Psyche
alle pijlers
Bang dat de depressie terugkomt
woensdag 2 februari 2011 om 20:28
Ik heb lang getwijfeld of ik een onderwerp zou starten, omdat het onderwerp iets is dat ik graag achter me wil laten (en waar je niet over praat, bestaat niet), maar toch doe ik het, waarschijnlijk omdat ik hoop op herkenning, het gevoel dat ik niet de enige ben.
In 2005 of 2006, ik was toen 20/21 ben ik depressief geweest, niet heel heftig (sub-klinisch noemen ze dat geloof ik? heb geen AD geslikt). Het startte met een vriendje die het uitmaakte (en terugging naar zijn ex), en op een of andere manier kwam ik er niet 'uit'. Tranen die continu hoog zaten, niet goed weten wat ik met mijn tijd aanmoest (ik studeerde toen nog en het was zomervakantie), me anders voelen dan vriendinnen omdat ik niet kon genieten van sociale activiteiten.
Ik heb toen (met medeweten van mijn ouders)een tijdje therapie gevolgd die erg goed werkte. Ze was eigenlijk jeugdtherapeute maar de enige zonder wachtlijst en het klikte goed.
Ik voelde me weer normaler, kon genieten van alleen zijn, kreeg een superstage en alles viel weer op zijn plek. Een jaar later ontmoette ik ex, 3 superjaren gehad. Hard gewerkt (inmiddels freelancer) nog steeds af en toe wel 'labielig', maar ik voelde me sterk.
Maar nu heb ik het gevoel dat ik weer terugzak... Mijn relatie heb ik deze zomer verbroken omdat het niet goedvoelde (en verliefd werd op een ander), en ik ben vooral heeeel hard gaan werken. Ik ben goed in mijn werk, erg goed, en het is makkelijker dan alleen zijn of sociale dingen doen.
Dat wil ik niet meer. Ik werk minder maar ik loop tegen muren op soms. Ik moet mijn studie nog afmaken, maar ik kan me er niet toe zetten, wat betekent dat ik me over elke seconde waarin ik niets doe schuldig voel. Nu ik minder werk is mijn slaapritme verstoord, ik slaap uit om vervolgens s avonds niet te kunnen slapen. Er is een man in mijn leven die ik af en toe zie en bij wie ik me het liefst in zijn armen stort omdat het veilig voelt. Het is ENG om alles alleen te doen. Ik moet sporten, maar doe het niet. Ik had bedacht om er ook op vrije dagen op tijd uit te gaan om te wandelen, doe het niet. Alles lijkt te veel, maar het rotgevoel dat ik krijg van lege dagen wil ik ook niet...
Ik maak lijstjes wat ik op een dag wil doen, om mezelf te haten als ik het niet doe. Aan de ene kant denk ik: probeer nou eens een dag NIETS te moeten en te genieten van een boek of wat dan ook... Lukt niet.
Heeft iemand tips, handvatten? De oude therapeute is geen optie (ik ben nu echt te oud ) en ik ben nogal huiverig voor een nieuwe. Zal het waarschijnlijk ook zelf moeten betalen en ik voel me zo'n zeur... Ik ben slim, heb een superleuke familie, een eigen huurhuis, een mega-goede baan, lieve vriendinnen.Ik ben te dik maar verder niet lelijk..
Ok, het is nogal chaos in mijn hoofd maar ik hoop dat er iemand iets zinnigs te zeggen heeft
In 2005 of 2006, ik was toen 20/21 ben ik depressief geweest, niet heel heftig (sub-klinisch noemen ze dat geloof ik? heb geen AD geslikt). Het startte met een vriendje die het uitmaakte (en terugging naar zijn ex), en op een of andere manier kwam ik er niet 'uit'. Tranen die continu hoog zaten, niet goed weten wat ik met mijn tijd aanmoest (ik studeerde toen nog en het was zomervakantie), me anders voelen dan vriendinnen omdat ik niet kon genieten van sociale activiteiten.
Ik heb toen (met medeweten van mijn ouders)een tijdje therapie gevolgd die erg goed werkte. Ze was eigenlijk jeugdtherapeute maar de enige zonder wachtlijst en het klikte goed.
Ik voelde me weer normaler, kon genieten van alleen zijn, kreeg een superstage en alles viel weer op zijn plek. Een jaar later ontmoette ik ex, 3 superjaren gehad. Hard gewerkt (inmiddels freelancer) nog steeds af en toe wel 'labielig', maar ik voelde me sterk.
Maar nu heb ik het gevoel dat ik weer terugzak... Mijn relatie heb ik deze zomer verbroken omdat het niet goedvoelde (en verliefd werd op een ander), en ik ben vooral heeeel hard gaan werken. Ik ben goed in mijn werk, erg goed, en het is makkelijker dan alleen zijn of sociale dingen doen.
Dat wil ik niet meer. Ik werk minder maar ik loop tegen muren op soms. Ik moet mijn studie nog afmaken, maar ik kan me er niet toe zetten, wat betekent dat ik me over elke seconde waarin ik niets doe schuldig voel. Nu ik minder werk is mijn slaapritme verstoord, ik slaap uit om vervolgens s avonds niet te kunnen slapen. Er is een man in mijn leven die ik af en toe zie en bij wie ik me het liefst in zijn armen stort omdat het veilig voelt. Het is ENG om alles alleen te doen. Ik moet sporten, maar doe het niet. Ik had bedacht om er ook op vrije dagen op tijd uit te gaan om te wandelen, doe het niet. Alles lijkt te veel, maar het rotgevoel dat ik krijg van lege dagen wil ik ook niet...
Ik maak lijstjes wat ik op een dag wil doen, om mezelf te haten als ik het niet doe. Aan de ene kant denk ik: probeer nou eens een dag NIETS te moeten en te genieten van een boek of wat dan ook... Lukt niet.
Heeft iemand tips, handvatten? De oude therapeute is geen optie (ik ben nu echt te oud ) en ik ben nogal huiverig voor een nieuwe. Zal het waarschijnlijk ook zelf moeten betalen en ik voel me zo'n zeur... Ik ben slim, heb een superleuke familie, een eigen huurhuis, een mega-goede baan, lieve vriendinnen.Ik ben te dik maar verder niet lelijk..
Ok, het is nogal chaos in mijn hoofd maar ik hoop dat er iemand iets zinnigs te zeggen heeft
woensdag 2 februari 2011 om 20:45
Wat denk je zelf als je dit van een vriendin of iemand anders zou horen?
Wat zou je haar aanraden?
Voor mij klinkt het een beetje alsof je graag weer een therapeute hebt waar je je verhaal bij kwijt kan e.d.
Ik zou proberen om de dingen die je jezelf oplegt, buiten werk en studie (evt. een tijdslimiet ofzo) op een laag pitje zetten en voor jezelf bedenken wat je wilt.
Je schrijft een heleboel en volgens mij kan je daar veel mee, welke weg je bewandeld is aan jou.
Wat zou je haar aanraden?
Voor mij klinkt het een beetje alsof je graag weer een therapeute hebt waar je je verhaal bij kwijt kan e.d.
Ik zou proberen om de dingen die je jezelf oplegt, buiten werk en studie (evt. een tijdslimiet ofzo) op een laag pitje zetten en voor jezelf bedenken wat je wilt.
Je schrijft een heleboel en volgens mij kan je daar veel mee, welke weg je bewandeld is aan jou.
woensdag 2 februari 2011 om 21:17
@Noa_Lynn, bedankt voor je reactie.
Als ik dit van een vriendin zou horen? Zou ik denken: Stop nou eens met zeiken over die scriptie en maak hem af! Kap met die vent want ik vertrouw m voor geen meter. En geniet!!! Je verdient bakken met geld. En als je jezelf echt te dik vindt, eet dan eens niet zoveel dan was je allang dun geweest.
Misschien is dat het wel, dat ik het gevoel heb dat ik mijn ei/verhaal niet kwijt kan bij vriendinnen. Ik merk dat als ik over sommige onderwerpen begin het gesprek stilvalt. Er zijn een paar vriendinnen met wie ik een 'diepere' vriendschap heb maar die zie ik weinig.
Ik ga nu maar eens een rondje rennen, want van sporten maak je toch een geluks-stofje aan?
Als ik dit van een vriendin zou horen? Zou ik denken: Stop nou eens met zeiken over die scriptie en maak hem af! Kap met die vent want ik vertrouw m voor geen meter. En geniet!!! Je verdient bakken met geld. En als je jezelf echt te dik vindt, eet dan eens niet zoveel dan was je allang dun geweest.
Misschien is dat het wel, dat ik het gevoel heb dat ik mijn ei/verhaal niet kwijt kan bij vriendinnen. Ik merk dat als ik over sommige onderwerpen begin het gesprek stilvalt. Er zijn een paar vriendinnen met wie ik een 'diepere' vriendschap heb maar die zie ik weinig.
Ik ga nu maar eens een rondje rennen, want van sporten maak je toch een geluks-stofje aan?
woensdag 2 februari 2011 om 21:32
Je verhaal bij iemand kwijt kunnen is wel heel belangrijk.
Wat voor soort onderwerpen bedoel je, waar het gesprek met je vriendinnen stil valt.
Sporten is zeker weten goed voor je .
De reactie wat je zou denken kan je daar voor jezelf iets mee?
Die scriptie wil je af hebben maar waarom lukt het niet om gemotiveerd te blijven.
Je schuldig voelen daarover werkt alleen averechts, kan je met jezelf afspraken maken hoe je dit weer goed aan kan pakken?
Stel je kan nu een korte pauze inlassen en daarna een paar uur per dag eraan werken lukt het misschien beter dan nu de hele dag ermee bezig te zijn.
Ik heb alleen nooit een scriptie hoeven schrijven, dus heb geen idee of mijn idee realistisch is.
Het idee is wel duidelijk denk ik.
Probeer te zien dat wat je doet goed is, ook al is het een klein stapje.
Nu ga je buiten een rondje lopen en dat is juist heel goed om ook je hoofd even leeg te maken.
Wat voor soort onderwerpen bedoel je, waar het gesprek met je vriendinnen stil valt.
Sporten is zeker weten goed voor je .
De reactie wat je zou denken kan je daar voor jezelf iets mee?
Die scriptie wil je af hebben maar waarom lukt het niet om gemotiveerd te blijven.
Je schuldig voelen daarover werkt alleen averechts, kan je met jezelf afspraken maken hoe je dit weer goed aan kan pakken?
Stel je kan nu een korte pauze inlassen en daarna een paar uur per dag eraan werken lukt het misschien beter dan nu de hele dag ermee bezig te zijn.
Ik heb alleen nooit een scriptie hoeven schrijven, dus heb geen idee of mijn idee realistisch is.
Het idee is wel duidelijk denk ik.
Probeer te zien dat wat je doet goed is, ook al is het een klein stapje.
Nu ga je buiten een rondje lopen en dat is juist heel goed om ook je hoofd even leeg te maken.
woensdag 2 februari 2011 om 22:04
Misschien kan je toch een keertje afspreken met een van de vriendinnen waar je een "diepere" band mee hebt. Of een minder diepe band, maar iemand die je wel erg graag mag / waar goed me klikt. Misschien word je wel aangenaam verrast. We hebben allemaal zo onze problemen, onzekerheden noem maar op en het is moeilijk om daarover te praten, toe te geven dat je allemaal minder goed voor elkaar hebt. Iemand moet wel erg gemeen zijn, om te zeggen wat een aanstellen ben jij. De kans dat je band wel sterker wordt, lijkt me groter.
de opmerking bakken met geld verdienen en een geen therapeut willen betalen snap ik niet helemaal. Als je door huisarts laat dfoor verwijzen dan kost het voor iemand die bakken met geld kost, nie zo veel ( max 10 euro per sessie) of niks voor 2e lijn. Als jij denkt dat je "verder komt"met een paar gesprekken, met een psych moet je dat gewoon doen.
de opmerking bakken met geld verdienen en een geen therapeut willen betalen snap ik niet helemaal. Als je door huisarts laat dfoor verwijzen dan kost het voor iemand die bakken met geld kost, nie zo veel ( max 10 euro per sessie) of niks voor 2e lijn. Als jij denkt dat je "verder komt"met een paar gesprekken, met een psych moet je dat gewoon doen.
woensdag 2 februari 2011 om 23:37
@noa, waarschijnlijk is het meer een gevoel dan dat het daadwerkelijk stilvalt denk ik.. Ik mailde deze week iets over maninmijnleven (die ze niet leuk vinden, omdat ze denken dat hij me aan het lijntje houdt), en dan mailt niemand terug over dat onderwerp, wel over andere onderwerpen. Ik merk dat ik er gevoelig voor ben.
Maar eerlijk is eerlijk: dat het niet goed met me gaat, dat durf ik dus niet te zeggen. Terwijl ik 'de vorige keer' alles heb verteld en dat juist heel fijn vond. Ga het dus binnenkort zeker zeggen.
En toevallig heb ik dit weekend een wellnesdag met een paar goede vriendinnen dus dat is heeeeerlijk! Naakt in sauna eens mijn zieleroerselen eruit gooien
Met de reactie kan ik in zoverre iets.. Dat ik het gevoel heb dat ik mezelf een schop onder mn kont moet geven, dat ik lui ben. Ook omdat ik niet durf aan te geven hoe ik me voel, hoeveel ik pieker en hoe slecht ik slaap. Dus een beetje van beide denk ik, meer vertellen hoe het met me gaat, en iets harder werken aan mezelf
Ik moet morgen een paar uur werken (11 tot 3 ong), wil daarna een gezonde maaltijd voor mezelf klaarmaken en s avonds een schema maken voor mn scriptie. Een haalbaar schema (pff mijn moeder vraagt elk telefoongesprek naar mijn scriptie en nu bood ze zelf aan eens schema te maken, maar dan moet ik zeggen hoe weinig er eigenlijk pas is gedaan.. )
@PoisonIvy, je hebt gelijk dat het tegenstrijdig is.. Ik wil best geld uitgeven als het mijn eigen gezondheid ten goede komt. Ik heb ooit een soort van emotioneel-eten-therapie gehad (soort psycholoog/dietiste) maar daar had ik totaaal niks aan. ben daar ook bang voor want dan durf ik niet te stoppen want dan moet ik zeggen dat het kut is... (het topic dat iemand vandaag opende over telefoongesprekken uitstellen is me errug herkenbaar)
Maar ok, er zijn al dingen gezegd waar ik iets aan heb, ik ga er maar eens een nachtje over slapen...
Maar eerlijk is eerlijk: dat het niet goed met me gaat, dat durf ik dus niet te zeggen. Terwijl ik 'de vorige keer' alles heb verteld en dat juist heel fijn vond. Ga het dus binnenkort zeker zeggen.
En toevallig heb ik dit weekend een wellnesdag met een paar goede vriendinnen dus dat is heeeeerlijk! Naakt in sauna eens mijn zieleroerselen eruit gooien
Met de reactie kan ik in zoverre iets.. Dat ik het gevoel heb dat ik mezelf een schop onder mn kont moet geven, dat ik lui ben. Ook omdat ik niet durf aan te geven hoe ik me voel, hoeveel ik pieker en hoe slecht ik slaap. Dus een beetje van beide denk ik, meer vertellen hoe het met me gaat, en iets harder werken aan mezelf
Ik moet morgen een paar uur werken (11 tot 3 ong), wil daarna een gezonde maaltijd voor mezelf klaarmaken en s avonds een schema maken voor mn scriptie. Een haalbaar schema (pff mijn moeder vraagt elk telefoongesprek naar mijn scriptie en nu bood ze zelf aan eens schema te maken, maar dan moet ik zeggen hoe weinig er eigenlijk pas is gedaan.. )
@PoisonIvy, je hebt gelijk dat het tegenstrijdig is.. Ik wil best geld uitgeven als het mijn eigen gezondheid ten goede komt. Ik heb ooit een soort van emotioneel-eten-therapie gehad (soort psycholoog/dietiste) maar daar had ik totaaal niks aan. ben daar ook bang voor want dan durf ik niet te stoppen want dan moet ik zeggen dat het kut is... (het topic dat iemand vandaag opende over telefoongesprekken uitstellen is me errug herkenbaar)
Maar ok, er zijn al dingen gezegd waar ik iets aan heb, ik ga er maar eens een nachtje over slapen...
