Psyche
alle pijlers
"Ga eens met een professional praten"
zondag 30 januari 2011 om 10:19
Dat lees ik hier de laatste tijd te pas en te onpas.
Bij iemand die zich afvraagt of haar neus scheef staat. Bij een meisje van 18 die aangeeft regelmatig te piekeren. Het lijkt wel of iedereen die hier een topic opent over iets psychisch (of iets dat zo uitgelegd zou kunnen worden) het advies krijgt om hulp te zoeken en in therapie te gaan.
En ik snap het niet. Waarom moet iedereen tegenwoordig in therapie? Waarom mag je niet gewoon eens balen van je te grote neus, waarom mag je je niet gewoon eens wat druk maken over de zin of onzin van het leven zonder dat je gelijk richting psycholoog gebonjourd wordt?
En ook; waarop denken die mensen die die adviezen geven te baseren dat de TO in kwestie toch echt wel psychische hulp nodig heeft?
Het meisje met het topic over de neus vraagt alleen óf wij vinden dat haar neus scheef staat. En toch krijgt ze, terwijl ze niet eens aangegeven heeft of het wel of niet een probleem is voor haar, het advies hulp te zoeken.
Mogen we niet meer gewoon eens balen van bepaalde dingen? Mogen we ons niet gewoon bepaalde dingen afvragen zonder dat we gelijk voor gek verklaard worden?
Nou ja, zomaar een overweging op de vroege zondagmorgen. Ben benieuwd wat jullie mening is. Misschien ben ik wel gek en kan ik beter eens met een psycholoog gaan praten
Bij iemand die zich afvraagt of haar neus scheef staat. Bij een meisje van 18 die aangeeft regelmatig te piekeren. Het lijkt wel of iedereen die hier een topic opent over iets psychisch (of iets dat zo uitgelegd zou kunnen worden) het advies krijgt om hulp te zoeken en in therapie te gaan.
En ik snap het niet. Waarom moet iedereen tegenwoordig in therapie? Waarom mag je niet gewoon eens balen van je te grote neus, waarom mag je je niet gewoon eens wat druk maken over de zin of onzin van het leven zonder dat je gelijk richting psycholoog gebonjourd wordt?
En ook; waarop denken die mensen die die adviezen geven te baseren dat de TO in kwestie toch echt wel psychische hulp nodig heeft?
Het meisje met het topic over de neus vraagt alleen óf wij vinden dat haar neus scheef staat. En toch krijgt ze, terwijl ze niet eens aangegeven heeft of het wel of niet een probleem is voor haar, het advies hulp te zoeken.
Mogen we niet meer gewoon eens balen van bepaalde dingen? Mogen we ons niet gewoon bepaalde dingen afvragen zonder dat we gelijk voor gek verklaard worden?
Nou ja, zomaar een overweging op de vroege zondagmorgen. Ben benieuwd wat jullie mening is. Misschien ben ik wel gek en kan ik beter eens met een psycholoog gaan praten
668, the neighbour of the Beast
zondag 30 januari 2011 om 11:09
quote:evelynsalt schreef op 30 januari 2011 @ 10:50:
Interessant topic dit. Er was laatst een thema avond over op TV bij de VPRO. Het kwam er in het heel kort gezegd op neer dat onze maatschappij zodanig is, dat tegenslagen er niet meer bij horen. Op dit moment lopen er zo'n 1 miljoen Nederlanders bij een of andere peut.Dat speelt inderdaad mee volgens mij. Dat men ervan uitgaat dat men recht heeft op geluk en gewone tegenslagen gezien worden als uitzonderlijk grote problemen.
Interessant topic dit. Er was laatst een thema avond over op TV bij de VPRO. Het kwam er in het heel kort gezegd op neer dat onze maatschappij zodanig is, dat tegenslagen er niet meer bij horen. Op dit moment lopen er zo'n 1 miljoen Nederlanders bij een of andere peut.Dat speelt inderdaad mee volgens mij. Dat men ervan uitgaat dat men recht heeft op geluk en gewone tegenslagen gezien worden als uitzonderlijk grote problemen.
zondag 30 januari 2011 om 11:12
Stel dat het echt te snel wordt gezegd, wat dan? Gaan al die mensen dat advies dan ook meteen opvolgen?
Ik zie het al voor me bij de intake: 'tja op het forum zeiden ze dat ik hier naar toe moest, dus...'
Je hebt balen en klachten, bij de 1e gaat je leven gewoon door, bij de 2e beinvloedt het je dagelijks leven.
Dat kan van kwaad tot erger gaan, en hoe langer je er meer rond loopt hoe normaler je het gaat vinden en hoe lastiger het is om er wat aan te doen.
En naast mensen die hulp zoeken voor klachten waarvan je je kunt afvragen 'hoort dit niet gewoon bij het leven?' zijn er velen die hun klachten ontkennen/bagatelliseren/zich schamen en geen hulp zoeken.
Ow en als iemand slecht met tegenslag kan omgaan en daar last van heeft, heeft diegene dan minder 'recht' op zorg?
Dat klinkt als het voorrang verlenen bij operaties aan mensen die een gezond gewicht hebben en niet roken en niet tot nauwelijks drinken...
Better be safe than sorry hoor, kan me nog n topic herinneren van iemand die dacht aan parasympatische overtraining te lijden. Dat werd licht smalend weggewuifd.
Paar maanden later bleek TO een aangeboren hartafwijking te hebben. Slik.
Als het forum dan al invloed heeft op n gang naar de huisarts, dan liever te vaak dan te weinig lijkt mij.
Ik zie het al voor me bij de intake: 'tja op het forum zeiden ze dat ik hier naar toe moest, dus...'
Je hebt balen en klachten, bij de 1e gaat je leven gewoon door, bij de 2e beinvloedt het je dagelijks leven.
Dat kan van kwaad tot erger gaan, en hoe langer je er meer rond loopt hoe normaler je het gaat vinden en hoe lastiger het is om er wat aan te doen.
En naast mensen die hulp zoeken voor klachten waarvan je je kunt afvragen 'hoort dit niet gewoon bij het leven?' zijn er velen die hun klachten ontkennen/bagatelliseren/zich schamen en geen hulp zoeken.
Ow en als iemand slecht met tegenslag kan omgaan en daar last van heeft, heeft diegene dan minder 'recht' op zorg?
Dat klinkt als het voorrang verlenen bij operaties aan mensen die een gezond gewicht hebben en niet roken en niet tot nauwelijks drinken...
Better be safe than sorry hoor, kan me nog n topic herinneren van iemand die dacht aan parasympatische overtraining te lijden. Dat werd licht smalend weggewuifd.
Paar maanden later bleek TO een aangeboren hartafwijking te hebben. Slik.
Als het forum dan al invloed heeft op n gang naar de huisarts, dan liever te vaak dan te weinig lijkt mij.
zondag 30 januari 2011 om 11:13
Waarom zou je niet met een professional gaan praten? Omdat je dan 'gek' bent? Zelfredzaamheid is soms juist ook toegeven dat je ergens in je eentje niet uit komt. Een paar gesprekken met een psycholoog of coach kunnen soms genoeg zijn om je een duwtje in de juiste richting te geven. Ik vind het dus vaak helemaal geen slecht advies.
Neem bijvoorbeeld rouwen (dat haal je zelf ook aan). Rouwen is een proces. Maar de 'niet zeiken, doorgaan' mentaliteit kan rouwen juist in de weg staan. Dan kun je erdoor in de knoop raken. Mensen in je omgeving vinden het al snel niet meer nodig om het er over te hebben, en daar sta je dan met je verdriet. Het kan dan juist enorm helpen om met een professional te gaan praten. Dat betekent niet dat je jaren in therapie moet, maar een paar gesprekken om er bij stil te staan kunnen dan opluchten.
quote:Dat denk ik ook wel Evelyn, dat de maatschappij, de mensen flauwer aan het worden zijn.
Vroegah was er een mentaliteit van "niet zeiken, doorgaan", die is natuurlijk ver verdwenen. Of dat in alles beter is weet ik niet, maar ik weet wel dat dit ook niet alles is.
Waarom zat er vroeger niemand thuis met een burn-out/depressie? Omdat het vroeger niet in je hoofd op kwam om niet te gaan werken als je moe was / je je rot voelde / je je bed niet uit kon komen.
Ik vraag me af wat oorzaak / gevolg is, zeg maar.
En dit is dus gewoon niet waar. Zeker in de jaren '50 en '60 waren er heel wat huisvrouwen verslaafd aan alcohol of barbituraten vanwege het gevoel van leegte dat ze ervoeren. Hadden ze beter een kortdurende cognitieve gedragstherapie kunnen volgen.
Ik begrijp niet waarom 'vroeger' zo geromantiseerd moet worden. Het was toen echt niet beter hoor, mensen blijven mensen.
(en als je psychische hulp zoekt ben je niet gek of zwak, maar dat is mijn gevoeligheid en zal ik verder maar laten gaan)
Neem bijvoorbeeld rouwen (dat haal je zelf ook aan). Rouwen is een proces. Maar de 'niet zeiken, doorgaan' mentaliteit kan rouwen juist in de weg staan. Dan kun je erdoor in de knoop raken. Mensen in je omgeving vinden het al snel niet meer nodig om het er over te hebben, en daar sta je dan met je verdriet. Het kan dan juist enorm helpen om met een professional te gaan praten. Dat betekent niet dat je jaren in therapie moet, maar een paar gesprekken om er bij stil te staan kunnen dan opluchten.
quote:Dat denk ik ook wel Evelyn, dat de maatschappij, de mensen flauwer aan het worden zijn.
Vroegah was er een mentaliteit van "niet zeiken, doorgaan", die is natuurlijk ver verdwenen. Of dat in alles beter is weet ik niet, maar ik weet wel dat dit ook niet alles is.
Waarom zat er vroeger niemand thuis met een burn-out/depressie? Omdat het vroeger niet in je hoofd op kwam om niet te gaan werken als je moe was / je je rot voelde / je je bed niet uit kon komen.
Ik vraag me af wat oorzaak / gevolg is, zeg maar.
En dit is dus gewoon niet waar. Zeker in de jaren '50 en '60 waren er heel wat huisvrouwen verslaafd aan alcohol of barbituraten vanwege het gevoel van leegte dat ze ervoeren. Hadden ze beter een kortdurende cognitieve gedragstherapie kunnen volgen.
Ik begrijp niet waarom 'vroeger' zo geromantiseerd moet worden. Het was toen echt niet beter hoor, mensen blijven mensen.
(en als je psychische hulp zoekt ben je niet gek of zwak, maar dat is mijn gevoeligheid en zal ik verder maar laten gaan)
zondag 30 januari 2011 om 11:31
quote:Madieken schreef op 30 januari 2011 @ 11:13:
Waarom zou je niet met een professional gaan praten? Omdat je dan 'gek' bent? Zelfredzaamheid is soms juist ook toegeven dat je ergens in je eentje niet uit komt. Een paar gesprekken met een psycholoog of coach kunnen soms genoeg zijn om je een duwtje in de juiste richting te geven. Ik vind het dus vaak helemaal geen slecht advies.
Neem bijvoorbeeld rouwen (dat haal je zelf ook aan). Rouwen is een proces. Maar de 'niet zeiken, doorgaan' mentaliteit kan rouwen juist in de weg staan. Dan kun je erdoor in de knoop raken. Mensen in je omgeving vinden het al snel niet meer nodig om het er over te hebben, en daar sta je dan met je verdriet. Het kan dan juist enorm helpen om met een professional te gaan praten. Dat betekent niet dat je jaren in therapie moet, maar een paar gesprekken om er bij stil te staan kunnen dan opluchten.
[...]
En dit is dus gewoon niet waar. Zeker in de jaren '50 en '60 waren er heel wat huisvrouwen verslaafd aan alcohol of barbituraten vanwege het gevoel van leegte dat ze ervoeren. Hadden ze beter een kortdurende cognitieve gedragstherapie kunnen volgen.
Ik begrijp niet waarom 'vroeger' zo geromantiseerd moet worden. Het was toen echt niet beter hoor, mensen blijven mensen.
(en als je psychische hulp zoekt ben je niet gek of zwak, maar dat is mijn gevoeligheid en zal ik verder maar laten gaan)Maar het punt is, en dat kwam ook heel mooi naar voren tijdens die uitzending, dat er voor iedere scheet proffessionele hulp wordt gezocht. Bij iedere tegenslag wordt de huisarts gebeld met de vraag of er antidepressiva voorgeschreven kan worden. En het verbaasde me toen al hoe makkelijk huisartsen dat voorschrijven. Zelfs bij een winterdepressie wordt hulp gezocht en in mijn ogen gaat dat ten koste van de mensen, die echt zwaar in de psychische problemen zitten.
Waarom zou je niet met een professional gaan praten? Omdat je dan 'gek' bent? Zelfredzaamheid is soms juist ook toegeven dat je ergens in je eentje niet uit komt. Een paar gesprekken met een psycholoog of coach kunnen soms genoeg zijn om je een duwtje in de juiste richting te geven. Ik vind het dus vaak helemaal geen slecht advies.
Neem bijvoorbeeld rouwen (dat haal je zelf ook aan). Rouwen is een proces. Maar de 'niet zeiken, doorgaan' mentaliteit kan rouwen juist in de weg staan. Dan kun je erdoor in de knoop raken. Mensen in je omgeving vinden het al snel niet meer nodig om het er over te hebben, en daar sta je dan met je verdriet. Het kan dan juist enorm helpen om met een professional te gaan praten. Dat betekent niet dat je jaren in therapie moet, maar een paar gesprekken om er bij stil te staan kunnen dan opluchten.
[...]
En dit is dus gewoon niet waar. Zeker in de jaren '50 en '60 waren er heel wat huisvrouwen verslaafd aan alcohol of barbituraten vanwege het gevoel van leegte dat ze ervoeren. Hadden ze beter een kortdurende cognitieve gedragstherapie kunnen volgen.
Ik begrijp niet waarom 'vroeger' zo geromantiseerd moet worden. Het was toen echt niet beter hoor, mensen blijven mensen.
(en als je psychische hulp zoekt ben je niet gek of zwak, maar dat is mijn gevoeligheid en zal ik verder maar laten gaan)Maar het punt is, en dat kwam ook heel mooi naar voren tijdens die uitzending, dat er voor iedere scheet proffessionele hulp wordt gezocht. Bij iedere tegenslag wordt de huisarts gebeld met de vraag of er antidepressiva voorgeschreven kan worden. En het verbaasde me toen al hoe makkelijk huisartsen dat voorschrijven. Zelfs bij een winterdepressie wordt hulp gezocht en in mijn ogen gaat dat ten koste van de mensen, die echt zwaar in de psychische problemen zitten.
zondag 30 januari 2011 om 11:32
Nog even over dat rouwen gesproken. Dat doet en ervaart iedereen op zijn eigen manier. Ikzelf kan echt dagenlang de ogen uit mijn kop janken om het verlies van een dierbare, maar dan volgt de berusting en dan is het ook ok. Niet iedereen kan dat natuurlijk en dan is het misschien wel zinvol om eens te kijken, waarom het verlies geen plek gegeven kan worden.
(Allemachtig, wat klink ik zweverig)
(Allemachtig, wat klink ik zweverig)
zondag 30 januari 2011 om 11:36
@evelyn
Ik ben het met je eens dat er soms ook te makkelijk AD wordt voorgeschreven. Ik was ooit eens oververmoeid, door een lichamelijke oorzaak bleek achteraf. Ik naar de dokter, omdat ik meer onderzoek naar de oorzaak van de vermoeidheid wilde. In plaats van dat te onderzoeken, wilde de dokter toen ook AD voorschrijven. Ik ben daar toen erg boos over geworden. Het lijkt me logisch dat je door oververmoeidheid minder lekker in je vel komt te zitten en dan zoek je eerst naar de oorzaak ipv de gevolgen te bestrijden!
Ik ben het met je eens dat er soms ook te makkelijk AD wordt voorgeschreven. Ik was ooit eens oververmoeid, door een lichamelijke oorzaak bleek achteraf. Ik naar de dokter, omdat ik meer onderzoek naar de oorzaak van de vermoeidheid wilde. In plaats van dat te onderzoeken, wilde de dokter toen ook AD voorschrijven. Ik ben daar toen erg boos over geworden. Het lijkt me logisch dat je door oververmoeidheid minder lekker in je vel komt te zitten en dan zoek je eerst naar de oorzaak ipv de gevolgen te bestrijden!
zondag 30 januari 2011 om 11:39
zondag 30 januari 2011 om 11:45
Heb ook de ervaring dat er met rouw soms te snel wordt overgegaan op AD. Of de dokter schrijft het voor, of iemand wil het zelf. Terwijl heftig verdriet na een overlijden van een dierbare heel normaal is.
Denk zelf dat het komt omdat veel mensen denken dat het leven maakbaar is, dat verdriet snel opgelost moet worden en snel over moet zijn. Bovendien verliezen veel mensen al snel hun geduld met iemand die rouwt, is moeilijk om te zien, komt te dichtbij en dan wordt er snel gezegd dat je 'moet' therapeuten'.
Ook huisartsen weten vaak te weinig van het rouwproces en dat is jammer.
Als er sprake is van gecompliceerde rouw of ptss is begeleiding nodig, anders hoeft het niet.
(Maar kán het natuurlijk wel, als iemand daar behoefte aan heeft. Is ook niks mis mee.)
Denk zelf dat het komt omdat veel mensen denken dat het leven maakbaar is, dat verdriet snel opgelost moet worden en snel over moet zijn. Bovendien verliezen veel mensen al snel hun geduld met iemand die rouwt, is moeilijk om te zien, komt te dichtbij en dan wordt er snel gezegd dat je 'moet' therapeuten'.
Ook huisartsen weten vaak te weinig van het rouwproces en dat is jammer.
Als er sprake is van gecompliceerde rouw of ptss is begeleiding nodig, anders hoeft het niet.
(Maar kán het natuurlijk wel, als iemand daar behoefte aan heeft. Is ook niks mis mee.)
zondag 30 januari 2011 om 11:46
quote:evelynsalt schreef op 30 januari 2011 @ 11:31:
[...]
Maar het punt is, en dat kwam ook heel mooi naar voren tijdens die uitzending, dat er voor iedere scheet proffessionele hulp wordt gezocht. Bij iedere tegenslag wordt de huisarts gebeld met de vraag of er antidepressiva voorgeschreven kan worden. En het verbaasde me toen al hoe makkelijk huisartsen dat voorschrijven. Zelfs bij een winterdepressie wordt hulp gezocht en in mijn ogen gaat dat ten koste van de mensen, die echt zwaar in de psychische problemen zitten.Ik ben het met je eens dat het te snel voorschrijven van AD niet goed is. Dat is trouwens niet iets 'nieuws', maar al een probleem sinds de uitvinding van barbituraten aan het einde van de 19e eeuw. Maar het zoeken van psychische hulp staat niet automatisch gelijk aan het slikken van AD. Je hebt hele goede kortdurende therapieën die bewezen effectief zijn bij veel voorkomende psychische problemen. Waarom zou je daar geen gebruik van maken? Als je hoofdpijn hebt neem je toch ook een paracetamol? En als je een paar weken lang hoofdpijn hebt check je ook even bij de huisarts of er niks aan de hand is. Ik vind het dan ook helemaal niet raar om als je al een tijdje ergens mee zit (rouw, of dwanggedachten, of depressie, of wat dan ook) en er zelf niet uitkomt, dat je dan hulp zoekt. Dat betekent dus niet dat ik voor het ongelimiteerd verstrekken en/of slikken van medicatie ben, maar psychische hulp is veel meer dan alleen een pilletje voorschrijven.
[...]
Maar het punt is, en dat kwam ook heel mooi naar voren tijdens die uitzending, dat er voor iedere scheet proffessionele hulp wordt gezocht. Bij iedere tegenslag wordt de huisarts gebeld met de vraag of er antidepressiva voorgeschreven kan worden. En het verbaasde me toen al hoe makkelijk huisartsen dat voorschrijven. Zelfs bij een winterdepressie wordt hulp gezocht en in mijn ogen gaat dat ten koste van de mensen, die echt zwaar in de psychische problemen zitten.Ik ben het met je eens dat het te snel voorschrijven van AD niet goed is. Dat is trouwens niet iets 'nieuws', maar al een probleem sinds de uitvinding van barbituraten aan het einde van de 19e eeuw. Maar het zoeken van psychische hulp staat niet automatisch gelijk aan het slikken van AD. Je hebt hele goede kortdurende therapieën die bewezen effectief zijn bij veel voorkomende psychische problemen. Waarom zou je daar geen gebruik van maken? Als je hoofdpijn hebt neem je toch ook een paracetamol? En als je een paar weken lang hoofdpijn hebt check je ook even bij de huisarts of er niks aan de hand is. Ik vind het dan ook helemaal niet raar om als je al een tijdje ergens mee zit (rouw, of dwanggedachten, of depressie, of wat dan ook) en er zelf niet uitkomt, dat je dan hulp zoekt. Dat betekent dus niet dat ik voor het ongelimiteerd verstrekken en/of slikken van medicatie ben, maar psychische hulp is veel meer dan alleen een pilletje voorschrijven.
zondag 30 januari 2011 om 11:50
quote:evelynsalt schreef op 30 januari 2011 @ 11:39:
Precies. Ik heb ook zelf het idee - maar ik kan het mis hebben - dat mensen de oorzaak niet vaak bij zichzelf zoeken. Liever een tabletje dan de confrontatie met jezelf, want dat is dan weer niet goed voor het beeld wat de omgeving van je heeft.Hier stel je 'psychische hulp' ook gelijk met 'een pilletje slikken'. Therapie kán ondersteund worden door medicatie, maar dat hoeft helemaal niet. Juist het taboe op therapie werkt de 'snelle oplossing' van de antidepressiva in de hand. Bij lichte depressies bijvoorbeeld is het positieve effect van antidepressiva helemaal niet aangetoond. Het positieve effect van een kortdurende cognitieve gedragstherapie bij deze klachten is wél aangetoond. Maar ja, dan moet je écht in therapie, écht naar jezelf kijken en met je eigen ideeën en gedragingen aan de slag. En dan ben je dús gek en zwak. Terwijl je door zo'n therapie (coping)skills leert waar je de rest van je leven wat aan hebt.
Precies. Ik heb ook zelf het idee - maar ik kan het mis hebben - dat mensen de oorzaak niet vaak bij zichzelf zoeken. Liever een tabletje dan de confrontatie met jezelf, want dat is dan weer niet goed voor het beeld wat de omgeving van je heeft.Hier stel je 'psychische hulp' ook gelijk met 'een pilletje slikken'. Therapie kán ondersteund worden door medicatie, maar dat hoeft helemaal niet. Juist het taboe op therapie werkt de 'snelle oplossing' van de antidepressiva in de hand. Bij lichte depressies bijvoorbeeld is het positieve effect van antidepressiva helemaal niet aangetoond. Het positieve effect van een kortdurende cognitieve gedragstherapie bij deze klachten is wél aangetoond. Maar ja, dan moet je écht in therapie, écht naar jezelf kijken en met je eigen ideeën en gedragingen aan de slag. En dan ben je dús gek en zwak. Terwijl je door zo'n therapie (coping)skills leert waar je de rest van je leven wat aan hebt.
zondag 30 januari 2011 om 12:04
quote:evelynsalt schreef op 30 januari 2011 @ 11:54:
Nou nee, zo bedoelde ik het niet. Mijn punt was dat mensen vaak niet naar zichzelf kijken. Met dat pilletje bedoel ik ook eigenlijk de bijbehorende therapie Maar misschien was ik niet duidelijk.
Bij therapie kijk je nou juist wel naar jezelf, dat is juist het doel van therapie. Als je niet naar jezelf wil kijken, je eigen gedachtepatronen onder de loep wil nemen en je eigen aandeel in situaties wil onderzoeken dan heeft therapie geen zin.
Ik ben nou wel nieuwsgierig naar hoe jij therapie ziet?
Nou nee, zo bedoelde ik het niet. Mijn punt was dat mensen vaak niet naar zichzelf kijken. Met dat pilletje bedoel ik ook eigenlijk de bijbehorende therapie Maar misschien was ik niet duidelijk.
Bij therapie kijk je nou juist wel naar jezelf, dat is juist het doel van therapie. Als je niet naar jezelf wil kijken, je eigen gedachtepatronen onder de loep wil nemen en je eigen aandeel in situaties wil onderzoeken dan heeft therapie geen zin.
Ik ben nou wel nieuwsgierig naar hoe jij therapie ziet?
zondag 30 januari 2011 om 12:09
Er is vandaag de dag meer aandacht voor psychisch ongemak en problemen dan pakweg 10-20 jaar geleden, en gelukkig maar! Het is goed dat mensen die het nodig hebben snel en deskundig geholpen kunnen worden.
Maar TO heeft ook wel een punt,ja. Het lijkt wel of iedereen tegenwoordig depressief is/met een burnout thuis zit/in relatietherapie is. Nogmaals, het is goed dat die hulp er is! Maar het lijkt soms of mensen vergeten dat het leven niet altijd leuk ìs. Alles moet altijd soepel, opgewekt en makkelijk zijn. Terwijl er soms ook gewoon rotperiodes zijn in het leven met veel pijn en verdriet. Het lijkt wel of we niet meer vertrouwen op onze eigen kracht en capaciteit om problemen te boven te komen.
Therapie is volgens mij ook niet in alle gevallen even handig. Tuurlijk, voor zware problemen is het levensnoodzakelijk. Maar ik zie toch ook wel eens mensen om me heen waarvan ik denk: hou toch op met die therapeutische navelstaarderij en ga iets DOEN. Ga werken, ga anderen helpen met vrijwilligerswerk, wat dan ook.
Maar TO heeft ook wel een punt,ja. Het lijkt wel of iedereen tegenwoordig depressief is/met een burnout thuis zit/in relatietherapie is. Nogmaals, het is goed dat die hulp er is! Maar het lijkt soms of mensen vergeten dat het leven niet altijd leuk ìs. Alles moet altijd soepel, opgewekt en makkelijk zijn. Terwijl er soms ook gewoon rotperiodes zijn in het leven met veel pijn en verdriet. Het lijkt wel of we niet meer vertrouwen op onze eigen kracht en capaciteit om problemen te boven te komen.
Therapie is volgens mij ook niet in alle gevallen even handig. Tuurlijk, voor zware problemen is het levensnoodzakelijk. Maar ik zie toch ook wel eens mensen om me heen waarvan ik denk: hou toch op met die therapeutische navelstaarderij en ga iets DOEN. Ga werken, ga anderen helpen met vrijwilligerswerk, wat dan ook.
zondag 30 januari 2011 om 12:14
quote:Madieken schreef op 30 januari 2011 @ 12:04:
[...]
Bij therapie kijk je nou juist wel naar jezelf, dat is juist het doel van therapie. Als je niet naar jezelf wil kijken, je eigen gedachtepatronen onder de loep wil nemen en je eigen aandeel in situaties wil onderzoeken dan heeft therapie geen zin.
Ik ben nou wel nieuwsgierig naar hoe jij therapie ziet?Nee, je snapt nog steeds niet waar ik heen wil. Mensen denken vaak dat het met een pilletje wel opgelost is. Ze gaan de confrontatie met zichzelf niet aan en daarom willen ze geen therapie. Hoe ik therapie zie? Ik ben op dat gebied geen ervaringsdeskundige, maar heb vanuit mijn eigen omgeving wisselende geluiden gehoord. Therapie is in mijn ogen alleen maar zinvol, wanneer de patiënt er zelf ook de noodzaak van inziet. Anders heeft het totaal geen zin. Ken nl. iemand die bij de psychiater loopt en daar zelf niet achter staat.
[...]
Bij therapie kijk je nou juist wel naar jezelf, dat is juist het doel van therapie. Als je niet naar jezelf wil kijken, je eigen gedachtepatronen onder de loep wil nemen en je eigen aandeel in situaties wil onderzoeken dan heeft therapie geen zin.
Ik ben nou wel nieuwsgierig naar hoe jij therapie ziet?Nee, je snapt nog steeds niet waar ik heen wil. Mensen denken vaak dat het met een pilletje wel opgelost is. Ze gaan de confrontatie met zichzelf niet aan en daarom willen ze geen therapie. Hoe ik therapie zie? Ik ben op dat gebied geen ervaringsdeskundige, maar heb vanuit mijn eigen omgeving wisselende geluiden gehoord. Therapie is in mijn ogen alleen maar zinvol, wanneer de patiënt er zelf ook de noodzaak van inziet. Anders heeft het totaal geen zin. Ken nl. iemand die bij de psychiater loopt en daar zelf niet achter staat.
zondag 30 januari 2011 om 12:26
quote:evelynsalt schreef op 30 januari 2011 @ 11:54:
Nou nee, zo bedoelde ik het niet. Mijn punt was dat mensen vaak niet naar zichzelf kijken en daarom geen therapie willen maar alleen een pilletje. Omdat ze denken dat dat hun probleem oplost.
Ja, en daar ben ik het dus wel mee eens
Een pilletje nemen wordt als makkelijke oplossing gezien, terwijl het niet echt iets oplost. Echt in therapie gaan is iets anders, dat vereist inzet en jezelf open durven stellen, en dat is moeilijk. Maar daar kun je wel echt heel veel aan hebben. Je moet er alleen niet in gaan met het idee 'de psych lost mijn probleem wel even op, dan ben ik er van af', want zo werkt het niet. Je zult het uiteindelijk zelf moeten doen, de psych kan alleen sturen en begeleiden. Dus zoals jij zelf ook aangeeft, als je zelf niet volledig achter de therapie staat en je er voor in wil zetten dan heeft het gewoon geen zin.
(en ik ga nu trouwens uit van kortdurende therapieën, liefst geprotocolleerd, waarbij opdrachten worden gegeven en je zelf actief aan het werk moet. Het nut van eindeloze psycho analyse sessies zie ik zelf ook niet (licht trauma van mijn specialisatiejaar: soms is een boom gewoon een boom, geen representatie van de vertakkingen van de gezinsstructuur in de vroege jeugd. Aaargh))
Nou nee, zo bedoelde ik het niet. Mijn punt was dat mensen vaak niet naar zichzelf kijken en daarom geen therapie willen maar alleen een pilletje. Omdat ze denken dat dat hun probleem oplost.
Ja, en daar ben ik het dus wel mee eens
Een pilletje nemen wordt als makkelijke oplossing gezien, terwijl het niet echt iets oplost. Echt in therapie gaan is iets anders, dat vereist inzet en jezelf open durven stellen, en dat is moeilijk. Maar daar kun je wel echt heel veel aan hebben. Je moet er alleen niet in gaan met het idee 'de psych lost mijn probleem wel even op, dan ben ik er van af', want zo werkt het niet. Je zult het uiteindelijk zelf moeten doen, de psych kan alleen sturen en begeleiden. Dus zoals jij zelf ook aangeeft, als je zelf niet volledig achter de therapie staat en je er voor in wil zetten dan heeft het gewoon geen zin.
(en ik ga nu trouwens uit van kortdurende therapieën, liefst geprotocolleerd, waarbij opdrachten worden gegeven en je zelf actief aan het werk moet. Het nut van eindeloze psycho analyse sessies zie ik zelf ook niet (licht trauma van mijn specialisatiejaar: soms is een boom gewoon een boom, geen representatie van de vertakkingen van de gezinsstructuur in de vroege jeugd. Aaargh))
zondag 30 januari 2011 om 12:30
Je moet inderdaad niet alles tot in de treure willen uit analyseren. Dingen gaan soms gewoon zoals ze gaan zonder dat daar een aanwijsbare oorzaak of reden voor is. Had ik al gezegd dat ik dit een interessant topic vond? Ben trouwens geen deskundige ofzo of nou ja.....ervaringsdeskundige dan Mijn vader heeft een kortdurende therapie gevolgd, er is een naam voor maar ben die even kwijt, ivm zijn alcoholverslaving en ik moet zeggen: het heeft wonderen voor hem gedaan. Zijn verslaving heeft hij goed onder controle, hij drinkt 2 tot 3 biertjes per dag en heeft weer structuur in zijn leven.
