Werk & Studie
alle pijlers
Burn out...
zondag 6 september 2009 om 01:33
Hallo!
Al een aantal maanden loop ik 'over' en heb sinds een aantal weken het sterke vermoeden dat ik een Burn Out heb (alle testen online beamen dit zover). Om jullie een idee te geven, op zaterdagmiddag (en ik denk aan werk) word ik 'al' chagrijnig omdat de maandag alweer in zicht is. Ik ben veel duizelig, verminderde eetlust, vergeetachtig, weinig gemotiveerd, erg moe, zere rug, etc.
Afgelopen donderdag heb ik mij ziek gemeld op het werk gezien ik het echt niet meer trok, maar zit nu 'vast'. Wat doe ik nu? En moet ik die stap wel zetten...?
Meld ik me, first thing Monday morning, en leg ik eerst uit aan de huisarts wat ik denk dat er aan de hand is? Moet ik direct met de billen bloot bij de werkgever*? En hoe heeft dit eventuele financiele gevolgen?
Mijn (tijdelijke/jaar) contract loop eind november af. Al een aantal weken probeer ik mezelf te pushen en dat nog uit te zingen, maar ik red het eigenlijk gewoon niet meer (geestelijk, lichamelijk).
Wat en hoe pak ik dit aan? Wat mag en kan ik verwachten?
Alle tips, adviezen en harten onder de riem welkom!
* Overigens geloof ik niet dat mijn werkgever ook maar vermoed dat ik eventueel een BO zou hebben, maar volgens mij zijn er weinig feiten meer waar ik om heen kan. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben voor mijn gevoel helemaal op. Ik 'durf' gewoon niet helemaal open te zijn (een aantal knelpunten zijn algemeen bekend - dit zijn ook zaken waar andere collega's mee struggelen) maar het voelt als enorm falen om het bij werk te leggen...
Al een aantal maanden loop ik 'over' en heb sinds een aantal weken het sterke vermoeden dat ik een Burn Out heb (alle testen online beamen dit zover). Om jullie een idee te geven, op zaterdagmiddag (en ik denk aan werk) word ik 'al' chagrijnig omdat de maandag alweer in zicht is. Ik ben veel duizelig, verminderde eetlust, vergeetachtig, weinig gemotiveerd, erg moe, zere rug, etc.
Afgelopen donderdag heb ik mij ziek gemeld op het werk gezien ik het echt niet meer trok, maar zit nu 'vast'. Wat doe ik nu? En moet ik die stap wel zetten...?
Meld ik me, first thing Monday morning, en leg ik eerst uit aan de huisarts wat ik denk dat er aan de hand is? Moet ik direct met de billen bloot bij de werkgever*? En hoe heeft dit eventuele financiele gevolgen?
Mijn (tijdelijke/jaar) contract loop eind november af. Al een aantal weken probeer ik mezelf te pushen en dat nog uit te zingen, maar ik red het eigenlijk gewoon niet meer (geestelijk, lichamelijk).
Wat en hoe pak ik dit aan? Wat mag en kan ik verwachten?
Alle tips, adviezen en harten onder de riem welkom!
* Overigens geloof ik niet dat mijn werkgever ook maar vermoed dat ik eventueel een BO zou hebben, maar volgens mij zijn er weinig feiten meer waar ik om heen kan. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben voor mijn gevoel helemaal op. Ik 'durf' gewoon niet helemaal open te zijn (een aantal knelpunten zijn algemeen bekend - dit zijn ook zaken waar andere collega's mee struggelen) maar het voelt als enorm falen om het bij werk te leggen...
zondag 6 september 2009 om 09:09
Je zult als het goed is opgeroepen worden door de arboarts van je werkgever. Je bent verplicht om die arts uit te leggen wat er aan de hand is, maar niet om het te vertellen aan de werkgever zelf.
Wat er financieel gebeurt is mede afhankelijk van je eigen arbeidsvoorwaarden, dus daar moet je even voor in je contract of de CAO kijken. Mocht je contract hierdoor niet verlengd worden, dan heb je recht op een uitkering (ziektewet via UW) en zul je 70% van je laatst verdiende salaris ontvangen.
Je bij je eigen huisarts melden is niet onverstandig want dan kun je met haar/hem bespreken wat je kunt doen en laten om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen.
Sterkte!
Wat er financieel gebeurt is mede afhankelijk van je eigen arbeidsvoorwaarden, dus daar moet je even voor in je contract of de CAO kijken. Mocht je contract hierdoor niet verlengd worden, dan heb je recht op een uitkering (ziektewet via UW) en zul je 70% van je laatst verdiende salaris ontvangen.
Je bij je eigen huisarts melden is niet onverstandig want dan kun je met haar/hem bespreken wat je kunt doen en laten om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen.
Sterkte!
zondag 6 september 2009 om 10:28
Ik denk dat je eerst moet kijken naar Waarom loop je over? Ga zo snel mogelijk met iemand praten (een goede vriend, psycholoog, iemand op je werk die je vertrouwt) om dit uit te vinden.
Ik ben van mening dat een Burn Out een gevolg is van geen verantwoordelijkheid nemen over JOUW leven. Te lang doorgaan met iets wat niet voor je werkt en dan maar hopen dat het beter wordt en er niets aan doen. Zal wel niet goed vallen bij jou en sommige andere hier op het Forum omdat men soms liever 'meehuilt met de wolven'.
De realiteit is dat het er niet goed uit ziet met je contract verleninging in aankomst.
Tips en vragen van mij:
Wanneer is de laatse keer dat je een paar weken op vakantie bent geweest om te ontspannen? Dit zou je zsm kunnen doen.
Wat is er een paar maanden geleden gebeurd dat je openeens het gevoel hebt gehad dat je 'over loopt'.
Kortom ga kijken naar de oorzaak en zorg goed voor jezelf. Niet zomaar thuis gaan zitten, maar de oorzaak uit gaan zoeken en daar mee aan de slag, anders lost een BO niets op denk ik.
En heb je je klachten al op je werk besproken met je manager? Wat zei hij/zij?
Succes!
Ik ben van mening dat een Burn Out een gevolg is van geen verantwoordelijkheid nemen over JOUW leven. Te lang doorgaan met iets wat niet voor je werkt en dan maar hopen dat het beter wordt en er niets aan doen. Zal wel niet goed vallen bij jou en sommige andere hier op het Forum omdat men soms liever 'meehuilt met de wolven'.
De realiteit is dat het er niet goed uit ziet met je contract verleninging in aankomst.
Tips en vragen van mij:
Wanneer is de laatse keer dat je een paar weken op vakantie bent geweest om te ontspannen? Dit zou je zsm kunnen doen.
Wat is er een paar maanden geleden gebeurd dat je openeens het gevoel hebt gehad dat je 'over loopt'.
Kortom ga kijken naar de oorzaak en zorg goed voor jezelf. Niet zomaar thuis gaan zitten, maar de oorzaak uit gaan zoeken en daar mee aan de slag, anders lost een BO niets op denk ik.
En heb je je klachten al op je werk besproken met je manager? Wat zei hij/zij?
Succes!
zondag 6 september 2009 om 13:09
@ Nummerzoveel: Ik heb me vorige week donderdag ziek gemeld (op papier 1 dag, want vrijdag werk ik niet) dus zowel bij werkgever als Arbodienst kan er nog geen belletje zijn gaan rinkelen. Dat zal waarschijnlijk na een bepaald aantal dagen zijn, *als* ik er dus voor kies om v.a. morgen ook thuis te blijven.
Maandag thuis blijven voelt als de stap die alles in gang gaat zetten. Het voelt nogal 'ziek, zwak en misselijk' vind ik zelf, maar ik zie voor nu even geen uit weg... ik ben op. Ik word letterlijk misselijk als ik over mijn werk nadenk.
@ Petrokia: Ik ben absoluut niet van de pakken neer zitten en geen verantwoordelijkheid nemen. Praten, geloof me, dat heb ik geprobeerd. Met collega's, met leidinggevende, met vrienden. Maar het gaat dan 1 a 2 dagen iets beter en begint het weer van voren af aan. Ook weet ik van collega's dat zij dit ook hebben geprobeerd. Maar het haalt niets tot zeer weinig uit.
Ik kwam eind vorig jaar uit een baan waar ik (0.9 FTE) de laatste 6 maanden door een reorganisatie het werk heb gedaan wat voorheen door 2.5 FTE werd gedaan. Leek mij dus verstandig om het inderdaad *zelf* aan te pakken cq. op te lossen. I.v.m. de reorganisatie zat daar alles muurvast en dus om me heen gaan kijken. Gesolliciteerd en kwam toen in deze baan terecht. Op papier zeer in orde... maar minder in de realiteit.
Facts:
* iedere week zeker 1 deadline (creatief bureau, <20 personen)
* een baas (aandeelhouder, geen vrouw/vriendin/kinderen), werkt van 7 tot 21
* op mijn vrije dag (en soms ook in het weekend) moet ik bereikbaar zijn en email in de gaten houden (ik heb een contract voor 4 dagen in de week); dus het moment van 'even tijd voor mezelf' voelt niet meer zo. Zelfs op vakantie (en mijn trouwdag!!) werd verwacht dat ik nog een aantal zaken zou oppakken of in ieder geval beantwoorden.
* een baas die door de crisis projecten onder de 'normale' prijs verkoopt (dus minder uren per project om te realiseren)
* een baas die letterlijk tegen je zegt dat je naast de overuren die je toch wel draait i.v.m. deadlines de overige projecten ook in eigen tijd moet afronden, omdat er anders verlies wordt geleden en deadlines niet gehaald worden
* een baas die geen controle heeft over eigen emoties tov werk, profesionaliteit ontbreekt.
* overzicht en controle vanuit eigen rol ontbreekt/wordt continue overschreven door baas (geldt voor al mijn collega's); baas laat niets los - eigen lijn volgen/afspraken maken gaat even goed tot hij de klant spreekt en er dwars door heen gaat
* en zo kan ik helaas nog wel even doorgaan...
Mijn geduld is op. Mijn energie is op. Alsof de kortsluiting in mijn hoofd ieder moment toe kan slaan.
Dat mijn contract niet verlengd wordt, heb ik geen issue mee. Ik weet 1 ding, als ik dit nog 2,5 maand moet doen, word dit een nog veel groter issue en ben ik nog verder van huis.
Maandag thuis blijven voelt als de stap die alles in gang gaat zetten. Het voelt nogal 'ziek, zwak en misselijk' vind ik zelf, maar ik zie voor nu even geen uit weg... ik ben op. Ik word letterlijk misselijk als ik over mijn werk nadenk.
@ Petrokia: Ik ben absoluut niet van de pakken neer zitten en geen verantwoordelijkheid nemen. Praten, geloof me, dat heb ik geprobeerd. Met collega's, met leidinggevende, met vrienden. Maar het gaat dan 1 a 2 dagen iets beter en begint het weer van voren af aan. Ook weet ik van collega's dat zij dit ook hebben geprobeerd. Maar het haalt niets tot zeer weinig uit.
Ik kwam eind vorig jaar uit een baan waar ik (0.9 FTE) de laatste 6 maanden door een reorganisatie het werk heb gedaan wat voorheen door 2.5 FTE werd gedaan. Leek mij dus verstandig om het inderdaad *zelf* aan te pakken cq. op te lossen. I.v.m. de reorganisatie zat daar alles muurvast en dus om me heen gaan kijken. Gesolliciteerd en kwam toen in deze baan terecht. Op papier zeer in orde... maar minder in de realiteit.
Facts:
* iedere week zeker 1 deadline (creatief bureau, <20 personen)
* een baas (aandeelhouder, geen vrouw/vriendin/kinderen), werkt van 7 tot 21
* op mijn vrije dag (en soms ook in het weekend) moet ik bereikbaar zijn en email in de gaten houden (ik heb een contract voor 4 dagen in de week); dus het moment van 'even tijd voor mezelf' voelt niet meer zo. Zelfs op vakantie (en mijn trouwdag!!) werd verwacht dat ik nog een aantal zaken zou oppakken of in ieder geval beantwoorden.
* een baas die door de crisis projecten onder de 'normale' prijs verkoopt (dus minder uren per project om te realiseren)
* een baas die letterlijk tegen je zegt dat je naast de overuren die je toch wel draait i.v.m. deadlines de overige projecten ook in eigen tijd moet afronden, omdat er anders verlies wordt geleden en deadlines niet gehaald worden
* een baas die geen controle heeft over eigen emoties tov werk, profesionaliteit ontbreekt.
* overzicht en controle vanuit eigen rol ontbreekt/wordt continue overschreven door baas (geldt voor al mijn collega's); baas laat niets los - eigen lijn volgen/afspraken maken gaat even goed tot hij de klant spreekt en er dwars door heen gaat
* en zo kan ik helaas nog wel even doorgaan...
Mijn geduld is op. Mijn energie is op. Alsof de kortsluiting in mijn hoofd ieder moment toe kan slaan.
Dat mijn contract niet verlengd wordt, heb ik geen issue mee. Ik weet 1 ding, als ik dit nog 2,5 maand moet doen, word dit een nog veel groter issue en ben ik nog verder van huis.
zondag 6 september 2009 om 13:28
Zoals ik het lees is het tijd voor ander werk?
Heb je je problemen besproken met je leidinggevende? Wat is dan zijn reactie?
Hoe reageer jij als je op vakantie of in je weekend werk moet doen? Weet jouw baas wel waar jouw grenzen liggen?
Klinkt als een heftig gevoel waar je nu mee zit. Misschien wel een mooi moment om je te bezinnen op je werk, toekomst en je rol als werknemer.
Sterkte ermee!
Heb je je problemen besproken met je leidinggevende? Wat is dan zijn reactie?
Hoe reageer jij als je op vakantie of in je weekend werk moet doen? Weet jouw baas wel waar jouw grenzen liggen?
Klinkt als een heftig gevoel waar je nu mee zit. Misschien wel een mooi moment om je te bezinnen op je werk, toekomst en je rol als werknemer.
Sterkte ermee!
zondag 6 september 2009 om 13:45
Als ik jouw verhaal zo lees, is het tijd om bij deze werkgever weg te gaan. Zijn en jouw ideeen over werk liggen mijlenver uit elkaar volgens mij. Hij gaat niet veranderen, dus zou ik op zoek gaan naar iets anders. Niet handig in deze tijd - dat weet ik, maar doe je zelf een groot plezier en ga uit deze werkomgeving weg.
Iets kan op papier ook heel geschikt lijken. In de praktijk blijkt het dus anders te zijn. Da's voorschreidend inzicht, heeft iedereen.
Hoe is je thuissituatie. Kun je het je veroorloven om rustig iets anders te gaan zoeken en deze baan te laten voor wat het is?
Iets kan op papier ook heel geschikt lijken. In de praktijk blijkt het dus anders te zijn. Da's voorschreidend inzicht, heeft iedereen.
Hoe is je thuissituatie. Kun je het je veroorloven om rustig iets anders te gaan zoeken en deze baan te laten voor wat het is?
zondag 6 september 2009 om 13:48
Tijd voor ander werk is het zeker. Ik solliciteer regelmatig, maar wat doe ik in de tussentijd? Tanden op elkaar en het uitzingen tot einde contract?
Of mijn baas weet waar mijn grenzen liggen; ja en nee. Hij luistert, het gaat 1 a 2 dagen goed en dan beginnen we weer van voren af aan. Er wordt structureel niet geluisterd, geen empathie.
En ja, ik geef niet makkelijk uit handen (is ook erg lastig in deze branche); de klant moet tevreden zijn, mooi & goed werk, maar het moet wel reeel blijven. En te combineren zijn met mijn mini-me.
Of mijn baas weet waar mijn grenzen liggen; ja en nee. Hij luistert, het gaat 1 a 2 dagen goed en dan beginnen we weer van voren af aan. Er wordt structureel niet geluisterd, geen empathie.
En ja, ik geef niet makkelijk uit handen (is ook erg lastig in deze branche); de klant moet tevreden zijn, mooi & goed werk, maar het moet wel reeel blijven. En te combineren zijn met mijn mini-me.
zondag 6 september 2009 om 14:12
Mikster, wanneer was je laatste vakantie? Zou je vakantie kunnen opnemen?
En hoe zit het met je thuissituatie, heb je een partner die je financieel kan ondersteunen?
Tot en met november is nog lang. Lastig... Maar als je goed naar jezelf luistert is het misschien toch handig om ontslag te nemen en dan maar even een paar maanden thuis, maar zo gaat je gezondheid er aan onderdoor.
Een manager zonder empathie gaat waarschijnlijk ook niet echt inleven in een born out, maar ja, daarom ga je natuurlijk ook weg.
En hoe zit het met je thuissituatie, heb je een partner die je financieel kan ondersteunen?
Tot en met november is nog lang. Lastig... Maar als je goed naar jezelf luistert is het misschien toch handig om ontslag te nemen en dan maar even een paar maanden thuis, maar zo gaat je gezondheid er aan onderdoor.
Een manager zonder empathie gaat waarschijnlijk ook niet echt inleven in een born out, maar ja, daarom ga je natuurlijk ook weg.
zondag 6 september 2009 om 14:30
Fijn dat ik mijn hart even kan luchten; merk toch dat IRL het niet altijd makkelijk is - dank dus!
@ Petrokia: Laatste vakantie was juli; 2 weken. Ik heb nu nog iets van 7 dagen (t/m eind nov.) over; maakt de 2,5 maand die nog staat niet heel veel draaglijker.
We liggen idd mijlenver uiteen; vervelende wel is dat ik veel van de issues die nu spelen destijds al bij mijn soll.gesprek heb aangeven - dat er thuis een mini-me is en dat ik zocht naar een betere balans werk-prive etc. Alle begrip toen. Maar nu, met name omdat de crisis drukt (en daarmee het moederbedrijf het financieel allemaal maar net trekt) begrijp ik ook wel dat we allemaal een tandje bij moeten zetten. Maar dit gebeurt al, structureel. Mijn maat is vol. En de batterij dus leeg. Er wordt niet geluisterd. Er wordt geen verbetering aangebracht. In tegenstelling, en als extra druk wordt verwacht, uitgesproken nog meer (prive) tijd te besteden aan projecten te besteden. Alles voor de business.
En dat trek ik gewoon niet meer. Als ik nu opzeg, zit ik er in ieder geval nog tot eind okt... ook dat trek ik gewoon niet. Alleen het idee al. Hoe zwak dit misschien ook klinkt.
De kortsluiting is echt nabij; ik vind het niet gezond dat ik me op zatermiddag al chagrijnig en nerveus wordt van de gedachten aan werk. Mijn gezondheid gaat hier inderdaad onder door.
Wat vinden jullie? Maandag heen en 2.5 maand tanden op elkaar (tussendoor wel verder kijken uiteraard)? Ik ben bang dat ik het echt niet veel langer meer trek en prive dan de tol moet eisen ipv werk.
Naar mijn gevoel heb ik geprobeerd op mijn manieren en het idee dat ik thuis kan blijven, de molen ingaan en voor mezelf kies, is eng en 'so not me' maar voelt het meest gezond.
Wat denken jullie?
@ Petrokia: Laatste vakantie was juli; 2 weken. Ik heb nu nog iets van 7 dagen (t/m eind nov.) over; maakt de 2,5 maand die nog staat niet heel veel draaglijker.
We liggen idd mijlenver uiteen; vervelende wel is dat ik veel van de issues die nu spelen destijds al bij mijn soll.gesprek heb aangeven - dat er thuis een mini-me is en dat ik zocht naar een betere balans werk-prive etc. Alle begrip toen. Maar nu, met name omdat de crisis drukt (en daarmee het moederbedrijf het financieel allemaal maar net trekt) begrijp ik ook wel dat we allemaal een tandje bij moeten zetten. Maar dit gebeurt al, structureel. Mijn maat is vol. En de batterij dus leeg. Er wordt niet geluisterd. Er wordt geen verbetering aangebracht. In tegenstelling, en als extra druk wordt verwacht, uitgesproken nog meer (prive) tijd te besteden aan projecten te besteden. Alles voor de business.
En dat trek ik gewoon niet meer. Als ik nu opzeg, zit ik er in ieder geval nog tot eind okt... ook dat trek ik gewoon niet. Alleen het idee al. Hoe zwak dit misschien ook klinkt.
De kortsluiting is echt nabij; ik vind het niet gezond dat ik me op zatermiddag al chagrijnig en nerveus wordt van de gedachten aan werk. Mijn gezondheid gaat hier inderdaad onder door.
Wat vinden jullie? Maandag heen en 2.5 maand tanden op elkaar (tussendoor wel verder kijken uiteraard)? Ik ben bang dat ik het echt niet veel langer meer trek en prive dan de tol moet eisen ipv werk.
Naar mijn gevoel heb ik geprobeerd op mijn manieren en het idee dat ik thuis kan blijven, de molen ingaan en voor mezelf kies, is eng en 'so not me' maar voelt het meest gezond.
Wat denken jullie?
zondag 6 september 2009 om 16:31
Mijn advies: Meld je morgen ziek!! Het is duidelijk dat je het niet langer trekt. Je gezondheid is je belangrijkste bezit en als je nog 2,5 maand doorgaat ben je nog veel verder van huis!
Ik kan me voorstellen dat eng is om de 'molen' in te gaan, maar het is wat het is. Je zal de tijd moeten gebruiken om veel over jezelf te leren, weten waar je valkuilen liggen en wat je in de toekomst wil. Je komt er vast beter uit!!
Nog een advies: Neem geen ontslag!! (zoals eerder iemand adviseerde). Impulsieve beslissingen moet je nu niet nemen, je bent nu veel te emotioneel beladen om goede beslissingen te nemen. En nog belangrijker: je gaat nu (waarschijnlijk) de ziektewet in en word je de komende 2,5 maand gewoon doorbetaald!!! Als je ontslag neemt, ben jij het haasje!
Een burn-out is altijd een combinatie van omgevinsfactoren en persoonlijke factoren. Het is duidelijk dat de werkballast veel te groot is. Daarnaast moet jij leren om je grenzen aan te geven. Als je baas verlangt om bereikbaar te blijven tijdens je vrije dagen, kun je ook 'nee' zeggen en verwijzen naar je arbeidscontract. Je moet bij je standpunt blijven. Dan is het zijn probleem. Een vast contract zul je dan waarschijnlijk niet snel krijgen, maar dat zou je ook niet moeten willen, denk ik.
Veel sterkte!! Ik benieuwd naar je beslissingen. Uit ervaring weet ik dat het niet makkelijk is.
Ik kan me voorstellen dat eng is om de 'molen' in te gaan, maar het is wat het is. Je zal de tijd moeten gebruiken om veel over jezelf te leren, weten waar je valkuilen liggen en wat je in de toekomst wil. Je komt er vast beter uit!!
Nog een advies: Neem geen ontslag!! (zoals eerder iemand adviseerde). Impulsieve beslissingen moet je nu niet nemen, je bent nu veel te emotioneel beladen om goede beslissingen te nemen. En nog belangrijker: je gaat nu (waarschijnlijk) de ziektewet in en word je de komende 2,5 maand gewoon doorbetaald!!! Als je ontslag neemt, ben jij het haasje!
Een burn-out is altijd een combinatie van omgevinsfactoren en persoonlijke factoren. Het is duidelijk dat de werkballast veel te groot is. Daarnaast moet jij leren om je grenzen aan te geven. Als je baas verlangt om bereikbaar te blijven tijdens je vrije dagen, kun je ook 'nee' zeggen en verwijzen naar je arbeidscontract. Je moet bij je standpunt blijven. Dan is het zijn probleem. Een vast contract zul je dan waarschijnlijk niet snel krijgen, maar dat zou je ook niet moeten willen, denk ik.
Veel sterkte!! Ik benieuwd naar je beslissingen. Uit ervaring weet ik dat het niet makkelijk is.
zondag 6 september 2009 om 21:54
Ik zit op dit moment ook thuis met een burn out.
Allereerst wil ik je zeggen, DENK AAN JEZELF!!!
Je bedrijf/ bedrijfsarts zal alleen maar aan je terug keer denken.
En aan het belang van het bedrijf.
Misschien is het verstandig om ook contact op te nemen met je huisarts ( dat heb ik wel gedaan, zeer veel steun aan)
Probeer stevig in je schoenen te staan, hoe moeilijk dat dat al is. Je hebt het al moeilijk genoeg met je zelf.
Allereerst wil ik je zeggen, DENK AAN JEZELF!!!
Je bedrijf/ bedrijfsarts zal alleen maar aan je terug keer denken.
En aan het belang van het bedrijf.
Misschien is het verstandig om ook contact op te nemen met je huisarts ( dat heb ik wel gedaan, zeer veel steun aan)
Probeer stevig in je schoenen te staan, hoe moeilijk dat dat al is. Je hebt het al moeilijk genoeg met je zelf.
zondag 6 september 2009 om 22:04
ik praat niet uit ervaring, dus met de kans dat ik volledig de plank mis sla:
Wees voorzichtig met je voor langere tijd ziek melden. Ik denk dat in het algemeen niemand beter wordt van thuis zitten. Dat vraagt natuurlijk wel in jouw werk om aanpassingen in taak, belasting en aansturing. Misschien is dat iets om met de bedrijfsarts te bespreken.
Ik heb ooit geleerd: als je denkt dat iets lang gaat duren, dan duurt het ook lang. Je kunt ook zeggen: ik neem een week rust en kijk daarna hoe en of ik terug kan komen.
Morgen ziek melden lijkt me trouwens wijs en verstandig.
Wees voorzichtig met je voor langere tijd ziek melden. Ik denk dat in het algemeen niemand beter wordt van thuis zitten. Dat vraagt natuurlijk wel in jouw werk om aanpassingen in taak, belasting en aansturing. Misschien is dat iets om met de bedrijfsarts te bespreken.
Ik heb ooit geleerd: als je denkt dat iets lang gaat duren, dan duurt het ook lang. Je kunt ook zeggen: ik neem een week rust en kijk daarna hoe en of ik terug kan komen.
Morgen ziek melden lijkt me trouwens wijs en verstandig.
zondag 6 september 2009 om 23:00
@ Yeno - je zegt: 'Wees voorzichtig met je voor langere tijd ziek melden.' Hoe zo?
Ik denk dat ik morgen thuis blijf en de huisarts bel, hopelijk kan ik daar dezelfde dag nog een afspraak meemaken. Dan hoop ik met het advies vd huisarts een beslissing te nemen.
Ik durf er bijna donder op te zeggen dat morgen mijn baas aan de lijn hangt met de vraag a) wanneer kom je terug en b) kun je vanuit huis de projecten begeleiden (korte doorlooptijden, strakke deadlines, klanten wachten, ...).
*Zucht*
Letterlijk en figuurlijk moe van mijn werk.
Ik denk dat ik morgen thuis blijf en de huisarts bel, hopelijk kan ik daar dezelfde dag nog een afspraak meemaken. Dan hoop ik met het advies vd huisarts een beslissing te nemen.
Ik durf er bijna donder op te zeggen dat morgen mijn baas aan de lijn hangt met de vraag a) wanneer kom je terug en b) kun je vanuit huis de projecten begeleiden (korte doorlooptijden, strakke deadlines, klanten wachten, ...).
*Zucht*
Letterlijk en figuurlijk moe van mijn werk.
zondag 6 september 2009 om 23:31
hoi mikster,
goed plan, richting huisarts! En je baas vertel je dat je ziek bent, niet kunt werken, punt.Laat hem er lekker inzakken....
Wat ik bedoelde: wat ik merk bij mensen in mijn (werk) omgeving, is dat burn-out de naam heeft heel lang te duren ( er wordt ook door collega's gezegd: nou, die is er wel een half jaar zoet mee). Die gedachten bevorderen je herstel niet.
Ander voorbeeld: er is een onderzoek geweest naar het effect van de diagnose pfeiffer. Dat heeft de naam minstens een paar maanden te duren. Terwijl het ook in een paar weken over kan zijn. Mensen waarbij de arts het woord pfeiffer niet noemde ( terwijl de patiënten het wel hadden), genazen sneller dan de groep waar wel diagnose pfeiffer werd verteld.
Ik lees op viva soms ook reacties die neigen naar weken of langer thuisblijven. Vandaar mijn reactie.
ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht
goed plan, richting huisarts! En je baas vertel je dat je ziek bent, niet kunt werken, punt.Laat hem er lekker inzakken....
Wat ik bedoelde: wat ik merk bij mensen in mijn (werk) omgeving, is dat burn-out de naam heeft heel lang te duren ( er wordt ook door collega's gezegd: nou, die is er wel een half jaar zoet mee). Die gedachten bevorderen je herstel niet.
Ander voorbeeld: er is een onderzoek geweest naar het effect van de diagnose pfeiffer. Dat heeft de naam minstens een paar maanden te duren. Terwijl het ook in een paar weken over kan zijn. Mensen waarbij de arts het woord pfeiffer niet noemde ( terwijl de patiënten het wel hadden), genazen sneller dan de groep waar wel diagnose pfeiffer werd verteld.
Ik lees op viva soms ook reacties die neigen naar weken of langer thuisblijven. Vandaar mijn reactie.
ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht
maandag 7 september 2009 om 11:54
Een eerste stap is gezet... straks gesprek met huisarts. Ergens bang (nerveus) dat zowel de HA als werk me een enorme aansteller zullen vinden. Hoop toch dat de HA me goed kan begeleiden en niet alleen maar aangeeft 'doe maar even rustig aan...', want ik zou niet weten hoe dit te vertalen naar 'everyday life, incl. werk'...
maandag 7 september 2009 om 12:41
HA denkt dat het inderdaad een BO is, maar stelt dat het aan de bedrijfarts is om dit te beoordelen (is dit zo?). HA raadt daarom aan om binnenkort contact op te nemen met de bedrijfsarts en verhaal te doen en samen een plan te bedenken. En voor nu thuis blijven, gelegitimeerd.
Ik shake van binnen; alleen de gedachten aan een 'terugkom'plan alleen al. Ik merk dus echt dat ik volledig 'vast' zit...
Ik shake van binnen; alleen de gedachten aan een 'terugkom'plan alleen al. Ik merk dus echt dat ik volledig 'vast' zit...
maandag 7 september 2009 om 16:35
maandag 7 september 2009 om 20:05
Hey Mikster,
Even een hart onder de riem steken hoor, het is of ik mijn eigen verhaal van een paar maanden geleden lees....
Ik zit inmiddels 4 maanden thuis met een burn-out en dacht nog wel op tijd aan de bel te trekken dat 't niet meer ging.
Kwam bij m'n huisarts omdat m'n bloedsuiker constant jojode (heb hypoglykemie). Gelukkig vroeg hij door hoe 't verder met me ging, op 't werk enzo. Hij vroeg me hoe ik er tegenover stond om naast bloedonderzoek iig eens met een psychologe te gaan praten. Dat heb ik goddank gedaan, al voordat ik me ziek meldde.
Toen ik me ziek melde dacht ik nog: even een weekje bijslapen en dan gaan we weer verder. Dat was helaas niet zo.
Inmiddels scoorde ik hoog op de burn-out- en depressietest die ik bij m'n psycholoog in moest vullen. Eenmaal overgegeven aan het feit dat ik legitiem niets meer hoefde (ja ook ik voelde me een slappeling en had 't gevoel dat ik opgaf) leek ik een leeglopende ballon en de vermoeidheid sloeg nog 10x harder toe.
Ik heb erg veel aan de gesprekken met mijn psycholoog. Ze laat me inzien dat m'n burn-out deels aan m'n karakter ligt (perfectionist, doorzetter, moeilijk nee kunnen zeggen) en reikt me tips aan zodat dit me niet nog een keer zal overkomen.
Laat ik je dit nog meegeven, als je werkelijk een burn-out hebt, je bent echt geen watje omdat je 't nu "opgeeft". M'n psychologe vertelde me dat juist de sterke mensen dit overkomt omdat we zulke doorzetters zijn. Anderen waren al lang en breed afgehaakt.
Zelf had ik een contract voor een half jaar en dat werd helaas door m'n ziek zijn niet verlengd. Begrijp dus zeer goed jouw angst dat je straks je baan kwijt raakt. Op een gegeven moment kon me dat echt geen barst meer schelen, als ik maar niet meer zo moe zou zijn en beter zou worden.
Ik krijg nu een uitkering via 't UWV (ik ging tenslotte ziek uit dienst zoals ze dat zo mooi noemen) en dat is geen vetpot. Goddank heb ik altijd braaf gespaard en ook al is 't zuur dat ik nu moet interen op m'n spaargeld (ipv daar afgelopen zomer dik van op vakantie te gaan), je gezondheid gaat toch echt boven alles!
Ik heb trouwens ook veel baat bij de behandelingen van m'n psychosomatisch fysiotherapeute. Ik had in het begin continue knallende koppijn, die duidelijk een uitting van alle spanning was.
Ik kan m'n verhaal bij haar kwijt, ze leert me ontspanningsoefeningen en ze masseert m'n nek los om van de hoofdpijn af te komen. Kortom een aanrader.
Wens je heel veel sterkte de komende tijd, denk aan jezelf en zorg goed voor jezelf!
Mocht je nog iets willen weten van een "ervaringsdeskundige"
Dan weet je me hier te vinden....
Even een hart onder de riem steken hoor, het is of ik mijn eigen verhaal van een paar maanden geleden lees....
Ik zit inmiddels 4 maanden thuis met een burn-out en dacht nog wel op tijd aan de bel te trekken dat 't niet meer ging.
Kwam bij m'n huisarts omdat m'n bloedsuiker constant jojode (heb hypoglykemie). Gelukkig vroeg hij door hoe 't verder met me ging, op 't werk enzo. Hij vroeg me hoe ik er tegenover stond om naast bloedonderzoek iig eens met een psychologe te gaan praten. Dat heb ik goddank gedaan, al voordat ik me ziek meldde.
Toen ik me ziek melde dacht ik nog: even een weekje bijslapen en dan gaan we weer verder. Dat was helaas niet zo.
Inmiddels scoorde ik hoog op de burn-out- en depressietest die ik bij m'n psycholoog in moest vullen. Eenmaal overgegeven aan het feit dat ik legitiem niets meer hoefde (ja ook ik voelde me een slappeling en had 't gevoel dat ik opgaf) leek ik een leeglopende ballon en de vermoeidheid sloeg nog 10x harder toe.
Ik heb erg veel aan de gesprekken met mijn psycholoog. Ze laat me inzien dat m'n burn-out deels aan m'n karakter ligt (perfectionist, doorzetter, moeilijk nee kunnen zeggen) en reikt me tips aan zodat dit me niet nog een keer zal overkomen.
Laat ik je dit nog meegeven, als je werkelijk een burn-out hebt, je bent echt geen watje omdat je 't nu "opgeeft". M'n psychologe vertelde me dat juist de sterke mensen dit overkomt omdat we zulke doorzetters zijn. Anderen waren al lang en breed afgehaakt.
Zelf had ik een contract voor een half jaar en dat werd helaas door m'n ziek zijn niet verlengd. Begrijp dus zeer goed jouw angst dat je straks je baan kwijt raakt. Op een gegeven moment kon me dat echt geen barst meer schelen, als ik maar niet meer zo moe zou zijn en beter zou worden.
Ik krijg nu een uitkering via 't UWV (ik ging tenslotte ziek uit dienst zoals ze dat zo mooi noemen) en dat is geen vetpot. Goddank heb ik altijd braaf gespaard en ook al is 't zuur dat ik nu moet interen op m'n spaargeld (ipv daar afgelopen zomer dik van op vakantie te gaan), je gezondheid gaat toch echt boven alles!
Ik heb trouwens ook veel baat bij de behandelingen van m'n psychosomatisch fysiotherapeute. Ik had in het begin continue knallende koppijn, die duidelijk een uitting van alle spanning was.
Ik kan m'n verhaal bij haar kwijt, ze leert me ontspanningsoefeningen en ze masseert m'n nek los om van de hoofdpijn af te komen. Kortom een aanrader.
Wens je heel veel sterkte de komende tijd, denk aan jezelf en zorg goed voor jezelf!
Mocht je nog iets willen weten van een "ervaringsdeskundige"
Dan weet je me hier te vinden....
maandag 7 september 2009 om 20:15
De bedrijfsarts/arboarts kan je een testje laten doen waaruit opgemaakt kan worden dat je een burn-out hebt. Maar volgens mij mag de bedrijfsarts niet vaststellen dat je een burn-out hebt. Dit doet een psycholoog. Zo is het tenminste bij mij gegaan.
Er staat een topic onder psyche waar je misschien wat aan hebt.
Sterkte!
Er staat een topic onder psyche waar je misschien wat aan hebt.
Sterkte!
maandag 7 september 2009 om 21:32
Lieve dames! Dank weer voor alle reacties en harten onder de riem, dit is heel fijn. Als ik jullie hoor, is het toch raadzaam om (via de HA?) in gesprek te gaan met een psycholoog. Zoals ik al zei, een arbo-arts (AA) is subjectief en ik verwacht een oneerlijke strijd dan. Een werkgever die aan je trekt, een arbo-arts die volgens een op papier gemaakt plan stappen wil ondernemen, terwijl ik juist rust wil. Rust in mijn hoofd, in mijn lijf. En dat kan volgens mij beter door afstand te kunnen nemen.
Er zijn nog wel wat vragen die door mijn hoofd spoken... misschien dat jullie een antwoord of advies hebben...?
* Vandaag belde werk; gezien ik een diverse team leid en de engie ben die volledig op de hoogte is, moeten mensen horen wat ze de komende periode moeten doen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: doen, want anders heb je zo weer een achterstand en is de klant de dupe. Aan de andere kant: ik ben ziek... en niet zonder reden.
* Werk weet niet dat ik niet een griepje onder de leden heb, maar zeer waarschijnlijk een BO. Wat doe ik? Wat zeg? En wanneer?
* Wacht ik de AA af? Of zoals de HA aanraadde proactief erin gaan zitten? Ik vind het nog steeds vreemd dat a) de AA 'beslist' en b) dat ik contact met hen moet zoeken. Of sta ik hier alleen in?
* Hoe zit het met loon door betalen? Is het zodra ze weten dat het langdurig kan zijn, 70% van loon? Of is eerste twee maanden nog wel volledig?
* Kan werk mij iets verplichten?
Er zijn nog wel wat vragen die door mijn hoofd spoken... misschien dat jullie een antwoord of advies hebben...?
* Vandaag belde werk; gezien ik een diverse team leid en de engie ben die volledig op de hoogte is, moeten mensen horen wat ze de komende periode moeten doen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: doen, want anders heb je zo weer een achterstand en is de klant de dupe. Aan de andere kant: ik ben ziek... en niet zonder reden.
* Werk weet niet dat ik niet een griepje onder de leden heb, maar zeer waarschijnlijk een BO. Wat doe ik? Wat zeg? En wanneer?
* Wacht ik de AA af? Of zoals de HA aanraadde proactief erin gaan zitten? Ik vind het nog steeds vreemd dat a) de AA 'beslist' en b) dat ik contact met hen moet zoeken. Of sta ik hier alleen in?
* Hoe zit het met loon door betalen? Is het zodra ze weten dat het langdurig kan zijn, 70% van loon? Of is eerste twee maanden nog wel volledig?
* Kan werk mij iets verplichten?
maandag 7 september 2009 om 22:02
quote:Mikster schreef op 07 september 2009 @ 21:32:
Lieve dames! Dank weer voor alle reacties en harten onder de riem, dit is heel fijn. Als ik jullie hoor, is het toch raadzaam om (via de HA?) in gesprek te gaan met een psycholoog. Zoals ik al zei, een arbo-arts (AA) is subjectief en ik verwacht een oneerlijke strijd dan. Een werkgever die aan je trekt, een arbo-arts die volgens een op papier gemaakt plan stappen wil ondernemen, terwijl ik juist rust wil. Rust in mijn hoofd, in mijn lijf. En dat kan volgens mij beter door afstand te kunnen nemen.
Er zijn nog wel wat vragen die door mijn hoofd spoken... misschien dat jullie een antwoord of advies hebben...?
* Vandaag belde werk; gezien ik een diverse team leid en de engie ben die volledig op de hoogte is, moeten mensen horen wat ze de komende periode moeten doen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: doen, want anders heb je zo weer een achterstand en is de klant de dupe. Aan de andere kant: ik ben ziek... en niet zonder reden.
* Werk weet niet dat ik niet een griepje onder de leden heb, maar zeer waarschijnlijk een BO. Wat doe ik? Wat zeg? En wanneer?
* Wacht ik de AA af? Of zoals de HA aanraadde proactief erin gaan zitten? Ik vind het nog steeds vreemd dat a) de AA 'beslist' en b) dat ik contact met hen moet zoeken. Of sta ik hier alleen in?
* Hoe zit het met loon door betalen? Is het zodra ze weten dat het langdurig kan zijn, 70% van loon? Of is eerste twee maanden nog wel volledig?
* Kan werk mij iets verplichten?Je bent samen met werkgever verantwoordelijk voor een zo spoedig mogelijke reïntegratie. Dus ja, jij dient, nu je het vermoeden hebt langdurig uit te vallen wegens ziekte, zelf zsm contact op te nemen met de arbo-arts. Overigens beslist je werkgever over je ziekteverlof en niet de arbo-arts. Je maakt samen met werkgever een reïntegratieplan en bent verplicht je daaraan te houden. De arboarts adviseert werkgever bij de reïntegratie. Daarnaast ben je verplicht je controlevoorschriften van werkgever na te leven. De mate waarin het loon wordt doorbetaald tijdens ziekte hangt af van hetgeen is afgesproken in de arbeidsovereenkomst en/of CAO.
Lieve dames! Dank weer voor alle reacties en harten onder de riem, dit is heel fijn. Als ik jullie hoor, is het toch raadzaam om (via de HA?) in gesprek te gaan met een psycholoog. Zoals ik al zei, een arbo-arts (AA) is subjectief en ik verwacht een oneerlijke strijd dan. Een werkgever die aan je trekt, een arbo-arts die volgens een op papier gemaakt plan stappen wil ondernemen, terwijl ik juist rust wil. Rust in mijn hoofd, in mijn lijf. En dat kan volgens mij beter door afstand te kunnen nemen.
Er zijn nog wel wat vragen die door mijn hoofd spoken... misschien dat jullie een antwoord of advies hebben...?
* Vandaag belde werk; gezien ik een diverse team leid en de engie ben die volledig op de hoogte is, moeten mensen horen wat ze de komende periode moeten doen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt: doen, want anders heb je zo weer een achterstand en is de klant de dupe. Aan de andere kant: ik ben ziek... en niet zonder reden.
* Werk weet niet dat ik niet een griepje onder de leden heb, maar zeer waarschijnlijk een BO. Wat doe ik? Wat zeg? En wanneer?
* Wacht ik de AA af? Of zoals de HA aanraadde proactief erin gaan zitten? Ik vind het nog steeds vreemd dat a) de AA 'beslist' en b) dat ik contact met hen moet zoeken. Of sta ik hier alleen in?
* Hoe zit het met loon door betalen? Is het zodra ze weten dat het langdurig kan zijn, 70% van loon? Of is eerste twee maanden nog wel volledig?
* Kan werk mij iets verplichten?Je bent samen met werkgever verantwoordelijk voor een zo spoedig mogelijke reïntegratie. Dus ja, jij dient, nu je het vermoeden hebt langdurig uit te vallen wegens ziekte, zelf zsm contact op te nemen met de arbo-arts. Overigens beslist je werkgever over je ziekteverlof en niet de arbo-arts. Je maakt samen met werkgever een reïntegratieplan en bent verplicht je daaraan te houden. De arboarts adviseert werkgever bij de reïntegratie. Daarnaast ben je verplicht je controlevoorschriften van werkgever na te leven. De mate waarin het loon wordt doorbetaald tijdens ziekte hangt af van hetgeen is afgesproken in de arbeidsovereenkomst en/of CAO.
maandag 7 september 2009 om 22:46
De werkgever beslist over ziekteverlof? Of ik gelegitimeerd ziek ben? Ik begrijp dit niet helemaal...
Ik begrijp dat we dit bespreekbaar moet zijn, maar de gedachten om morgen, deze of volgende week iets heftigs als dit te bespreken en direct een plan voor reïntegratie op te stellen... eigenlijk voelt dit als nog meer stress en verplichtingen... en dat is nu juist waarom ik BO.
Mijn contract loopt tot eind nov. - vrees dat het dan waarschijnlijk ophoudt, helemaal nu met de zeer waarschijnlijke BO. En gezien ik het zelf nu niet trek in de situatie zoals deze nu is, zou ik, als verlenging werd aangeboden, dit misschien nu ook niet willen. Het gevoel van angst, stress en onzekerheid op/voor het werk is me dit niet waard.
Ik begrijp dat we dit bespreekbaar moet zijn, maar de gedachten om morgen, deze of volgende week iets heftigs als dit te bespreken en direct een plan voor reïntegratie op te stellen... eigenlijk voelt dit als nog meer stress en verplichtingen... en dat is nu juist waarom ik BO.
Mijn contract loopt tot eind nov. - vrees dat het dan waarschijnlijk ophoudt, helemaal nu met de zeer waarschijnlijke BO. En gezien ik het zelf nu niet trek in de situatie zoals deze nu is, zou ik, als verlenging werd aangeboden, dit misschien nu ook niet willen. Het gevoel van angst, stress en onzekerheid op/voor het werk is me dit niet waard.
maandag 7 september 2009 om 23:29
@mikster
Wat Wuiles stelt klopt. De arbo-arts beoordeelt of jij in staat bent om te werken (en zo ja, hoeveel en met welke eventuele beperkingen) en brengt daarover een advies uit aan je werkgever. Maar uiteindelijk is je werkgever degene die jouw salaris betaald en dat geeft hen ook het recht om te beslissen of jij wel of niet weer aan het werk moet. De meeste werkgevers zullen daarin het advies van de arbo volgen, maar soms doen ze dat ook niet.
En uiteindelijk zijn jij en de werkgever er verantwoordelijk voor dat jij zo snel mogelijk weer aan de slag gaat. Dat jij daar helemaal geen zin in hebt nu, kan ik me goed voorstellen. Uit onderzoek is echter gebleken dat een burn out er vaak niet beter op wordt als mensen te lang uit het arbeidsproces zijn. En dat zal de arboarts in zijn achterhoofd houden als hij adviseert over jouw situatie.
Voor wat betreft een eventueel nieuw contract doe je er verstandig aan om een eventueel aanbod voor verlenging niet zomaar te weigeren, want dat kan je recht op een WW-uitkering of ziektewetuitkering in gevaar brengen.
Wat Wuiles stelt klopt. De arbo-arts beoordeelt of jij in staat bent om te werken (en zo ja, hoeveel en met welke eventuele beperkingen) en brengt daarover een advies uit aan je werkgever. Maar uiteindelijk is je werkgever degene die jouw salaris betaald en dat geeft hen ook het recht om te beslissen of jij wel of niet weer aan het werk moet. De meeste werkgevers zullen daarin het advies van de arbo volgen, maar soms doen ze dat ook niet.
En uiteindelijk zijn jij en de werkgever er verantwoordelijk voor dat jij zo snel mogelijk weer aan de slag gaat. Dat jij daar helemaal geen zin in hebt nu, kan ik me goed voorstellen. Uit onderzoek is echter gebleken dat een burn out er vaak niet beter op wordt als mensen te lang uit het arbeidsproces zijn. En dat zal de arboarts in zijn achterhoofd houden als hij adviseert over jouw situatie.
Voor wat betreft een eventueel nieuw contract doe je er verstandig aan om een eventueel aanbod voor verlenging niet zomaar te weigeren, want dat kan je recht op een WW-uitkering of ziektewetuitkering in gevaar brengen.
