Psyche
alle pijlers
Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)
zondag 6 maart 2011 om 10:52
Misschien is het een idee om hier op dit topic te sparren en te ventileren over onze partner met een autistisch spectrum stoornis.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
woensdag 9 maart 2011 om 11:13
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.
Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.
This is not kosher!
woensdag 9 maart 2011 om 12:40
quote:Wellhello schreef op 09 maart 2011 @ 11:13:
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Akelig is dat he? En al weet ik tegenwoordig wel dat ik dat doe, ik ben nog steeds te laat met aangeven waar het voor mij ophoudt. Ook is het lastig dat mensen om mij heen niet voldoende hebben aan een 'Mijn grens ligt hier'. Dat moet ik vaak meerdere keren en op diverse manieren herhalen, want met 1x blijkt dat toch niet over te komen.
quote:Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Werken vind ik beslist niet leuk Het is een noodzakelijk kwaad in mijn ogen, maar ik maak er het beste van. Ik ben al-tijd goed in mijn werk, wat ik ook doe, maar óf het verveelt me binnen de kortste keren, óf ik ben te consciëntieus en raak in de knel met dubbele agenda's die anderen hebben en die ik niet doorzie, enz. Op dit moment heb ik werk dat redelijk goed past: onregelmatige werktijden (veelal laat beginnen, wat me goed schikt omdat ik veel tijd nodig heb om in een sociale modus te geraken), parttime (omdat mijn kinderen niet meer afhankelijk zijn van alleen mijn inkomen kan dat nu ook) en zelfstandig en met veel ingewikkelde protocollen en regeltjes (wat ik dan weer leuk vind omdat het allemaal puzzeltjes zijn) en collega's die ook niet doorsnee en nogal eigengereid zijn.
quote:Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Op zich vind ik het hebben van kinderen hartstikke leuk en ik ben een leuke moeder, volgens mijn kinderen. Maar ik heb geboft dat zij ook prettige, vriendelijke en humorvolle meiden zijn die nogal onbevangen in de wereld staan en graag zelfstandig zijn. Bovendien is de vader van de kinderen altijd in beeld gebleven. Sterker nog: ik heb afgedwongen gewoonweg dat hij de helft van de opvoeding voor zijn rekening neemt en dat is prima gegaan en heeft mij veel geholpen. Als ik het alleen had moeten doen, weet ik niet of ik het volgehouden had. Vermoedelijk wel, maar dan was ik fysiek vermoedelijk nog wrakkiger geweest dan ik nu geworden ben. Fysiek ben ik inmiddels kapot.
quote:Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.Is het indelen van je tijd momenteel je grootste euvel? Op welke manier?
Waranaka, bedankt voor je antwoord. Ik herken dat van die grenzen wel; al moet ik op mijn tandvlees verder, ik ga door totdat ik (mentaal/fysiek) omval.
Akelig is dat he? En al weet ik tegenwoordig wel dat ik dat doe, ik ben nog steeds te laat met aangeven waar het voor mij ophoudt. Ook is het lastig dat mensen om mij heen niet voldoende hebben aan een 'Mijn grens ligt hier'. Dat moet ik vaak meerdere keren en op diverse manieren herhalen, want met 1x blijkt dat toch niet over te komen.
quote:Ik wil graag werken, maar besef me nu al dat ik na mijn studie nooit fulltime zal kunnen werken.
Werken vind ik beslist niet leuk Het is een noodzakelijk kwaad in mijn ogen, maar ik maak er het beste van. Ik ben al-tijd goed in mijn werk, wat ik ook doe, maar óf het verveelt me binnen de kortste keren, óf ik ben te consciëntieus en raak in de knel met dubbele agenda's die anderen hebben en die ik niet doorzie, enz. Op dit moment heb ik werk dat redelijk goed past: onregelmatige werktijden (veelal laat beginnen, wat me goed schikt omdat ik veel tijd nodig heb om in een sociale modus te geraken), parttime (omdat mijn kinderen niet meer afhankelijk zijn van alleen mijn inkomen kan dat nu ook) en zelfstandig en met veel ingewikkelde protocollen en regeltjes (wat ik dan weer leuk vind omdat het allemaal puzzeltjes zijn) en collega's die ook niet doorsnee en nogal eigengereid zijn.
quote:Ik wil heel graag kinderen, maar besef me ook dat het een zware klus zal zijn.
Op zich vind ik het hebben van kinderen hartstikke leuk en ik ben een leuke moeder, volgens mijn kinderen. Maar ik heb geboft dat zij ook prettige, vriendelijke en humorvolle meiden zijn die nogal onbevangen in de wereld staan en graag zelfstandig zijn. Bovendien is de vader van de kinderen altijd in beeld gebleven. Sterker nog: ik heb afgedwongen gewoonweg dat hij de helft van de opvoeding voor zijn rekening neemt en dat is prima gegaan en heeft mij veel geholpen. Als ik het alleen had moeten doen, weet ik niet of ik het volgehouden had. Vermoedelijk wel, maar dan was ik fysiek vermoedelijk nog wrakkiger geweest dan ik nu geworden ben. Fysiek ben ik inmiddels kapot.
quote:Gelukkig is mijn vriend ook autist, we hebben veel dezelfde behoeftes. Ik krijg binnenkort therapie, hopelijk kunnen die me helpen met het indelen van mijn tijd.Is het indelen van je tijd momenteel je grootste euvel? Op welke manier?
woensdag 9 maart 2011 om 13:55
quote:Frankie33 schreef op 09 maart 2011 @ 13:47:
@ Waranaka
Als ik vragen mag. Wat moet ik me voorstellen bij een idiote achtergrond en jeugd?Je vraag wil ik wel een keer in steekwoorden beantwoorden, maar dan wil ik zeker weten dat je achter je pc zit en dat ik het meteen weer kan weghalen wanneer je het - kort nadat ik het geplaatst heb - gelezen hebt.
@ Waranaka
Als ik vragen mag. Wat moet ik me voorstellen bij een idiote achtergrond en jeugd?Je vraag wil ik wel een keer in steekwoorden beantwoorden, maar dan wil ik zeker weten dat je achter je pc zit en dat ik het meteen weer kan weghalen wanneer je het - kort nadat ik het geplaatst heb - gelezen hebt.
woensdag 9 maart 2011 om 16:41
Het Onverwoestbare Kind, een boek van Lillian Rubin, concludeert dat er drie factoren zijn of je zo'n jeugd mentaal overleeft - of uberhaupt overleeft Deze zijn:
- desidentificatie door het kind met de rest van het gezin
- een mentor of vertrouwenspersoon vinden buiten het gezin
- positief zijn
Is dit ook allemaal op jou van toepassing geweest?
Ik bedoel, hoe overleef je zoiets?
Maar dit wordt misschien alweer te persoonlijk, en bovendien zwenkt het weer off topic, want dit heeft niet zo veel met Asperger en relaties te maken.
- desidentificatie door het kind met de rest van het gezin
- een mentor of vertrouwenspersoon vinden buiten het gezin
- positief zijn
Is dit ook allemaal op jou van toepassing geweest?
Ik bedoel, hoe overleef je zoiets?
Maar dit wordt misschien alweer te persoonlijk, en bovendien zwenkt het weer off topic, want dit heeft niet zo veel met Asperger en relaties te maken.
woensdag 9 maart 2011 om 18:16
quote:Frankie33 schreef op 09 maart 2011 @ 16:41:
Het Onverwoestbare Kind, een boek van Lillian Rubin, concludeert dat er drie factoren zijn of je zo'n jeugd mentaal overleeft - of uberhaupt overleeft Deze zijn:
- desidentificatie door het kind met de rest van het gezin
- een mentor of vertrouwenspersoon vinden buiten het gezin
- positief zijn
Is dit ook allemaal op jou van toepassing geweest?
Ik bedoel, hoe overleef je zoiets?
Maar dit wordt misschien alweer te persoonlijk, en bovendien zwenkt het weer off topic, want dit heeft niet zo veel met Asperger en relaties te maken.
Desidentificatie was denk ik mijn redding. Ik kan me herinneren dat ik al heel jong de volwassenen om mij heen aanschouwde en van binnen altijd een weerwoord plus uitleg had voor wat ik zag. Ik zag ook wel dat die volwassenen zichzelf vaak voor de gek hielden, dingen zeiden die volkomen in tegenspraak waren met hun gedrag en uitingen. Ik hoorde niet bij hen, voelde mij geen onderdeel van hen. Over het algemeen voelde ik verachting, meer dan wat dan ook.
Ik vluchtte mentaal. Ik las veel (had mijzelf lezen geleerd toen ik 4 was) kon volledige uitzoomen.
Een vertrouweling was er niet. Ik sprak er niet over. Bovendien viel ik op school niet op: ik was een uitmuntende leerlinge, altijd de beste van de klas.
Daarnaast ben ik een optimist en nogal vrolijk van aard.
Volgens de psychiaters die deel uit maakten van het onderzoeksteam waar ik mee te maken kreeg, was vermoedelijk ook juist het asperger-zijn een voordeel. Doordat ik een goed analytisch vermogen had en dit al jong moest gebruiken, kon ik afstand nemen. Bovendien heb ik bijvoorbeeld - praktisch puntje - een hoge pijngrens, iets wat wel meer aspergers hebben. Daarnaast was ik graag op mijzelf, had weinig behoefte aan anderen, kon mijn hoofd en handen vol hebben aan mijn 'fiep' (het analyseren van menselijk gedrag).
Het Onverwoestbare Kind, een boek van Lillian Rubin, concludeert dat er drie factoren zijn of je zo'n jeugd mentaal overleeft - of uberhaupt overleeft Deze zijn:
- desidentificatie door het kind met de rest van het gezin
- een mentor of vertrouwenspersoon vinden buiten het gezin
- positief zijn
Is dit ook allemaal op jou van toepassing geweest?
Ik bedoel, hoe overleef je zoiets?
Maar dit wordt misschien alweer te persoonlijk, en bovendien zwenkt het weer off topic, want dit heeft niet zo veel met Asperger en relaties te maken.
Desidentificatie was denk ik mijn redding. Ik kan me herinneren dat ik al heel jong de volwassenen om mij heen aanschouwde en van binnen altijd een weerwoord plus uitleg had voor wat ik zag. Ik zag ook wel dat die volwassenen zichzelf vaak voor de gek hielden, dingen zeiden die volkomen in tegenspraak waren met hun gedrag en uitingen. Ik hoorde niet bij hen, voelde mij geen onderdeel van hen. Over het algemeen voelde ik verachting, meer dan wat dan ook.
Ik vluchtte mentaal. Ik las veel (had mijzelf lezen geleerd toen ik 4 was) kon volledige uitzoomen.
Een vertrouweling was er niet. Ik sprak er niet over. Bovendien viel ik op school niet op: ik was een uitmuntende leerlinge, altijd de beste van de klas.
Daarnaast ben ik een optimist en nogal vrolijk van aard.
Volgens de psychiaters die deel uit maakten van het onderzoeksteam waar ik mee te maken kreeg, was vermoedelijk ook juist het asperger-zijn een voordeel. Doordat ik een goed analytisch vermogen had en dit al jong moest gebruiken, kon ik afstand nemen. Bovendien heb ik bijvoorbeeld - praktisch puntje - een hoge pijngrens, iets wat wel meer aspergers hebben. Daarnaast was ik graag op mijzelf, had weinig behoefte aan anderen, kon mijn hoofd en handen vol hebben aan mijn 'fiep' (het analyseren van menselijk gedrag).
woensdag 9 maart 2011 om 18:35
quote:vraagtekenxy schreef op 08 maart 2011 @ 21:11:
[...]
Vervelend dat je vader zich niet bewust is van de gevolgen van zijn acties. Misschien kun je hem overtuigen problemen eerst bij zichzelf te zoeken Onmogelijk. Het ligt nooit aan hem. Altijd aan mijn moeder, mij, mijn zus. En nu heeft hij er alzheimer bij en is de asperger nog erger geworden (lees is hij nog asocialer geworden).
[...]
Vervelend dat je vader zich niet bewust is van de gevolgen van zijn acties. Misschien kun je hem overtuigen problemen eerst bij zichzelf te zoeken Onmogelijk. Het ligt nooit aan hem. Altijd aan mijn moeder, mij, mijn zus. En nu heeft hij er alzheimer bij en is de asperger nog erger geworden (lees is hij nog asocialer geworden).
woensdag 9 maart 2011 om 19:25
quote:waranaka schreef op 09 maart 2011 @ 18:16:
[...]
Desidentificatie was denk ik mijn redding. Ik kan me herinneren dat ik al heel jong de volwassenen om mij heen aanschouwde en van binnen altijd een weerwoord plus uitleg had voor wat ik zag. Ik zag ook wel dat die volwassenen zichzelf vaak voor de gek hielden, dingen zeiden die volkomen in tegenspraak waren met hun gedrag en uitingen. Ik hoorde niet bij hen, voelde mij geen onderdeel van hen. Over het algemeen voelde ik verachting, meer dan wat dan ook.
Ik vluchtte mentaal. Ik las veel (had mijzelf lezen geleerd toen ik 4 was) kon volledige uitzoomen.
Een vertrouweling was er niet. Ik sprak er niet over. Bovendien viel ik op school niet op: ik was een uitmuntende leerlinge, altijd de beste van de klas.
Daarnaast ben ik een optimist en nogal vrolijk van aard.
Volgens de psychiaters die deel uit maakten van het onderzoeksteam waar ik mee te maken kreeg, was vermoedelijk ook juist het asperger-zijn een voordeel. Doordat ik een goed analytisch vermogen had en dit al jong moest gebruiken, kon ik afstand nemen. Bovendien heb ik bijvoorbeeld - praktisch puntje - een hoge pijngrens, iets wat wel meer aspergers hebben. Daarnaast was ik graag op mijzelf, had weinig behoefte aan anderen, kon mijn hoofd en handen vol hebben aan mijn 'fiep' (het analyseren van menselijk gedrag).
Asperger kan best eens heel goed je redding zijn geweest, samen met je karakter.
Jij bent ook weer een voorbeeld van een vrouwelijke aspie die al jong een fiep heeft gemaakt van menselijk gedrag. Het asperger-stel dat ik hierboven noem, de vrouwelijke helft is gepromoveerd psycholoog. Het lijkt te bevestigen dat vrouwelijke aspies/auti's, in tegenstelling tot mannelijke, sneller geneigd zijn om het sociale te verkennen en doorgronden, eerder dan het materiele. Wat daarvan nature is en wat nurture, is de vraag, hoewel ik geneigd ben een groter aandeel aan nature toe te schrijven.
Ondanks de verhoogde sociale interesse van vrouwelijke aspergers denk ik dat zij (wij dus), net als de mannen, veel beter bestand zijn tegen langdurig sociaal isolement dan gemiddeld. Alsof het begrijpen van de wereld belangrijker is dan het participeren erin. Logisch wel, aangezien het begrijpen een voorwaarde is voor een relatief schadevrij participeren.
[...]
Desidentificatie was denk ik mijn redding. Ik kan me herinneren dat ik al heel jong de volwassenen om mij heen aanschouwde en van binnen altijd een weerwoord plus uitleg had voor wat ik zag. Ik zag ook wel dat die volwassenen zichzelf vaak voor de gek hielden, dingen zeiden die volkomen in tegenspraak waren met hun gedrag en uitingen. Ik hoorde niet bij hen, voelde mij geen onderdeel van hen. Over het algemeen voelde ik verachting, meer dan wat dan ook.
Ik vluchtte mentaal. Ik las veel (had mijzelf lezen geleerd toen ik 4 was) kon volledige uitzoomen.
Een vertrouweling was er niet. Ik sprak er niet over. Bovendien viel ik op school niet op: ik was een uitmuntende leerlinge, altijd de beste van de klas.
Daarnaast ben ik een optimist en nogal vrolijk van aard.
Volgens de psychiaters die deel uit maakten van het onderzoeksteam waar ik mee te maken kreeg, was vermoedelijk ook juist het asperger-zijn een voordeel. Doordat ik een goed analytisch vermogen had en dit al jong moest gebruiken, kon ik afstand nemen. Bovendien heb ik bijvoorbeeld - praktisch puntje - een hoge pijngrens, iets wat wel meer aspergers hebben. Daarnaast was ik graag op mijzelf, had weinig behoefte aan anderen, kon mijn hoofd en handen vol hebben aan mijn 'fiep' (het analyseren van menselijk gedrag).
Asperger kan best eens heel goed je redding zijn geweest, samen met je karakter.
Jij bent ook weer een voorbeeld van een vrouwelijke aspie die al jong een fiep heeft gemaakt van menselijk gedrag. Het asperger-stel dat ik hierboven noem, de vrouwelijke helft is gepromoveerd psycholoog. Het lijkt te bevestigen dat vrouwelijke aspies/auti's, in tegenstelling tot mannelijke, sneller geneigd zijn om het sociale te verkennen en doorgronden, eerder dan het materiele. Wat daarvan nature is en wat nurture, is de vraag, hoewel ik geneigd ben een groter aandeel aan nature toe te schrijven.
Ondanks de verhoogde sociale interesse van vrouwelijke aspergers denk ik dat zij (wij dus), net als de mannen, veel beter bestand zijn tegen langdurig sociaal isolement dan gemiddeld. Alsof het begrijpen van de wereld belangrijker is dan het participeren erin. Logisch wel, aangezien het begrijpen een voorwaarde is voor een relatief schadevrij participeren.
woensdag 9 maart 2011 om 22:00
quote:Frankie33 schreef op 09 maart 2011 @ 19:25:
[...]
Asperger kan best eens heel goed je redding zijn geweest, samen met je karakter.
Jij bent ook weer een voorbeeld van een vrouwelijke aspie die al jong een fiep heeft gemaakt van menselijk gedrag. Het asperger-stel dat ik hierboven noem, de vrouwelijke helft is gepromoveerd psycholoog. Het lijkt te bevestigen dat vrouwelijke aspies/auti's, in tegenstelling tot mannelijke, sneller geneigd zijn om het sociale te verkennen en doorgronden, eerder dan het materiele. Wat daarvan nature is en wat nurture, is de vraag, hoewel ik geneigd ben een groter aandeel aan nature toe te schrijven.
Ondanks de verhoogde sociale interesse van vrouwelijke aspergers denk ik dat zij (wij dus), net als de mannen, veel beter bestand zijn tegen langdurig sociaal isolement dan gemiddeld. Alsof het begrijpen van de wereld belangrijker is dan het participeren erin. Logisch wel, aangezien het begrijpen een voorwaarde is voor een relatief schadevrij participeren.Misschien is het ook wel makkelijker om als asperger NT'ers te analyseren, juist omdat je niet dezelfde denkstijl hebt en hen benadert / observeert vanuit een ander gezichtspunt. Zoals wanneer je in een ander land bent en dan dicht genoeg erop zit, maar je toch te weinig onderdeel bent van dezelfde cultuur, om veel en goed te kunnen zien en te leren kennen.
[...]
Asperger kan best eens heel goed je redding zijn geweest, samen met je karakter.
Jij bent ook weer een voorbeeld van een vrouwelijke aspie die al jong een fiep heeft gemaakt van menselijk gedrag. Het asperger-stel dat ik hierboven noem, de vrouwelijke helft is gepromoveerd psycholoog. Het lijkt te bevestigen dat vrouwelijke aspies/auti's, in tegenstelling tot mannelijke, sneller geneigd zijn om het sociale te verkennen en doorgronden, eerder dan het materiele. Wat daarvan nature is en wat nurture, is de vraag, hoewel ik geneigd ben een groter aandeel aan nature toe te schrijven.
Ondanks de verhoogde sociale interesse van vrouwelijke aspergers denk ik dat zij (wij dus), net als de mannen, veel beter bestand zijn tegen langdurig sociaal isolement dan gemiddeld. Alsof het begrijpen van de wereld belangrijker is dan het participeren erin. Logisch wel, aangezien het begrijpen een voorwaarde is voor een relatief schadevrij participeren.Misschien is het ook wel makkelijker om als asperger NT'ers te analyseren, juist omdat je niet dezelfde denkstijl hebt en hen benadert / observeert vanuit een ander gezichtspunt. Zoals wanneer je in een ander land bent en dan dicht genoeg erop zit, maar je toch te weinig onderdeel bent van dezelfde cultuur, om veel en goed te kunnen zien en te leren kennen.
woensdag 9 maart 2011 om 23:16
Verschillende culturen, daar lijkt het op ja.
Autisme vind ik op zichzelf wel efficient geloof ik. Door zijn eenvoud werkt het prima. Het moeilijk doen en het waarom daarvan moet je desondanks leren als je mee wilt doen in de maatschappij. Sommige autisten leren het moeilijk doen en het waarom beter dan andere.
Autisme vind ik op zichzelf wel efficient geloof ik. Door zijn eenvoud werkt het prima. Het moeilijk doen en het waarom daarvan moet je desondanks leren als je mee wilt doen in de maatschappij. Sommige autisten leren het moeilijk doen en het waarom beter dan andere.
donderdag 10 maart 2011 om 10:26
mijn vriend heeft asperger. Over het algemeen komen we goed overeen. Maar ik ben wel diegene die zich moet aanpassen. het emotionele aspect is het moeilijkst.Vooral wanneer ik z'n steun nodig heb bv als ik mij niet goed voel of ziek ben. Dan kan ik er niet op rekenen. Hij zal nooit vragen hoe het gaat of er zijn voor me, zijn hobby's gaan altijd voor. Empathie moet ik niet verwachten. Ik moet ook vaak oppassen wat ik zeg, omdat hij moeilijk kan nuanceren, gewone uitspraken neemt hij letterlijk op. Het voordeel is dat hij heel rationeel kan denken, dus wel inzichtelijk zolang er geen emoties aan te pas komen van anderen, want die begrijpt hij moeilijk.
donderdag 10 maart 2011 om 11:24
Zou het 'jong fiepen op menselijk gedrag' niet simpelweg een overlevingsmechanisme zijn? Ik vermoed (weet niet, want geen meiden thuis) dat meisjes meer op een relationeel niveau met elkaar omgaan en jongens meer op een niveau van gezamenlijke interesses (doe-dingen). Wil je als meisje niet volledig in je remi staan zul je dus moeten begrijpen hoe het werkt in de gewone wereld.
donderdag 10 maart 2011 om 11:45
Ik denk wel dat fiepen op menselijk gedrag kan ontstaan vanuit een overlevingsmechanisme en om te overleven was het ook heel handig, maar daarnaast vind ik het gewoon echt ongelooflijk boeiend. Net als gedrag van dieren bijvoorbeeld. En taal(gebruik).
Ik ben ook wel nieuwsgierig naar wat 'in je remi staan' betekent (In je eentje staan?)
Ik ben ook wel nieuwsgierig naar wat 'in je remi staan' betekent (In je eentje staan?)
donderdag 10 maart 2011 om 12:21
Ha ha, ja. Alleen op de wereld. Nou ja, samen met je knapzak. Een zeer dramatisch beeld. Toch heb ik me altijd wel geidentificeerd met dat jongetje, ik kreeg geen genoeg van dat boek.
Ja, menselijk/dierlijk gedrag is sowieso boeiend. En taal. Maar ik weet wel, dat zonder mijn eenzaamheid ik me niet al vanaf mijn kleutertijd obsessief in menselijk gedrag had verdiept.
Ja, menselijk/dierlijk gedrag is sowieso boeiend. En taal. Maar ik weet wel, dat zonder mijn eenzaamheid ik me niet al vanaf mijn kleutertijd obsessief in menselijk gedrag had verdiept.
donderdag 10 maart 2011 om 23:34
Inderdaad n.a.v. het boek Alleen op de wereld (dacht dat de term hier wel bekend was als forumuitdrukking). Ik heb me in mijn jeugd ook goed kunnen identificeren met de eenzaamheid van dat kereltje (hoewel ik dus uit een 'gewoon' gezin kwam). Heb altijd het idee gehad dat ik zo anders was dan de rest omdat mijn vader niet thuis woonde (maar ja, dat is logisch binnen het gezin, minder logisch erbuiten). Desidentificatie dus. Mooi woord.
Ik vind menselijk gedrag ook uitermate boeiend (was het liefst antropologie gaan studeren) en het leuke van mijn vorm van autisme vind ik dat ik best wel goed ben in observeren. Participeren is moeilijker. En laten we dan maar even voorbijgaan aan de nonverbale signalen.
Taal... ja! Net een boek van Hubert Lampo uit. Het verhaal an sich doet me niet zo heel veel, maar de manier waarop hij de taal gebruikt absoluut wel. Kan ook heel erg genieten van de engelse dialecten (niet exact het woord wat ik bedoel) die ik versta.
Ik vind menselijk gedrag ook uitermate boeiend (was het liefst antropologie gaan studeren) en het leuke van mijn vorm van autisme vind ik dat ik best wel goed ben in observeren. Participeren is moeilijker. En laten we dan maar even voorbijgaan aan de nonverbale signalen.
Taal... ja! Net een boek van Hubert Lampo uit. Het verhaal an sich doet me niet zo heel veel, maar de manier waarop hij de taal gebruikt absoluut wel. Kan ook heel erg genieten van de engelse dialecten (niet exact het woord wat ik bedoel) die ik versta.
