Psyche
alle pijlers
Alles gaat mis,
woensdag 12 januari 2011 om 09:42
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik lees altijd mee op dit forum, vooral bij psyche, maar heb zelf nooit iets durven te schrijven.
Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar alles gaat mis in mijn leven.
Ik denk dat het met mijn jeugd te maken heeft. Ik ben opgegroeid in een marokkaans gezin met een alcohol verslaafde vader en een verslaafde broer (cocaine, gokken en alcohol).
Mijn moeder was altijd gestressed. Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden. Ik was altijd jaloers de gezinnen die ik zag op tv. In bed gestopt worden, zoenen krijgen, verteld worden dat ze van je houden. Bij ons werden we alleen afgekraakt. En ik de jongste was mijn moeders helper. Ik moest mee naar het politiebureau om te vertalen als acht jarig meisje. Als mijnbroerr eens iets had gestolen. Of de politie bellen als mijn vader met een mes voor de deur stond. Ook besprak ze altijd de ruzies tussen haar en mijn vader tussen mij. Ik voelde me als kind altijd de ouder van mijn moeder. Had altijd zorgen. Daarnaast waren er de ruzies, mijn vader altijd dronken zien en mijn broer die dingen stal en mijn moeder aanviel.
Op school werd ik gepest. Ik was heel stil en onzeker en durfde niks te zeggen. Ook hadden we geen geld. We leefde van de bijstand. Ik liep in rare kleren rond.
Nu ben ik alweer 24. Nog steeds voel ik me zoals ik me als kind voelde. Diep ongelukkig.
Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn broer zit voor de zoveelste keer in de gevangenis. Ik woon nog steeds bij mijn moeder die nog steeds altijd boos is op iedereen en alles.
Ik voel me heel verantwoordelijk voor mijn moeder. Alsof ik voor haar moet zorgen. Ik lees de brieven, ik ga mee naar de afspraken. Ik moet zelfs mee om boodschappen te doen omdat ze de prijzen niet altijd snapt. Ze doet gewoon nooit iets alleen. Als ik durf te zeggen dat ze nederlands moet leren voor haar eigen bestwil en dat ik er toch niet altijd zal zijn om haar te helpen word ze boos. Ze zegt dan altijd pijnelijke dingen. Dat ik NOOIT iets voor haar doe, dat ik ondankbaar ben terwijl ik juist denk dat ik mijn leven voor haar opgeef. En ze kan ook best goed Nederlands, als het echt moet maar ze kiest altijd de makkelijke weg. Zijn heeft me negen maanden lang in haar buik gedragen, het paradijs ligt onder de voeten van je moeder die dingen worden ons altijd verteld. In de marokkaanse cultiuur zijn je ouders heilig. Zo worden de meeste marokkanen opgevoed. Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Ik heb last van stemmingswisselingen, ik kan dingen nooit volhouden, Ik heb mijn school niet afgemaakt., ben aan drie opleidingen begonnen die ik ook niet heb afgemaakt.
Meer dan tien baantjes gehad die ik nooit langer dan een week volhield.
Ik haat mezelf altijd. En vraag me elke dag af waarom ik geboren ben. Ik haat het dat ik marokkkaanse ben. ik haat mijn afkomst, de cultuur en alles erom heen.
Ik haat mezelf omdat ik mijn moeder ongelukkig maak.
Ik haat mijn bovenbenen die vol met littekens van het snijden zitten
Ik haat het dat ik een mislukkeling ben die niet eens een diploma heeft, geen baan, geen geld alleen maar schulden.
Ik haat het dat ik niet met mensen kan omgaan. Ben onzeker, stil en heb daardoor nooit vrienden gemaakt.
Ik haat mijn broer omdat hij een van die jongens is die het voor de andere marokkanen verpesten.
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar alles gaat mis in mijn leven.
Ik denk dat het met mijn jeugd te maken heeft. Ik ben opgegroeid in een marokkaans gezin met een alcohol verslaafde vader en een verslaafde broer (cocaine, gokken en alcohol).
Mijn moeder was altijd gestressed. Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden. Ik was altijd jaloers de gezinnen die ik zag op tv. In bed gestopt worden, zoenen krijgen, verteld worden dat ze van je houden. Bij ons werden we alleen afgekraakt. En ik de jongste was mijn moeders helper. Ik moest mee naar het politiebureau om te vertalen als acht jarig meisje. Als mijnbroerr eens iets had gestolen. Of de politie bellen als mijn vader met een mes voor de deur stond. Ook besprak ze altijd de ruzies tussen haar en mijn vader tussen mij. Ik voelde me als kind altijd de ouder van mijn moeder. Had altijd zorgen. Daarnaast waren er de ruzies, mijn vader altijd dronken zien en mijn broer die dingen stal en mijn moeder aanviel.
Op school werd ik gepest. Ik was heel stil en onzeker en durfde niks te zeggen. Ook hadden we geen geld. We leefde van de bijstand. Ik liep in rare kleren rond.
Nu ben ik alweer 24. Nog steeds voel ik me zoals ik me als kind voelde. Diep ongelukkig.
Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn broer zit voor de zoveelste keer in de gevangenis. Ik woon nog steeds bij mijn moeder die nog steeds altijd boos is op iedereen en alles.
Ik voel me heel verantwoordelijk voor mijn moeder. Alsof ik voor haar moet zorgen. Ik lees de brieven, ik ga mee naar de afspraken. Ik moet zelfs mee om boodschappen te doen omdat ze de prijzen niet altijd snapt. Ze doet gewoon nooit iets alleen. Als ik durf te zeggen dat ze nederlands moet leren voor haar eigen bestwil en dat ik er toch niet altijd zal zijn om haar te helpen word ze boos. Ze zegt dan altijd pijnelijke dingen. Dat ik NOOIT iets voor haar doe, dat ik ondankbaar ben terwijl ik juist denk dat ik mijn leven voor haar opgeef. En ze kan ook best goed Nederlands, als het echt moet maar ze kiest altijd de makkelijke weg. Zijn heeft me negen maanden lang in haar buik gedragen, het paradijs ligt onder de voeten van je moeder die dingen worden ons altijd verteld. In de marokkaanse cultiuur zijn je ouders heilig. Zo worden de meeste marokkanen opgevoed. Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Ik heb last van stemmingswisselingen, ik kan dingen nooit volhouden, Ik heb mijn school niet afgemaakt., ben aan drie opleidingen begonnen die ik ook niet heb afgemaakt.
Meer dan tien baantjes gehad die ik nooit langer dan een week volhield.
Ik haat mezelf altijd. En vraag me elke dag af waarom ik geboren ben. Ik haat het dat ik marokkkaanse ben. ik haat mijn afkomst, de cultuur en alles erom heen.
Ik haat mezelf omdat ik mijn moeder ongelukkig maak.
Ik haat mijn bovenbenen die vol met littekens van het snijden zitten
Ik haat het dat ik een mislukkeling ben die niet eens een diploma heeft, geen baan, geen geld alleen maar schulden.
Ik haat het dat ik niet met mensen kan omgaan. Ben onzeker, stil en heb daardoor nooit vrienden gemaakt.
Ik haat mijn broer omdat hij een van die jongens is die het voor de andere marokkanen verpesten.
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
woensdag 12 januari 2011 om 12:49
quote:vlinder72 schreef op 12 januari 2011 @ 09:46:
Ik vind het echt heel erg voor je wat je allemaal hebt meegemaakt en nog meemaakt.
Als ik jou was zou ik eens een afspraak met de huisarts maken en daar je hele verhaal vertellen. Dan wordt je vast doorgestuurd naar een psycholoog waar je hopelijk veel aan zal hebben, want op deze manier doorgaan is denk ik zowel geestelijk als lichamelijk geen goed idee.
Ik wens je veel sterkte.
Thnx, ik denk niet dat ik dat duf. De huisarst is wel een beetje op de hoogte. Ze heeft me wel eens vaker slaappillen voogeschreven en toen moest ik ook wel wat vertellen.
Ze heeft al een keer voorgesteld om me door te verwijzen. Ik vind het gewoon heel eng om over mijn gevoelens te praten. Zit ook niet echt in de Marokkaanse cultuur.
quote:2010viva schreef op 12 januari 2011 @ 09:50:
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen, en wat vlinder zegt is denk ik een goed begin!!!
Sterkte en een dikke knuffel!
Thnx
quote:tuttjemeteenrietje schreef op 12 januari 2011 @ 10:01:
Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden??
Sorry was niet mijn bedoeling. Had het ook niet zo moeten neerzetten.
Natuurlijk zijn niet alle marokkanen zo.
Mijn ouders komen uit een klein dorpje in de bergen in Marokko. Mijn vader is hier heen gekomen als gastarbeider. Toen werd het niet aan gemoedigd om Nederlands te leren. Ze waren hier immers maar tijdelijk. Hij trouwde met mijn moeder en ze kwam hierheen. Ook zij heeft de taal niet geleerd. Met Nederlanders hadden ze weinig contact. Vooral mijn moeder die vooral thuis zat. Dus ze heeft ons opgevoed hoe ze dat in Marokko, in dat dorpje deden en dat werkt niet hier in Nederland. En zo zijn de meeste 2e generatie marokkanen opgegroeid. En niet bij iedereen gaat het mis bij mij speelde er andere dingen zoals de verslavingen, huiselijk geweld ect.
quote:laela schreef op 12 januari 2011 @ 10:30:
[...]
En dit is het enige wat jij er uit haalt?
-----------------------
Chamya, wat ben jij een ontzettend sterk en intelligent mens. Dat jij dit allemaal hebt doorstaan, dat jij jezelf zo de nl-taal hebt aangeleerd en zo duidelijk op een forum kunt verwoorden wat er mis gaat.
Wat vreselijk dat je zo in de knoop zit met jezelf. Dat je jezelf haat en je afkomst en je cultuur, wat moet dat verschrikkelijk zijn.
Het idee werd hier net ook geopperd, dat je naar de huisarts moet gaan en hopelijk kom je dan bij een goede psycholoog terecht. Het zou fijn zijn als dat een psycholoog is die ook de EMDR therapie toepast. EMDR is een methode om traumatische gebeurtenissen te verwerken.
Hopelijk wordt er dan ook hulp ingezet voor je moeder, zodat zij leert omgaan met de meest basale dingen, zoals het doen van boodschappen. Het wordt tijd om voor jezelf op te komen, om jezelf eindelijk te mogen ontwikkelen. Neem die stap en ga er voor, je bent dat echt waard!
Sterkte Chamya
Thnx meid ik hoop dat ik die stap zet om de huisarst meer te vertellen.
quote:mimootje schreef op 12 januari 2011 @ 11:13:
jeetje wat een heftig verhaal.
Je zit daarbij ook nog tussen 2 culturen in en ik denk dat dat het extra moeilijk maakt voor je. Je bent/wilt Nederlands maar je bent ook Marokkaanse en dat stukje maakt dat je erg vasthoud aan je culturele verplichtingen. Als dat verplichtingen zijn waar je beter van wordt is dat goed maar dat is dus niet het geval.
Ik herken alleen het stukje verantwoordelijkheid dragen voor je moeder en niets af te kunnen maken. Je moet voor jezelf gaan kiezen, sta op en probeer te leven!
En ga uit huis, zolang je daar nog woont wordt er een beroep op je gedaan, je hebt echt de leeftijd om voor jezelf te zorgen. Ook naar de huisarts om goede zorg voor jout e krijgen, om met je pijn om te gaan en het doel in je leven weer te vinden!
Voor je moeder is een taal coach mogelijk, iemand die 1 of 2 keer in de week bij haar komt om te helpen met Nederlandse les. Je zou daarvoor kunnen googelen in jou regio. Dan heb jij dat stukje verantwoordelijkheid niet meer.
hele dikke knuffel
Mijn moeder is heel koppig. Ze wil geen taal coach. Ze heeft Nederlandse les gehad, toen het echt verplicht moest. En ze kan het ook wel. Boodschappen doen helemaal maar ze wil het niet. Alsof ze het fijn vind om geholpen te worden. Het klinkt misschien raar maar zo is het in mijn ogen.
Ook als mijn moeder het te weten zou komen als ik eventueel in therapie zou gaan. Ze zou het heel raar vinden en helemaal niet begrijpen.
Ik vind het echt heel erg voor je wat je allemaal hebt meegemaakt en nog meemaakt.
Als ik jou was zou ik eens een afspraak met de huisarts maken en daar je hele verhaal vertellen. Dan wordt je vast doorgestuurd naar een psycholoog waar je hopelijk veel aan zal hebben, want op deze manier doorgaan is denk ik zowel geestelijk als lichamelijk geen goed idee.
Ik wens je veel sterkte.
Thnx, ik denk niet dat ik dat duf. De huisarst is wel een beetje op de hoogte. Ze heeft me wel eens vaker slaappillen voogeschreven en toen moest ik ook wel wat vertellen.
Ze heeft al een keer voorgesteld om me door te verwijzen. Ik vind het gewoon heel eng om over mijn gevoelens te praten. Zit ook niet echt in de Marokkaanse cultuur.
quote:2010viva schreef op 12 januari 2011 @ 09:50:
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen, en wat vlinder zegt is denk ik een goed begin!!!
Sterkte en een dikke knuffel!
Thnx
quote:tuttjemeteenrietje schreef op 12 januari 2011 @ 10:01:
Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden??
Sorry was niet mijn bedoeling. Had het ook niet zo moeten neerzetten.
Natuurlijk zijn niet alle marokkanen zo.
Mijn ouders komen uit een klein dorpje in de bergen in Marokko. Mijn vader is hier heen gekomen als gastarbeider. Toen werd het niet aan gemoedigd om Nederlands te leren. Ze waren hier immers maar tijdelijk. Hij trouwde met mijn moeder en ze kwam hierheen. Ook zij heeft de taal niet geleerd. Met Nederlanders hadden ze weinig contact. Vooral mijn moeder die vooral thuis zat. Dus ze heeft ons opgevoed hoe ze dat in Marokko, in dat dorpje deden en dat werkt niet hier in Nederland. En zo zijn de meeste 2e generatie marokkanen opgegroeid. En niet bij iedereen gaat het mis bij mij speelde er andere dingen zoals de verslavingen, huiselijk geweld ect.
quote:laela schreef op 12 januari 2011 @ 10:30:
[...]
En dit is het enige wat jij er uit haalt?
-----------------------
Chamya, wat ben jij een ontzettend sterk en intelligent mens. Dat jij dit allemaal hebt doorstaan, dat jij jezelf zo de nl-taal hebt aangeleerd en zo duidelijk op een forum kunt verwoorden wat er mis gaat.
Wat vreselijk dat je zo in de knoop zit met jezelf. Dat je jezelf haat en je afkomst en je cultuur, wat moet dat verschrikkelijk zijn.
Het idee werd hier net ook geopperd, dat je naar de huisarts moet gaan en hopelijk kom je dan bij een goede psycholoog terecht. Het zou fijn zijn als dat een psycholoog is die ook de EMDR therapie toepast. EMDR is een methode om traumatische gebeurtenissen te verwerken.
Hopelijk wordt er dan ook hulp ingezet voor je moeder, zodat zij leert omgaan met de meest basale dingen, zoals het doen van boodschappen. Het wordt tijd om voor jezelf op te komen, om jezelf eindelijk te mogen ontwikkelen. Neem die stap en ga er voor, je bent dat echt waard!
Sterkte Chamya
Thnx meid ik hoop dat ik die stap zet om de huisarst meer te vertellen.
quote:mimootje schreef op 12 januari 2011 @ 11:13:
jeetje wat een heftig verhaal.
Je zit daarbij ook nog tussen 2 culturen in en ik denk dat dat het extra moeilijk maakt voor je. Je bent/wilt Nederlands maar je bent ook Marokkaanse en dat stukje maakt dat je erg vasthoud aan je culturele verplichtingen. Als dat verplichtingen zijn waar je beter van wordt is dat goed maar dat is dus niet het geval.
Ik herken alleen het stukje verantwoordelijkheid dragen voor je moeder en niets af te kunnen maken. Je moet voor jezelf gaan kiezen, sta op en probeer te leven!
En ga uit huis, zolang je daar nog woont wordt er een beroep op je gedaan, je hebt echt de leeftijd om voor jezelf te zorgen. Ook naar de huisarts om goede zorg voor jout e krijgen, om met je pijn om te gaan en het doel in je leven weer te vinden!
Voor je moeder is een taal coach mogelijk, iemand die 1 of 2 keer in de week bij haar komt om te helpen met Nederlandse les. Je zou daarvoor kunnen googelen in jou regio. Dan heb jij dat stukje verantwoordelijkheid niet meer.
hele dikke knuffel
Mijn moeder is heel koppig. Ze wil geen taal coach. Ze heeft Nederlandse les gehad, toen het echt verplicht moest. En ze kan het ook wel. Boodschappen doen helemaal maar ze wil het niet. Alsof ze het fijn vind om geholpen te worden. Het klinkt misschien raar maar zo is het in mijn ogen.
Ook als mijn moeder het te weten zou komen als ik eventueel in therapie zou gaan. Ze zou het heel raar vinden en helemaal niet begrijpen.
woensdag 12 januari 2011 om 13:03
Heftig.
Ik zou toch hulp inschakelen als ik jou was. Hier kunnen ze je misschien leren om meer afstand van je moeder te nemen.
Als je de dingen uit het verleden gaat verwerken wordt het probleem van studie/werk denk ik ook wel opgepakt. Zodat je kan kijken wat je wil gaan doen in de toekomst. Een studie/baan is een stap naar onafhankelijkheid. Je kan dan op jezelf gaan wonen, waardoor je gelijk al een stuk afstand neemt van je moeder.
Dat de normen en waarden in het land van je moeder anders zijn dan hier, dat weet ik. Maar je moeder moet zich er ook een keer bij neerleggen dat jullie in Nederland wonen, en dat dingen hier anders gaan. Er zijn mogelijkheden voor haar om de taal nog beter te beheersen (ook al is dat niet makkelijk op haar leeftijd) en om een sociaal leven op te bouwen. Als zij ervoor kiest omdat niet te doen, is dat haar keuze.
Je bent nog jong en kan nu nog wat maken van je leven. Zoek hulp, het is zonde om je leven op deze manier voort te zetten, en te blijven hangen in het negatieve.
Ik zou toch hulp inschakelen als ik jou was. Hier kunnen ze je misschien leren om meer afstand van je moeder te nemen.
Als je de dingen uit het verleden gaat verwerken wordt het probleem van studie/werk denk ik ook wel opgepakt. Zodat je kan kijken wat je wil gaan doen in de toekomst. Een studie/baan is een stap naar onafhankelijkheid. Je kan dan op jezelf gaan wonen, waardoor je gelijk al een stuk afstand neemt van je moeder.
Dat de normen en waarden in het land van je moeder anders zijn dan hier, dat weet ik. Maar je moeder moet zich er ook een keer bij neerleggen dat jullie in Nederland wonen, en dat dingen hier anders gaan. Er zijn mogelijkheden voor haar om de taal nog beter te beheersen (ook al is dat niet makkelijk op haar leeftijd) en om een sociaal leven op te bouwen. Als zij ervoor kiest omdat niet te doen, is dat haar keuze.
Je bent nog jong en kan nu nog wat maken van je leven. Zoek hulp, het is zonde om je leven op deze manier voort te zetten, en te blijven hangen in het negatieve.
woensdag 12 januari 2011 om 13:23
quote:chamya schreef op 12 januari 2011 @ 12:49:
[...]
Thnx, ik denk niet dat ik dat duf. De huisarst is wel een beetje op de hoogte. Ze heeft me wel eens vaker slaappillen voogeschreven en toen moest ik ook wel wat vertellen.
Ze heeft al een keer voorgesteld om me door te verwijzen. Ik vind het gewoon heel eng om over mijn gevoelens te praten. Zit ook niet echt in de Marokkaanse cultuur.
[...]
Ook als mijn moeder het te weten zou komen als ik eventueel in therapie zou gaan. Ze zou het heel raar vinden en helemaal niet begrijpen.
Ik begrijp dat je in een lastige situatie zit. Toch zul je keuzes moeten gaan maken. Want je kunt niet 'klagen' en vervolgens niets aan je situatie gaan doen. Dan maak je jezelf tot slachtoffer en daar word je niet beter van. (Of je moet dat fijn vinden en dan kun je het zo laten, maar dan worden je klachten op den duur niet meer serieus genomen.)
Je wijt al je problemen aan het feit dat je Marokkaanse bent. Maar je lijkt je er ook achter te verschuilen wanneer je wordt gewezen op de mogelijkheden die onze samenleving voor je heeft.
[...]
Thnx, ik denk niet dat ik dat duf. De huisarst is wel een beetje op de hoogte. Ze heeft me wel eens vaker slaappillen voogeschreven en toen moest ik ook wel wat vertellen.
Ze heeft al een keer voorgesteld om me door te verwijzen. Ik vind het gewoon heel eng om over mijn gevoelens te praten. Zit ook niet echt in de Marokkaanse cultuur.
[...]
Ook als mijn moeder het te weten zou komen als ik eventueel in therapie zou gaan. Ze zou het heel raar vinden en helemaal niet begrijpen.
Ik begrijp dat je in een lastige situatie zit. Toch zul je keuzes moeten gaan maken. Want je kunt niet 'klagen' en vervolgens niets aan je situatie gaan doen. Dan maak je jezelf tot slachtoffer en daar word je niet beter van. (Of je moet dat fijn vinden en dan kun je het zo laten, maar dan worden je klachten op den duur niet meer serieus genomen.)
Je wijt al je problemen aan het feit dat je Marokkaanse bent. Maar je lijkt je er ook achter te verschuilen wanneer je wordt gewezen op de mogelijkheden die onze samenleving voor je heeft.
woensdag 12 januari 2011 om 13:25
Chamya, wat je ook doet, je zult het nooit iedereen naar de zin kunnen maken. Als je er nu voor zou kiezen je post te verwijderen, stel je de mensen teleur die jou willen helpen, lieve posten geschreven hebben, en met je meeleven/meedenken.
Het viel me juist op hoeveel lieve reacties je kreeg. Opvallend omdat veel leden hier ook wel eens onderling gewoon lol staan te trappen, zonder na te denken over de impact daarvan voor de TO.
Je bent 'gewoon' onzeker door alles wat er in het leven is gebeurd, en 1 verkeerd woord kan je dan al uit balans brengen.
Er is niks mis met jou, maar door het leven wat je tot nu toe hebt gehad, is jouw ware ik nog niet tot bloei gekomen.
Als je de stap naar de huisarts te groot vindt, kun je ook naar een maatschappelijk werkster. Dat praat misschien wat makkelijker voor je en zij kan je ook steunen en goede adviezen geven.
Van mijn eigen portie ellende in het leven heb ik geleerd dat dit je persoonlijkheid vormt.
Mensen bij wie alles in het leven heeft meegezeten, zijn minder goed opgewassen tegen problemen, maar waarderen ook minder wat ze hebben. (Kijk bijvoorbeeld naar de gezusters Hilton.)
Mensen die een hoop rottigheid hebben meegemaakt, zijn beter in staat te begrijpen wat voor impact dat op een mens kan hebben, hoe belangrijk het daarom is om met respect om te gaan met alles om hen heen.
Ik hoop dat je je leven in een prettiger vaarwater kunt brengen, dat je eindelijk kunt gaan genieten van wat het leven te bieden heeft. Dat zal niet morgen al geregeld zijn, daar is meer tijd voor nodig, maar wanneer je daar bent aangekomen, en terug kijkt op de nare tijd, zie je welke waardevolle dingen je daarvan geleerd hebt en waardeer je je nieuwe leven 100x meer dan je nu kunt beseffen.
Er is ook voor jou een plek op aarde. Je moet hem nu gaan opeisen.
Het viel me juist op hoeveel lieve reacties je kreeg. Opvallend omdat veel leden hier ook wel eens onderling gewoon lol staan te trappen, zonder na te denken over de impact daarvan voor de TO.
Je bent 'gewoon' onzeker door alles wat er in het leven is gebeurd, en 1 verkeerd woord kan je dan al uit balans brengen.
Er is niks mis met jou, maar door het leven wat je tot nu toe hebt gehad, is jouw ware ik nog niet tot bloei gekomen.
Als je de stap naar de huisarts te groot vindt, kun je ook naar een maatschappelijk werkster. Dat praat misschien wat makkelijker voor je en zij kan je ook steunen en goede adviezen geven.
Van mijn eigen portie ellende in het leven heb ik geleerd dat dit je persoonlijkheid vormt.
Mensen bij wie alles in het leven heeft meegezeten, zijn minder goed opgewassen tegen problemen, maar waarderen ook minder wat ze hebben. (Kijk bijvoorbeeld naar de gezusters Hilton.)
Mensen die een hoop rottigheid hebben meegemaakt, zijn beter in staat te begrijpen wat voor impact dat op een mens kan hebben, hoe belangrijk het daarom is om met respect om te gaan met alles om hen heen.
Ik hoop dat je je leven in een prettiger vaarwater kunt brengen, dat je eindelijk kunt gaan genieten van wat het leven te bieden heeft. Dat zal niet morgen al geregeld zijn, daar is meer tijd voor nodig, maar wanneer je daar bent aangekomen, en terug kijkt op de nare tijd, zie je welke waardevolle dingen je daarvan geleerd hebt en waardeer je je nieuwe leven 100x meer dan je nu kunt beseffen.
Er is ook voor jou een plek op aarde. Je moet hem nu gaan opeisen.
Als je niks aardigs te zeggen hebt, kun je ook je mond houden.
donderdag 13 januari 2011 om 13:52
quote:chamya schreef op 12 januari 2011 @ 12:52:
Sorry dat ik zo reageerde. Ik kan heel erg slecht tegen kritiek. Ben nogal negatief ingesteld vandaar mijn reactie.
Ik heb alles nog een keer gelezen en er is inderdaad heel erg aardig gereageerd en er zat een negatieve reactie tussen.
Chamya, je zorgt goed voor je moeder. Maar jij moet nu vooral voor jezelf gaan zorgen. Ze is een volwassen vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. Ok, met sommige dingen heeft ze misschien hulp nodig (post, administratie en instanties) maar ze kan prima haar eigen boodschappen doen. Ze gebruikt jou omdat je je laat gebruiken. Kom op voor jezelf, stel grenzen.
En ga toch, ook al zie je ertegenop, hulp zoeken. Niet geschoten is altijd mis.
Trouwens, wat voor een daginvulling heb je momenteel?
Sorry dat ik zo reageerde. Ik kan heel erg slecht tegen kritiek. Ben nogal negatief ingesteld vandaar mijn reactie.
Ik heb alles nog een keer gelezen en er is inderdaad heel erg aardig gereageerd en er zat een negatieve reactie tussen.
Chamya, je zorgt goed voor je moeder. Maar jij moet nu vooral voor jezelf gaan zorgen. Ze is een volwassen vrouw die haar eigen boontjes kan doppen. Ok, met sommige dingen heeft ze misschien hulp nodig (post, administratie en instanties) maar ze kan prima haar eigen boodschappen doen. Ze gebruikt jou omdat je je laat gebruiken. Kom op voor jezelf, stel grenzen.
En ga toch, ook al zie je ertegenop, hulp zoeken. Niet geschoten is altijd mis.
Trouwens, wat voor een daginvulling heb je momenteel?
donderdag 13 januari 2011 om 16:05
Mooi post, Maria!
Chamya, meid, ooit zal het beter gaan. Klamp je daar maar aan vast, ook al lijken je problemen nu onoplosbaar. Ooit zul je je bewust zijn van je mooie kwaliteiten, die iedereen, dus ook jij, hebt!
Voor iedereen is het lastig om over gevoelens en problemen te praten met een hulpverlener. Dat weten die mensen ook wel. Als het goed is zullen ze je zo goed mogelijk op je gemak stellen, en je de tijd geven je verhaal te vertellen. En helaas ben je niet de enige die dit is overkomen, dus je zal heus begrip en bezorgdheid tegenkomen. Je problemen zijn groot genoeg om die stap te rechtvaardigen. Je bent het waard om die hulp te krijgen!
De huisarts hoeft trouwens niet alles te weten, je kunt hem/haar vertellen dat je met jezelf in de knoop zit vanwege de situatie thuis, huiselijk geweld, alcoholisme, etc., en dan komen die andere dingen later wel. Je kunt trouwens ook naar een vrouwelijke psycholoog vragen, als je dat prettiger vindt.
En over je moeder. Haar niet meer helpen voelt nu voor jou als haar in de steek laten. Maar eigenlijk is het dat niet. Want je helpt haar het meest als je haar leert zelfstandiger te worden. En dat leert ze alleen door haar niet meer te helpen.
Chamya, meid, ooit zal het beter gaan. Klamp je daar maar aan vast, ook al lijken je problemen nu onoplosbaar. Ooit zul je je bewust zijn van je mooie kwaliteiten, die iedereen, dus ook jij, hebt!
Voor iedereen is het lastig om over gevoelens en problemen te praten met een hulpverlener. Dat weten die mensen ook wel. Als het goed is zullen ze je zo goed mogelijk op je gemak stellen, en je de tijd geven je verhaal te vertellen. En helaas ben je niet de enige die dit is overkomen, dus je zal heus begrip en bezorgdheid tegenkomen. Je problemen zijn groot genoeg om die stap te rechtvaardigen. Je bent het waard om die hulp te krijgen!
De huisarts hoeft trouwens niet alles te weten, je kunt hem/haar vertellen dat je met jezelf in de knoop zit vanwege de situatie thuis, huiselijk geweld, alcoholisme, etc., en dan komen die andere dingen later wel. Je kunt trouwens ook naar een vrouwelijke psycholoog vragen, als je dat prettiger vindt.
En over je moeder. Haar niet meer helpen voelt nu voor jou als haar in de steek laten. Maar eigenlijk is het dat niet. Want je helpt haar het meest als je haar leert zelfstandiger te worden. En dat leert ze alleen door haar niet meer te helpen.
donderdag 13 januari 2011 om 16:23
"Chamya, wat ben jij een ontzettend sterk en intelligent mens. Dat jij dit allemaal hebt doorstaan, dat jij jezelf zo de nl-taal hebt aangeleerd en zo duidelijk op een forum kunt verwoorden wat er mis gaat. "
Hier sluit ik me vast bij aan. Wat heb jij een hoop op je bord gesmeten gekregen, en wat heb je je voor iedereen ingezet.
Nu is het tijd voor jou. De huisarts zal een goede stap zijn. Of een maatschappelijk werker.
Volgens mij zijn er in verschillende steden zgn. taalbuddies, dat zou iets voor je moeder kunnen zijn: mensen die niet-Nederlandstaligen (gratis) helpen met dagelijkse situaties waarin ze het Nederlands nodig hebben.
Voor jou is een maatje misschien ook een idee (ikwordmaatje.nl, daar staat ook hoe je zelf aan een maatje kunt komen als je die nodig hebt). Dat is niet per se een hulpverlener, maar iemand met wie je regelmatig leuke dingen kunt doen, even je ei kwijt. Even weg uit huis en alle ellende, even aandacht voor jou.
Hier sluit ik me vast bij aan. Wat heb jij een hoop op je bord gesmeten gekregen, en wat heb je je voor iedereen ingezet.
Nu is het tijd voor jou. De huisarts zal een goede stap zijn. Of een maatschappelijk werker.
Volgens mij zijn er in verschillende steden zgn. taalbuddies, dat zou iets voor je moeder kunnen zijn: mensen die niet-Nederlandstaligen (gratis) helpen met dagelijkse situaties waarin ze het Nederlands nodig hebben.
Voor jou is een maatje misschien ook een idee (ikwordmaatje.nl, daar staat ook hoe je zelf aan een maatje kunt komen als je die nodig hebt). Dat is niet per se een hulpverlener, maar iemand met wie je regelmatig leuke dingen kunt doen, even je ei kwijt. Even weg uit huis en alle ellende, even aandacht voor jou.
