Psyche
alle pijlers
Borderline (karaktertrekken)
maandag 10 januari 2011 om 12:56
Ik heb waarschijnlijk borderline trekken. Ach, ik weet 't eigenlijk wel zeker, al is de diagnose nog niet officieel gesteld. Al jaren denk ik 't, als ik er dingen over lees op internet herken ik zo ontzettend veel. Jaren geleden hiervoor ook in therapie gegaan, wilde dat een diagnose werd gesteld. Die is gesteld en luidde: matige depressie. Ik moest aan de AD en wekelijks therapie blijven volgen. Depressie is over gegaan maar nu jaren later val ik wegens persoonlijke omstandigheden weer terug. Ik heb weer hulp gezocht, nu met het oog op bestrijding van depressie. En er worden borderline trekken geconstateerd. Weer ga ik er veel over lezen en opnieuw herken ik zoveel. Bijna alles. Alleen heb ik het niet in heel heftige mate, ik heb geen zware eetstoornis, verslavingen en ik doe niet aan automutilatie. Ik functioneer redelijk: heb sociale contacten, langdurige relaties en altijd gewerkt op hoog niveau. Maar al deze zaken gaan niet zonder problemen.
En nu is het voor het eerst door een deksundige zo benoemd en ik ga er therapie voor ga krijgen. Dat vind ik toch wel heel heftig. Ben ontzettend verdrietig nu. Schaam me ook. Heb nu een stempel. Altijd zo hard m'n best gedaan om 'normaal' te zijn. Heb ook echt wel veel geleerd in mij leven en functioneer dus ook redelijk. Maar helemaal 'normaal' ben ik dus niet. En word ik misschien ook wel nooit. Misschien krijg ik nooit een langdurige liefdesrelatie omdat ik dat psychisch dus niet kan, terwijl ik dat juist zo graag zou willen. Ben bang dat ik nu altijd blijf worstelen met gevoelens van leegte, eenzaamheid e.d. Blijf ik me de rest van mijn leven heftig uiten zonder dat ik dat wil waardoor mensen zich van me afkeren en ik nog verdrietiger word...?
Ik dacht vroeger altijd: als de omstandigheden maar goed zijn dus heb ik daar heel hard aan gewerkt: goede baan, leuk huis, voldoende vrienden etc. Toen dat niet echt hielp ben ik naar binnen gegaan en in therapie, meditatie e.d. gezocht naar innerlijke rust. Lukte een beetje, maar ook niet echt, de problemen en heftige gevoelens bleven, al zijn de scherpste randjes er wel vanaf. Misschien dat dus heel gerichte therapie op borderline trekken me wel een stuk verder zal helpen.
Ik ben overigens begin 30, en lees net ook dat als je voor je 35e niet van borderline af bent dat je er dan ws nooit vanaf komt. Daar schrik ik wel van. En kan me ook pissig maken op die therapeut van jaren geleden, waarbij ik aanklopte voor goede diagnose en dus alleen maar behandeling tegen depressie heb gehad.
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
En nu is het voor het eerst door een deksundige zo benoemd en ik ga er therapie voor ga krijgen. Dat vind ik toch wel heel heftig. Ben ontzettend verdrietig nu. Schaam me ook. Heb nu een stempel. Altijd zo hard m'n best gedaan om 'normaal' te zijn. Heb ook echt wel veel geleerd in mij leven en functioneer dus ook redelijk. Maar helemaal 'normaal' ben ik dus niet. En word ik misschien ook wel nooit. Misschien krijg ik nooit een langdurige liefdesrelatie omdat ik dat psychisch dus niet kan, terwijl ik dat juist zo graag zou willen. Ben bang dat ik nu altijd blijf worstelen met gevoelens van leegte, eenzaamheid e.d. Blijf ik me de rest van mijn leven heftig uiten zonder dat ik dat wil waardoor mensen zich van me afkeren en ik nog verdrietiger word...?
Ik dacht vroeger altijd: als de omstandigheden maar goed zijn dus heb ik daar heel hard aan gewerkt: goede baan, leuk huis, voldoende vrienden etc. Toen dat niet echt hielp ben ik naar binnen gegaan en in therapie, meditatie e.d. gezocht naar innerlijke rust. Lukte een beetje, maar ook niet echt, de problemen en heftige gevoelens bleven, al zijn de scherpste randjes er wel vanaf. Misschien dat dus heel gerichte therapie op borderline trekken me wel een stuk verder zal helpen.
Ik ben overigens begin 30, en lees net ook dat als je voor je 35e niet van borderline af bent dat je er dan ws nooit vanaf komt. Daar schrik ik wel van. En kan me ook pissig maken op die therapeut van jaren geleden, waarbij ik aanklopte voor goede diagnose en dus alleen maar behandeling tegen depressie heb gehad.
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
maandag 10 januari 2011 om 13:12
ten eerste praat je jezelf een hoop aan.
de ene borderliner is de andere borderliner niet, dus maak het jezelf ook niet zo zwaar.
ten tweede heb je dingen voor elkaar gekregen die een "zware" borderliner nooit zal lukken, zoals een stabiele baan, leuke vrienden etc
als jij jezelf nu al gaat aanpraten dat er dingen zijn die misschien nooit gaan gebeuren dan kan je net zo goed nu opgeven want dan werk je je eigen geluk tegen.
ik snap best dat je je zorgen maakt maar ik denk dat het in dit geval verstandig is om eens goed te onderzoeken wie je bent....word eens wat meer bewust van jezelf, hoe je in elkaar zit en waar je zwaktes liggen...maar ook waar jouw kracht ligt
in therapie gaan lijkt mij een heel goed plan, zo leer je jezelf ook beter kennen en leer je dingen optijd herkennen.
en so what dat je nooit normaal word....wat is volgens jou normaal dan?
iedereen heeft wel eens last van een dipje of een stemmingswisseling of een weekje down zijn, als je maar weer besluit om er wat aan te doen...
en ik weet dat het soms niet te vergelijken valt met borderline...maar ik weet waar ik over praat ik heb namelijk zelf adhd met borderline trekjes.
ook ik heb af en toe mijn makementen maar die heeft iedereen, daar is niks mis mee....als je jezelf er maar niet in mee laat slepen....en die relatie...er zijn genoeg "normale" vrouwen die ook geen lange relaties hebben gehad.
ik heb daarintegen een hele leuke vent die er amper wat van merkt, ja af en toe heb ik een dagje dat ik wat overgevoelig bent en kattig kan doen maar hij is ook wel eens koppig en sacho en niet te harden....reken jezelf niet af omdat je een labeltje hebt...het is maar een naam, jij bent niet die naam, jij bent een mens, een vrouw met een karakter, met hoop, en dromen en een toekomst die gewoon voor het grijpen ligt...alleen moet je soms wat meer je kiezen op elkaar bijten om er te komen...wees trots op jezelf en laat dat labeltje los....het zegt namelijk niks
de ene borderliner is de andere borderliner niet, dus maak het jezelf ook niet zo zwaar.
ten tweede heb je dingen voor elkaar gekregen die een "zware" borderliner nooit zal lukken, zoals een stabiele baan, leuke vrienden etc
als jij jezelf nu al gaat aanpraten dat er dingen zijn die misschien nooit gaan gebeuren dan kan je net zo goed nu opgeven want dan werk je je eigen geluk tegen.
ik snap best dat je je zorgen maakt maar ik denk dat het in dit geval verstandig is om eens goed te onderzoeken wie je bent....word eens wat meer bewust van jezelf, hoe je in elkaar zit en waar je zwaktes liggen...maar ook waar jouw kracht ligt
in therapie gaan lijkt mij een heel goed plan, zo leer je jezelf ook beter kennen en leer je dingen optijd herkennen.
en so what dat je nooit normaal word....wat is volgens jou normaal dan?
iedereen heeft wel eens last van een dipje of een stemmingswisseling of een weekje down zijn, als je maar weer besluit om er wat aan te doen...
en ik weet dat het soms niet te vergelijken valt met borderline...maar ik weet waar ik over praat ik heb namelijk zelf adhd met borderline trekjes.
ook ik heb af en toe mijn makementen maar die heeft iedereen, daar is niks mis mee....als je jezelf er maar niet in mee laat slepen....en die relatie...er zijn genoeg "normale" vrouwen die ook geen lange relaties hebben gehad.
ik heb daarintegen een hele leuke vent die er amper wat van merkt, ja af en toe heb ik een dagje dat ik wat overgevoelig bent en kattig kan doen maar hij is ook wel eens koppig en sacho en niet te harden....reken jezelf niet af omdat je een labeltje hebt...het is maar een naam, jij bent niet die naam, jij bent een mens, een vrouw met een karakter, met hoop, en dromen en een toekomst die gewoon voor het grijpen ligt...alleen moet je soms wat meer je kiezen op elkaar bijten om er te komen...wees trots op jezelf en laat dat labeltje los....het zegt namelijk niks
maandag 10 januari 2011 om 13:18
Ik heb hetzelfde, borderline kenmerken, en dan idd niet alle hele heftige dingen.
Ook ik ben bang dat ik geen langdurige relatie zal volhouden, en ik weet niet of dat wel gaat lukken. Op dit moment kom ik net uit een relatie (ik ben gedumpt voor een ander) en denk ik sowieso niet toe te zijn aan een relatie, maar ik blijf hopen dat het ooit misschien wel gaat lukken. Ach, wie probeer ik hier iets wijs te maken, ik denk eigenlijk dat mijn leven gevuld zal worden door vele doffe ellende...Ik weet niet, ik wil graag iets bemoedigends zeggen...Je hebt wel een leven, een baan, een huis, vrienden. Dat zijn toch dingen om trots op te zijn dat je dat bereikt hebt?
Ik zou idd niet teveel googlen, want ik heb dat ook gedaan en vraag me nu ook de hele tijd af als ik bijv huil of ik dan eigenlijk manipulatief bezig ben en laatst deed ik mezelf pijn (hand tussen deur) of ik dat dan ergens onbewust expres deed in een soort automutilatie bui. Je wordt daar alleen maar onrustiger van, echt, laat dat voor wat het is, en ga in gesprek met je therapeut hoe verder.
Ook ik ben bang dat ik geen langdurige relatie zal volhouden, en ik weet niet of dat wel gaat lukken. Op dit moment kom ik net uit een relatie (ik ben gedumpt voor een ander) en denk ik sowieso niet toe te zijn aan een relatie, maar ik blijf hopen dat het ooit misschien wel gaat lukken. Ach, wie probeer ik hier iets wijs te maken, ik denk eigenlijk dat mijn leven gevuld zal worden door vele doffe ellende...Ik weet niet, ik wil graag iets bemoedigends zeggen...Je hebt wel een leven, een baan, een huis, vrienden. Dat zijn toch dingen om trots op te zijn dat je dat bereikt hebt?
Ik zou idd niet teveel googlen, want ik heb dat ook gedaan en vraag me nu ook de hele tijd af als ik bijv huil of ik dan eigenlijk manipulatief bezig ben en laatst deed ik mezelf pijn (hand tussen deur) of ik dat dan ergens onbewust expres deed in een soort automutilatie bui. Je wordt daar alleen maar onrustiger van, echt, laat dat voor wat het is, en ga in gesprek met je therapeut hoe verder.
maandag 10 januari 2011 om 13:25
dat je jezelf dingen aanpraat komt echt vanuit het feit dat je niet genoeg bewust van jezelf bent en uit onzekerheid.
ik vind het echt bizar dat je kan denken dat je jezelf onderbewust pijn doet en omdat je een keer verdriet hebt meteen iets wil bereiken bij een ander.
ik denk dat je dat zelf wel heel goed weet al kijk je maar 1 minuut op zon moment naar jezelf.
niet alles is borderline mensen, niet alles is doem en duisternis...als je daar nou eens mee kapt word je leven een stuk gezelliger.
en zeker niet teveel googelen, staat de grootste onzin, nogmaals wil je zelfinzicht...zoek dat bij jezelf...niet op internet
ik vind het echt bizar dat je kan denken dat je jezelf onderbewust pijn doet en omdat je een keer verdriet hebt meteen iets wil bereiken bij een ander.
ik denk dat je dat zelf wel heel goed weet al kijk je maar 1 minuut op zon moment naar jezelf.
niet alles is borderline mensen, niet alles is doem en duisternis...als je daar nou eens mee kapt word je leven een stuk gezelliger.
en zeker niet teveel googelen, staat de grootste onzin, nogmaals wil je zelfinzicht...zoek dat bij jezelf...niet op internet
maandag 10 januari 2011 om 13:43
@tijgervrouw, dankje, ik weet ook wel dat ik meer ben dan een stempel. Maar ik vind het toch moeilijk en confronterend. Er is nu officieel iets mis. Had ik destijds ook met mijn depressie, ook veel last van dat stempel en de schaamte. Ik stop idd met lezen op internet. Maar het lezen is ook onderdeel van het onderkennen. Ik herken mezelf er zo in, dat ik niet langer m'n kop in het zand kan steken.
@yellowlove, heel herkenbaar die angst om nooit gelukkig te worden in een langdurige liefdesrelatie. Toen ik in de 20 was dacht altijd; het komt nog wel. Maar inmiddels ben ik al zo ongelooflijk lang alleen dat ik me afvraag of 't ooit zal veranderen.
@floreat: ik praat mezelf geen borderline trekken of depressie aan hoor. Beide zijn geconstateerd door een therapeut. Ik had 't liever ook niet gehad, wil juist graag 'normaal' zijn. En ik doe juist wel aan zelf onderzoek, daarom ga ik telkens weer in therapie als ik tegen dingen aan loop.
Wellicht hebben jullie alledrie wel gelijk en is teveel speuren op internet niet constructief. Maar ik denk er ook over om een boek te kopen over borderline, en hoe er mee om te gaan als je die trekken hebt. Ik weet heus wel dat ik meer ben dan dat stempel, maar het is toch ook onverstandig om net te doen alsof het er niet is?
Oh en ik ben mijn baan overigens kwijt. Heb wel jaren op hoog niveau gewerkt (was ook erg goed in m'n werk) maar nu dus niet meer. Zit ook met 'n burnout en depressieve klachten thuis. Denk erover om qua werk het roer om te gooien omdat ik niet weet of mijn sector wel bij me past. Maar ik ben ook beetje bang voor impulsief handelen.
@yellowlove, heel herkenbaar die angst om nooit gelukkig te worden in een langdurige liefdesrelatie. Toen ik in de 20 was dacht altijd; het komt nog wel. Maar inmiddels ben ik al zo ongelooflijk lang alleen dat ik me afvraag of 't ooit zal veranderen.
@floreat: ik praat mezelf geen borderline trekken of depressie aan hoor. Beide zijn geconstateerd door een therapeut. Ik had 't liever ook niet gehad, wil juist graag 'normaal' zijn. En ik doe juist wel aan zelf onderzoek, daarom ga ik telkens weer in therapie als ik tegen dingen aan loop.
Wellicht hebben jullie alledrie wel gelijk en is teveel speuren op internet niet constructief. Maar ik denk er ook over om een boek te kopen over borderline, en hoe er mee om te gaan als je die trekken hebt. Ik weet heus wel dat ik meer ben dan dat stempel, maar het is toch ook onverstandig om net te doen alsof het er niet is?
Oh en ik ben mijn baan overigens kwijt. Heb wel jaren op hoog niveau gewerkt (was ook erg goed in m'n werk) maar nu dus niet meer. Zit ook met 'n burnout en depressieve klachten thuis. Denk erover om qua werk het roer om te gooien omdat ik niet weet of mijn sector wel bij me past. Maar ik ben ook beetje bang voor impulsief handelen.
maandag 10 januari 2011 om 13:47
Ja het is schrikken als het woord ´borderline´ wordt genoemd, ook als het over trekken ervan gaat. Dat snap ik. Ik vind het ook goed dat je het serieus neemt en er voor in therapie gaat.
Tot zover mijn begrip voor je paniek.
Er zijn therapievormen die érg goede resultaten boeken. Schematherapie, Linehan (DGT), VERS training. Vroegah was de diagnose een soort levenslang, werd er onder behandelaars gegrapt: ´borderline?! die behandel je niet, die stuur je door!´ Maar dat is al lang niet zo. Behandelaars die kennis van zaken hebt, waar jij een ´match´ mee voelt, kunnen veel bereiken. Weten ook om te gaan met het grillige hechtingsgedrag (gevolg van de emotionele verwaarlozing), zullen vertrouwen in je tonen.
Het is hard werken. Elke dag oefenen, huiswerk maken, leren voelen, leren verdragen. Je hebt al wat voorwerk verricht door je verleden met je ouders te verwerken. Nu wordt het tijd om de emoties te reguleren, jezelf te accepteren en tegelijk te durven veranderen.
De ene persoon is de andere niet, ook met het stempeltje borderline (trekken).
Wat ik merk aan mezelf is dat ik vergeleken met begin 30 (ben nu eind 30) heel andere eisen aan mezelf stel. Het is of ik geleerd heb niet meer te willen wat niet kan, alsof ik gestopt ben me daarmee te kwellen, mezelf doemscenario´s voor te stellen. In plaats daarvan ben ik gelukkig met wat ik heb, ben ik blij dat ik doe wat bij me past. Het plaatje van hoe het hoort, met partner enzo, en het ´in staat moeten zijn een relatie te hebben´, die eis daar ben ik helemaal niet zo mee bezig.
Die leegheid, dát is wat weg is. Ik heb altijd mezelf om op terug te vallen en ik ervaar nu dat dat ook heel prettig kan zijn. Ik ben trots op wat ik kan en wie ik ben. Ik ben niet perfect maar dat hoeft ook niet en ik verwacht dat van anderen ook niet. Ik zou het heel leuk vinden als ik een relatie zou krijgen, als aanvulling, niet om ´gered´ te worden of in het ´perfecte plaatje´ te passen. Daarnaast ben ik niet meer bang dat het bordeline gedoe roet in het eten zou gooien.
Voor mijn gevoel ligt mijn hele leven nog voor me, met de wijsheid van wat wel en niet slim is om te doen. En dat is een prettige sensatie.
Ik snap dat je je schaamt in de zin dat ik het herken, maar ik vind het niet terecht. Ik vind juist dat je met jouw aard en aanleg heel veel voor elkaar hebt gekregen, en ik kan me indenken dat je het gevoel moet hebben altijd op je tenen te hebben gelopen. Wat moet het een opluchting zijn om eens begrepen te worden. Jij bent niet lui, stom, slecht, ongemotiveerd of hysterisch... er is iets aan de hand.
De drang aandacht nodig te hebben voor je innerlijke onrust is terecht. Die aandacht heb je ook nodig. Zo te lezen ben je gemotiveerd om wat met de behandeling te doen. Dus de aandacht die je zult krijgen, zal je goed benutten. Dat is een heel mooi iets. Kun je het ook als iets positiefs zien?
Tot zover mijn begrip voor je paniek.
Er zijn therapievormen die érg goede resultaten boeken. Schematherapie, Linehan (DGT), VERS training. Vroegah was de diagnose een soort levenslang, werd er onder behandelaars gegrapt: ´borderline?! die behandel je niet, die stuur je door!´ Maar dat is al lang niet zo. Behandelaars die kennis van zaken hebt, waar jij een ´match´ mee voelt, kunnen veel bereiken. Weten ook om te gaan met het grillige hechtingsgedrag (gevolg van de emotionele verwaarlozing), zullen vertrouwen in je tonen.
Het is hard werken. Elke dag oefenen, huiswerk maken, leren voelen, leren verdragen. Je hebt al wat voorwerk verricht door je verleden met je ouders te verwerken. Nu wordt het tijd om de emoties te reguleren, jezelf te accepteren en tegelijk te durven veranderen.
De ene persoon is de andere niet, ook met het stempeltje borderline (trekken).
Wat ik merk aan mezelf is dat ik vergeleken met begin 30 (ben nu eind 30) heel andere eisen aan mezelf stel. Het is of ik geleerd heb niet meer te willen wat niet kan, alsof ik gestopt ben me daarmee te kwellen, mezelf doemscenario´s voor te stellen. In plaats daarvan ben ik gelukkig met wat ik heb, ben ik blij dat ik doe wat bij me past. Het plaatje van hoe het hoort, met partner enzo, en het ´in staat moeten zijn een relatie te hebben´, die eis daar ben ik helemaal niet zo mee bezig.
Die leegheid, dát is wat weg is. Ik heb altijd mezelf om op terug te vallen en ik ervaar nu dat dat ook heel prettig kan zijn. Ik ben trots op wat ik kan en wie ik ben. Ik ben niet perfect maar dat hoeft ook niet en ik verwacht dat van anderen ook niet. Ik zou het heel leuk vinden als ik een relatie zou krijgen, als aanvulling, niet om ´gered´ te worden of in het ´perfecte plaatje´ te passen. Daarnaast ben ik niet meer bang dat het bordeline gedoe roet in het eten zou gooien.
Voor mijn gevoel ligt mijn hele leven nog voor me, met de wijsheid van wat wel en niet slim is om te doen. En dat is een prettige sensatie.
Ik snap dat je je schaamt in de zin dat ik het herken, maar ik vind het niet terecht. Ik vind juist dat je met jouw aard en aanleg heel veel voor elkaar hebt gekregen, en ik kan me indenken dat je het gevoel moet hebben altijd op je tenen te hebben gelopen. Wat moet het een opluchting zijn om eens begrepen te worden. Jij bent niet lui, stom, slecht, ongemotiveerd of hysterisch... er is iets aan de hand.
De drang aandacht nodig te hebben voor je innerlijke onrust is terecht. Die aandacht heb je ook nodig. Zo te lezen ben je gemotiveerd om wat met de behandeling te doen. Dus de aandacht die je zult krijgen, zal je goed benutten. Dat is een heel mooi iets. Kun je het ook als iets positiefs zien?
maandag 10 januari 2011 om 13:50
Je hebt geen borderline pesoonlijkheidsstoornis. Je bent dus geen borderliner. Dat praat je je zelf aan. Hou daar eens mee op zeg. Dat stempel die je nu denkt te hebben doe je ook alleen maar zelf. Doe eens niet zo zielig zeg.
Kijk eens naar wat je wel hebt! Daar zijn de echte borderliners jaloers op hoor.
En ik weet heel erg goed waar ik het over heb. Ik heb namelijk ook een paar beste trekken van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ik ben geen borderliner.
En ik vind mezelf geweldig. Ik ben leuk, grappig, onvoorspelbaar, enthousiast, impulsief en ik heb veel goede vrienden. En ik werk al 16 jaar voor dezelfde baas.
Kom op, kin omhoog, het is niet het einde van de wereld hoor.
Kijk eens naar wat je wel hebt! Daar zijn de echte borderliners jaloers op hoor.
En ik weet heel erg goed waar ik het over heb. Ik heb namelijk ook een paar beste trekken van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ik ben geen borderliner.
En ik vind mezelf geweldig. Ik ben leuk, grappig, onvoorspelbaar, enthousiast, impulsief en ik heb veel goede vrienden. En ik werk al 16 jaar voor dezelfde baas.
Kom op, kin omhoog, het is niet het einde van de wereld hoor.
maandag 10 januari 2011 om 14:04
Het laatste stukje van je verhaal zou ik wat in perspectief plaatsen. Hoe komt het dat in jouw jeugd emotionele verwaarlozing voorkwam? Zou dat niet gelegen kunnen zijn in dezelfde onmacht bij je ouders als die welke je bij jezelf geconstateerd hebt? Dus toch genetisch bepaald? Jouw ouders groeiden op in een tijd waarin het helemaal niet done was om aan te geven dat je je leven psychisch niet aan kon, een tijd ook waarin er alleen psychiatrie was voor de zeer ernstig gestoorden. Ze waren toch zeker niet gek? Tegenwoordig 'mag' je 'gek' zijn en wordt het juist gewaardeerd als je daarmee aan de slag wil.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
maandag 10 januari 2011 om 14:04
Het laatste stukje van je verhaal zou ik wat in perspectief plaatsen. Hoe komt het dat in jouw jeugd emotionele verwaarlozing voorkwam? Zou dat niet gelegen kunnen zijn in dezelfde onmacht bij je ouders als die welke je bij jezelf geconstateerd hebt? Dus toch genetisch bepaald? Jouw ouders groeiden op in een tijd waarin het helemaal niet done was om aan te geven dat je je leven psychisch niet aan kon, een tijd ook waarin er alleen psychiatrie was voor de zeer ernstig gestoorden. Ze waren toch zeker niet gek? Tegenwoordig 'mag' je 'gek' zijn en wordt het juist gewaardeerd als je daarmee aan de slag wil.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
maandag 10 januari 2011 om 14:05
Het laatste stukje van je verhaal zou ik wat in perspectief plaatsen. Hoe komt het dat in jouw jeugd emotionele verwaarlozing voorkwam? Zou dat niet gelegen kunnen zijn in dezelfde onmacht bij je ouders als die welke je bij jezelf geconstateerd hebt? Dus toch genetisch bepaald? Jouw ouders groeiden op in een tijd waarin het helemaal niet done was om aan te geven dat je je leven psychisch niet aan kon, een tijd ook waarin er alleen psychiatrie was voor de zeer ernstig gestoorden. Ze waren toch zeker niet gek? Tegenwoordig 'mag' je 'gek' zijn en wordt het juist gewaardeerd als je daarmee aan de slag wil.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
maandag 10 januari 2011 om 14:06
Het laatste stukje van je verhaal zou ik wat in perspectief plaatsen. Hoe komt het dat in jouw jeugd emotionele verwaarlozing voorkwam? Zou dat niet gelegen kunnen zijn in dezelfde onmacht bij je ouders als die welke je bij jezelf geconstateerd hebt? Dus toch genetisch bepaald? Jouw ouders groeiden op in een tijd waarin het helemaal niet done was om aan te geven dat je je leven psychisch niet aan kon, een tijd ook waarin er alleen psychiatrie was voor de zeer ernstig gestoorden. Ze waren toch zeker niet gek? Tegenwoordig 'mag' je 'gek' zijn en wordt het juist gewaardeerd als je daarmee aan de slag wil.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
Het is zachtjes gezegd niet leuk om te bemerken dat je eigenlijk fucked up bent, om wat voor reden dan ook. Het is nog minder leuk om te constateren dat er dingen zijn die je misschien nooit zult beheersen. Wat overblijft is datgene dat je maar mooi wel flikt, waar je trots op mag zijn, waar je nog aan kunt werken, en alle hoop die je kunt en mag hebben op een normaal leven.
Doe je VERS training, probeer er verder zoveel mogelijk achter te komen wat je triggert en waar je dus waakzaam moet zijn in contact met anderen, durf er in contact met anderen voor uit te komen dat je een gebruiksaanwijzing hebt (nou ja, anderen, je potentiele liefdes/vrienden/vriendinnen/kinderen), accepteer de shit die er nu eenmaal is en kijk niet achterom. Deze borderline is aan niemand te wijten, het is jouw lot en je moet het er mee doen. Af en toe hardop janken omdat het jouw lot is en niet dat van een ander mag natuurlijk altijd.
Ik heb by the way nog nooit gehoord van iemand die is genezen van borderline door vroegtijdige herkenning. En relaties of kinderen: hoe dan ook een probleem als je psychiatrisch patient bent (in elk geval sommige categoriën). Dat je ze niet hebt is heel verdrietig, maar je hebt nu nog wel de gelegenheid om de omstandigheden zo goed mogelijk te maken voor als je ze wel hebt. Ik hoop dat het je alvast wel lukt om een heel stevig netwerk aan fijne mensen om je heen te bouwen.
maandag 10 januari 2011 om 14:29
quote:Duivelijntje schreef op 10 januari 2011 @ 13:43:
@floreat: ik praat mezelf geen borderline trekken of depressie aan hoor. Beide zijn geconstateerd door een therapeut. Ik had 't liever ook niet gehad, wil juist graag 'normaal' zijn. En ik doe juist wel aan zelf onderzoek, daarom ga ik telkens weer in therapie als ik tegen dingen aan loop.
Wellicht hebben jullie alledrie wel gelijk en is teveel speuren op internet niet constructief. Maar ik denk er ook over om een boek te kopen over borderline, en hoe er mee om te gaan als je die trekken hebt. Ik weet heus wel dat ik meer ben dan dat stempel, maar het is toch ook onverstandig om net te doen alsof het er niet is?
ik heb ook niet gezegd dat jij jezelf borderline aanpraat, ik heb gezegd dat je het erger maakt dan dat het is....je bent geen miezerig klein hoopje wat niks kan en niks zal bereiken.
je hebt niet alles van borderline waarover word geschreven op het internet.
en je moet zeker niet doen alsof het niet bestaat...maar je moet al helemaal niet doen alsof borderline jou definieert....ja je bent wel eens overdreven onzeker over je leven, ja je bent wel eens overdreven bang voor de toekomst, ja je zit wel eens met jezelf in de knoop....maar is dat alles wat jij bent dan? nee toch...dus til er dan ook niet zo zwaar aan, er zijn mensen in mijn leven die niet weten dat ik dit heb en die hebben het ook nooit doorgehad....je hebt het er zelf namelijk 10 keer moeilijker mee vanbinnen dan een ander ooit aan je zal merken.....dus wat zegt het stempeltje borderline dan nog? zo gek ben je dus niet...je maakt het jezelf gewoon vaak lastig door te denken dat je niet normaal bent...als je daar nou eens mee kapt en inderdaad blij bent met wat je wel hebt gedaan in je verleden en wat je wel kan in de toekomst...vecht voor jezelf!
@floreat: ik praat mezelf geen borderline trekken of depressie aan hoor. Beide zijn geconstateerd door een therapeut. Ik had 't liever ook niet gehad, wil juist graag 'normaal' zijn. En ik doe juist wel aan zelf onderzoek, daarom ga ik telkens weer in therapie als ik tegen dingen aan loop.
Wellicht hebben jullie alledrie wel gelijk en is teveel speuren op internet niet constructief. Maar ik denk er ook over om een boek te kopen over borderline, en hoe er mee om te gaan als je die trekken hebt. Ik weet heus wel dat ik meer ben dan dat stempel, maar het is toch ook onverstandig om net te doen alsof het er niet is?
ik heb ook niet gezegd dat jij jezelf borderline aanpraat, ik heb gezegd dat je het erger maakt dan dat het is....je bent geen miezerig klein hoopje wat niks kan en niks zal bereiken.
je hebt niet alles van borderline waarover word geschreven op het internet.
en je moet zeker niet doen alsof het niet bestaat...maar je moet al helemaal niet doen alsof borderline jou definieert....ja je bent wel eens overdreven onzeker over je leven, ja je bent wel eens overdreven bang voor de toekomst, ja je zit wel eens met jezelf in de knoop....maar is dat alles wat jij bent dan? nee toch...dus til er dan ook niet zo zwaar aan, er zijn mensen in mijn leven die niet weten dat ik dit heb en die hebben het ook nooit doorgehad....je hebt het er zelf namelijk 10 keer moeilijker mee vanbinnen dan een ander ooit aan je zal merken.....dus wat zegt het stempeltje borderline dan nog? zo gek ben je dus niet...je maakt het jezelf gewoon vaak lastig door te denken dat je niet normaal bent...als je daar nou eens mee kapt en inderdaad blij bent met wat je wel hebt gedaan in je verleden en wat je wel kan in de toekomst...vecht voor jezelf!
maandag 10 januari 2011 om 14:50
De diagnose is nog niet gesteld, en je herkent trekken van. Ik snap dat je geschrokken bent en ook bang vd toekomst, maar troost je met de gedachte dat er zoveel mensen zijn met trekken van een of andere stoornis. De 'lijdensdruk' is dan echter minimaal, (ook bij de naaste omgeving), men voelt zich vrij 'normaal' en komt niet in aanraking/zoekt contact met de ggz.
De zelfdestructieve kenmerken herken je je niet in, je hebt je leven prima op de rit, en die lange relatie is voor meer mensen nog niet zo makkelijk te vinden en te houden.
Dus ik zou zeggen kijk naar wat je allemaal wel hebt bereikt, je talenten en positieve eigenschappen en werk aan de dingen waar je last van hebt dmv schematherapie oid.
Boektip: Leven in je leven, v Young en Klosko.
De zelfdestructieve kenmerken herken je je niet in, je hebt je leven prima op de rit, en die lange relatie is voor meer mensen nog niet zo makkelijk te vinden en te houden.
Dus ik zou zeggen kijk naar wat je allemaal wel hebt bereikt, je talenten en positieve eigenschappen en werk aan de dingen waar je last van hebt dmv schematherapie oid.
Boektip: Leven in je leven, v Young en Klosko.
maandag 10 januari 2011 om 15:19
quote:Ratteke schreef op 10 januari 2011 @ 13:50:
Je hebt geen borderline pesoonlijkheidsstoornis. Je bent dus geen borderliner. Dat praat je je zelf aan. Hou daar eens mee op zeg. Dat stempel die je nu denkt te hebben doe je ook alleen maar zelf. Doe eens niet zo zielig zeg.
Kijk eens naar wat je wel hebt! Daar zijn de echte borderliners jaloers op hoor.
En ik weet heel erg goed waar ik het over heb. Ik heb namelijk ook een paar beste trekken van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ik ben geen borderliner.
En ik vind mezelf geweldig. Ik ben leuk, grappig, onvoorspelbaar, enthousiast, impulsief en ik heb veel goede vrienden. En ik werk al 16 jaar voor dezelfde baas.
Kom op, kin omhoog, het is niet het einde van de wereld hoor.
Nou, volgens mij praat jij haar nu aan dat ze doet alsof ze borderline heeft. Nee, ze praat duidelijk over de trekken daarvan.
En mag ze misschien ff flabbergasted, geschrokken whatever zijn nu ze dit heeft gehoord? Dat is niet zielig doen. Dat is even pas op de plaats en het laten 'landen'.
En je mag dan heel goed weten waar je het over hebt, je weet niet waar je het over hebt met duivelijntje. Elk 'geval' is anders.
Het enige waar ik het met je eens ben, is dat het niet het einde van de wereld ís. Dan nog kan het wel tijdelijk zo voelen. Vooral als het nu niet zo goed gaat.
Je hebt geen borderline pesoonlijkheidsstoornis. Je bent dus geen borderliner. Dat praat je je zelf aan. Hou daar eens mee op zeg. Dat stempel die je nu denkt te hebben doe je ook alleen maar zelf. Doe eens niet zo zielig zeg.
Kijk eens naar wat je wel hebt! Daar zijn de echte borderliners jaloers op hoor.
En ik weet heel erg goed waar ik het over heb. Ik heb namelijk ook een paar beste trekken van de borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ik ben geen borderliner.
En ik vind mezelf geweldig. Ik ben leuk, grappig, onvoorspelbaar, enthousiast, impulsief en ik heb veel goede vrienden. En ik werk al 16 jaar voor dezelfde baas.
Kom op, kin omhoog, het is niet het einde van de wereld hoor.
Nou, volgens mij praat jij haar nu aan dat ze doet alsof ze borderline heeft. Nee, ze praat duidelijk over de trekken daarvan.
En mag ze misschien ff flabbergasted, geschrokken whatever zijn nu ze dit heeft gehoord? Dat is niet zielig doen. Dat is even pas op de plaats en het laten 'landen'.
En je mag dan heel goed weten waar je het over hebt, je weet niet waar je het over hebt met duivelijntje. Elk 'geval' is anders.
Het enige waar ik het met je eens ben, is dat het niet het einde van de wereld ís. Dan nog kan het wel tijdelijk zo voelen. Vooral als het nu niet zo goed gaat.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 10 januari 2011 om 15:26
quote:tijgermeisje schreef op 10 januari 2011 @ 14:50:
maar troost je met de gedachte dat er zoveel mensen zijn met trekken van een of andere stoornis.
Wat heb je daar nou aan?
Duivelijntje, kijk naar wat je goed kunt en probeer dat zo te houden.
Kijk verder naar dingen/zaken die niet goed gaan, je niet goed kunt en werk aan dat lijstje. Probeer niet bij voorbaat dingen die nu nog niet gelukt zijn af te serveren als dat het misschien nooit gaat lukken. Houd dat lekker open. Je bent nog heel lang op deze aarde als het goed is en dat kan om die reden nog komen, groeien. Je hebt volop de tijd nog te bereiken wat je vooralsnog niet bereikt hebt.
maar troost je met de gedachte dat er zoveel mensen zijn met trekken van een of andere stoornis.
Wat heb je daar nou aan?
Duivelijntje, kijk naar wat je goed kunt en probeer dat zo te houden.
Kijk verder naar dingen/zaken die niet goed gaan, je niet goed kunt en werk aan dat lijstje. Probeer niet bij voorbaat dingen die nu nog niet gelukt zijn af te serveren als dat het misschien nooit gaat lukken. Houd dat lekker open. Je bent nog heel lang op deze aarde als het goed is en dat kan om die reden nog komen, groeien. Je hebt volop de tijd nog te bereiken wat je vooralsnog niet bereikt hebt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 10 januari 2011 om 19:45
Ik heb ook borderline trekken. Heb laatst nog een topic geopend met de vraag hoe anderen hier mee omgaan.
Ook ik doe niet aan snijden, ben nergens aan verslaafd, ja shoppen maar dat hebben zoveel vrouwen , maar niet aan eten, drugs, alcohol, partners / sex en heb daar ook helemaal geen drang naar.
Ik heb last van stemmingswisselingen, zie alles zwart wit, heb een uitgesproken mening die ik niet onder stoelen of banken steek en heb mezelf dan ook vaak niet in de hand. Ben 40 + en heb slechts 2 relaties achter de rug, een van 8 jaar en een van 2 jaar. Ik heb verder geen sterke band met mensen (allemaal wat losse vrienden die ik zo nu en dan wel zie maar ook een hele tijd niet) en een relatie heb ik al lang uit mijn hoofd gepraat. Ik wil niemand belasten met mijn problemen, emotioneel overdreven gedoe als ik geen grip heb op dingen. Ik weet het van mezelf.
En dan die psychoses. Dissociatie. Je bent er wel, maar het voelt zo anders... Heb er nu al 2 dagen last van. Vandaag op mijn werk ook. Dat vind ik het minst leuke eraan. Zo labiel als wat.
Ik neem mijn rust, ook overdag als ik kan, slaap ik gewoon een paar uurtjes.
Maar ik denk maar zo, iedereen heeft wel wat. Zelfs de meest geleerde psycholoog kan wel wat mankeren maar dat vertellen ze niet aan jou.
Kijk ook naar je positieve kanten. Het is moeilijk, ik weet het. Zeker als het leven tegenzit en je als B.L. al gauw de neiging hebt om sterk overdreven emotioneel te reageren of door overdreven veel te piekeren alles nog zwarter ziet als dat het in werkelijkheid is.
Veel fietsen, wandelen en veel rusten is wat ik doe.
Ook ik doe niet aan snijden, ben nergens aan verslaafd, ja shoppen maar dat hebben zoveel vrouwen , maar niet aan eten, drugs, alcohol, partners / sex en heb daar ook helemaal geen drang naar.
Ik heb last van stemmingswisselingen, zie alles zwart wit, heb een uitgesproken mening die ik niet onder stoelen of banken steek en heb mezelf dan ook vaak niet in de hand. Ben 40 + en heb slechts 2 relaties achter de rug, een van 8 jaar en een van 2 jaar. Ik heb verder geen sterke band met mensen (allemaal wat losse vrienden die ik zo nu en dan wel zie maar ook een hele tijd niet) en een relatie heb ik al lang uit mijn hoofd gepraat. Ik wil niemand belasten met mijn problemen, emotioneel overdreven gedoe als ik geen grip heb op dingen. Ik weet het van mezelf.
En dan die psychoses. Dissociatie. Je bent er wel, maar het voelt zo anders... Heb er nu al 2 dagen last van. Vandaag op mijn werk ook. Dat vind ik het minst leuke eraan. Zo labiel als wat.
Ik neem mijn rust, ook overdag als ik kan, slaap ik gewoon een paar uurtjes.
Maar ik denk maar zo, iedereen heeft wel wat. Zelfs de meest geleerde psycholoog kan wel wat mankeren maar dat vertellen ze niet aan jou.
Kijk ook naar je positieve kanten. Het is moeilijk, ik weet het. Zeker als het leven tegenzit en je als B.L. al gauw de neiging hebt om sterk overdreven emotioneel te reageren of door overdreven veel te piekeren alles nog zwarter ziet als dat het in werkelijkheid is.
Veel fietsen, wandelen en veel rusten is wat ik doe.
maandag 10 januari 2011 om 19:53
Om je een voorbeeld te geven;
mijn ex zwager is psycholoog en werkt met verslaafden. Ik zal je vertellen, hij is zelf gokverslaafd. Hij heeft dit ook nooit ontkent maar zegt gokverslaafd geweest te zijn maar niemand in de familie die dat ooit heeft geloofd.
Ja en hij vertelt een ander hoe van zijn of haar verslaving af te komen. Nou ja hij heeft ervaring genoeg he. Maar het is toch best raar dat iemand die zelf met een probleem loopt een ander gaat vertellen dat het anders moet.
SVP dit bericht niet quoten.
Ivm privacy laat ik het even staan om TO te laten zien dat veel mensen wel wat mankeren en juist van degenen waarvan iedereen denkt; die moet toch wel normaal zijn, blijkt dus niet zo.
mijn ex zwager is psycholoog en werkt met verslaafden. Ik zal je vertellen, hij is zelf gokverslaafd. Hij heeft dit ook nooit ontkent maar zegt gokverslaafd geweest te zijn maar niemand in de familie die dat ooit heeft geloofd.
Ja en hij vertelt een ander hoe van zijn of haar verslaving af te komen. Nou ja hij heeft ervaring genoeg he. Maar het is toch best raar dat iemand die zelf met een probleem loopt een ander gaat vertellen dat het anders moet.
SVP dit bericht niet quoten.
Ivm privacy laat ik het even staan om TO te laten zien dat veel mensen wel wat mankeren en juist van degenen waarvan iedereen denkt; die moet toch wel normaal zijn, blijkt dus niet zo.
maandag 10 januari 2011 om 21:34
dinsdag 11 januari 2011 om 11:24
dinsdag 11 januari 2011 om 13:40
Ah, oké, ik begrijp het, tijgermeisje.
Ik ben het met je eens dat je met bepaalde denkwijzen jezelf aardig kunt belemmeren. Helaas is dat wel iets wat bij Borderline (trekken) hoort. Omdat het nu eenmaal zo is dat je heel wisselvallig of niet zo stabiel bent m.b.t. relaties, werk e.d.
Dat staat zo'n beetje centraal en juist door de ene keer het zo te voelen, zien en bv. de week er op weer anders, is het heel lastig bepaalde bijbehorende gedachten patronen te doorbreken.
Ik ben het met je eens dat je met bepaalde denkwijzen jezelf aardig kunt belemmeren. Helaas is dat wel iets wat bij Borderline (trekken) hoort. Omdat het nu eenmaal zo is dat je heel wisselvallig of niet zo stabiel bent m.b.t. relaties, werk e.d.
Dat staat zo'n beetje centraal en juist door de ene keer het zo te voelen, zien en bv. de week er op weer anders, is het heel lastig bepaalde bijbehorende gedachten patronen te doorbreken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 januari 2011 om 18:05
Ja en als je zo in elkaar steekt (heb overigens zelf die diagnose, hoewel ik de laatste jaren meer vermijdende ps heb dan bps) ziet de toekomst er soms zwaar uit.
Aangezien TO tot nu toe maatschappelijk en sociaal uitstekend gepresteerd heeft, zou het jammer zijn als ze door de schrik van de term borderline zich zou instellen op minder kans op toekomstig succes bijv. op relatiegebied.
(Tis vast projectie oid van mij, ik vraag me soms af of ik niet beter van nix had kunnen weten, qua naam van de combi aan klachten. Me inlezen maakte me bang en de schaamte is/was enorm, bps heeft nl. zo'n slechte naam.)
Aangezien TO tot nu toe maatschappelijk en sociaal uitstekend gepresteerd heeft, zou het jammer zijn als ze door de schrik van de term borderline zich zou instellen op minder kans op toekomstig succes bijv. op relatiegebied.
(Tis vast projectie oid van mij, ik vraag me soms af of ik niet beter van nix had kunnen weten, qua naam van de combi aan klachten. Me inlezen maakte me bang en de schaamte is/was enorm, bps heeft nl. zo'n slechte naam.)
dinsdag 11 januari 2011 om 23:37
Die indruk heb ik juist niet van Duivelijntje dat het allemaal zo uitstekend is verlopen altijd. Ze spreekt van redelijk functioneren en zaken die ze wel heeft maar zeker niet zonder problemen.
En laten we wel zijn; als je borderline (trekken) hebt, is er natuurlijk wel wat aan de hand. Ik neem dan ook aan dat Duivelijntje die mindere kansen al wel een beetje heeft ervaren. Of dat ze er harder voor moe(s)t werken dan mensen zonder dit soort problemen.
Ik weet trouwens ook hoe dat is. Bij mij is de diagnose ooit ook gesteld. Had me daarvoor al járen afgevraagd wat nu mijn 'issue' was. En nog langer daarvoor nam ik het mezelf kwalijk dat veel zaken zo vaak zo moeizaam gingen. Dacht toen nog dat ik harder moest zijn voor mezelf, door moest zetten etc.
Ik wist niet eens van het bestaan van borderline en/of een depressie.
Pas toen ik net als Duivelijntje het tegen kwam en het lijstje met kenmerken zag, viel het kwartje. Het voelde als 'thuis komen', al klinkt dat raar. Instinctief wist ik dat dit 'het' was. In het begin was ik best veel met die term bezig en wat het betekende. Nu weinig. Ik kijk nu meer naar waar ik tegenaan loop en probeer daarmee te dealen.
Ik ging me niet zozeer instellen op minder kans op toekomstig succes. Ik ging echter wel accepteren dat ik de lat minder hoog moest leggen omdat ik anders teleurgesteld zou blijven worden in mezelf. Ter voorkoming van nog meer mislukkingen doordat ik bleef willen en proberen wat echt te hoog gegrepen is, probeer ik nu echt te kijken naar wat ik kan, wat ik leuk vind. En minder naar wat de maatschappij om me heen van mij verwacht. Daar ben ik klaar mee.
Als de lagere lat betekent dat bepaalde dromen niet uit komen, tja, het zij zo. (Klinkt eenvoudiger dan ik het vaak ervaren heb, hoor.) Zo probeer ik het nu te zien en ik probeer nu alleen nog die dingen te doen die bij mij passen zodat ik helemaal het leven krijg waar ik het best bij functioneer. Gaat heel aardig, moet ik zeggen.
Ik begrijp wat je bedoelt met de omgeving. Die term ligt zwaar op de maag. Daarom praat ik daar irl nauwelijks over. Ik heb me overigens nooit geschaamd. Ik had er ook niet om gevraagd tenslotte. Ik heb in mijn dagelijkse leven geen zin in de (ver)oordelen. Heb geen behoefte afgeserveerd te worden om die reden of erover in discussie te gaan.
En laten we wel zijn; als je borderline (trekken) hebt, is er natuurlijk wel wat aan de hand. Ik neem dan ook aan dat Duivelijntje die mindere kansen al wel een beetje heeft ervaren. Of dat ze er harder voor moe(s)t werken dan mensen zonder dit soort problemen.
Ik weet trouwens ook hoe dat is. Bij mij is de diagnose ooit ook gesteld. Had me daarvoor al járen afgevraagd wat nu mijn 'issue' was. En nog langer daarvoor nam ik het mezelf kwalijk dat veel zaken zo vaak zo moeizaam gingen. Dacht toen nog dat ik harder moest zijn voor mezelf, door moest zetten etc.
Ik wist niet eens van het bestaan van borderline en/of een depressie.
Pas toen ik net als Duivelijntje het tegen kwam en het lijstje met kenmerken zag, viel het kwartje. Het voelde als 'thuis komen', al klinkt dat raar. Instinctief wist ik dat dit 'het' was. In het begin was ik best veel met die term bezig en wat het betekende. Nu weinig. Ik kijk nu meer naar waar ik tegenaan loop en probeer daarmee te dealen.
Ik ging me niet zozeer instellen op minder kans op toekomstig succes. Ik ging echter wel accepteren dat ik de lat minder hoog moest leggen omdat ik anders teleurgesteld zou blijven worden in mezelf. Ter voorkoming van nog meer mislukkingen doordat ik bleef willen en proberen wat echt te hoog gegrepen is, probeer ik nu echt te kijken naar wat ik kan, wat ik leuk vind. En minder naar wat de maatschappij om me heen van mij verwacht. Daar ben ik klaar mee.
Als de lagere lat betekent dat bepaalde dromen niet uit komen, tja, het zij zo. (Klinkt eenvoudiger dan ik het vaak ervaren heb, hoor.) Zo probeer ik het nu te zien en ik probeer nu alleen nog die dingen te doen die bij mij passen zodat ik helemaal het leven krijg waar ik het best bij functioneer. Gaat heel aardig, moet ik zeggen.
Ik begrijp wat je bedoelt met de omgeving. Die term ligt zwaar op de maag. Daarom praat ik daar irl nauwelijks over. Ik heb me overigens nooit geschaamd. Ik had er ook niet om gevraagd tenslotte. Ik heb in mijn dagelijkse leven geen zin in de (ver)oordelen. Heb geen behoefte afgeserveerd te worden om die reden of erover in discussie te gaan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 12 januari 2011 om 00:39
Hallo, kwam nog even lezen. Veel herkenning weer, ook idd dat ik bang om de term te gebruiken bij mijn omgeving.
Hier is het leven toch even stopgezet, ben niet meer bezig met studie(voor de zoveelste keer, mijn studieschuld is nu torenhoog) en werk niet. Zit veelal thuis. Ik weet gewoon niet wat ik met mijn emoties moet, ze zijn zo heftig dat ik daarmee niet het openbaar in kan en wil. Pfffff
Hier is het leven toch even stopgezet, ben niet meer bezig met studie(voor de zoveelste keer, mijn studieschuld is nu torenhoog) en werk niet. Zit veelal thuis. Ik weet gewoon niet wat ik met mijn emoties moet, ze zijn zo heftig dat ik daarmee niet het openbaar in kan en wil. Pfffff
