Psyche
alle pijlers
Ik kan niet willen. Wie ook?
zondag 20 maart 2011 om 00:01
Ik voel me gefrustreerd. Ik merk dat ik tegen de grenzen van mijn kunnen opboks. Na een enorme vooruitgang bij mezelf gezien te hebben heb ik het gevoel dat ik nu stagneer.
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
zondag 20 maart 2011 om 00:12
Ja....ik herken het..... Dacht dat het bij mijn leeftijd hoorde (43 jaar). Stomweg gewoon niet weten wat je wilt. Kan ook jaloers zijn op mensen die wel een doel hebben, waar ik mijn leven leef omdat het nu eenmaal zo gaat. Terwijl ik weet dat het in een poep en een scheet voorbij kan zijn..... Misschien ligt het ook een beetje aan de tijd van het jaar. Nu het weer langer licht is, warmer wordt, ben ik wel weer blijer en vind ik het hebben van een doel minder belangrijk en geniet ik weer meer. Misschien moeten we het willen loslaten en het leven gewoon op ons af laten komen
zondag 20 maart 2011 om 00:23
Hier ook herkenning. Ben nooit echt ambitieus geweest, terwijl ik de capaciteiten wel had. Kon meer genieten van de simpele dingen des levens. Nu ik op een leeftijd gekomen ben dat het allemaal niet meer zo nodig hoeft denk ik ook weleens: Wat heb ik nu eigenlijk bereikt. Kinderen de deur uit, baan een paar jaar geleden opgezegd. Depressief ben ik niet, eerder melancholiek soms. Misschien toch een vorm van gemakzucht, wel willen maar er geen energie in willen steken. Ben nu vrijwilligerswerk gaan doen. Je moet toch een soort invulling en ritme in je dagelijks bestaan hebben. Ik denk dat je al een heel eind op weg ben als je tevreden kunt zijn met wat je wél hebt.
zondag 20 maart 2011 om 00:27
Een deel herken ik, een deel ook niet.
Je wilt meer dan wat je nu doet. Maar meer wat? Betaald werk? Meer uren?
Of bedoel je dat je er een hobby bij wilt?
Bedenk wel dat je niet te grote stappen moet zetten.
Je wilt meer dan wat je nu doet. Maar meer wat? Betaald werk? Meer uren?
Of bedoel je dat je er een hobby bij wilt?
Bedenk wel dat je niet te grote stappen moet zetten.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 20 maart 2011 om 00:28
quote:meds schreef op 20 maart 2011 @ 00:19:
Hanke iets 'willen' is ook veel te abstract. Begin eens met doen. Kijk om je heen en zie wat er gedaan kan worden en begin daar. Geen grootste plannen, gewoon iets kleinsMeds, het is niet dat ik niks doe. Vrijwilligerswerk, mantelzorg, sport, zingen, ik doe het. Maar nadenken over betaald werk of een studie verzandt letterlijk in niks.
Hanke iets 'willen' is ook veel te abstract. Begin eens met doen. Kijk om je heen en zie wat er gedaan kan worden en begin daar. Geen grootste plannen, gewoon iets kleinsMeds, het is niet dat ik niks doe. Vrijwilligerswerk, mantelzorg, sport, zingen, ik doe het. Maar nadenken over betaald werk of een studie verzandt letterlijk in niks.
zondag 20 maart 2011 om 00:48
Voor de herfstvakantie heb ik met hulp van naasten mijn cv opgesteld. Dat vroeg heel veel van me, riep veel stress op. Vlak daarna heb ik een ernstige blessure opgelopen waardoor ik 3 maanden met mijn been omhoog thuis zat. Inmiddels ben ik weer conditie aan het opbouwen, maar dat wil niet helemaal vlotten.
Vrienden zeggen dat ik te snel wil, ik momenteel fysiek te moe ben. En dat er meer speelt dan dit. Ik ga in hun ogen nog steeds vooruit, vooral in het geen dingen meer doen die niet bij me passen, ben rustiger en minder ´trekkend´ in contact. Had de neiging via anderen te leven en dat doe ik niet meer.
Meds, dat van ´begin gewoon´ krijg ik dus niet voor elkaar. Alles wat nieuw is kost mij ontzettend veel energie. Zomaar ergens op af stappen, zomaar een cursus doen... ik wist dat je zo zou posten, ik lees je al langer dan vandaag, hoe kan ik dat doen als ik niet eens voel wat ik wil? En me financieel ook niet kan veroorloven ´zomaar´ wat te doen...
Vrienden zeggen dat ik te snel wil, ik momenteel fysiek te moe ben. En dat er meer speelt dan dit. Ik ga in hun ogen nog steeds vooruit, vooral in het geen dingen meer doen die niet bij me passen, ben rustiger en minder ´trekkend´ in contact. Had de neiging via anderen te leven en dat doe ik niet meer.
Meds, dat van ´begin gewoon´ krijg ik dus niet voor elkaar. Alles wat nieuw is kost mij ontzettend veel energie. Zomaar ergens op af stappen, zomaar een cursus doen... ik wist dat je zo zou posten, ik lees je al langer dan vandaag, hoe kan ik dat doen als ik niet eens voel wat ik wil? En me financieel ook niet kan veroorloven ´zomaar´ wat te doen...
zondag 20 maart 2011 om 00:51
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 00:48:
Voor de herfstvakantie heb ik met hulp van naasten mijn cv opgesteld. Dat vroeg heel veel van me, riep veel stress op. Vlak daarna heb ik een ernstige blessure opgelopen waardoor ik 3 maanden met mijn been omhoog thuis zat. Inmiddels ben ik weer conditie aan het opbouwen, maar dat wil niet helemaal vlotten.
Vrienden zeggen dat ik te snel wil, ik momenteel fysiek te moe ben. En dat er meer speelt dan dit. Ik ga in hun ogen nog steeds vooruit, vooral in het geen dingen meer doen die niet bij me passen, ben rustiger en minder ´trekkend´ in contact. Had de neiging via anderen te leven en dat doe ik niet meer.
Meds, dat van ´begin gewoon´ krijg ik dus niet voor elkaar. Alles wat nieuw is kost mij ontzettend veel energie. Zomaar ergens op af stappen, zomaar een cursus doen... ik wist dat je zo zou posten, ik lees je al langer dan vandaag, hoe kan ik dat doen als ik niet eens voel wat ik wil? En me financieel ook niet kan veroorloven ´zomaar´ wat te doen...Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is. Je bent nu aan het posten hier over dat je het moeilijk vindt om een stap te zetten. In dezelfde tijd en met dezelfde energie heb je je ingeschreven voor een gratis cursus aan de Open Universiteit, of heb je Masterboard doorgevlooid voor een vacature. Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
Voor de herfstvakantie heb ik met hulp van naasten mijn cv opgesteld. Dat vroeg heel veel van me, riep veel stress op. Vlak daarna heb ik een ernstige blessure opgelopen waardoor ik 3 maanden met mijn been omhoog thuis zat. Inmiddels ben ik weer conditie aan het opbouwen, maar dat wil niet helemaal vlotten.
Vrienden zeggen dat ik te snel wil, ik momenteel fysiek te moe ben. En dat er meer speelt dan dit. Ik ga in hun ogen nog steeds vooruit, vooral in het geen dingen meer doen die niet bij me passen, ben rustiger en minder ´trekkend´ in contact. Had de neiging via anderen te leven en dat doe ik niet meer.
Meds, dat van ´begin gewoon´ krijg ik dus niet voor elkaar. Alles wat nieuw is kost mij ontzettend veel energie. Zomaar ergens op af stappen, zomaar een cursus doen... ik wist dat je zo zou posten, ik lees je al langer dan vandaag, hoe kan ik dat doen als ik niet eens voel wat ik wil? En me financieel ook niet kan veroorloven ´zomaar´ wat te doen...Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is. Je bent nu aan het posten hier over dat je het moeilijk vindt om een stap te zetten. In dezelfde tijd en met dezelfde energie heb je je ingeschreven voor een gratis cursus aan de Open Universiteit, of heb je Masterboard doorgevlooid voor een vacature. Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
zondag 20 maart 2011 om 00:55
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 00:42:
Pfoe Hanke, wat rot dat je je nu zo voelt.
Wat ik van je gelezen heb hier op het forum, is dat je zo ontzettend hard gewerkt hebt aan jezelf. Echt, je kracht is inspirerend geweest (en jaloersmakend )
Is hetgeen wat je bereikt hebt ook niet een kwestie van willen geweest, maar dan op een ander vlak ?
Kan het zijn dat je even klaar bent met al de doelen die je bereikt hebt? Dat je een rustpauze nodig hebt ?
Aan mezelf werken was eerder gewoon moeten of doodgaan hoor. Op de oude voet verder was geen optie. Het is fijn dat wat je dan doet goede resultaten oplevert, zeker en daar geniet ik nog elke dag van.
Wat ik wil is rond Pasen van bonbon naar bonbon fietsen (zie een ander topic). Een meerdaagse tocht doen. Maar ik wil meer dan zo´n klein doel. Hedonisch genot, OK maar daar moet toch wat Arbeid Adelt tegenover staan.
Pfoe Hanke, wat rot dat je je nu zo voelt.
Wat ik van je gelezen heb hier op het forum, is dat je zo ontzettend hard gewerkt hebt aan jezelf. Echt, je kracht is inspirerend geweest (en jaloersmakend )
Is hetgeen wat je bereikt hebt ook niet een kwestie van willen geweest, maar dan op een ander vlak ?
Kan het zijn dat je even klaar bent met al de doelen die je bereikt hebt? Dat je een rustpauze nodig hebt ?
Aan mezelf werken was eerder gewoon moeten of doodgaan hoor. Op de oude voet verder was geen optie. Het is fijn dat wat je dan doet goede resultaten oplevert, zeker en daar geniet ik nog elke dag van.
Wat ik wil is rond Pasen van bonbon naar bonbon fietsen (zie een ander topic). Een meerdaagse tocht doen. Maar ik wil meer dan zo´n klein doel. Hedonisch genot, OK maar daar moet toch wat Arbeid Adelt tegenover staan.
zondag 20 maart 2011 om 00:57
Het klinkt hoe dan ook toch depressief achtig....sorry, maar je zit niet lekker in je vel in elk geval. Zorg vooral eerst goed voor jezelf. Praat erover met mensen die je vertrouwt. Je kunt weer wel willen als je goed in je vel zit en dat krijg je door weer voldoende van jezelf te gaan houden.
voer eendjes geen oorlog!
zondag 20 maart 2011 om 01:07
quote:meds schreef op 20 maart 2011 @ 00:51:
[...]
Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is. Je bent nu aan het posten hier over dat je het moeilijk vindt om een stap te zetten. In dezelfde tijd en met dezelfde energie heb je je ingeschreven voor een gratis cursus aan de Open Universiteit, of heb je Masterboard doorgevlooid voor een vacature. Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
Ik zeg toch al in mijn openingspost dat het iets is dat in mijn hoofd zit. De site van de OU is mij niet onbekend, heb een aantal maanden terug een sollicitatie de deur uit gedaan (helaas afgewezen).
´Als het niet gaat, dan stop je er weer mee, wat heb je te verliezen´.
Ik wil geen ´ja maar´ gejerimieer laten horen. Het is echt niet zo dat ik niks aan mezelf gedaan heb, nooit dingen heb ondernomen. Ik ben een gesjeesde student, heb menig teleurstelling al meegemaakt in proberen en moeten stoppen. Dat is slecht voor mijn eigenwaarde. Initiatief nemen kost mij zo ontzettend veel energie. Het maakt me labiel, het maakt dat wat ik aan vrijwilligerswerk doe dan zelfs teveel is. En dat is wat me zo frustreert.
Mijn vraag is vooral, zijn er meer mensen die last hebben van dat gevoel van chronische leegte. Kun je er van af komen, en hoe dan?
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen.
[...]
Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is. Je bent nu aan het posten hier over dat je het moeilijk vindt om een stap te zetten. In dezelfde tijd en met dezelfde energie heb je je ingeschreven voor een gratis cursus aan de Open Universiteit, of heb je Masterboard doorgevlooid voor een vacature. Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
Ik zeg toch al in mijn openingspost dat het iets is dat in mijn hoofd zit. De site van de OU is mij niet onbekend, heb een aantal maanden terug een sollicitatie de deur uit gedaan (helaas afgewezen).
´Als het niet gaat, dan stop je er weer mee, wat heb je te verliezen´.
Ik wil geen ´ja maar´ gejerimieer laten horen. Het is echt niet zo dat ik niks aan mezelf gedaan heb, nooit dingen heb ondernomen. Ik ben een gesjeesde student, heb menig teleurstelling al meegemaakt in proberen en moeten stoppen. Dat is slecht voor mijn eigenwaarde. Initiatief nemen kost mij zo ontzettend veel energie. Het maakt me labiel, het maakt dat wat ik aan vrijwilligerswerk doe dan zelfs teveel is. En dat is wat me zo frustreert.
Mijn vraag is vooral, zijn er meer mensen die last hebben van dat gevoel van chronische leegte. Kun je er van af komen, en hoe dan?
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen.
zondag 20 maart 2011 om 01:13
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 01:07:
[...]
Ik zeg toch al in mijn openingspost dat het iets is dat in mijn hoofd zit. De site van de OU is mij niet onbekend, heb een aantal maanden terug een sollicitatie de deur uit gedaan (helaas afgewezen).
´Als het niet gaat, dan stop je er weer mee, wat heb je te verliezen´.
Ik wil geen ´ja maar´ gejerimieer laten horen. Het is echt niet zo dat ik niks aan mezelf gedaan heb, nooit dingen heb ondernomen. Ik ben een gesjeesde student, heb menig teleurstelling al meegemaakt in proberen en moeten stoppen. Dat is slecht voor mijn eigenwaarde. Initiatief nemen kost mij zo ontzettend veel energie. Het maakt me labiel, het maakt dat wat ik aan vrijwilligerswerk doe dan zelfs teveel is. En dat is wat me zo frustreert.
Dus ga wat doen? Ik lees hier gewoon uit dat je helemaal niks te verliezen hebt. Het enige waar je bang voor bent is om te falen. Maar als je passief blijft ga je de uitdaging niet eens aan, dan geef je jezelf de kans niet eens om te slagen
Mijn vraag is vooral, zijn er meer mensen die last hebben van dat gevoel van chronische leegte. Kun je er van af komen, en hoe dan?
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen.Zoals?
[...]
Ik zeg toch al in mijn openingspost dat het iets is dat in mijn hoofd zit. De site van de OU is mij niet onbekend, heb een aantal maanden terug een sollicitatie de deur uit gedaan (helaas afgewezen).
´Als het niet gaat, dan stop je er weer mee, wat heb je te verliezen´.
Ik wil geen ´ja maar´ gejerimieer laten horen. Het is echt niet zo dat ik niks aan mezelf gedaan heb, nooit dingen heb ondernomen. Ik ben een gesjeesde student, heb menig teleurstelling al meegemaakt in proberen en moeten stoppen. Dat is slecht voor mijn eigenwaarde. Initiatief nemen kost mij zo ontzettend veel energie. Het maakt me labiel, het maakt dat wat ik aan vrijwilligerswerk doe dan zelfs teveel is. En dat is wat me zo frustreert.
Dus ga wat doen? Ik lees hier gewoon uit dat je helemaal niks te verliezen hebt. Het enige waar je bang voor bent is om te falen. Maar als je passief blijft ga je de uitdaging niet eens aan, dan geef je jezelf de kans niet eens om te slagen
Mijn vraag is vooral, zijn er meer mensen die last hebben van dat gevoel van chronische leegte. Kun je er van af komen, en hoe dan?
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen.Zoals?
zondag 20 maart 2011 om 01:18
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 00:55:
[...]
Aan mezelf werken was eerder gewoon moeten of doodgaan hoor. Op de oude voet verder was geen optie. Het is fijn dat wat je dan doet goede resultaten oplevert, zeker en daar geniet ik nog elke dag van.
Wat ik wil is rond Pasen van bonbon naar bonbon fietsen (zie een ander topic). Een meerdaagse tocht doen. Maar ik wil meer dan zo´n klein doel. Hedonisch genot, OK maar daar moet toch wat Arbeid Adelt tegenover staan.
Als je iets moet dan heb je geen vragen meer, dan weet je gewoon wat het dan is dat je moet. Zo lang je dat niet hebt moet je nog niks...
Hooguit zou je met een loopbaancoach kunnen praten om te kijken wat jou allemaal goed ligt en waar je echt blij/warm van wordt.
Het is trouwens een misvatting dat anderen allemaal precies weten wat ze willen of moeten met hun leven... lees biografieën dan kom je daar wel achter... er zijn volgens mij meer mensen die gaande weg hun doel pas voor zich zagen, als dat er mensen zijn die met de luier om al wisten wat ze op de aardbol kwamen doen, en dan heb je daaronder ook maar weer een aantal die in 1 rechte lijn er op afgingen.
PS ik vind trouwens dat je mooi schrijft...
[...]
Aan mezelf werken was eerder gewoon moeten of doodgaan hoor. Op de oude voet verder was geen optie. Het is fijn dat wat je dan doet goede resultaten oplevert, zeker en daar geniet ik nog elke dag van.
Wat ik wil is rond Pasen van bonbon naar bonbon fietsen (zie een ander topic). Een meerdaagse tocht doen. Maar ik wil meer dan zo´n klein doel. Hedonisch genot, OK maar daar moet toch wat Arbeid Adelt tegenover staan.
Als je iets moet dan heb je geen vragen meer, dan weet je gewoon wat het dan is dat je moet. Zo lang je dat niet hebt moet je nog niks...
Hooguit zou je met een loopbaancoach kunnen praten om te kijken wat jou allemaal goed ligt en waar je echt blij/warm van wordt.
Het is trouwens een misvatting dat anderen allemaal precies weten wat ze willen of moeten met hun leven... lees biografieën dan kom je daar wel achter... er zijn volgens mij meer mensen die gaande weg hun doel pas voor zich zagen, als dat er mensen zijn die met de luier om al wisten wat ze op de aardbol kwamen doen, en dan heb je daaronder ook maar weer een aantal die in 1 rechte lijn er op afgingen.
PS ik vind trouwens dat je mooi schrijft...
zondag 20 maart 2011 om 01:22
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 01:07:
Het lijkt wel of je het kleiner maakt, omdat je schrijft 'gewoon moeten of doodgaan'.
Toch heb je voor doorgaan gekozen en dat is groots, spannend, leuk, eng en ook genieten.
Vind dat je jezelf meer credits daarvoor mag geven.
Als je jezelf bekijkt op je dieptepunt en nu, dan denk ik dat je een wereld van verschil ziet.
Voor nu: (omdat je tegen grenzen aan gaat lopen, qua financieen, fysiek en beperkte belastbaarheid) is zo stabiel mogelijk blijven, denk ik belangrijk.
Niet meegaan in de gedachte dat het allemaal niet wil vlotten.
Hoofd gaat sneller dan het lichaam.
Kan het ook zijn, dat je voordat de blessure er was en al het werk wat je toen verricht hebt, dat je de jaren daarvoor in de "overleveringsmodus" hebt gezeten en nooit geleerd of toestemming hebt gekregen van jezelf om dingen te willen?
De bonbon tot bonbon tocht heb ik gelezen, fantastisch en smakelijk idee !
Zit wel wat in hoor, in wat je schrijft. Dat hoofd harder wil dan lijf nu. Heb die geluiden al vaker gehoord vandaag IRL (nou ja gisteren).
´Geduld, je wilt te snel. Je doet heus al een hoop hoor Hank. Je komt van zo ver, je had ook dood kunnen gaan´.
Ik voel me vooral zo alleen in dat niet kunnen willen. Zo blanco zijn.
Verder ben ik leuk, lief, humoristisch, creatief, betrokken, eigenwijs en ben ik over een paar jaar 40.
Het lijkt wel of je het kleiner maakt, omdat je schrijft 'gewoon moeten of doodgaan'.
Toch heb je voor doorgaan gekozen en dat is groots, spannend, leuk, eng en ook genieten.
Vind dat je jezelf meer credits daarvoor mag geven.
Als je jezelf bekijkt op je dieptepunt en nu, dan denk ik dat je een wereld van verschil ziet.
Voor nu: (omdat je tegen grenzen aan gaat lopen, qua financieen, fysiek en beperkte belastbaarheid) is zo stabiel mogelijk blijven, denk ik belangrijk.
Niet meegaan in de gedachte dat het allemaal niet wil vlotten.
Hoofd gaat sneller dan het lichaam.
Kan het ook zijn, dat je voordat de blessure er was en al het werk wat je toen verricht hebt, dat je de jaren daarvoor in de "overleveringsmodus" hebt gezeten en nooit geleerd of toestemming hebt gekregen van jezelf om dingen te willen?
De bonbon tot bonbon tocht heb ik gelezen, fantastisch en smakelijk idee !
Zit wel wat in hoor, in wat je schrijft. Dat hoofd harder wil dan lijf nu. Heb die geluiden al vaker gehoord vandaag IRL (nou ja gisteren).
´Geduld, je wilt te snel. Je doet heus al een hoop hoor Hank. Je komt van zo ver, je had ook dood kunnen gaan´.
Ik voel me vooral zo alleen in dat niet kunnen willen. Zo blanco zijn.
Verder ben ik leuk, lief, humoristisch, creatief, betrokken, eigenwijs en ben ik over een paar jaar 40.
zondag 20 maart 2011 om 01:28
quote:Iwannalive schreef op 20 maart 2011 @ 01:18:
[...]
Als je iets moet dan heb je geen vragen meer, dan weet je gewoon wat het dan is dat je moet. Zo lang je dat niet hebt moet je nog niks...
Hooguit zou je met een loopbaancoach kunnen praten om te kijken wat jou allemaal goed ligt en waar je echt blij/warm van wordt.
Het is trouwens een misvatting dat anderen allemaal precies weten wat ze willen of moeten met hun leven... lees biografieën dan kom je daar wel achter... er zijn volgens mij meer mensen die gaande weg hun doel pas voor zich zagen, als dat er mensen zijn die met de luier om al wisten wat ze op de aardbol kwamen doen, en dan heb je daaronder ook maar weer een aantal die in 1 rechte lijn er op afgingen.
PS ik vind trouwens dat je mooi schrijft... Wow, thanks for the compliment. Mijn oma van moeders kant kon ook mooi schrijven. Mijn schrijfsels en dagboeken heb ik vernietigd, ik wilde die rottijd achter me laten. Wanneer ik kom te overlijden (wat ooit gaat komen natuurlijk) wil ik niet dat men dat in mijn boedel tegen zou komen.
[...]
Als je iets moet dan heb je geen vragen meer, dan weet je gewoon wat het dan is dat je moet. Zo lang je dat niet hebt moet je nog niks...
Hooguit zou je met een loopbaancoach kunnen praten om te kijken wat jou allemaal goed ligt en waar je echt blij/warm van wordt.
Het is trouwens een misvatting dat anderen allemaal precies weten wat ze willen of moeten met hun leven... lees biografieën dan kom je daar wel achter... er zijn volgens mij meer mensen die gaande weg hun doel pas voor zich zagen, als dat er mensen zijn die met de luier om al wisten wat ze op de aardbol kwamen doen, en dan heb je daaronder ook maar weer een aantal die in 1 rechte lijn er op afgingen.
PS ik vind trouwens dat je mooi schrijft... Wow, thanks for the compliment. Mijn oma van moeders kant kon ook mooi schrijven. Mijn schrijfsels en dagboeken heb ik vernietigd, ik wilde die rottijd achter me laten. Wanneer ik kom te overlijden (wat ooit gaat komen natuurlijk) wil ik niet dat men dat in mijn boedel tegen zou komen.
zondag 20 maart 2011 om 01:31
quote:MissPientje schreef op 20 maart 2011 @ 00:12:
Ja....ik herken het..... Dacht dat het bij mijn leeftijd hoorde (43 jaar). Stomweg gewoon niet weten wat je wilt. Kan ook jaloers zijn op mensen die wel een doel hebben, waar ik mijn leven leef omdat het nu eenmaal zo gaat. Terwijl ik weet dat het in een poep en een scheet voorbij kan zijn..... Misschien ligt het ook een beetje aan de tijd van het jaar. Nu het weer langer licht is, warmer wordt, ben ik wel weer blijer en vind ik het hebben van een doel minder belangrijk en geniet ik weer meer. Misschien moeten we het willen loslaten en het leven gewoon op ons af laten komen Vaak denk ik ook zo hoor (thanks voor de hug), maar niet altijd. En dat wilde ik ook weleens aandacht geven. Maart is wel een beruchte tijd voor mij wb. me moe, overbelast en doelloos voelen.
Ja....ik herken het..... Dacht dat het bij mijn leeftijd hoorde (43 jaar). Stomweg gewoon niet weten wat je wilt. Kan ook jaloers zijn op mensen die wel een doel hebben, waar ik mijn leven leef omdat het nu eenmaal zo gaat. Terwijl ik weet dat het in een poep en een scheet voorbij kan zijn..... Misschien ligt het ook een beetje aan de tijd van het jaar. Nu het weer langer licht is, warmer wordt, ben ik wel weer blijer en vind ik het hebben van een doel minder belangrijk en geniet ik weer meer. Misschien moeten we het willen loslaten en het leven gewoon op ons af laten komen Vaak denk ik ook zo hoor (thanks voor de hug), maar niet altijd. En dat wilde ik ook weleens aandacht geven. Maart is wel een beruchte tijd voor mij wb. me moe, overbelast en doelloos voelen.
zondag 20 maart 2011 om 01:34
Quote Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Ik vroeg het al eerder, maar wat bedoel je hiermee? Wat is voor anderen vanzelfsprekend waarvan jij zeker weet dat je dat nooit zal kunnen?
Ik vroeg het al eerder, maar wat bedoel je hiermee? Wat is voor anderen vanzelfsprekend waarvan jij zeker weet dat je dat nooit zal kunnen?
