Werk & Studie
alle pijlers
Nul begrip bij ziekte
maandag 1 maart 2021 om 21:19
Een week of 3/4 geleden heb ik mij ziek gemeld op het werk omdat het echt niet meer ging. Ik had een bacteriële infectie, maar het ging al langer niet goed met mijn gezondheid. Toch heb ik al die tijd doorgewerkt zonder ergens over te klagen.
Vanaf het eerste moment tijdens mijn ziekmelding was er al onbegrip. Na een week thuis te zijn ben ik weer volle dagen gaan werken, maar na 4 dagen zakte ik weer in elkaar en kon ik niet werken. Toen heb ik een bedrijfsarts gesproken op verzoek van leidinggevende. De bedrijfsarts reageerde heel begripvol en kwam met, naar mijn idee, een goed advies. De week erna zou ik halve dagen werken en per week met een half uur opbouwen tot maximaal 5 uur.
Mijn leidinggevende was direct al over de zeik over dit plan. ‘Dit gaan we niet doen’ en ‘deze opbouw duurt veel te lang’. Dus begon ik meteen al met meer uren dan de bedrijfsarts adviseerde. Dit is nu ruim 2 weken geleden, ik heb al tig keer aangegeven dat ik me steeds slechter voel ipv beter en ik iedere dag over mijn grenzen ga. Mijn leidinggevende reageert hierop dat we niet gaan afbouwen en ik gewoon m’n uren moet opbouwen.
Daarnaast zijn er al opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd waarom er nog geen diagnose en meer behandelingen zijn (terwijl ik dit zelf nog allemaal niet weet. Er wordt wel iets opgestart, maar kan over 2 weken pas terecht). Er wordt verwijt dat ik niet echt ziek ben en niet wil komen i.v.m. de drukte (ik heb mij maanden uit de naad gewerkt). En zo zou ik al ‘heel lang’ in de ziektewet zitten en ‘er is nog nooit zoveel verzuim geweest op de afdeling’.
Ik werk er nu iets langer dan een jaar en dit is mijn eerste ziekmelding. Ik ben het op dit moment spuugzat door de manier waarop mijn leidinggevende de situatie afhandelt.
Dit is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was, maar het zit me zo hoog. Ik huil iedere dag. Ik voel mij al heel slecht en door het gedrag van leidinggevende ervaar ik extra stress. Wat ook niet goed kan zijn voor mijn herstel..
Vanaf het eerste moment tijdens mijn ziekmelding was er al onbegrip. Na een week thuis te zijn ben ik weer volle dagen gaan werken, maar na 4 dagen zakte ik weer in elkaar en kon ik niet werken. Toen heb ik een bedrijfsarts gesproken op verzoek van leidinggevende. De bedrijfsarts reageerde heel begripvol en kwam met, naar mijn idee, een goed advies. De week erna zou ik halve dagen werken en per week met een half uur opbouwen tot maximaal 5 uur.
Mijn leidinggevende was direct al over de zeik over dit plan. ‘Dit gaan we niet doen’ en ‘deze opbouw duurt veel te lang’. Dus begon ik meteen al met meer uren dan de bedrijfsarts adviseerde. Dit is nu ruim 2 weken geleden, ik heb al tig keer aangegeven dat ik me steeds slechter voel ipv beter en ik iedere dag over mijn grenzen ga. Mijn leidinggevende reageert hierop dat we niet gaan afbouwen en ik gewoon m’n uren moet opbouwen.
Daarnaast zijn er al opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd waarom er nog geen diagnose en meer behandelingen zijn (terwijl ik dit zelf nog allemaal niet weet. Er wordt wel iets opgestart, maar kan over 2 weken pas terecht). Er wordt verwijt dat ik niet echt ziek ben en niet wil komen i.v.m. de drukte (ik heb mij maanden uit de naad gewerkt). En zo zou ik al ‘heel lang’ in de ziektewet zitten en ‘er is nog nooit zoveel verzuim geweest op de afdeling’.
Ik werk er nu iets langer dan een jaar en dit is mijn eerste ziekmelding. Ik ben het op dit moment spuugzat door de manier waarop mijn leidinggevende de situatie afhandelt.
Dit is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was, maar het zit me zo hoog. Ik huil iedere dag. Ik voel mij al heel slecht en door het gedrag van leidinggevende ervaar ik extra stress. Wat ook niet goed kan zijn voor mijn herstel..
maandag 15 maart 2021 om 14:46
Dit dus inderdaad.-Livia- schreef: ↑15-03-2021 14:29In ieder geval je houden aan het advies van de bedrijfsarts. En als je van mening bent dat dat echt niet gaat, dan moet je dat zo snel mogelijk met diezelfde bedrijfsarts overleggen.
Wat jij nu doet, zowel het advies van de bedrijfsarts als het gebod van je werkgever naast je neerleggen, dat kan uitgelegd worden als "niet meerwerken aan herstel" en zelfs als werkweigering. Reken maar dat je werkgever nu bezig is met dossieropbouw.
Er zit een fijne scheidslijn tussen assertief zijn en voor jezelf opkomen - en het risico nemen dat je een vervelende ontslagprocedure ingaat.
M.i. neem je nu een veel te groot risico. Dat is wellicht te verkleinen door een second opinion aan te vragen bij het UWV, of althans: daar zou je even op kunnen Googlen (klok/klepel bij mij).
maandag 15 maart 2021 om 14:48
Volgens mij mag de huisarts niets zeggen over de arbeidsgeschiktheid van een patiënt.
maandag 15 maart 2021 om 15:04
maandag 15 maart 2021 om 15:27
Een huisarts houdt zich bezig met diagnose en behandeling (ziekte). Een bedrijfsarts met arbeidsgeschiktheid (kun je werken). Dat zijn twee verschillende dingen.
In jouw voorbeeld kun je de bedrijfsarts toestemming geven om met je huisarts te overleggen. En dan nog kan een bedrijfsarts oordelen dat je wel deels (vervangend) werk kunt doen. Met name bij psychische problemen (overspannen, burn out) blijkt het namelijk beter voor het herstel als er wel zo snel mogelijk weer iets met werk gedaan wordt. Al is het alleen maar een kwartiertje koffie drinken met collega's.
Zelfs "volledig rust" betekent niet per se dat je totaal niets meer mag doen. Of interpreteer jij dat als: op bed liggen, niet bewegen, geen telefoon/tv/boek, geen boodschappen doen, geen eten maken/pakken, geen post uit de brievenbus halen? En daar komt de bda om de hoek, die kan dan bepalen dat in jouw geval dat kwartiertje koffie drinken - zonder verplichtingen om iets van werk te verzetten, geen deadlines en verplichtingen - helpt om het contact met je collega's te onderhouden en de drempel tot weer werken laag te houden.
