Werk & Studie
alle pijlers
Confessions of a Jobhopper
woensdag 28 oktober 2009 om 12:06
De titel zegt het al: ik (28 jaar) ben een jobhopper. Op de middelbare school had ik elke zoveel maanden een andere bijbaan, tijdens mijn studie zette dit door en nu ben ik twee jaar afgestudeerd en zit ik bij mijn tweede werkgever.
Het patroon is elke keer hetzelfde; ik begin vol goede moed, ben enthousiast, dan leer ik het bedrijf beter kennen en komen de eerste vraagtekens. Dan word ik ontevreden over het bedrijf, de collega's, mijn werkinhoud en met name over mijzelf. Ik ga twijfelen, denk 'is dit het nou?' en vervolgens 'nee, dit is het niet'.
Na een jaar bij mijn huidige werkgever ben ik weer op dit punt aanbeland en deze keer wil ik niet vluchten. Weggaan lost niets op en in de volgende baan zal ik dit opnieuw meemaken. Daarnaast staat al dat jobhoppen niet echt fraai op mijn CV.
Ik word gek van mijn eigen onrust, die ik trouwens alleen op werkgebied heb. Wat wil ik met dit topic? Herkenning, ervaring en vooral tips over hoe hiermee om te gaan.
Het patroon is elke keer hetzelfde; ik begin vol goede moed, ben enthousiast, dan leer ik het bedrijf beter kennen en komen de eerste vraagtekens. Dan word ik ontevreden over het bedrijf, de collega's, mijn werkinhoud en met name over mijzelf. Ik ga twijfelen, denk 'is dit het nou?' en vervolgens 'nee, dit is het niet'.
Na een jaar bij mijn huidige werkgever ben ik weer op dit punt aanbeland en deze keer wil ik niet vluchten. Weggaan lost niets op en in de volgende baan zal ik dit opnieuw meemaken. Daarnaast staat al dat jobhoppen niet echt fraai op mijn CV.
Ik word gek van mijn eigen onrust, die ik trouwens alleen op werkgebied heb. Wat wil ik met dit topic? Herkenning, ervaring en vooral tips over hoe hiermee om te gaan.
woensdag 28 oktober 2009 om 17:11
quote:iris1969 schreef op 28 oktober 2009 @ 17:04:
Je hoeft verder niet bang te zijn voor de negatieve klank van jobhoppen, want interim werk is tegenwoordig volledig geaccepteerd en geen werkgever kijkt er mee van op. Ze vinden juist vaak dat je dan flexibel bent, waarschijnlijk snel ingewerkt bent en ervaring hebt op vele terreinen.En inhuurkrachten kunnen een frisse blik hebben op een organisatie, omdat zij de werkwijze kunnen vergelijken met die van andere organisaties. Dat is heel waardevol.
Je hoeft verder niet bang te zijn voor de negatieve klank van jobhoppen, want interim werk is tegenwoordig volledig geaccepteerd en geen werkgever kijkt er mee van op. Ze vinden juist vaak dat je dan flexibel bent, waarschijnlijk snel ingewerkt bent en ervaring hebt op vele terreinen.En inhuurkrachten kunnen een frisse blik hebben op een organisatie, omdat zij de werkwijze kunnen vergelijken met die van andere organisaties. Dat is heel waardevol.
woensdag 28 oktober 2009 om 20:24
Interrim/detacheringswerk staat natuurlijk niet slecht op je CV. Het staat wel slecht op je CV als je, zoals ik, elk jaar een andere 'vaste' baan aanneemt. Ik ga eerst onderzoeken wat er binnen mijn huidige organisatie mogelijk is. Afhankelijk daarvan ga ik bepalen wat ik ga doen.
Het lucht wel op om er over te schrijven. Was vandaag niet te genieten en de tranen biggelden af en toe over mijn wangen. Dat gaat nu beter!
Het lucht wel op om er over te schrijven. Was vandaag niet te genieten en de tranen biggelden af en toe over mijn wangen. Dat gaat nu beter!
woensdag 28 oktober 2009 om 23:01
Enne, als de tranen over je wangen biggelen kun je wel heel goed niet proberen te 'vluchten', maar dan zit je gewoon (nog) niet op de juiste plek. En vluchten is ook weer zo'n lekkere dooddoener... Voor de één ziet het er misschien uit als vluchten, voor de ander betekent het dat je goed naar jezelf luistert en geen genoegen neemt met minder. Tuurlijk, baan is nooit elke dag 100% leuk (al hoop ik dat er mensen zijn die dat gevoel wel hebben), maar biggelende tranen is wel het compleet tegenovergestelde. Laat je niet kisten hoor, hema-lover, en blijf geloven in de baan die goed bij je past!
donderdag 29 oktober 2009 om 18:06
Friezin, wat een leuke typfout had ik gemaakt!
Als mijn baan op zich ervoor zou zorgen dat de tranen over mijn wangen biggelen, dan zou dat niet best zijn. Maar het is meer mijn frustratie tov mezelf. Die rottige onrust, daar word ik kwaad en verdrietig om. En als ik, zoals vandaag, een goede werkdag achter de rug heb dan vind ik dat ik me niet zo aan moet stellen.
Gelukkig voel ik me vandaag wat beter en heb ik het (noodgedwongen, want genoeg werk te doen) een beetje los kunnen laten. Verder een fijn gesprek gehad met een collega over dit onderwerp en dat heeft me ook geholpen.
Als mijn baan op zich ervoor zou zorgen dat de tranen over mijn wangen biggelen, dan zou dat niet best zijn. Maar het is meer mijn frustratie tov mezelf. Die rottige onrust, daar word ik kwaad en verdrietig om. En als ik, zoals vandaag, een goede werkdag achter de rug heb dan vind ik dat ik me niet zo aan moet stellen.
Gelukkig voel ik me vandaag wat beter en heb ik het (noodgedwongen, want genoeg werk te doen) een beetje los kunnen laten. Verder een fijn gesprek gehad met een collega over dit onderwerp en dat heeft me ook geholpen.
zondag 1 november 2009 om 19:24
Herkenbaar....Hemalover.
Ik zit met hetzelfde gevoel van onrust alleen mijn situatie ziet er iets anders uit dan die van jou.
Volgende week word ik 33 jaar en in tegenstelling tot jou heb ik geen juiste opleiding gevolgd. Hoogste wat genoten is, is een MBO opleiding welke ik ook niet eens heb afgemaakt.
Ik werk al sinds mijn 15de in verschillende organisaties. Van horeca naar de zorg, naar callcenterwerk of klantenservice.
Ik heb nog een keer een poging gedaan om een studie te volgen maar tijdens de studie haakte ik weer af omdat ik de studiekeuze toch niet zo geschikt vond als ik eerst in gedachten had.
Ik werk nu een jaar op een klantenservice en het kriebelt al weer een tijdje in mijn buik. Maar ja... wat moet ik doen. Op naar de volgende nutteloze job,...?
Ik heb mij al via internet georiënteerd voor een opleiding (deeltijd) maar dit lijkt mij ook best zwaar met 2 kinderen en 32 uur werken. Op zich is dat niet erg, en best te doen als ik maar zeker weet dat ik weer niet afhaak (dit zijn ook de woorden van mijn man).
Ook hier biggelen de tranen vaak over mijn wangen, omdat ik wel de ambitie voel, maar er niets mee doe..
Ik ben een vivaforum meelezer en ik heb mij speciaal aangemeld voor dit topic omdat het zo herkenbaar is...
Hemalover, wat ik mij afvraag. Wat brengt die onrust in jou weer? Zijn dat de collega's, de sfeer of zijn het puur de werkzaamheden?
Ik zit met hetzelfde gevoel van onrust alleen mijn situatie ziet er iets anders uit dan die van jou.
Volgende week word ik 33 jaar en in tegenstelling tot jou heb ik geen juiste opleiding gevolgd. Hoogste wat genoten is, is een MBO opleiding welke ik ook niet eens heb afgemaakt.
Ik werk al sinds mijn 15de in verschillende organisaties. Van horeca naar de zorg, naar callcenterwerk of klantenservice.
Ik heb nog een keer een poging gedaan om een studie te volgen maar tijdens de studie haakte ik weer af omdat ik de studiekeuze toch niet zo geschikt vond als ik eerst in gedachten had.
Ik werk nu een jaar op een klantenservice en het kriebelt al weer een tijdje in mijn buik. Maar ja... wat moet ik doen. Op naar de volgende nutteloze job,...?
Ik heb mij al via internet georiënteerd voor een opleiding (deeltijd) maar dit lijkt mij ook best zwaar met 2 kinderen en 32 uur werken. Op zich is dat niet erg, en best te doen als ik maar zeker weet dat ik weer niet afhaak (dit zijn ook de woorden van mijn man).
Ook hier biggelen de tranen vaak over mijn wangen, omdat ik wel de ambitie voel, maar er niets mee doe..
Ik ben een vivaforum meelezer en ik heb mij speciaal aangemeld voor dit topic omdat het zo herkenbaar is...
Hemalover, wat ik mij afvraag. Wat brengt die onrust in jou weer? Zijn dat de collega's, de sfeer of zijn het puur de werkzaamheden?
zondag 1 november 2009 om 20:06
Roodmeisje, hoewel ik het fijn vind dat je het herkent, vind ik het wel verdrietig dat je er zo ongelukkig van wordt. Zou je een opleiding niet met werk kunnen combineren? Een leer-werktraject? Dat kan op MBO of HBO niveau. Ik heb destijds veel aan een loopbaanadviseur gehad, misschien kun je daar via je huidige werkgever terecht? Het lijkt me vooral naar dat je je werk als nutteloos ervaart!
Mijn onrust zit in mij en, ik maak me geen illusies, die gaat nooit meer weg. De inhoud van het werk of de manier van werken van het bedrijf zijn de aanleiding om te gaan, maar niet de oorzaak.
Mijn onrust zit in mij en, ik maak me geen illusies, die gaat nooit meer weg. De inhoud van het werk of de manier van werken van het bedrijf zijn de aanleiding om te gaan, maar niet de oorzaak.
donderdag 5 november 2009 om 09:37
quote:HEMAlover schreef op 28 oktober 2009 @ 13:48:
Vera, fijn dat je de rust nu wel hebt. Kun je iets vertellen over hoe je die hebt gevonden?
sorry voor m'n trage reactie, maar er kwam iets onverwachts tussen (maar dat is weer een heel ander topic ).
voor een groot gedeelte is dat vanzelf gegaan, klinkt stom, maar denk ook dat dat geleidelijk is gegaan naarmate ik ouder werd. ben altijd met alles trager op gang gekomen dan leeftijdgenoten. veel verschillende opleidingen gedaan, dan wilde ik weer in het buitenland werken (gedaan ook), wel/geen kinderen, emigreren, helemaal storten op weer eoa hobby/sport.. soms leuk, maar soms ook om moe van te worden. ong na m'n 30e (ben nu 33) kwam de rust een beetje vanzelf, maar is nooit helemaal weg gegaan. ik neem nu alleen niet meer meteen een beslissing als weer 'ns zo'n gevoel van onrust me overvalt. ik laat het even gaan, hoe lastig ook soms. "klaag" tegen vera-man die er inmiddels goed mee om kan gaan en meestal ebt het gevoel dan weer weg. ben een tijdje geleden om deze reden 4 dagen gaan werken, zodat ik extra tijd heb om er iets anders (wat spontaan in me op komt) naast te doen, dat helpt.
hoe gaat het nu met jou?
Vera, fijn dat je de rust nu wel hebt. Kun je iets vertellen over hoe je die hebt gevonden?
sorry voor m'n trage reactie, maar er kwam iets onverwachts tussen (maar dat is weer een heel ander topic ).
voor een groot gedeelte is dat vanzelf gegaan, klinkt stom, maar denk ook dat dat geleidelijk is gegaan naarmate ik ouder werd. ben altijd met alles trager op gang gekomen dan leeftijdgenoten. veel verschillende opleidingen gedaan, dan wilde ik weer in het buitenland werken (gedaan ook), wel/geen kinderen, emigreren, helemaal storten op weer eoa hobby/sport.. soms leuk, maar soms ook om moe van te worden. ong na m'n 30e (ben nu 33) kwam de rust een beetje vanzelf, maar is nooit helemaal weg gegaan. ik neem nu alleen niet meer meteen een beslissing als weer 'ns zo'n gevoel van onrust me overvalt. ik laat het even gaan, hoe lastig ook soms. "klaag" tegen vera-man die er inmiddels goed mee om kan gaan en meestal ebt het gevoel dan weer weg. ben een tijdje geleden om deze reden 4 dagen gaan werken, zodat ik extra tijd heb om er iets anders (wat spontaan in me op komt) naast te doen, dat helpt.
hoe gaat het nu met jou?
donderdag 5 november 2009 om 10:23
Herkenbaar en ik heb juist een baan gezocht die hierop aansluit! Dus een hele flexibele organisatie waar ze het accepteren dat ik nu A wil doen en over een half jaar de kolder in mijn kop krijg en lekker B ga doen. Om een paar maanden later te besluiten dat A toch ook leuk was Daarnaast zit ik op projecten bij verschillende klanten en wissel ik dus ook geregeld van omgeving en taken. Hoewel ik het nog steeds heerlijk vind, merk ik ook wat Vera schrijft: het wordt minder. Ik ben nu 29 ( ) en heb bij mijn laatste opdrachtgever ernstig overwogen in dienst te treden. Nu niet gedaan, maar ik gok dat ik in de komende 5 jaar die stap wel ga maken omdat ik meer rust heb en mijn werk/omgeving ook uitdagender voor mezelf weet te maken. Maar ik lees dat jij dit alleen qua werk hebt? Is het dan onrust van wat anders willen of ontevredenheid en zoeken naar wat beters?
Dat zeg ik....
donderdag 5 november 2009 om 10:29
quote:websje schreef op 05 november 2009 @ 10:23:
Hoewel ik het nog steeds heerlijk vind, merk ik ook wat Vera schrijft: het wordt minder. Ik ben nu 29 ( ) en heb bij mijn laatste opdrachtgever ernstig overwogen in dienst te treden. Nu niet gedaan, maar ik gok dat ik in de komende 5 jaar die stap wel ga maken omdat ik meer rust heb en mijn werk/omgeving ook uitdagender voor mezelf weet te maken.heb ik gedaan, wat een stap was dat..! zelfs vooraf weddenschap afgesloten met een vriendin of ik m'n 5-jarig jubileum daar zal vieren, ben hard op weg...
Hoewel ik het nog steeds heerlijk vind, merk ik ook wat Vera schrijft: het wordt minder. Ik ben nu 29 ( ) en heb bij mijn laatste opdrachtgever ernstig overwogen in dienst te treden. Nu niet gedaan, maar ik gok dat ik in de komende 5 jaar die stap wel ga maken omdat ik meer rust heb en mijn werk/omgeving ook uitdagender voor mezelf weet te maken.heb ik gedaan, wat een stap was dat..! zelfs vooraf weddenschap afgesloten met een vriendin of ik m'n 5-jarig jubileum daar zal vieren, ben hard op weg...
donderdag 5 november 2009 om 16:12
quote:Vera01 schreef op 05 november 2009 @ 09:37:
[...]voor een groot gedeelte is dat vanzelf gegaan, klinkt stom, maar denk ook dat dat geleidelijk is gegaan naarmate ik ouder werd.Oh, ik hoop dat dit ook voor mij zal gelden! Die onrust maakt me zo moe. Gelukkig heb ik het niet het hele jaar door, maar 1 periode per jaar heel heftig. Het gaat nu wel beter met me en dat heeft er vooral mee te maken dat ik toch gesolliciteerd heb. Ik 'mag' van mezelf niet solliciteren op vaste banen, daarmee verschuif ik het probleem alleen, maar wel op projecten. En er kwam toevallig een heel leuk project langs. Het gekke is dat alleen het solliciteren me al wat rustiger maakt. Of ik het nu wordt of niet, het heeft in ieder geval wat geholpen.
[...]voor een groot gedeelte is dat vanzelf gegaan, klinkt stom, maar denk ook dat dat geleidelijk is gegaan naarmate ik ouder werd.Oh, ik hoop dat dit ook voor mij zal gelden! Die onrust maakt me zo moe. Gelukkig heb ik het niet het hele jaar door, maar 1 periode per jaar heel heftig. Het gaat nu wel beter met me en dat heeft er vooral mee te maken dat ik toch gesolliciteerd heb. Ik 'mag' van mezelf niet solliciteren op vaste banen, daarmee verschuif ik het probleem alleen, maar wel op projecten. En er kwam toevallig een heel leuk project langs. Het gekke is dat alleen het solliciteren me al wat rustiger maakt. Of ik het nu wordt of niet, het heeft in ieder geval wat geholpen.
donderdag 5 november 2009 om 16:17
quote:websje schreef op 05 november 2009 @ 10:23:
Maar ik lees dat jij dit alleen qua werk hebt? Is het dan onrust van wat anders willen of ontevredenheid en zoeken naar wat beters?
Bedankt voor je antwoord. Fijn dat het bij jou ook een beetje 'slijt'.
Ik heb er nog eens goed over nagedacht, maar ik ben eigenlijk op veel gebieden snel verveeld. Mensen boeien me of boeien me niet, de laatste categorie krijgt dat ook geen aandacht. De ene dag wil ik in de stad blijven wonen, de volgende dag zit ik op funda te kijken naar een woonboerderij in the middle of nowhere. Wekelijks op dezelfde avond hetzelfde doen kan ik ook al niet. En het liefst zou ik elke werkweek op een andere dag vrij zijn. Oh, ik ben gewoon een vreselijk mens. Gelukkig kan ik nog wel om mezelf lachen!
Maar ik lees dat jij dit alleen qua werk hebt? Is het dan onrust van wat anders willen of ontevredenheid en zoeken naar wat beters?
Bedankt voor je antwoord. Fijn dat het bij jou ook een beetje 'slijt'.
Ik heb er nog eens goed over nagedacht, maar ik ben eigenlijk op veel gebieden snel verveeld. Mensen boeien me of boeien me niet, de laatste categorie krijgt dat ook geen aandacht. De ene dag wil ik in de stad blijven wonen, de volgende dag zit ik op funda te kijken naar een woonboerderij in the middle of nowhere. Wekelijks op dezelfde avond hetzelfde doen kan ik ook al niet. En het liefst zou ik elke werkweek op een andere dag vrij zijn. Oh, ik ben gewoon een vreselijk mens. Gelukkig kan ik nog wel om mezelf lachen!
donderdag 5 november 2009 om 16:50
Heel erg herkenbaar! Heb nog nooit langer dan 2 jaar ergens gewerkt en raak ook heel snel verveeld. Ik ben nu bijna 2 jaar bij mijn huidige werkgever en het werk op zich is nog wel erg interessant en ik leer nog steeds nieuwe aspecten kennen van de baan, maar elke dag naar hetzelfde gebouw via dezelfde route en elke dag dezelfde mensen om me heen maken me soms gek! Heb het ook buiten mijn werk om, zou ook het liefst willen dat elke week er anders uitziet en dat ik op het allerlaatste moment kon besluiten om een dag vrij te nemen om een dagje iets heeel anders te gaan doen.
Met vriend wordt er gek van soms! De ene keer weet ik zeker dat ik ergens op het platte land wil wonen, en de volgende dag wil ik ineens op wereldreis, of emigreren naar Australië, of verhuizen naar een geheel nieuwe stad en daar een nieuw leven opbouwen en aan kinderen beginnen. Is hij net gewend aan een idee, ben ik alweer van gedachten verandert. Heel onrustig is dat. Ik ben nu 29, en hoop dat het ooit minder zal worden!
Met vriend wordt er gek van soms! De ene keer weet ik zeker dat ik ergens op het platte land wil wonen, en de volgende dag wil ik ineens op wereldreis, of emigreren naar Australië, of verhuizen naar een geheel nieuwe stad en daar een nieuw leven opbouwen en aan kinderen beginnen. Is hij net gewend aan een idee, ben ik alweer van gedachten verandert. Heel onrustig is dat. Ik ben nu 29, en hoop dat het ooit minder zal worden!
