Psyche
alle pijlers
Niet lekker in mijn vel
dinsdag 1 februari 2011 om 15:33
Ik vind het heel moeilijk om erover te praten, omdat ik me aan de ene kant een aansteller voel, maar aan de andere kant voel ik me echt niet happy. Ik wil toch wel graag mijn verhaal kwijt en zou graag reacties willen van andere forummers.
Ik voel me de laatste tijd echt niet happy. Ik ben heel erg prikkelbaar en snauwerig. Vaak doe ik lullig en vervelend tegen mensen terwijl ze dat niet verdienen. Ik vind het zelf ook heel erg vervelend dat ik zo doe. Ik merk dat ik de laatste tijd me ook heel erg drammerig en dwingend gedraag en als er iets is waar ik een hekel aan heb is dat het wel. Mijn vriend is inmiddels aan het eind van zijn latijn en weet niet zo goed meer wat hij met mijn gedrag en gevoelens aan moet.
Ik voel me de laatste tijd bijna alleen maar leeg, chagerijnig, somber en huilerig. Ik huil om bijna alles en word ontzettend snel boos. Ook slaap ik enorm slecht, omdat ik 's avonds in bed alleen maar lig na te denken over van alles. Ik voel me overdag gespannen en merk dat ik ook heel snel paniekerig word. Er hoeft bijv. op het forum maar een iets te felle negatieve reactie te komen op iets wat ik het gepost en ik begin mijzelf meteen te verdedigen in de hoop dat de ander de voorgaande reactie van mij accepteerd en 'goedkeurt'. Ik voel me hier absoluut niet prettig bij en ik merk dat het ook zijn uitwerking heeft op de rest van mijn leven. Een avondje met vriendinnen vond ik altijd gezellig, nu ben ik blij wanneer ik naar huis kan en voelt het bijna als een verplichting.
Ook voel ik me niet gelukkig in mijn relatie. Ik heb constant discussies met mijn vriend en wat hij ook doet het is bijna nooit goed. Zelf vind ik dit ook erg vervelend, omdat het in een relatie niet zo hoort te zijn dat de ander constant moet veranderen om het je maar naar het zin te maken. Ik merk ook dat mijn vriend begint te 'vluchten'. Hij is een gamer en zit nu i.p.v. 3 avonden per week, 5 avonden per week boven en maar 2 avonden bij mij, omdat ik dat perse wil. Hij zit dus niet beneden uit liefde voor mij, maar omdat ik het graag wil. Dit voelt voor mij ook absoluut niet goed, maar ik begrijp het aan de andere kant ook wel. Wanneer het andersom zou zijn zou ik ook helemaal klaar zijn met zijn negatieve gedrag.
Verder ben ik erg onrustig. Zodra ik iets 'moet' schiet ik in de stress en verlang ik naar rust, maar zodra ik niets meer hoef hang ik maar wat rond in huis en verveel ik me dood. Ik wil niks, heb nergens zin in en weet niet wat ik met mijn tijd aan moet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Aan de ene kant voel ik me een zeur en voelt het nu alsof ik maar wat zielig zit te doen, maar aan de andere kant voel ik me echt niet goed. Ik heb constant zomaar huilbuien en lig tot heel laat in bed, omdat ik gewoon mijn bed niet kan uitkomen. Ik heb gewoonweg geen zin om aan mijn dag te beginnen.
Ik heb al zo vaak tegen mijzelf gezegd dat ik moet ophouden met zeuren en mijzelf bij elkaar moet rapen. Vaak dwing ik mezelf dan uit bed en begin ik aan mijn dag, maar ik sleep mezelf dan echt letterlijk de dag door, dus veel positiever word het er niet van. Toch probeer ik wel sowieso voor 10.30 op te staan en dingen te blijven ondernemen. Ik hoop op die manier te voorkomen dat ik verder wegzak en mezelf isoleer.
Zijn er meer mensen die zich zo voelen of hebben gevoeld? Wat hebben jullie eraan gedaan of wat doen jullie op er op dit moment aan?
Ik voel me de laatste tijd echt niet happy. Ik ben heel erg prikkelbaar en snauwerig. Vaak doe ik lullig en vervelend tegen mensen terwijl ze dat niet verdienen. Ik vind het zelf ook heel erg vervelend dat ik zo doe. Ik merk dat ik de laatste tijd me ook heel erg drammerig en dwingend gedraag en als er iets is waar ik een hekel aan heb is dat het wel. Mijn vriend is inmiddels aan het eind van zijn latijn en weet niet zo goed meer wat hij met mijn gedrag en gevoelens aan moet.
Ik voel me de laatste tijd bijna alleen maar leeg, chagerijnig, somber en huilerig. Ik huil om bijna alles en word ontzettend snel boos. Ook slaap ik enorm slecht, omdat ik 's avonds in bed alleen maar lig na te denken over van alles. Ik voel me overdag gespannen en merk dat ik ook heel snel paniekerig word. Er hoeft bijv. op het forum maar een iets te felle negatieve reactie te komen op iets wat ik het gepost en ik begin mijzelf meteen te verdedigen in de hoop dat de ander de voorgaande reactie van mij accepteerd en 'goedkeurt'. Ik voel me hier absoluut niet prettig bij en ik merk dat het ook zijn uitwerking heeft op de rest van mijn leven. Een avondje met vriendinnen vond ik altijd gezellig, nu ben ik blij wanneer ik naar huis kan en voelt het bijna als een verplichting.
Ook voel ik me niet gelukkig in mijn relatie. Ik heb constant discussies met mijn vriend en wat hij ook doet het is bijna nooit goed. Zelf vind ik dit ook erg vervelend, omdat het in een relatie niet zo hoort te zijn dat de ander constant moet veranderen om het je maar naar het zin te maken. Ik merk ook dat mijn vriend begint te 'vluchten'. Hij is een gamer en zit nu i.p.v. 3 avonden per week, 5 avonden per week boven en maar 2 avonden bij mij, omdat ik dat perse wil. Hij zit dus niet beneden uit liefde voor mij, maar omdat ik het graag wil. Dit voelt voor mij ook absoluut niet goed, maar ik begrijp het aan de andere kant ook wel. Wanneer het andersom zou zijn zou ik ook helemaal klaar zijn met zijn negatieve gedrag.
Verder ben ik erg onrustig. Zodra ik iets 'moet' schiet ik in de stress en verlang ik naar rust, maar zodra ik niets meer hoef hang ik maar wat rond in huis en verveel ik me dood. Ik wil niks, heb nergens zin in en weet niet wat ik met mijn tijd aan moet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Aan de ene kant voel ik me een zeur en voelt het nu alsof ik maar wat zielig zit te doen, maar aan de andere kant voel ik me echt niet goed. Ik heb constant zomaar huilbuien en lig tot heel laat in bed, omdat ik gewoon mijn bed niet kan uitkomen. Ik heb gewoonweg geen zin om aan mijn dag te beginnen.
Ik heb al zo vaak tegen mijzelf gezegd dat ik moet ophouden met zeuren en mijzelf bij elkaar moet rapen. Vaak dwing ik mezelf dan uit bed en begin ik aan mijn dag, maar ik sleep mezelf dan echt letterlijk de dag door, dus veel positiever word het er niet van. Toch probeer ik wel sowieso voor 10.30 op te staan en dingen te blijven ondernemen. Ik hoop op die manier te voorkomen dat ik verder wegzak en mezelf isoleer.
Zijn er meer mensen die zich zo voelen of hebben gevoeld? Wat hebben jullie eraan gedaan of wat doen jullie op er op dit moment aan?
dinsdag 1 februari 2011 om 15:48
Hoi mi-jo,
Ik heb ook net een topic geopend omdat ik me totaal niet gelukkig voel. Deels herken ik wat je schrijft. Ik blijf ook lang in bed liggen omdat ik geen zin heb aan de dag te beginnen en als ik er wel uit moet omdat ik afspraken heb, dan probeer ik dat moment zo lang mogelijk uit te stellen. En ook ik kan snauwen naar mensen die dat niet verdienen. En als ik dan achteraf terug ga kijken, dan kom ik er eigenlijk altijd op uit dat het komt doordat ik niet lekker in mijn vel zit. Die onvrede uit ik door tegen anderen te snauwen enzo.
En daar wil ik dus vanaf. Dus kant en klare antwoorden heb ik niet voor je, maar ook ik wil dingen veranderen.
Ik heb ook net een topic geopend omdat ik me totaal niet gelukkig voel. Deels herken ik wat je schrijft. Ik blijf ook lang in bed liggen omdat ik geen zin heb aan de dag te beginnen en als ik er wel uit moet omdat ik afspraken heb, dan probeer ik dat moment zo lang mogelijk uit te stellen. En ook ik kan snauwen naar mensen die dat niet verdienen. En als ik dan achteraf terug ga kijken, dan kom ik er eigenlijk altijd op uit dat het komt doordat ik niet lekker in mijn vel zit. Die onvrede uit ik door tegen anderen te snauwen enzo.
En daar wil ik dus vanaf. Dus kant en klare antwoorden heb ik niet voor je, maar ook ik wil dingen veranderen.
dinsdag 1 februari 2011 om 15:58
Herkenbaar .Ook een periode last van gehad ,altijd mijn onvrede afreageren .Pas toen ik mij daar heel erg goed bewust van werd kon ik er wat mee . Klinkt heel stom,maar ik heb de knop gewoon omgedraaid .Ik wil mensen niet zo behandelen en wil zelf ook niet zo behandeld worden .
Heb meer aan Yoga gedaan, meer leuke dingen ondernomen .En kreeg meer energie .Succes !
Heb meer aan Yoga gedaan, meer leuke dingen ondernomen .En kreeg meer energie .Succes !
dinsdag 1 februari 2011 om 16:12
@Mi-jo ik herken het ook wel deels, hoewel het verhaal over je vriend wellicht een grotere rol speelt dan je doet overkomen? Zou zelf namelijk niet trekken dat mijn vriend 5 avonden zat te gamen (is zijn leven maar ik vind het iets onaantrekkelijks, get a life, maar dat is mijn mening).
Ik zou naar mijn huisarts gaan met deze klachten. Je zou namelijk weleens last kunnen hebben van een depressie/burnout. Niet gezegd dat je dan meteen 'aan de pillen' moet, heb ik zelf nooit gedaan, maar ga eens met iemand praten. Want je zit zo te horen te malen en te malen in je eentje en het helpt je geen stap verder. Je komt in een spiraal terecht waar je niet uitkomt. En dat kan lang duren.
Daarnaast moet je gaan bewegen, idd yoga of wandelen of sporten. Of iig naar buiten, vitamine D=goed voor je koppie.
Nu heb je daar waarschijnlijk helemaal geen zin in, dus kijk of je iets kan verzinnen als een hond uitlaten, iedere dag een boodschapje doen of met iemand gaan wandelen/fietsen ed. Of trek je vriend eens van de PC vandaan...
Wat ook kan, is haptotherapie. Het fijne hiervan is dat je lichaam de aandacht krijgt (waardoor je in contact komt met je gevoel) en dat je gaat praten.
Je komt er uit! Maar ik zou hulp zoeken, hier posten was stap 1, nu de volgende. Zet hem op.
PS er komen soms uit deze periodes juist goede dingen (ik raakte bijv eindelijk zwanger). Zie het als een fase, waar je BETER uit komt dabn dat je er in ging
Ik zou naar mijn huisarts gaan met deze klachten. Je zou namelijk weleens last kunnen hebben van een depressie/burnout. Niet gezegd dat je dan meteen 'aan de pillen' moet, heb ik zelf nooit gedaan, maar ga eens met iemand praten. Want je zit zo te horen te malen en te malen in je eentje en het helpt je geen stap verder. Je komt in een spiraal terecht waar je niet uitkomt. En dat kan lang duren.
Daarnaast moet je gaan bewegen, idd yoga of wandelen of sporten. Of iig naar buiten, vitamine D=goed voor je koppie.
Nu heb je daar waarschijnlijk helemaal geen zin in, dus kijk of je iets kan verzinnen als een hond uitlaten, iedere dag een boodschapje doen of met iemand gaan wandelen/fietsen ed. Of trek je vriend eens van de PC vandaan...
Wat ook kan, is haptotherapie. Het fijne hiervan is dat je lichaam de aandacht krijgt (waardoor je in contact komt met je gevoel) en dat je gaat praten.
Je komt er uit! Maar ik zou hulp zoeken, hier posten was stap 1, nu de volgende. Zet hem op.
PS er komen soms uit deze periodes juist goede dingen (ik raakte bijv eindelijk zwanger). Zie het als een fase, waar je BETER uit komt dabn dat je er in ging
dinsdag 1 februari 2011 om 16:27
Woesjke bedankt voor je reactie. Ik vind het een lieve en bemoedigende reactie en het doet me echt goed om zo'n reactie te lezen.
Het verhaal van mijn vriend heeft inderdaad ook meer invloed dan ik heb omschreven. Ik wist niet goed hoe ik het moest verwoorden, dus ik het het maar kort gelaten. Aan de ene kant snap ik zijn gedrag heel goed. Hij weet echt niet meer wat hij met mij aan moet en wanneer we samen iets doen zijn we constant aan het kibbelen, omdat ik me zo negatief gedraag. Vaak probeer ik me wel in te houden, maar ontplof ik later alsnog.
Dus aan de ene kant is zijn gedrag begrjipelijk, maar aan de andere kant voel ik me nu wel heel erg alleen. Het voelt nu echt alsof ik er alleen voorsta en het maar in mijn eentje maar moet oplossen, omdat hij nauwelijks aandacht aan mij schenkt. Ik weet alleen niet wat ik hier het beste mee kan doen, omdat ik weet dat ik op dit moment geen prettig gezelschap ben. Toch heb ik wel heel erg veel behoefte een steun, een lief gebaar, een knuffel enz. En het feit dat ik dat nu amper krijg versterkt mijn negatieve gevoel op dit moment wel. Of het zorgt er in ieder geval voor dat ik moeilijker uit de put kan komen.
Ik twijfel nog steeds of ik hulp wil gaan zoeken. Ik ben nog maar 22 en heb daardoor het gevoel dat ik me aanstel.De klachten komen wel overeen, maar bij een burnout denk ik meer aan iemand die ouder is en veel te lang veel te hard heeft gewerkt. Het enige wat ik heb gedaan is naar school gaan. Ik werk al een hele lange tijd niet maar naast mijn opleiding, omdat dat teveel druk en stress gaf. Wel heb ik al heel lang last van extreme vermoeidheid, maar ik had zelf het idee dat door te stoppen met mijn bijbaantje en me alleen op school te richten, dit wel gecompenseerd werd.
Het verhaal van mijn vriend heeft inderdaad ook meer invloed dan ik heb omschreven. Ik wist niet goed hoe ik het moest verwoorden, dus ik het het maar kort gelaten. Aan de ene kant snap ik zijn gedrag heel goed. Hij weet echt niet meer wat hij met mij aan moet en wanneer we samen iets doen zijn we constant aan het kibbelen, omdat ik me zo negatief gedraag. Vaak probeer ik me wel in te houden, maar ontplof ik later alsnog.
Dus aan de ene kant is zijn gedrag begrjipelijk, maar aan de andere kant voel ik me nu wel heel erg alleen. Het voelt nu echt alsof ik er alleen voorsta en het maar in mijn eentje maar moet oplossen, omdat hij nauwelijks aandacht aan mij schenkt. Ik weet alleen niet wat ik hier het beste mee kan doen, omdat ik weet dat ik op dit moment geen prettig gezelschap ben. Toch heb ik wel heel erg veel behoefte een steun, een lief gebaar, een knuffel enz. En het feit dat ik dat nu amper krijg versterkt mijn negatieve gevoel op dit moment wel. Of het zorgt er in ieder geval voor dat ik moeilijker uit de put kan komen.
Ik twijfel nog steeds of ik hulp wil gaan zoeken. Ik ben nog maar 22 en heb daardoor het gevoel dat ik me aanstel.De klachten komen wel overeen, maar bij een burnout denk ik meer aan iemand die ouder is en veel te lang veel te hard heeft gewerkt. Het enige wat ik heb gedaan is naar school gaan. Ik werk al een hele lange tijd niet maar naast mijn opleiding, omdat dat teveel druk en stress gaf. Wel heb ik al heel lang last van extreme vermoeidheid, maar ik had zelf het idee dat door te stoppen met mijn bijbaantje en me alleen op school te richten, dit wel gecompenseerd werd.
dinsdag 1 februari 2011 om 16:37
@Mi-jo. Ik was ook ooit 22 toen ik 'overspannen' raakte. Ik lachte me rot, en vond mezelf een sukkel. Maar wat bleek? ik bevond mij in een situatie die meer van mij vrat dan dat het mij voedde om het zo maar even te zeggen. Door hulp te zoeken zal blijken 'of je je aanstelt' , baat het niet.....enz. Het heeft mij toen geholpen om in te zien dat ik niet bezig was met dingen die ik leuk vind. Ik ben achteraf blij dat ik zo jong al wist dat het leuker kon (het leven). Dus NEE je bent geen aansteller en NEE je bent niet te jong. Jij wil iets beters. en dát is een heel goed teken!
dinsdag 1 februari 2011 om 16:58
Ik heb het ook gehad op mijn 22e. Heeft bij mij veel te lang geduurd omdat ik er niet mee naar de dokter ging. Er zijn vele wegen naar Rome maar bij mij heeft een half jaar anti-depressiva geholpen mij weer op de rails te krijgen.
Bij het afbouwen kwam de 'problemen' en angsten wel terug maar ik stond sterker in mijn schoenen en kon ze goed aan.
Ben nu 40 en inderdaad, ik ben er sterker uitgekomen.
Als ik het nu bekijk leek het wel te liggen aan het 'volwassen worden'
Je moet ineens heel veel, werken aan de toekomst. Relatie moet ook goed zijn, waar ben ik over 5 jaar... etc.
Toen ik eenmal had gekozen welke richting ik opwilde, had ik een duidelijk doel waar ik heenwilde. Dat hielp ook enorm, ik had een focus ipv doelloos ronddobberen. 9 weet niet of jij je ook zo voelt.)
Sterkte! Hopelijk ben je er snel vanaf!
Bij het afbouwen kwam de 'problemen' en angsten wel terug maar ik stond sterker in mijn schoenen en kon ze goed aan.
Ben nu 40 en inderdaad, ik ben er sterker uitgekomen.
Als ik het nu bekijk leek het wel te liggen aan het 'volwassen worden'
Je moet ineens heel veel, werken aan de toekomst. Relatie moet ook goed zijn, waar ben ik over 5 jaar... etc.
Toen ik eenmal had gekozen welke richting ik opwilde, had ik een duidelijk doel waar ik heenwilde. Dat hielp ook enorm, ik had een focus ipv doelloos ronddobberen. 9 weet niet of jij je ook zo voelt.)
Sterkte! Hopelijk ben je er snel vanaf!
dinsdag 1 februari 2011 om 20:39
Hoi Mi-Jo, ik zou je ook aanraden met deze klachten naar de huisarts te gaan. Je schrijft dat je geen plezier meer ervaart, ook niet aan dingen die dat eerst wel deden (een avond met vriendinnen is zelfs als verplichting gaan voelen). Ook schrijf je dat je slecht slaapt, onrustig, boos en prikkelbaar bent, veel huilt en niet meer uit bed wilt komen... dat zijn signalen waar je naar moet luisteren, vind ik.
Zelf herken ik veel van je klachten. Ik heb o.a. de diagnose depressie gekregen. Bij mij heeft het er veel mee te maken dat ik te hoge eisen aan mezelf stel. Zou dat bij jou ook een rol kunnen spelen? Je schrijft bijvoorbeeld dat je vindt dat je je aanstelt en dat het voelt alsof je zeurt en zielig doet; ook beschrijf je je eigen gedrag naar anderen toe behoorlijk negatief (drammerig, dwingend, lullig en vervelend).
Maar Mi-Jo, als jij je echt zo slecht voelt, niet meer kunt genieten, slecht slaapt etc. dan stel je je echt niet aan. Dat is namelijk echt erg vervelend. En natuurlijk geeft je dat geen vrijbrief om tegen anderen te snauwen, maar hopelijk kun je ook op wat begrip rekenen in je omgeving als je nu wat prikkelbaarder bent en even wat minder beschikbaar.
Heb je, wat je hier hebt opgeschreven trouwens ook met je vriend besproken? Weet hij wat er in je omgaat en hoe je je voelt? Ik weet het niet, maar misschien is het zo dat hij zich machteloos voelt omdat hij ook niet weet wat er met je aan de hand is en hoe hij je kan helpen. Ben jij open en eerlijk over je gevoel naar hem toe, en heb je hem om steun gevraagd (op een concrete manier)? Heb je steun van andere mensen in je omgeving (ouders/familie, vriend(inn)en)?
Oh ja, ik vind het trouwens heel goed van je dat je toch iedere dag voor 10.30 uit je bed komt en in actie komt, ook als dat heel moeilijk is. Je hebt dus doorzettingsvermogen en daar mag je jezelf best wat credits voor geven
Gun jezelf tijd en wees zacht voor jezelf. Sterkte
Zelf herken ik veel van je klachten. Ik heb o.a. de diagnose depressie gekregen. Bij mij heeft het er veel mee te maken dat ik te hoge eisen aan mezelf stel. Zou dat bij jou ook een rol kunnen spelen? Je schrijft bijvoorbeeld dat je vindt dat je je aanstelt en dat het voelt alsof je zeurt en zielig doet; ook beschrijf je je eigen gedrag naar anderen toe behoorlijk negatief (drammerig, dwingend, lullig en vervelend).
Maar Mi-Jo, als jij je echt zo slecht voelt, niet meer kunt genieten, slecht slaapt etc. dan stel je je echt niet aan. Dat is namelijk echt erg vervelend. En natuurlijk geeft je dat geen vrijbrief om tegen anderen te snauwen, maar hopelijk kun je ook op wat begrip rekenen in je omgeving als je nu wat prikkelbaarder bent en even wat minder beschikbaar.
Heb je, wat je hier hebt opgeschreven trouwens ook met je vriend besproken? Weet hij wat er in je omgaat en hoe je je voelt? Ik weet het niet, maar misschien is het zo dat hij zich machteloos voelt omdat hij ook niet weet wat er met je aan de hand is en hoe hij je kan helpen. Ben jij open en eerlijk over je gevoel naar hem toe, en heb je hem om steun gevraagd (op een concrete manier)? Heb je steun van andere mensen in je omgeving (ouders/familie, vriend(inn)en)?
Oh ja, ik vind het trouwens heel goed van je dat je toch iedere dag voor 10.30 uit je bed komt en in actie komt, ook als dat heel moeilijk is. Je hebt dus doorzettingsvermogen en daar mag je jezelf best wat credits voor geven
Gun jezelf tijd en wees zacht voor jezelf. Sterkte
donderdag 3 februari 2011 om 19:00
Iedereen heel erg bedankt voor alle lieve reacties. Ik heb er zeker heel erg veel aan. Ik heb gister een afspraak gemaakt bij de huisarts. Helaas is mijn eigen huisarts op vakantie, maar ik kan volgende week bij de vervanger terecht.quote:freemind schreef op 01 februari 2011 @ 19:18:
Slik je de pil? Zouden het je hormonen kunnen zijn? In combinatie met dingen die niet gaan zoals je zou willen dat ze gaan?Ik slik inderdaad de pil, maar ik slik al vanaf mijn 15e de pil (dus nu al 7 jaar). Ik weet dat er met mijn hormoonspiegel niets aan de hand is aangezien ik nog niet zo lang geleden bloed heb moeten prikken hiervoor. Of zou dat nu ineens wel zomaar kunnen veranderen? Wat wel een heel grote rol speelt denk ik is het feit dat ik al heel lang last heb van extreme vermoeidheid (CVS).
Slik je de pil? Zouden het je hormonen kunnen zijn? In combinatie met dingen die niet gaan zoals je zou willen dat ze gaan?Ik slik inderdaad de pil, maar ik slik al vanaf mijn 15e de pil (dus nu al 7 jaar). Ik weet dat er met mijn hormoonspiegel niets aan de hand is aangezien ik nog niet zo lang geleden bloed heb moeten prikken hiervoor. Of zou dat nu ineens wel zomaar kunnen veranderen? Wat wel een heel grote rol speelt denk ik is het feit dat ik al heel lang last heb van extreme vermoeidheid (CVS).
vrijdag 4 februari 2011 om 13:23
Ook hier één en al herkenning en ik ben het dan ook volledig met de post van dubbeltje eens. Ik denk dat je te hoge eisen stelt aan jezelf en dat die je nu opbreken. Ik vond ook dat ik me aanstelde toen ik me zo voelde als jij en dat ik mezelf er toch uit moest kunnen slepen. Toen ik bij een vriendin dan ook aangaf dat ik dacht dat 'mijn probleem niet groot genoeg was' om om hulp te vragen, zei ze me keihard dat ik dan nog maar even moest wachten. Net zo lang totdat ik een burn-out had en het probleem wel groot genoeg was, want daar stevende ik volgens haar enorm op af.
Ik heb dus de stap genomen (net als jij, dus good for you!) en zit nu in het proces. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik voel me echt weer wat beter. Kan me nu weer meer verheugen op afspraken met vriendinnen en dat voelt zoveel beter. Dus heel goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts, want het probleem erkennen en hulp zoeken is de eerste stap.
Ik heb dus de stap genomen (net als jij, dus good for you!) en zit nu in het proces. Het gaat met vallen en opstaan, maar ik voel me echt weer wat beter. Kan me nu weer meer verheugen op afspraken met vriendinnen en dat voelt zoveel beter. Dus heel goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts, want het probleem erkennen en hulp zoeken is de eerste stap.
vrijdag 4 februari 2011 om 13:37
Denk dat je ook op dit moment te hoge eisen stelt aan je vriend; je weet zelf niet wat je met jezelf aan moet, gedraagt je negatief en samen dingen doen loopt uit op kibbelen. Maar vindt wel dat hij moet weten wat ie met je aan moet (exra knuffel enzo..zou je dat eigenlijk wel toelaten?). love is also the ability and willingness to allow those that you care for to be what they choose to be themselves, without any insistence that they satisfy you...
Niet dat ik je niet begrijp .. echt zo kan ik me ook wel eens voelen. Misschien zijn er teveel dingen uit balans in je leven en weet je niet meer hoe het op te lossen of waaraan eerst te werken. De huisarts en een goed gesprek daarover zou inderdaad de beste stap zijn.
Toevoeging: verder vind ik het erg rot voor je, is echt niet fijn om zo te zijn/leven/voelen. (Goed van de afspraak met dokter). Heel veel succes
Niet dat ik je niet begrijp .. echt zo kan ik me ook wel eens voelen. Misschien zijn er teveel dingen uit balans in je leven en weet je niet meer hoe het op te lossen of waaraan eerst te werken. De huisarts en een goed gesprek daarover zou inderdaad de beste stap zijn.
Toevoeging: verder vind ik het erg rot voor je, is echt niet fijn om zo te zijn/leven/voelen. (Goed van de afspraak met dokter). Heel veel succes
vrijdag 4 februari 2011 om 17:06
Loeky: Fijn dat jij je weer wat beter voelt 
Ik ben inderdaad sowieso iemand die hoge eisen aan zichzelf stelt. Ik ben enorm perfectiontisch. Ik wil en vind dat ik net zo goed als een ander behoor te functioneren. Ik weet dat ik dat niet kan, omdat ik dan heel snel zo moe word dat ik er letterlijk ziek van word. Ik kan dat alleen zo goed accepteren. Vermoeidheid is niet iets wat perse zichtbaar of tastbaar is. Iemand die beperkt word door bijv. reuma is voor mijn gevoel echt beperkt. Tja ik vind het een beetje moeilijk uit te leggen.
Ik zou eerlijk gezegd ook zelf niet zeker weten wat nu de precieze oorzaak is. Er zijn op dit moment zoveel dingen die ik zou kunnen opnoemen als oorzaak, maar tja wat is nu echt de oorzaak? Ik zou het niet weten.
Ik hoop dat de huisarts mij verder kan helpen en ik op die manier weer een beetje vooruit kan voor mijn gevoel. Op dit moment zit ik namelijk duidelijk vast.
Over mijn vriend.. ik weet wel zeker dat ik te hoge eisen aan hem stel. Ik ben me er ook bewust van dat een groot deel van de dingen die ik van hem eis belachelijk zijn. Ik kan me bij wijze van spreke zelfs druk maken om welk fruit hij boven of onder op de fruitschaal legt. Juist doordat ik me nu rot voel ben ik erg dwangmatig. Dit is ook zeker iets wat ik met de huisarts wil bespreken. Het bezorgt mij namelijk alleen maar meer stress. Het gordijn moet precies zo hangen, het dekbed moet precies zo over mij heen liggen anders lukt het niet om te slapen enz. enz.
Ik heb hier al veel langer last van, maar voornamelijk wanneer ik me niet happy voel. Wanneer ik me goed voel heb ik er amper last van, maar wanneer ik me rot ga voelen steekt het weer de kop op.
Ik ben inderdaad sowieso iemand die hoge eisen aan zichzelf stelt. Ik ben enorm perfectiontisch. Ik wil en vind dat ik net zo goed als een ander behoor te functioneren. Ik weet dat ik dat niet kan, omdat ik dan heel snel zo moe word dat ik er letterlijk ziek van word. Ik kan dat alleen zo goed accepteren. Vermoeidheid is niet iets wat perse zichtbaar of tastbaar is. Iemand die beperkt word door bijv. reuma is voor mijn gevoel echt beperkt. Tja ik vind het een beetje moeilijk uit te leggen.
Ik zou eerlijk gezegd ook zelf niet zeker weten wat nu de precieze oorzaak is. Er zijn op dit moment zoveel dingen die ik zou kunnen opnoemen als oorzaak, maar tja wat is nu echt de oorzaak? Ik zou het niet weten.
Ik hoop dat de huisarts mij verder kan helpen en ik op die manier weer een beetje vooruit kan voor mijn gevoel. Op dit moment zit ik namelijk duidelijk vast.
Over mijn vriend.. ik weet wel zeker dat ik te hoge eisen aan hem stel. Ik ben me er ook bewust van dat een groot deel van de dingen die ik van hem eis belachelijk zijn. Ik kan me bij wijze van spreke zelfs druk maken om welk fruit hij boven of onder op de fruitschaal legt. Juist doordat ik me nu rot voel ben ik erg dwangmatig. Dit is ook zeker iets wat ik met de huisarts wil bespreken. Het bezorgt mij namelijk alleen maar meer stress. Het gordijn moet precies zo hangen, het dekbed moet precies zo over mij heen liggen anders lukt het niet om te slapen enz. enz.
Ik heb hier al veel langer last van, maar voornamelijk wanneer ik me niet happy voel. Wanneer ik me goed voel heb ik er amper last van, maar wanneer ik me rot ga voelen steekt het weer de kop op.
zaterdag 5 februari 2011 om 13:09
Ook dit is herkenbaar wat je schrijft mi-jo. Ook ik stel belachelijk hoge eisen aan m'n vriend en toen hij ook op een gegeven moment aangaf dat hij aan ons twijfelde, omdat hij nooit die (in mijn ogen) perfecte man kon zijn gingen m'n ogen wel open. Ik stel soms nog steeds eisen in m'n hoofd (bijv. welke kleding hij aan 'behoort' te trekken naar die ene activiteit), maar corrigeer mezelf daarna met 'weet je, het maakt ook niet uit wat hij aan heeft,als hij zich maar happy voelt'. En dat helpt me enorm.
Dat wat je schrijft over het gordijn en het dekbed heb ik zelf niet zo erg. Bij mij zit het eigenlijk vooral in de zaken naar buiten toe. Dus op het moment dat andere mensen het zien. Maar dat is denk ik ook iets wat me in m'n opvoeding is bijgebracht en hoeft ook niet per definitie slecht te zijn. Alleen is het bij mij een beetje doorgeslagen
Oh en wat je schrijft over je moeheid is ook heel logisch. Ook ik kamp met een ziekte die aan de buitenkant niet te zien is, maar waar ik wel rekening mee moet houden. En daardoor heb ik helemaal het gevoel dat ik beter m'n best moet doen om dat te compenseren. Met zo'n idee van 'ik weet dat ik momenten heb dat het slecht met me kan gaan, dus alle goede momenten moet ik extra benutten'. Perfectionistisch zijn en een slechte gezondheid hebben is zo'n moeilijke combi, maar het zit 'm in accepteren en loslaten denk ik. Alhoewel ik nog niet precies weet hoe, maar dat hoop ik nu te leren.
Dat wat je schrijft over het gordijn en het dekbed heb ik zelf niet zo erg. Bij mij zit het eigenlijk vooral in de zaken naar buiten toe. Dus op het moment dat andere mensen het zien. Maar dat is denk ik ook iets wat me in m'n opvoeding is bijgebracht en hoeft ook niet per definitie slecht te zijn. Alleen is het bij mij een beetje doorgeslagen
Oh en wat je schrijft over je moeheid is ook heel logisch. Ook ik kamp met een ziekte die aan de buitenkant niet te zien is, maar waar ik wel rekening mee moet houden. En daardoor heb ik helemaal het gevoel dat ik beter m'n best moet doen om dat te compenseren. Met zo'n idee van 'ik weet dat ik momenten heb dat het slecht met me kan gaan, dus alle goede momenten moet ik extra benutten'. Perfectionistisch zijn en een slechte gezondheid hebben is zo'n moeilijke combi, maar het zit 'm in accepteren en loslaten denk ik. Alhoewel ik nog niet precies weet hoe, maar dat hoop ik nu te leren.
zondag 6 februari 2011 om 13:05
Ik vind het goed (en knap) van je dat je jezelf kunt corrigeren en je er dan bij neer kunt leggen. Wanneer ik zoiets probeer komt er bij mij altijd nog een 'ja, maar' achteraan. Al probeer ik me inderdaad wel vaker in te houden, want mijn vriend heeft mij al vaak genoeg gevraagd waarom ik bij hem blijf wanneer hij in mijn ogen toch alles verkeerd doet. Wanneer hij dat zegt schrik ik natuurlijk wel en lukt het me een tijdje om minder te mopperen, maar toch blijft het moeilijk.
Perfectionisme en een slechte gezondheid is inderdaad een moeilijke combi, maar je hebt denk ik wel gelijk dat het vooral zit in het accepteren en loslaten. Ik hoop dat ook te kunnen leren wanneer ik hulp krijg.
Perfectionisme en een slechte gezondheid is inderdaad een moeilijke combi, maar je hebt denk ik wel gelijk dat het vooral zit in het accepteren en loslaten. Ik hoop dat ook te kunnen leren wanneer ik hulp krijg.
maandag 7 februari 2011 om 21:49
Hoi mi-jo, Het lijkt me inderdaad een heel moeilijke combinatie, perfectionisme en die extreme vermoeidheid. Maar ik denk dat je moet gaan inzien dat de CVS/vermoeidheid echt is. Net zo echt als bijvoorbeeld reuma of een andere ziekte. Andere mensen zien het wellicht niet meteen aan je, zoals wanneer je bijv. in een rolstoel zit of een andere duidelijk zichtbare aandoening hebt, maar het is er wel degelijk. En voor jóu is het tastbaar want het is jouw dagelijkse realiteit en jíj voelt het.
Het is jouw lichaam en jij moet ermee door het leven. Accepteren dat je lichaam niet alles doet wat je zou willen (en wat anderen/leeftijdsgenoten wel kunnen) is héél moeilijk. Maar ik denk dat dat je uiteindelijk wel rust zal brengen. Maar zoals Loeky al zegt - het is moeilijk erachter te komen hoe je dat doet. Ik denk zeker dat je dat kunt leren door o.a. professionele hulp en door er veel over te praten ook met bijv. je vriend en vriend(inn)en, familie etc.
Over je vriend - realiseer je ook dat je je nu rot voelt en dat je daarom ook anders naar je vriend/relatie kijkt (ik zit er midden in, zie mijn topic 'Liefde vs. psychische problemen' - en blijkbaar heb ik dus al wat aan de reacties daar gehad, als ik mezelf nu teruglees!). Je kijkt als het ware met een (donker) gekleurde bril. Denk dat als je je beter voelt over jezelf, dat de volgorde van het fruit dan ineens ook een stuk minder belangrijk is
Kan me voorstellen dat het voor je vriend ook moeilijk is, omdat het jullie communicatie en samenzijn ook erg beïnvloedt waarschijnlijk. Kunnen jullie er samen over praten? Wat vindt hij ervan dat je hulp hebt gezocht?
Wanneer heb je je afspraak bij de huisarts deze week? Ben benieuwd wat daaruit komt! Houd je ons op de hoogte?
Het is jouw lichaam en jij moet ermee door het leven. Accepteren dat je lichaam niet alles doet wat je zou willen (en wat anderen/leeftijdsgenoten wel kunnen) is héél moeilijk. Maar ik denk dat dat je uiteindelijk wel rust zal brengen. Maar zoals Loeky al zegt - het is moeilijk erachter te komen hoe je dat doet. Ik denk zeker dat je dat kunt leren door o.a. professionele hulp en door er veel over te praten ook met bijv. je vriend en vriend(inn)en, familie etc.
Over je vriend - realiseer je ook dat je je nu rot voelt en dat je daarom ook anders naar je vriend/relatie kijkt (ik zit er midden in, zie mijn topic 'Liefde vs. psychische problemen' - en blijkbaar heb ik dus al wat aan de reacties daar gehad, als ik mezelf nu teruglees!). Je kijkt als het ware met een (donker) gekleurde bril. Denk dat als je je beter voelt over jezelf, dat de volgorde van het fruit dan ineens ook een stuk minder belangrijk is
Kan me voorstellen dat het voor je vriend ook moeilijk is, omdat het jullie communicatie en samenzijn ook erg beïnvloedt waarschijnlijk. Kunnen jullie er samen over praten? Wat vindt hij ervan dat je hulp hebt gezocht?
Wanneer heb je je afspraak bij de huisarts deze week? Ben benieuwd wat daaruit komt! Houd je ons op de hoogte?
dinsdag 8 februari 2011 om 15:01
dubbeltje83 Bedankt voor de lieve reactie. Ik heb op dit moment niet zoveel tijd, maar ik zal even de vragen uit jouw post wel nog even beantwoorden.
De ene keer kunnen mijn vriend en ik heel goed praten en de andere keer niet. Hij vind het heel moeilijk zich een voorstelling te maken van hoe ik me voel. En doordat ik de laatste tijd zo prikkelbaar ben staat hij ook minder open voor een goed gesprek. Hij is vaak bang dat, dat weer uitloopt op gekibbel. Hij vind het wel goed dat ik hulp zoek. Ik had het er al een paar keer eerder met hem over gehad, maar ik twijfelde zelf toen nog heel erg. Hij heeft toen wel heel vaak gezegd dat het duidelijk was dat het me nu zelf niet meer lukte en dat het waarschijnlijk met hulp wel zou lukken. Ik wist het toen zelf eigenlijk ook wel, maar ik vond het moeilijk om ook daadwerkelijk toe te geven dat ik hulp nodig had, dus heb er toen eerst nog niets mee gedaan.
Ik heb donderdag een afspraak bij de huisarts. Ik ben zelf ook er benieuwd wat daaruit komt. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte
De ene keer kunnen mijn vriend en ik heel goed praten en de andere keer niet. Hij vind het heel moeilijk zich een voorstelling te maken van hoe ik me voel. En doordat ik de laatste tijd zo prikkelbaar ben staat hij ook minder open voor een goed gesprek. Hij is vaak bang dat, dat weer uitloopt op gekibbel. Hij vind het wel goed dat ik hulp zoek. Ik had het er al een paar keer eerder met hem over gehad, maar ik twijfelde zelf toen nog heel erg. Hij heeft toen wel heel vaak gezegd dat het duidelijk was dat het me nu zelf niet meer lukte en dat het waarschijnlijk met hulp wel zou lukken. Ik wist het toen zelf eigenlijk ook wel, maar ik vond het moeilijk om ook daadwerkelijk toe te geven dat ik hulp nodig had, dus heb er toen eerst nog niets mee gedaan.
Ik heb donderdag een afspraak bij de huisarts. Ik ben zelf ook er benieuwd wat daaruit komt. Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte
dinsdag 8 februari 2011 om 21:08
mi-jo,
Ben zelf met depri klachten via huisarts op mijn uitdrukkelijk verzoek doorverwezen naar de psycholoog, en dat was een van de beste dingen die ik in jaren had gedaan!
Heel veel succes bij je huisarts! Tenslotte heb je ook 'recht' om gelukkig te kunnen leven.
Je hoeft je huisarts trouwens niet veel te vertellen over je psychische klachten; gewoon zeggen dat je al langer met bepaalde dingen loopt en daarvoor graag doorverwezen wilt worden naar (eerstelijns) psychologische hulp.
Sommige psychologische bureaus hebben wachtlijsten, en in mijn geval wist mijn huistarts wel aan te geven waar je snel werd geholpen en waar ze een goede indruk van had.
Ben zelf met depri klachten via huisarts op mijn uitdrukkelijk verzoek doorverwezen naar de psycholoog, en dat was een van de beste dingen die ik in jaren had gedaan!
Heel veel succes bij je huisarts! Tenslotte heb je ook 'recht' om gelukkig te kunnen leven.
Je hoeft je huisarts trouwens niet veel te vertellen over je psychische klachten; gewoon zeggen dat je al langer met bepaalde dingen loopt en daarvoor graag doorverwezen wilt worden naar (eerstelijns) psychologische hulp.
Sommige psychologische bureaus hebben wachtlijsten, en in mijn geval wist mijn huistarts wel aan te geven waar je snel werd geholpen en waar ze een goede indruk van had.
dinsdag 8 februari 2011 om 21:08
mi-jo,
Ben zelf met depri klachten via huisarts op mijn uitdrukkelijk verzoek doorverwezen naar de psycholoog, en dat was een van de beste dingen die ik in jaren had gedaan!
Heel veel succes bij je huisarts! Tenslotte heb je ook 'recht' om gelukkig te kunnen leven.
Je hoeft je huisarts trouwens niet veel te vertellen over je psychische klachten; gewoon zeggen dat je al langer met bepaalde dingen loopt en daarvoor graag doorverwezen wilt worden naar (eerstelijns) psychologische hulp.
Sommige psychologische bureaus hebben wachtlijsten, en in mijn geval wist mijn huistarts wel aan te geven waar je snel werd geholpen en waar ze een goede indruk van had.
Ben zelf met depri klachten via huisarts op mijn uitdrukkelijk verzoek doorverwezen naar de psycholoog, en dat was een van de beste dingen die ik in jaren had gedaan!
Heel veel succes bij je huisarts! Tenslotte heb je ook 'recht' om gelukkig te kunnen leven.
Je hoeft je huisarts trouwens niet veel te vertellen over je psychische klachten; gewoon zeggen dat je al langer met bepaalde dingen loopt en daarvoor graag doorverwezen wilt worden naar (eerstelijns) psychologische hulp.
Sommige psychologische bureaus hebben wachtlijsten, en in mijn geval wist mijn huistarts wel aan te geven waar je snel werd geholpen en waar ze een goede indruk van had.
maandag 14 februari 2011 om 21:09
Hallo Mi-jo,
De laatste keer dat ik me zo voelde (nu een jaar of 8 geleden) heeft mijn man me ziekgemeld op een dag en ben ik dik een half jaar thuis geweest. Burn-out. Anti-depressiva gehad, gesprekken met psycholoog. Ik was een ontzettende perfectionist en ik ging de mist in op het moment dat ik nergens meer controle over had en dus het overzicht kwijt was. Ben heel diep gegaan, maar soms moet je heel diep gaan om er beter uit te komen. Heb er veel van geleerd. Ben minder perfectionistisch en weet dat ik het best functioneer (op het werk) als ik overzicht heb.
Het ergste in die tijd vond ik ook dat ik geen levenslust had. Nergens zin aan. Niet meer lachen. Was ook heel bang dat ik dat nooit meer terug zou krigen. Maar geloof me, het komt echt wel weer terug. Ben er een positiever mens van geworden, zie het nu niet meer zo snel donker in. Want het kan altijd donkerder.
V.w.b. je vriend, ik denk dat het als partner ook heel moeilijk is. Jij kunt hem niet uitleggen hoe je je voelt. Maar probeer het eens, en laat hem er ook niet te luchtig over denken. Waar hij je bijv wel bij kan helpen is dat je een beetje structuur en regelmaat blijft houden in je dagen? Heel veel succes, en hou ons op de hoogte!
De laatste keer dat ik me zo voelde (nu een jaar of 8 geleden) heeft mijn man me ziekgemeld op een dag en ben ik dik een half jaar thuis geweest. Burn-out. Anti-depressiva gehad, gesprekken met psycholoog. Ik was een ontzettende perfectionist en ik ging de mist in op het moment dat ik nergens meer controle over had en dus het overzicht kwijt was. Ben heel diep gegaan, maar soms moet je heel diep gaan om er beter uit te komen. Heb er veel van geleerd. Ben minder perfectionistisch en weet dat ik het best functioneer (op het werk) als ik overzicht heb.
Het ergste in die tijd vond ik ook dat ik geen levenslust had. Nergens zin aan. Niet meer lachen. Was ook heel bang dat ik dat nooit meer terug zou krigen. Maar geloof me, het komt echt wel weer terug. Ben er een positiever mens van geworden, zie het nu niet meer zo snel donker in. Want het kan altijd donkerder.
V.w.b. je vriend, ik denk dat het als partner ook heel moeilijk is. Jij kunt hem niet uitleggen hoe je je voelt. Maar probeer het eens, en laat hem er ook niet te luchtig over denken. Waar hij je bijv wel bij kan helpen is dat je een beetje structuur en regelmaat blijft houden in je dagen? Heel veel succes, en hou ons op de hoogte!
