Psyche
alle pijlers
Help me, wat is er met me??
zondag 28 november 2010 om 23:46
Lieve allemaal,
normaal lees ik alleen maar forums maar nu wil ik graag zelf iets plaatsen. Even vooraf; misschien dat dit een nogal vaag verhaal gaat worden maar ik doe mijn best.
Ik zit niet helemaal lekker in mijn vel, soms ben ik opeens ontzettend verdrietig en raak ik overstuur, terwijl ik niet goed weet waarom ik opeens zo ben. Deze buien komen vaak onverwacht, ik krijg ze als ik gewoon lekker op de bank tv zit te kijken, maar ook vaak als ik in bed lig en niet in slaap kan vallen. Het is onbeschrijfelijk hoe ellendig ik me dan voel. Ik denk aan de vreselijkste dingen: een geliefde in een kist waar ik afscheid van moet nemen, mijn vader die ik niet meer spreek door de scheiding van mijn ouders, mijn eigen dood en dat er niemand om me rouwt. Zelfmoord. Het verscheurd me. Het vreet aan me. Achteraf schrik ik me kapot om deze gedachten, ik wil absoluut geen zelfmoord plegen! Maar tijdens zo'n bui lijkt het zo logisch? Ik ben ook uit mijn doen omdat ik te laat was met inschrijven voor een opleiding, dit kwam omdat ik mijn 1e keus opleiding niet inkwam, en toen ik een ander had gevonden, was de uiterste inschrijfdatum al verstreken. In februari start ik met deze opleiding, maar hiervoor moet ik een wiskundetoets maken omdat ik het 'verkeerde' profiel had bij mijn havo. Ook iets waar ik ontzettend bang voor ben, ik heb de wil te leren en opgaves te maken, maar snap het niet goed.
De dingen waarmee ik het meest denk te zitten zijn de scheiding van mijn ouders, de nieuwe vriend van mijn moeder, mijn opleiding en ik tegenover andere meiden van mijn leeftijd. Ik heb namelijk geen vriendengroep ofzo. Ik heb geen vriendin met wie ik ga winkelen, lange telefoongesprekken voer of ga stappen. Ik ga niet uit. Als ik iets doe in die richting, doe ik dit met mijn vriend, ik heb nooit veel op gehad met vriendinnen gehad. Maar de laatste tijd begin ik steeds vaker te denken: is dit wel normaal? Mis ik niet van alles? Ik heb geen wilde verhalen ofzo.
Genoeg negatieve dingen, want er zijn ook leuke dingen.
Ik heb een leuk baantje met gezellige collega's, ik werk best veel, ik heb een ontzettend lieve vriend, we zijn bijna 3 jaar samen en het gaat nog steeds heel goed. Ik ben rustig aangelegd en gek op lezen. Snel tevreden dus.
Ik heb dus gewoon geen idee waar dit opeens vandaan komt en hoe ik er weer vanaf kom.
Excuses als het een te lang verhaal is of wat vaag, maar ik wilde het zo graag kwijt. Ik kijk uit naar jullie reacties.
Veel liefs,
xMadness.
normaal lees ik alleen maar forums maar nu wil ik graag zelf iets plaatsen. Even vooraf; misschien dat dit een nogal vaag verhaal gaat worden maar ik doe mijn best.
Ik zit niet helemaal lekker in mijn vel, soms ben ik opeens ontzettend verdrietig en raak ik overstuur, terwijl ik niet goed weet waarom ik opeens zo ben. Deze buien komen vaak onverwacht, ik krijg ze als ik gewoon lekker op de bank tv zit te kijken, maar ook vaak als ik in bed lig en niet in slaap kan vallen. Het is onbeschrijfelijk hoe ellendig ik me dan voel. Ik denk aan de vreselijkste dingen: een geliefde in een kist waar ik afscheid van moet nemen, mijn vader die ik niet meer spreek door de scheiding van mijn ouders, mijn eigen dood en dat er niemand om me rouwt. Zelfmoord. Het verscheurd me. Het vreet aan me. Achteraf schrik ik me kapot om deze gedachten, ik wil absoluut geen zelfmoord plegen! Maar tijdens zo'n bui lijkt het zo logisch? Ik ben ook uit mijn doen omdat ik te laat was met inschrijven voor een opleiding, dit kwam omdat ik mijn 1e keus opleiding niet inkwam, en toen ik een ander had gevonden, was de uiterste inschrijfdatum al verstreken. In februari start ik met deze opleiding, maar hiervoor moet ik een wiskundetoets maken omdat ik het 'verkeerde' profiel had bij mijn havo. Ook iets waar ik ontzettend bang voor ben, ik heb de wil te leren en opgaves te maken, maar snap het niet goed.
De dingen waarmee ik het meest denk te zitten zijn de scheiding van mijn ouders, de nieuwe vriend van mijn moeder, mijn opleiding en ik tegenover andere meiden van mijn leeftijd. Ik heb namelijk geen vriendengroep ofzo. Ik heb geen vriendin met wie ik ga winkelen, lange telefoongesprekken voer of ga stappen. Ik ga niet uit. Als ik iets doe in die richting, doe ik dit met mijn vriend, ik heb nooit veel op gehad met vriendinnen gehad. Maar de laatste tijd begin ik steeds vaker te denken: is dit wel normaal? Mis ik niet van alles? Ik heb geen wilde verhalen ofzo.
Genoeg negatieve dingen, want er zijn ook leuke dingen.
Ik heb een leuk baantje met gezellige collega's, ik werk best veel, ik heb een ontzettend lieve vriend, we zijn bijna 3 jaar samen en het gaat nog steeds heel goed. Ik ben rustig aangelegd en gek op lezen. Snel tevreden dus.
Ik heb dus gewoon geen idee waar dit opeens vandaan komt en hoe ik er weer vanaf kom.
Excuses als het een te lang verhaal is of wat vaag, maar ik wilde het zo graag kwijt. Ik kijk uit naar jullie reacties.
Veel liefs,
xMadness.
zondag 28 november 2010 om 23:56
Klinkt misschien een beetje zweverig en dat ben ik absoluut niet, maar het lijkt alsof je gedwongen wordt om over bepaalde dingen na te denken. Is het je misschien al langer ingefluisterd, maar negeerde je het? In mijn ogen 'moet' je 'ergens' 'iets' mee. Klinkt lekker vaag, maar het is dan aan jou om uit te zoeken met 'wat' je 'iets' moet.
Ik weet niet of je helemaal snapt wat ik bedoel en of je er iets mee kunt?
Ik weet niet of je helemaal snapt wat ik bedoel en of je er iets mee kunt?
maandag 29 november 2010 om 00:02
Het lijkt er inderdaad op dat je niet naar je eigen wensen luistert.........wat wil JIJ???
En dat is helemaal niet zo moeilijk als je denkt om daar achter te komen, hoor. Daarvoor moet je wel naar je eigen intuïtie durven en willen luisteren. Een eenvoudig middel: wat droom je? Probeer de symbolische betekenis daarvan te doorgronden door je daarin te verdiepen! En wat is je eerste ingeving bij issues? Volg die, vertrouw daarop! Dat is jouw weg!!
En dat is helemaal niet zo moeilijk als je denkt om daar achter te komen, hoor. Daarvoor moet je wel naar je eigen intuïtie durven en willen luisteren. Een eenvoudig middel: wat droom je? Probeer de symbolische betekenis daarvan te doorgronden door je daarin te verdiepen! En wat is je eerste ingeving bij issues? Volg die, vertrouw daarop! Dat is jouw weg!!
maandag 29 november 2010 om 00:18
Misschien heb ik het verkeerd, maar je komt een beetje angstig over. Je ziet veel obstakels op de weg, die misschien niet eens zo belangrijk zijn als ze lijken (daarmee bedoel ik dat je het eerst nog moet gaan ervaren, en dat het dan misschien wel mee kan vallen).
Laat je de gevoelens wel toe, dat het rot is dat je ouders zijn gescheiden. dat het starten van een nieuwe opleiding spannend is? Dat vraag ik me af omdat je zegt dat je niet weet waar die sombere, gespannen gedachtes vandaan komen.
Dit klinkt misschien wat vaag. maar als ik last heb van ineens overvallen worden door zulke gedachtes, dan is dat vaak omdat ik ergens tijdens een situatie of op een moment, mijn gevoelens genegeerd heb, erover heen ben gewalst. maar dit blijft dan ergens in mijn achterhoofd zitten, en komt er dan op een andere manier uit. (lastig uit te leggen)
Laat je de gevoelens wel toe, dat het rot is dat je ouders zijn gescheiden. dat het starten van een nieuwe opleiding spannend is? Dat vraag ik me af omdat je zegt dat je niet weet waar die sombere, gespannen gedachtes vandaan komen.
Dit klinkt misschien wat vaag. maar als ik last heb van ineens overvallen worden door zulke gedachtes, dan is dat vaak omdat ik ergens tijdens een situatie of op een moment, mijn gevoelens genegeerd heb, erover heen ben gewalst. maar dit blijft dan ergens in mijn achterhoofd zitten, en komt er dan op een andere manier uit. (lastig uit te leggen)
maandag 29 november 2010 om 08:39
zo gek is het niet. Er verandert nu zoveel tegelijk in je leven.
Het lijkt overdreven maar je kunt hierbij hulp vragen van een psycholoog of coach. Dat geeft je wat richting en helpt je waarschijnlijk om structuur te geven aan je gedachten.
Of je geeft jezelf een half uurtje per dag dat je "mag" piekeren van jezelf. Denk dan rustig na over 1 onderwerp tegelijk, bv je studie of hoe je je nu voelt over je ouders.
Schrijf bv een dagboekje. Dan kun je het makkelijker " sturen" en overvalt het je misschien minder.
Over je studie: weet je zeker dat deze richting is wat je wilt ? Het is een enorme enrgie- vreter om een studie te doen die je niet ligt, ga dan liever een jaar werken en sparen ipv een kostbaar studie jaar te verspelen. Dat is helemaal geen schande.
Het lijkt overdreven maar je kunt hierbij hulp vragen van een psycholoog of coach. Dat geeft je wat richting en helpt je waarschijnlijk om structuur te geven aan je gedachten.
Of je geeft jezelf een half uurtje per dag dat je "mag" piekeren van jezelf. Denk dan rustig na over 1 onderwerp tegelijk, bv je studie of hoe je je nu voelt over je ouders.
Schrijf bv een dagboekje. Dan kun je het makkelijker " sturen" en overvalt het je misschien minder.
Over je studie: weet je zeker dat deze richting is wat je wilt ? Het is een enorme enrgie- vreter om een studie te doen die je niet ligt, ga dan liever een jaar werken en sparen ipv een kostbaar studie jaar te verspelen. Dat is helemaal geen schande.
maandag 29 november 2010 om 08:56
maandag 29 november 2010 om 10:35
Als ik je zo lees, klinkt het me alsof je momenteel gewoon enorm veel emoties doormaakt.
Je ouders zijn gescheiden, en blijkbaar niet op een vriendschappelijke manier. Dat kan er al flink inhakken. Zeker als je een ouder niet meer ziet, of het gevoel hebt te moeten kiezen tussen ouders.
Dan is het eindexamenjaar. Spannend! Examens, tentamens, een nieuwe opleiding kiezen. Wordt je niet toegelaten tot je 1e keus, moet je een 2e keus gaan bedenken.
Dat is ook enorm onzeker allemaal. Zal ik het gaan halen, wat wil ik gaan doen straks, moet ik dat dan echt de rest van mijn leven blijven doen, wat als ik het niet kan, ik ken straks niemand.
Allemaal zorgen en gedachtes die daarbij horen.
Met je ouders praten is in jou geval wsl geen optie, door de scheiding zal je je nu waarschijnlijk niet vrij genoeg voelen. Is er iemand anders met wie je je gedachten eens kan bespreken?
Mentor, tante? Een coach of psycholoog, zoals al eerder genoemd hier, is misschien ook een optie.
Gewoon eens vertellen wat je bezighoudt allemaal, en horen dat sommige dingen heel normaal zijn om over te piekeren, het is gewooon ook een spanennde periode!
Hoe het zit rondom de scheiding weet ik niet, maar misschien dat je door daarover te praten ook wat emotie kwijt kan, of kan kijken naar een manier waarop het voor jou hanteerbaarder wordt.
Als je je zorgen maakt om je negatieve gedachtes, of je te veel aan doodgaan oid denkt is het sowieso verstandig om even langs de huisarts te gaan.
Die heeft zwijgplicht, hoort ook goed te kunnen luisteren, en kent jou hopenlijk ook een beetje.
Je ouders zijn gescheiden, en blijkbaar niet op een vriendschappelijke manier. Dat kan er al flink inhakken. Zeker als je een ouder niet meer ziet, of het gevoel hebt te moeten kiezen tussen ouders.
Dan is het eindexamenjaar. Spannend! Examens, tentamens, een nieuwe opleiding kiezen. Wordt je niet toegelaten tot je 1e keus, moet je een 2e keus gaan bedenken.
Dat is ook enorm onzeker allemaal. Zal ik het gaan halen, wat wil ik gaan doen straks, moet ik dat dan echt de rest van mijn leven blijven doen, wat als ik het niet kan, ik ken straks niemand.
Allemaal zorgen en gedachtes die daarbij horen.
Met je ouders praten is in jou geval wsl geen optie, door de scheiding zal je je nu waarschijnlijk niet vrij genoeg voelen. Is er iemand anders met wie je je gedachten eens kan bespreken?
Mentor, tante? Een coach of psycholoog, zoals al eerder genoemd hier, is misschien ook een optie.
Gewoon eens vertellen wat je bezighoudt allemaal, en horen dat sommige dingen heel normaal zijn om over te piekeren, het is gewooon ook een spanennde periode!
Hoe het zit rondom de scheiding weet ik niet, maar misschien dat je door daarover te praten ook wat emotie kwijt kan, of kan kijken naar een manier waarop het voor jou hanteerbaarder wordt.
Als je je zorgen maakt om je negatieve gedachtes, of je te veel aan doodgaan oid denkt is het sowieso verstandig om even langs de huisarts te gaan.
Die heeft zwijgplicht, hoort ook goed te kunnen luisteren, en kent jou hopenlijk ook een beetje.
maandag 29 november 2010 om 15:24
quote:xMadness schreef op 28 november 2010 @ 23:46:
Lieve allemaal,
normaal lees ik alleen maar forums maar nu wil ik graag zelf iets plaatsen. Even vooraf; misschien dat dit een nogal vaag verhaal gaat worden maar ik doe mijn best.
Ik zit niet helemaal lekker in mijn vel, soms ben ik opeens ontzettend verdrietig en raak ik overstuur, terwijl ik niet goed weet waarom ik opeens zo ben. Deze buien komen vaak onverwacht, ik krijg ze als ik gewoon lekker op de bank tv zit te kijken, maar ook vaak als ik in bed lig en niet in slaap kan vallen. Het is onbeschrijfelijk hoe ellendig ik me dan voel. Ik denk aan de vreselijkste dingen: een geliefde in een kist waar ik afscheid van moet nemen, mijn vader die ik niet meer spreek door de scheiding van mijn ouders, mijn eigen dood en dat er niemand om me rouwt. Zelfmoord. Het verscheurd me. Het vreet aan me. Achteraf schrik ik me kapot om deze gedachten, ik wil absoluut geen zelfmoord plegen! Maar tijdens zo'n bui lijkt het zo logisch? .
Niet dat het erg belangrijk is, maar dit heb ik echt exact hetzelfde. Met name als ik 's avonds in bed lig en niet kan slapen, maar soms ook op de meest onverwachte momenten en de triggers ervoor zijn vaak maar hele kleine dingetjes. Ik ken nog wat mensen die zo kunnen liggen piekeren als ze niet kunnen slapen, dus het is niet iets wat je als enige hebt
Het zijn bij mij ook de meest absurde dingen waar ik me dan druk om kan maken! Terwijl je de volgende ochtend je af vraagt waar het in godsnaam vandaan komt!
Misschien is het prettig voor je om deze twijfels op te schrijven zodra je merkt dat je je er druk over gaat maken? Dit doe ik ook (als het uitkomt) en ik merk dat het teruglezen op zo'n moment of soms zelfs even huilen erom wel helpt, hoewel het het probleem niet echt oplost.
Probeer anders met iemand die je goed vertrouwd te praten, het is misschien wel fijn om een luisterend oor te hebben
Lieve allemaal,
normaal lees ik alleen maar forums maar nu wil ik graag zelf iets plaatsen. Even vooraf; misschien dat dit een nogal vaag verhaal gaat worden maar ik doe mijn best.
Ik zit niet helemaal lekker in mijn vel, soms ben ik opeens ontzettend verdrietig en raak ik overstuur, terwijl ik niet goed weet waarom ik opeens zo ben. Deze buien komen vaak onverwacht, ik krijg ze als ik gewoon lekker op de bank tv zit te kijken, maar ook vaak als ik in bed lig en niet in slaap kan vallen. Het is onbeschrijfelijk hoe ellendig ik me dan voel. Ik denk aan de vreselijkste dingen: een geliefde in een kist waar ik afscheid van moet nemen, mijn vader die ik niet meer spreek door de scheiding van mijn ouders, mijn eigen dood en dat er niemand om me rouwt. Zelfmoord. Het verscheurd me. Het vreet aan me. Achteraf schrik ik me kapot om deze gedachten, ik wil absoluut geen zelfmoord plegen! Maar tijdens zo'n bui lijkt het zo logisch? .
Niet dat het erg belangrijk is, maar dit heb ik echt exact hetzelfde. Met name als ik 's avonds in bed lig en niet kan slapen, maar soms ook op de meest onverwachte momenten en de triggers ervoor zijn vaak maar hele kleine dingetjes. Ik ken nog wat mensen die zo kunnen liggen piekeren als ze niet kunnen slapen, dus het is niet iets wat je als enige hebt
Het zijn bij mij ook de meest absurde dingen waar ik me dan druk om kan maken! Terwijl je de volgende ochtend je af vraagt waar het in godsnaam vandaan komt!
Misschien is het prettig voor je om deze twijfels op te schrijven zodra je merkt dat je je er druk over gaat maken? Dit doe ik ook (als het uitkomt) en ik merk dat het teruglezen op zo'n moment of soms zelfs even huilen erom wel helpt, hoewel het het probleem niet echt oplost.
Probeer anders met iemand die je goed vertrouwd te praten, het is misschien wel fijn om een luisterend oor te hebben
