Gezondheid
alle pijlers
(chronische) hyperventilatie
woensdag 12 januari 2011 om 10:19
Ik weet dat hier eerder een toppic over geopend is maar daar word niet meer actief op geschreven. Vandaar dat ik een nieuwe open in de hoop dat iemand zijn/haar ervaringen wil delen.
Vannacht was het weer zover. Vlak voor dat ik in slaap viel kreeg ik het gevoel alsof ik in een diepe afgrond viel. Vervolgens brak het zweet me uit en ging mijn hart als een gek te keer. En ik kon niet meer goed door ademen. Bleef maar diep proberen te ademen, voelde dat ik moest gapen maar ook dat lukte me niet goed. Piep in mijn hoofd.
Ben maar uit mijn bed gestapt en heb een kop kamille thee gemaakt, een zakje gepakt en daarin proberen te ademen maar daar kreeg ik het nog benauwder van. Enfin, zo ben ik een tijdje aan het spoken geweest en uiteindelijk toch in slaap gevallen. En toen ik vanmorgen wakker werd begon het gewoon weer opnieuw.
Ik probeer voor mezelf te relativeren dat ik echt niet dood ga maar zo voelt het soms wel. Het was een tijd veel minder maar ik weet nu dat dit weer het begin van een periode is van gebroken nachten en bang zijn om naar bed te gaan.
Ooit heb ik wel eens een training gehad van het ziekenhuis. Maar hier heb ik voor mijn gevoel niet veel aan gehad. Het is immers niet zo dat ik loop te happen naar lucht en heel ongecontroleerd adem haal, zo'n heftige aanval als je op tv wel eens ziet zeg maar.
Wie herkent dit en wilt zijn/haar (positieve) ervaring met mij delen?
Vannacht was het weer zover. Vlak voor dat ik in slaap viel kreeg ik het gevoel alsof ik in een diepe afgrond viel. Vervolgens brak het zweet me uit en ging mijn hart als een gek te keer. En ik kon niet meer goed door ademen. Bleef maar diep proberen te ademen, voelde dat ik moest gapen maar ook dat lukte me niet goed. Piep in mijn hoofd.
Ben maar uit mijn bed gestapt en heb een kop kamille thee gemaakt, een zakje gepakt en daarin proberen te ademen maar daar kreeg ik het nog benauwder van. Enfin, zo ben ik een tijdje aan het spoken geweest en uiteindelijk toch in slaap gevallen. En toen ik vanmorgen wakker werd begon het gewoon weer opnieuw.
Ik probeer voor mezelf te relativeren dat ik echt niet dood ga maar zo voelt het soms wel. Het was een tijd veel minder maar ik weet nu dat dit weer het begin van een periode is van gebroken nachten en bang zijn om naar bed te gaan.
Ooit heb ik wel eens een training gehad van het ziekenhuis. Maar hier heb ik voor mijn gevoel niet veel aan gehad. Het is immers niet zo dat ik loop te happen naar lucht en heel ongecontroleerd adem haal, zo'n heftige aanval als je op tv wel eens ziet zeg maar.
Wie herkent dit en wilt zijn/haar (positieve) ervaring met mij delen?
zaterdag 15 januari 2011 om 13:11
Pff fijn he al die lichamelijke klachten? Soms is het zo lastig om bepaalde dingen uit elkaar te kunnen houden....
Ben ergens blij dat ik van de week bij de longarts moest zijn. Dacht al die tijd dat ik aan het hyperen was, maar toch die opspelende astma. Maar goed, het lijkt alweer wat beter te gaan. Medicatie doet gelukkig redelijk z'n werk.
Ben ergens blij dat ik van de week bij de longarts moest zijn. Dacht al die tijd dat ik aan het hyperen was, maar toch die opspelende astma. Maar goed, het lijkt alweer wat beter te gaan. Medicatie doet gelukkig redelijk z'n werk.
zaterdag 15 januari 2011 om 13:36
Hyperventilatie sucks big time!
Ik heb er zelf heel erg last van gehad, en nu komt het soms terug, als ik erg moe ben/stress heb, of net een rustige periode heb.
Een tip: ga geen situaties vermijden!!!! Dan wordt je angst alleen maar groter om een aanval te krijgen en raak je dieper in een dal!
Zoek goede hulp, goede ademhalingstechnieken leer je niet van internet, maar van een ervaren fysio/hv-coach oid. Ik heb via de stichting afhh een heel goede begeleiding gehad.
Het punt bij chronische hyperventilatie is dat je altijd verkeerd ademt. En dat leidt tot veel sluimerende klachten. Hierdoor zit je niet lekker in je vel, waardoor je angst om een aanval te krijgen heel snel omhoog komt.
En hier zit het gevaarlijke: je kan een angststoornis ontwikkelen (heb ik gedaan, en daar kom je nog moeilijker vanaf).
Als je ademhalingsoefeningen gaat doen, terwijl je lijf in de sluimerende hv-stand staat, dan werkt het voor je gevoel eerst averechts en zal het je gaan tegenstaan, maar daar moet je echt doorheen!
Zoek daarom echt goede hulp!!!
Ik heb er zelf heel erg last van gehad, en nu komt het soms terug, als ik erg moe ben/stress heb, of net een rustige periode heb.
Een tip: ga geen situaties vermijden!!!! Dan wordt je angst alleen maar groter om een aanval te krijgen en raak je dieper in een dal!
Zoek goede hulp, goede ademhalingstechnieken leer je niet van internet, maar van een ervaren fysio/hv-coach oid. Ik heb via de stichting afhh een heel goede begeleiding gehad.
Het punt bij chronische hyperventilatie is dat je altijd verkeerd ademt. En dat leidt tot veel sluimerende klachten. Hierdoor zit je niet lekker in je vel, waardoor je angst om een aanval te krijgen heel snel omhoog komt.
En hier zit het gevaarlijke: je kan een angststoornis ontwikkelen (heb ik gedaan, en daar kom je nog moeilijker vanaf).
Als je ademhalingsoefeningen gaat doen, terwijl je lijf in de sluimerende hv-stand staat, dan werkt het voor je gevoel eerst averechts en zal het je gaan tegenstaan, maar daar moet je echt doorheen!
Zoek daarom echt goede hulp!!!
zaterdag 15 januari 2011 om 20:51
Hoi Maatje 28,
Zooooooooooherkenbaar wat jij en de anderen beschrijven....
Bij mij gaat het jaren met zijn ups en downs, ook soms een aanval totaal onverwacht. Ben zelfs ook een keer in de avond op de ha post beland omdat ik dacht dat ik stervende was , maar : paniekaanval.. aargh! Na al die tijd herken ik ze soms nog steeds niet. Als je wilt kunnen we misschien mailen? Is fijn om met iemand te kletsen die ook graag een normaal leven leidt, maar zo wordt belemmerd door deze nare klachten..
Groetjes!
Hannah
Zooooooooooherkenbaar wat jij en de anderen beschrijven....
Bij mij gaat het jaren met zijn ups en downs, ook soms een aanval totaal onverwacht. Ben zelfs ook een keer in de avond op de ha post beland omdat ik dacht dat ik stervende was , maar : paniekaanval.. aargh! Na al die tijd herken ik ze soms nog steeds niet. Als je wilt kunnen we misschien mailen? Is fijn om met iemand te kletsen die ook graag een normaal leven leidt, maar zo wordt belemmerd door deze nare klachten..
Groetjes!
Hannah
zaterdag 15 januari 2011 om 23:31
Ook hier iemand met (helaas) dezelfde ervaringen.
Ik heb hier nu ongeveer 4 jaar last van.
Ik heb een ademhalings therapie gevolgd en die heeft mij goed geholpen. Ik ben er nog steeds niet vanaf (heb nog iets van een restverschijnsel) maar het heeft mij wel super goed in de goede richting geholpen. Ik was steeds erg bang dat er wat ernstigs met me aan de hand was maar nu ben ik zover dat ik kan zeggen dat als er echt iets met me aan de hand is ik dus allang dood was geweest. Klinkt hard maar mij heeft dit erg geholpen. Ik heb ook onwijs veel symptomen gehad en ik wilde altijd maar het liefst onder de mensen zijn. Als er dan iets zou gebeuren dan werd ik in ieder geval gevonden. Ook heb ik er nooit iets om gelaten. Ben altijd weg gegaan met de overtuiging dat ze me wel zouden vinden.
Waar ik momenteel nog erg veel last van heb is duizeligheid. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik op een boot zit. Kan het niet goed uitleggen en kan er niet goed mee omgaan. Ik probeer me er dus niet angstig onder te voelen maar dat is dus iets waar ik nu al 3 jaar last van heb, ook zo nu en dan druk op mijn borst.
Ik heb werkelijk waar nooit geweten dat hyperventilatie zo'n impact kan hebben op je leven!
Voor een ieder heel veel sterkte!
Ik heb hier nu ongeveer 4 jaar last van.
Ik heb een ademhalings therapie gevolgd en die heeft mij goed geholpen. Ik ben er nog steeds niet vanaf (heb nog iets van een restverschijnsel) maar het heeft mij wel super goed in de goede richting geholpen. Ik was steeds erg bang dat er wat ernstigs met me aan de hand was maar nu ben ik zover dat ik kan zeggen dat als er echt iets met me aan de hand is ik dus allang dood was geweest. Klinkt hard maar mij heeft dit erg geholpen. Ik heb ook onwijs veel symptomen gehad en ik wilde altijd maar het liefst onder de mensen zijn. Als er dan iets zou gebeuren dan werd ik in ieder geval gevonden. Ook heb ik er nooit iets om gelaten. Ben altijd weg gegaan met de overtuiging dat ze me wel zouden vinden.
Waar ik momenteel nog erg veel last van heb is duizeligheid. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik op een boot zit. Kan het niet goed uitleggen en kan er niet goed mee omgaan. Ik probeer me er dus niet angstig onder te voelen maar dat is dus iets waar ik nu al 3 jaar last van heb, ook zo nu en dan druk op mijn borst.
Ik heb werkelijk waar nooit geweten dat hyperventilatie zo'n impact kan hebben op je leven!
Voor een ieder heel veel sterkte!
zondag 16 januari 2011 om 11:46
maandag 17 januari 2011 om 13:28
Jee... Wat een herkenning allemaal! "Fijn" dat ik niet de enige ben.
@Bammie, die duizeligheid herken ik ook wel. Ik heb vaak het gevoel alsof ik er niet helemaal bij ben. Soort van watten in mijn hoofd. Soms ook wel druk op mijn hoofd... Heel vervelend.
@ Hannah... Blijft vervelend he, je denkt dat je dood gaat, is het 'maar' een paniek aanval of hv. Ik heb geen idee hoe je vanaf hier moet mailen. Ik zet hier niet mijn adres neer. En heb er ook eigenlijk
voldoende aan om afentoe hier wat te schrijven. Wil er namelijk ook niet te veel mee bezig zijn uit angst dat het dan juist weer erger word.
@Pop1980. hoe ben jij er afgekomen dan? en wat fijn ook trouwens dat het nu je leven niet meer beheerst!
@Loveletter. Ik word er ook vaak door overvallen. Voel het niet altijd aan komen.
Hebben jullie ook dat je er soms zo verschrikkelijk moe van kan worden? Heb ik nu. Ik ben Zooooo moehoe!!!! Maar goed dat zou ook weer met mijn schildklier te maken kunnen hebben. Dat hoor ik volgende week wel bij de internist.
@Bammie, die duizeligheid herken ik ook wel. Ik heb vaak het gevoel alsof ik er niet helemaal bij ben. Soort van watten in mijn hoofd. Soms ook wel druk op mijn hoofd... Heel vervelend.
@ Hannah... Blijft vervelend he, je denkt dat je dood gaat, is het 'maar' een paniek aanval of hv. Ik heb geen idee hoe je vanaf hier moet mailen. Ik zet hier niet mijn adres neer. En heb er ook eigenlijk
voldoende aan om afentoe hier wat te schrijven. Wil er namelijk ook niet te veel mee bezig zijn uit angst dat het dan juist weer erger word.
@Pop1980. hoe ben jij er afgekomen dan? en wat fijn ook trouwens dat het nu je leven niet meer beheerst!
@Loveletter. Ik word er ook vaak door overvallen. Voel het niet altijd aan komen.
Hebben jullie ook dat je er soms zo verschrikkelijk moe van kan worden? Heb ik nu. Ik ben Zooooo moehoe!!!! Maar goed dat zou ook weer met mijn schildklier te maken kunnen hebben. Dat hoor ik volgende week wel bij de internist.
maandag 17 januari 2011 om 18:48
Loveletter, dat mag je zeker vragen.
Ik heb mijn eerste hv-aanval niet als zodanig herkend, maar omdat ik me zo slecht voelde kwam ik op de eerste hulp terecht. Daar kreeg ik een zakje om in te blazen, en de mededeling dat ik hyperventileerde.
Na een weekje rust voelde ik me wel beter, maar ik twijfelde wel aan mijn lijf.
De periode erna was er een waarbij er (weet ik achteraf) chronische hyperventilatie ontstond. Met pijn op mijn borst, benauwdheid waar het zakje niet echt tegen hielp, maar ik voelde me ook duizelig, niet lekker, afwezig, unheimisch gevoel alsof ik er niet helemaal bij was en me algeheel ellendig.
Ik ben met deze klachten vaker bij de huisarst geweest en ik ben ook een paar keer onderzocht. Het woord hyperventilatie is nooit meer gevallen, dus ik was me er ook niet echt van bewust.
Na een rottige stage ging het echt mis: ik kreeg steeds vaker hv-aanvallen op openbare plekken waar ik niet meer 'weg' kon:
De rij in de supermarkt, in een volle kroeg, in de bus/trein, en doordat deze situaties niet prettig waren, werd ik er angstig voor.
Deze angst is uiteindelijk zo ver ontwikkeld, dat ik bijna niet meer alleen durfde te slapen, bang was als al mijn huisgenoten weg waren, niet meer naar de supermarkt, de kroeg en drukke plaatsen wilde.
Ik heb hiervoor therapie gehad. De eerste therapeute was voornamelijk aan het graven naar de oorzaak, waardoor ik de therapie als zeer zwaar heb ervaren. Het heeft ook niet echt geholpen. Chronische hyperventilatie is nooit genoemd. Het beeld van hyperventilatie is er ook één waarbij je met gierende ademhaling in een zakje ademt. En dát had ik niet.
Na een jaartje heb ik weer een andere therapeute opgezocht, omdat ik nog steeds veel angstklachten had. Zij heeft mij cognitieve therapie gegeven, wat wel enigzins hielp, maar niet genoeg. Ze gaf me ontspanningsoefeningen, maar dat hielp niet om mijn ademhaling weer structureel op orde te krijgen.
Door de gedragstherapie (alles doen wat eng is, en dan rationeel bedenken dat hetgene waar je zo bang voor bent, niet gebeurt) kon ik wel een acceptabel leven leiden.
Totdat er privé een lastige tijd aanbrak. Toen ging het weer mis met mijn angstaanvallen. Iemand wees mij op de term chronische hyperventilatie. Ik ben hier op internet naar gaan zoeken en ik ben terecht gekomen bij een stichting die speciaal voor deze problematiek is opgericht.
Zij bieden een ademhalingstherapie aan, waarbij ook werd gesproken over hoe het je leven beïnvloedt.
De therapie werd gegeven door een ervaringsdeskundige, dus ik voelde me eindelijk begrepen. Ze was geen psycholoog, maar had wel een cursus gedaan om de ademhalingsoefeningen goed te kunnen geven.
Na 10 weken kon ik mijn ademhaling heel goed zelf reguleren. Ik heb wel antidepressiva geslikt om de 'scherpe randjes' ervan af te halen.
Met die ademhalingstherapie en de oefeningen van de gedragstherapie heb ik weer een normaal leven gekregen.
Ik durfde weer alles te doen, hoewel het soms zwaar was. Ik heb wel terugvallen gehad, maar dat was van korte duur.
Ik denk dat mijn angst-periode zo'n jaar of 3 geduurd heeft. Inmiddels ben ik 6 jaar verder. Als ik stress heb, merk ik dat wel als eerste aan mijn ademhaling. Heel soms komt de angst een beetje terug. Daar baal ik nog steeds van, maar ik laat het mijn leven niet meer beheersen.
Ik wil jullie veel sterkte en succes wensen!
Ik heb mijn eerste hv-aanval niet als zodanig herkend, maar omdat ik me zo slecht voelde kwam ik op de eerste hulp terecht. Daar kreeg ik een zakje om in te blazen, en de mededeling dat ik hyperventileerde.
Na een weekje rust voelde ik me wel beter, maar ik twijfelde wel aan mijn lijf.
De periode erna was er een waarbij er (weet ik achteraf) chronische hyperventilatie ontstond. Met pijn op mijn borst, benauwdheid waar het zakje niet echt tegen hielp, maar ik voelde me ook duizelig, niet lekker, afwezig, unheimisch gevoel alsof ik er niet helemaal bij was en me algeheel ellendig.
Ik ben met deze klachten vaker bij de huisarst geweest en ik ben ook een paar keer onderzocht. Het woord hyperventilatie is nooit meer gevallen, dus ik was me er ook niet echt van bewust.
Na een rottige stage ging het echt mis: ik kreeg steeds vaker hv-aanvallen op openbare plekken waar ik niet meer 'weg' kon:
De rij in de supermarkt, in een volle kroeg, in de bus/trein, en doordat deze situaties niet prettig waren, werd ik er angstig voor.
Deze angst is uiteindelijk zo ver ontwikkeld, dat ik bijna niet meer alleen durfde te slapen, bang was als al mijn huisgenoten weg waren, niet meer naar de supermarkt, de kroeg en drukke plaatsen wilde.
Ik heb hiervoor therapie gehad. De eerste therapeute was voornamelijk aan het graven naar de oorzaak, waardoor ik de therapie als zeer zwaar heb ervaren. Het heeft ook niet echt geholpen. Chronische hyperventilatie is nooit genoemd. Het beeld van hyperventilatie is er ook één waarbij je met gierende ademhaling in een zakje ademt. En dát had ik niet.
Na een jaartje heb ik weer een andere therapeute opgezocht, omdat ik nog steeds veel angstklachten had. Zij heeft mij cognitieve therapie gegeven, wat wel enigzins hielp, maar niet genoeg. Ze gaf me ontspanningsoefeningen, maar dat hielp niet om mijn ademhaling weer structureel op orde te krijgen.
Door de gedragstherapie (alles doen wat eng is, en dan rationeel bedenken dat hetgene waar je zo bang voor bent, niet gebeurt) kon ik wel een acceptabel leven leiden.
Totdat er privé een lastige tijd aanbrak. Toen ging het weer mis met mijn angstaanvallen. Iemand wees mij op de term chronische hyperventilatie. Ik ben hier op internet naar gaan zoeken en ik ben terecht gekomen bij een stichting die speciaal voor deze problematiek is opgericht.
Zij bieden een ademhalingstherapie aan, waarbij ook werd gesproken over hoe het je leven beïnvloedt.
De therapie werd gegeven door een ervaringsdeskundige, dus ik voelde me eindelijk begrepen. Ze was geen psycholoog, maar had wel een cursus gedaan om de ademhalingsoefeningen goed te kunnen geven.
Na 10 weken kon ik mijn ademhaling heel goed zelf reguleren. Ik heb wel antidepressiva geslikt om de 'scherpe randjes' ervan af te halen.
Met die ademhalingstherapie en de oefeningen van de gedragstherapie heb ik weer een normaal leven gekregen.
Ik durfde weer alles te doen, hoewel het soms zwaar was. Ik heb wel terugvallen gehad, maar dat was van korte duur.
Ik denk dat mijn angst-periode zo'n jaar of 3 geduurd heeft. Inmiddels ben ik 6 jaar verder. Als ik stress heb, merk ik dat wel als eerste aan mijn ademhaling. Heel soms komt de angst een beetje terug. Daar baal ik nog steeds van, maar ik laat het mijn leven niet meer beheersen.
Ik wil jullie veel sterkte en succes wensen!
maandag 17 januari 2011 om 19:40
Pop1980, dank je wel dat je dit verhaal met mij cq. ons wilt delen.
Gelukkig ben ik een doorzetter en ga ik wel overal heen en doe wel van alles (zelfs sauna), maar altijd is er in m'n achterhoofd die angst dat ik mss niet goed wordt. Het heeft een hele negatieve invloed op je leven.
Het lijkt me ook heel fijn om van een 'ervaringsdeskundige' ademhalingsoefeningen te krijgen. Zo iemand weet ook precies waar je het over hebt.
Zal eens googelen of er ook zoiets bij mij in de buurt is.
Gelukkig ben ik een doorzetter en ga ik wel overal heen en doe wel van alles (zelfs sauna), maar altijd is er in m'n achterhoofd die angst dat ik mss niet goed wordt. Het heeft een hele negatieve invloed op je leven.
Het lijkt me ook heel fijn om van een 'ervaringsdeskundige' ademhalingsoefeningen te krijgen. Zo iemand weet ook precies waar je het over hebt.
Zal eens googelen of er ook zoiets bij mij in de buurt is.
maandag 17 januari 2011 om 22:33
Ik heb ook die ademhalingtherapie gevolgd. Het heeft mij echt een heel eind op weg geholpen. Vooral ook het feit dat het iemand met ervaring is. Je klachten worden herkend en dat alleen al is zo fijn!
Op hun site staat ook een symptomen lijst en van die (ongeveer) 200 heb ik er denk ik 190 gehad. Ik was altijd angstig maar nu, een aantal jaren later, ben ik er niet meer zo bang voor. Ik heb er nu zoveel gehad en als het echt iets ernstigs was geweest was ik allang dood geweest! Klinkt heel hard maar mij heeft het echt geholpen om zo te denken. Nu ben ik heel soms nog wel eens wat bang dat ik wat ernstigs mankeer. Ik probeer me dan altijd in te denken wat er op dat moment het ergste is dat me kan gebeuren. Dit helpt mij aardig goed de boel te relativeren.
Misschien dat iemand hier iets aan heeft!
Op hun site staat ook een symptomen lijst en van die (ongeveer) 200 heb ik er denk ik 190 gehad. Ik was altijd angstig maar nu, een aantal jaren later, ben ik er niet meer zo bang voor. Ik heb er nu zoveel gehad en als het echt iets ernstigs was geweest was ik allang dood geweest! Klinkt heel hard maar mij heeft het echt geholpen om zo te denken. Nu ben ik heel soms nog wel eens wat bang dat ik wat ernstigs mankeer. Ik probeer me dan altijd in te denken wat er op dat moment het ergste is dat me kan gebeuren. Dit helpt mij aardig goed de boel te relativeren.
Misschien dat iemand hier iets aan heeft!
