Psyche
alle pijlers
Ik kan niet willen. Wie ook?
zondag 20 maart 2011 om 00:01
Ik voel me gefrustreerd. Ik merk dat ik tegen de grenzen van mijn kunnen opboks. Na een enorme vooruitgang bij mezelf gezien te hebben heb ik het gevoel dat ik nu stagneer.
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
zondag 20 maart 2011 om 07:41
Ook hier herkenning. Ik maak plannen vervolgens doe ik het niet, denk ach wie heeft mij nou nodig of ik kan het toch niet etc....
Ook herken ik de keuzes, ik kan dus ook niet kiezen, in de supermarkt sta ik al te draaien en te panieken, ik krijg ook altijd het gevoel dat ik in de gaten word gehouden door een ander, apart maar zo ervaar, zie en voel ik het wel.
Laats zij ik nog tegen een vriend ik verdien jou niet, eigenlijk verdien ik niets, want ik ben het niet waard, hoezo en waarom zeg ik dat dan, diep van binnen weet ik dondersgoed deels waarom, maar ja...
Deels is het de angst om fouten te maken, verkeerde keuzes of gewoon weg simpel echt iets niet willen. Voorbeeld: ik ben gewoon heel graag thuis, vind het heerlijk om op de bank te hangen met bakken thee en dekentje erbij, voor mij hoeft het stappen niet zo nodig, tebnzij ik zelf moet optreden, dan staat dat gepland, op de 1 of andere manier vinden mensen dat raar en je bent nog jong, ga eruit! ja maar... ik wil gewoon niet, dat kan toch ?
Ook ben ik niet ambitieus, enigste wat mij intresse wekt, is de muziek en sporten, en natuurlijk de echte ''moet-dingen''.
Hanke, Ik zou gewoon( zo doe ik het ook na een gesprek van een wijze vriend haha) ''go with the flow'' gaan niets moet en je hoeft niet perse iets te willen, doe het gewoon op jou rustige manier, knap dat je sowieso vrijwillergeswerk doet en dat je dan toch de stap neem, om eruit te gaan. Zo doe ik het ook, ik leef gewoon door, en kijk het per dag aan.
Sterkte
Ook herken ik de keuzes, ik kan dus ook niet kiezen, in de supermarkt sta ik al te draaien en te panieken, ik krijg ook altijd het gevoel dat ik in de gaten word gehouden door een ander, apart maar zo ervaar, zie en voel ik het wel.
Laats zij ik nog tegen een vriend ik verdien jou niet, eigenlijk verdien ik niets, want ik ben het niet waard, hoezo en waarom zeg ik dat dan, diep van binnen weet ik dondersgoed deels waarom, maar ja...
Deels is het de angst om fouten te maken, verkeerde keuzes of gewoon weg simpel echt iets niet willen. Voorbeeld: ik ben gewoon heel graag thuis, vind het heerlijk om op de bank te hangen met bakken thee en dekentje erbij, voor mij hoeft het stappen niet zo nodig, tebnzij ik zelf moet optreden, dan staat dat gepland, op de 1 of andere manier vinden mensen dat raar en je bent nog jong, ga eruit! ja maar... ik wil gewoon niet, dat kan toch ?
Ook ben ik niet ambitieus, enigste wat mij intresse wekt, is de muziek en sporten, en natuurlijk de echte ''moet-dingen''.
Hanke, Ik zou gewoon( zo doe ik het ook na een gesprek van een wijze vriend haha) ''go with the flow'' gaan niets moet en je hoeft niet perse iets te willen, doe het gewoon op jou rustige manier, knap dat je sowieso vrijwillergeswerk doet en dat je dan toch de stap neem, om eruit te gaan. Zo doe ik het ook, ik leef gewoon door, en kijk het per dag aan.
Sterkte
zondag 20 maart 2011 om 08:30
Ik ken het gevoel van leegte niet dus geen idee hoe (en of) je daar vanaf komt. Vrees dat als het er op jouw leeftijd nog is, dat het er dan ook wel zal blijven, en dan hoop ik voor je dat de episodes overzichtelijk zijn, dat je op één of andere manier kunt beseffen dat dat gevoel van leegte voorbij gaat.
Hoe tevreden ben je over de dingen die je doet? Is het zo dat je ontevreden bent omdat je niet doet wat je zou kunnen, als je helemaal gezond was? En is dat eerlijk tegenover jezelf?
Anno nu lijk je niet te bestaan als je niet minstens een zooi kinderen of een fulltime baan hebt met een riant sociaal leven, liefst alle drie in combinatie, maar feit is dat zo'n leven niet realistisch is voor je (of voor mij). Moet je dat dan willen?
De mens, zoals die ooit bedacht is, leeft eigenlijk best dierlijk: eten, drinken, zorgen dat je geld hebt om eten en drinken te kopen dus werken, spelen, slapen. Hele volksstammen hier en elders in de wereld willen niet meer dan dat. Doen niet meer dan dat. Hoe zou je je leven waarderen als je het tegenover dat niveau van functioneren stelt? Zit je intelligentie je in de weg?
Oplossingen? Doen, in hele kleine stapjes. En accepteren. Accepteren dat je leven anders verloopt dan dat van de meeste mensen in jouw vriendenkring, accepteren dat je keuzes maakt die mis kunnen lopen, accepteren dat je beperkt bent en beperkt blijft, in maatschappelijke zin. Ontzettend blij zijn met dat er vrienden om je heen zijn die je fijn vinden zoals je bent, en met je talenten, die je ook hier kunt omschrijven. Je hoeft de wereld niet te veroveren.
Hoe meer je accepteert, hoe minder schaamte er ruimte inneemt in je kop, hoe meer ruimte er is om wel te willen en te durven.
Hoe tevreden ben je over de dingen die je doet? Is het zo dat je ontevreden bent omdat je niet doet wat je zou kunnen, als je helemaal gezond was? En is dat eerlijk tegenover jezelf?
Anno nu lijk je niet te bestaan als je niet minstens een zooi kinderen of een fulltime baan hebt met een riant sociaal leven, liefst alle drie in combinatie, maar feit is dat zo'n leven niet realistisch is voor je (of voor mij). Moet je dat dan willen?
De mens, zoals die ooit bedacht is, leeft eigenlijk best dierlijk: eten, drinken, zorgen dat je geld hebt om eten en drinken te kopen dus werken, spelen, slapen. Hele volksstammen hier en elders in de wereld willen niet meer dan dat. Doen niet meer dan dat. Hoe zou je je leven waarderen als je het tegenover dat niveau van functioneren stelt? Zit je intelligentie je in de weg?
Oplossingen? Doen, in hele kleine stapjes. En accepteren. Accepteren dat je leven anders verloopt dan dat van de meeste mensen in jouw vriendenkring, accepteren dat je keuzes maakt die mis kunnen lopen, accepteren dat je beperkt bent en beperkt blijft, in maatschappelijke zin. Ontzettend blij zijn met dat er vrienden om je heen zijn die je fijn vinden zoals je bent, en met je talenten, die je ook hier kunt omschrijven. Je hoeft de wereld niet te veroveren.
Hoe meer je accepteert, hoe minder schaamte er ruimte inneemt in je kop, hoe meer ruimte er is om wel te willen en te durven.
zondag 20 maart 2011 om 09:18
zondag 20 maart 2011 om 09:33
Is het gevoel van leegte er altijd? Of komt het gevoel van leegte naar boven als je niet lekker in je vel zit?
Als je er vanuit gaat dat het er altijd is, kan het je angst inboezemen en ervoor zorgen dat je 'bezig blijft' om dat verlammende gevoel maar niet te hoeven voelen. Zodra je het voelt, heb je 'verloren' en ben je weer terug in dat gat dat er ALTIJD is.
óf
De leegte voel je als je niet lekker in je vel zit. Misschien heb je het te druk gehad, ben je niet lekker, moe, overvraagd, te veel geprikkeld. Het leegte gevoel is dan een symptoom dat je (even) te ver bent gegaan en dat je dus pas op de plaats moet nemen. Beetje rust en goed voor jezelf zorgen. (De juiste mensen om je heen, even geen enge dingen doen, lekker & goed eten, voldoende naar buiten en op tijd naar bed)
Ik ga er vanuit dat je niet zeker kunt weten of de leegte verklaring 1 of verklaring 2 is. Maar verklaring 2 is stukken veiliger en minder verlammend.
Als je er vanuit gaat dat het er altijd is, kan het je angst inboezemen en ervoor zorgen dat je 'bezig blijft' om dat verlammende gevoel maar niet te hoeven voelen. Zodra je het voelt, heb je 'verloren' en ben je weer terug in dat gat dat er ALTIJD is.
óf
De leegte voel je als je niet lekker in je vel zit. Misschien heb je het te druk gehad, ben je niet lekker, moe, overvraagd, te veel geprikkeld. Het leegte gevoel is dan een symptoom dat je (even) te ver bent gegaan en dat je dus pas op de plaats moet nemen. Beetje rust en goed voor jezelf zorgen. (De juiste mensen om je heen, even geen enge dingen doen, lekker & goed eten, voldoende naar buiten en op tijd naar bed)
Ik ga er vanuit dat je niet zeker kunt weten of de leegte verklaring 1 of verklaring 2 is. Maar verklaring 2 is stukken veiliger en minder verlammend.
zondag 20 maart 2011 om 09:37
Begrijp je gevoelens wel maar denk dat Meds wel gelijk heeft met het feit dat alles uiteindelijk voortkomt uit een gedachte en een gedachte kun je veranderen
Wat mij erg geholpen heeft is het boek je kunt je leven helen van Louise Hay. Heb mede dankzij dat boek het afgelopen jaar echt grote stappen vooruit gemaakt. Wat mij betreft dan ook echt een aanrader! Hoewel het voor mij heel logisch klonk is het alleen wel iets waar je eerst op moet vertrouwen en hard mee aan het werk moet voor je daadwerkelijk resultaat zal zien. Maar als je het mij vraagt zeker het proberen waard!
Wat mij erg geholpen heeft is het boek je kunt je leven helen van Louise Hay. Heb mede dankzij dat boek het afgelopen jaar echt grote stappen vooruit gemaakt. Wat mij betreft dan ook echt een aanrader! Hoewel het voor mij heel logisch klonk is het alleen wel iets waar je eerst op moet vertrouwen en hard mee aan het werk moet voor je daadwerkelijk resultaat zal zien. Maar als je het mij vraagt zeker het proberen waard!
zondag 20 maart 2011 om 09:42
Hanke, ik heb nog niet alles gelezen, dus misschien is dit al gezegd, maar even een praktische tip: Schakel een reintegratiebureau. Vanuit je Wajong kan je hier een budget voor krijgen en zelf een bureau uitkiezen, met allerlei mogelijkheden. Zoals een coach, allerlei testen, (intensieve) begeleiding, sollicitatie -en stressmanagement trainingen ed. Daarnaast zijn er bureaus die gespecialiseerd zijn in mensen met (psychische) problematieken en/of die er lang uitgeweest zijn en die bieden begeleidingstrajecten van 3 jaar!! Hoop dat je hier wat aan hebt , succes!!
Ik ga nu de rest even lezen.
Ik ga nu de rest even lezen.
zondag 20 maart 2011 om 10:34
Hoi hanke321!
Allereerst een knuffel omdat je je zo naar voelt.
Verder denk ik dat meds een punt heeft. Je zegt dat je niet weet wat je wilt. Maar mag ik vragen hoe jij daar dan over nadenkt? Daarmee bedoel ik: denk jij daar over na met beperkende gedachten door je huidige situatie of met de gedachte van grenzeloze mogelijkheden? Ik denk dat dit essentieel is voor jezelf om te weten. Het zou namelijk zonde zijn als je jezelf beperkingen oplegt die er niet zijn of waar omheen gewerkt kan worden. Het is misschien de moeite waard dus om er eens een keer over na te denken zonder direct rekening te houden met je beperkingen. Misschien dat je dan wel iets kan bedenken wat je graag zou willen.
xxx gleufdiertje
Allereerst een knuffel omdat je je zo naar voelt.
Verder denk ik dat meds een punt heeft. Je zegt dat je niet weet wat je wilt. Maar mag ik vragen hoe jij daar dan over nadenkt? Daarmee bedoel ik: denk jij daar over na met beperkende gedachten door je huidige situatie of met de gedachte van grenzeloze mogelijkheden? Ik denk dat dit essentieel is voor jezelf om te weten. Het zou namelijk zonde zijn als je jezelf beperkingen oplegt die er niet zijn of waar omheen gewerkt kan worden. Het is misschien de moeite waard dus om er eens een keer over na te denken zonder direct rekening te houden met je beperkingen. Misschien dat je dan wel iets kan bedenken wat je graag zou willen.
xxx gleufdiertje
zondag 20 maart 2011 om 11:05
Hoi Hanke,
Zelf heb ik het gevoel van leegte wel vaak ervaren, maar gelukkig niet continu. Ik heb een manisch-depressieve stoornis, nl. Gaat meestal goed met me, maar heb ook suicidale gedachten/gevoelens gehad, ooit, en het lijkt wel of die toch redelijk gemakkelijk soms de kop opsteken, als ik even niet lekker in m'n vel zit. Waar een ander dan misschien zou denken: 'wat een k*-dag', denk ik al snel: 'wat heeft het allemaal voor zin?'. En dat voelt idd niet fijn, zacht gezegd.
Maar ik denk wel dat het klopt dat dat komt door de gedachten die bij mij naar boven komen, juist door mijn verleden, dus niet door een existentieel verschil tussen mij en de rest, of zoiets (het is natuurlijk wel een verschil). Dus ik maak het groter dan de rest (en groter dan rationeel of reeel is). Hm, dit is weer nogal analytisch beschreven.... eigenlijk moet je van daaruit naar wat je kunt DOEN, zoals iedereen al zegt (ik ben zelf veel van de analyse wat er met me aan de hand is, wat nu eigenlijk ook jouw vraag is. Maar 'doen' helpt me meer -> moet wel zeggen dat ik daar niet perse weer meteen van in de lappenmand beland, dat maakt het wel gemakkelijker praten)
Uit je eerste verhaal begrijp ik dat je al een hele weg gegaan bent. Dat is niet mis en volgens mij had je het ook nooit voor elkaar kunnen krijgen, juist zonder een hele sterke wil om je leven om te gooien (je noemt het overlevingsdrang, maar daar moet je wil ook aan meedoen). 'k Hoor dat je daar trots op bent en dat is terecht. Ik twijfel dus aan je analyse dat je niet zou weten wat je wil. Ook je tocht van bonbon naar bonbon wijst daar op. Ik lees toch, tussen de regels door, dat je ooit eens meer zou willen, en je huidige toestand een tussenstand vindt. Want dat hoeft natuurlijk helemaal niet: je mag het ook een goede eindtoestand vinden.
Om daar te komen helpt het niet om te denken hoe je van A naar Z komt. Het helpt meer om het stapje van A naar B werkelijk te maken (zonder te weten waar Z precies ligt). Dat is ook best eng.
Zelf heb ik het gevoel van leegte wel vaak ervaren, maar gelukkig niet continu. Ik heb een manisch-depressieve stoornis, nl. Gaat meestal goed met me, maar heb ook suicidale gedachten/gevoelens gehad, ooit, en het lijkt wel of die toch redelijk gemakkelijk soms de kop opsteken, als ik even niet lekker in m'n vel zit. Waar een ander dan misschien zou denken: 'wat een k*-dag', denk ik al snel: 'wat heeft het allemaal voor zin?'. En dat voelt idd niet fijn, zacht gezegd.
Maar ik denk wel dat het klopt dat dat komt door de gedachten die bij mij naar boven komen, juist door mijn verleden, dus niet door een existentieel verschil tussen mij en de rest, of zoiets (het is natuurlijk wel een verschil). Dus ik maak het groter dan de rest (en groter dan rationeel of reeel is). Hm, dit is weer nogal analytisch beschreven.... eigenlijk moet je van daaruit naar wat je kunt DOEN, zoals iedereen al zegt (ik ben zelf veel van de analyse wat er met me aan de hand is, wat nu eigenlijk ook jouw vraag is. Maar 'doen' helpt me meer -> moet wel zeggen dat ik daar niet perse weer meteen van in de lappenmand beland, dat maakt het wel gemakkelijker praten)
Uit je eerste verhaal begrijp ik dat je al een hele weg gegaan bent. Dat is niet mis en volgens mij had je het ook nooit voor elkaar kunnen krijgen, juist zonder een hele sterke wil om je leven om te gooien (je noemt het overlevingsdrang, maar daar moet je wil ook aan meedoen). 'k Hoor dat je daar trots op bent en dat is terecht. Ik twijfel dus aan je analyse dat je niet zou weten wat je wil. Ook je tocht van bonbon naar bonbon wijst daar op. Ik lees toch, tussen de regels door, dat je ooit eens meer zou willen, en je huidige toestand een tussenstand vindt. Want dat hoeft natuurlijk helemaal niet: je mag het ook een goede eindtoestand vinden.
Om daar te komen helpt het niet om te denken hoe je van A naar Z komt. Het helpt meer om het stapje van A naar B werkelijk te maken (zonder te weten waar Z precies ligt). Dat is ook best eng.
zondag 20 maart 2011 om 12:32
sorry even tussendoor:
@sterrenmix: zou je me kunnen zeggen waar/hoe ik meer info over die gespecialiseerde begeleiding/ondersteuning kan vinden?
Alvast bedankt!
TO ik heb geen advies want ik heb het juist andersom: ik wil teveel. En ik kan maar niet tot 1 keus komen.
Hoop dat je wat aan dit topic hebt, het lijkt me naar om je zo te voelen.
@sterrenmix: zou je me kunnen zeggen waar/hoe ik meer info over die gespecialiseerde begeleiding/ondersteuning kan vinden?
Alvast bedankt!
TO ik heb geen advies want ik heb het juist andersom: ik wil teveel. En ik kan maar niet tot 1 keus komen.
Hoop dat je wat aan dit topic hebt, het lijkt me naar om je zo te voelen.
zondag 20 maart 2011 om 14:48
quote:durske schreef op 20 maart 2011 @ 11:05:
Hoi Hanke,
Zelf heb ik het gevoel van leegte wel vaak ervaren, maar gelukkig niet continu. Ik heb een manisch-depressieve stoornis, nl. Gaat meestal goed met me, maar heb ook suicidale gedachten/gevoelens gehad, ooit, en het lijkt wel of die toch redelijk gemakkelijk soms de kop opsteken, als ik even niet lekker in m'n vel zit. Waar een ander dan misschien zou denken: 'wat een k*-dag', denk ik al snel: 'wat heeft het allemaal voor zin?'. En dat voelt idd niet fijn, zacht gezegd.
Maar ik denk wel dat het klopt dat dat komt door de gedachten die bij mij naar boven komen, juist door mijn verleden, dus niet door een existentieel verschil tussen mij en de rest, of zoiets (het is natuurlijk wel een verschil). Dus ik maak het groter dan de rest (en groter dan rationeel of reeel is). Hm, dit is weer nogal analytisch beschreven.... eigenlijk moet je van daaruit naar wat je kunt DOEN, zoals iedereen al zegt (ik ben zelf veel van de analyse wat er met me aan de hand is, wat nu eigenlijk ook jouw vraag is. Maar 'doen' helpt me meer -> moet wel zeggen dat ik daar niet perse weer meteen van in de lappenmand beland, dat maakt het wel gemakkelijker praten)
Uit je eerste verhaal begrijp ik dat je al een hele weg gegaan bent. Dat is niet mis en volgens mij had je het ook nooit voor elkaar kunnen krijgen, juist zonder een hele sterke wil om je leven om te gooien (je noemt het overlevingsdrang, maar daar moet je wil ook aan meedoen). 'k Hoor dat je daar trots op bent en dat is terecht. Ik twijfel dus aan je analyse dat je niet zou weten wat je wil. Ook je tocht van bonbon naar bonbon wijst daar op. Ik lees toch, tussen de regels door, dat je ooit eens meer zou willen, en je huidige toestand een tussenstand vindt. Want dat hoeft natuurlijk helemaal niet: je mag het ook een goede eindtoestand vinden.Om daar te komen helpt het niet om te denken hoe je van A naar Z komt. Het helpt meer om het stapje van A naar B werkelijk te maken (zonder te weten waar Z precies ligt). Dat is ook best eng.
Daar ben ik weer, uitgeslapen, lekker gesport en in de sauna gehangen...
Is dit de tussenstand of de eindstand? En wat vind ik ervan als dit ´het´ is voor mij, wat ik er uit kan halen. Ben ik daar dan tevreden/gelukkig mee....
*peinst even verder*
Ik ga het pad des levens stap voor stap. zo zit ik wel soort van in elkaar. Ik zie het wel. Maar vaak heb ik daar toch ook een oordeel ove, vind ik dat wat gemakszuchtig. Ergens vind ik toch dat je een doel moet hebben waar je naar toe werkt. Een stappenplan. Bij de gedachte dat ik Z wil bereiken verlam ik idd.
Los van de inertie die ik hierboven beschrijf... Ik heb dit topic niet geschreven om een oplossing te krijgen voor mijn carrrieretrubbles. Maar om te vragen of dat lege, bodemloze woordeloze gevoel dat zo oer voor mij is, waar ik me altijd zo vreselijk eenzaam in heb gevoeld, door anderen herkend wordt.
Ik weet dat het bij het (verbleekte) labeltje hoort, maar heb eigenlijk nooit een lotgenoot er open of duidelijk over horen spreken. Het belemmert me, het belemmert me in contact maken met mezelf en helemaal met anderen.
Hoi Hanke,
Zelf heb ik het gevoel van leegte wel vaak ervaren, maar gelukkig niet continu. Ik heb een manisch-depressieve stoornis, nl. Gaat meestal goed met me, maar heb ook suicidale gedachten/gevoelens gehad, ooit, en het lijkt wel of die toch redelijk gemakkelijk soms de kop opsteken, als ik even niet lekker in m'n vel zit. Waar een ander dan misschien zou denken: 'wat een k*-dag', denk ik al snel: 'wat heeft het allemaal voor zin?'. En dat voelt idd niet fijn, zacht gezegd.
Maar ik denk wel dat het klopt dat dat komt door de gedachten die bij mij naar boven komen, juist door mijn verleden, dus niet door een existentieel verschil tussen mij en de rest, of zoiets (het is natuurlijk wel een verschil). Dus ik maak het groter dan de rest (en groter dan rationeel of reeel is). Hm, dit is weer nogal analytisch beschreven.... eigenlijk moet je van daaruit naar wat je kunt DOEN, zoals iedereen al zegt (ik ben zelf veel van de analyse wat er met me aan de hand is, wat nu eigenlijk ook jouw vraag is. Maar 'doen' helpt me meer -> moet wel zeggen dat ik daar niet perse weer meteen van in de lappenmand beland, dat maakt het wel gemakkelijker praten)
Uit je eerste verhaal begrijp ik dat je al een hele weg gegaan bent. Dat is niet mis en volgens mij had je het ook nooit voor elkaar kunnen krijgen, juist zonder een hele sterke wil om je leven om te gooien (je noemt het overlevingsdrang, maar daar moet je wil ook aan meedoen). 'k Hoor dat je daar trots op bent en dat is terecht. Ik twijfel dus aan je analyse dat je niet zou weten wat je wil. Ook je tocht van bonbon naar bonbon wijst daar op. Ik lees toch, tussen de regels door, dat je ooit eens meer zou willen, en je huidige toestand een tussenstand vindt. Want dat hoeft natuurlijk helemaal niet: je mag het ook een goede eindtoestand vinden.Om daar te komen helpt het niet om te denken hoe je van A naar Z komt. Het helpt meer om het stapje van A naar B werkelijk te maken (zonder te weten waar Z precies ligt). Dat is ook best eng.
Daar ben ik weer, uitgeslapen, lekker gesport en in de sauna gehangen...
Is dit de tussenstand of de eindstand? En wat vind ik ervan als dit ´het´ is voor mij, wat ik er uit kan halen. Ben ik daar dan tevreden/gelukkig mee....
*peinst even verder*
Ik ga het pad des levens stap voor stap. zo zit ik wel soort van in elkaar. Ik zie het wel. Maar vaak heb ik daar toch ook een oordeel ove, vind ik dat wat gemakszuchtig. Ergens vind ik toch dat je een doel moet hebben waar je naar toe werkt. Een stappenplan. Bij de gedachte dat ik Z wil bereiken verlam ik idd.
Los van de inertie die ik hierboven beschrijf... Ik heb dit topic niet geschreven om een oplossing te krijgen voor mijn carrrieretrubbles. Maar om te vragen of dat lege, bodemloze woordeloze gevoel dat zo oer voor mij is, waar ik me altijd zo vreselijk eenzaam in heb gevoeld, door anderen herkend wordt.
Ik weet dat het bij het (verbleekte) labeltje hoort, maar heb eigenlijk nooit een lotgenoot er open of duidelijk over horen spreken. Het belemmert me, het belemmert me in contact maken met mezelf en helemaal met anderen.
zondag 20 maart 2011 om 15:18
quote:mamzelle schreef op 20 maart 2011 @ 08:30:
Ik ken het gevoel van leegte niet dus geen idee hoe (en of) je daar vanaf komt. Vrees dat als het er op jouw leeftijd nog is, dat het er dan ook wel zal blijven, en dan hoop ik voor je dat de episodes overzichtelijk zijn, dat je op één of andere manier kunt beseffen dat dat gevoel van leegte voorbij gaat.
Hoe tevreden ben je over de dingen die je doet? Is het zo dat je ontevreden bent omdat je niet doet wat je zou kunnen, als je helemaal gezond was? En is dat eerlijk tegenover jezelf?
Anno nu lijk je niet te bestaan als je niet minstens een zooi kinderen of een fulltime baan hebt met een riant sociaal leven, liefst alle drie in combinatie, maar feit is dat zo'n leven niet realistisch is voor je (of voor mij). Moet je dat dan willen?
De mens, zoals die ooit bedacht is, leeft eigenlijk best dierlijk: eten, drinken, zorgen dat je geld hebt om eten en drinken te kopen dus werken, spelen, slapen. Hele volksstammen hier en elders in de wereld willen niet meer dan dat. Doen niet meer dan dat. Hoe zou je je leven waarderen als je het tegenover dat niveau van functioneren stelt? Zit je intelligentie je in de weg?
Oplossingen? Doen, in hele kleine stapjes. En accepteren. Accepteren dat je leven anders verloopt dan dat van de meeste mensen in jouw vriendenkring, accepteren dat je keuzes maakt die mis kunnen lopen, accepteren dat je beperkt bent en beperkt blijft, in maatschappelijke zin. Ontzettend blij zijn met dat er vrienden om je heen zijn die je fijn vinden zoals je bent, en met je talenten, die je ook hier kunt omschrijven. Je hoeft de wereld niet te veroveren.
Hoe meer je accepteert, hoe minder schaamte er ruimte inneemt in je kop, hoe meer ruimte er is om wel te willen en te durven.
Wat een mooie post mamzelle, dank je.
Dat gevoel van leegte heb ik eigenlijk altijd, maar ik ben me er niet altijd zo van bewust. Op het moment dat alles op rolletjes loopt, er in mijn relaties met anderen geen rare dingen gebeuren is het redelijk rustig van binnen. Maar zodra het rommelt in contacten of wanneer ik mezelf overvraag dan krijg ik last van die slechte objectconstantie, zo heet dat geloof ik.
Ik geniet van mijn natje, mijn droogje, mijn heerlijke bed. Ik ruik lekker omdat ik fijne douchegels heb, ik draag kleren waar ik er leuk in uit zie en waar ik me prettig in voel. Dus ´dierlijk´ gezien doe ik het redelijk.
Financieel gaat het minder, de overheid heeft gesneden in regelingen waardoor ik per jaar duizend euro minder te besteden heb en dat is voor mij heel veel. Ik teer nu langzaam in. Geen schulden ofzo hoor.
Meedoen met de vaart der volkeren... dat ga ik niet redden en laat ik eerlijk wezen: dat vind ik best erg. Ik wil een man, kind, baan.
Met accepteren en rustig aan stapjes doen kom ik een heel end. Ben ook een heel eind gekomen.
Ik ken het gevoel van leegte niet dus geen idee hoe (en of) je daar vanaf komt. Vrees dat als het er op jouw leeftijd nog is, dat het er dan ook wel zal blijven, en dan hoop ik voor je dat de episodes overzichtelijk zijn, dat je op één of andere manier kunt beseffen dat dat gevoel van leegte voorbij gaat.
Hoe tevreden ben je over de dingen die je doet? Is het zo dat je ontevreden bent omdat je niet doet wat je zou kunnen, als je helemaal gezond was? En is dat eerlijk tegenover jezelf?
Anno nu lijk je niet te bestaan als je niet minstens een zooi kinderen of een fulltime baan hebt met een riant sociaal leven, liefst alle drie in combinatie, maar feit is dat zo'n leven niet realistisch is voor je (of voor mij). Moet je dat dan willen?
De mens, zoals die ooit bedacht is, leeft eigenlijk best dierlijk: eten, drinken, zorgen dat je geld hebt om eten en drinken te kopen dus werken, spelen, slapen. Hele volksstammen hier en elders in de wereld willen niet meer dan dat. Doen niet meer dan dat. Hoe zou je je leven waarderen als je het tegenover dat niveau van functioneren stelt? Zit je intelligentie je in de weg?
Oplossingen? Doen, in hele kleine stapjes. En accepteren. Accepteren dat je leven anders verloopt dan dat van de meeste mensen in jouw vriendenkring, accepteren dat je keuzes maakt die mis kunnen lopen, accepteren dat je beperkt bent en beperkt blijft, in maatschappelijke zin. Ontzettend blij zijn met dat er vrienden om je heen zijn die je fijn vinden zoals je bent, en met je talenten, die je ook hier kunt omschrijven. Je hoeft de wereld niet te veroveren.
Hoe meer je accepteert, hoe minder schaamte er ruimte inneemt in je kop, hoe meer ruimte er is om wel te willen en te durven.
Wat een mooie post mamzelle, dank je.
Dat gevoel van leegte heb ik eigenlijk altijd, maar ik ben me er niet altijd zo van bewust. Op het moment dat alles op rolletjes loopt, er in mijn relaties met anderen geen rare dingen gebeuren is het redelijk rustig van binnen. Maar zodra het rommelt in contacten of wanneer ik mezelf overvraag dan krijg ik last van die slechte objectconstantie, zo heet dat geloof ik.
Ik geniet van mijn natje, mijn droogje, mijn heerlijke bed. Ik ruik lekker omdat ik fijne douchegels heb, ik draag kleren waar ik er leuk in uit zie en waar ik me prettig in voel. Dus ´dierlijk´ gezien doe ik het redelijk.
Financieel gaat het minder, de overheid heeft gesneden in regelingen waardoor ik per jaar duizend euro minder te besteden heb en dat is voor mij heel veel. Ik teer nu langzaam in. Geen schulden ofzo hoor.
Meedoen met de vaart der volkeren... dat ga ik niet redden en laat ik eerlijk wezen: dat vind ik best erg. Ik wil een man, kind, baan.
Met accepteren en rustig aan stapjes doen kom ik een heel end. Ben ook een heel eind gekomen.
zondag 20 maart 2011 om 15:48
quote:1001nacht schreef op 20 maart 2011 @ 13:39:
Hanke, als jij niet kunt willen, mag ik dan iets willen, van/voor jou? Een weblog over je bonbon-fietstocht? Dagelijks verslagje van fiets-ontberingen en bonbon-beloning in jouw eigen heerlijke schrijfstijl? Please? Leuk verzoek, was het al min of meer van plan. Weet alleen niet of het logistiek gaat lukken. Heb geen mobiel met internet, alleen een desktop en die gaat niet achterop, dat snap je zeker wel. Pen en papier neem ik zeker mee.
Hanke, als jij niet kunt willen, mag ik dan iets willen, van/voor jou? Een weblog over je bonbon-fietstocht? Dagelijks verslagje van fiets-ontberingen en bonbon-beloning in jouw eigen heerlijke schrijfstijl? Please? Leuk verzoek, was het al min of meer van plan. Weet alleen niet of het logistiek gaat lukken. Heb geen mobiel met internet, alleen een desktop en die gaat niet achterop, dat snap je zeker wel. Pen en papier neem ik zeker mee.
zondag 20 maart 2011 om 18:18
Hanke, haha, was jij mij? Erg herkenbaar, maar gelukkig ook erg pase geworden voor mij.
Ik wist het eerder ook niet allemaal. Wist niet wat ik voelde of hoorde te voelen. Geleerd om te voelen, geleerd om van de grote leegte af te komen (gewoon doen, lopen, wandelen, fietsen, ritme, ga zo maar door, het kwam langzaam, maar het kwam).
Toen de Grote Vraag, wat moet ik dan met mijn leven daarna? Ook nog een paar jaar bezig geweest om daar achter te komen. Op een gegeven moment besloten vrijwilligerswerk te gaan doen, omdat het wat beter ging. Uiteindelijk hield het geen stand, het ging toch niet zo goed met mezelf als ik dacht. Een jaar niks gedaan, behalve een cursus van het GGZ gericht op arbeid, vrijwilligerswerk en zo nog wat. Mijn doel was na een jaar weer vrijwilligerswerk te doen (klein doel, i know, maar je moet toch wat als je zo onstabiel bent, dat je niet weet hoe de vlag er na een maand voorstaat).
Vrijwilligerswerk gaan doen (gewoon maar "iets" gekozen, wat toevallig zo uitkwam) en na 2 jaar een betaalde baan eruit gesleept. Omdat ik beviel en zij mij bevielen. De liefde was dus wederzijds. Het is vreselijk onlogisch wat ik nu doe (want men vindt mij erg creatief en ik zit nu in de PR/communicatie hoek en dat nog zonder enkele opleiding).
Maar ik doe het, het is richting, het is mijn baan en ik vind het werken gewoon leuk. En vanzelf, als vanzelf, gaat het balletje wel rollen en kom je steeds meer achter jezelf, je kwaliteiten, je wensen, je onvolkomendheden, etc.
Dus hoe cliche ook, doen is gewoon echt het enige wat ik je mee kan geven. Kijk of er zo'n cursus is. Misschien kom je erachter dat nog niet stabiel genoeg bent voor betaald werk (ik ken je niet). Maar alles wat je leert over jezelf is winst. Maar dat leren vindt alleen maar plaats door te doen en niet door er over te piekeren.
Heel veel sterkte en succes. Ik weet hoe verwarrend het kan zijn (en ook schuldgevoel kan geven, omdat je van jezelf vindt dat je nu eenmaal -weer- moet werken nu het voor je gevoel weer kan).
Ik wist het eerder ook niet allemaal. Wist niet wat ik voelde of hoorde te voelen. Geleerd om te voelen, geleerd om van de grote leegte af te komen (gewoon doen, lopen, wandelen, fietsen, ritme, ga zo maar door, het kwam langzaam, maar het kwam).
Toen de Grote Vraag, wat moet ik dan met mijn leven daarna? Ook nog een paar jaar bezig geweest om daar achter te komen. Op een gegeven moment besloten vrijwilligerswerk te gaan doen, omdat het wat beter ging. Uiteindelijk hield het geen stand, het ging toch niet zo goed met mezelf als ik dacht. Een jaar niks gedaan, behalve een cursus van het GGZ gericht op arbeid, vrijwilligerswerk en zo nog wat. Mijn doel was na een jaar weer vrijwilligerswerk te doen (klein doel, i know, maar je moet toch wat als je zo onstabiel bent, dat je niet weet hoe de vlag er na een maand voorstaat).
Vrijwilligerswerk gaan doen (gewoon maar "iets" gekozen, wat toevallig zo uitkwam) en na 2 jaar een betaalde baan eruit gesleept. Omdat ik beviel en zij mij bevielen. De liefde was dus wederzijds. Het is vreselijk onlogisch wat ik nu doe (want men vindt mij erg creatief en ik zit nu in de PR/communicatie hoek en dat nog zonder enkele opleiding).
Maar ik doe het, het is richting, het is mijn baan en ik vind het werken gewoon leuk. En vanzelf, als vanzelf, gaat het balletje wel rollen en kom je steeds meer achter jezelf, je kwaliteiten, je wensen, je onvolkomendheden, etc.
Dus hoe cliche ook, doen is gewoon echt het enige wat ik je mee kan geven. Kijk of er zo'n cursus is. Misschien kom je erachter dat nog niet stabiel genoeg bent voor betaald werk (ik ken je niet). Maar alles wat je leert over jezelf is winst. Maar dat leren vindt alleen maar plaats door te doen en niet door er over te piekeren.
Heel veel sterkte en succes. Ik weet hoe verwarrend het kan zijn (en ook schuldgevoel kan geven, omdat je van jezelf vindt dat je nu eenmaal -weer- moet werken nu het voor je gevoel weer kan).
zondag 20 maart 2011 om 21:29
Schouderklopje, thanks. Door wat jij schrijft komt hoe ik nu leef me wat organischer voor dan eerder. Het loopt zoals het moet lopen. Op mijn vrijwilligerswerk is me een tijd geleden gevraagd of ik als stagiair zou willen komen en daar ben ik ook achteraan gegaan. Om een aantal redenen heb ik toen besloten dat niet te doen.
Die GGZ cursus heb ik een jaar of 6 geleden gevolgd, met weinig resultaat.
Voor mij is het goed geweest om de laatste jaren zelf e.e.a. uit te vogelen, af te kicken van de hulpverlening.
Fijn dat het je goed gaat, mooi om te lezen.
Die GGZ cursus heb ik een jaar of 6 geleden gevolgd, met weinig resultaat.
Voor mij is het goed geweest om de laatste jaren zelf e.e.a. uit te vogelen, af te kicken van de hulpverlening.
Fijn dat het je goed gaat, mooi om te lezen.
zondag 20 maart 2011 om 23:41
quote:meds schreef op 20 maart 2011 @ 00:51:
[...]
Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is.
Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
Ha lieve Hanke,
Ik ben je topic nog aan het doorlezen, maar ik denk dat Meds hier
de spijker op zijn kop slaat. Ik denk dat het probleem inderdaad tussen je oren zit en dat dat precies de reden is waarom je hier een topic opent in plaats van je in te schrijven voor de Open Universiteit of een sollicitatie de deur uit te doen. Je moet (wil?) nog een horde over voor je die stappen neemt, denk ik.
Dus wat heb je te verliezen? Is het inderdaad de angst om te falen, zoals Meds denkt? Andersom: wat heb je te winnen door niets te willen? Als je niets wilt, hoef je ook niets. Als je geen doel hebt, hoef je er niet achteraan. Hoef je jezelf niet op de proef te stellen, je in het diepe te gooien, je af te vragen of je dit wel wilt en of je het wel kan, of iemand op jou zit te wachten.
Wat voelde je toen je afgewezen werd bij die sollicatie? Teleurstelling? Of ook stiekem een beetje opluchting?
[...]
Ik denk dat het meer in je hoofd zit dan dat het een feitelijke belemmering is.
Stop met beren op de weg te zien, ga het gewoon doen. En als het niet gaat dan stop je er weer mee. Wat heb je nou te verliezen?
Ha lieve Hanke,
Ik ben je topic nog aan het doorlezen, maar ik denk dat Meds hier
de spijker op zijn kop slaat. Ik denk dat het probleem inderdaad tussen je oren zit en dat dat precies de reden is waarom je hier een topic opent in plaats van je in te schrijven voor de Open Universiteit of een sollicitatie de deur uit te doen. Je moet (wil?) nog een horde over voor je die stappen neemt, denk ik.
Dus wat heb je te verliezen? Is het inderdaad de angst om te falen, zoals Meds denkt? Andersom: wat heb je te winnen door niets te willen? Als je niets wilt, hoef je ook niets. Als je geen doel hebt, hoef je er niet achteraan. Hoef je jezelf niet op de proef te stellen, je in het diepe te gooien, je af te vragen of je dit wel wilt en of je het wel kan, of iemand op jou zit te wachten.
Wat voelde je toen je afgewezen werd bij die sollicatie? Teleurstelling? Of ook stiekem een beetje opluchting?
Ga in therapie!
maandag 21 maart 2011 om 08:39
totale leegte is wat ik op zo´n moment ervaar.
Misschien moet je die gewoon eens toelaten, want wat is daar nou precies mis mee/eng aan/ verkeerd aan???
(Je vecht ertegen en hoe harder je er tegen vecht.....)
Laat maar komen...................
Waarschijnlijk vind je juist in die leegte de antwoorden waar je naar zoekt.
Je angst voor de 'leegte' is je grootste vijand.
SUCCES!
Misschien moet je die gewoon eens toelaten, want wat is daar nou precies mis mee/eng aan/ verkeerd aan???
(Je vecht ertegen en hoe harder je er tegen vecht.....)
Laat maar komen...................
Waarschijnlijk vind je juist in die leegte de antwoorden waar je naar zoekt.
Je angst voor de 'leegte' is je grootste vijand.
SUCCES!
maandag 21 maart 2011 om 08:45
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 21:15:
[...]
Hoe hanteer jij het?
Wisselend.
Soms vind ik het wel best dat ik weinig doe of wil en soms ga ik van alles doen en uitproberen om de leegte te vullen.
Welke manier het beste is ben ik nog niet achter, ik denk ergens ertussenin maar de juiste balans heb ik nog niet gevonden.
Verstandelijk weet ik dat ik me moet neerleggen bij het feit dat ik ik niet alles kan en dat wat ik nu doe goed genoeg is en alles wat ik erbij doe mooi meegenomen is maar vaak genoeg kom ik in opstand en wil ik "normaal" zijn en ook alles willen wat anderen doen.
Niet eens doen wat anderen doen maar willen wat anderen doen.
Vaak doe ik dan ook alsof ik iets wil en soms lijkt het dan ook zo te zijn maar vaak denk ik "wie hou ik nu voor de gek?"
Moet zeggen dat ik nu net bij GGZ loop en er dus misschien een etiketje op me geplakt gaat worden waar ik mijn lamlendigheid en ledigheid op af kan schuiven maar denk dat zelfs een etiketje me niet helpt bij het accepteren.
Of juist niet wellicht omdat ik er erg dwars van word.
Warrig verhaal maar dat zal ook te maken hebben met niet kunnen willen, wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
[...]
Hoe hanteer jij het?
Wisselend.
Soms vind ik het wel best dat ik weinig doe of wil en soms ga ik van alles doen en uitproberen om de leegte te vullen.
Welke manier het beste is ben ik nog niet achter, ik denk ergens ertussenin maar de juiste balans heb ik nog niet gevonden.
Verstandelijk weet ik dat ik me moet neerleggen bij het feit dat ik ik niet alles kan en dat wat ik nu doe goed genoeg is en alles wat ik erbij doe mooi meegenomen is maar vaak genoeg kom ik in opstand en wil ik "normaal" zijn en ook alles willen wat anderen doen.
Niet eens doen wat anderen doen maar willen wat anderen doen.
Vaak doe ik dan ook alsof ik iets wil en soms lijkt het dan ook zo te zijn maar vaak denk ik "wie hou ik nu voor de gek?"
Moet zeggen dat ik nu net bij GGZ loop en er dus misschien een etiketje op me geplakt gaat worden waar ik mijn lamlendigheid en ledigheid op af kan schuiven maar denk dat zelfs een etiketje me niet helpt bij het accepteren.
Of juist niet wellicht omdat ik er erg dwars van word.
Warrig verhaal maar dat zal ook te maken hebben met niet kunnen willen, wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
