Psyche
alle pijlers
Goede dag, slechte dag
donderdag 24 september 2009 om 13:13
Omdat ik in Stap voor Stap alleen maar positief mag wil schrijven, open ik dit topic. Soms heb ik goede dagen, vaak heb ik kutdagen. En dat moet ik kwijt. En dat wil ik hier kwijt. En zo zijn er vast nog meer mede forummers. Iedereen is welkom! Lees wat je wil lezen!
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
Ik ben Choco, was ben depressief en gediagnosticeerd met een angststoornis met depressieve gedachten en gevoelens.
Ik zit aan de AD en oxazepam en ik kom niet veel buiten ik ben weer bezig mijn leven op te pakken. Ik hoop dat ik hier mijn verhaal kwijt mag doe gewoon elke dag hier mijn verhaal en nodig anderen ook uit dit hier te doen. Want dit forum helpt me.
anoniem_77625 wijzigde dit bericht op 04-11-2009 13:32
Reden: OP aangepast
Reden: OP aangepast
% gewijzigd
woensdag 16 februari 2011 om 03:03
Ik had vanavond weer cursus. Ik moet nu ECHT aan het werk. Ik had mail van mijn opdrachtgever en de docent liet ook weten dat hij toch echt binnenkort mijn eindopdracht wil zien.
Hij ging wel helpen. Het probleem is denk ik: als ik niet weet hoe ik moet beginnen, dan begin ik niet. Ik had natuurlijk al lang mijn opdrachtgever kunnen bellen dat ik wat meer hulp nodig had ofzo. Ik kom mezelf wel weer tegen, mijn vaste valkuilen.
Niet dat ik niks gedaan heb de laatste tijd. Ik heb wel de literatuur bestudeerd. Maar soms lukt het ook niet, dan is mijn hoofd zo wazig. Weet niet wat het is, misschien is het deels ook de angst. Dat ik de opdracht te moeilijk vind en daardoor blokkeer.
Anyway, ik moet gewoon hulp vragen komende tijd. Niet alles zelf uitpuzzelen als het niet lukt. Gewoon aan de bel trekken.
Toen ik thuis kwam zag ik dat de huisbaas zijn schilderspullen weer gepakt heeft... hij gaat dus binnenkort verder met schilderen. In de herfst had hij het niet af gekregen, het werd te vochtig buiten. Ik heb er even helemaal geen behoefte aan, die kerels voor mijn raam. Bah. Denk dat ik dan de gordijnen maar dicht houd. Niet zo aardig maar ik kan niet rustig zitten en studeren in huis met zo'n vent voor het raam.
Hij ging wel helpen. Het probleem is denk ik: als ik niet weet hoe ik moet beginnen, dan begin ik niet. Ik had natuurlijk al lang mijn opdrachtgever kunnen bellen dat ik wat meer hulp nodig had ofzo. Ik kom mezelf wel weer tegen, mijn vaste valkuilen.
Niet dat ik niks gedaan heb de laatste tijd. Ik heb wel de literatuur bestudeerd. Maar soms lukt het ook niet, dan is mijn hoofd zo wazig. Weet niet wat het is, misschien is het deels ook de angst. Dat ik de opdracht te moeilijk vind en daardoor blokkeer.
Anyway, ik moet gewoon hulp vragen komende tijd. Niet alles zelf uitpuzzelen als het niet lukt. Gewoon aan de bel trekken.
Toen ik thuis kwam zag ik dat de huisbaas zijn schilderspullen weer gepakt heeft... hij gaat dus binnenkort verder met schilderen. In de herfst had hij het niet af gekregen, het werd te vochtig buiten. Ik heb er even helemaal geen behoefte aan, die kerels voor mijn raam. Bah. Denk dat ik dan de gordijnen maar dicht houd. Niet zo aardig maar ik kan niet rustig zitten en studeren in huis met zo'n vent voor het raam.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 16 februari 2011 om 13:02
quote:PoisenIvy schreef op 15 februari 2011 @ 23:51:
Wat zou je graag willen?
Ik weet het niet, echt niet. Nou ja, eigenlijk weet ik het wel, maar dat is heel onrealistisch en/of moet ik vanalles voor doen. IK weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
Ik zit zo in m'n eigen wereldje, met een bepaald persoon/programma waar ik geobsedeerd door ben. Als ik me vervolgens realiseer hoe mijn echt leven is, dat ik niet weet hoe ik eruit kom en dat de lente en de zomer er straks weer aankomen en ik helemaal alleen ben... dan word ik gewoon misselijk van elllende.
Moet zometeen naar mijn psycholoog. Ik ben bang dat ik alleen maar moet huilen. Ben zo wanhopig.
Wat zou je graag willen?
Ik weet het niet, echt niet. Nou ja, eigenlijk weet ik het wel, maar dat is heel onrealistisch en/of moet ik vanalles voor doen. IK weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
Ik zit zo in m'n eigen wereldje, met een bepaald persoon/programma waar ik geobsedeerd door ben. Als ik me vervolgens realiseer hoe mijn echt leven is, dat ik niet weet hoe ik eruit kom en dat de lente en de zomer er straks weer aankomen en ik helemaal alleen ben... dan word ik gewoon misselijk van elllende.
Moet zometeen naar mijn psycholoog. Ik ben bang dat ik alleen maar moet huilen. Ben zo wanhopig.
woensdag 16 februari 2011 om 16:35
Nou, ben bij de psycholoog geweest. Ik moest heel de tijd mijn huilen inhouden, dat heb ik nog nooit gehad, maar ik heb wel gezegd wat ik wilde zeggen.
Waar we nu al een aantal maanden mee bezig zijn, (graven, praten over hoe ik de dingen zie, enz) is op zich nuttig, maar heeft nu geen prioriteit voor me. Nadenken over alles doe ik zelf al heel de dag, en eigenlijk weet ik natuurlijk goed dat ik eerst weer actief moet worden.
Had er deze week over nagedacht en opgeschreven.
Ik moet gewoon helemaal bij het begin beginnen. Ik zit nu op 0 (mocht ik van hem niet zeggen, ik zit op 2) wat betreft mijn leven. Geen bezigheden, geld, sociaal leven, conditie, motivatie. Om weer iets te gaan doen moet ik eerst mijn ritme en conditie weer een beetje normaal krijgen. Dat is dus ook meteen de moeilijkste stap. Veranderen van waar ik nu al meer dan een jaar inzit.
Dus 10 uur opstaan, is voor mij al hartstikke vroeg, en dan niet meteen weer veilig achter de pc duiken, maar gaan fietsen, wat dan ook. Moet voor mezelf een schema maken. Dat zal heus niet meteen goed gaan, en is ook helemaal niet leuk. Maar ik moet een keer streng gaan zijn.
Verder ga ik waarschijnlijk contact opnemen met ITB, dat is trajectbegeleiding voor mensen die een dagbesteding/werk/scholing zoeken. Mensen die dus weer moeten mee gaan draaien in de maatschappij. Dit zocht ik eigenlijk al heel lang, en gaat me denk ik meer helpen dan eens in de drie weken een beetje babbelen over hoe ik alles zie.
Eens in de drie weken vind ik sowieso erg weinig, heb ik hem ook verteld. Dan beklijft het niet, dan ben je er de dag zelf en de dag erna misschien nog wel mee bezig, maar de rest van de drie weken ga ik gewoon weer op zelfde voet verder. Dat werkt dus niet, was hij het ook mee eens, Maar er is helaas niks aan te doen, zo werkt dat daar, hij heeft niet meer tijd. Dus misschien dat ik met dat ITB verder kom ik wat stappen maken.
Omdat wat ik wil zo ontzettend ver weg is, werkt dat vreselijk verlammend. Ik kijk dan naar mijn eigen leven, en hoe mijlenver ik van mijn ideaal afzit, en wat ik doe is dan verlammen, vluchten, nergens meer aan beginnen.
Maar ik moet beseffen dat ik heel klein moet beginnen. Niemand zit in één keer op de top. En nu ben ik nog jong genoeg om het misschien te bereiken.
Het voelt nog een beetje raar om dit op deze manier allemaal te typen. Ik hoop niet dat het een bevlieging is van eindelijk weer een beetje hoop, en dat ik over een paar weken nog precies hetzelfde erbij zit. Ik hoop het niet, want ik ben het spuug- en spuugzat. Werd vanochtend misselijk van ellende wakker.
Waar we nu al een aantal maanden mee bezig zijn, (graven, praten over hoe ik de dingen zie, enz) is op zich nuttig, maar heeft nu geen prioriteit voor me. Nadenken over alles doe ik zelf al heel de dag, en eigenlijk weet ik natuurlijk goed dat ik eerst weer actief moet worden.
Had er deze week over nagedacht en opgeschreven.
Ik moet gewoon helemaal bij het begin beginnen. Ik zit nu op 0 (mocht ik van hem niet zeggen, ik zit op 2) wat betreft mijn leven. Geen bezigheden, geld, sociaal leven, conditie, motivatie. Om weer iets te gaan doen moet ik eerst mijn ritme en conditie weer een beetje normaal krijgen. Dat is dus ook meteen de moeilijkste stap. Veranderen van waar ik nu al meer dan een jaar inzit.
Dus 10 uur opstaan, is voor mij al hartstikke vroeg, en dan niet meteen weer veilig achter de pc duiken, maar gaan fietsen, wat dan ook. Moet voor mezelf een schema maken. Dat zal heus niet meteen goed gaan, en is ook helemaal niet leuk. Maar ik moet een keer streng gaan zijn.
Verder ga ik waarschijnlijk contact opnemen met ITB, dat is trajectbegeleiding voor mensen die een dagbesteding/werk/scholing zoeken. Mensen die dus weer moeten mee gaan draaien in de maatschappij. Dit zocht ik eigenlijk al heel lang, en gaat me denk ik meer helpen dan eens in de drie weken een beetje babbelen over hoe ik alles zie.
Eens in de drie weken vind ik sowieso erg weinig, heb ik hem ook verteld. Dan beklijft het niet, dan ben je er de dag zelf en de dag erna misschien nog wel mee bezig, maar de rest van de drie weken ga ik gewoon weer op zelfde voet verder. Dat werkt dus niet, was hij het ook mee eens, Maar er is helaas niks aan te doen, zo werkt dat daar, hij heeft niet meer tijd. Dus misschien dat ik met dat ITB verder kom ik wat stappen maken.
Omdat wat ik wil zo ontzettend ver weg is, werkt dat vreselijk verlammend. Ik kijk dan naar mijn eigen leven, en hoe mijlenver ik van mijn ideaal afzit, en wat ik doe is dan verlammen, vluchten, nergens meer aan beginnen.
Maar ik moet beseffen dat ik heel klein moet beginnen. Niemand zit in één keer op de top. En nu ben ik nog jong genoeg om het misschien te bereiken.
Het voelt nog een beetje raar om dit op deze manier allemaal te typen. Ik hoop niet dat het een bevlieging is van eindelijk weer een beetje hoop, en dat ik over een paar weken nog precies hetzelfde erbij zit. Ik hoop het niet, want ik ben het spuug- en spuugzat. Werd vanochtend misselijk van ellende wakker.
woensdag 16 februari 2011 om 16:42
Ik lees nu op internet dit:
'Individuele Traject Begeleiding (ITB) is een vorm van jeugdstraf. ITB kan worden opgelegd wanneer een jongere veroordeeld wordt, maar het gepleegde delict relatief laag is. Ook wanneer de veroordeelde jongere bijvoorbeeld een school volgt en in het examen jaar zit, kan de rechter in overleg met de officier van justitie, de kinderbescherming en de voogd of jeugd-reclassering voorstellen dat de jongere met een ITB naar huis kan.
Een ITB is eigenlijk de straf uitzitten in je eigen huis, de jongere mag alleen naar school, werk en sport. De jongere die meedoet aan ITB is verplicht zich te houden aan strenge regels.'
Ehm, wat? Dat staat niet in de folder! Ik neem aan dat het voor mensen die geholpen worden bij de GGZ niet zo gaat? Dat het een andere tak is ofzo?
Hm!
'Individuele Traject Begeleiding (ITB) is een vorm van jeugdstraf. ITB kan worden opgelegd wanneer een jongere veroordeeld wordt, maar het gepleegde delict relatief laag is. Ook wanneer de veroordeelde jongere bijvoorbeeld een school volgt en in het examen jaar zit, kan de rechter in overleg met de officier van justitie, de kinderbescherming en de voogd of jeugd-reclassering voorstellen dat de jongere met een ITB naar huis kan.
Een ITB is eigenlijk de straf uitzitten in je eigen huis, de jongere mag alleen naar school, werk en sport. De jongere die meedoet aan ITB is verplicht zich te houden aan strenge regels.'
Ehm, wat? Dat staat niet in de folder! Ik neem aan dat het voor mensen die geholpen worden bij de GGZ niet zo gaat? Dat het een andere tak is ofzo?
Hm!
woensdag 16 februari 2011 om 18:31
Ste, ik ben zo blij voor je dat je een klein beetje hoop voelt! Ik hoop van harte dat het blijft.
Dat van kleine stapjes doen, is denk ik een goede. Dat vergeet ik zelf ook nog wel eens, dat ik kleine stappen moet zetten, en daar dan ook tevreden over mag zijn. In plaats van alleen maar een heel groot doel voor ogen te hebben, waar ik nog niet aan toe ben om die te bereiken (omdat ik dan eerst die kleinere stapjes moet hebben gedaan).
Heb je nog weer een afspraak bij je psycholoog? Misschien kan je die ITB dan met hem overleggen, waarom hij je dit adviseert? Van wat je schrijft, is mijn eerste reactie ook van past dit wel bij je. Maar is waar jij misschien naar toe gaat, misschien een ander traject van hetzelfde instituut? Nou ja, ik zou het gewoon even navragen. Misschien kun je je psycholoog bellen, als je pas over drie weken weer een afspraak hebt? Lijkt me vervelend als je zo lang moet wachten op duidelijkheid hierover.
Dat van kleine stapjes doen, is denk ik een goede. Dat vergeet ik zelf ook nog wel eens, dat ik kleine stappen moet zetten, en daar dan ook tevreden over mag zijn. In plaats van alleen maar een heel groot doel voor ogen te hebben, waar ik nog niet aan toe ben om die te bereiken (omdat ik dan eerst die kleinere stapjes moet hebben gedaan).
Heb je nog weer een afspraak bij je psycholoog? Misschien kan je die ITB dan met hem overleggen, waarom hij je dit adviseert? Van wat je schrijft, is mijn eerste reactie ook van past dit wel bij je. Maar is waar jij misschien naar toe gaat, misschien een ander traject van hetzelfde instituut? Nou ja, ik zou het gewoon even navragen. Misschien kun je je psycholoog bellen, als je pas over drie weken weer een afspraak hebt? Lijkt me vervelend als je zo lang moet wachten op duidelijkheid hierover.
woensdag 16 februari 2011 om 23:09
Mijn psycholoog heeft die ITB niet per se geadviseerd hoor. Ik beschreef hem wat ik zocht (iemand die me kon begeleiden met weer werk/school/dagbesteding) en toen kwam hij hiermee. Ik vind het een goede oplossing hoor, en ik denk dat die ITB in de vorm van jeugdstraf iets heel anders is.
Nu moet ik vandaag/morgen aan de slag.
Heb mijn laptop om te beginnen op mijn bureau gezet, in plaats van dat ik ermee op mijn bed zit, en er door de comfortabelheid niet meer vanachter kom.
Moet morgen redelijk op tijd opstaan, en mijn fiets ophalen, die nog bij mijn vriend staat.
Ik hoop echt dat dit (ook al zijn het voor anderen misschien belachelijk kleine stappen) gaat lukken, en dat ik niet te hoog van de toren blaas.
Nu moet ik vandaag/morgen aan de slag.
Heb mijn laptop om te beginnen op mijn bureau gezet, in plaats van dat ik ermee op mijn bed zit, en er door de comfortabelheid niet meer vanachter kom.
Moet morgen redelijk op tijd opstaan, en mijn fiets ophalen, die nog bij mijn vriend staat.
Ik hoop echt dat dit (ook al zijn het voor anderen misschien belachelijk kleine stappen) gaat lukken, en dat ik niet te hoog van de toren blaas.
woensdag 16 februari 2011 om 23:26
He Ste, vervang het woordje 'moeten' eens door 'willen'. Zeg dat 10.000 keer op een dag en het is een wereld van verschil na een tijd Succes morgen!
(Ik heb weer last van niet kunnen slapen maar ga nu toch mijn ogen dichtdoen en mijn gedachtes op wolken blazen. Klinkt wazig, vertel ik morgen wel. Heb weer iets nieuws geleerd en dat stemde me vandaag hoopvol Welterusten.)
(Ik heb weer last van niet kunnen slapen maar ga nu toch mijn ogen dichtdoen en mijn gedachtes op wolken blazen. Klinkt wazig, vertel ik morgen wel. Heb weer iets nieuws geleerd en dat stemde me vandaag hoopvol Welterusten.)
donderdag 17 februari 2011 om 00:09
@ ste,
klinkt toch goed hoor. En ja zijn maar kleine stapjes en als ik voor mijzelf spreek dan denk ik ook vaak leuk die kleine stapjes, maar blijft allemaal zo kansloos. Toch moet het die kleine stapjes. Vorig jaar nov ben ik mijn baan kwijtgeraakt. Ging sowieso al niet zo lekker dus dit leuke extraatje maakte het feestje aardig compleet.
Ik heb een paar weken benzo's gehad, die hebben mij geholpen om weer een beetje ritme te krijgen. Lig nog steeds vaak lang op bed, maarben niet meer hele nachten op en hele dagen op bed. Af en toe lukt het ook wel om te een sollicitatiebriefje te sturen, maar tot op heden 0 resultaat. Wel ben ik nu bezig met vrijwilligerswerk. Vind het ook zo moeilijk om weer wat te doen. Dus doe ik niks. ja computeren, tellsellreclames kijken...Anyway maar als ik nu terugkijk, dan ben ik niet heel veel verder, maar dat ik weer een beetje normaal ritme heb, is toch al weer een kleine verbetering. Ik denk dat het gewoon moet die kleine stapjes.
En harstikke goed dat je nu kleine stapjes aan het maken bent.
Ik vind jouw "hulp" wel een beetje dramatisch hoor. 1x in 3 weken zet weinig zoden aan de dijk. Ik weet niet waar je woont, maar wellicht kun je op zoek naar een andere instelling. Mij is een tijdje geleden ook dag(klinische) behandeling voorgesteld. Ga het niet doen, maar heb wel gelezen dat je ook zelf kunt aanmelden. Misschien is dat iets voor je. Wel heftig, maar misschien dat je op die manier in 6 maanden veel verder komt dan jarenlang 1x per week, of in jouw geval 1x per 3 weken.
Choco, wat vervelend dat je weer in de put zit.
Ik denk dat er al lang een diagnose is gesteld. Ik weet niet wat de reden is, maar mijn ervaring is dat ze niks of nauwelijk iets vertellen als je er niet expliciet om vraagt. Als ik voor mijzelf spreek; ik ben iemand die dat soort dingen graag wil weten, al weet ik niet of ik nu blij ben met de wetenschap....
klinkt toch goed hoor. En ja zijn maar kleine stapjes en als ik voor mijzelf spreek dan denk ik ook vaak leuk die kleine stapjes, maar blijft allemaal zo kansloos. Toch moet het die kleine stapjes. Vorig jaar nov ben ik mijn baan kwijtgeraakt. Ging sowieso al niet zo lekker dus dit leuke extraatje maakte het feestje aardig compleet.
Ik heb een paar weken benzo's gehad, die hebben mij geholpen om weer een beetje ritme te krijgen. Lig nog steeds vaak lang op bed, maarben niet meer hele nachten op en hele dagen op bed. Af en toe lukt het ook wel om te een sollicitatiebriefje te sturen, maar tot op heden 0 resultaat. Wel ben ik nu bezig met vrijwilligerswerk. Vind het ook zo moeilijk om weer wat te doen. Dus doe ik niks. ja computeren, tellsellreclames kijken...Anyway maar als ik nu terugkijk, dan ben ik niet heel veel verder, maar dat ik weer een beetje normaal ritme heb, is toch al weer een kleine verbetering. Ik denk dat het gewoon moet die kleine stapjes.
En harstikke goed dat je nu kleine stapjes aan het maken bent.
Ik vind jouw "hulp" wel een beetje dramatisch hoor. 1x in 3 weken zet weinig zoden aan de dijk. Ik weet niet waar je woont, maar wellicht kun je op zoek naar een andere instelling. Mij is een tijdje geleden ook dag(klinische) behandeling voorgesteld. Ga het niet doen, maar heb wel gelezen dat je ook zelf kunt aanmelden. Misschien is dat iets voor je. Wel heftig, maar misschien dat je op die manier in 6 maanden veel verder komt dan jarenlang 1x per week, of in jouw geval 1x per 3 weken.
Choco, wat vervelend dat je weer in de put zit.
Ik denk dat er al lang een diagnose is gesteld. Ik weet niet wat de reden is, maar mijn ervaring is dat ze niks of nauwelijk iets vertellen als je er niet expliciet om vraagt. Als ik voor mijzelf spreek; ik ben iemand die dat soort dingen graag wil weten, al weet ik niet of ik nu blij ben met de wetenschap....
donderdag 17 februari 2011 om 16:29
@Ste: Ik ben nog met lezen bij je post van 16.35.
Weet je Ste, ik lees al heel lang af en toe een post van jou en dit is de eerste keer dat ik er iets van plannen en daadkracht in zie. En dat is echt een hele goede ontwikkeling.
Het is waar dat het een goed begin zou zijn om iedere dag om 10 uur op te staan. Mensen zijn toch gemaakt om overdag te leven en als jij overdag slaapt krijg je geen daglicht waardoor je bepaalde stoffen minder aanmaakt. (hormonen etc)
Het is goed een stok achter de deur te hebben, bijv om 11 uur ergens te moeten zijn. Bij vrijwilligerswerk, in de sportschool, bij een tante, whatever.
(Ik zit dit leuk te schrijven maar zo leef ik zelf ook niet... gaat het nu niet om )
Jouw 'ideaal' is misschien heel ver weg. Maar ik denk als je een ritme hebt, een beetje activiteiten dat je dan al iets dichter bij je ideaal bent dan wanneer je slaapt en computert en verder niks (plat gezegd).
En misschien kom je op weg naar je ideaal onderweg wel iets anders tegen dat ook heel leuk is, waar je nog nooit aan gedacht hebt.
Een liggend schip kun je niet sturen zeggen ze.
Ga iets doen en wie weet waar het toe leidt.
Weet je Ste, ik lees al heel lang af en toe een post van jou en dit is de eerste keer dat ik er iets van plannen en daadkracht in zie. En dat is echt een hele goede ontwikkeling.
Het is waar dat het een goed begin zou zijn om iedere dag om 10 uur op te staan. Mensen zijn toch gemaakt om overdag te leven en als jij overdag slaapt krijg je geen daglicht waardoor je bepaalde stoffen minder aanmaakt. (hormonen etc)
Het is goed een stok achter de deur te hebben, bijv om 11 uur ergens te moeten zijn. Bij vrijwilligerswerk, in de sportschool, bij een tante, whatever.
(Ik zit dit leuk te schrijven maar zo leef ik zelf ook niet... gaat het nu niet om )
Jouw 'ideaal' is misschien heel ver weg. Maar ik denk als je een ritme hebt, een beetje activiteiten dat je dan al iets dichter bij je ideaal bent dan wanneer je slaapt en computert en verder niks (plat gezegd).
En misschien kom je op weg naar je ideaal onderweg wel iets anders tegen dat ook heel leuk is, waar je nog nooit aan gedacht hebt.
Een liggend schip kun je niet sturen zeggen ze.
Ga iets doen en wie weet waar het toe leidt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 17 februari 2011 om 16:35
Nou ik ben eigenlijk te wazig vandaag om bij te kunnen lezen. Ik kan wel lezen hoor, ik heb net een heel verslag van mijn lieve broertje zitten lezen en corrigeren. Ben nu even verzadigd.
Ben dagje bij mijn ouders, wel lekker. Had gisteravond (veel) activiteiten op het dorp hier. Beetje teveel maar het was een soort afscheidsavond van iemand die ik ken, met aansluitend nog iets anders... ik moest er bijna wel heen en wilde t zelf ook.
Wel weer de halve nacht wakker geweest.
Ik moet ook echt gaan werken aan mijn ritme. Iets vaker naar buiten ook, dat schijnt goed te zijn voor de biologische klok. Misschien volgende week ook een paar dagen naar mijn ouders. Daar is het toch makkelijker om de dag 'door te komen' na een slechte nacht. Ik bedoel: toch op tijd opstaan en dan 's avonds hopelijk wel slapen.
Als ik thuis ben en me verrot voel door slecht slapen weet ik niet zo goed wat te doen. Meestal wordt het TV kijken maar dat is eigenlijk ook best vermoeiend voor mn hoofd.
Ben dagje bij mijn ouders, wel lekker. Had gisteravond (veel) activiteiten op het dorp hier. Beetje teveel maar het was een soort afscheidsavond van iemand die ik ken, met aansluitend nog iets anders... ik moest er bijna wel heen en wilde t zelf ook.
Wel weer de halve nacht wakker geweest.
Ik moet ook echt gaan werken aan mijn ritme. Iets vaker naar buiten ook, dat schijnt goed te zijn voor de biologische klok. Misschien volgende week ook een paar dagen naar mijn ouders. Daar is het toch makkelijker om de dag 'door te komen' na een slechte nacht. Ik bedoel: toch op tijd opstaan en dan 's avonds hopelijk wel slapen.
Als ik thuis ben en me verrot voel door slecht slapen weet ik niet zo goed wat te doen. Meestal wordt het TV kijken maar dat is eigenlijk ook best vermoeiend voor mn hoofd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 17 februari 2011 om 17:16
Ben vandaag inderdaad 10 uur opgestaan, ontbeten, mocht van mezelf een uurtje computeren.
Toen ben ik naar m'n vriends huis gegaan, waar mijn fiets nog stond. Daar heb ik een stukje in een heel interessant boek gelezen dat te dik is om mee te nemen.
Toen heb ik 20 minuten naar huis gefietst, was lekker weer joh! Jammer dat ik de zon in mijn rug had.
Ik had de smaak van buiten zijn te pakken, ben dus ook nog maar een halve kilometer naar de papierbak gelopen.
Tot dusver gaat het goed, voel me ook wel goed! Maar goed, vandaag scheen de zon, als het minder weer is is mijn fietsplan alweer een stuk minder leuk natuurlijk.
Merk ook dat het goed is dat ik mijn laptop weer op mijn bureau heb gezet, in plaats van dat ik er heel de dag mee op bed hang. Merk dat ik nu eerder opsta om iets te gaan doen.
Toen ben ik naar m'n vriends huis gegaan, waar mijn fiets nog stond. Daar heb ik een stukje in een heel interessant boek gelezen dat te dik is om mee te nemen.
Toen heb ik 20 minuten naar huis gefietst, was lekker weer joh! Jammer dat ik de zon in mijn rug had.
Ik had de smaak van buiten zijn te pakken, ben dus ook nog maar een halve kilometer naar de papierbak gelopen.
Tot dusver gaat het goed, voel me ook wel goed! Maar goed, vandaag scheen de zon, als het minder weer is is mijn fietsplan alweer een stuk minder leuk natuurlijk.
Merk ook dat het goed is dat ik mijn laptop weer op mijn bureau heb gezet, in plaats van dat ik er heel de dag mee op bed hang. Merk dat ik nu eerder opsta om iets te gaan doen.
donderdag 17 februari 2011 om 19:10
Ik zie hier een hele andere Ste ineens!
Misschien kun je nu al iets bedenken voor slecht weer. Sportschool misschien, als je dat wat vindt?
Ik had afgelopen winter ook het idee: als ik het buiten niet lekker vind hoef ik niet per se naar buiten. Woon iets buiten de bebouwde kom en die weilanden in de winter daar vind ik niks aan. Het waait er ook nog hard... Maar wil nu wel lid worden van een sportschool want dan kan ik op regenachtige dagen daar lekker bewegen.
Ik hoop dat dit doorzet Ste, dit klinkt zo veel beter!
Misschien kun je nu al iets bedenken voor slecht weer. Sportschool misschien, als je dat wat vindt?
Ik had afgelopen winter ook het idee: als ik het buiten niet lekker vind hoef ik niet per se naar buiten. Woon iets buiten de bebouwde kom en die weilanden in de winter daar vind ik niks aan. Het waait er ook nog hard... Maar wil nu wel lid worden van een sportschool want dan kan ik op regenachtige dagen daar lekker bewegen.
Ik hoop dat dit doorzet Ste, dit klinkt zo veel beter!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 17 februari 2011 om 23:37
Mijn oude werk is op TV. Dit is even raar.
Meer kan ik er nu niet over zeggen, te herkenbaar. Als ik weet dat jullie achter de PC zitten kan ik er wel over schrijven en dan weghalen maar nu durf ik dat niet aan.
Meer kan ik er nu niet over zeggen, te herkenbaar. Als ik weet dat jullie achter de PC zitten kan ik er wel over schrijven en dan weghalen maar nu durf ik dat niet aan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 18 februari 2011 om 14:10
Heb vandaag weer gefietst. Was wel koud, maar ach. Daar kan ik beter tegen dan tegen de warmte.
Over de sportschool; vorig jaar heb ik mezelf in een opwelling aangemeld voor een (heel goedkope) sportschool. Ik ben in totaal iets van 4 keer geweest. Dat doe ik dus niet meer. Ook al kost het me geld, dat is blijkbaar geen stok achter de deur om toch te gaan.
Fietsen gaan me prima af, en het wordt vanaf nu alleen maar beter weer.
Ga zometeen voor het weekend naar m'n ouders. Hoop dat ik daar een beetje mijn nieuwe ritme in stand kan houden.
Daar zijn wel altijd veel meer spanningen, dus ik hoop dat het goed gaat.
Over de sportschool; vorig jaar heb ik mezelf in een opwelling aangemeld voor een (heel goedkope) sportschool. Ik ben in totaal iets van 4 keer geweest. Dat doe ik dus niet meer. Ook al kost het me geld, dat is blijkbaar geen stok achter de deur om toch te gaan.
Fietsen gaan me prima af, en het wordt vanaf nu alleen maar beter weer.
Ga zometeen voor het weekend naar m'n ouders. Hoop dat ik daar een beetje mijn nieuwe ritme in stand kan houden.
Daar zijn wel altijd veel meer spanningen, dus ik hoop dat het goed gaat.
vrijdag 18 februari 2011 om 18:30
Ste, wat ben je goed bezig! Daar kan ik een voorbeeld aan nemen, mijn ritme is momenteel weer een drama
Wees trouwens niet te hard voor jezelf als je een keer weer terugschiet in je oude gewoonte van tot laat in bed liggen. Is heel normaal dat je dat af en toe eens een keer gebeurt. Helemaal als je met stress-situaties te maken hebt, zoals het weekend bij je ouders.
Wees trouwens niet te hard voor jezelf als je een keer weer terugschiet in je oude gewoonte van tot laat in bed liggen. Is heel normaal dat je dat af en toe eens een keer gebeurt. Helemaal als je met stress-situaties te maken hebt, zoals het weekend bij je ouders.
vrijdag 18 februari 2011 om 18:33
vrijdag 18 februari 2011 om 22:49
vrijdag 18 februari 2011 om 22:53
Ik heb ook niks aan mijn ouders. Op emotioneel vlak dan. Ik vind dat zo erg. Ik voel ook zoveel woede en irritatie naar ze toe.
Ik wou dat ik echt iemand had met wie ik kon praten. Waar ik echt iets aan had.
Een tijd geleden heeft mijn beste vriendin die ik al meer dan 10 jaar had het contact verbroken, en ik weet nog steeds niet precies waarom. Ze heeft geen uitleg gegeven, en dat is zo vreselijk naar. Ik heb het hiermee nog steeds heel erg moelijk.
Voel me zo alleen.
Ik wou dat ik echt iemand had met wie ik kon praten. Waar ik echt iets aan had.
Een tijd geleden heeft mijn beste vriendin die ik al meer dan 10 jaar had het contact verbroken, en ik weet nog steeds niet precies waarom. Ze heeft geen uitleg gegeven, en dat is zo vreselijk naar. Ik heb het hiermee nog steeds heel erg moelijk.
Voel me zo alleen.
vrijdag 18 februari 2011 om 22:56
Ouders komen te dicht bij. Ik herken het met mijn zoon ook. Vaak is het moeilijk om je zo kwetsbaar op te stellen omdat je je ouders geen verdriet wil doen. Je wil ze niet ongerust maken. Ik vind het ook moeilijk om mijn zoon in een dip te zien zitten en ik weet vaak ook niet wat ik tegen hem moet zeggen. Het is niet goed, ik weet het, maar zo lastig.
vrijdag 18 februari 2011 om 22:59
Leuk om te horen Chatterly, dat je plaatsvervangend trots was.
Ik ben alleen bang dat ik, zoals ik al eerder schreef, positief van start ging, maar dat het uiteindelijk na een paar dagen alweer niks gaat worden.
En ja, je hebt gelijk, ik wil mijn moeder ook geen verdriet doen. Maar toch, ik heb ook het idee dat ik niet echt bij haar terecht kan. Voel me niet serieus genomen en ik vind ook dat als ik hier ben (gemiddeld zo'n 1 a 2 weekenden per maand) ik nauwelijks aandacht krijg. Zoals anderen leuke dingen met hun moeder doen naarmate ze ouder worden, zo'n band heb ik helemaal niet. Ook niet met mijn zusje.
edit: ik heb je vriendsschapsverzoek ontvangen, maar (ik denk omdat Viva zo kut doet de laatste tijd) lukt het niet om te bevestigen.
Misschien andersom wel, heb er eentje naar jou gestuurd.
Ik ben alleen bang dat ik, zoals ik al eerder schreef, positief van start ging, maar dat het uiteindelijk na een paar dagen alweer niks gaat worden.
En ja, je hebt gelijk, ik wil mijn moeder ook geen verdriet doen. Maar toch, ik heb ook het idee dat ik niet echt bij haar terecht kan. Voel me niet serieus genomen en ik vind ook dat als ik hier ben (gemiddeld zo'n 1 a 2 weekenden per maand) ik nauwelijks aandacht krijg. Zoals anderen leuke dingen met hun moeder doen naarmate ze ouder worden, zo'n band heb ik helemaal niet. Ook niet met mijn zusje.
edit: ik heb je vriendsschapsverzoek ontvangen, maar (ik denk omdat Viva zo kut doet de laatste tijd) lukt het niet om te bevestigen.
Misschien andersom wel, heb er eentje naar jou gestuurd.
vrijdag 18 februari 2011 om 23:49
Ste, ik dacht eigenlijk dat je bij je ouders woonde. Dat heb ik dan verkeerd begrepen.
Woon je alleen of in een studentenhuis, of anders?
Dat zal wel moeilijk geweest zijn dan, zo lang in een dip en dan ook nog alleen wonen. Ik ben tijdens mijn depressies altijd bij mijn ouders geweest. Het grootste deel van de tijd had ik ook geen andere woonruimte maar het is ook wel geweest dat ik wel een kamer had maar daar niet alleen wilde/kon zijn.
Misschien krijg je te weinig begeleiding op het moment. Die paar gesprekken bij een therapeut zijn misschien te weinig. Bij de GGZ kan ik als het slecht gaat meerdere keren per week terecht. Ze kunnen zelfs regelen dat er elke dag iemand langskomt.
Tja als je eenmaal een crisisgeval geweest bent is er veel mogelijk. (waarmee ik niemand op ideeën wil brengen uiteraard)
Om aan te geven: er zijn veel gevallen en situaties waarin het belangrijk is om veel begeleiding te krijgen en ik denk dat jij nu ook in zo'n fase zit. Het gaat de goede kant op maar het is nog wankel, als ik het zo lees.
Maar denk ajb niet dat het al te laat is en dat je alles al verkloot hebt. Je kijkt naar het verleden en dan lijkt het ook alsof je als twintiger het al lang gemaakt had moeten hebben.
Maar als je naar de toekomst kijkt... er zijn nog ontelbare kansen om er wat van te maken. Iedere dag opnieuw.
Maar het is wel belangrijk dat je weet hoe je in elkaar steekt en dat je weet wat jouw valkuilen zijn. Dat moet je nu gaan leren, denk ik.
Maar ga door he! Kun je bij je ouders ook fietsen? Heb je daar een fiets?
Woon je alleen of in een studentenhuis, of anders?
Dat zal wel moeilijk geweest zijn dan, zo lang in een dip en dan ook nog alleen wonen. Ik ben tijdens mijn depressies altijd bij mijn ouders geweest. Het grootste deel van de tijd had ik ook geen andere woonruimte maar het is ook wel geweest dat ik wel een kamer had maar daar niet alleen wilde/kon zijn.
Misschien krijg je te weinig begeleiding op het moment. Die paar gesprekken bij een therapeut zijn misschien te weinig. Bij de GGZ kan ik als het slecht gaat meerdere keren per week terecht. Ze kunnen zelfs regelen dat er elke dag iemand langskomt.
Tja als je eenmaal een crisisgeval geweest bent is er veel mogelijk. (waarmee ik niemand op ideeën wil brengen uiteraard)
Om aan te geven: er zijn veel gevallen en situaties waarin het belangrijk is om veel begeleiding te krijgen en ik denk dat jij nu ook in zo'n fase zit. Het gaat de goede kant op maar het is nog wankel, als ik het zo lees.
Maar denk ajb niet dat het al te laat is en dat je alles al verkloot hebt. Je kijkt naar het verleden en dan lijkt het ook alsof je als twintiger het al lang gemaakt had moeten hebben.
Maar als je naar de toekomst kijkt... er zijn nog ontelbare kansen om er wat van te maken. Iedere dag opnieuw.
Maar het is wel belangrijk dat je weet hoe je in elkaar steekt en dat je weet wat jouw valkuilen zijn. Dat moet je nu gaan leren, denk ik.
Maar ga door he! Kun je bij je ouders ook fietsen? Heb je daar een fiets?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 18 februari 2011 om 23:59
Verana bedankt voor je bloemetje!
Dus jouw ritme is ook drama? Mijne ook. Kan er lang of kort over schrijven... ik hoop dat ik vannacht lekker slaap.
Tja dat werk op TV. Dat was raar. Moest ook wel lachen want mijn oude collega was aan het woord en die deed voor TV wel even anders dan normaal. Zoals hij/zij nu het bedrijf liet zien deed hij/zij niet toen ik er werkte.
Destijds was het een beetje mijn thuis of tweede huis, dat werk. Ik heb het er echt wel leuk gehad. Wist wel dat ik het niet jaren kon blijven doen ivm de werkdruk. Maar toen ik de beelden zag realiseerde ik me weer dat het er toch wel fijn was.
Ik werkte daar eerst 24 uur per week en daarna 32. (had mijn diagnose al) Best veel dus. En ik deed daarnaast ook nog mijn vrijwilligerswerk en zag soms vrienden (hoewel ik daar vaak ook geen energie voor had).
Ik deed toen echt veel meer in een week dan nu.
Wel woonde ik in die tijd bij mijn ouders en hoefde ik niet te koken/boodschappen doen etc. Weet nog dat ik veel dingen op de lange baan schoof omdat ik het eigenlijk te druk had met werk. En ik was continu snotverkouden. Weerstand was niet best.
Voor nu zou iets er tussenin ideaal zijn geloof ik. Niet te veel stress maar ook niet te rustig. Ik ben wel aan het kijken naar werk, denk dat het er wel tijd voor wordt.
Dus jouw ritme is ook drama? Mijne ook. Kan er lang of kort over schrijven... ik hoop dat ik vannacht lekker slaap.
Tja dat werk op TV. Dat was raar. Moest ook wel lachen want mijn oude collega was aan het woord en die deed voor TV wel even anders dan normaal. Zoals hij/zij nu het bedrijf liet zien deed hij/zij niet toen ik er werkte.
Destijds was het een beetje mijn thuis of tweede huis, dat werk. Ik heb het er echt wel leuk gehad. Wist wel dat ik het niet jaren kon blijven doen ivm de werkdruk. Maar toen ik de beelden zag realiseerde ik me weer dat het er toch wel fijn was.
Ik werkte daar eerst 24 uur per week en daarna 32. (had mijn diagnose al) Best veel dus. En ik deed daarnaast ook nog mijn vrijwilligerswerk en zag soms vrienden (hoewel ik daar vaak ook geen energie voor had).
Ik deed toen echt veel meer in een week dan nu.
Wel woonde ik in die tijd bij mijn ouders en hoefde ik niet te koken/boodschappen doen etc. Weet nog dat ik veel dingen op de lange baan schoof omdat ik het eigenlijk te druk had met werk. En ik was continu snotverkouden. Weerstand was niet best.
Voor nu zou iets er tussenin ideaal zijn geloof ik. Niet te veel stress maar ook niet te rustig. Ik ben wel aan het kijken naar werk, denk dat het er wel tijd voor wordt.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 18 februari 2011 om 23:59
Ik woon al sinds ik net 18 ben niet meer bij m'n ouders. Vind ik prima hoor, ik ben eerlijk gezegd liever vaak alleen in mijn eigen kamer, dan dat ik gezelsschap heb van mijn ouders. We hebben geen goede band. Voel me vaak alleen maar slechter als ik hier ben, helaas. Maar m'n opa viert morgen z'n verjaardag, dus wilde wel hierheen komen.
Ja, ik krijg ook te weinig begeleiding. Ben ook een beetje kwaad eigenlijk, op mijn psych. Heb het hem meerdere keren aangegeven dat ik eens in de drie weken gewoon te weinig vind, en dat vind hij ook wel, zegt hij, maar stuur me dan gewoon door of iets dergelijks, als je te weinig tijd hebt.
Ja, heb hier ook een fiets. Maar weet niet of het morgen gaat lukken, want we moeten al om 11 uur bij m'n opa zijn, en als het lukt ga ik om 10 uur opstaan.
Fijn dat jullie hier vanavond waren, had ik wel even behoefte aan.
Ja, ik krijg ook te weinig begeleiding. Ben ook een beetje kwaad eigenlijk, op mijn psych. Heb het hem meerdere keren aangegeven dat ik eens in de drie weken gewoon te weinig vind, en dat vind hij ook wel, zegt hij, maar stuur me dan gewoon door of iets dergelijks, als je te weinig tijd hebt.
Ja, heb hier ook een fiets. Maar weet niet of het morgen gaat lukken, want we moeten al om 11 uur bij m'n opa zijn, en als het lukt ga ik om 10 uur opstaan.
Fijn dat jullie hier vanavond waren, had ik wel even behoefte aan.
