Psyche
alle pijlers
Borderline (karaktertrekken)
maandag 10 januari 2011 om 12:56
Ik heb waarschijnlijk borderline trekken. Ach, ik weet 't eigenlijk wel zeker, al is de diagnose nog niet officieel gesteld. Al jaren denk ik 't, als ik er dingen over lees op internet herken ik zo ontzettend veel. Jaren geleden hiervoor ook in therapie gegaan, wilde dat een diagnose werd gesteld. Die is gesteld en luidde: matige depressie. Ik moest aan de AD en wekelijks therapie blijven volgen. Depressie is over gegaan maar nu jaren later val ik wegens persoonlijke omstandigheden weer terug. Ik heb weer hulp gezocht, nu met het oog op bestrijding van depressie. En er worden borderline trekken geconstateerd. Weer ga ik er veel over lezen en opnieuw herken ik zoveel. Bijna alles. Alleen heb ik het niet in heel heftige mate, ik heb geen zware eetstoornis, verslavingen en ik doe niet aan automutilatie. Ik functioneer redelijk: heb sociale contacten, langdurige relaties en altijd gewerkt op hoog niveau. Maar al deze zaken gaan niet zonder problemen.
En nu is het voor het eerst door een deksundige zo benoemd en ik ga er therapie voor ga krijgen. Dat vind ik toch wel heel heftig. Ben ontzettend verdrietig nu. Schaam me ook. Heb nu een stempel. Altijd zo hard m'n best gedaan om 'normaal' te zijn. Heb ook echt wel veel geleerd in mij leven en functioneer dus ook redelijk. Maar helemaal 'normaal' ben ik dus niet. En word ik misschien ook wel nooit. Misschien krijg ik nooit een langdurige liefdesrelatie omdat ik dat psychisch dus niet kan, terwijl ik dat juist zo graag zou willen. Ben bang dat ik nu altijd blijf worstelen met gevoelens van leegte, eenzaamheid e.d. Blijf ik me de rest van mijn leven heftig uiten zonder dat ik dat wil waardoor mensen zich van me afkeren en ik nog verdrietiger word...?
Ik dacht vroeger altijd: als de omstandigheden maar goed zijn dus heb ik daar heel hard aan gewerkt: goede baan, leuk huis, voldoende vrienden etc. Toen dat niet echt hielp ben ik naar binnen gegaan en in therapie, meditatie e.d. gezocht naar innerlijke rust. Lukte een beetje, maar ook niet echt, de problemen en heftige gevoelens bleven, al zijn de scherpste randjes er wel vanaf. Misschien dat dus heel gerichte therapie op borderline trekken me wel een stuk verder zal helpen.
Ik ben overigens begin 30, en lees net ook dat als je voor je 35e niet van borderline af bent dat je er dan ws nooit vanaf komt. Daar schrik ik wel van. En kan me ook pissig maken op die therapeut van jaren geleden, waarbij ik aanklopte voor goede diagnose en dus alleen maar behandeling tegen depressie heb gehad.
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
En nu is het voor het eerst door een deksundige zo benoemd en ik ga er therapie voor ga krijgen. Dat vind ik toch wel heel heftig. Ben ontzettend verdrietig nu. Schaam me ook. Heb nu een stempel. Altijd zo hard m'n best gedaan om 'normaal' te zijn. Heb ook echt wel veel geleerd in mij leven en functioneer dus ook redelijk. Maar helemaal 'normaal' ben ik dus niet. En word ik misschien ook wel nooit. Misschien krijg ik nooit een langdurige liefdesrelatie omdat ik dat psychisch dus niet kan, terwijl ik dat juist zo graag zou willen. Ben bang dat ik nu altijd blijf worstelen met gevoelens van leegte, eenzaamheid e.d. Blijf ik me de rest van mijn leven heftig uiten zonder dat ik dat wil waardoor mensen zich van me afkeren en ik nog verdrietiger word...?
Ik dacht vroeger altijd: als de omstandigheden maar goed zijn dus heb ik daar heel hard aan gewerkt: goede baan, leuk huis, voldoende vrienden etc. Toen dat niet echt hielp ben ik naar binnen gegaan en in therapie, meditatie e.d. gezocht naar innerlijke rust. Lukte een beetje, maar ook niet echt, de problemen en heftige gevoelens bleven, al zijn de scherpste randjes er wel vanaf. Misschien dat dus heel gerichte therapie op borderline trekken me wel een stuk verder zal helpen.
Ik ben overigens begin 30, en lees net ook dat als je voor je 35e niet van borderline af bent dat je er dan ws nooit vanaf komt. Daar schrik ik wel van. En kan me ook pissig maken op die therapeut van jaren geleden, waarbij ik aanklopte voor goede diagnose en dus alleen maar behandeling tegen depressie heb gehad.
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
donderdag 27 januari 2011 om 13:54
Hallo lieve mensen,
ik vond het toch wel heel heftig om te horen en erover te lezen en 't lukte me ook even niet te reageren hier. Vind het wel heel fijn dat jullie dat massaal gedaan hebben, met allemaal goede tips en veel herkenning. Dank daarvoor!
Inmiddels is het besef wat meer ingedaald, eigenlijk verandert er weinig want ik heb het al jaren en het stempel ga ik verder niet gebruiken. Praat er niet over met m'n omgeving, schrikt alleen maar af denk ik. Ergens is 't ook wel fijn om te weten, want het zorgt ervoor dat ik wat milder naar mezelf kan kijken. ik snap nu waarom sommige dingen zo moeizaam gaan, en hoef mezelf er niet voor te veroordelen, of door heel hard aan mezelf te werken verwachten dat 't ooit helemaal weg gaat. Eigenlijk precies wat jij zegt Shahla, herken heel erg veel in je posts. Ergens voelt 't ook als thuis komen, als ik nu ergens erg emotioneel van word dan denk ik; dat is m'n borderline trek, ipv dat ik me nog wanhopiger voel omdat ik niet begrijp waarom ik me zo voel. Ik kan namelijk vaak wel beredeneren maar het gevoel doet iets totaal anders met me. Ik heb me sociaal goed leren aan te passen (niet uit m'n slof schieten e.d.), maar 't kost me soms bergen energie.
Ik voel me nu meer trots op mezelf dan hiervoor, want ik weet nu ook dat 't logisch is dat dingen me meer moeite kosten, en toch heb ik best veel goede dingen bereikt. Terwijl ik eerder het gevoel had continue tekort te schieten in vergelijking met anderen. Ook ik leg de lat hoog en meet me aan de meest succesvollen, ben erg kritisch naar mezelf, een beetje mildheid kan geen kwaad.
Ik had 't wel graag anders gehad hoor, het lijkt me heel fijn om veel makkelijker te zijn in relaties, mezelf niet zo in de weg te zitten. Maar ja, het is ook niet anders. Het is iig erg fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit herkennen. Juist omdat ik er in het openbaar niet over wil praten.
ik vond het toch wel heel heftig om te horen en erover te lezen en 't lukte me ook even niet te reageren hier. Vind het wel heel fijn dat jullie dat massaal gedaan hebben, met allemaal goede tips en veel herkenning. Dank daarvoor!
Inmiddels is het besef wat meer ingedaald, eigenlijk verandert er weinig want ik heb het al jaren en het stempel ga ik verder niet gebruiken. Praat er niet over met m'n omgeving, schrikt alleen maar af denk ik. Ergens is 't ook wel fijn om te weten, want het zorgt ervoor dat ik wat milder naar mezelf kan kijken. ik snap nu waarom sommige dingen zo moeizaam gaan, en hoef mezelf er niet voor te veroordelen, of door heel hard aan mezelf te werken verwachten dat 't ooit helemaal weg gaat. Eigenlijk precies wat jij zegt Shahla, herken heel erg veel in je posts. Ergens voelt 't ook als thuis komen, als ik nu ergens erg emotioneel van word dan denk ik; dat is m'n borderline trek, ipv dat ik me nog wanhopiger voel omdat ik niet begrijp waarom ik me zo voel. Ik kan namelijk vaak wel beredeneren maar het gevoel doet iets totaal anders met me. Ik heb me sociaal goed leren aan te passen (niet uit m'n slof schieten e.d.), maar 't kost me soms bergen energie.
Ik voel me nu meer trots op mezelf dan hiervoor, want ik weet nu ook dat 't logisch is dat dingen me meer moeite kosten, en toch heb ik best veel goede dingen bereikt. Terwijl ik eerder het gevoel had continue tekort te schieten in vergelijking met anderen. Ook ik leg de lat hoog en meet me aan de meest succesvollen, ben erg kritisch naar mezelf, een beetje mildheid kan geen kwaad.
Ik had 't wel graag anders gehad hoor, het lijkt me heel fijn om veel makkelijker te zijn in relaties, mezelf niet zo in de weg te zitten. Maar ja, het is ook niet anders. Het is iig erg fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit herkennen. Juist omdat ik er in het openbaar niet over wil praten.
vrijdag 28 januari 2011 om 00:23
Jij kreeg het pas kort geleden te horen. Logisch dat het er even inhakt. Je hebt het kunnen laten bezinken en je beseft nu alweer dat er in principe niks aan jou veranderd is door die diagnose.
Je kent jezelf al, je was al zo.
Goed dat je beseft dat je borderline (trekken) je emoties versterken en dat je vanuit daar heftiger reageert en daardoor ook heftiger over kan komen op anderen. Zelfs als je dat zelf helemaal niet zo ervaart of veel minder. Ratio en gevoel liggen niet op één lijn of als de emoties de overhand nemen, wordt de ratio tijdelijk naar de achtergrond geschoven. Det is dan minder sterk.
We weten het wel maar je kunt er niet altijd even goed naar handelen. Ik denk dat het ook tot niks leidt als je nog zou gaan proberen te analyseren waarom je voelt wat je voelt en in die mate. Het ís gewoon en je weet waarom. Dat helpt al een beetje. En als je, jezelf de tijd gunt, zakt dat wel wat.
Ook ik heb ondertussen geleerd genuanceerder te zijn in de omgang met anderen. Ik merk soms zelfs dat ik genuanceerder kan reageren als mensen zonder deze problematiek dus dat is best knap.
Voor nu sluit ik af. Het wordt al laat en in het kader van mijn slaap ritme wil ik het niet meer te laat maken. Ben ook erg moe dus dat scheelt.
Je klinkt al heel goed hoor, vind ik!
Je kent jezelf al, je was al zo.
Goed dat je beseft dat je borderline (trekken) je emoties versterken en dat je vanuit daar heftiger reageert en daardoor ook heftiger over kan komen op anderen. Zelfs als je dat zelf helemaal niet zo ervaart of veel minder. Ratio en gevoel liggen niet op één lijn of als de emoties de overhand nemen, wordt de ratio tijdelijk naar de achtergrond geschoven. Det is dan minder sterk.
We weten het wel maar je kunt er niet altijd even goed naar handelen. Ik denk dat het ook tot niks leidt als je nog zou gaan proberen te analyseren waarom je voelt wat je voelt en in die mate. Het ís gewoon en je weet waarom. Dat helpt al een beetje. En als je, jezelf de tijd gunt, zakt dat wel wat.
Ook ik heb ondertussen geleerd genuanceerder te zijn in de omgang met anderen. Ik merk soms zelfs dat ik genuanceerder kan reageren als mensen zonder deze problematiek dus dat is best knap.
Voor nu sluit ik af. Het wordt al laat en in het kader van mijn slaap ritme wil ik het niet meer te laat maken. Ben ook erg moe dus dat scheelt.
Je klinkt al heel goed hoor, vind ik!
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 28 januari 2011 om 13:55
Mooie post shahla
Laatst was er op tv n soort reclamefilmpje vd hersenstichting oid, dat je bij hun n folder kon aanvragen over gedragsverandering na n beroerte.
Omdat ik geboren ben met n bepaalde gevoeligheid, of dat dat zo gegroeid is in de 1e 20 jaar van mn leven, zou ik me niet moeten verontschuldigen naar mezelf dat ik wat emotieregulatie betreft problemen ondervind.
De kreet 'je achter het hebben van borderline verschuilen', wat je wel ns leest/hoort, stuit me dan ook tegen de borst, aangezien je dit niet zou zeggen tegen iemand die na n beroerte hersentechnisch gezien niet meer 'normaal' is.
Je leert ermee om te gaan, en idd, als je zo scherp let op je neiging om in uitersten te denken/voelen/reageren dan zie je al gauw dat er veel 'normale' mensen prima met hun soms behoorlijk ongenuanceerde zelf door 1 deur kunnen.
Dus wat is 'normaal', 'genezen', geen trekken v bps meer hebben? Beter focussen op minder last ondervinden van je klachten dan ze volledig willen uitbannen.
Iets wat ik zo ongeveer het moeilijkste vind aan het hebben van die diagnose, nl. acceptatie, ik moet het er mee doen en er het beste van maken, ipv met mezelf in gevecht te blijven dat ik het helemaal weg wil hebben/niet kan accepteren dat er 'iets' chronisch 'mis' aan mij is.
Laatst was er op tv n soort reclamefilmpje vd hersenstichting oid, dat je bij hun n folder kon aanvragen over gedragsverandering na n beroerte.
Omdat ik geboren ben met n bepaalde gevoeligheid, of dat dat zo gegroeid is in de 1e 20 jaar van mn leven, zou ik me niet moeten verontschuldigen naar mezelf dat ik wat emotieregulatie betreft problemen ondervind.
De kreet 'je achter het hebben van borderline verschuilen', wat je wel ns leest/hoort, stuit me dan ook tegen de borst, aangezien je dit niet zou zeggen tegen iemand die na n beroerte hersentechnisch gezien niet meer 'normaal' is.
Je leert ermee om te gaan, en idd, als je zo scherp let op je neiging om in uitersten te denken/voelen/reageren dan zie je al gauw dat er veel 'normale' mensen prima met hun soms behoorlijk ongenuanceerde zelf door 1 deur kunnen.
Dus wat is 'normaal', 'genezen', geen trekken v bps meer hebben? Beter focussen op minder last ondervinden van je klachten dan ze volledig willen uitbannen.
Iets wat ik zo ongeveer het moeilijkste vind aan het hebben van die diagnose, nl. acceptatie, ik moet het er mee doen en er het beste van maken, ipv met mezelf in gevecht te blijven dat ik het helemaal weg wil hebben/niet kan accepteren dat er 'iets' chronisch 'mis' aan mij is.
vrijdag 28 januari 2011 om 17:54
Jouw post vind ik anders net zo waardevol, tijgermeisje!
Ik vind het ook best moeilijk te accepteren dat het is zoals het is. Soms heb ik er wel vrede mee maar soms kom ik gevoelsmatig toch nog wel eens in opstand. Dan denk ik 'en die en die droom dan? Moet ik dat verdorie maar laten varen?'
Zou nog wel meer willen schrijven/reageren maar sta op tijd dus ik kom later zeker nog even terug.
Ik vind het ook best moeilijk te accepteren dat het is zoals het is. Soms heb ik er wel vrede mee maar soms kom ik gevoelsmatig toch nog wel eens in opstand. Dan denk ik 'en die en die droom dan? Moet ik dat verdorie maar laten varen?'
Zou nog wel meer willen schrijven/reageren maar sta op tijd dus ik kom later zeker nog even terug.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 28 januari 2011 om 20:04
quote:Duivelijntje schreef op 10 januari 2011 @ 12:56:
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
Borderline is er in vele ssorten. je hoeft niet de hele waslijst aan "mankementen" te hebben die er worden vermeld.
Ik zelf heb Borderline en je bovenstaande alinea herken ik me hele goed in. Normaal geboren maar ouders die je door z'n eigen ellende meesleuren.
Waar ik nu nog vooral last van heb is voornamelijk angst, angst om mijn kinderen bijv. iets aan te doen als ze echt het bloed onder mijn nagels halen. Wat ik dan doe ipv hun op de gang zetten mezelf op de gang zetten en ff tot 100 tellen. Ik raak ze nooit met een vinger aan maar dat is wel de angst.
Ook goeie therapie gehad maar heb er nog steeds last van.
Ik denk ook dat je dit je hele leven meedraag maar dat het een plek moet krijgen en je er mee moet leren omgaan.
Succes.
En niet teveel lezen op internet want daar word je helemaal tuureleurs van
En kan me ook frustreren als ik lees dat 't of genetisch is of komt door onveilige jeugd, emotionele verwaarlozing. Dat laatste is het dus in mijn geval. En dan denk ik: verdomme, ik ben wel 'normaal' geboren maar omdat mijn ouders er een puinhoop van maakten zit ik nu voor de rest van m'n leven met de shit. Ik heb juist de afgelopen jaren in therapie en in bewustwording en meditatie geoefend in loslaten, de pijn uit m'n jeugd loslaten en het m'n ouders niet kwalijk nemen, dat zij destijds ook niet beter wisten en niet anders konden. Maar dat was wel met het idee dat als ik dat deed dat ik dan van de innerlijke pijn af zou komen. Maar daar kom ik dus wellicht nooit vanaf.... Ik moet er alleen mee leren omgaan. Het accepteren. In m'n hoofd weet ik t allemaal zo goed. Maar dingen voelen vaak zo anders. En dat zal dus nooit weggaan...
Zijn er mensen die dit herkennen? Alle verhalen zijn welkom! Maar het liefst hoor ik opbeurende verhalen van mensen die er toch goed mee kunnen leven. En die in staat zijn een langdurige liefdesrelatie te hebben. Het is misschien wel mijn grootste angst dat dat nooit gaat gebeuren.
Borderline is er in vele ssorten. je hoeft niet de hele waslijst aan "mankementen" te hebben die er worden vermeld.
Ik zelf heb Borderline en je bovenstaande alinea herken ik me hele goed in. Normaal geboren maar ouders die je door z'n eigen ellende meesleuren.
Waar ik nu nog vooral last van heb is voornamelijk angst, angst om mijn kinderen bijv. iets aan te doen als ze echt het bloed onder mijn nagels halen. Wat ik dan doe ipv hun op de gang zetten mezelf op de gang zetten en ff tot 100 tellen. Ik raak ze nooit met een vinger aan maar dat is wel de angst.
Ook goeie therapie gehad maar heb er nog steeds last van.
Ik denk ook dat je dit je hele leven meedraag maar dat het een plek moet krijgen en je er mee moet leren omgaan.
Succes.
En niet teveel lezen op internet want daar word je helemaal tuureleurs van
