Psyche
alle pijlers
Me moeder en d'r waarzeggers
woensdag 9 maart 2011 om 21:48
Dag dames,
Ik irriteer me nogal aan mijn moeder (ja, dat 'me' was een grapje voor de taalplisie).
Ze hangt haar halve leven op aan wat waarzeggers, chakra-lezers, pendelaars, sjamanen en al dat soort mensen. Ik vind het geldklopperij, maar het is haar leven, dus mag ze lekker zelf weten waar ze haar geld aan uitgeeft.
Alleen: Ze doet het ook námens mij. Ze vraagt aan die lui hoe mijn leven eruit gaat zien. En die pendelaars 'zien' dan bijvoorbeeld dat ik allergisch ben voor dingen (maar ze 'helen' mij dan van een afstandje, zodat ik er geen last meer van heb - last waarvan??!??). Of een chakra-lezer heeft haar verteld dat ik teveel straling binnen krijg via de computer (dat zou op zich kunnen kloppen, maar da's toeval) en gsm (ik bel hoogstens 2 minuten per dag en meestal vergeet ik mijn mobieltje thuis). Ook zou ik tekort hebben aan bepaalde mineralen en heb ik een koortslip (weet ik niks van, al jaren niet meer gehad gelukkig) omdat ik een getrouwde man (oh ja? Wie dan?) gepepen heb. Soort van karma zeg maar. Van dat laatste verhaal wist ik overigens niet of ik moest lachen of huilen. Ik was uiteindelijk toch maar beledigd ...
Ik word hier ZO gestoord van. Ik maak haar elke keer duidelijk dat ik niet in die onzin geloof, maar ze BLIJFT me er maar over bellen. Als ze een zin begint met: "Ik ben bij een dame geweest....", check ik al uit het gesprek. Ik heb al tig keer gezegd dat ik er niets over wil weten. Ik heb de laatste paar keren ook geprobeerd om dan maar gewoon "ja, mama" en "bedankt voor de info, ik zal erover nadenken" te zeggen, maar ze blijft me bestoken met die onzin. Ik begin hierdoor echt een aversie van haar te krijgen. Net als die Jehova-getuigen die gewoon té vaak aan je deur komen. Fijn voor ze dat ze dat geloven (ik ben echt blij voor ze dat ze daar steun in vinden), maar als ik al een paar keer heb aangegeven dat ik niet geïnteresseerd ben, moeten ze echt kappen.
Hebben jullie tips hoe ik hiermee om moet gaan? Waarom irriteer ik me zo? Iets met kernkwadranten of zo? Of iets anders?
Ik irriteer me nogal aan mijn moeder (ja, dat 'me' was een grapje voor de taalplisie).
Ze hangt haar halve leven op aan wat waarzeggers, chakra-lezers, pendelaars, sjamanen en al dat soort mensen. Ik vind het geldklopperij, maar het is haar leven, dus mag ze lekker zelf weten waar ze haar geld aan uitgeeft.
Alleen: Ze doet het ook námens mij. Ze vraagt aan die lui hoe mijn leven eruit gaat zien. En die pendelaars 'zien' dan bijvoorbeeld dat ik allergisch ben voor dingen (maar ze 'helen' mij dan van een afstandje, zodat ik er geen last meer van heb - last waarvan??!??). Of een chakra-lezer heeft haar verteld dat ik teveel straling binnen krijg via de computer (dat zou op zich kunnen kloppen, maar da's toeval) en gsm (ik bel hoogstens 2 minuten per dag en meestal vergeet ik mijn mobieltje thuis). Ook zou ik tekort hebben aan bepaalde mineralen en heb ik een koortslip (weet ik niks van, al jaren niet meer gehad gelukkig) omdat ik een getrouwde man (oh ja? Wie dan?) gepepen heb. Soort van karma zeg maar. Van dat laatste verhaal wist ik overigens niet of ik moest lachen of huilen. Ik was uiteindelijk toch maar beledigd ...
Ik word hier ZO gestoord van. Ik maak haar elke keer duidelijk dat ik niet in die onzin geloof, maar ze BLIJFT me er maar over bellen. Als ze een zin begint met: "Ik ben bij een dame geweest....", check ik al uit het gesprek. Ik heb al tig keer gezegd dat ik er niets over wil weten. Ik heb de laatste paar keren ook geprobeerd om dan maar gewoon "ja, mama" en "bedankt voor de info, ik zal erover nadenken" te zeggen, maar ze blijft me bestoken met die onzin. Ik begin hierdoor echt een aversie van haar te krijgen. Net als die Jehova-getuigen die gewoon té vaak aan je deur komen. Fijn voor ze dat ze dat geloven (ik ben echt blij voor ze dat ze daar steun in vinden), maar als ik al een paar keer heb aangegeven dat ik niet geïnteresseerd ben, moeten ze echt kappen.
Hebben jullie tips hoe ik hiermee om moet gaan? Waarom irriteer ik me zo? Iets met kernkwadranten of zo? Of iets anders?
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
vrijdag 11 maart 2011 om 15:18
Ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde, maar ik wil er niet mee doodgeslagen worden. Ik wil mijn eigen leven leiden en niet ophangen aan horoscopen en visioenen van anderen. Want hoe dan ook word ik er wel door beïnvloed als iemand dat soort dingen aan me vertelt.
Zonder uitdrukkelijke toestemming van jou mág een medium helemaal niks over je zeggen (en je moeder mag het niet vragen). Is te onzuiver omdat (precies zoals jij aangeeft) helemaal niet duidelijk is of jij het uberhaupt wil weten en er dus teveel invloed van je moeder tussen zit. Wanneer een medium bijvoorbeeld vragen heeft over jouw situatie, moet zij ze beantwoorden terwijl ze niet eens weet hoe jouw leven eruit ziet. Dat kan dus helemaal niet. Althans, zo heb ik het geleerd.
Verder helemaal eens met de post van Frankie over de controle
Zonder uitdrukkelijke toestemming van jou mág een medium helemaal niks over je zeggen (en je moeder mag het niet vragen). Is te onzuiver omdat (precies zoals jij aangeeft) helemaal niet duidelijk is of jij het uberhaupt wil weten en er dus teveel invloed van je moeder tussen zit. Wanneer een medium bijvoorbeeld vragen heeft over jouw situatie, moet zij ze beantwoorden terwijl ze niet eens weet hoe jouw leven eruit ziet. Dat kan dus helemaal niet. Althans, zo heb ik het geleerd.
Verder helemaal eens met de post van Frankie over de controle
zaterdag 12 maart 2011 om 10:37
@ VotesforLeo: bedankt voor je reactie. Goed om te weten dat er een soort 'code' bestaat voor mediums: toestemming hebben van degene waar het over gaat. Dit is denk ik een argument waar ze zich in zou kunnen vinden, dus die ga ik zeker gebruiken.
Ik ga volgend weekend naar haar toe, dus zal het aan de kaak stellen.
Ik ga volgend weekend naar haar toe, dus zal het aan de kaak stellen.
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
maandag 14 maart 2011 om 12:06
quote:Purty schreef op 11 maart 2011 @ 10:45:
[...]
@ Combat: Salie is toch tegen kwade geesten? Zout was dacht ik echt voor aardstralen... (ja, ongewild vang je wat op....).
Wat goed, jij hebt beter opgelet dan ik
quote:Purty schreef op 11 maart 2011 @ 10:45:
[...]
Maar heftig dat je het contact hebt moeten verbreken. En al op zon jonge leeftijd! Ik zit er ook af en toe over te fantaseren, maar volgens mij zijn de gevolgen dan niet te overzien.
Zoals ik al zei, bij mij ging het allemaal wat dieper dan bij jou, er was ook geweld bij betrokken. Indien niet nodig zou ik ook niet zomaar het contact verbroken hebben hoor, ik hield wel van haar, ze was mijn moeder. Nu gewoon niet meer.
Ik heb het gevoel dat je er wel uit komt. En VotesForLeo's tip, helemaal top! Hopelijk respecteert je moeder dat!
[...]
@ Combat: Salie is toch tegen kwade geesten? Zout was dacht ik echt voor aardstralen... (ja, ongewild vang je wat op....).
Wat goed, jij hebt beter opgelet dan ik
quote:Purty schreef op 11 maart 2011 @ 10:45:
[...]
Maar heftig dat je het contact hebt moeten verbreken. En al op zon jonge leeftijd! Ik zit er ook af en toe over te fantaseren, maar volgens mij zijn de gevolgen dan niet te overzien.
Zoals ik al zei, bij mij ging het allemaal wat dieper dan bij jou, er was ook geweld bij betrokken. Indien niet nodig zou ik ook niet zomaar het contact verbroken hebben hoor, ik hield wel van haar, ze was mijn moeder. Nu gewoon niet meer.
Ik heb het gevoel dat je er wel uit komt. En VotesForLeo's tip, helemaal top! Hopelijk respecteert je moeder dat!
zaterdag 2 april 2011 om 14:40
Even een update.
Ik heb veel aan jullie tips gehad en ben een gesprek aangegaan met m'n moeder. Gewoon, op een rustig moment.
Ik heb haar verteld dat ik het niet prettig vond dat ze dingen over mij vroeg bij waarzeggers e.d. Ik wilde dat soort dingen allemaal niet weten en ik wilde mijn leven leven zoals ik dat wilde leven, zonder te weten dat boze geesten het op me voorzien hadden zodat ik geen goede baan kan vinden, zodat ik eigenlijk een spiritueel kruidenbad moest nemen om die geesten weg te wassen.
Het ging er best heftig aan toe. Vooral aan mijn kant, want ik was er echt op gebrand dat ik haar aan haar verstand ging spijkeren dat ze er niet meer over moest beginnen. Ik heb het gesprek afgesloten en ging toen weer wat lezen. Maar het voelde niet goed, dus ben ik weer naar haar toe gegaan. Ik heb gevraagd of wat ik haar eerder die dag verteld had, niet te agressief overkwam, want dat was niet mijn bedoeling. Ze gaf aan van wel, dus ik heb haar verteld dat ik er vanuit ging dat ze me wilde waarschuwen met enkel goede bedoelingen, maar dat ik er gewoon niets van wilde weten. Ze deed nogal minachtend, maar daar heb ik me overheen gezet (ging best makkelijk eigenlijk).
Toen kwam de aap uit de mouw: Zij had het idee dat zij ervoor moest zorgen dat mij niets vervelends overkwam. Het was haar taak, als mijn moeder om me daarvoor te behoeden. Ik maakte haar duidelijk dat dat niet hoefde, dat ik er vertrouwen in had dat alles wel op z'n pootjes terecht zou komen. Ze vroeg of ze dus gewoon moest toezien dat ik fouten maakte, zonder me te waarschuwen. Ik vertelde dat ze me best mag waarschuwen als ze echt ziet dat ik een verkeerde keus maak, maar als ik, na naar haar geluisterd te hebben, aangeef dat ik wat dat betreft haar advies in de wind sla, dat ze het daar ook bij moet laten. En niet door moet blijven drammen. Nee is nee. Is nee. Is nog steeds: nee. Ze vond me eigenwijs (maar dat is zij immers ook: zij vindt dat zij gelijk heeft en ik vind dat ik gelijk heb). En toen zei ze zoiets raars: "Nou, als jou iets overkomt, wat ik natuurlijk niet hoop, hoef ik me dus ook niet schuldig te voelen dat ik niets gezegd heb?" Alsof ik rechtstreeks naar de hel loop als ik niet haar routebeschrijving volg.
Ik zei dat dat klopte en dat was dat. De rest van de dag was ze nogal afstandelijk en zei ze nauwelijks iets tegen me bij het avondeten, maar nu is het alweer een paar dagen verder en er is geen vuiltje aan de lucht.
Ik had verwacht dat het nog een hele drama-serie zou worden, maar het is bij de pilot gebleven.
Ik voel me zoveel beter nu. Er is echt een zware last van mijn schouders gevallen nu het hoge woord eruit is. En mijn gevoelens van wrok zijn sterk verminderd. Misschien zelfs helemaal weg...
Als ze nu nog in haar oude gewoontes vervalt, kan ik haar aanspreken op onze afspraak. Maar volgens mij heeft ze het nu echt begrepen.
Ik heb veel aan jullie tips gehad en ben een gesprek aangegaan met m'n moeder. Gewoon, op een rustig moment.
Ik heb haar verteld dat ik het niet prettig vond dat ze dingen over mij vroeg bij waarzeggers e.d. Ik wilde dat soort dingen allemaal niet weten en ik wilde mijn leven leven zoals ik dat wilde leven, zonder te weten dat boze geesten het op me voorzien hadden zodat ik geen goede baan kan vinden, zodat ik eigenlijk een spiritueel kruidenbad moest nemen om die geesten weg te wassen.
Het ging er best heftig aan toe. Vooral aan mijn kant, want ik was er echt op gebrand dat ik haar aan haar verstand ging spijkeren dat ze er niet meer over moest beginnen. Ik heb het gesprek afgesloten en ging toen weer wat lezen. Maar het voelde niet goed, dus ben ik weer naar haar toe gegaan. Ik heb gevraagd of wat ik haar eerder die dag verteld had, niet te agressief overkwam, want dat was niet mijn bedoeling. Ze gaf aan van wel, dus ik heb haar verteld dat ik er vanuit ging dat ze me wilde waarschuwen met enkel goede bedoelingen, maar dat ik er gewoon niets van wilde weten. Ze deed nogal minachtend, maar daar heb ik me overheen gezet (ging best makkelijk eigenlijk).
Toen kwam de aap uit de mouw: Zij had het idee dat zij ervoor moest zorgen dat mij niets vervelends overkwam. Het was haar taak, als mijn moeder om me daarvoor te behoeden. Ik maakte haar duidelijk dat dat niet hoefde, dat ik er vertrouwen in had dat alles wel op z'n pootjes terecht zou komen. Ze vroeg of ze dus gewoon moest toezien dat ik fouten maakte, zonder me te waarschuwen. Ik vertelde dat ze me best mag waarschuwen als ze echt ziet dat ik een verkeerde keus maak, maar als ik, na naar haar geluisterd te hebben, aangeef dat ik wat dat betreft haar advies in de wind sla, dat ze het daar ook bij moet laten. En niet door moet blijven drammen. Nee is nee. Is nee. Is nog steeds: nee. Ze vond me eigenwijs (maar dat is zij immers ook: zij vindt dat zij gelijk heeft en ik vind dat ik gelijk heb). En toen zei ze zoiets raars: "Nou, als jou iets overkomt, wat ik natuurlijk niet hoop, hoef ik me dus ook niet schuldig te voelen dat ik niets gezegd heb?" Alsof ik rechtstreeks naar de hel loop als ik niet haar routebeschrijving volg.
Ik zei dat dat klopte en dat was dat. De rest van de dag was ze nogal afstandelijk en zei ze nauwelijks iets tegen me bij het avondeten, maar nu is het alweer een paar dagen verder en er is geen vuiltje aan de lucht.
Ik had verwacht dat het nog een hele drama-serie zou worden, maar het is bij de pilot gebleven.
Ik voel me zoveel beter nu. Er is echt een zware last van mijn schouders gevallen nu het hoge woord eruit is. En mijn gevoelens van wrok zijn sterk verminderd. Misschien zelfs helemaal weg...
Als ze nu nog in haar oude gewoontes vervalt, kan ik haar aanspreken op onze afspraak. Maar volgens mij heeft ze het nu echt begrepen.
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
