Gezondheid
alle pijlers
(chronische) hyperventilatie
woensdag 12 januari 2011 om 10:19
Ik weet dat hier eerder een toppic over geopend is maar daar word niet meer actief op geschreven. Vandaar dat ik een nieuwe open in de hoop dat iemand zijn/haar ervaringen wil delen.
Vannacht was het weer zover. Vlak voor dat ik in slaap viel kreeg ik het gevoel alsof ik in een diepe afgrond viel. Vervolgens brak het zweet me uit en ging mijn hart als een gek te keer. En ik kon niet meer goed door ademen. Bleef maar diep proberen te ademen, voelde dat ik moest gapen maar ook dat lukte me niet goed. Piep in mijn hoofd.
Ben maar uit mijn bed gestapt en heb een kop kamille thee gemaakt, een zakje gepakt en daarin proberen te ademen maar daar kreeg ik het nog benauwder van. Enfin, zo ben ik een tijdje aan het spoken geweest en uiteindelijk toch in slaap gevallen. En toen ik vanmorgen wakker werd begon het gewoon weer opnieuw.
Ik probeer voor mezelf te relativeren dat ik echt niet dood ga maar zo voelt het soms wel. Het was een tijd veel minder maar ik weet nu dat dit weer het begin van een periode is van gebroken nachten en bang zijn om naar bed te gaan.
Ooit heb ik wel eens een training gehad van het ziekenhuis. Maar hier heb ik voor mijn gevoel niet veel aan gehad. Het is immers niet zo dat ik loop te happen naar lucht en heel ongecontroleerd adem haal, zo'n heftige aanval als je op tv wel eens ziet zeg maar.
Wie herkent dit en wilt zijn/haar (positieve) ervaring met mij delen?
Vannacht was het weer zover. Vlak voor dat ik in slaap viel kreeg ik het gevoel alsof ik in een diepe afgrond viel. Vervolgens brak het zweet me uit en ging mijn hart als een gek te keer. En ik kon niet meer goed door ademen. Bleef maar diep proberen te ademen, voelde dat ik moest gapen maar ook dat lukte me niet goed. Piep in mijn hoofd.
Ben maar uit mijn bed gestapt en heb een kop kamille thee gemaakt, een zakje gepakt en daarin proberen te ademen maar daar kreeg ik het nog benauwder van. Enfin, zo ben ik een tijdje aan het spoken geweest en uiteindelijk toch in slaap gevallen. En toen ik vanmorgen wakker werd begon het gewoon weer opnieuw.
Ik probeer voor mezelf te relativeren dat ik echt niet dood ga maar zo voelt het soms wel. Het was een tijd veel minder maar ik weet nu dat dit weer het begin van een periode is van gebroken nachten en bang zijn om naar bed te gaan.
Ooit heb ik wel eens een training gehad van het ziekenhuis. Maar hier heb ik voor mijn gevoel niet veel aan gehad. Het is immers niet zo dat ik loop te happen naar lucht en heel ongecontroleerd adem haal, zo'n heftige aanval als je op tv wel eens ziet zeg maar.
Wie herkent dit en wilt zijn/haar (positieve) ervaring met mij delen?
woensdag 12 januari 2011 om 21:23
woensdag 12 januari 2011 om 21:28
Dat zuchten herken ik ook inderdaad en als ik dan wil praten, hap ik iedere keer flink wat lucht naar binnen, maar ja daar knapt het ook niet van op.
Neurien of zingen kan inderdaad ook zorgen dat je manier van ademen verandert.
Roken doe ik gelukkig al bijna 2 jaar niet meer. Acuut gestopt toen bleek dat ik astma had.
Neurien of zingen kan inderdaad ook zorgen dat je manier van ademen verandert.
Roken doe ik gelukkig al bijna 2 jaar niet meer. Acuut gestopt toen bleek dat ik astma had.
woensdag 12 januari 2011 om 21:51
quote:winniethepooh schreef op 12 januari 2011 @ 21:20:
Hebben jullie dat trouwens ook, dat je tijdens een aanval gewoon moeite kunt hebben met praten door de benauwdheid?
Moet er wel bij zeggen dat ik ook astma heb en dat ik last heb van acute en chronische hyperventilatie.Ik heb op een paar jaar na al mijn hele leven last van astmatische bronchitus. Dus die inhalator heb ik altijd bij de hand. Maar heeft geen invloed op de HV aanvallen.
Hebben jullie dat trouwens ook, dat je tijdens een aanval gewoon moeite kunt hebben met praten door de benauwdheid?
Moet er wel bij zeggen dat ik ook astma heb en dat ik last heb van acute en chronische hyperventilatie.Ik heb op een paar jaar na al mijn hele leven last van astmatische bronchitus. Dus die inhalator heb ik altijd bij de hand. Maar heeft geen invloed op de HV aanvallen.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
donderdag 13 januari 2011 om 10:07
quote:winniethepooh schreef op 12 januari 2011 @ 21:20:
Soms helpt het mij, als ik benauwd ben, als ik frisdrank met veel koolzuur drink (bv. spa citroen). Door het koolzuur ga je boeren (sorry klinkt vies), maar lucht wel op vaak.
Iemand van de bedrijfshulpverlening had die tip gehad van een ambulanceverpleegkundige nadat ze 112 gebeld hadden voor iemand die achteraf hyperventilatie bleek te hebben.
Het gaat juist om de koolzuur, dat wordt ook door frisdrank te drinken in je lijf opgenomen, waardoor je zuurstofgehalte daalt.
Soms helpt het mij, als ik benauwd ben, als ik frisdrank met veel koolzuur drink (bv. spa citroen). Door het koolzuur ga je boeren (sorry klinkt vies), maar lucht wel op vaak.
Iemand van de bedrijfshulpverlening had die tip gehad van een ambulanceverpleegkundige nadat ze 112 gebeld hadden voor iemand die achteraf hyperventilatie bleek te hebben.
Het gaat juist om de koolzuur, dat wordt ook door frisdrank te drinken in je lijf opgenomen, waardoor je zuurstofgehalte daalt.
donderdag 13 januari 2011 om 10:30
Ik heb hier vorig jaar erg veel last van gehad, maar bij mij begon het denk ik vanuit hypochondrie. Liep stage in het ziekenhuis en zag allemaal (jonge) patiënten met kanker, en toen begon ik 's avonds in mijn bed na te denken over enge ziektes en 'de dood'. Vooral dat laatste, het begon me plots te dagen dat ik niet 'onsterfelijk' was en daardoor kon ik 's avonds niet meer slapen. Vervolgens kreeg ik 2 weken aan een stuk heftige pijn op mijn borst. Huisarts zei gelijk dat het hyperventilatie was. Heeft toen nog een week geduurd en vervolgens was het over.
Maar geleidelijk aan ben ik dan een angststoornis gaan ontwikkelen. Ik kon dan plots heel misselijk en duizelig worden, moest dan altijd gaan liggen en dacht werkelijk waar dat ik dood ging. VRESELIJK gevoel. In het begin kreeg ik hier maar sporadisch eens last van, maar op het einde was dit bijna elke dag. Durfde nergens meer heen, had voortdurend angst, waar ik ook was. Was ook altijd aan het denken of er wel een ziekenhuis in de buurt was als ik ergens heen moest gaan.
Uiteindelijk naar een gespecialiseerd angstcentrum gegaan. Zo'n 500 euro armer, maar ik ben er wel grotendeels vanaf. Paniekaanvallen heb ik niet meer gehad, maar ik heb wel nog 's avonds als ik in mijn bed lig wat schrik en dan zucht ik ook veel, gaap ik veel, om dat gevoel te onderdrukken.
Maar geleidelijk aan ben ik dan een angststoornis gaan ontwikkelen. Ik kon dan plots heel misselijk en duizelig worden, moest dan altijd gaan liggen en dacht werkelijk waar dat ik dood ging. VRESELIJK gevoel. In het begin kreeg ik hier maar sporadisch eens last van, maar op het einde was dit bijna elke dag. Durfde nergens meer heen, had voortdurend angst, waar ik ook was. Was ook altijd aan het denken of er wel een ziekenhuis in de buurt was als ik ergens heen moest gaan.
Uiteindelijk naar een gespecialiseerd angstcentrum gegaan. Zo'n 500 euro armer, maar ik ben er wel grotendeels vanaf. Paniekaanvallen heb ik niet meer gehad, maar ik heb wel nog 's avonds als ik in mijn bed lig wat schrik en dan zucht ik ook veel, gaap ik veel, om dat gevoel te onderdrukken.
donderdag 13 januari 2011 om 18:35
Ik heb er ook last van als ik veel moet praten of gezellig met een vriendin aan het klessebessen ben.
Op een gegeven moment merk ik het, dan gaat m'n hart overslaan en/of ik krijg een hoge(re) hartslag of andere spanningsklachten. Ben na die tijd vaak ook heel moe.
Heel vervelend, maar tis altijd 'fijn' om te weten dat er lotgenoten zijn al ben ik er nog nooit eentje tegengekomen (of niemand durft er voor uit te komen).
Op een gegeven moment merk ik het, dan gaat m'n hart overslaan en/of ik krijg een hoge(re) hartslag of andere spanningsklachten. Ben na die tijd vaak ook heel moe.
Heel vervelend, maar tis altijd 'fijn' om te weten dat er lotgenoten zijn al ben ik er nog nooit eentje tegengekomen (of niemand durft er voor uit te komen).
donderdag 13 januari 2011 om 21:46
Ik heb er ook last van, als gevolg van een hartritmestoornis. (Mijn hart is een paar keer naar 250 per minuut gegaan, omdat ik ergens een extra zenuw heb zitten die voor kortsluiting zorgt. Mijn hart gaat dan van het ene op het andere momnent op hol.)
Uit angst om dat weer te krijgen kreeg ik hyperventilatie.
Ik vond het ook heel akelig. Benauwd, hartkloppingen, droge keel, spanning..
Ik werk in een ziekenhuis en de laatste keer dat ik het kreeg ben ik door 2 collega's naar de EHBO gebracht en daar aan de monitor gelegd. Mijn hart sloeg toen niet zo hard als met de hartrimtestoornis, iets van 150 per minuut. Ik was meteen 'gerustgesteld' toen ik hoorde dat het hyperventilatie was.
Maar het blijft een eng gevoel. Ik heb het nu nog wel eens, en weet nu dat het hyperventilatie is, maar toch..
Het is gelukkig wel veel minder geworden.
Uiteindelijk toch door het te benoemen als hyperventilatie en niets ernstigs. De angst is al veel minder.
Rust helpt bij mij wel. En erover praten, niet met psychologen ofzo, maar met de mensen om mij heen. (Dat zijn toevallig ook wel psychologen omdat ik op de afdeling medische psychologie werk. )
Sinds die hyperventilatie kan ik me goed voorstellen dat de stap naar een angststoornis niet groot is. Gek is dat, omdat ik zelf in feite een heel nuchter iemand ben.
Maar door het te benoemen en te realiseren dat het een reactie is op een stressgevoel, gaat het beter. Soms komt het bij mij ook als er voor mijn gevoel niets is, maar later realiseer ik me dat ik dan toch gehaast was, of me ergens druk om maakte, of moe was. Dan bedacht ik me dat ik zo vaak haast heb of me druk maak en dan nergens last van heb.
Dus ik bedenk nu dat ik er niet echt invloed op heb, en dat het 'gewoon' hyperventilatie is, maar daarvoor heb ik wel echt even de tijd genomen om er bij stil te staan en erover te praten.
Sindsdien kan ik het veel beter loslaten.
Toch was ik gisteravond weer even in lichte paniek toen ik naar bed ging. Ik kreeg pijn in de borststreek en kreeg last van benauwdheid en grijp dan meteen naar mijn pols. Maar die momenten zijn er steeds minder en duren korter.
Uit angst om dat weer te krijgen kreeg ik hyperventilatie.
Ik vond het ook heel akelig. Benauwd, hartkloppingen, droge keel, spanning..
Ik werk in een ziekenhuis en de laatste keer dat ik het kreeg ben ik door 2 collega's naar de EHBO gebracht en daar aan de monitor gelegd. Mijn hart sloeg toen niet zo hard als met de hartrimtestoornis, iets van 150 per minuut. Ik was meteen 'gerustgesteld' toen ik hoorde dat het hyperventilatie was.
Maar het blijft een eng gevoel. Ik heb het nu nog wel eens, en weet nu dat het hyperventilatie is, maar toch..
Het is gelukkig wel veel minder geworden.
Uiteindelijk toch door het te benoemen als hyperventilatie en niets ernstigs. De angst is al veel minder.
Rust helpt bij mij wel. En erover praten, niet met psychologen ofzo, maar met de mensen om mij heen. (Dat zijn toevallig ook wel psychologen omdat ik op de afdeling medische psychologie werk. )
Sinds die hyperventilatie kan ik me goed voorstellen dat de stap naar een angststoornis niet groot is. Gek is dat, omdat ik zelf in feite een heel nuchter iemand ben.
Maar door het te benoemen en te realiseren dat het een reactie is op een stressgevoel, gaat het beter. Soms komt het bij mij ook als er voor mijn gevoel niets is, maar later realiseer ik me dat ik dan toch gehaast was, of me ergens druk om maakte, of moe was. Dan bedacht ik me dat ik zo vaak haast heb of me druk maak en dan nergens last van heb.
Dus ik bedenk nu dat ik er niet echt invloed op heb, en dat het 'gewoon' hyperventilatie is, maar daarvoor heb ik wel echt even de tijd genomen om er bij stil te staan en erover te praten.
Sindsdien kan ik het veel beter loslaten.
Toch was ik gisteravond weer even in lichte paniek toen ik naar bed ging. Ik kreeg pijn in de borststreek en kreeg last van benauwdheid en grijp dan meteen naar mijn pols. Maar die momenten zijn er steeds minder en duren korter.
donderdag 13 januari 2011 om 21:50
Loveletter, dat herken ik ook, als ik druk aan het praten ben in een groepje, voel ik mijn hart in mijn keel soms ineens overslaan, krijg hartkloppingen en krijg het warm etc.
Ik stop dan meteen met 'druk doen' (lachen en veel praten), en ga rustiger ademen en minder praten, dat helpt wel een beetje.
Mijn ervaring is dat als ik benoem wat er is, als het gebeurt, ik er meteen rustiger door wordt. Terwijl ik het vroeger juist probeerde te negeren (dat hielp minder goed.).
Ik stop dan meteen met 'druk doen' (lachen en veel praten), en ga rustiger ademen en minder praten, dat helpt wel een beetje.
Mijn ervaring is dat als ik benoem wat er is, als het gebeurt, ik er meteen rustiger door wordt. Terwijl ik het vroeger juist probeerde te negeren (dat hielp minder goed.).
donderdag 13 januari 2011 om 22:35
Ik heb WPW even opgezocht, maar weet het niet zeker. De cardioloog heeft geen naam genoemd.
Hij noemt het een extra zenuwkabeltje dat eventueel doorgebrand kan worden door middel van een ablatie.Maar op dit moment kies ik daar nog niet voor, omdat het niet vaak voorkomt. Het is nu 3 keer gebeurd, waarvan 2 de hartslag 1,5 uur lang op 250 per minuut bleef. En dan ineens gaat de hartslag vanzelf weer normaal. Op die momenten lag ik aan de monitor op de EHBO.
Ik slik wel medicijnen die er voor zorgen dat de hartslag relatief laag blijft. Maar ik heb van nature een vrij hoge hartslag (85 per minuut). Ik heb een fietstest gehad, waar een gemiddelde conditie uitkwam.
Hij noemt het een extra zenuwkabeltje dat eventueel doorgebrand kan worden door middel van een ablatie.Maar op dit moment kies ik daar nog niet voor, omdat het niet vaak voorkomt. Het is nu 3 keer gebeurd, waarvan 2 de hartslag 1,5 uur lang op 250 per minuut bleef. En dan ineens gaat de hartslag vanzelf weer normaal. Op die momenten lag ik aan de monitor op de EHBO.
Ik slik wel medicijnen die er voor zorgen dat de hartslag relatief laag blijft. Maar ik heb van nature een vrij hoge hartslag (85 per minuut). Ik heb een fietstest gehad, waar een gemiddelde conditie uitkwam.
donderdag 13 januari 2011 om 22:38
Ok. Heb zelf nl. wel WPW gehad en ben anderhalf jaar geleden ge-ableerd. Echt een verademing.
WPW is ook een extra accessoire bundel (zoals mijn cardio dat zo mooi noemde). Als het hartritme hier bij mij in schoot, dan ging ie ook als een idioot tekeer. Moet er wel bij vermelden dat ik al zo'n 8 jaar klachten had, een paar keer per jaar. Toen ze de stoornis bij mij "gevangen" hadden op een ECG hebben ze me aangeraden om voor een ablatie te gaan. Hij ging op dat moment 220 per minuut.
WPW is ook een extra accessoire bundel (zoals mijn cardio dat zo mooi noemde). Als het hartritme hier bij mij in schoot, dan ging ie ook als een idioot tekeer. Moet er wel bij vermelden dat ik al zo'n 8 jaar klachten had, een paar keer per jaar. Toen ze de stoornis bij mij "gevangen" hadden op een ECG hebben ze me aangeraden om voor een ablatie te gaan. Hij ging op dat moment 220 per minuut.
donderdag 13 januari 2011 om 22:49
donderdag 13 januari 2011 om 22:58
donderdag 13 januari 2011 om 22:59
vrijdag 14 januari 2011 om 11:39
Jakkie, daar word ik nou wel zenuwachtig van. Kun je zoiets ook zien op een ecg? Dat heb ik namelijk een keer gehad voor iets anders en toen zeiden ze dat het er goed uit zag.
Lonbonton, voel je ook verschil tussen hyperventilatie en je wtw-achtige klachten?
Ik heb in rust ook een hoge hartslag van 80 - 90. Huisarts zegt dat dat veroorzaakt wordt door spanning.
Lonbonton, voel je ook verschil tussen hyperventilatie en je wtw-achtige klachten?
Ik heb in rust ook een hoge hartslag van 80 - 90. Huisarts zegt dat dat veroorzaakt wordt door spanning.
vrijdag 14 januari 2011 om 13:22
@Loveletter: ja een WPW is duidelijk te zien op een ECG.
Spanning kan echt een hoop met je lijf doen hoor. Heb een aantal weken geleden weer gehad dat mijn hart voor mijn gevoel op hol sloeg. Ben toen weer naar de cardioloog geweest om te checken of de ritmestoornis misschien weer terug was. Maar dit was niet het geval. Wat ik begrepen heb kan je hartslag zelfs tot boven de 200 komen, puur en alleen door stress.
Spanning kan echt een hoop met je lijf doen hoor. Heb een aantal weken geleden weer gehad dat mijn hart voor mijn gevoel op hol sloeg. Ben toen weer naar de cardioloog geweest om te checken of de ritmestoornis misschien weer terug was. Maar dit was niet het geval. Wat ik begrepen heb kan je hartslag zelfs tot boven de 200 komen, puur en alleen door stress.
vrijdag 14 januari 2011 om 14:27
Dank je wel winniethepooh. Je hebt me weer enigszins gerustgesteld. Ik ben iemand met een neurotische aard wordt er wel gezegd. Ook al allerlei tips en ademhalingsoefeningen gekregen (therapie), want ik ben altijd om het minste of geringste super zenuwachtig. Helaas zit dan wrsch in m'n genen, want ik krijg dit niet veranderd. Met m'n verstand weet ik het allemaal wel maar toch komt dat zenuwachtige gevoel altijd weer tevoorschijn.
vrijdag 14 januari 2011 om 14:36
Herkenbaar.Heb er jaren geleden last van gehad .Begon na een bevalling en duurde zeker een jaar .Voelde het wel van te voren aankomen en veel geprobeerd .Ademen met behulp zakje hielp niets . Een vriendin van mij had hier ook plotseling last van .Als ze het voelde aankomen begon ze direct te gapen en dat hielp haar.
Dus ook gaan doen en echt geen last meer gehad!! .Nu als ik vind dat ik te veel stress voel doe ik het ook , het helpt mij echt enorm .
Dus ook gaan doen en echt geen last meer gehad!! .Nu als ik vind dat ik te veel stress voel doe ik het ook , het helpt mij echt enorm .
vrijdag 14 januari 2011 om 18:49
