Gezondheid
alle pijlers
Aangeven van grenzen
vrijdag 18 februari 2011 om 11:58
Wie herkent dit?
Sinds bijna 10 jaar heb ik dezelfde handicap als moeder. Zij had het toen ik het kreeg, 20 jaar en gaf als reactie: maar dat kan helemaal niet, dat jij het ook hebt. Verder weinig begrip, want zij was de enige die het had, en bij haar was het erg, omdat ze het al 20 jaar had.
Mijn verschijnselen zijn echter heftiger dan die van haar, en ik geef duidelijk aan wanneer ik iets niet kan. Omdat zij het wel kan, denkt zij dat dat voor mij ook geldt. Dan praat ik over zoiets als een tafel optillen en op een andere plek zetten . . . .
Voorbeeld waarmee ik haar probeer duidelijk te maken hoe het bij mij is: jij mist al 30 jaar 1 arm. Ik mis pas 10 jaar 2 armen . . . .
dan kan ik toch veel minder dan jij?
Wie heeft ook dezelfde handicap/beperking als moeder, en loopt hier ook tegenaan?
Ik ben 49, moeder is 72 en heeft heel weinig opleiding en weet niet goed wat er in de wereld te koop is.
Sinds bijna 10 jaar heb ik dezelfde handicap als moeder. Zij had het toen ik het kreeg, 20 jaar en gaf als reactie: maar dat kan helemaal niet, dat jij het ook hebt. Verder weinig begrip, want zij was de enige die het had, en bij haar was het erg, omdat ze het al 20 jaar had.
Mijn verschijnselen zijn echter heftiger dan die van haar, en ik geef duidelijk aan wanneer ik iets niet kan. Omdat zij het wel kan, denkt zij dat dat voor mij ook geldt. Dan praat ik over zoiets als een tafel optillen en op een andere plek zetten . . . .
Voorbeeld waarmee ik haar probeer duidelijk te maken hoe het bij mij is: jij mist al 30 jaar 1 arm. Ik mis pas 10 jaar 2 armen . . . .
dan kan ik toch veel minder dan jij?
Wie heeft ook dezelfde handicap/beperking als moeder, en loopt hier ook tegenaan?
Ik ben 49, moeder is 72 en heeft heel weinig opleiding en weet niet goed wat er in de wereld te koop is.
vrijdag 18 februari 2011 om 12:02
Zoiets als pijn of handicap kun je niet vergelijken en voor iedereen is het even erg.
Pijn is niet meetbaar en niet iedereen kan evenveel dragen.
Ik snap niet helemaal waarom je aan je moeder wilt uitleggen dat het voor jou "erger" is?
Ik heb dezelfde ziekte als mijn zus en merk dat we er beide heel verschillend mee omgaan maar veroordelen elkaar daar niet om.
Waarom?
Pijn is niet meetbaar en niet iedereen kan evenveel dragen.
Ik snap niet helemaal waarom je aan je moeder wilt uitleggen dat het voor jou "erger" is?
Ik heb dezelfde ziekte als mijn zus en merk dat we er beide heel verschillend mee omgaan maar veroordelen elkaar daar niet om.
Waarom?
vrijdag 18 februari 2011 om 12:07
Als je erkenning wilt van je moeder voor je handicap, en/of tips over hoe je ermee om kunt gaan dat je dat niet krijgt (en misschien wel nooit, als ze al 72 is), kun je denk ik een hoop goede reacties krijgen hier.
Als je alleen maar wilt weten hoe je haar duidelijk kunt maken dat jij het slechter getroffen hebt dan zij, denk ik dat je op de verkeerde weg zit.
Als je alleen maar wilt weten hoe je haar duidelijk kunt maken dat jij het slechter getroffen hebt dan zij, denk ik dat je op de verkeerde weg zit.
vrijdag 18 februari 2011 om 12:09
Je kunt anderen niet veranderen, helemaal vrouwen van 72 niet.
Je kunt alleen jezelf veranderen. probeer je er niks van aan te trekken.
Probeer opmerkingen van je moeder gewoon vriendelijk, maar met weinig woorden af te doen. Ga je niet verdedigen!
Bijvoorbeeld, zij zegt: "kun jij die tafel niet eens optillen?".
Jouw antwoord: "Neu, blijkbaar niet". (houdt je toon vriendelijk)
En dat is dat
Je kunt alleen jezelf veranderen. probeer je er niks van aan te trekken.
Probeer opmerkingen van je moeder gewoon vriendelijk, maar met weinig woorden af te doen. Ga je niet verdedigen!
Bijvoorbeeld, zij zegt: "kun jij die tafel niet eens optillen?".
Jouw antwoord: "Neu, blijkbaar niet". (houdt je toon vriendelijk)
En dat is dat
vrijdag 18 februari 2011 om 12:15
Jij en je moeder zijn als ik het goed begrijp allebei op zoek naar erkenning. Jij wil dat je moeder erkent hoe vervelend het voor je is dat je zo'n last hebt van je ziekte, en je moeder wil dat jij erkent hoe zwaar het voor haar is, om al jaren met die handicap te moeten leven.
Misschien helpt het als jij begint, met erkennen hoe zwaar het voor haar moet zijn geweest, de afgelopen jaren. Misschien geeft dat je moeder te rust om ook jouw pijn te erkennen
Misschien helpt het als jij begint, met erkennen hoe zwaar het voor haar moet zijn geweest, de afgelopen jaren. Misschien geeft dat je moeder te rust om ook jouw pijn te erkennen
vrijdag 18 februari 2011 om 12:31
quote:AlettaJacobs schreef op 18 februari 2011 @ 12:15:
Jij en je moeder zijn als ik het goed begrijp allebei op zoek naar erkenning. Jij wil dat je moeder erkent hoe vervelend het voor je is dat je zo'n last hebt van je ziekte, en je moeder wil dat jij erkent hoe zwaar het voor haar is, om al jaren met die handicap te moeten leven.
Misschien helpt het als jij begint, met erkennen hoe zwaar het voor haar moet zijn geweest, de afgelopen jaren. Misschien geeft dat je moeder te rust om ook jouw pijn te erkennen Ja, denk precies hetzelfde. Jullie 'bieden' nu tegen elkaar op. Begin met zeggen inderdaad hoe zwaar het voor haar geweest moet zijn. Denk dat uiteindelijk begrip van haar kant ook wel komt. Wellicht voelt ze zich ook schuldig dat jij haar handicap hebt 'geerfd'.
Jij en je moeder zijn als ik het goed begrijp allebei op zoek naar erkenning. Jij wil dat je moeder erkent hoe vervelend het voor je is dat je zo'n last hebt van je ziekte, en je moeder wil dat jij erkent hoe zwaar het voor haar is, om al jaren met die handicap te moeten leven.
Misschien helpt het als jij begint, met erkennen hoe zwaar het voor haar moet zijn geweest, de afgelopen jaren. Misschien geeft dat je moeder te rust om ook jouw pijn te erkennen Ja, denk precies hetzelfde. Jullie 'bieden' nu tegen elkaar op. Begin met zeggen inderdaad hoe zwaar het voor haar geweest moet zijn. Denk dat uiteindelijk begrip van haar kant ook wel komt. Wellicht voelt ze zich ook schuldig dat jij haar handicap hebt 'geerfd'.
vrijdag 18 februari 2011 om 13:13
Het heeft idd met erkenning te maken, ik had meer begrip verwacht. Mijn verschijnselen zijn ook ernstiger. Om dat vast te stellen hoef je geen medicus te zijn. Het heeft oa te maken met stoelgang, dat lukt moeder nog wel, maar mij niet meer. Ik moet het, netjes gezegd, manueel verwijderen/zelf halen. Ben dus heel veel vanzelfsprekends kwijt geraakt. Moeder zal niet meer veranderen, is zelfs al beetje aan het dementeren. Haar reactie van 10 jaar geleden schoot me ook al verkeerd, alsof zij de enige in de wereld was die aan die aandoening leed. Het is zeldzaam, dat wel! Wij, en vooral ik, hebben de pech dat het de familiaire vorm is, ik kreeg het vanuit twee lijnen, zus van vader heeft het ook! Dat maakt het nog zeldzamer! Er zijn al aardig wat momenten geweest, waarop zij maar bleef doordrammen, dat ik het wel kon (wat zij op dat moment wilde).
Ik ben ook heel hard bezig om mezelf te bewijzen, dat ik dingen wel kan, op mijn manier . . . . Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, gewoon even van me af schrijven . . . .
Moeder doet de dingen ook heel vaak af met "jij bent nog jong", maar dat zeg je tegen iemand van in de twintig. Niet tegen iemand van tegen de 50. Ze bedoelt waarschijnlijk, dat ik iets wel moet kunnen omdat ik jonger ben dan zij. Maar daar kan ik dus weer niet bij! Eigenlijk is mijn probleem dat ik nooit goed genoeg was in de ogen van moeder, dat jongere zus altijd werd voorgetrokken. Dat is nu zelfs nog zo! Voor wie meer wil weten: google maar eens op cauda syndroom.
Ik ben ook heel hard bezig om mezelf te bewijzen, dat ik dingen wel kan, op mijn manier . . . . Weet niet zo goed wat ik hiermee wil, gewoon even van me af schrijven . . . .
Moeder doet de dingen ook heel vaak af met "jij bent nog jong", maar dat zeg je tegen iemand van in de twintig. Niet tegen iemand van tegen de 50. Ze bedoelt waarschijnlijk, dat ik iets wel moet kunnen omdat ik jonger ben dan zij. Maar daar kan ik dus weer niet bij! Eigenlijk is mijn probleem dat ik nooit goed genoeg was in de ogen van moeder, dat jongere zus altijd werd voorgetrokken. Dat is nu zelfs nog zo! Voor wie meer wil weten: google maar eens op cauda syndroom.
vrijdag 18 februari 2011 om 16:10
Informatie over wat dan ook komt niet meer aan bij moeder. Ben zelf tijdje lid geweest van lotgenoten-groep, hele negatieve toestanden daar. Glas altijd half leeg en zo meer. Mijn glas is half vol, ik kijk naar wat ik nog wel kan. En dat is meer dan ik meestal zelf denk, zo lang ik niet onder druk gezet word . . . .
En competitie, zo zie ik het niet. Ik hoef niet te winnen, moeder doet bij vlagen net alsof ik niets mankeer!!! Dat stoort me!
En competitie, zo zie ik het niet. Ik hoef niet te winnen, moeder doet bij vlagen net alsof ik niets mankeer!!! Dat stoort me!
vrijdag 18 februari 2011 om 17:40
quote:carenza schreef op 18 februari 2011 @ 13:13:
Eigenlijk is mijn probleem dat ik nooit goed genoeg was in de ogen van moeder, dat jongere zus altijd werd voorgetrokken. Dat is nu zelfs nog zo! Als dat je echte probleem is, en dat achter je bericht zit, dan is het wellicht slim om een nieuw onderwerp te starten hier over?
Eigenlijk is mijn probleem dat ik nooit goed genoeg was in de ogen van moeder, dat jongere zus altijd werd voorgetrokken. Dat is nu zelfs nog zo! Als dat je echte probleem is, en dat achter je bericht zit, dan is het wellicht slim om een nieuw onderwerp te starten hier over?
vrijdag 18 februari 2011 om 19:05
Brr, wat een enge ziekte zeg.
Ik ben blij dat je de naam hebt gegeven, want ik snapte echt helemaal niks van je opening.
Je beschrijft het voor mijn gevoel ook een beetje als een competitie.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je "ergert" aan de reactie van je moeder. Je hebt nou eenmaal (ook) met deze rot-zieke te maken en je wilt graag dat je serieus genomen wordt.
Ik denk dat je alleen maar kan aangeven dat jij een andere mate van dezelfde ziekte hebt dan je moeder heeft. Misschien heeft het te maken met het feit dat jij via 2 lijnen de ziekte hebt, misschien heb jij gewoon pech, niemand zal het weten.
Heel veel sterkte!
Ik ben blij dat je de naam hebt gegeven, want ik snapte echt helemaal niks van je opening.
Je beschrijft het voor mijn gevoel ook een beetje als een competitie.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je "ergert" aan de reactie van je moeder. Je hebt nou eenmaal (ook) met deze rot-zieke te maken en je wilt graag dat je serieus genomen wordt.
Ik denk dat je alleen maar kan aangeven dat jij een andere mate van dezelfde ziekte hebt dan je moeder heeft. Misschien heeft het te maken met het feit dat jij via 2 lijnen de ziekte hebt, misschien heb jij gewoon pech, niemand zal het weten.
Heel veel sterkte!
zaterdag 19 februari 2011 om 20:08
Het heeft geen zin om er strijd van te maken. Kom voor jezelf op en trek je grenzen. bepaal voor jezelf of je iets kan of niet kan want jij bent de enige die voelt of het kan. Een ander kan wel willen dat jij iets doet maar jij bepaalt.
Als mijn moeder mij iets vraagt en ik vind het te belastend voor mijn rug zeg ik dat.
Helaas is mijn moeder erg eigenwijs (80j) en gaat het vervolgens zelf doen met verwijtende blikken naar mijn kant als ik niet uitkijk.
Sinds een paar jaar zeg ik alleen maar dat ze haar eigen maar ook iemand anders gezondheid niet respecteerd en dat ze daar eens goed over na moet denken.
Oude mensen kun je niet veranderen maar je kunt ze wel na laten denken.
Als mijn moeder mij iets vraagt en ik vind het te belastend voor mijn rug zeg ik dat.
Helaas is mijn moeder erg eigenwijs (80j) en gaat het vervolgens zelf doen met verwijtende blikken naar mijn kant als ik niet uitkijk.
Sinds een paar jaar zeg ik alleen maar dat ze haar eigen maar ook iemand anders gezondheid niet respecteerd en dat ze daar eens goed over na moet denken.
Oude mensen kun je niet veranderen maar je kunt ze wel na laten denken.
