me doet, vooral omdat ze me gesteund hebben tijdens mijn ziek zijn.
Het gaat ook absoluut niet om geld of wat dan ook maar het doet me ongelofelijk zeer dat ik er kennelijk niet toe doe. Of in ieder geval dat voel ik zo.
Ik ga nu stoppen met de OP want hij is al veel te lang.
Eigenlijk hoop ik dat iemand zich in mijn situatie herkend en misschien heeft er iemand tips? Ik voel me verdrietig en ik zou zo graag willen dat mijn moeder trots op me is...
Voor dit topic heb ik een andere nick gemaakt omdat meerdere mensen mijn normale nick kennen.
Omdat ik liever niet herkend wil worden doe ik het liever even zo.
Ik wil namelijk al heel lang een topic openen over mijn ouders omdat ik merk dat ik zelf vast loop.
Mijn ouders en ik hebben altijd al een moeilijke relatie gehad. Vooral mijn moeder en ik. Beiden hebben we een moeilijk karakter en we lijken ook nog eens op elkaar dus we botsen regelmatig. Met mijn vader heb ik wel een hele goede band. Dit topic zal dus vooral over mijn moeder gaan.
De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik er niet toe doe. Waar het vandaan komt weet ik niet zo goed. Sinds een jaar studeer ik weer. Na een periode van een heftige ziekte (waarbij ik erg gesteund ben door mijn ouders) ben ik weer gaan studeren. Het gaat goed. Studieresultaten zijn beter dan verwacht en ook al moet ik ongelofelijk hard werken ik heb toch veel plezier in mijn studie.
Terwijl ik studeerde was mijn broertje aan het lanterfanten. Na 3 studies verpest te hebben is hij 2 jaar gaan werken. Nu is hij ook weer begonnen en nu beginnen de problemen bij mij. (Ik heb namelijk het gevoel dat het aan mij ligt)
Elke keer als ik mijn moeder spreek. Telefoon, msn of gewoon face to face gaat het erover hoe geweldig mijn broertje het wel niet doet op school. Dat het zo geweldig is dat hij het licht gezien heeft, dat hij naar school gaat en hoeveel huiswerk hij wel niet maakt.
De eerste paar keer had ik zoiets van: Eerst zien dan geloven maar nu we een paar maanden verder zijn begin ik me steeds weer te ergeren.
Ook als we op visite zijn ergens gaat het constant over mijn broertje. Als er dan gevraagd wordt: ''hee maarre Pauwk hoe gaat het met jouw studie'' zegt ze: ''Ach goed hoor maar het broertje van Pauwk doet het nu echt geweldig. Het is een wonder blablabla.''
Omdat ik dacht dat ik gek werd heb ik het er vorige week eens met mijn vriend over gehad. Maar hij vond ook dat het wel elke keer over mijn broertje ging en vroeg ook aan mij of mijn moeder interesse toonde in mijn studie.
Dit doet ze op zich wel maar daarna gaat het elke keer weer over mijn broertje. Als ik blij vertel dat ik een moeilijk vak heb gehaald gaat het meteen: ''Ja dat had K. ook al. Problemen. Maar hij heeft het gelukkig ook gehaald''
Omdat K. het zo geweldig doet op school en ook naar school gaat heeft mijn moeder besloten dat hij en zijn vriendin wel een weekendje Londen verdient hebben.
Toen ben ik eigenlijk van binnen geknakt. Ik durf het eigenlijk niet aan te geven aan mijn moeder hoeveel pijn ze me doet, vooral omdat ze me gesteund hebben tijdens mijn ziek zijn.
Het gaat ook absoluut niet om geld of wat dan ook maar het doet me ongelofelijk zeer dat ik er kennelijk niet toe doe. Of in ieder geval dat voel ik zo.
Ik ga nu stoppen met de OP want hij is al veel te lang.
Eigenlijk hoop ik dat iemand zich in mijn situatie herkend en misschien heeft er iemand tips? Ik voel me verdrietig en ik zou zo graag willen dat mijn moeder trots op me is...
woensdag 24 november 2010 om 23:47
Heb je er al een een gesprek over gehad met je moeder. Misschien hebben ze het niet eens in de gaten dat het op jou vervelend overkomt? Ze kan natuurlijk niet ruiken hoe jij je voelt. Ik zou je gevoelens aankaarten maar geen verwijten maken. Ik kan me niet voorstellen dat als ze jou zo gesteund hebben, ze je nu laten vallen als een baksteen.
Liefde is als sinterklaas, je moet erin geloven, anders word het niks!
woensdag 24 november 2010 om 23:53
Ik snap Elizaar op zich wel. De ouders steunen TO en broer waar het bij hun minder mee gaat: gezondheid vs studie. Dat betekent dus niet dat ze op alle punten exact evenveel aandacht moeten hebben.
Toch snap ik TO's gevoel ook. Maar ik denk niet dat haar moeder dit expres doet of het uberhaupt doorheeft. Een goed gesprek zou kunnen helpen.
Toch snap ik TO's gevoel ook. Maar ik denk niet dat haar moeder dit expres doet of het uberhaupt doorheeft. Een goed gesprek zou kunnen helpen.
woensdag 24 november 2010 om 23:54
Ik denk dat je ouders zich heel erg zorgen hebben gemaakt toen je ziek was, maar waarschijnlijk altijd vertrouwen hebben gehad in je vermogen om een opleiding te doen en om die vervolgens ook af te maken. Waarschijnlijk hebben ze zich bij je boertje altijd zorgen gemaakt "dat er niets van hem zou komen"en dat het altijd twaalf ambachten en dertien ongelukken zou blijven. Dus nu zijn ze gewoon extra blij en opgelucht, dat het ook goedkomt met hun zoon.
woensdag 24 november 2010 om 23:55
quote:PixieisBack schreef op 24 november 2010 @ 23:47:
Heb je er al een een gesprek over gehad met je moeder. Misschien hebben ze het niet eens in de gaten dat het op jou vervelend overkomt? Ze kan natuurlijk niet ruiken hoe jij je voelt. Ik zou je gevoelens aankaarten maar geen verwijten maken. Ik kan me niet voorstellen dat als ze jou zo gesteund hebben, ze je nu laten vallen als een baksteen.
Het is niet zo dat dit van de laatste tijd is. Dit speelt al jaren.
Misschien was ik ''verwend'' doordat mijn broertje het de laatste jaren zo verpest heeft. Toen waren ze namelijk alles behalve trots op hem.
Ik durf er niet met mijn moeder over te praten. Ik raak snel emotioneel als ik iets moeilijks met haar bespreek. En ze zegt altijd dat ik me aanstel.
Dit is al iets wat speelt van vroeger. En hierdoor is onze band denk ik ook verstoord.
Vroeger heb ik regelmatig slaag gehad van mijn moeder. Iets wat ik haar nu nog kwalijk neem. Ik had het altijd gedaan, ik was onhandelbaar en K. was heilig.
V.b. Hij had geld gestolen van mijn ouders en toen hij dat opbiechtte terwijl ze mij afranselde werd zijn nintendo in beslag genomen.
Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurt die onze band niet ten goede zijn gekomen.
En waarschijnlijk heb ik door mijn jeugd het gevoel dat ze niet trots is, dat ik niet gewenst ben.
Ik wil niet overkomen als een jaloers kreng. Ik en mijn broertje hebben een goede band, doen veel samen. Toen mijn ouders hem er 2 jaar geleden uitgetrapt hebben heeft hij hier nog een tijdje gewoond. Ik ben niet jaloers. Ik mis alleen iets.
Heb je er al een een gesprek over gehad met je moeder. Misschien hebben ze het niet eens in de gaten dat het op jou vervelend overkomt? Ze kan natuurlijk niet ruiken hoe jij je voelt. Ik zou je gevoelens aankaarten maar geen verwijten maken. Ik kan me niet voorstellen dat als ze jou zo gesteund hebben, ze je nu laten vallen als een baksteen.
Het is niet zo dat dit van de laatste tijd is. Dit speelt al jaren.
Misschien was ik ''verwend'' doordat mijn broertje het de laatste jaren zo verpest heeft. Toen waren ze namelijk alles behalve trots op hem.
Ik durf er niet met mijn moeder over te praten. Ik raak snel emotioneel als ik iets moeilijks met haar bespreek. En ze zegt altijd dat ik me aanstel.
Dit is al iets wat speelt van vroeger. En hierdoor is onze band denk ik ook verstoord.
Vroeger heb ik regelmatig slaag gehad van mijn moeder. Iets wat ik haar nu nog kwalijk neem. Ik had het altijd gedaan, ik was onhandelbaar en K. was heilig.
V.b. Hij had geld gestolen van mijn ouders en toen hij dat opbiechtte terwijl ze mij afranselde werd zijn nintendo in beslag genomen.
Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurt die onze band niet ten goede zijn gekomen.
En waarschijnlijk heb ik door mijn jeugd het gevoel dat ze niet trots is, dat ik niet gewenst ben.
Ik wil niet overkomen als een jaloers kreng. Ik en mijn broertje hebben een goede band, doen veel samen. Toen mijn ouders hem er 2 jaar geleden uitgetrapt hebben heeft hij hier nog een tijdje gewoond. Ik ben niet jaloers. Ik mis alleen iets.
donderdag 25 november 2010 om 00:01
quote:borderwalk schreef op 24 november 2010 @ 23:54:
Ik denk dat je ouders zich heel erg zorgen hebben gemaakt toen je ziek was, maar waarschijnlijk altijd vertrouwen hebben gehad in je vermogen om een opleiding te doen en om die vervolgens ook af te maken. Waarschijnlijk hebben ze zich bij je boertje altijd zorgen gemaakt "dat er niets van hem zou komen"en dat het altijd twaalf ambachten en dertien ongelukken zou blijven. Dus nu zijn ze gewoon extra blij en opgelucht, dat het ook goedkomt met hun zoon.
Ze hebben zich zeker zorgen gemaakt. En nu nog want helaas word ik nooit meer beter. (moet echt op mijn herkenbaarheid letten)
En wat je hierboven schrijft klopt. Ze dachten dat K. nooit wat zou afmaken. Maar mijn moeder heeft nog nooit tegen me gezegd dat ze trots op me is. '"Goh meid je doet het toch maar even.'' Terwijl mijn broertje me laatst vertelde dat de complimentjes van Mams voelde alsof hij de president van Amerika geworden was.
Trouwens nog even voor de duidelijkheid. Mijn broertje is niets tekort gekomen toen ik ziek was. Niet qua aandacht in ieder geval. Hij heeft wel zorgen gehad over zijn zus. Maar mijn vader was altijd bij mij terwijl mijn broertje bij mijn moeder was. En we zijn allebei boven de 20. Mijn broertje is meer weg dan thuis
Ik denk dat je ouders zich heel erg zorgen hebben gemaakt toen je ziek was, maar waarschijnlijk altijd vertrouwen hebben gehad in je vermogen om een opleiding te doen en om die vervolgens ook af te maken. Waarschijnlijk hebben ze zich bij je boertje altijd zorgen gemaakt "dat er niets van hem zou komen"en dat het altijd twaalf ambachten en dertien ongelukken zou blijven. Dus nu zijn ze gewoon extra blij en opgelucht, dat het ook goedkomt met hun zoon.
Ze hebben zich zeker zorgen gemaakt. En nu nog want helaas word ik nooit meer beter. (moet echt op mijn herkenbaarheid letten)
En wat je hierboven schrijft klopt. Ze dachten dat K. nooit wat zou afmaken. Maar mijn moeder heeft nog nooit tegen me gezegd dat ze trots op me is. '"Goh meid je doet het toch maar even.'' Terwijl mijn broertje me laatst vertelde dat de complimentjes van Mams voelde alsof hij de president van Amerika geworden was.
Trouwens nog even voor de duidelijkheid. Mijn broertje is niets tekort gekomen toen ik ziek was. Niet qua aandacht in ieder geval. Hij heeft wel zorgen gehad over zijn zus. Maar mijn vader was altijd bij mij terwijl mijn broertje bij mijn moeder was. En we zijn allebei boven de 20. Mijn broertje is meer weg dan thuis
donderdag 25 november 2010 om 00:08
Ik bedoel helemaal niks onaardigs met mijn reactie Frankie33 en ik roep nooit wat zonder er bij na te denken (nouja, bijna nooit ), de to zegt alleen dat ze bang is om niet gezien te worden door haar moeder maar juist door alle hulp die ze van haar ouders heeft gehad denk ik dat dat niet zo gezegd kan worden.
Volgens mij ligt het probleem veel dieper. Je stoort je nu aan het feit dat je broertje bejubeld wordt om zn punten en dat ze dat bij jou niet doen maar je schreef nu net ook dat de straffen thuis bij jullie heel anders waren, jij was de lul en je broertje kwam er met een standje van af. Je moeder houdt van je, anders had ze je niet zoveel geholpen (neem aan dat dit niet is gedaan uit plichtsgevoel) dus daar hoef je denk ik niet bang om te zijn maar het is denk ik wel een idee om eens met je moeder te praten over vroeger. Ik zou dat dan doen in samenwerking met een relatietherapeut, die kan de structuren van bepaald gedrag blootleggen waardoor die voor beide partijen zichtbaar wordt. Misschien een optie om dit te gaan doen met je moeder?
Volgens mij ligt het probleem veel dieper. Je stoort je nu aan het feit dat je broertje bejubeld wordt om zn punten en dat ze dat bij jou niet doen maar je schreef nu net ook dat de straffen thuis bij jullie heel anders waren, jij was de lul en je broertje kwam er met een standje van af. Je moeder houdt van je, anders had ze je niet zoveel geholpen (neem aan dat dit niet is gedaan uit plichtsgevoel) dus daar hoef je denk ik niet bang om te zijn maar het is denk ik wel een idee om eens met je moeder te praten over vroeger. Ik zou dat dan doen in samenwerking met een relatietherapeut, die kan de structuren van bepaald gedrag blootleggen waardoor die voor beide partijen zichtbaar wordt. Misschien een optie om dit te gaan doen met je moeder?
donderdag 25 november 2010 om 00:45
quote:Tralalalala schreef op 25 november 2010 @ 00:28:
als je vaak geslagen bent, zit er van alles scheef, onder de oppervlakte.
dus voor je eigen bestwil kun je het beste daaraan gaan werken.
ook al doet je moeder niet mee. het gaat om jou.
Ik heb hier al therapie voor gehad. Ik heb het er nog steeds niet makkelijk mee want ik ben er van overtuigd dat het niet normaal is dat ouders hun kinderen slaan.
Ik heb al eens geprobeerd om hierover met mijn ouders te praten maar dan krijg ik te horen dat ik onhandelbaar was en dat ik de klappen waarschijnlijk gewoon nodig had. Het is niet zo dat mijn broertje ze niet gehad heeft hoor maar wel veel minder.
Mijn ouders zijn ervan overtuigd dat slaan normaal is.
als je vaak geslagen bent, zit er van alles scheef, onder de oppervlakte.
dus voor je eigen bestwil kun je het beste daaraan gaan werken.
ook al doet je moeder niet mee. het gaat om jou.
Ik heb hier al therapie voor gehad. Ik heb het er nog steeds niet makkelijk mee want ik ben er van overtuigd dat het niet normaal is dat ouders hun kinderen slaan.
Ik heb al eens geprobeerd om hierover met mijn ouders te praten maar dan krijg ik te horen dat ik onhandelbaar was en dat ik de klappen waarschijnlijk gewoon nodig had. Het is niet zo dat mijn broertje ze niet gehad heeft hoor maar wel veel minder.
Mijn ouders zijn ervan overtuigd dat slaan normaal is.
donderdag 25 november 2010 om 01:05
Heb je het er wel eens over met je broertje? Misschien ervaart hij het wel heel anders, bijv. dat jullie vader altijd JOU voorttrekt?
Dit kan wel eens verhelderend werken ben ik achtergekomen!
En je vader? heb je het er wel eens met hem over gehad?
Het helpt ook wel om te accepteren dat je moeder nu eenmaal haar mindere kanten heeft, ze is namelijk een mens, en die maakt fouten. Wil niet zeggen dat het daarom minder fout is wat ze doet. maar misschien wel ietsjes minder pijnlijk.
Dit kan wel eens verhelderend werken ben ik achtergekomen!
En je vader? heb je het er wel eens met hem over gehad?
Het helpt ook wel om te accepteren dat je moeder nu eenmaal haar mindere kanten heeft, ze is namelijk een mens, en die maakt fouten. Wil niet zeggen dat het daarom minder fout is wat ze doet. maar misschien wel ietsjes minder pijnlijk.
donderdag 25 november 2010 om 01:30
Wellicht is je moeder gewoon seksistisch? Wegens eigen opvoeding? Mijn oma (vroeger onderdrukt zeg maar) begint ook altijd over haar "mannelijke" (klein)kinderen, zo vermoeiend... en beledigend.
Ondersteuning bij ziekte is een elementaire verzorgingsimpuls, echter wellicht boeit daarentegen jouw carrière haar gewoon niet, omdat ze verwacht dat je toch "maar" een huisvrouw annex kinderverzorgster wordt.
Verder kan het zijn dat ze op jou lijkt én niet helemaal happy is met zichzelf - en dus haar negatieve eigenschappen in jou ziet, en daardoor jou sneller wil "straffen" of op een afstand houden.
(Moeders schijnen wat dat betreft ietwat te close te zijn qua band)
Tja, ik opper ook maar wat hoor...
Als ze zelf psychisch niet echt gebalanceerd overkomt zou ik gewoon heel duidelijk zeggen wat je voelt en dan kijken hoe ze reageert... maar wel tussen vier ogen, anders krijg je vast een ontwijkend antwoord.
Maar na enkele zinloze pogingen zou ik vooral proberen losser van haar te komen (anders loop je ook nog eens het risico op haar te gaan lijken later )
Ondersteuning bij ziekte is een elementaire verzorgingsimpuls, echter wellicht boeit daarentegen jouw carrière haar gewoon niet, omdat ze verwacht dat je toch "maar" een huisvrouw annex kinderverzorgster wordt.
Verder kan het zijn dat ze op jou lijkt én niet helemaal happy is met zichzelf - en dus haar negatieve eigenschappen in jou ziet, en daardoor jou sneller wil "straffen" of op een afstand houden.
(Moeders schijnen wat dat betreft ietwat te close te zijn qua band)
Tja, ik opper ook maar wat hoor...
Als ze zelf psychisch niet echt gebalanceerd overkomt zou ik gewoon heel duidelijk zeggen wat je voelt en dan kijken hoe ze reageert... maar wel tussen vier ogen, anders krijg je vast een ontwijkend antwoord.
Maar na enkele zinloze pogingen zou ik vooral proberen losser van haar te komen (anders loop je ook nog eens het risico op haar te gaan lijken later )
donderdag 25 november 2010 om 07:40
Pff, wat een moeilijke kwestie jo. Volgens mij gaat het wel iets verder en dieper dan alleen het nu, dat het nu lijkt alsof je broer wordt ´voorgetrokken´ (bij gebrek aan beter woord).
Heb je er al eens met je broer over gehad? Hoe ervaart hij de verschillen in jullie opvoeding? MIsschien ziet hij wel hetzelfde als jij, en kan hij wel met je ouders praten.
Verder: wat voor een relatie zou je graag willen met je ouders? Je schrijft nu alleen maar wat het allemaal niet is en niet zal worden. Je kunt je in mijn ogen of daar bij neer leggen (wat vast heel pijnlijk is) of het gewoon keihard openbreken en kijken wat er gebeurd.
Heb je er al eens met je broer over gehad? Hoe ervaart hij de verschillen in jullie opvoeding? MIsschien ziet hij wel hetzelfde als jij, en kan hij wel met je ouders praten.
Verder: wat voor een relatie zou je graag willen met je ouders? Je schrijft nu alleen maar wat het allemaal niet is en niet zal worden. Je kunt je in mijn ogen of daar bij neer leggen (wat vast heel pijnlijk is) of het gewoon keihard openbreken en kijken wat er gebeurd.
donderdag 25 november 2010 om 09:02
Blijkbaar hebben je ouders de lat heel laag gelegd voor je broer vanwege alle problemen die ze met hem hebben gehad. Voor jou ligt de lat hoger, omdat je altijd hebt laten zien dat je meer kan. Dat is meten met twee maten en dat is pijnlijk. Van de andere kant kun je het ook als een compliment zien dat ze van jou wel veel verwachten en het normaal vinden als je die verwachtingen waarmaakt, terwijl ze het bij je broertje heel bijzonder vinden. Dat neemt niet weg dat je ouders hier niet goed mee omgaan.
Ik begrijp wel dat dit voor jou samenhangt met de verschillende behandeling die jullie vroeger kregen. Dit zou best eens kunnen samenhangen met seksisme inderdaad. Maar wat het ook is, de oorzaak ligt bij je moeder en niet bij jou of je broertje. Hoe jullie je ook gedroegen, zij had andere keuzes kunnen (en moeten) maken. Ik denk niet dat het nodig is met je moeder in therapie te gaan. Als zij niet wil, kun je dat ook zelf (opnieuw) doen. Je bent er duidelijk nog niet klaar mee.
Ik begrijp wel dat dit voor jou samenhangt met de verschillende behandeling die jullie vroeger kregen. Dit zou best eens kunnen samenhangen met seksisme inderdaad. Maar wat het ook is, de oorzaak ligt bij je moeder en niet bij jou of je broertje. Hoe jullie je ook gedroegen, zij had andere keuzes kunnen (en moeten) maken. Ik denk niet dat het nodig is met je moeder in therapie te gaan. Als zij niet wil, kun je dat ook zelf (opnieuw) doen. Je bent er duidelijk nog niet klaar mee.
Ga in therapie!
donderdag 25 november 2010 om 11:29
quote:pauwk schreef op 25 november 2010 @ 00:45:
[...]
Ik heb hier al therapie voor gehad. Ik heb het er nog steeds niet makkelijk mee want ik ben er van overtuigd dat het niet normaal is dat ouders hun kinderen slaan.
Ik heb al eens geprobeerd om hierover met mijn ouders te praten maar dan krijg ik te horen dat ik onhandelbaar was en dat ik de klappen waarschijnlijk gewoon nodig had. Het is niet zo dat mijn broertje ze niet gehad heeft hoor maar wel veel minder.
Mijn ouders zijn ervan overtuigd dat slaan normaal is.
jee dit vind ik echt verschrikkelijk om te lezen!
mijn gevoel zegt: (mentaal) afstand nemen, in plaats van blijven hopen op goedkeuring/complimenten van je ouders.
het is geweldig dat je het zo goed doet op je studie, of je ouders daar nu wat van zeggen of niet!
ik zou me meer op m';n eigen leven richten als ik jou was. en mensen om je heen zoeken die je wel geven wat je nodig hebt.
ik denk niet, zo te horen, dat je ouders tot inkeer komen.
heel veel sterkte! je bent vast heel sterk aangezien je nu al zo goed bezig bent!
[...]
Ik heb hier al therapie voor gehad. Ik heb het er nog steeds niet makkelijk mee want ik ben er van overtuigd dat het niet normaal is dat ouders hun kinderen slaan.
Ik heb al eens geprobeerd om hierover met mijn ouders te praten maar dan krijg ik te horen dat ik onhandelbaar was en dat ik de klappen waarschijnlijk gewoon nodig had. Het is niet zo dat mijn broertje ze niet gehad heeft hoor maar wel veel minder.
Mijn ouders zijn ervan overtuigd dat slaan normaal is.
jee dit vind ik echt verschrikkelijk om te lezen!
mijn gevoel zegt: (mentaal) afstand nemen, in plaats van blijven hopen op goedkeuring/complimenten van je ouders.
het is geweldig dat je het zo goed doet op je studie, of je ouders daar nu wat van zeggen of niet!
ik zou me meer op m';n eigen leven richten als ik jou was. en mensen om je heen zoeken die je wel geven wat je nodig hebt.
ik denk niet, zo te horen, dat je ouders tot inkeer komen.
heel veel sterkte! je bent vast heel sterk aangezien je nu al zo goed bezig bent!
donderdag 25 november 2010 om 12:27
Ik ben het eens met Tralala.
Neem van me aan: hier is geen kruid tegen gewassen, behalve je behoefte aan erkenning van je ouders opgeven en erkenning bij jezelf en gelijkgestemde anderen halen. Verdrietig, een bittere pil, maar wel het beste.
Je lijkt me inderdaad sterk. Wat niet wegneemt dat je van 'sterkte' nog wel wat extra kunt gebruiken, want jee, wat zul jij je in de kou gezet voelen. Dat ben je ook! Je hebt nu als volwassene echter nergens meer 'recht' op, dus trek je eigen plan meid. Zorg jij maar voor het gekwetste kind in jou - dat kun jij veel beter dan je eigen moeder, dat is wel duidelijk.
En je broertje? Die komt op mij nogal onvolwassen over. Hij kreeg zat kansen maar verkwistte ze en zit nu in de vierde ronde; jij was ziek en benut nu je eerste kans. Waarom je moeder dit zo doet, daar heb ik wel ideeen over (de meeste hier al genoemd) maar weet je Pauwk, in feite doet dat er geen klap toe. Wat er toe doet voor jou, is te beseffen dat ze niet verandert, wat jij ook doet, tenzij uit geheel eigen beweging. Ook je moeder is niet volwassen en zal dit ook niet 1-2-3 worden.
Weet dat je niet de enige jonge vrouw bent die zich eenzaam voelt doordat ze volwassener is dan haar moeder.
Neem van me aan: hier is geen kruid tegen gewassen, behalve je behoefte aan erkenning van je ouders opgeven en erkenning bij jezelf en gelijkgestemde anderen halen. Verdrietig, een bittere pil, maar wel het beste.
Je lijkt me inderdaad sterk. Wat niet wegneemt dat je van 'sterkte' nog wel wat extra kunt gebruiken, want jee, wat zul jij je in de kou gezet voelen. Dat ben je ook! Je hebt nu als volwassene echter nergens meer 'recht' op, dus trek je eigen plan meid. Zorg jij maar voor het gekwetste kind in jou - dat kun jij veel beter dan je eigen moeder, dat is wel duidelijk.
En je broertje? Die komt op mij nogal onvolwassen over. Hij kreeg zat kansen maar verkwistte ze en zit nu in de vierde ronde; jij was ziek en benut nu je eerste kans. Waarom je moeder dit zo doet, daar heb ik wel ideeen over (de meeste hier al genoemd) maar weet je Pauwk, in feite doet dat er geen klap toe. Wat er toe doet voor jou, is te beseffen dat ze niet verandert, wat jij ook doet, tenzij uit geheel eigen beweging. Ook je moeder is niet volwassen en zal dit ook niet 1-2-3 worden.
Weet dat je niet de enige jonge vrouw bent die zich eenzaam voelt doordat ze volwassener is dan haar moeder.
vrijdag 26 november 2010 om 00:00
@Pauwk: je bent in ieder geval niet de enige, een collega van mijn werk heeft precies hetzelfde, zij is al jaren bezig met haar rechtenstudie, dat gaat niet zo snel maar ze is ook moeder met een parttime baan en dan nog studeren, dat doe ik haar niet na. Nu heeft ze een jongere zus die al haar hele leven van privéschool naar eliteopleiding gaat, allemaal op kosten van paps, van alles door elkaar studeerd, nog geen dag gewerkt heeft en na elk semester toch echt een paar weken op vakantie moet in azïe of midden-amerika om weer bij te komen. Nu hoor je die ouders ook alleen maar over de jongste, dat ze al die geweldige opleidingen heeft gedaan, dat ze zo'n brede interesse heeft (ze kan gewoon niet keizen) en dat ze zo internationaal is. Als mijn collega dan zegt dat haar studie af en toe ook best zwaar is wordt er gezegd dat ze daar zelf voor heeft gekozen, ze had ook geen moeder kunnen worden of niet gaan studeren, best heel zielig, en vervolgens weer over de jongste die het allemaal zo geweldig doet, weet je al dat ze vroeger ook de toneelschool heeft gedaan, ze had dus ook actrice of zo kunnen worden maar ja, ze heeft voor een internationale carriere gekozen ... en ze is ook nog maatschappelijk zeer betrokken (want ze is lid van een studentenvereniging :puke: ) Echt haar moeder zei het echt!
Maar mijn punt is ... hmmm ... wat is mijn punt eigenlijk ... net wist ik het nog ... ... o ja! Je bent niet de enige en zoals hierboven al gezegd, ik denk dat dit niet zal veranderen, hooguit zal je ouders' bewondering voor je broer weer slijten, probeer er verstandig mee om te gaan en het je niet te veel aan te trekken. En besef ook dat het niet aan jouw ligt, sommige ouders hebben dat nu eenmaal en je moet maar zo denken, als je ouders van hem alles knap vinden hadden ze dus blijkbaar niet zulke hoge verwachtingen van hem ...
Dus voor jouw:
Maar mijn punt is ... hmmm ... wat is mijn punt eigenlijk ... net wist ik het nog ... ... o ja! Je bent niet de enige en zoals hierboven al gezegd, ik denk dat dit niet zal veranderen, hooguit zal je ouders' bewondering voor je broer weer slijten, probeer er verstandig mee om te gaan en het je niet te veel aan te trekken. En besef ook dat het niet aan jouw ligt, sommige ouders hebben dat nu eenmaal en je moet maar zo denken, als je ouders van hem alles knap vinden hadden ze dus blijkbaar niet zulke hoge verwachtingen van hem ...
Dus voor jouw:
vrijdag 26 november 2010 om 11:06
Dank je wel voor de reacties. Ik herken me vooral in het verhaal van Mil-spec. Niet dat mijn broertje zo extreem is maar de moeder in dat verhaal wel.
Wat voor contact zou ik willen met mijn moeder? Ik heb geen idee. Nu ik ouder ben en niet meer alles klakkeloos doe wat ze eist loopt het contact weer wat moeilijker.
Ik denk dat ik me gewoon niet meer zo druk moet maken. Als ik er tegenin ga is het familieruzie en dat zie ik ook niet zitten.
Maar dat is nog niet zo makkelijk...
Wat voor contact zou ik willen met mijn moeder? Ik heb geen idee. Nu ik ouder ben en niet meer alles klakkeloos doe wat ze eist loopt het contact weer wat moeilijker.
Ik denk dat ik me gewoon niet meer zo druk moet maken. Als ik er tegenin ga is het familieruzie en dat zie ik ook niet zitten.
Maar dat is nog niet zo makkelijk...
vrijdag 26 november 2010 om 14:08
Niet iedereen heeft de meest geweldige ouders, tuurlijk zullen ze voor jouw op sommige vlakken wel heel goed zijn geweest, het zijn geen monsters of zo maar ik denk dat niet iedere ouder automatisch een goede ouder is, helaas zijn er ook "ongeschikte" ouders (voor een deel of helemaal niet), en dat ligt dan dus niet aan jouw, probeer dat te beseffen en probeer je er niet zo druk over te maken, kijk naar wat je allemaal goed doet en geef jezelf dan eens een complimentje (klinkt suf maar het werkt wel)
