Psyche
alle pijlers
Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)
zondag 6 maart 2011 om 10:52
Misschien is het een idee om hier op dit topic te sparren en te ventileren over onze partner met een autistisch spectrum stoornis.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
zondag 6 maart 2011 om 21:53
quote:Frankie33 schreef op 06 maart 2011 @ 21:21:
Ze kunnen me nog meer vertellen daar bij dat centrum.
Het is geen aandoening. Het is geen stoornis. Het is een andere gewaarwordings- en denkstijl die puur door de uitzonderlijkheid gemakshalve als een stoornis wordt weggezet.Toch stoort het wel in het dagelijks leven. En dan bedoel ik voor de autist. Ik merkte dat mijn kinderen zich ontzettend onbegrepen voelen. Apart, anders, raar. En op sommige vlakken zijn ze ook apart en anders en voor hun leeftijdsgenoten ongetwijfeld raar. Door dingen aan te leren/ in te trainen (zoals sociale vaardigheden) sluiten ze meer aan bij hun klasgenoten. Die klasgenoten vinden mijn kinderen dan nog steeds wel raar, maar ze worden wel meer geaccepteerd. Was hun aparte gedrag eerst een reden om ze te mijden, nu hoort dat aparte gewoon bij hen, maar is er wel contact. En dat doet mijn kinderen dan weer goed.
Ze kunnen me nog meer vertellen daar bij dat centrum.
Het is geen aandoening. Het is geen stoornis. Het is een andere gewaarwordings- en denkstijl die puur door de uitzonderlijkheid gemakshalve als een stoornis wordt weggezet.Toch stoort het wel in het dagelijks leven. En dan bedoel ik voor de autist. Ik merkte dat mijn kinderen zich ontzettend onbegrepen voelen. Apart, anders, raar. En op sommige vlakken zijn ze ook apart en anders en voor hun leeftijdsgenoten ongetwijfeld raar. Door dingen aan te leren/ in te trainen (zoals sociale vaardigheden) sluiten ze meer aan bij hun klasgenoten. Die klasgenoten vinden mijn kinderen dan nog steeds wel raar, maar ze worden wel meer geaccepteerd. Was hun aparte gedrag eerst een reden om ze te mijden, nu hoort dat aparte gewoon bij hen, maar is er wel contact. En dat doet mijn kinderen dan weer goed.
zondag 6 maart 2011 om 21:56
De kinderen waar ik het over heb zijn beiden beginnende pubers. Dé leeftijd bij uitstek om juist erbij te willen horen en niet anders te willen zijn. Ze willen zelf nu dingen leren en anders aanpakken. Ze merken ook dat sociaal contact ook leuk kan zijn. Voetballen met je klasgenoten is leuk in de pauze. Gevraagd worden voor een feestje is ook leuk. Maar dan is over iets anders praten dan alleen maar wat jij leuk vindt, wel handiger.
maandag 7 maart 2011 om 21:47
Frankie, uit jouw woorden lees ik enige vorm van zelfkennis. Dit ontbreekt totaal bij mijn vader, die asperger heeft.
Ik heb altijd wel vermoed dat er sprake was van autisme bij hem, want hij is nooit in staat geweest tot empathisch vermogen. En soms leek hij mij, mijn moeder en mijn zus niet te kennen. Kon geen gedrag lezen, niet herkennen, etc.
Hem wijzen op wat jouw stoorde in zijn gedrag ging niet.
Ik kan niet met mijn vader onder 1 dak leven.
Ik heb altijd wel vermoed dat er sprake was van autisme bij hem, want hij is nooit in staat geweest tot empathisch vermogen. En soms leek hij mij, mijn moeder en mijn zus niet te kennen. Kon geen gedrag lezen, niet herkennen, etc.
Hem wijzen op wat jouw stoorde in zijn gedrag ging niet.
Ik kan niet met mijn vader onder 1 dak leven.
dinsdag 8 maart 2011 om 16:32
Asperger is interessant, omdat ik een aantal aspecten ervan wel herken (in mezelf). Ik heb ook de indruk dat het een andere manier van denken is. Ik ben gelukkig in staat om mijn eigen problemen te begrijpen en op te lossen, maar hoe je het ook went of keert, je gedachtenprocessen zijn anders. Ik heb geen probleem met wie ik ben, het geeft mij een ietswat ongewone kijk op het leven die ik niet zou willen missen.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
dinsdag 8 maart 2011 om 16:36
quote:vraagtekenxy schreef op 08 maart 2011 @ 16:32:
Asperger is interessant, omdat ik een aantal aspecten ervan wel herken (in mezelf). Ik heb ook de indruk dat het een andere manier van denken is. Ik ben gelukkig in staat om mijn eigen problemen te begrijpen en op te lossen, maar hoe je het ook went of keert, je gedachtenprocessen zijn anders. Ik heb geen probleem met wie ik ben, het geeft mij een ietswat ongewone kijk op het leven die ik niet zou willen missen.Heb je ook een relatie? En hoe staat je partner tegenover de andere manier van denken? Botst jouw ongewone kijk met zijn/haar kijk op dingen?
Asperger is interessant, omdat ik een aantal aspecten ervan wel herken (in mezelf). Ik heb ook de indruk dat het een andere manier van denken is. Ik ben gelukkig in staat om mijn eigen problemen te begrijpen en op te lossen, maar hoe je het ook went of keert, je gedachtenprocessen zijn anders. Ik heb geen probleem met wie ik ben, het geeft mij een ietswat ongewone kijk op het leven die ik niet zou willen missen.Heb je ook een relatie? En hoe staat je partner tegenover de andere manier van denken? Botst jouw ongewone kijk met zijn/haar kijk op dingen?
dinsdag 8 maart 2011 om 18:38
quote:Botervliegje schreef op 08 maart 2011 @ 16:36:
[...]
Heb je ook een relatie? En hoe staat je partner tegenover de andere manier van denken? Botst jouw ongewone kijk met zijn/haar kijk op dingen?Ik heb nog nooit een relatie gehad. Een van de redenen dat ik hier gekomen ben is om iets meer inzicht in vrouwen te krijgen. Dat leek mij een voorwaarde om ooit een relatie te kunnen beginnen.
[...]
Heb je ook een relatie? En hoe staat je partner tegenover de andere manier van denken? Botst jouw ongewone kijk met zijn/haar kijk op dingen?Ik heb nog nooit een relatie gehad. Een van de redenen dat ik hier gekomen ben is om iets meer inzicht in vrouwen te krijgen. Dat leek mij een voorwaarde om ooit een relatie te kunnen beginnen.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
dinsdag 8 maart 2011 om 20:21
dinsdag 8 maart 2011 om 21:11
quote:iones schreef op 08 maart 2011 @ 20:21:
Misschien moet je inzicht proberen te krijgen in mensen in het algemeen.
MIjn vader kan zich echt niet inleven. Als hij jou iets flikt, dan moet je niet zeuren. Flik je hem iets (en dat is hetzelfde als hij jou gedaan heeft), dan is het plotseling heel anders....
Mannen zijn gemiddeld gezien iets minder open over wat er in hun om gaat, maar natuurlijk probeer ik het volledige beeld te krijgen
Vervelend dat je vader zich niet bewust is van de gevolgen van zijn acties. Misschien kun je hem overtuigen problemen eerst bij zichzelf te zoeken
Misschien moet je inzicht proberen te krijgen in mensen in het algemeen.
MIjn vader kan zich echt niet inleven. Als hij jou iets flikt, dan moet je niet zeuren. Flik je hem iets (en dat is hetzelfde als hij jou gedaan heeft), dan is het plotseling heel anders....
Mannen zijn gemiddeld gezien iets minder open over wat er in hun om gaat, maar natuurlijk probeer ik het volledige beeld te krijgen
Vervelend dat je vader zich niet bewust is van de gevolgen van zijn acties. Misschien kun je hem overtuigen problemen eerst bij zichzelf te zoeken
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
dinsdag 8 maart 2011 om 22:07
Lijkt me een erg leuk stel eigenlijk.
Het grootste nadeel dat ik zie bij (quasi)aspergerouders is geloof ik uitputting. Vaak zijn het mensen die de hele dag bezig zich aan te passen en toch wat ervan te maken en dat is eind van de dag de energie met kinderen op. Van de mensen die zichzelf een beetje kennen zie ik eigenlijk zelden een gebrek aan liefde, wat je van de verhalen wel zou verwachten. Maar dat zijn inderdaad wel mensen met zelfinzicht die echt hun best doen.
Het grootste nadeel dat ik zie bij (quasi)aspergerouders is geloof ik uitputting. Vaak zijn het mensen die de hele dag bezig zich aan te passen en toch wat ervan te maken en dat is eind van de dag de energie met kinderen op. Van de mensen die zichzelf een beetje kennen zie ik eigenlijk zelden een gebrek aan liefde, wat je van de verhalen wel zou verwachten. Maar dat zijn inderdaad wel mensen met zelfinzicht die echt hun best doen.
dinsdag 8 maart 2011 om 23:09
quote:YetiMan schreef op 08 maart 2011 @ 22:07:
Lijkt me een erg leuk stel eigenlijk.
Het grootste nadeel dat ik zie bij (quasi)aspergerouders is geloof ik uitputting. Vaak zijn het mensen die de hele dag bezig zich aan te passen en toch wat ervan te maken en dat is eind van de dag de energie met kinderen op.
Ja, ik sta versteld van die mensen. Ik zou het niet kunnen hoor, een partner, een gezin en allebei een drukke baan. En allemaal verstrooid, dus bezig met taal, muziek, kennis of beelden, weet ik het allemaal maar niet met de realiteit. Zo van hoe is het hier eigenlijk precies georganiseerd in deze kamer en wat is het belang van orde in het interieur. Men staat daar niet bij stil.
Van de mensen die zichzelf een beetje kennen zie ik eigenlijk zelden een gebrek aan liefde, wat je van de verhalen wel zou verwachten. Maar dat zijn inderdaad wel mensen met zelfinzicht die echt hun best doen.
Aspies met zelfinzicht zijn er wel degelijk genoeg. Het is maar net waar je je intelligentie op richt, je special interest zo je wil, dat bepaalt hoeveel zelfinzicht je hebt. Of waar je je wil op richt, maar bij aspies is dat nogal hetzelfde, ben ik geneigd te denken. Maar ja, als jij als aspie geen beloning verwacht voor zelfinzicht, en al helemaal als je niet de beste instrumenten en omstandigheden daarvoor hebt gekregen van O.L. Heer, dan doe je geen poging menselijke zaken te bestuderen een speciale interesse op te brengen voor anderen en jezelf.
Lijkt me een erg leuk stel eigenlijk.
Het grootste nadeel dat ik zie bij (quasi)aspergerouders is geloof ik uitputting. Vaak zijn het mensen die de hele dag bezig zich aan te passen en toch wat ervan te maken en dat is eind van de dag de energie met kinderen op.
Ja, ik sta versteld van die mensen. Ik zou het niet kunnen hoor, een partner, een gezin en allebei een drukke baan. En allemaal verstrooid, dus bezig met taal, muziek, kennis of beelden, weet ik het allemaal maar niet met de realiteit. Zo van hoe is het hier eigenlijk precies georganiseerd in deze kamer en wat is het belang van orde in het interieur. Men staat daar niet bij stil.
Van de mensen die zichzelf een beetje kennen zie ik eigenlijk zelden een gebrek aan liefde, wat je van de verhalen wel zou verwachten. Maar dat zijn inderdaad wel mensen met zelfinzicht die echt hun best doen.
Aspies met zelfinzicht zijn er wel degelijk genoeg. Het is maar net waar je je intelligentie op richt, je special interest zo je wil, dat bepaalt hoeveel zelfinzicht je hebt. Of waar je je wil op richt, maar bij aspies is dat nogal hetzelfde, ben ik geneigd te denken. Maar ja, als jij als aspie geen beloning verwacht voor zelfinzicht, en al helemaal als je niet de beste instrumenten en omstandigheden daarvoor hebt gekregen van O.L. Heer, dan doe je geen poging menselijke zaken te bestuderen een speciale interesse op te brengen voor anderen en jezelf.
woensdag 9 maart 2011 om 08:17
woensdag 9 maart 2011 om 08:33
Dat is de hamvraag denk ik, Wellhello. In hoeverre meedraaien in de wereld en in een relatie? Waar liggen je (groei-)mogelijkheden en je grenzen?
Ik ben die balans nu aan het zoeken, met hulp van woonbegeleiding. Ben al supergelukkig dat ik nu één dag per week kan werken en een normaal sociaal kringetje heb. Dat zat er voorheen nooit in, door alle moeilijkheden. Vorig jaar ben ik zelfs met vakantie geweest. Knap! Voor het eerst in vijftien jaar. Relaties zullen wel altijd moeilijk blijven, want ik vind mannen stom en ben geen lesbo. Nou ja ik vind mannen niet stom, maar wel voor een relatie.
Ik ben die balans nu aan het zoeken, met hulp van woonbegeleiding. Ben al supergelukkig dat ik nu één dag per week kan werken en een normaal sociaal kringetje heb. Dat zat er voorheen nooit in, door alle moeilijkheden. Vorig jaar ben ik zelfs met vakantie geweest. Knap! Voor het eerst in vijftien jaar. Relaties zullen wel altijd moeilijk blijven, want ik vind mannen stom en ben geen lesbo. Nou ja ik vind mannen niet stom, maar wel voor een relatie.
woensdag 9 maart 2011 om 10:04
quote:Wellhello schreef op 09 maart 2011 @ 08:17:
Maar hoe vind je de balans tussen jezelf zijn (met AS) en toch meedraaien in de wereld?
Ik weet dat mijn aangepaste gedrag mij bergen energie kost, maar het zorgt ook wel voor een redelijke acceptatie van de buitenwereld.Dat ik een studie kan volgen etc.
Het zal van asperger tot asperger verschillen om die balans te vinden.
In het verleden werkte ik me drie slagen in de rondte (werkweken van 60 uur of meer) omdat ik geen grenzen kon aangeven. Als iemand vroeg 'Kun jij dat doen?' dan was mijn logische antwoord 'Ja'. Kunnen was het probleem niet. Als ze hadden gevraagd "Kun je het opbrengen om dat te doen?", dan had ik met 'Nee' kunnen antwoorden. Maar dat vraagt men niet hè?
Voor mijn relatie en de kinderen gold hetzelfde. En (dus) was ik het grootste deel van mijn leven zwaar depressief, alhoewel ik me wel bleef houden aan alle sociale regels, verplichtingen, etc.
Allereerst brak ik toen de relatie met de vader van mijn kinderen af. Dat was al een opluchting en een zorg (en bundel van sociale toestanden) minder. En iets meer lucht voor mij. Maar inmiddels had ik aardig ingeteerd op mijn reserves en de depressie werd beslist niet minder.
Tot ik een jaar of acht geleden het niet meer trok gewoon. Ik werd onderzocht door een team psychologen en psychiaters en daaruit concludeerde men dat ik - naast een slechte start in de vorm van een idiote achtergrond en jeugd - asperger ben.
Vanaf daar werd het ineens allemaal een stuk makkelijker, omdat ik me realiseerde dat ik godzijdank niet ben zoals 'NT'ers' en dus ook niet op dezelfde manier hoef te functioneren en heel andere behoeften heb en mijn wereld prima kan inrichten zonder al dat, maar toch goed kan combineren met mijn kinderen en werk.
Nu ja, in feite komt het erop neer dat ik nauwelijks een sociaal leven heb, maar wel (parttime) werk omdat ik niet afhankelijk wil zijn van een uitkering. Mijn kinderen zijn net twintig, dus die hebben me beduidend minder nodig en dat scheelt ook natuurlijk.
Mijn evenwicht bestaat nu dus uit veel in mijn eentje zijn, voldoende lezen en me bezighouden met een paar van mijn interesses in combinatie met werk (en werktijden) dat bij me past. Ik kom absoluut niet toe aan mijn daadwerkelijke passies, maar voor nu neem ik daar genoegen mee. Als mijn kinderen de deur uit zijn, ga ik me daar wel mee bezighouden.
Maar hoe vind je de balans tussen jezelf zijn (met AS) en toch meedraaien in de wereld?
Ik weet dat mijn aangepaste gedrag mij bergen energie kost, maar het zorgt ook wel voor een redelijke acceptatie van de buitenwereld.Dat ik een studie kan volgen etc.
Het zal van asperger tot asperger verschillen om die balans te vinden.
In het verleden werkte ik me drie slagen in de rondte (werkweken van 60 uur of meer) omdat ik geen grenzen kon aangeven. Als iemand vroeg 'Kun jij dat doen?' dan was mijn logische antwoord 'Ja'. Kunnen was het probleem niet. Als ze hadden gevraagd "Kun je het opbrengen om dat te doen?", dan had ik met 'Nee' kunnen antwoorden. Maar dat vraagt men niet hè?
Voor mijn relatie en de kinderen gold hetzelfde. En (dus) was ik het grootste deel van mijn leven zwaar depressief, alhoewel ik me wel bleef houden aan alle sociale regels, verplichtingen, etc.
Allereerst brak ik toen de relatie met de vader van mijn kinderen af. Dat was al een opluchting en een zorg (en bundel van sociale toestanden) minder. En iets meer lucht voor mij. Maar inmiddels had ik aardig ingeteerd op mijn reserves en de depressie werd beslist niet minder.
Tot ik een jaar of acht geleden het niet meer trok gewoon. Ik werd onderzocht door een team psychologen en psychiaters en daaruit concludeerde men dat ik - naast een slechte start in de vorm van een idiote achtergrond en jeugd - asperger ben.
Vanaf daar werd het ineens allemaal een stuk makkelijker, omdat ik me realiseerde dat ik godzijdank niet ben zoals 'NT'ers' en dus ook niet op dezelfde manier hoef te functioneren en heel andere behoeften heb en mijn wereld prima kan inrichten zonder al dat, maar toch goed kan combineren met mijn kinderen en werk.
Nu ja, in feite komt het erop neer dat ik nauwelijks een sociaal leven heb, maar wel (parttime) werk omdat ik niet afhankelijk wil zijn van een uitkering. Mijn kinderen zijn net twintig, dus die hebben me beduidend minder nodig en dat scheelt ook natuurlijk.
Mijn evenwicht bestaat nu dus uit veel in mijn eentje zijn, voldoende lezen en me bezighouden met een paar van mijn interesses in combinatie met werk (en werktijden) dat bij me past. Ik kom absoluut niet toe aan mijn daadwerkelijke passies, maar voor nu neem ik daar genoegen mee. Als mijn kinderen de deur uit zijn, ga ik me daar wel mee bezighouden.
woensdag 9 maart 2011 om 11:13
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.
Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.
This is not kosher!
woensdag 9 maart 2011 om 12:40
quote:Wellhello schreef op 09 maart 2011 @ 11:13:
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Akelig is dat he? En al weet ik tegenwoordig wel dat ik dat doe, ik ben nog steeds te laat met aangeven waar het voor mij ophoudt. Ook is het lastig dat mensen om mij heen niet voldoende hebben aan een 'Mijn grens ligt hier'. Dat moet ik vaak meerdere keren en op diverse manieren herhalen, want met 1x blijkt dat toch niet over te komen.
quote:Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Werken vind ik beslist niet leuk Het is een noodzakelijk kwaad in mijn ogen, maar ik maak er het beste van. Ik ben al-tijd goed in mijn werk, wat ik ook doe, maar óf het verveelt me binnen de kortste keren, óf ik ben te consciëntieus en raak in de knel met dubbele agenda's die anderen hebben en die ik niet doorzie, enz. Op dit moment heb ik werk dat redelijk goed past: onregelmatige werktijden (veelal laat beginnen, wat me goed schikt omdat ik veel tijd nodig heb om in een sociale modus te geraken), parttime (omdat mijn kinderen niet meer afhankelijk zijn van alleen mijn inkomen kan dat nu ook) en zelfstandig en met veel ingewikkelde protocollen en regeltjes (wat ik dan weer leuk vind omdat het allemaal puzzeltjes zijn) en collega's die ook niet doorsnee en nogal eigengereid zijn.
quote:Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Op zich vind ik het hebben van kinderen hartstikke leuk en ik ben een leuke moeder, volgens mijn kinderen. Maar ik heb geboft dat zij ook prettige, vriendelijke en humorvolle meiden zijn die nogal onbevangen in de wereld staan en graag zelfstandig zijn. Bovendien is de vader van de kinderen altijd in beeld gebleven. Sterker nog: ik heb afgedwongen gewoonweg dat hij de helft van de opvoeding voor zijn rekening neemt en dat is prima gegaan en heeft mij veel geholpen. Als ik het alleen had moeten doen, weet ik niet of ik het volgehouden had. Vermoedelijk wel, maar dan was ik fysiek vermoedelijk nog wrakkiger geweest dan ik nu geworden ben. Fysiek ben ik inmiddels kapot.
quote:Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.Is het indelen van je tijd momenteel je grootste euvel? Op welke manier?
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Akelig is dat he? En al weet ik tegenwoordig wel dat ik dat doe, ik ben nog steeds te laat met aangeven waar het voor mij ophoudt. Ook is het lastig dat mensen om mij heen niet voldoende hebben aan een 'Mijn grens ligt hier'. Dat moet ik vaak meerdere keren en op diverse manieren herhalen, want met 1x blijkt dat toch niet over te komen.
quote:Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Werken vind ik beslist niet leuk Het is een noodzakelijk kwaad in mijn ogen, maar ik maak er het beste van. Ik ben al-tijd goed in mijn werk, wat ik ook doe, maar óf het verveelt me binnen de kortste keren, óf ik ben te consciëntieus en raak in de knel met dubbele agenda's die anderen hebben en die ik niet doorzie, enz. Op dit moment heb ik werk dat redelijk goed past: onregelmatige werktijden (veelal laat beginnen, wat me goed schikt omdat ik veel tijd nodig heb om in een sociale modus te geraken), parttime (omdat mijn kinderen niet meer afhankelijk zijn van alleen mijn inkomen kan dat nu ook) en zelfstandig en met veel ingewikkelde protocollen en regeltjes (wat ik dan weer leuk vind omdat het allemaal puzzeltjes zijn) en collega's die ook niet doorsnee en nogal eigengereid zijn.
quote:Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Op zich vind ik het hebben van kinderen hartstikke leuk en ik ben een leuke moeder, volgens mijn kinderen. Maar ik heb geboft dat zij ook prettige, vriendelijke en humorvolle meiden zijn die nogal onbevangen in de wereld staan en graag zelfstandig zijn. Bovendien is de vader van de kinderen altijd in beeld gebleven. Sterker nog: ik heb afgedwongen gewoonweg dat hij de helft van de opvoeding voor zijn rekening neemt en dat is prima gegaan en heeft mij veel geholpen. Als ik het alleen had moeten doen, weet ik niet of ik het volgehouden had. Vermoedelijk wel, maar dan was ik fysiek vermoedelijk nog wrakkiger geweest dan ik nu geworden ben. Fysiek ben ik inmiddels kapot.
quote:Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.Is het indelen van je tijd momenteel je grootste euvel? Op welke manier?
woensdag 9 maart 2011 om 13:55
quote:Frankie33 schreef op 09 maart 2011 @ 13:47:
@ Waranaka
Als ik vragen mag. Wat moet ik me voorstellen bij een idiote achtergrond en jeugd?Je vraag wil ik wel een keer in steekwoorden beantwoorden, maar dan wil ik zeker weten dat je achter je pc zit en dat ik het meteen weer kan weghalen wanneer je het - kort nadat ik het geplaatst heb - gelezen hebt.
@ Waranaka
Als ik vragen mag. Wat moet ik me voorstellen bij een idiote achtergrond en jeugd?Je vraag wil ik wel een keer in steekwoorden beantwoorden, maar dan wil ik zeker weten dat je achter je pc zit en dat ik het meteen weer kan weghalen wanneer je het - kort nadat ik het geplaatst heb - gelezen hebt.
