Ongezonde werkstress - ziekmelden

dubbel

florinsia schreef: ↑

10-08-2018 03:40

Nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft een bedrijfsarts iemand niet ziek bevonden. Weet je wel wat de taak van zoiemand is?

Als jij mij een voorbeeld kan geven waarbij een bedrijfsarts iemand als 'niet ziek' zag, oftewel direct verplicht aan het werk, dan krijg jij van mij een

Hier helaas wel een voorbeeld hoor. Ruim 10 jaar geleden.. ik viel minstens 5 keer per dag flauw waardoor ik ontzettend moe was. Oorzaak wisten we goen nog niet, daarvoor liep ik op het ziekenhuis. De bedrijfsarts vond dat ik wel gewoon kon gaan werken. Mijn leidinggevende vond dat de grootst mogelijke onzin en wilde me niet op de werkvloer zien. Ik heb toen ook ontslag genomen.

Pandala schreef: ↑

10-08-2018 03:59

Hier helaas wel een voorbeeld hoor. Ruim 10 jaar geleden.. ik viel minstens 5 keer per dag flauw waardoor ik ontzettend moe was. Oorzaak wisten we goen nog niet, daarvoor liep ik op het ziekenhuis. De bedrijfsarts vond dat ik wel gewoon kon gaan werken. Mijn leidinggevende vond dat de grootst mogelijke onzin en wilde me niet op de werkvloer zien. Ik heb toen ook ontslag genomen.

Per direct? Dat heb ik nl. nog nooit meegemaakt. Altijd eerst uitzieken en daarna in iniminie stapjes proberen.

Hoe gaat het nu met je? En weet je wat de oorzaak was? Ik hoop igg dat het beter met je gaat nu, 5x per dag flauw vallen lijkt me zeer eng. Ik ben gister flauw gevallen door de hitte, niets zo eng als dat.

florinsia schreef: ↑

10-08-2018 03:40

Nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft een bedrijfsarts iemand niet ziek bevonden. Weet je wel wat de taak van zoiemand is?

Als jij mij een voorbeeld kan geven waarbij een bedrijfsarts iemand als 'niet ziek' zag, oftewel verplicht aan het werk, dan krijg jij van mij een

Wat een onzin. Ik loop al heel wat jaren mee, en bedrijfsartsen kunnen wel degelijk iemand arbeidsgeschikt vinden wanneer er geen sprake is van ziekte.

florinsia schreef: ↑

10-08-2018 03:40

Nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft een bedrijfsarts iemand niet ziek bevonden. Weet je wel wat de taak van zoiemand is?

Als jij mij een voorbeeld kan geven waarbij een bedrijfsarts iemand als 'niet ziek' zag, oftewel verplicht aan het werk, dan krijg jij van mij een

Wacht maar tot je het zelf aan den lijve ondervindt.

florinsia schreef: ↑

10-08-2018 03:40

Nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft een bedrijfsarts iemand niet ziek bevonden. Weet je wel wat de taak van zoiemand is?

Als jij mij een voorbeeld kan geven waarbij een bedrijfsarts iemand als 'niet ziek' zag, oftewel verplicht aan het werk, dan krijg jij van mij een

Ah. Nou, kom maar op met die bloemen dan.

Is mij diverse keren overkomen. Dat ik ziek was, maar dat daar geen gehoor aan werd gegeven en dat er gewoon een werkrooster lag.

Ben tegenwoordig afgekeurd. En dat is niet zomaar.

Ik vraag me af hoe jij deze uitspraak zo stellig kunt doen; hoe jij kunt oordelen over duizenden voorvallen. Zoveel mensen die vroeg of laat met een bedrijfsarts te maken krijgen om wat voor reden dan ook, en jij denkt zeker te weten dat dit altijd naar volstrekte tevredenheid van beide kanten gebeurt.

florinsia schreef: ↑

10-08-2018 03:40

Nog nooit, ik herhaal, nog nooit heeft een bedrijfsarts iemand niet ziek bevonden. Weet je wel wat de taak van zoiemand is?

Als jij mij een voorbeeld kan geven waarbij een bedrijfsarts iemand als 'niet ziek' zag, oftewel verplicht aan het werk, dan krijg jij van mij een

Hier inderdaad ook andere ervaringen. Hou die roos maar. Ik ken verhalen van mensen die gewoon aan de slag moesten. Ook meteen. Een bedrijfsarts geeft echt niet altijd volledig thuis blijven en tot rust komen als advies.
In mijn geval was het advies meteen voor vier uur per dag aan het werk en snel opbouwen om na twee weken (en daarna twee weken kerst vakantie) volledig te werken. Dit is niet gelukt maar het eerste advies was absoluut niet kom maar even rustig bij en bouw daarna maar rustig op. (Uiteindelijk heel lang ziek geweest en arbeidsongeschikt bevonden)
Ook een collega met longklachten werd geacht gewoon te werken. Hij was in behandeling bij het ziekenhuis en de bedrijfsarts erkende dat hij ziek was. Gaf ook aan dat hij wanneer hij in het ziekenhuis afspraken had de hele dag thuis mocht blijven maar de andere dagen gewoon werken. De ziekte was bij zijn werk geen arbeidsbelemmering. Uiteindelijk is hij na twee weken terug gegaan naar halve dagen omdat hert toch teveel was. Zo ken ik meer voorbeelden hoor. Ik neem het mijn bedrijfsarts ook niet kwalijk dat hij zo snel wilde. We hebben dit besproken en zijn uitleg was voor mij voldoende.

Ik zie wel dat to pas twee weken thuis is dus zal nog maar net bij de bedrijfsarts geweest zijn. Ik weet niet wat hij geadviseerd heeft dus of hij het als ziekte ziet is niet te zeggen aangezien to niet meer reageert. Wat iemand anders ook schreef. Daarin was ik te snel met mijn conclusie.
Maar je kunt ook echt niet stellen dat to niet ziek is. Die conclusie komt echt te snel en bovendien is het aan een arts om dat te beoordelen. Butn out/ overspannenheid is echt ziek waardoor het ook komt (thuissituatie, teveel werkdruk, te moeilijk werk, geen passend werk, problemen met leidinggevende enz. Enz.)

duizel schreef: ↑

10-08-2018 09:54

Hier inderdaad ook andere ervaringen. Hou die roos maar. Ik ken verhalen van mensen die gewoon aan de slag moesten. Ook meteen. Een bedrijfsarts geeft echt niet altijd volledig thuis blijven en tot rust komen als advies.
In mijn geval was het advies meteen voor vier uur per dag aan het werk en snel opbouwen om na twee weken (en daarna twee weken kerst vakantie) volledig te werken. Dit is niet gelukt maar het eerste advies was absoluut niet kom maar even rustig bij en bouw daarna maar rustig op. (Uiteindelijk heel lang ziek geweest en arbeidsongeschikt bevonden)
Ook een collega met longklachten werd geacht gewoon te werken. Hij was in behandeling bij het ziekenhuis en de bedrijfsarts erkende dat hij ziek was. Gaf ook aan dat hij wanneer hij in het ziekenhuis afspraken had de hele dag thuis mocht blijven maar de andere dagen gewoon werken. De ziekte was bij zijn werk geen arbeidsbelemmering. Uiteindelijk is hij na twee weken terug gegaan naar halve dagen omdat hert toch teveel was. Zo ken ik meer voorbeelden hoor. Ik neem het mijn bedrijfsarts ook niet kwalijk dat hij zo snel wilde. We hebben dit besproken en zijn uitleg was voor mij voldoende.

Ik zie wel dat to pas twee weken thuis is dus zal nog maar net bij de bedrijfsarts geweest zijn. Ik weet niet wat hij geadviseerd heeft dus of hij het als ziekte ziet is niet te zeggen aangezien to niet meer reageert. Wat iemand anders ook schreef. Daarin was ik te snel met mijn conclusie.
Maar je kunt ook echt niet stellen dat to niet ziek is. Die conclusie komt echt te snel en bovendien is het aan een arts om dat te beoordelen. Butn out/ overspannenheid is echt ziek waardoor het ook komt (thuissituatie, teveel werkdruk, te moeilijk werk, geen passend werk, problemen met leidinggevende enz. Enz.)

Mee eens met jou reactie.Ik weet het nog van mijn oud collega. Man wat op leeftijd. Kwam door operatie thuis te zitten, kreeg er allerlei complicaties bij wat het voor het herstel en het weer gedeeltelijk aan het werk gaan niet bevorderde. En doordat de baas/bazin hier niet echt respectvol mee om gingen kreeg hij er nog meer stress en andere ongemakken bij. Moest om de haverklap naar bedrijfsarts of voor een gesprek met hun op het werk verschijnen. Dan hoorde ik wel van hem dat baas/bazin dan het gesprek zo in een bepaalde richting uit stuurden( vooral bazin) dat hij heel gauw uitgepraat was en dat hij zich nadien nog ellendiger voelde en schuldig dat hij niet kon werken. Uiteindelijk toch geprobeerd om mede door hun gepush toch maar een paar uurtjes per dag proberen, maar dat ging totaal niet. Uiteindelijk is hij er vervroegd uitgegaan met een regeling omdat hij er gewoon niet meer tegenkon. En hij had zoiets van als ik zo doorga dan kost dit mij mijn gezondheid en ik wil nog langer leven. Hij heeft nog een overdreven afscheidsreceptie gehad voor relaties en klanten. Ik had ook het idee van baas/bazin willen niet laten blijken dat het afscheid niet helemaal netjes is gegaan na ruim 40 jaar dienstverband. Nadat ik er 2 jaar later zelf op een niet nette manier uitgewerkt ben en mijn oud-collega daar over sprak toen vertelde hij mij wel het één en ander wat hem was overkomenen dat hij zei zorg dat je niet met een schijntje hier weggestuurd word, want dat heb je niet verdiend ( wat ik nog niet eerder gehoord had van hem) en toen vielen verschillende puzzelstukjes op zijn plek.

duizel schreef: ↑

10-08-2018 09:54

Hier inderdaad ook andere ervaringen. Hou die roos maar. Ik ken verhalen van mensen die gewoon aan de slag moesten. Ook meteen. Een bedrijfsarts geeft echt niet altijd volledig thuis blijven en tot rust komen als advies.
In mijn geval was het advies meteen voor vier uur per dag aan het werk en snel opbouwen om na twee weken (en daarna twee weken kerst vakantie) volledig te werken. Dit is niet gelukt maar het eerste advies was absoluut niet kom maar even rustig bij en bouw daarna maar rustig op. (Uiteindelijk heel lang ziek geweest en arbeidsongeschikt bevonden)
Ook een collega met longklachten werd geacht gewoon te werken. Hij was in behandeling bij het ziekenhuis en de bedrijfsarts erkende dat hij ziek was. Gaf ook aan dat hij wanneer hij in het ziekenhuis afspraken had de hele dag thuis mocht blijven maar de andere dagen gewoon werken. De ziekte was bij zijn werk geen arbeidsbelemmering. Uiteindelijk is hij na twee weken terug gegaan naar halve dagen omdat hert toch teveel was. Zo ken ik meer voorbeelden hoor. Ik neem het mijn bedrijfsarts ook niet kwalijk dat hij zo snel wilde. We hebben dit besproken en zijn uitleg was voor mij voldoende.

Ik zie wel dat to pas twee weken thuis is dus zal nog maar net bij de bedrijfsarts geweest zijn. Ik weet niet wat hij geadviseerd heeft dus of hij het als ziekte ziet is niet te zeggen aangezien to niet meer reageert. Wat iemand anders ook schreef. Daarin was ik te snel met mijn conclusie.
Maar je kunt ook echt niet stellen dat to niet ziek is. Die conclusie komt echt te snel en bovendien is het aan een arts om dat te beoordelen. Butn out/ overspannenheid is echt ziek waardoor het ook komt (thuissituatie, teveel werkdruk, te moeilijk werk, geen passend werk, problemen met leidinggevende enz. Enz.)

Te moeilijk werk, geen passend werk, geen klik met een leidinggevende zijn toch allemaal zaken waar je heel eenvoudig iets aan kunt doen? Een andere baan zoeken bijvoorbeeld. Ik vind het echt heel raar dat je dan ziek gaat melden.

Pientjexxxx schreef: ↑

11-08-2018 14:05

Te moeilijk werk, geen passend werk, geen klik met een leidinggevende zijn toch allemaal zaken waar je heel eenvoudig iets aan kunt doen? Een andere baan zoeken bijvoorbeeld. Ik vind het echt heel raar dat je dan ziek gaat melden.

Als je je dit op tijd beseft zou je een andere baan kunnen zoeken. Stel nu dat je eigenlijk echt een ontzettend leuke baan hebt. Je vindt je werk leuk, je kunt het werk ook maar met de leidinggevende loopt het wat scheef. Geef je dan meteen op en ga je een andere baan zoeken? Ik denk het niet. Je probeert door te zetten. Je probeert er wat aan te doen en dat zal soms helpen. Soms ga je je eigen grenzen verleggen, steeds een klein beetje verder, je accepteert het maar want je baan is toch leuk? Uiteindelijk zal dit veel mensen opbreken. Sommige mensen trekken op tijd de conclusie dat het niet werkt en zoeken iets anders, andere zoeken iets anders maar het lukt niet en blijven vast zitten in de baan en raken steeds wat wanhopiger. Ze vinden geen nieuwe baan en je oude baan opzeggen voor je iets nieuws hebt is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Dat zijn best wel ingrediënten om er uiteindelijk aan onderdoor te kunnen gaan en overspannen te worden of een burn-out te krijgen.

Ander voorbeeld. Je bent afgestudeerd en vindt een baan die aansluit bij je opleiding. Dan ga je ervan uit dat je het moet kunnen. Gaandeweg kom je erachter dat er bepaalde dingen zijn waar je moeite mee hebt. Als je stevig in je schoenen staat vraag je dan om hulp en dan heb je kans dat je het leert of dat je de conclusie trekt dat het werk niet geschikt voor je is en je gaat op zoek naar iets anders (of je werkgever besluit je contract na 1 jaar niet te verlengen). Het kan ook zijn dat er mensen zijn die denken dat ze het zelf wel moeten kunnen en door gaan bikkelen. Misschien wel met extra hulp maar die echt alles op alles moeten zetten om de verwachtingen (en misschien ook wel alleen hun eigen, hoge verwachtingen) waar te maken. Ook dit kan tot een burn-out leiden.

Helaas neemt niet iedereen op tijd de juiste verstandige beslissingen en soms zijn de omstandigheden ook gewoon ongunstig daarvoor.


Het is niet allemaal heel zwart wit of eenvoudig op te lossen.

Vaak gaat zo'n proces ook geleidelijk en ontdek je pas dat het teveel voor je is als je er letterlijk ziek van bent geworden.

Er kunnen trouwens ook dingen op het werk veranderen die zorgen dat het fout gaat. Een nieuwe leidinggevende, je werk veranderd, nieuwe collega's. Ik sprak laatst iemand die 25 jaar zijn werk met plezier gedaan had. Nu had hij een nieuwe leidinggevende en is hij overspannen geworden. Komt vast niet alleen door die leidinggevende hoor. De man in kwestie kon niet goed tegen veranderingen en die komen er nu eenmaal vaak onder nieuwe leidinggevenden. Moet hij dan na 25 jaar zeggen, ik zoek maar ander werk? Ik snap dat hij het geprobeerd heeft tot hij niet meer kon.

En nu hij ziek is en er letterlijk niks lukt is ontslag nemen ook niet handig. Hij is ziek. Dat is geen goede basis om werk te zoeken.

Pientjexxxx schreef: ↑

11-08-2018 14:05

Te moeilijk werk, geen passend werk, geen klik met een leidinggevende zijn toch allemaal zaken waar je heel eenvoudig iets aan kunt doen? Een andere baan zoeken bijvoorbeeld. Ik vind het echt heel raar dat je dan ziek gaat melden.

Ik weet uit eigen ervaring dat dit niet altijd op gaat. Als je constant commentaar krijgt op je functioneren, hetzij terecht of niet terecht dan maakt je dat zo onzeker, gestresst. In mijn geval ging ik met buikpijn naar het werk, was de gehele dag gestresst/ zenuwachtig, bang om iets fout te doen en op mijn hoede om niet steeds allerlei dingen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen. Gesprekken over en weer hadden geen zin, omdat het toch in hun straatje moest passen, zij deden niks fout, maar ik. Wat niet terecht was. Ik heb zoveel energie in mijn werk gestoken en van alles geprobeerd omzet wel in hun ogen goed te doen. Als ik naar huis wilde gaan, kreeg ik op kantoor nog een half uur te horen van bazin wat ik wel niet fout had gedaan ‘s ochtends en als ze wel een keertje iets positiefs te melden had, dan kwam er meestal nog wel iets negatiefs er achter aan. Ik had op een gegeven moment geen puf meer om in mijn vrije tijd leuke dingen te ondernemen, te sporten of het huishouden. Zat doelloos op de bank en kon niet meer blij zijn. Heb echt wel proberen te zoeken naar een andere baan of omscholingstraject, maar ik was uitgeblust. Dus als je in een situatie zit als TO dan is het zoeken naar een andere baan niet zo vanzelfsprekend vindt ik. Nu werk ik al bijna een jaar ergens anders waar ik heel veel plezier heb en gewardeerd wordt. En ook met heel veel plezier. Ik zeg nu uit de grond van mijn hart, jippie ik mag vanavond weer werken

Pientjexxxx schreef: ↑

11-08-2018 14:05

Te moeilijk werk, geen passend werk, geen klik met een leidinggevende zijn toch allemaal zaken waar je heel eenvoudig iets aan kunt doen? Een andere baan zoeken bijvoorbeeld. Ik vind het echt heel raar dat je dan ziek gaat melden.

Mee eens, en de werknemer zal nooit schromen om de leidinggevende de schuld te geven. Neem zelf je verantwoordelijkheid en ga dan wat anders zoeken dan thuis zitten huilie huilie doen en je collega's met extra werk opzadelen omdat je zelf verzaakt.
Mag ook weleens gezegd worden ipv een pluim als iemand zich heel dapper ziek meld en "voor zichzelf" kiest.
Al zo vaak meegemaakt zulke types..

En juist door types als jij Snoopylinn, ben ik nog zieker geworden. Omdat ik dacht dat ik niet moest zeiken. Hoe kun jij voor een ander oordelen?
Ik wil niet nadelig worden behandeld omdat er ergens vast wel iemand is die niet wil werken.
Gelukkig snapt mijn keuringsarts dat wél.

Die gedachtegang zegt zóveel over jezelf, dat je denkt dat een ander zich zomaar even ziek meldt.
Bovendien plaats je jezelf dan boven de ander. Maar als jij jezelf niet zomaar ziek meldt, waarom zou een ander dat dan wel doen? Kun jij in het hoofd van iemand anders kijken? Bovendien heb je draaglast en draagkracht.
Ik heb ontzettend hard gewerkt, maar ben ook diverse malen keihard op mijn bek gegaan. Dat is slopend.

En de redenen die Pientje noemt en waar Snoopylinn op doorgaat, zijn juist helemaal niet ter sprake. Ik begrijp de hele post niet.

Dat is net zoiets als: "Mijn been is gebroken, dus ik kan niet werken" en dan antwoorden dat je genoeg types kent die niet willen, dus werken zul je.