Werk & Studie
alle pijlers
Basisschooljuffen..ik heb jullie advies nodig
donderdag 15 oktober 2009 om 15:55
Beste Basisschooljuffen,
Een paar jaar geleden heb ik mijn pabo-diploma gehaald. De omgang met kinderen, het bedenken en geven van lessen, projecten etc. vond ik meer dan leuk, maar door perfectionisme, teveel taken op me nemen en onvoldoende en slechte begeleiding raakte ik overbelast tijdens mijn LIO (combinatiegroep 3/4).
Uit frustratie over het onderwijs (de (te?) hoge werkdruk, veel administratie, teveel leerlingen in een klas, onvoldoende begeleiding en steun voor lln. met gedrags- of leerproblemen, gebrekkig materiaal (zoals een rekenmethode moeten gebruiken uit het guldentijdperk, vijf jaar na de invoering van de euro....) en ontmoedigende zesjescultuur op de pabo) heb ik besloten het onderwijs te verlaten.
Ik behaalde mijn master en kwam in een beleidsfunctie terecht.
Maar er knaagt iets: ik wil ZO graag met kinderen werken. Als ik een vakblad lees (wereld van het jonge kind, educare, jsw) word ik weer razend enthousiast. Het onderwijs 'raakt' me, het is een passie. Al een tijdje houd ik me bezig met loopbaancoaching. En steeds kom ik op hetzelfde uit: werken met kinderen. Jeugdzorg, maatschappelijk werk, opvoedingsondersteuning vallen wat mij betreft af. In de kinderopvang ben ik bang uitdaging te gaan missen en banen als locatiecoordinator liggen niet voor het oprapen.
Ik denk nu serieus na over teruggaan naar het onderwijs, maar als ik mezelf voor de klas visualiseer raak ik in paniek. Ben bang voor slechte begeleiding en een stortvloed aan taken (en ik ben echt niet vies van hard werken). Kortom: ik durf gewoon niet meer.
Wat moet ik doen? Teruggaan of niet? En zo ja, hoe pak ik het aan? Krijgen jullie goede begeleiding? En zo ja, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Ik heb al zitten denken aan invalwerk om de scherpe randjes zoals ouderavonden, rapportgesprekken en handelingsplannen eraf te halen? Is dat een idee? Of weegt het niet op tegen kinderen die je steeds uitproberen?
Alvast dank!
Een paar jaar geleden heb ik mijn pabo-diploma gehaald. De omgang met kinderen, het bedenken en geven van lessen, projecten etc. vond ik meer dan leuk, maar door perfectionisme, teveel taken op me nemen en onvoldoende en slechte begeleiding raakte ik overbelast tijdens mijn LIO (combinatiegroep 3/4).
Uit frustratie over het onderwijs (de (te?) hoge werkdruk, veel administratie, teveel leerlingen in een klas, onvoldoende begeleiding en steun voor lln. met gedrags- of leerproblemen, gebrekkig materiaal (zoals een rekenmethode moeten gebruiken uit het guldentijdperk, vijf jaar na de invoering van de euro....) en ontmoedigende zesjescultuur op de pabo) heb ik besloten het onderwijs te verlaten.
Ik behaalde mijn master en kwam in een beleidsfunctie terecht.
Maar er knaagt iets: ik wil ZO graag met kinderen werken. Als ik een vakblad lees (wereld van het jonge kind, educare, jsw) word ik weer razend enthousiast. Het onderwijs 'raakt' me, het is een passie. Al een tijdje houd ik me bezig met loopbaancoaching. En steeds kom ik op hetzelfde uit: werken met kinderen. Jeugdzorg, maatschappelijk werk, opvoedingsondersteuning vallen wat mij betreft af. In de kinderopvang ben ik bang uitdaging te gaan missen en banen als locatiecoordinator liggen niet voor het oprapen.
Ik denk nu serieus na over teruggaan naar het onderwijs, maar als ik mezelf voor de klas visualiseer raak ik in paniek. Ben bang voor slechte begeleiding en een stortvloed aan taken (en ik ben echt niet vies van hard werken). Kortom: ik durf gewoon niet meer.
Wat moet ik doen? Teruggaan of niet? En zo ja, hoe pak ik het aan? Krijgen jullie goede begeleiding? En zo ja, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?
Ik heb al zitten denken aan invalwerk om de scherpe randjes zoals ouderavonden, rapportgesprekken en handelingsplannen eraf te halen? Is dat een idee? Of weegt het niet op tegen kinderen die je steeds uitproberen?
Alvast dank!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:06
Er zijn toch wel meer banen waar je met kinderen te maken hebt?
(medisch kinderdagverblijf, logepodiste, kinderarts, weetikveel....)
Of misschien eerst langzaam opbouwen door te beginnen als klassenassistent?
(medisch kinderdagverblijf, logepodiste, kinderarts, weetikveel....)
Of misschien eerst langzaam opbouwen door te beginnen als klassenassistent?
anoniem_64484 wijzigde dit bericht op 15-10-2009 16:07
Reden: beetje vreemde zin
Reden: beetje vreemde zin
% gewijzigd
'Tell people there's an invisible man in the sky who created the universe, and the vast majority will believe you. Tell them the paint is wet, and they have to touch it to be sure.' -George Carlin
donderdag 15 oktober 2009 om 16:07
Wat vervelend dat je door nare ervaringen in je LIO helaas bent afgehaakt. Dit hoor je zo vaak en dat is zo jammer want op die manier mist het onderwijs een hoop nieuwe talentvolle mensen...
Is deeltijd werken voor je ook een optie?
Invalwerk kán heel veel voldoening geven maar dat ligt een beetje aan de school en de groep. Met name de wat oudere kinderen proberen je uit maar als je een vaste school kan vinden waar je kan invallen is dat na een tijd ook verdwenen.
Aan de andere kant: je eigen klas... Dat geeft ook zoveel energie!
Je kan alles zelf bepalen. Mijn eerste jaar voor de klas (nu 4 jaar geleden) was heel zwaar. Ik zag door alle verplichtingen niet meer wat nu wel en niet belangrijk was. Nu ik erop terug kijk denk ik: ik heb toen behoorlijk wat steken laten vallen en heb ook niet alles gedaan wat van me verwacht werd maar ik heb de leerlingen wel met voldoende bagage over laten gaan naar de volgende groep.
Het heeft heel erg te maken met de school waar je terecht komt. Ook in je eerste jaar móet je (vind ik) begeleid worden anders lukt het gewoon niet. Wanneer je je flexibel op stelt en zoveel mogelijk probeert maar ook hulp durft te vragen moet het lukken...
Kan me voorstellen dat je het veel vind (en dat is het ook) maar probeer prioriteiten te stellen. Op de pabo wilde ik van alle lessen een feestje maken, in de praktijk merkte ik al snel dat methodelessen ook intensief kunnen zijn en voor leerlingen veel duidelijkheid geven - niks mis mee dus.
Denk er goed over na! maar zoals ik je verhaal lees ligt je hart wel bij het onderwijs! Misschien ken je iemand die voor de klas staat, kun je vragen of je een dagje mee mag lopen. Wordt bij ons op school weleens gedaan...
Is deeltijd werken voor je ook een optie?
Invalwerk kán heel veel voldoening geven maar dat ligt een beetje aan de school en de groep. Met name de wat oudere kinderen proberen je uit maar als je een vaste school kan vinden waar je kan invallen is dat na een tijd ook verdwenen.
Aan de andere kant: je eigen klas... Dat geeft ook zoveel energie!
Je kan alles zelf bepalen. Mijn eerste jaar voor de klas (nu 4 jaar geleden) was heel zwaar. Ik zag door alle verplichtingen niet meer wat nu wel en niet belangrijk was. Nu ik erop terug kijk denk ik: ik heb toen behoorlijk wat steken laten vallen en heb ook niet alles gedaan wat van me verwacht werd maar ik heb de leerlingen wel met voldoende bagage over laten gaan naar de volgende groep.
Het heeft heel erg te maken met de school waar je terecht komt. Ook in je eerste jaar móet je (vind ik) begeleid worden anders lukt het gewoon niet. Wanneer je je flexibel op stelt en zoveel mogelijk probeert maar ook hulp durft te vragen moet het lukken...
Kan me voorstellen dat je het veel vind (en dat is het ook) maar probeer prioriteiten te stellen. Op de pabo wilde ik van alle lessen een feestje maken, in de praktijk merkte ik al snel dat methodelessen ook intensief kunnen zijn en voor leerlingen veel duidelijkheid geven - niks mis mee dus.
Denk er goed over na! maar zoals ik je verhaal lees ligt je hart wel bij het onderwijs! Misschien ken je iemand die voor de klas staat, kun je vragen of je een dagje mee mag lopen. Wordt bij ons op school weleens gedaan...
donderdag 15 oktober 2009 om 16:12
Ik herken je probleem van een vriendin die na een vreselijke ervaring in het middelbaar onderwijs nooit meer terug naar de klas wou. Zij werkt nu als ZZP-er en geeft cursussen in het bedrijfsleven.
Kun je niet eerst les gaan geven in bijvoorbeeld een huiswerkklasje ofzo? dat je een klein groepje kinderen voor je krijgt en niet gelijk een hele bups?
Kun je niet bij een school in de buurt eens vragen om een dagje mee te lopen omdat je zo graag wil kijken of het onderwijs alsnog iets voor je zou zijn (en het dan even niet hebben over je paniek).
En verder, als je het echt wil, bij een sollicitatie gesprek echt duidelijk vragen hoe zij om gaan met nieuwe docenten, wat de begeleiding is, wat er (in het eerste jaar) van ej verwacht wordt aan overige taken en als je dan besluit het te gaan doen, heel, heel goed je grenzen bewaken.
Misschien kun je eventueel hulp vragen van een externe coach ofzo?
Kun je niet eerst les gaan geven in bijvoorbeeld een huiswerkklasje ofzo? dat je een klein groepje kinderen voor je krijgt en niet gelijk een hele bups?
Kun je niet bij een school in de buurt eens vragen om een dagje mee te lopen omdat je zo graag wil kijken of het onderwijs alsnog iets voor je zou zijn (en het dan even niet hebben over je paniek).
En verder, als je het echt wil, bij een sollicitatie gesprek echt duidelijk vragen hoe zij om gaan met nieuwe docenten, wat de begeleiding is, wat er (in het eerste jaar) van ej verwacht wordt aan overige taken en als je dan besluit het te gaan doen, heel, heel goed je grenzen bewaken.
Misschien kun je eventueel hulp vragen van een externe coach ofzo?
donderdag 15 oktober 2009 om 16:13
Zullen we ruilen?
Ik heb mijn master sociologie afgerond en werk totdat ik een mooie beleidsfunctie heb gevonden op een basisschool bij mij in de buurt. Een geweldige school met een leuk en betrokken team, goede ondersteuning aan zowel leerlingen als leraren en een ontspannen sfeer. Super school maar ik zoek meer uitdaging in mijn werk, zou graag een functie willen uitvoeren welke zich richt op sociale zekerheid en/of maatschappelijke vraagstukken..
Nu serieus Waar jij tegenaan bent gelopen tijdens je LIO is deels aan jezelf te wijten deels aan de organisatiestructuur binnen de betreffende school. Het gebruik van de methode die jij beschrijft is natuurlijk echt not done! Ook mag je van een school/collega's verwachten dat zij er voor je zijn bij problemen. Mijn ervaring is dat er binnen een basisschool toch vaak een sterk team bestaat, zeker met de leerkrachten uit dezelfde bouw. Je kan elkaar vaak helpen/ontlasten door eigen ervaringen..
Het feit dat je zo perfectionistisch bent kan wel een probleem zijn binnen het onderwijs. Ik hoor overal om mij heen dat er idd een behoorlijke werkdruk bestaat binnen het onderwijs (al vond ik dat wel meevallen maar misschien ben ik minder perfectionistisch). De klassen zijn groot en je krijgt steeds meer te maken met bepaalde, specifieke zorgvragen binnen de klas (ik zag dat als een uitdaging..).
Als jij zo graag binnen het onderwijs zou willen werken, wat ook een prachtberoep is, zou ik je het volgende advies willen geven: Begin bij jezelf. Jij moet de capaciteiten in huis hebben een goede leerkracht te zijn/worden. Het feit dat je perfectionistisch bent zal vaak in je voordeel werken maar je kan het jezelf ook heel moeilijk maken. Ik heb het gevoel, misschien is dit onjuist maar zoals ik zeg is het een gevoel, dat jij soms wat te zwaar op de hand kan zijn... Dat ligt echt binnen je eigen vermogen om daar iets aan te doen..
Ten tweede denk ik dat je het niet goed getroffen hebt met je laatste stage. Ga b.v. een kijken op een kleine dorpsschool, de sfeer kan hier heel anders zijn dan op de school zoals je die hebt omschreven.
Succes met je keuze!
Ik heb mijn master sociologie afgerond en werk totdat ik een mooie beleidsfunctie heb gevonden op een basisschool bij mij in de buurt. Een geweldige school met een leuk en betrokken team, goede ondersteuning aan zowel leerlingen als leraren en een ontspannen sfeer. Super school maar ik zoek meer uitdaging in mijn werk, zou graag een functie willen uitvoeren welke zich richt op sociale zekerheid en/of maatschappelijke vraagstukken..
Nu serieus Waar jij tegenaan bent gelopen tijdens je LIO is deels aan jezelf te wijten deels aan de organisatiestructuur binnen de betreffende school. Het gebruik van de methode die jij beschrijft is natuurlijk echt not done! Ook mag je van een school/collega's verwachten dat zij er voor je zijn bij problemen. Mijn ervaring is dat er binnen een basisschool toch vaak een sterk team bestaat, zeker met de leerkrachten uit dezelfde bouw. Je kan elkaar vaak helpen/ontlasten door eigen ervaringen..
Het feit dat je zo perfectionistisch bent kan wel een probleem zijn binnen het onderwijs. Ik hoor overal om mij heen dat er idd een behoorlijke werkdruk bestaat binnen het onderwijs (al vond ik dat wel meevallen maar misschien ben ik minder perfectionistisch). De klassen zijn groot en je krijgt steeds meer te maken met bepaalde, specifieke zorgvragen binnen de klas (ik zag dat als een uitdaging..).
Als jij zo graag binnen het onderwijs zou willen werken, wat ook een prachtberoep is, zou ik je het volgende advies willen geven: Begin bij jezelf. Jij moet de capaciteiten in huis hebben een goede leerkracht te zijn/worden. Het feit dat je perfectionistisch bent zal vaak in je voordeel werken maar je kan het jezelf ook heel moeilijk maken. Ik heb het gevoel, misschien is dit onjuist maar zoals ik zeg is het een gevoel, dat jij soms wat te zwaar op de hand kan zijn... Dat ligt echt binnen je eigen vermogen om daar iets aan te doen..
Ten tweede denk ik dat je het niet goed getroffen hebt met je laatste stage. Ga b.v. een kijken op een kleine dorpsschool, de sfeer kan hier heel anders zijn dan op de school zoals je die hebt omschreven.
Succes met je keuze!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:15
So, dat zijn snelle reacties. Thanks!
Ik heb meerdere beroepen overwogen, zelfs verloskundige, maar ik heb er nu 6 jaar studie op zitten en dat vind ik eigenlijk wel genoeg.
Lieveleen, jij doet je naam wel eer aan! Dankje. Typisch dat je in je één na laatste alinea uit jezelf begint over 'van iedere les een feestje gaan maken'. Dat herken ik sterk. Bij iedere les zocht ik extra materialen, van dvd's tot grote platen en ik liet vaak demonstraties zien. M.a.w. probeerde het onderwijs te verlevendigen en de wereld 'naar binnen te halen'.
Andere studenten draaiden lesjes af, zo vond ik dat. Maar zij vonden dat ik het me moeilijk maakte. En uiteindelijk betaalde ik een hoge prijs, dus ze hadden denk ik wel gelijk.
Toen ik mijn LIO haalde, woonde ik nog thuis en had ik dus tijd om tot half negen 's avonds met lesvoorbereidingen bezig te zijn (ja, iedere dag....). Maar nu ik op mezelf woon, gaat dat gewoon praktisch ook niet meer. Ik snap ook niet dat niemand dát ooit tegen me gezegd heeft, zo van: 'Hoe denk jij dit vol te gaan houden als je zelf eten moet koken, boodschappen moet doen, je huis schoon moet maken etc'. Dat zou een eye-openener zijn geweest.
Deeltijdwerken is idd een optie. Maar ben er wel benieuwd naar hoe anderen dat ervaren.
Ik heb meerdere beroepen overwogen, zelfs verloskundige, maar ik heb er nu 6 jaar studie op zitten en dat vind ik eigenlijk wel genoeg.
Lieveleen, jij doet je naam wel eer aan! Dankje. Typisch dat je in je één na laatste alinea uit jezelf begint over 'van iedere les een feestje gaan maken'. Dat herken ik sterk. Bij iedere les zocht ik extra materialen, van dvd's tot grote platen en ik liet vaak demonstraties zien. M.a.w. probeerde het onderwijs te verlevendigen en de wereld 'naar binnen te halen'.
Andere studenten draaiden lesjes af, zo vond ik dat. Maar zij vonden dat ik het me moeilijk maakte. En uiteindelijk betaalde ik een hoge prijs, dus ze hadden denk ik wel gelijk.
Toen ik mijn LIO haalde, woonde ik nog thuis en had ik dus tijd om tot half negen 's avonds met lesvoorbereidingen bezig te zijn (ja, iedere dag....). Maar nu ik op mezelf woon, gaat dat gewoon praktisch ook niet meer. Ik snap ook niet dat niemand dát ooit tegen me gezegd heeft, zo van: 'Hoe denk jij dit vol te gaan houden als je zelf eten moet koken, boodschappen moet doen, je huis schoon moet maken etc'. Dat zou een eye-openener zijn geweest.
Deeltijdwerken is idd een optie. Maar ben er wel benieuwd naar hoe anderen dat ervaren.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:20
Hestel: Nee toch niet te zwaar op de hand .. je wilt het gewoon te goed doen.. Dat is bewonderingswaardig en ik ben ook helemaal voor de aanpak van actieve lessen maar dat kán gewooon niet binnen iedere les. Moet je ook niet willen want dan streef je je doel voorbij.. Bepaal vaste punten/lessen in de week waar je wat meer aandacht aan wilt besteden en waarbij je jouw leerlingen extra kunt prikkelen!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:22
Ha Kastanjez en Bindi
Ik was de vorige reactie al aan het typen, maar toen kwamen die van jullie ondertussen nog binnen.
Om een dagje mee te lopen, daar heb ik inderdaad ook al aan gedacht. Maar ik wist niet of dat nou een stom idee was ja of nee...bloos...haha.
En bij een sollicitatiegesprek zou ik er echt op hameren om begeleiding te krijgen, denk ik.
Bindi,
Collega-docenten tijdens mijn LIO zeiden inderdaad dat ik het niet had getroffen met die stage. 1 keer barstte een collega in huilen uit, puur uit erkenning van wat ik toen voelde. Ik denk niet dat ik dat zal vergeten. Inderdaad ben ik zwaar op de hand...haha..jouw gevoel verraadt je niet!! En ik weet dat de ellende voor een groot deel aan mezelf te wijten was.
Bedankt! Mijn enthousiasme wordt hier aardig aangewakkerd..!
Ik was de vorige reactie al aan het typen, maar toen kwamen die van jullie ondertussen nog binnen.
Om een dagje mee te lopen, daar heb ik inderdaad ook al aan gedacht. Maar ik wist niet of dat nou een stom idee was ja of nee...bloos...haha.
En bij een sollicitatiegesprek zou ik er echt op hameren om begeleiding te krijgen, denk ik.
Bindi,
Collega-docenten tijdens mijn LIO zeiden inderdaad dat ik het niet had getroffen met die stage. 1 keer barstte een collega in huilen uit, puur uit erkenning van wat ik toen voelde. Ik denk niet dat ik dat zal vergeten. Inderdaad ben ik zwaar op de hand...haha..jouw gevoel verraadt je niet!! En ik weet dat de ellende voor een groot deel aan mezelf te wijten was.
Bedankt! Mijn enthousiasme wordt hier aardig aangewakkerd..!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:28
Je LIO-tijd en eerste jaar zijn gewoon het zwaarst, zeker als je geen begeleiding krijgt en fulltime werkt. Of als invalller begint voor dagjes, ook heel pittig.
Mijn vriend is leraar en het eerste jaar kwam hij doodmoe thuis, maar het gaat steeds makkelijker. Nu wordt ie binnenkort bouwcoordinator, 3 jaar nadat ie klaar is met zijn pabo.
Bedenk ook dat je nu een paar ouder bent en dus wat wijzer. Je weet wat de vorige keer je valkuilen waren en kunt ze dus vermijden. Perfectionisme kan als je een les per week geeft, maar niet als je elke dag voor de klas staat. Dat is anders en daar moet je misschien aan wennen. Veel scholen werken ook met week of daginstructies, daar hoef je dus niet zoveel klassikaal les te geven, maar meer leerlinggericht te begeleiden.
Kun je zelf een school zoeken waar je je LIO mag doen? Dat scheelt natuurlijk ook al, dan kun je uitzoeken welke school bij je past ed.
Er zijn natuurlijk ook andere leuke banen in het onderwijs of met kinderen.... Maar ik denk dat de pabo toch ook gewoon af te ronden is voor jou, als je een goede stageschool hebt.
Mijn vriend is leraar en het eerste jaar kwam hij doodmoe thuis, maar het gaat steeds makkelijker. Nu wordt ie binnenkort bouwcoordinator, 3 jaar nadat ie klaar is met zijn pabo.
Bedenk ook dat je nu een paar ouder bent en dus wat wijzer. Je weet wat de vorige keer je valkuilen waren en kunt ze dus vermijden. Perfectionisme kan als je een les per week geeft, maar niet als je elke dag voor de klas staat. Dat is anders en daar moet je misschien aan wennen. Veel scholen werken ook met week of daginstructies, daar hoef je dus niet zoveel klassikaal les te geven, maar meer leerlinggericht te begeleiden.
Kun je zelf een school zoeken waar je je LIO mag doen? Dat scheelt natuurlijk ook al, dan kun je uitzoeken welke school bij je past ed.
Er zijn natuurlijk ook andere leuke banen in het onderwijs of met kinderen.... Maar ik denk dat de pabo toch ook gewoon af te ronden is voor jou, als je een goede stageschool hebt.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 15 oktober 2009 om 16:31
PS: wil je een leuke begeleider in ZH, dan weet ik er een paar voor je, die je niet laten zwemmen.....
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 15 oktober 2009 om 16:48
Als ik lees wat je schrijft lijkt het me dat je toch maar weer terug het onderwijs in moet. Je lijkt me te enthousiast om het te laten.
Ik werk nu acht weken in het basisonderwijs, in juli afgestudeerd. Ik had juist hele goede ervaringen op mijn LIO en daarom valt het nu een beetje tegen. De begeleiding is ok, maar niet optimaal en voornamelijk de sfeer in de school is slecht. Ik blijf dus wel om me heen kijken en weet nog niet of ik hier volgend schooljaar wil blijven.
Daarentegen haal ik onwijs veel energie uit het lesgeven zelf, na vier jaar stage lopen vind ik het ZO fijn om eindelijk m'n eigen ding te doen. In de eerste twee weken ging ik met veel tegenzin naar school. Collega's waren niet geïnteresseerd, de groep was erg zwaar en ik had echt moeite met de (voor mij) nieuwe school en de regeltjes.
Nu, acht weken verder gaat het echt al een stuk beter en heb ik meer mijn draai gevonden.
Al met al denk ik dat je je niet moet laten gek maken door één slechte ervaring. Er zijn ook scholen waar het anders gaat, je moet het gewoon treffen...
Ik werk nu acht weken in het basisonderwijs, in juli afgestudeerd. Ik had juist hele goede ervaringen op mijn LIO en daarom valt het nu een beetje tegen. De begeleiding is ok, maar niet optimaal en voornamelijk de sfeer in de school is slecht. Ik blijf dus wel om me heen kijken en weet nog niet of ik hier volgend schooljaar wil blijven.
Daarentegen haal ik onwijs veel energie uit het lesgeven zelf, na vier jaar stage lopen vind ik het ZO fijn om eindelijk m'n eigen ding te doen. In de eerste twee weken ging ik met veel tegenzin naar school. Collega's waren niet geïnteresseerd, de groep was erg zwaar en ik had echt moeite met de (voor mij) nieuwe school en de regeltjes.
Nu, acht weken verder gaat het echt al een stuk beter en heb ik meer mijn draai gevonden.
Al met al denk ik dat je je niet moet laten gek maken door één slechte ervaring. Er zijn ook scholen waar het anders gaat, je moet het gewoon treffen...
donderdag 15 oktober 2009 om 16:59
iing: inderdaad denk ik dat het heel anders is als je je eigen groep hebt en 'je eigen ding' kan doen. En ik hoorde tijdens mijn LIO al: de eerste jaren zijn het zwaarst. Misschien moet ik me daar overheen zetten.
En zoals ik al schreef...ik denk dat ik het slecht getroffen heb tijdens mijn LIO. Er waren op dat moment ook veel veranderingen gaande, zoals de overstap naar een vernieuwend onderwijsconcept. Ik moest daar wel in mee, omdat ik niet een totaal andere aanpak kon hanteren dan mijn mentor. Ik was wel enthousiast over die vernieuwing, maar het was net de druppel.
En zoals ik al schreef...ik denk dat ik het slecht getroffen heb tijdens mijn LIO. Er waren op dat moment ook veel veranderingen gaande, zoals de overstap naar een vernieuwend onderwijsconcept. Ik moest daar wel in mee, omdat ik niet een totaal andere aanpak kon hanteren dan mijn mentor. Ik was wel enthousiast over die vernieuwing, maar het was net de druppel.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:06
Het is totaal anders inderdaad. Ook wel 10x zwaarder, terwijl ik dacht dat ik het ongeveer wel wist allemaal. Ik ben nu echt de enige verantwoordelijke voor al die kinderen.
Maar ik zou goed om me heen gaan kijken en opzoek gaan naar een nieuwe klas. Wat je ook zou kunnen doen is eerst op tijdelijke basis gaan werken, vervangen van een zwangerschap bijvoorbeeld. Gewoon om er even in te komen.. Als het niks is, ga je verder. Maar ben je toch weer geprikkeld, dan weet je dat je hier in ieder geval voorlopig, toch verder in moet....
Succes!
Maar ik zou goed om me heen gaan kijken en opzoek gaan naar een nieuwe klas. Wat je ook zou kunnen doen is eerst op tijdelijke basis gaan werken, vervangen van een zwangerschap bijvoorbeeld. Gewoon om er even in te komen.. Als het niks is, ga je verder. Maar ben je toch weer geprikkeld, dan weet je dat je hier in ieder geval voorlopig, toch verder in moet....
Succes!
donderdag 15 oktober 2009 om 17:52
Werken in het onderwijs is en blijft een zwaar beroep waarin je niet te perfectionistisch moet zijn. Ik ervaar vaak een tijdgebrek, waardoor ik de dingen minder goed kan doen dan ik zou willen. Het enige dat ik hieraan kan doen is dit accepteren.
Ik zou kiezen voor een grotere school i.p.v. een kleinere 'dorpsschool'. Op een grote school zijn er vaak meerdere groepen per leerjaar. Je kunt hierdoor veel steun hebben aan je parallelcollega's.
Zelf hadden wij (ben net van school veranderd) een bovenschoolse coach die de nieuwe leerkrachten begeleide. Je kon hierbij zelf je leervragen neerleggen en samen stelden we dan een plan op. Misschien hebben meer scholen dit. Vraag er naar bij je sollicitatie.
Succes!
Ik zou kiezen voor een grotere school i.p.v. een kleinere 'dorpsschool'. Op een grote school zijn er vaak meerdere groepen per leerjaar. Je kunt hierdoor veel steun hebben aan je parallelcollega's.
Zelf hadden wij (ben net van school veranderd) een bovenschoolse coach die de nieuwe leerkrachten begeleide. Je kon hierbij zelf je leervragen neerleggen en samen stelden we dan een plan op. Misschien hebben meer scholen dit. Vraag er naar bij je sollicitatie.
Succes!
donderdag 15 oktober 2009 om 18:02
En als je het eerste jaar niet full-time werkt, is dat ook wel zo prettig. Je kunt bv 3 dagen werken en er nog bij studeren, of een wat simpeler bijbaantje nemen in de administartie of bediening of kinderdagverblijf oid.
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
donderdag 15 oktober 2009 om 18:47
Hoi Eva,
Kinderen zijn enorm leuk en van lesgeven krijg ik energie!
Maar het is waar, het eerste jaar is enorm zwaar. Daarom krijgen leraren bij ons op school geen extra taken het eerste jaar. Gewoon om te wennen aan dit andere leven. Volgens mij is dit op heel veel scholen zo. Kun je navragen bij je sollicitatie.
Daarnaast had ik begeleiding van de directeur en van een collega. De collega voor de praktische zaken en de directeur kwam een aantal keer observeren in mijn klas. Ik heb dit als heel prettig ervaren.
Wat ook veel scholen/stichtingen hebben is een invalpool. Een stichting bestaat uit meerdere scholen en iemand uit de invalpool kan op al die scholen worden ingezet, al kun je bij ons wel een voorkeur aangeven, geloof ik. Hierdoor kun je sfeer proeven op meerdere scholen, kun je zelf aangeven welke dagen je wel of niet kunt werken en heb je niet de extra taken. En als het bevalt, komt er wellicht een baan vrij op een school die jou aanspreekt. Mensen uit de invalpool gaan voor andere sollicitanten. Dus dit kun je gemakkelijk voor een paar maanden proberen.
Succes!
Kinderen zijn enorm leuk en van lesgeven krijg ik energie!
Maar het is waar, het eerste jaar is enorm zwaar. Daarom krijgen leraren bij ons op school geen extra taken het eerste jaar. Gewoon om te wennen aan dit andere leven. Volgens mij is dit op heel veel scholen zo. Kun je navragen bij je sollicitatie.
Daarnaast had ik begeleiding van de directeur en van een collega. De collega voor de praktische zaken en de directeur kwam een aantal keer observeren in mijn klas. Ik heb dit als heel prettig ervaren.
Wat ook veel scholen/stichtingen hebben is een invalpool. Een stichting bestaat uit meerdere scholen en iemand uit de invalpool kan op al die scholen worden ingezet, al kun je bij ons wel een voorkeur aangeven, geloof ik. Hierdoor kun je sfeer proeven op meerdere scholen, kun je zelf aangeven welke dagen je wel of niet kunt werken en heb je niet de extra taken. En als het bevalt, komt er wellicht een baan vrij op een school die jou aanspreekt. Mensen uit de invalpool gaan voor andere sollicitanten. Dus dit kun je gemakkelijk voor een paar maanden proberen.
Succes!
vrijdag 16 oktober 2009 om 22:13
Hallo,
Wat jij noemt is een reden voor mij om er (tijdelijk) tussen uit te gaan. Ga namelijk de kinderopvang in.
Maar het ligt heel erg aan de school waar je gaat werken. Ik ben ook begonnen op een school waar geen begeleiding was. Op de school waar ik nu werk, is de begeleiding wel goed.
Misschien is het mogelijk om ADVvervanging of parttime een klas te doen. De verantwoordelijkheid waar je tegen op ziet, is dan natuurlijk een stuk minder. Je moet wel stevig in je schoenen staan als je steeds verschillende kinderen hebt.
Je kunt nauurlijk ook op een sollicitatie vragen hoe de begeleiding is geregeld etc.
Succes!
Wat jij noemt is een reden voor mij om er (tijdelijk) tussen uit te gaan. Ga namelijk de kinderopvang in.
Maar het ligt heel erg aan de school waar je gaat werken. Ik ben ook begonnen op een school waar geen begeleiding was. Op de school waar ik nu werk, is de begeleiding wel goed.
Misschien is het mogelijk om ADVvervanging of parttime een klas te doen. De verantwoordelijkheid waar je tegen op ziet, is dan natuurlijk een stuk minder. Je moet wel stevig in je schoenen staan als je steeds verschillende kinderen hebt.
Je kunt nauurlijk ook op een sollicitatie vragen hoe de begeleiding is geregeld etc.
Succes!
zaterdag 17 oktober 2009 om 21:21
quote:tuinbankje schreef op 17 oktober 2009 @ 20:49:
Het is al genoemd, maar ik zou idd als ik jou was een dagje met een leerkracht meelopen. Dan ervaar je het pas echt.
Als je in Gelderland woont, mag je gerust met mij een keer meelopen.
Wat lief....
Ja, ik kom zomaar dit topic binnenvallen, maar ik herken er heel veel in. Wel een beetje ander verhaal, maar toch. Ik ben twaalf jaar geleden afgestudeerd aan de Pabo, en heb daarna ongeveer drie jaar fulltime gewerkt als juf van groep 3. Voor de buitenwereld leek het allemaal goed te gaan, maar ik voelde me erg ongelukkig. Zat onwijs met mezelf in de knoop, was onzeker, extreem perfectionistisch, gewoon niet happy. Lang verhaal kort; ik kreeg anorexia. Op een gegeven moment moeten stoppen met werken. Daarna volgden jaren van dan weer wel, dan weer niet werken. In het onderwijs, uit het onderwijs, het was slopend. Op dit moment gaat het beter dan ooit met me. Ik heb therapie gehad, en ben weer op een acceptabel gewicht. Eten blijft wel mijn zwakke punt, echt makkelijk zal het nooit meer voor me worden, ben ik bang. Maar dan nu waarom ik reageer in dit topic. Ik werk momenteel niet in het onderwijs, maar zou het zo graag weer willen uitproberen. Ook mijn hart ligt bij kinderen, het klikt gewoon tussen mij en kinderen. Maar ik durf niet meer.......... In het onderwijs ben ik destijds 'ten onder gegaan', en dat gevoel staat me nog zo helder voor de geest. Terwijl het niet lag aan m'n werk, maar aan allerlei andere dingen.
Ik hoop dat ik snel een keer de moed bij elkaar kan schrapen om ergens een dagje mee te lopen.....
Het is al genoemd, maar ik zou idd als ik jou was een dagje met een leerkracht meelopen. Dan ervaar je het pas echt.
Als je in Gelderland woont, mag je gerust met mij een keer meelopen.
Wat lief....
Ja, ik kom zomaar dit topic binnenvallen, maar ik herken er heel veel in. Wel een beetje ander verhaal, maar toch. Ik ben twaalf jaar geleden afgestudeerd aan de Pabo, en heb daarna ongeveer drie jaar fulltime gewerkt als juf van groep 3. Voor de buitenwereld leek het allemaal goed te gaan, maar ik voelde me erg ongelukkig. Zat onwijs met mezelf in de knoop, was onzeker, extreem perfectionistisch, gewoon niet happy. Lang verhaal kort; ik kreeg anorexia. Op een gegeven moment moeten stoppen met werken. Daarna volgden jaren van dan weer wel, dan weer niet werken. In het onderwijs, uit het onderwijs, het was slopend. Op dit moment gaat het beter dan ooit met me. Ik heb therapie gehad, en ben weer op een acceptabel gewicht. Eten blijft wel mijn zwakke punt, echt makkelijk zal het nooit meer voor me worden, ben ik bang. Maar dan nu waarom ik reageer in dit topic. Ik werk momenteel niet in het onderwijs, maar zou het zo graag weer willen uitproberen. Ook mijn hart ligt bij kinderen, het klikt gewoon tussen mij en kinderen. Maar ik durf niet meer.......... In het onderwijs ben ik destijds 'ten onder gegaan', en dat gevoel staat me nog zo helder voor de geest. Terwijl het niet lag aan m'n werk, maar aan allerlei andere dingen.
Ik hoop dat ik snel een keer de moed bij elkaar kan schrapen om ergens een dagje mee te lopen.....
zaterdag 17 oktober 2009 om 21:34
quote:Lotte35 schreef op 17 oktober 2009 @ 21:21:
[...]
Wat lief....
Ja, ik kom zomaar dit topic binnenvallen, maar ik herken er heel veel in. Wel een beetje ander verhaal, maar toch. Ik ben twaalf jaar geleden afgestudeerd aan de Pabo, en heb daarna ongeveer drie jaar fulltime gewerkt als juf van groep 3. Voor de buitenwereld leek het allemaal goed te gaan, maar ik voelde me erg ongelukkig. Zat onwijs met mezelf in de knoop, was onzeker, extreem perfectionistisch, gewoon niet happy. Lang verhaal kort; ik kreeg anorexia. Op een gegeven moment moeten stoppen met werken. Daarna volgden jaren van dan weer wel, dan weer niet werken. In het onderwijs, uit het onderwijs, het was slopend. Op dit moment gaat het beter dan ooit met me. Ik heb therapie gehad, en ben weer op een acceptabel gewicht. Eten blijft wel mijn zwakke punt, echt makkelijk zal het nooit meer voor me worden, ben ik bang. Maar dan nu waarom ik reageer in dit topic. Ik werk momenteel niet in het onderwijs, maar zou het zo graag weer willen uitproberen. Ook mijn hart ligt bij kinderen, het klikt gewoon tussen mij en kinderen. Maar ik durf niet meer.......... In het onderwijs ben ik destijds 'ten onder gegaan', en dat gevoel staat me nog zo helder voor de geest. Terwijl het niet lag aan m'n werk, maar aan allerlei andere dingen.
Ik hoop dat ik snel een keer de moed bij elkaar kan schrapen om ergens een dagje mee te lopen.....
Lieve meid, wat rot voor je dat je door allerlei omstandigheden zo'n nare herinnering aan het onderwijs hebt.
Ken je niemand in het onderwijs bij wie je een dagje in de klas mag kijken? Dan wordt de stap niet zo groot. Met een dagje meelopen hoe je toch niets te beslissen?
Je bent welkom hoor!
[...]
Wat lief....
Ja, ik kom zomaar dit topic binnenvallen, maar ik herken er heel veel in. Wel een beetje ander verhaal, maar toch. Ik ben twaalf jaar geleden afgestudeerd aan de Pabo, en heb daarna ongeveer drie jaar fulltime gewerkt als juf van groep 3. Voor de buitenwereld leek het allemaal goed te gaan, maar ik voelde me erg ongelukkig. Zat onwijs met mezelf in de knoop, was onzeker, extreem perfectionistisch, gewoon niet happy. Lang verhaal kort; ik kreeg anorexia. Op een gegeven moment moeten stoppen met werken. Daarna volgden jaren van dan weer wel, dan weer niet werken. In het onderwijs, uit het onderwijs, het was slopend. Op dit moment gaat het beter dan ooit met me. Ik heb therapie gehad, en ben weer op een acceptabel gewicht. Eten blijft wel mijn zwakke punt, echt makkelijk zal het nooit meer voor me worden, ben ik bang. Maar dan nu waarom ik reageer in dit topic. Ik werk momenteel niet in het onderwijs, maar zou het zo graag weer willen uitproberen. Ook mijn hart ligt bij kinderen, het klikt gewoon tussen mij en kinderen. Maar ik durf niet meer.......... In het onderwijs ben ik destijds 'ten onder gegaan', en dat gevoel staat me nog zo helder voor de geest. Terwijl het niet lag aan m'n werk, maar aan allerlei andere dingen.
Ik hoop dat ik snel een keer de moed bij elkaar kan schrapen om ergens een dagje mee te lopen.....
Lieve meid, wat rot voor je dat je door allerlei omstandigheden zo'n nare herinnering aan het onderwijs hebt.
Ken je niemand in het onderwijs bij wie je een dagje in de klas mag kijken? Dan wordt de stap niet zo groot. Met een dagje meelopen hoe je toch niets te beslissen?
Je bent welkom hoor!
zaterdag 17 oktober 2009 om 21:54
Bedankt voor je lieve reactie, tuinbankje. Woonde ik maar in Gelderland, maar helaas. Ik heb twee goede vriendinnen die in het onderwijs werken, die ken ik ook van de Pabo. De één heeft groep 1/2, de andere groep 6. Beide meiden zie ik zeer regelmatig, en als ik het zou vragen zou ik zeker een keertje mee mogen lopen. Maar gek genoeg vind ik het juist moeilijk, dat zij me zo goed kennen. Ik zou liever bij iemand gaan kijken die wat verder van me afstaat, is dat raar?
zaterdag 17 oktober 2009 om 22:25
Het bestuur waar ik voor werk, heeft inderdaad ook een invalpool: je geeft zelf aan hoeveel dagen je per week wil werken, je bent voor die dagen ook zeker in dienst en als je eens een dag niet als invaller ingezet kunt worden, werk je op je zogeheten 'stamschool'.
Verder werken wij bij nieuwe leerkrachten met een begeleidingsplan, waarin ook de begeleiding/coaching wordt vastgelegd. En in de eerste helft van het jaar komen de startende leerkrachten twee keer bij elkaar. Ze herkennen heel veel bij elkaar en je kunt elkaar dan ook echt tot steun zijn. Hier zou ik bij sollicitaties dus ook echt naar vragen!
Verder werken wij bij nieuwe leerkrachten met een begeleidingsplan, waarin ook de begeleiding/coaching wordt vastgelegd. En in de eerste helft van het jaar komen de startende leerkrachten twee keer bij elkaar. Ze herkennen heel veel bij elkaar en je kunt elkaar dan ook echt tot steun zijn. Hier zou ik bij sollicitaties dus ook echt naar vragen!
zondag 18 oktober 2009 om 17:27
quote:Eva19792 schreef op 15 oktober 2009 @ 15:55:
Ik heb al zitten denken aan invalwerk om de scherpe randjes zoals ouderavonden, rapportgesprekken en handelingsplannen eraf te halen? Is dat een idee? Of weegt het niet op tegen kinderen die je steeds uitproberen?
Hoi Eva!
Wat een herkenbaar verhaal! Heel fijn om eens te lezen dat ik niet de enige ben die in dit schuitje zit.
Mijn situatie is zeer vergelijkbaar: mijn perfectionisme houdt me tegen bij het solliciteren...Ik ben na mijn afstuderen aan de pabo (2jaar geleden) gaan werken op een school voor voortgezet speciaal onderwijs. Ik heb hier een goede ervaring qua werken, want ik heb een goed jaar gedraaid volgens mijn collega's. Het voelde voor mij echter niet echt als een goed jaar, omdat ik nog steeds mezelf niet goed genoeg vond. Daarbij vond ik het speciaal onderwijs ook wel erg zwaar.
Na dit zware eerste jaar ben ik op reis gegaan, ten eerste omdat dat al een lang gekoesterde droom was, ten tweede omdat ik nóg een jaar echt niet zag zitten. Ik was echt op, en vond de verantwoordelijkheid te veel.
Teruggekomen van mijn reis begon ik ben invalwerk in het onderwijs. Dit was eigenlijk niet zo goed voor mij...want hoewel ik meer goede dan slechte ervaringen heb opgedaan (er waren 2 klassen die mij heel erg gingen uittesten, en ik liet mij op de kast jagen!), kan ik alleen maar kijken naar de minder goede ervaringen en was mijn zelfvertrouwen helemaal gedaald tot het nulpunt.. echt shit!
ik nu weet dat ik wel echt voor de klas wil, maar dat ik nog zoveel meer zelfvertrouwen moet krijgen. Doe ook al tijden kinderopvang en mis daar ook de uitdaging.
Ik vind het opnieuw beginnen ergens doodeng, maar ik kan het gewoon niet laten, ik wil het zó graag! Ik ga gewoon ook echt vragen om goede begeleiding (mocht ik überhaupt op sollicitatie uitgenodigd worden!)
Ik zou graag horen welke keuze je maakt, en hoe het met je
verder gaat! Misschien kunnen we elkaar (en meerderen die daar behoefte aan hebben?) af en toe een hart onder de riem steken
Groetjes Nienke
Ik heb al zitten denken aan invalwerk om de scherpe randjes zoals ouderavonden, rapportgesprekken en handelingsplannen eraf te halen? Is dat een idee? Of weegt het niet op tegen kinderen die je steeds uitproberen?
Hoi Eva!
Wat een herkenbaar verhaal! Heel fijn om eens te lezen dat ik niet de enige ben die in dit schuitje zit.
Mijn situatie is zeer vergelijkbaar: mijn perfectionisme houdt me tegen bij het solliciteren...Ik ben na mijn afstuderen aan de pabo (2jaar geleden) gaan werken op een school voor voortgezet speciaal onderwijs. Ik heb hier een goede ervaring qua werken, want ik heb een goed jaar gedraaid volgens mijn collega's. Het voelde voor mij echter niet echt als een goed jaar, omdat ik nog steeds mezelf niet goed genoeg vond. Daarbij vond ik het speciaal onderwijs ook wel erg zwaar.
Na dit zware eerste jaar ben ik op reis gegaan, ten eerste omdat dat al een lang gekoesterde droom was, ten tweede omdat ik nóg een jaar echt niet zag zitten. Ik was echt op, en vond de verantwoordelijkheid te veel.
Teruggekomen van mijn reis begon ik ben invalwerk in het onderwijs. Dit was eigenlijk niet zo goed voor mij...want hoewel ik meer goede dan slechte ervaringen heb opgedaan (er waren 2 klassen die mij heel erg gingen uittesten, en ik liet mij op de kast jagen!), kan ik alleen maar kijken naar de minder goede ervaringen en was mijn zelfvertrouwen helemaal gedaald tot het nulpunt.. echt shit!
ik nu weet dat ik wel echt voor de klas wil, maar dat ik nog zoveel meer zelfvertrouwen moet krijgen. Doe ook al tijden kinderopvang en mis daar ook de uitdaging.
Ik vind het opnieuw beginnen ergens doodeng, maar ik kan het gewoon niet laten, ik wil het zó graag! Ik ga gewoon ook echt vragen om goede begeleiding (mocht ik überhaupt op sollicitatie uitgenodigd worden!)
Ik zou graag horen welke keuze je maakt, en hoe het met je
verder gaat! Misschien kunnen we elkaar (en meerderen die daar behoefte aan hebben?) af en toe een hart onder de riem steken
Groetjes Nienke
zondag 18 oktober 2009 om 20:04
Hallo meiden,
Allemaal heel erg bedankt voor jullie meedenken en ideeën.
Ik ben nu nog e.e.a. aan het overwegen, maar ik denk dat ik ga solliciteren voor de functie inval-leerkracht, voor maximaal vier dagen per week. Ik krijg enorm veel energie van dit idee en ik denk nu veel meer in mogelijkheden in plaats van beperkingen.
Lotte en Nienke, fijn om over jullie ervaringen te lezen. We zijn dus niet alleen! Ik ben ook best faalangstig en voelde me tijdens de LIO echt 'kopje onder gaan'. Dat versterkte de faalangst weer. Het stomste was dat ik steeds dacht: 'Dat niemand in de gaten heeft dat ik zo overbelast ben!'. Steeds was ik bang dat ze het op 'n dag zouden ontdekken. Iedereen was lovend en enthousiast over mijn prestaties, ik begreep er niks van.
Werken in de kinderopvang lijkt me ook leuk, maar ik ben bang dat ik daar de uitdaging ga missen, zoals jij schrijft Nienke. Maar misschien dat ik dat naast een part-time baan in het onderwijs kan doen, want baby's en peuters vind ik ook zooo leuk!
Het lijkt me leuk/fijn om elkaar hier te ontmoeten en elkaar te helpen.
Allemaal heel erg bedankt voor jullie meedenken en ideeën.
Ik ben nu nog e.e.a. aan het overwegen, maar ik denk dat ik ga solliciteren voor de functie inval-leerkracht, voor maximaal vier dagen per week. Ik krijg enorm veel energie van dit idee en ik denk nu veel meer in mogelijkheden in plaats van beperkingen.
Lotte en Nienke, fijn om over jullie ervaringen te lezen. We zijn dus niet alleen! Ik ben ook best faalangstig en voelde me tijdens de LIO echt 'kopje onder gaan'. Dat versterkte de faalangst weer. Het stomste was dat ik steeds dacht: 'Dat niemand in de gaten heeft dat ik zo overbelast ben!'. Steeds was ik bang dat ze het op 'n dag zouden ontdekken. Iedereen was lovend en enthousiast over mijn prestaties, ik begreep er niks van.
Werken in de kinderopvang lijkt me ook leuk, maar ik ben bang dat ik daar de uitdaging ga missen, zoals jij schrijft Nienke. Maar misschien dat ik dat naast een part-time baan in het onderwijs kan doen, want baby's en peuters vind ik ook zooo leuk!
Het lijkt me leuk/fijn om elkaar hier te ontmoeten en elkaar te helpen.
