Psyche
alle pijlers
Alles gaat mis,
woensdag 12 januari 2011 om 09:42
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik lees altijd mee op dit forum, vooral bij psyche, maar heb zelf nooit iets durven te schrijven.
Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar alles gaat mis in mijn leven.
Ik denk dat het met mijn jeugd te maken heeft. Ik ben opgegroeid in een marokkaans gezin met een alcohol verslaafde vader en een verslaafde broer (cocaine, gokken en alcohol).
Mijn moeder was altijd gestressed. Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden. Ik was altijd jaloers de gezinnen die ik zag op tv. In bed gestopt worden, zoenen krijgen, verteld worden dat ze van je houden. Bij ons werden we alleen afgekraakt. En ik de jongste was mijn moeders helper. Ik moest mee naar het politiebureau om te vertalen als acht jarig meisje. Als mijnbroerr eens iets had gestolen. Of de politie bellen als mijn vader met een mes voor de deur stond. Ook besprak ze altijd de ruzies tussen haar en mijn vader tussen mij. Ik voelde me als kind altijd de ouder van mijn moeder. Had altijd zorgen. Daarnaast waren er de ruzies, mijn vader altijd dronken zien en mijn broer die dingen stal en mijn moeder aanviel.
Op school werd ik gepest. Ik was heel stil en onzeker en durfde niks te zeggen. Ook hadden we geen geld. We leefde van de bijstand. Ik liep in rare kleren rond.
Nu ben ik alweer 24. Nog steeds voel ik me zoals ik me als kind voelde. Diep ongelukkig.
Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn broer zit voor de zoveelste keer in de gevangenis. Ik woon nog steeds bij mijn moeder die nog steeds altijd boos is op iedereen en alles.
Ik voel me heel verantwoordelijk voor mijn moeder. Alsof ik voor haar moet zorgen. Ik lees de brieven, ik ga mee naar de afspraken. Ik moet zelfs mee om boodschappen te doen omdat ze de prijzen niet altijd snapt. Ze doet gewoon nooit iets alleen. Als ik durf te zeggen dat ze nederlands moet leren voor haar eigen bestwil en dat ik er toch niet altijd zal zijn om haar te helpen word ze boos. Ze zegt dan altijd pijnelijke dingen. Dat ik NOOIT iets voor haar doe, dat ik ondankbaar ben terwijl ik juist denk dat ik mijn leven voor haar opgeef. En ze kan ook best goed Nederlands, als het echt moet maar ze kiest altijd de makkelijke weg. Zijn heeft me negen maanden lang in haar buik gedragen, het paradijs ligt onder de voeten van je moeder die dingen worden ons altijd verteld. In de marokkaanse cultiuur zijn je ouders heilig. Zo worden de meeste marokkanen opgevoed. Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Ik heb last van stemmingswisselingen, ik kan dingen nooit volhouden, Ik heb mijn school niet afgemaakt., ben aan drie opleidingen begonnen die ik ook niet heb afgemaakt.
Meer dan tien baantjes gehad die ik nooit langer dan een week volhield.
Ik haat mezelf altijd. En vraag me elke dag af waarom ik geboren ben. Ik haat het dat ik marokkkaanse ben. ik haat mijn afkomst, de cultuur en alles erom heen.
Ik haat mezelf omdat ik mijn moeder ongelukkig maak.
Ik haat mijn bovenbenen die vol met littekens van het snijden zitten
Ik haat het dat ik een mislukkeling ben die niet eens een diploma heeft, geen baan, geen geld alleen maar schulden.
Ik haat het dat ik niet met mensen kan omgaan. Ben onzeker, stil en heb daardoor nooit vrienden gemaakt.
Ik haat mijn broer omdat hij een van die jongens is die het voor de andere marokkanen verpesten.
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar alles gaat mis in mijn leven.
Ik denk dat het met mijn jeugd te maken heeft. Ik ben opgegroeid in een marokkaans gezin met een alcohol verslaafde vader en een verslaafde broer (cocaine, gokken en alcohol).
Mijn moeder was altijd gestressed. Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden. Ik was altijd jaloers de gezinnen die ik zag op tv. In bed gestopt worden, zoenen krijgen, verteld worden dat ze van je houden. Bij ons werden we alleen afgekraakt. En ik de jongste was mijn moeders helper. Ik moest mee naar het politiebureau om te vertalen als acht jarig meisje. Als mijnbroerr eens iets had gestolen. Of de politie bellen als mijn vader met een mes voor de deur stond. Ook besprak ze altijd de ruzies tussen haar en mijn vader tussen mij. Ik voelde me als kind altijd de ouder van mijn moeder. Had altijd zorgen. Daarnaast waren er de ruzies, mijn vader altijd dronken zien en mijn broer die dingen stal en mijn moeder aanviel.
Op school werd ik gepest. Ik was heel stil en onzeker en durfde niks te zeggen. Ook hadden we geen geld. We leefde van de bijstand. Ik liep in rare kleren rond.
Nu ben ik alweer 24. Nog steeds voel ik me zoals ik me als kind voelde. Diep ongelukkig.
Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn broer zit voor de zoveelste keer in de gevangenis. Ik woon nog steeds bij mijn moeder die nog steeds altijd boos is op iedereen en alles.
Ik voel me heel verantwoordelijk voor mijn moeder. Alsof ik voor haar moet zorgen. Ik lees de brieven, ik ga mee naar de afspraken. Ik moet zelfs mee om boodschappen te doen omdat ze de prijzen niet altijd snapt. Ze doet gewoon nooit iets alleen. Als ik durf te zeggen dat ze nederlands moet leren voor haar eigen bestwil en dat ik er toch niet altijd zal zijn om haar te helpen word ze boos. Ze zegt dan altijd pijnelijke dingen. Dat ik NOOIT iets voor haar doe, dat ik ondankbaar ben terwijl ik juist denk dat ik mijn leven voor haar opgeef. En ze kan ook best goed Nederlands, als het echt moet maar ze kiest altijd de makkelijke weg. Zijn heeft me negen maanden lang in haar buik gedragen, het paradijs ligt onder de voeten van je moeder die dingen worden ons altijd verteld. In de marokkaanse cultiuur zijn je ouders heilig. Zo worden de meeste marokkanen opgevoed. Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Ik heb last van stemmingswisselingen, ik kan dingen nooit volhouden, Ik heb mijn school niet afgemaakt., ben aan drie opleidingen begonnen die ik ook niet heb afgemaakt.
Meer dan tien baantjes gehad die ik nooit langer dan een week volhield.
Ik haat mezelf altijd. En vraag me elke dag af waarom ik geboren ben. Ik haat het dat ik marokkkaanse ben. ik haat mijn afkomst, de cultuur en alles erom heen.
Ik haat mezelf omdat ik mijn moeder ongelukkig maak.
Ik haat mijn bovenbenen die vol met littekens van het snijden zitten
Ik haat het dat ik een mislukkeling ben die niet eens een diploma heeft, geen baan, geen geld alleen maar schulden.
Ik haat het dat ik niet met mensen kan omgaan. Ben onzeker, stil en heb daardoor nooit vrienden gemaakt.
Ik haat mijn broer omdat hij een van die jongens is die het voor de andere marokkanen verpesten.
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
woensdag 12 januari 2011 om 09:46
Ik vind het echt heel erg voor je wat je allemaal hebt meegemaakt en nog meemaakt.
Als ik jou was zou ik eens een afspraak met de huisarts maken en daar je hele verhaal vertellen. Dan wordt je vast doorgestuurd naar een psycholoog waar je hopelijk veel aan zal hebben, want op deze manier doorgaan is denk ik zowel geestelijk als lichamelijk geen goed idee.
Ik wens je veel sterkte.
Als ik jou was zou ik eens een afspraak met de huisarts maken en daar je hele verhaal vertellen. Dan wordt je vast doorgestuurd naar een psycholoog waar je hopelijk veel aan zal hebben, want op deze manier doorgaan is denk ik zowel geestelijk als lichamelijk geen goed idee.
Ik wens je veel sterkte.
woensdag 12 januari 2011 om 09:53
Jeetje, wat heftig!
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar het is goed dat je nu je verhaal hebt verteld. Dat is de eerste stap, en die is vaak het moeilijkst!
Misschien kan je dit met iemand uit je omgeving bespreken, desnoods laat je lezen wat je hier hebt geschreven, dan hoef je het niet helemaal zelf te vertellen.
En haat je zelf niet! Je doet zoveel voor anderen, je gaat maar door ondanks dat je het zelf niet wil. Nu is het tijd geworden om jezelf te helpen.
Heel veel sterke meid!
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar het is goed dat je nu je verhaal hebt verteld. Dat is de eerste stap, en die is vaak het moeilijkst!
Misschien kan je dit met iemand uit je omgeving bespreken, desnoods laat je lezen wat je hier hebt geschreven, dan hoef je het niet helemaal zelf te vertellen.
En haat je zelf niet! Je doet zoveel voor anderen, je gaat maar door ondanks dat je het zelf niet wil. Nu is het tijd geworden om jezelf te helpen.
Heel veel sterke meid!
woensdag 12 januari 2011 om 10:29
wat een verschrikkelijk verhaal!
Dat je moet zorgen voor je moeder vanaf je 8ste!
Het is niet jouw schuld! Jij bent er bij betrokken geraakt door je ouders! jij kon er toen niets aan doen! jij bent NIET verantwoordelijk voor je moeders geluk, maar voor jezelf!
Kies voor jezelf en zet een eerste stap door naar de huisartst te gaan en laat je doorverwijzen naar een psycholoog.
Je bent pas 24, je hebt nog een heel leven voor je, hoewel jij er nu geen uitweg in ziet heb je een toekomst die je zelf kan invullen!
Dat je moet zorgen voor je moeder vanaf je 8ste!
Het is niet jouw schuld! Jij bent er bij betrokken geraakt door je ouders! jij kon er toen niets aan doen! jij bent NIET verantwoordelijk voor je moeders geluk, maar voor jezelf!
Kies voor jezelf en zet een eerste stap door naar de huisartst te gaan en laat je doorverwijzen naar een psycholoog.
Je bent pas 24, je hebt nog een heel leven voor je, hoewel jij er nu geen uitweg in ziet heb je een toekomst die je zelf kan invullen!
woensdag 12 januari 2011 om 10:30
quote:tuttjemeteenrietje schreef op 12 januari 2011 @ 10:01:
Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden??
En dit is het enige wat jij er uit haalt?
-----------------------
Chamya, wat ben jij een ontzettend sterk en intelligent mens. Dat jij dit allemaal hebt doorstaan, dat jij jezelf zo de nl-taal hebt aangeleerd en zo duidelijk op een forum kunt verwoorden wat er mis gaat.
Wat vreselijk dat je zo in de knoop zit met jezelf. Dat je jezelf haat en je afkomst en je cultuur, wat moet dat verschrikkelijk zijn.
Het idee werd hier net ook geopperd, dat je naar de huisarts moet gaan en hopelijk kom je dan bij een goede psycholoog terecht. Het zou fijn zijn als dat een psycholoog is die ook de EMDR therapie toepast. EMDR is een methode om traumatische gebeurtenissen te verwerken.
Hopelijk wordt er dan ook hulp ingezet voor je moeder, zodat zij leert omgaan met de meest basale dingen, zoals het doen van boodschappen. Het wordt tijd om voor jezelf op te komen, om jezelf eindelijk te mogen ontwikkelen. Neem die stap en ga er voor, je bent dat echt waard!
Sterkte Chamya
Marokkanen kunnen kinderen niet opvoeden??
En dit is het enige wat jij er uit haalt?
-----------------------
Chamya, wat ben jij een ontzettend sterk en intelligent mens. Dat jij dit allemaal hebt doorstaan, dat jij jezelf zo de nl-taal hebt aangeleerd en zo duidelijk op een forum kunt verwoorden wat er mis gaat.
Wat vreselijk dat je zo in de knoop zit met jezelf. Dat je jezelf haat en je afkomst en je cultuur, wat moet dat verschrikkelijk zijn.
Het idee werd hier net ook geopperd, dat je naar de huisarts moet gaan en hopelijk kom je dan bij een goede psycholoog terecht. Het zou fijn zijn als dat een psycholoog is die ook de EMDR therapie toepast. EMDR is een methode om traumatische gebeurtenissen te verwerken.
Hopelijk wordt er dan ook hulp ingezet voor je moeder, zodat zij leert omgaan met de meest basale dingen, zoals het doen van boodschappen. Het wordt tijd om voor jezelf op te komen, om jezelf eindelijk te mogen ontwikkelen. Neem die stap en ga er voor, je bent dat echt waard!
Sterkte Chamya
woensdag 12 januari 2011 om 10:30
Een erg heftige jeugd heb je gehad, zo te lezen. Heel erg moeilijk, dat is duidelijk.
Ik zou ook naar de huisarts gaan. Neem anders dat wat je hier hebt opgeschreven mee, zodat hij/zij ook goed leest waar je mee zit en hoe lang al.
Misschien is het dan voor je mogelijk om je iets los te weken van je moeder. Dat is vast heel moeilijk, maar ik denk dat de situatie voor jou niet gaat veranderen zonder dat je deze verandering ook doorvoert.
Succes en sterkte...
Ik zou ook naar de huisarts gaan. Neem anders dat wat je hier hebt opgeschreven mee, zodat hij/zij ook goed leest waar je mee zit en hoe lang al.
Misschien is het dan voor je mogelijk om je iets los te weken van je moeder. Dat is vast heel moeilijk, maar ik denk dat de situatie voor jou niet gaat veranderen zonder dat je deze verandering ook doorvoert.
Succes en sterkte...
woensdag 12 januari 2011 om 11:13
jeetje wat een heftig verhaal.
Je zit daarbij ook nog tussen 2 culturen in en ik denk dat dat het extra moeilijk maakt voor je. Je bent/wilt Nederlands maar je bent ook Marokkaanse en dat stukje maakt dat je erg vasthoud aan je culturele verplichtingen. Als dat verplichtingen zijn waar je beter van wordt is dat goed maar dat is dus niet het geval.
Ik herken alleen het stukje verantwoordelijkheid dragen voor je moeder en niets af te kunnen maken. Je moet voor jezelf gaan kiezen, sta op en probeer te leven!
En ga uit huis, zolang je daar nog woont wordt er een beroep op je gedaan, je hebt echt de leeftijd om voor jezelf te zorgen. Ook naar de huisarts om goede zorg voor jout e krijgen, om met je pijn om te gaan en het doel in je leven weer te vinden!
Voor je moeder is een taal coach mogelijk, iemand die 1 of 2 keer in de week bij haar komt om te helpen met Nederlandse les. Je zou daarvoor kunnen googelen in jou regio. Dan heb jij dat stukje verantwoordelijkheid niet meer.
hele dikke knuffel
Je zit daarbij ook nog tussen 2 culturen in en ik denk dat dat het extra moeilijk maakt voor je. Je bent/wilt Nederlands maar je bent ook Marokkaanse en dat stukje maakt dat je erg vasthoud aan je culturele verplichtingen. Als dat verplichtingen zijn waar je beter van wordt is dat goed maar dat is dus niet het geval.
Ik herken alleen het stukje verantwoordelijkheid dragen voor je moeder en niets af te kunnen maken. Je moet voor jezelf gaan kiezen, sta op en probeer te leven!
En ga uit huis, zolang je daar nog woont wordt er een beroep op je gedaan, je hebt echt de leeftijd om voor jezelf te zorgen. Ook naar de huisarts om goede zorg voor jout e krijgen, om met je pijn om te gaan en het doel in je leven weer te vinden!
Voor je moeder is een taal coach mogelijk, iemand die 1 of 2 keer in de week bij haar komt om te helpen met Nederlandse les. Je zou daarvoor kunnen googelen in jou regio. Dan heb jij dat stukje verantwoordelijkheid niet meer.
hele dikke knuffel
woensdag 12 januari 2011 om 11:15
quote:chamya schreef op 12 januari 2011 @ 09:42:
Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Het hoeft niet zo radicaal, je kunt ook in een andere wijk gaan wonen en vaak bij jouw moeder op bezoek gaan.
Maar dat is iets voor de lange termijn.
De eerste stap is naar de huisarts te gaan.
Als jouw stemmingswisselingen minder worden, zul je ook een baan langer vol kunnen houden.
En dan kun je op zoek naar eigen woonruimte.
Soms denk ik ook ik pak mijn spullen en ga ergens ver van hier alleen wonen maar dan voel ik me meteen weer schuldig. En ik hou ook heel veel van mijn moeder.
Het hoeft niet zo radicaal, je kunt ook in een andere wijk gaan wonen en vaak bij jouw moeder op bezoek gaan.
Maar dat is iets voor de lange termijn.
De eerste stap is naar de huisarts te gaan.
Als jouw stemmingswisselingen minder worden, zul je ook een baan langer vol kunnen houden.
En dan kun je op zoek naar eigen woonruimte.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
woensdag 12 januari 2011 om 11:41
Heey meis,
Ik wil je heel veel sterkte wensen!!!
(het lijkt net alsof je hier mijn levensverhaal opsomt, veel herkenning)
En een ding moet duidelijk zijn JE BENT GEEN MISLUKKING... Je moet trots op jezelf zijn dat je nog op je eigen been staat, je zorgt niet alleen voor jezelf, maar ook voor je moeder. Daarvoor moet je echt wel sterk staan, vooral in de situatie waar je in zit...
Mijn advies is ook, ga naar de huisarts, die je kan doorverwijzen, dan kan je iig je verhaal kwijt!
En wat betreft je moeder, ik heb dat ook gehad, deed alles voor ze en uiteindelijk te horen krijgen dat je niks doet. Wat ik een keer heb gedaan ( voor ieder ligt het anders). kreeg weer de verwijten dat ik lui was en dat ik niks deed. Ik heb toen heel droog gezegd: oke ik doe niks. En bij alles wat er werd gevraagd gaf ik het antwoord: ik doe toch niks... dat heeft ze uiteindelijk teruggenomen.
Mocht je een x je verhaal kwijt willen, en mocht je er behoefte aan hebben, mag je me ook wel mailen...
Liefs
Ik wil je heel veel sterkte wensen!!!
(het lijkt net alsof je hier mijn levensverhaal opsomt, veel herkenning)
En een ding moet duidelijk zijn JE BENT GEEN MISLUKKING... Je moet trots op jezelf zijn dat je nog op je eigen been staat, je zorgt niet alleen voor jezelf, maar ook voor je moeder. Daarvoor moet je echt wel sterk staan, vooral in de situatie waar je in zit...
Mijn advies is ook, ga naar de huisarts, die je kan doorverwijzen, dan kan je iig je verhaal kwijt!
En wat betreft je moeder, ik heb dat ook gehad, deed alles voor ze en uiteindelijk te horen krijgen dat je niks doet. Wat ik een keer heb gedaan ( voor ieder ligt het anders). kreeg weer de verwijten dat ik lui was en dat ik niks deed. Ik heb toen heel droog gezegd: oke ik doe niks. En bij alles wat er werd gevraagd gaf ik het antwoord: ik doe toch niks... dat heeft ze uiteindelijk teruggenomen.
Mocht je een x je verhaal kwijt willen, en mocht je er behoefte aan hebben, mag je me ook wel mailen...
Liefs
woensdag 12 januari 2011 om 11:54
quote:chamya schreef op 12 januari 2011 @ 09:42:
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
Fijn dat het je heeft opgelucht. En je weet ook precies waar je issues liggen. Je weet waarom je, je voelt zoals jij je voelt.
Je schrijft dat je geen reacties verwacht over wat je moet doen maar je zou ze eventueel wel willen krijgen?
Ik hoop wel dat je durft terug te komen voor de reacties want naast veel kritische reacties zijn er ook altijd een x aantal hele lieve reacties die je hier kunt krijgen. Het zou echt jammer zijn dat je die dan zou missen. Een een topic plaatsen kan inderdaad erg eng zijn. Ik heb de indruk dat jij nooit echt kind hebt kunnen zijn. Je hebt je jeugd gemist. Jij droeg verantwoordelijkheden die je moeder zelf had moeten dragen. Nou weet ik best dat het in de Marokkaanse cultuur een beetje anders gaat maar toch. Dit was echt teveel. En nog kun jij niet echt van je jeugd (jong volwassenheid) genieten. Je moet nog steeds veel verantwoordelijkheid dragen voor een familie lid.
Het zou inderdaad beter zijn om wat meer afstand tussen jou en je moeder te creëren. Je laat haar heus niet in de steek als je dat doet. Je kunt haar nog steeds helpen maar dan iets minder.
En dat doe je dan omdat jij jezelf ook mag helpen, een leven voor jezelf mag hebben.
En dat lukt op de oude manier niet dus is het tijd voor een nieuwe manier. En hoe je dat het beste kunt doen? Niet in je eentje. Daarvoor lijkt je problematiek te groot. Hier heb je hulp bij nodig. Nu mag iemand jou eens gaan helpen. En ik hoop dat jij die hulp ook gaat zoeken. Je verdient een beter leven, meer geluk.
Ik verwacht geen reacties om wat ik moet doen wou dit gewoon heel graag van me afschrijven.
Ik weet niet eens of ik hier durf terug te komen of te kijken of er reacties zijn. Zo eng vind ik het om dit te plaatsen.
Ik voel me nu echt opgelucht alsof ik alle dingen die spelen op een rijtje heb gezet.
Fijn dat het je heeft opgelucht. En je weet ook precies waar je issues liggen. Je weet waarom je, je voelt zoals jij je voelt.
Je schrijft dat je geen reacties verwacht over wat je moet doen maar je zou ze eventueel wel willen krijgen?
Ik hoop wel dat je durft terug te komen voor de reacties want naast veel kritische reacties zijn er ook altijd een x aantal hele lieve reacties die je hier kunt krijgen. Het zou echt jammer zijn dat je die dan zou missen. Een een topic plaatsen kan inderdaad erg eng zijn. Ik heb de indruk dat jij nooit echt kind hebt kunnen zijn. Je hebt je jeugd gemist. Jij droeg verantwoordelijkheden die je moeder zelf had moeten dragen. Nou weet ik best dat het in de Marokkaanse cultuur een beetje anders gaat maar toch. Dit was echt teveel. En nog kun jij niet echt van je jeugd (jong volwassenheid) genieten. Je moet nog steeds veel verantwoordelijkheid dragen voor een familie lid.
Het zou inderdaad beter zijn om wat meer afstand tussen jou en je moeder te creëren. Je laat haar heus niet in de steek als je dat doet. Je kunt haar nog steeds helpen maar dan iets minder.
En dat doe je dan omdat jij jezelf ook mag helpen, een leven voor jezelf mag hebben.
En dat lukt op de oude manier niet dus is het tijd voor een nieuwe manier. En hoe je dat het beste kunt doen? Niet in je eentje. Daarvoor lijkt je problematiek te groot. Hier heb je hulp bij nodig. Nu mag iemand jou eens gaan helpen. En ik hoop dat jij die hulp ook gaat zoeken. Je verdient een beter leven, meer geluk.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 12 januari 2011 om 11:55
woensdag 12 januari 2011 om 12:02
De kans is niet uitermate groot dat iemand nederlands spreekt op native niveau als die in een nog sterk door de cultuur bepaalde marokkaanse omgeving opgroeit en nauwelijks opleiding heeft. Idem dito is de kans niet groot dat een kind uit een gezin met dergelijke problematiek dat de politie al aan de deur stond niet is gesignaleerd door Jeugdzorg of tenminste op school. Plus de eigen problematiek van TO: en niemand heeft ooit iets gezien?
Ongeloofwaardig anno nu. En dus niet grappig.
Ongeloofwaardig anno nu. En dus niet grappig.
woensdag 12 januari 2011 om 12:03
quote:mamzelle schreef op 12 januari 2011 @ 11:34:
Eens met Tuttje. En je kunt wel erg goed nederlands voor een kind van ouders die de taal niet/weinig spreken en met die achtergrond van verslavingen en psychiatrie.
Geen goede grap.Dit hoeft echt helemaal geen grap te zijn. Waarom zou Chamya geen goed Nederlands kunnen schrijven? Ze is -voor zover ik kan opmaken uit haar post- hier geboren en dus hier naar school geweest.
Eens met Tuttje. En je kunt wel erg goed nederlands voor een kind van ouders die de taal niet/weinig spreken en met die achtergrond van verslavingen en psychiatrie.
Geen goede grap.Dit hoeft echt helemaal geen grap te zijn. Waarom zou Chamya geen goed Nederlands kunnen schrijven? Ze is -voor zover ik kan opmaken uit haar post- hier geboren en dus hier naar school geweest.
woensdag 12 januari 2011 om 12:10
Ik reageer toch maar even.
Ik ben hier geboren en getogen ik heb op school gezeten. Lezen is en was mijn hobbie. Dan kom ik even alles ontvluchten.
Ik was altijd heel goed in school. Deed havo en heb het niet afgemaakt. Toen verschillende mbo opleidingen. De reden waaom ik ze nooit af heb gemaakt is omdat ik het niet kon doo mijn gevoelens niet omdat het te moeilijk voor me was.
Je doet me echt denken aan leraren op school. Die gingen er ook altijd van uit dat ik niks kon. Een leraar had het er altijd zelfs moeilijk mee als ik het hoogste punt van de klas had gehaald.
Ik zet hier mijn levensverhaal neer en men gaat zeggen dat ik een grap maak.
Kan iemand me vertellen hoe ik dit kan verwijderen heb nu al spijt
En voor degene die wel normaal hebben gereageerd, bedankt
Naar de huisarts gaan is een grote stap voor me.
Ik ben hier geboren en getogen ik heb op school gezeten. Lezen is en was mijn hobbie. Dan kom ik even alles ontvluchten.
Ik was altijd heel goed in school. Deed havo en heb het niet afgemaakt. Toen verschillende mbo opleidingen. De reden waaom ik ze nooit af heb gemaakt is omdat ik het niet kon doo mijn gevoelens niet omdat het te moeilijk voor me was.
Je doet me echt denken aan leraren op school. Die gingen er ook altijd van uit dat ik niks kon. Een leraar had het er altijd zelfs moeilijk mee als ik het hoogste punt van de klas had gehaald.
Ik zet hier mijn levensverhaal neer en men gaat zeggen dat ik een grap maak.
Kan iemand me vertellen hoe ik dit kan verwijderen heb nu al spijt
En voor degene die wel normaal hebben gereageerd, bedankt
Naar de huisarts gaan is een grote stap voor me.
woensdag 12 januari 2011 om 12:27
Hm, voor één post uit de achttien leg je er al snel het bijltje bij neer.
Ik heb overigens op de basisschool van mijn kinderen (half nietNL) nog nooit meegemaakt dat de leraren verbaasd waren over dat een buitenlands kind goed nederlands kon. Ik ben er zelf an sich ook niet verbaasd over, wanneer het kind in een min of meer stabiel en veilig milieu opgroeit.
Ik heb overigens op de basisschool van mijn kinderen (half nietNL) nog nooit meegemaakt dat de leraren verbaasd waren over dat een buitenlands kind goed nederlands kon. Ik ben er zelf an sich ook niet verbaasd over, wanneer het kind in een min of meer stabiel en veilig milieu opgroeit.
woensdag 12 januari 2011 om 12:33
quote:chamya schreef op 12 januari 2011 @ 12:10:
Ik reageer toch maar even.
Kan iemand me vertellen hoe ik dit kan verwijderen heb nu al spijt
En voor degene die wel normaal hebben gereageerd, bedankt
Kom op, Chamya, omdat er 2 niet zulk positieve reakties tussenstaan en het merendeel juist uiterst positief, niet het bijltje er bij neergooien hoor.
Je hebt de stap gezet je levensverhaal hier op te schrijven, houd dit vol en kijk wat er nog allemaal op je pad komt.
Ik reageer toch maar even.
Kan iemand me vertellen hoe ik dit kan verwijderen heb nu al spijt
En voor degene die wel normaal hebben gereageerd, bedankt
Kom op, Chamya, omdat er 2 niet zulk positieve reakties tussenstaan en het merendeel juist uiterst positief, niet het bijltje er bij neergooien hoor.
Je hebt de stap gezet je levensverhaal hier op te schrijven, houd dit vol en kijk wat er nog allemaal op je pad komt.
