Werk & Studie
alle pijlers
Advies nodig, ben bang dat ik eruit gewerkt wordt
woensdag 25 november 2009 om 22:56
Ik wil hier graag mijn verhaal kwijt omdat ik juridisch advies nodig heb.
Ik ben 40, werk inmiddels bij elkaar 17 jaar bij mijn huidige werkgever, eerst 7 jaar en ben toen weggegaan en na een jaar teruggevraagd, inmiddels werk ik er alweer 10 jaar.
Ik heb in de loop der jaren verschillende functies gehad, ben begonnen op de inkoop als assistent inkoper, toen de inkoper wegging heb ik tot mijn vertrek de inkoop alleen gedaan en daarbij geassisteerd op de verkoop. Na 1 jaar bij een ander bedrijf gewerkt te hebben waar ik het niet naar mijn zin had ben ik weer teruggevraagd door dit bedrijf en daar ben ik toen op de verkoop binnendienst gaan werken, fungeerde als een soort spin in het web. Ik heb het altijd heel goed naar mijn zin gehad en heb ook altijd goede beoordelingen gehad.
3 jaar geleden werd ik zwanger en gaf aan minder te willen werken (van 5 naar 4 dagen). Op dat moment ging mijn collega weg en men wilde, omdat het zo goed ging met het bedrijf er 2 nieuwe mensen voor aannemen, ook omdat ik 1 dag minder wilde gaan werken. Er werden 2 mannelijke collega's aangenomen voor de binnendienst en ik kreeg een nieuwe functie, officemanager en rechterhand van het hoofd verkoop en het hoofd inkoop.
Na een halfjaar, net voordat ik met zwangerschapsverlof zou gaan nam 1 van de 2 jongens ontslag, tijdens mijn verlof werd er een andere dame aangenomen. Na ongeveer 3 maanden nam de andere mannelijke collega ook ontslag en vertelde de andere collega dat zij een vriendin had die ook op zoek was naar iets anders. Het was een leuke, vlotte vrouw om te zien en ze had ook wel wat ervaring dus zij werd ook aangenomen. Dit speelde dus allemaal tijdens mijn verlof.
Tijdens mijn zwangerschapsverlof was hebben deze 2 dames mijn taken overgenomen en dan voornamelijk degene die er als laatste bij was gekomen. Bovendien kreeg tijdens mijn verlof de inkoper een burnout dus zijn taken werden ook door haar waargenomen. Ik kwam na het verlof helemaal blanco terug, moest enorm wennen aan de veranderingen op de afdeling. Mijn eerste indruk van de nieuwe collega's was op zich wel positief, alleen voelde ik me vanaf het begin af aan een 5e wiel aan de wagen, zij kenden elkaar natuurlijk ook privé en hadden duidelijk een hechte band met elkaar en ik voelde me wel een beetje een buitenstaander.
Mijn leidinggevende (het hoofd verkoop) had me gevraagd of ik ze een beetje in de gaten wilde houden omdat ze er nog niet zo lang werkten wat ik niet prettig vond. Ze duldden van mij geen enkele vorm van kritiek als er iets fout gegaan was, de communicatie verliep meestal per email wat ik zelf niet altijd als prettig ervaar. Enfin, na een maand of 2 heeft mijn leidinggevende ons bij elkaar geroepen en gezegd dat er geen functie van officemanager meer bestond omdat dat niet als prettig ervaren werd door de collega's, iedereen was voortaan gelijkwaardig. Ik vond het prima, want ik vond het van meet af aan al geen prettige situatie en hoopte dat het contact daardoor wat zou verbeteren.
Na ongeveer 6 maanden bleek ik weer zwanger te zijn en het was de afspraak dat dezelfde collega weer mijn taken over zou nemen tijdens mijn verlof. Toen ik met zwangerschapsverlof ging had ik de gewoonte om af en toe even langs te gaan op het werk om koffie te drinken en even bij te kletsen, maar toen kreeg ik al het gevoel dat mijn 2 collega's me een beetje weg zaten te kijken. Ik heb het gevoel weggedrukt, maar toen ik weer terugkwam op het werk na bijna 5 maanden weggeweest te zijn werd dat gevoel steeds sterker. Ik kreeg een gesprek met mijn leidinggevende waarin ze aangaf dat mijn collega had aangegeven het niet leuk te vinden als ze mijn takenpakket weer zou moeten afstaan.
In de tussentijd was de crisis ook toegeslagen op het werk, dus het was op alle fronten veel minder druk. Ik heb toen toegestaan dat zij 1 belangrijke account zou beheren, maar sinds die tijd had ik steeds het idee dat er een soort concurrentiestrijd tussen ons gaande was. Op 1 of andere manier had ik steeds het gevoel dat ze op mijn baan uit was. Ondertussen ging het steeds slechter op het bedrijf, de omzet kelderde met meer dan 50% en de hoeveelheid werk nam ook navenant af. Iedereen zat maar te wachten wat er ging gebeuren, iedereen zat op elkaar te letten, zouden er mensen worden ontslagen, zo ja, wie dan etc. De spanningen liepen steeds meer op.De sfeer was inmiddels tot het nulpunt gedaald, iedereen was natuurlijk bang voor zijn eigen baan, mensen raakten snel geirriteerd etc. Half september kregen we eindelijk te horen wie er weg moesten. 1 vestiging (van de 2) van het bedrijf ging dicht, de 2 mensen die er werkten hadden geen baan meer, verder nog 1 magazijnmedewerker, 1 buitendienstmedewerker en het hoofd inkoop (die net weer terug was op het werk) kregen hun ontslag.
Ik was natuurlijk heel blij dat ik mijn baan kon houden, maar ondertussen maakte ik me nog steeds zorgen over hoe het nu verder moest, er was immers nog steeds te weinig werk voor 3 mensen.
Eind september hadden we een vergadering met de mensen die mochten blijven en de voorzitter vond het wel een goed idee als mensen hun frustraties die zich de afgelopen maanden hadden opgebouwd zouden spuien. Ik voelde me verschrikkelijk vernederd, want mijn 2 collega's begonnen zich tegen mij te keren, ik zou altijd te laat komen, ik zat alleen maar te internetten, hield me niet aan de regels m.b.t. de orderinvoer etc.
Ik was werkelijk met stomheid geslagen en kon me gewoon niet verdedigen op dat moment, ik vond het zò laag dat ze daar nu ineens mee kwamen op een algemene vergadering, terwijl ze dit ook gewoon konden zeggen op het moment dat ik iets fout deed. Ik heb dat weekend erna geen oog dichtgedaan. Ik ben maandag met lood in mijn schoenen naar mijn werk gegaan, wilde me niet laten kennen. We kregen allemaal een gesprek met onze nieuwe leidinggevende (die was tijdens die vergadering ook naar voren geschoven) en hij vond ook dat die 2 meiden het verkeerd hadden aangepakt en dat dit nooit zo had mogen gebeuren. Ik voelde me na dat gesprek wel weer wat beter en was vast van plan om me niet te laten kennen en gewoon mijn werk te doen. Ik had er zin in, want ik had de functie van hoofd inkoop gekregen (was net de week ervoor besproken) en had dus een duidelijk takenpakket en besloot om er het beste van te maken.
Een week later kreeg ik griep en toen ik lichamelijk hersteld was kon ik het niet meer opbrengen om naar mijn werk te gaan. De hele toestand van de tijd ervoor had meer impact dan ik voorheen had ingezien dus ik heb mijn werk gebeld dat ik niet kwam. Mijn voormalige leidinggevende kreeg ik aan de telefoon en ze voelde al dat het niet goed met me ging, zij en de directeur-eigenaar wilden een gesprek met me aangaan omdat ze al gemerkt hadden dat het niet goed met me ging.
In 1e instantie had ik gezegd dat het o.k. was, maar ik voelde me er totaal niet toe in staat, was heel labiel en kon alleen maar huilen om het minste geringste. Ik ben naar de huisarts gegaan en die verwees me door naar een psycholoog.
Op advies van de arbo medewerker die ik later die week sprak heb ik een mail gestuurd naar mijn werkgever waarin ik schreef dat ik niet aan een gesprek toe was en waarin ik vroeg of ze werkgerelateerde vragen wilden mailen zodat ik daar in alle rust op kon antwoorden. Vervolgens hoorde ik niets meer, na 5 weken kreeg ik een bloemetje van de collega's (verplicht nummertje bij mensen die langer dan x weken ziek zijn) en een kaartje van mijn voormalige leidinggevende.
Ondertussen ben ik nu 2 x bij de psycholoog geweest en uit de gesprekken die ik met hem had is me wel duidelijk geworden dat mijn collega op mijn baan uit is. Ik zit nog steeds in de ziektewet, ik ben nog steeds labiel, slaap slecht, pieker veel etc. Ik ben erg teleurgesteld in mijn werkgever, had na 17 jaar wel steun verwacht of ten minste een gesprek direct na de vergadering.
De bedrijfsarts waar ik 2 weken geleden geweest ben, vond het verstandig om nog een paar keer naar de psycholoog te gaan en dan weer na te denken over evt. werkhervatting. ik heb inmiddels iemand van een re-integratieburo aan de telefoon gehad die werkt in opdracht van de verzekering van mijn werkgever. Hij zou na mijn volgende afspraak bij de bedrijfsarts weer contact opnemen. Op zich stond ik er nog wel redelijk positief tegenover, ik had immers een nieuwe functie (hoofd inkoop) en zou dan niet zoveel meer met die andere collega te maken hebben, we zouden geen overlappende taken meer hebben dus dan zou ik het wel weer aan kunnen op den duur.
Nu logde ik eergisteren in op mijn werkmail en kreeg dus een interne mail van mijn leidinggevende binnen, waarin hij bekend maakte dat mijn collega een nieuwe functie had, nl. hoofd inkoper, mijn baan! Ik ben er echt van over de zeik, heb op advies van een vriendin de mail doorgestuurd naar mijn privé mail en dat bleek maar goed ook, want toen ik gisteren mijn werkmail opende was het mailtje verwijderd?!
Ik weet niet of ze weten dat ik het mailtje gelezen heb, omdat ik het via webmail geopend heb, dus misschien is dat in mijn voordeel. Over een paar weken moet ik terug naar de bedrijfsarts en die gaat het waarschijnlijk hebben over re-integreren, maar naar welke functie? Kan dit zomaar en welke stappen zou ik het beste kunnen ondernemen?Ik ben echt bang dat ze van me af willen en een vies spelletje aan het spelen zijn.
sorry voor het lange verhaal maar ik denk dat het handig is om de hele achtergrond te weten.
Ik ben 40, werk inmiddels bij elkaar 17 jaar bij mijn huidige werkgever, eerst 7 jaar en ben toen weggegaan en na een jaar teruggevraagd, inmiddels werk ik er alweer 10 jaar.
Ik heb in de loop der jaren verschillende functies gehad, ben begonnen op de inkoop als assistent inkoper, toen de inkoper wegging heb ik tot mijn vertrek de inkoop alleen gedaan en daarbij geassisteerd op de verkoop. Na 1 jaar bij een ander bedrijf gewerkt te hebben waar ik het niet naar mijn zin had ben ik weer teruggevraagd door dit bedrijf en daar ben ik toen op de verkoop binnendienst gaan werken, fungeerde als een soort spin in het web. Ik heb het altijd heel goed naar mijn zin gehad en heb ook altijd goede beoordelingen gehad.
3 jaar geleden werd ik zwanger en gaf aan minder te willen werken (van 5 naar 4 dagen). Op dat moment ging mijn collega weg en men wilde, omdat het zo goed ging met het bedrijf er 2 nieuwe mensen voor aannemen, ook omdat ik 1 dag minder wilde gaan werken. Er werden 2 mannelijke collega's aangenomen voor de binnendienst en ik kreeg een nieuwe functie, officemanager en rechterhand van het hoofd verkoop en het hoofd inkoop.
Na een halfjaar, net voordat ik met zwangerschapsverlof zou gaan nam 1 van de 2 jongens ontslag, tijdens mijn verlof werd er een andere dame aangenomen. Na ongeveer 3 maanden nam de andere mannelijke collega ook ontslag en vertelde de andere collega dat zij een vriendin had die ook op zoek was naar iets anders. Het was een leuke, vlotte vrouw om te zien en ze had ook wel wat ervaring dus zij werd ook aangenomen. Dit speelde dus allemaal tijdens mijn verlof.
Tijdens mijn zwangerschapsverlof was hebben deze 2 dames mijn taken overgenomen en dan voornamelijk degene die er als laatste bij was gekomen. Bovendien kreeg tijdens mijn verlof de inkoper een burnout dus zijn taken werden ook door haar waargenomen. Ik kwam na het verlof helemaal blanco terug, moest enorm wennen aan de veranderingen op de afdeling. Mijn eerste indruk van de nieuwe collega's was op zich wel positief, alleen voelde ik me vanaf het begin af aan een 5e wiel aan de wagen, zij kenden elkaar natuurlijk ook privé en hadden duidelijk een hechte band met elkaar en ik voelde me wel een beetje een buitenstaander.
Mijn leidinggevende (het hoofd verkoop) had me gevraagd of ik ze een beetje in de gaten wilde houden omdat ze er nog niet zo lang werkten wat ik niet prettig vond. Ze duldden van mij geen enkele vorm van kritiek als er iets fout gegaan was, de communicatie verliep meestal per email wat ik zelf niet altijd als prettig ervaar. Enfin, na een maand of 2 heeft mijn leidinggevende ons bij elkaar geroepen en gezegd dat er geen functie van officemanager meer bestond omdat dat niet als prettig ervaren werd door de collega's, iedereen was voortaan gelijkwaardig. Ik vond het prima, want ik vond het van meet af aan al geen prettige situatie en hoopte dat het contact daardoor wat zou verbeteren.
Na ongeveer 6 maanden bleek ik weer zwanger te zijn en het was de afspraak dat dezelfde collega weer mijn taken over zou nemen tijdens mijn verlof. Toen ik met zwangerschapsverlof ging had ik de gewoonte om af en toe even langs te gaan op het werk om koffie te drinken en even bij te kletsen, maar toen kreeg ik al het gevoel dat mijn 2 collega's me een beetje weg zaten te kijken. Ik heb het gevoel weggedrukt, maar toen ik weer terugkwam op het werk na bijna 5 maanden weggeweest te zijn werd dat gevoel steeds sterker. Ik kreeg een gesprek met mijn leidinggevende waarin ze aangaf dat mijn collega had aangegeven het niet leuk te vinden als ze mijn takenpakket weer zou moeten afstaan.
In de tussentijd was de crisis ook toegeslagen op het werk, dus het was op alle fronten veel minder druk. Ik heb toen toegestaan dat zij 1 belangrijke account zou beheren, maar sinds die tijd had ik steeds het idee dat er een soort concurrentiestrijd tussen ons gaande was. Op 1 of andere manier had ik steeds het gevoel dat ze op mijn baan uit was. Ondertussen ging het steeds slechter op het bedrijf, de omzet kelderde met meer dan 50% en de hoeveelheid werk nam ook navenant af. Iedereen zat maar te wachten wat er ging gebeuren, iedereen zat op elkaar te letten, zouden er mensen worden ontslagen, zo ja, wie dan etc. De spanningen liepen steeds meer op.De sfeer was inmiddels tot het nulpunt gedaald, iedereen was natuurlijk bang voor zijn eigen baan, mensen raakten snel geirriteerd etc. Half september kregen we eindelijk te horen wie er weg moesten. 1 vestiging (van de 2) van het bedrijf ging dicht, de 2 mensen die er werkten hadden geen baan meer, verder nog 1 magazijnmedewerker, 1 buitendienstmedewerker en het hoofd inkoop (die net weer terug was op het werk) kregen hun ontslag.
Ik was natuurlijk heel blij dat ik mijn baan kon houden, maar ondertussen maakte ik me nog steeds zorgen over hoe het nu verder moest, er was immers nog steeds te weinig werk voor 3 mensen.
Eind september hadden we een vergadering met de mensen die mochten blijven en de voorzitter vond het wel een goed idee als mensen hun frustraties die zich de afgelopen maanden hadden opgebouwd zouden spuien. Ik voelde me verschrikkelijk vernederd, want mijn 2 collega's begonnen zich tegen mij te keren, ik zou altijd te laat komen, ik zat alleen maar te internetten, hield me niet aan de regels m.b.t. de orderinvoer etc.
Ik was werkelijk met stomheid geslagen en kon me gewoon niet verdedigen op dat moment, ik vond het zò laag dat ze daar nu ineens mee kwamen op een algemene vergadering, terwijl ze dit ook gewoon konden zeggen op het moment dat ik iets fout deed. Ik heb dat weekend erna geen oog dichtgedaan. Ik ben maandag met lood in mijn schoenen naar mijn werk gegaan, wilde me niet laten kennen. We kregen allemaal een gesprek met onze nieuwe leidinggevende (die was tijdens die vergadering ook naar voren geschoven) en hij vond ook dat die 2 meiden het verkeerd hadden aangepakt en dat dit nooit zo had mogen gebeuren. Ik voelde me na dat gesprek wel weer wat beter en was vast van plan om me niet te laten kennen en gewoon mijn werk te doen. Ik had er zin in, want ik had de functie van hoofd inkoop gekregen (was net de week ervoor besproken) en had dus een duidelijk takenpakket en besloot om er het beste van te maken.
Een week later kreeg ik griep en toen ik lichamelijk hersteld was kon ik het niet meer opbrengen om naar mijn werk te gaan. De hele toestand van de tijd ervoor had meer impact dan ik voorheen had ingezien dus ik heb mijn werk gebeld dat ik niet kwam. Mijn voormalige leidinggevende kreeg ik aan de telefoon en ze voelde al dat het niet goed met me ging, zij en de directeur-eigenaar wilden een gesprek met me aangaan omdat ze al gemerkt hadden dat het niet goed met me ging.
In 1e instantie had ik gezegd dat het o.k. was, maar ik voelde me er totaal niet toe in staat, was heel labiel en kon alleen maar huilen om het minste geringste. Ik ben naar de huisarts gegaan en die verwees me door naar een psycholoog.
Op advies van de arbo medewerker die ik later die week sprak heb ik een mail gestuurd naar mijn werkgever waarin ik schreef dat ik niet aan een gesprek toe was en waarin ik vroeg of ze werkgerelateerde vragen wilden mailen zodat ik daar in alle rust op kon antwoorden. Vervolgens hoorde ik niets meer, na 5 weken kreeg ik een bloemetje van de collega's (verplicht nummertje bij mensen die langer dan x weken ziek zijn) en een kaartje van mijn voormalige leidinggevende.
Ondertussen ben ik nu 2 x bij de psycholoog geweest en uit de gesprekken die ik met hem had is me wel duidelijk geworden dat mijn collega op mijn baan uit is. Ik zit nog steeds in de ziektewet, ik ben nog steeds labiel, slaap slecht, pieker veel etc. Ik ben erg teleurgesteld in mijn werkgever, had na 17 jaar wel steun verwacht of ten minste een gesprek direct na de vergadering.
De bedrijfsarts waar ik 2 weken geleden geweest ben, vond het verstandig om nog een paar keer naar de psycholoog te gaan en dan weer na te denken over evt. werkhervatting. ik heb inmiddels iemand van een re-integratieburo aan de telefoon gehad die werkt in opdracht van de verzekering van mijn werkgever. Hij zou na mijn volgende afspraak bij de bedrijfsarts weer contact opnemen. Op zich stond ik er nog wel redelijk positief tegenover, ik had immers een nieuwe functie (hoofd inkoop) en zou dan niet zoveel meer met die andere collega te maken hebben, we zouden geen overlappende taken meer hebben dus dan zou ik het wel weer aan kunnen op den duur.
Nu logde ik eergisteren in op mijn werkmail en kreeg dus een interne mail van mijn leidinggevende binnen, waarin hij bekend maakte dat mijn collega een nieuwe functie had, nl. hoofd inkoper, mijn baan! Ik ben er echt van over de zeik, heb op advies van een vriendin de mail doorgestuurd naar mijn privé mail en dat bleek maar goed ook, want toen ik gisteren mijn werkmail opende was het mailtje verwijderd?!
Ik weet niet of ze weten dat ik het mailtje gelezen heb, omdat ik het via webmail geopend heb, dus misschien is dat in mijn voordeel. Over een paar weken moet ik terug naar de bedrijfsarts en die gaat het waarschijnlijk hebben over re-integreren, maar naar welke functie? Kan dit zomaar en welke stappen zou ik het beste kunnen ondernemen?Ik ben echt bang dat ze van me af willen en een vies spelletje aan het spelen zijn.
sorry voor het lange verhaal maar ik denk dat het handig is om de hele achtergrond te weten.
